Kabanata 3

Biglang naputol ang tali sa isip ko. Sa sandaling iyon, naging malinaw ang lahat.

Ang pitong taong pag-ibig ay hindi kayang makipagkumpitensya sa isang matamis na pangungusap mula kay Melanie.

Parang naubos ang kaluluwa ko sa katawan ko. Dahil sa pagod, napahiga ako sa kama at nakatulog ng mahimbing.

Pagkagising ko kinaumagahan, sa inaasahan, wala pa rin si Steven sa bahay.

Kumulo ang tiyan ko, kaya binuksan ko ang aking telepono at naghanap ng restaurant na gusto kong subukan. Kung hindi mabusog ang puso ko, atleast mabubusog ang tiyan ko.

…

Pagkatapos kong magmaneho papunta sa restaurant, pumasok ako at nanlamig.

Nandoon sila—sina Steven at Melanie—na nakasandal sa isa't isa, parang isang pares ng love-struck na mga teenager.

Una akong napansin ni Steven, umasim ang ekspresyon sa iritasyon.

"Anya, ini-stalk mo ba ako ngayon?" Matalas ang boses niya, nakaka-cut. "Gaano ka kaawa-awa?"

Napabuntong-hininga ako, pagod na magsalita. Parang isang malupit na biro na kailangan kong masaksihan ang eksenang ito.

"Hindi, andito lang ako para kumain," sagot ko.

Ang restaurant na ito ay isang sikat na romantic hotspot na binanggit ko kay Steven nang hindi mabilang na beses, umaasa na dadalhin niya ako doon.

Sa bawat pagkakataon, binabalewala niya ako, sinasabing, "Ayoko ng ganoong klase ng pagkain. Kung gusto mong pumunta, pumunta ka nang mag-isa."

Nandito siya ngayon, nakaupo sa tapat ni Melanie at pinapakain set menu ng isang marangyang mag-asawa. Bawat detalye ay sumisigaw ng pagmamahalan—mula sa mga pinagpares na kagamitan hanggang sa mga steak na hugis puso.

Humagikgik si Melanie at tumabi sa kanya. "Steve, ang lugar na ito ay kamangha-manghang. I love it!"

Lumiwanag ang mukha ni Steven na sumagot, "Kung nagustuhan mo, dadalhin ulit kita dito."

Ang kanyang mga salita ay tumusok sa aking puso na parang isang kutsilyo.

Lumapit sa kanila ang server na may matingkad na ngiti. "Excuse me, ang mga mag-asawang kumakain dito ay pwedeng magpakuha ng litrato nang magkasama para manalo ng libreng sakay sa ating Ferris wheel!"

Kumikislap ang mga mata ni Melanie habang napabulalas, "Steve, let's do it! Napakaromantiko ng pagyakap sa tuktok ng Ferris wheel!"

Magiliw na tinapik ni Steven ang kanyang ulo. "Sure, kahit anong gusto mo, Lanie."

Kumuha sila ng litrato na magkasama, na may backdrop na Ferris wheel.

Kitang-kita ito ni Steven sa pinakakitang bahagi ng dingding ng restaurant.

Napansin ako ni Melanie na nakaupo at lumapit na may nakakalokong ngiti. "Roly-Poly—ay, teka, I mean Anya. Please huwag mo sana isipin to sa maling paraan. Pinupuna lang ni Steve ang mga pangarap ko, ‘yon lang. Wala namang namamagitan sa amin."

Mula sa tapat ng restaurant, tinitigan ako ni Steven ng masamang tingin. Ang kaninang init niya ay biglang nawala.

Inakbayan niya si Melanie na parang maypag-angkin. "Lanie, bakit nag-aaksaya ka ng oras na magpaliwanag sa kanya? Ang isang tulad ni Anya ay hindi man lang natutuwa sa mga romantikong bagay."

Dagdag pa niya, "Tara na. Narinig ko ang pag-wish sa tuktok ng Ferris wheel ay nagkakatotoo."

Natuwa si Melanie sa tuwa. "Talaga? Tapos hihiling ako ng asawa na katulad mo, Steve!"

Tumawa siya ng maluwag. "Silly girl, nandito lang ako."

Habang pinagmamasdan silang lumayo nang magkahawak-kamay, sa wakas ay naunawaan ko na—panahon na para bumitaw.

Ang pagkain sa harapan ko ay hindi nagalaw habang ako ay umalis na ng restaurant.

…

Pag-uwi ko, inilagay ko ang mga gamit ko sa maleta. Dumapo ang mga mata ko sa wedding photo na nakasabit sa dingding.

Sa larawan, kami ni Steven ay naghalikan, puno ng kaligayahan.

Pinagtatawanan ako nito ngayon.

Walang pagda-dalawang isip, pinunit ko ito sa dingding at itinapon sa basurahan.

Ang pitong taong pagsasama namin ni Steven ay nagdulot ng mga sandali ng kagalakan.

Naalala ko ang mga umaga na hinahalikan niya ako nang gising, ang mga pot ng nakapapawi na tsaa na initimpla niya para sa akin sa panahon na dadatnan ako ng monthly period, at ang paraan ng pag-aaliw niya sa akin sa mga mahihirap na panahon.

Akala ko siya na ang lalaking magiging ganoon palagi.

Pero simula nang bumalik si Melanie sa buhay niya, nagbago ang lahat.

Ngayon, ayoko nang magtagal pa sa bahay na ito.

Ang ari-arian ay akin, pagkatapos ng lahat. Haharapin ko ito pagkatapos ng divorce.

Bago umalis, inilagay ko ang divorce papers sa dining table.

Ang pag-ibig na natamo sa pamamagitan ng pagsasakripisyo sa sarili ay hindi kailanman magiging kapantay. Ngayon, Steven, paalam na talaga.