Chapter 4

PRESENT (The day Tarah moved in.)

TARAH

Sumilip ako sa labas ng bintana. The gate was closing on its own. Darn! Is it automated? Before it completely closed I saw a black car passed by. That's Ezekiel I guess. Realizing I'm truly alone now got me a little nervous. Wala naman sigurong multo dito?

Mas matatakot ako sa tao kaysa sa multo. Ghost couldn't kill me. Real people can. I looked around the house once more. Tinignan ko kung makikita ko ang address ng bahay na ito sa fridge na sinasabi niya. It was there. I saved it on my phone. Pati narin ang number niya. Para kung ano man ang mangyari ay agad akong makatawag.

I like to be alone, but not in a huge house like this. Kung sanay na siguro ako dito okay lang. I haven't looked around the place. I thinks this house is a part of a subdivision. Nabawasan ang pangamba ko. Maybe there's security securing the place. Then I remembered he told me the securitys tight here.

Pumanik ako sa taas, muling tinignan ang mga kwarto at nagayos ng kaunting gamit. Bumaba ulit ako sa sala. Napatayo ako mula sa pagkakaupo sa sofa nang tumunog ang door bell. Kinabahan ako ng todo.

Who would come here? Bumalik ba siya? Si Ezekiel ba to? Or... it couldn't possibly be him, right? The person ringing the door bell couldn't possibly be my husband, right?

Lumapit ako sa pinto. "Madam?" anang boses babae. Kinabahan ako. It's not Ezekiel, and definitely my husband.

Kakalipat ko lang. Wala akong kilala sa lugar na ito. Wala akong alam sa past ng bahay na ito. May dati bang nakatira dito? Nagkamali lang ba ng pinuntahan ang babae sa labas? Or baka naman wala pang tumira sa bahay na ito. Mas lalong kataka-taka ang pagpunta ng babae sa labas dito. Paano niya nalaman na may nakatira na dito? Anong posibleng pakay niya? Nakatira ba siya sa malapit?

"Madam? Pinadala po ako ni Sir Ezekiel dito." sambit niya. Naiintindihan ko siya dahil nakadikit ang kalahati ng aking mukha sa pinto. Pinapakinggan at pinapakiramdaman siyang mabuti. Dapat ko ba siyang paniwalaan? Tumingin ako sa kabuuan ng sala. Sa mga dekorasyon palang ay mukhang mamahalin na. Baka pagnakawan ako dito.

Nagdadalawang isip akong buksan ang pinto. Hindi na siya muling nagsalita pero maya maya ay pinipindot ang door bell. Kabado akong nakasandal sa pinto. Bahala na! Tatawagin ko muna si Ezekiel. Better than sure than sorry. Kaligtasan ko ang nakataya dito.

Seeing his name on my phone screen made me even more nervous. Kinakabahan akong kausapin siya. Mabuti ng mahimatay ako sa kaba kaysa tuluyan akong mamatay dito. Baka mamurder pa ako.

I dialed his number. Thirty seconds after he answered the call. "Hello?" Darn that voice. Madiin kong nakagat ang aking labi. Nanlalamig ang aking may kamay.

"Ezekiel?" Thank god hindi nanginig ang boses ko. Ilang sandaling katahimikan bago siya nagsalita.

"Tarah?" My heart pounded. He recognized me? He recognized my voice? Kanina palang kami nagkausap kilala niya na kaagad ang boses ko?

"Hello? Are you still there? Is it you, Tarah?"

"Yes. Uhm..."

"You called." he said, there's amusement in his voice.

"Someone’s outside the door. May pinapunta kaba dito? I just want to make sure she's telling the truth."

"Yes. Yes. I sent one of our maids. Is everything alright?"

"I'm alone. I didn't want to just open the door. I'll end the call now. yon lang naman ang itinawag ko."

"It was a right move, to call me first. Her names Bet. Pinapunta ko para may kasama ka."

"Okay."

"Okay." ilang segundo kaming nagpakiramdaman. Hinarap ko ang pinto. Bubukasan na sana. Shit! Hindi ko yata alam buksan ang pinto. First time kong pumunta sa bahay na de-passcode ang pinto.

"Uhm.... Paano buksan ang pinto?" lakas loob kong tanong. Ilang sandaling tahimik ang kabilang linya. Napatingin tuloy ako kung pinatay niya na ba o hindi lang umiimik talaga. Then I heard his small chuckle. I don't know if I feel embarrassed or something.

He instructed me how to open the door, what's the passcode, and that it automatically locks when it closes. "Bye." sambit ko saka na agad pinindot ang end call. Gosh! Saka lang ako nakahinga ng maluwag. Darn! Parang hinihigop ng telepono ang hininga ko kanina.

Binuksan ko na nag pinto bago pa magwala sa labas si Aling Bet. Nahihiya ko siyang nginitian. Humingi ako ng pasensiya at sinabi kung bakit natagalan ako sa pagbukas ng pinto. Natuwa ako nang naintindihan niya.

Doon ko lang naalalang tignan kung may pagkain nang kumilos siya sa kusina. Ang daming stocks ng pagkain. Mabubuhay naman pala ako dito kahit ilang linggong hindi lalabas.

***

The first night is the hardest. I have a wide room, staying in a huge fully furnished house, got stock of foods, but I'm all alone. Wala dito sina mama at papa. I wish I could take them here with me. They'd be really happy. I would be happy.

***

The next week, a new face sudden appeared right in front of my eyes. Para bang hindi ako ilang taon ng nag-aaral dito dahil ngaon ko palang napapansin ang ibang studyante. Like this one. Akala ko walang gwapo sa school na ito, pero ngayon ay may nakita na akong dalawa.

That guy na kashare ko sa table tuwing lunch, and this soft handsome looking guy in front of me, that is surprisingly looking and talking to me.

"Are you Tarah?" he asks. I tried to maintain my composture. Magsungit ka, Tarah. Don't let him see na nagagwapuhan ko sa kaniya. Kabaligtaran sa itsura niya ang boses niya. It sounds cool and husky. I expect him to be smiley, but he's not. He just have this blank expression.

Tumango ako. Ngayon ko lang siya nakita, bakit alam niya ang pangalan ko? At bakit kinausap niya ako?

"Nice to meet you." aniya bago umalis. Nice to meet me? Tuluyang nagsalubong ang aking mga kilay. What's going on?

"That's your husbands brother." sambit ng lalaki sa tabi ko. That cafeteria guy. Coincidentally pareho kaming nagpapahinga, actually nagbabasa ng libro dito sa public square sa loob ng school.

"Ano?" hindi makapaniwala kong tanong. Tama ba ang narinig ko? Tinawanan niya ako.

"Kapatid ng asawa mo. You're married to the Schneider, right? That's one of the Schneider."

Hindi ko alam kung gaano ako katagal nakanganga na nakatingin lang sa kaniya. Tinawanan niya nanaman ako. Doon na ako natauhan. Hinabol ko ng tingin ang cute guy na kumausap sa akin. That's a Schneider? That's one of my husbands brother? Hindi na ako nagtataka kung bakit pinag-aawayan nina Sam at Pam ang magkapatid.

I wonder what my husband would look like. Is he really ugly? Ang gagwapo ng kapatid niya.

"You need to use a little care on the people around you. Parang ikaw ang bagong salta dito hindi ako." anang katabi ko. Pasalamat siya ay hindi siya inisnaban.

"Makipagkaibigan kana sakin. Share ko sayo mga nasasagap kong chismis." Tinaasan ko lang siya ng isang kilay na siyang tinawanan niya. He's growing on me. I'm learning to get fond of his presence.

A cab drive me to school from home. Ezekiel said a cab will pick up from school. He asked for my schedule, pero sinabi ko na hindi ako uuwi like sa oras doon sa schedule. Pupuntahan ko si mama. Ako nalang daw ang kumontak sa driver. Hindi ko muna sinabi kina mama ang tungkol sa paglipat ko.

Ang naging kasama ko sa bahay ay si Aling Bet. She would cook, clean the house, and even ask me kung may gusto daw ba akong iutos sa kaniya. I told her its okay not to wake up early just to cook for me. I told her not to cook for me dahil kaya ko naman gawin iyon. Gabi lang naman ako kumakain sa bahay. I told her to take it as her vacation. Kami lang naman dalawa sa bahay. Hindi naman kami nagkakalat. She don't need to tire herself. I'm used doing the house chores.

At may mga araw na hindi ako umuuwi. Kina papa ako umuuwi. Wala rin naman doon ang asawa ko. Hindi rin naman siya nagpaparamdam maging ang kapatid niya. I don't need to stay at that house all the time. Which was a good thing.

But when I came home from school, nadatnan ko nalang si aling Bet na nakapag-impake na ng kaniyang gamit. Sa oras din iyon ay umalis siya kasama ni Mang Marlon pabalik sa mansion ng Schneider. Nabigla ako, hindi ko alam na ako lang palang mag-isa sa bahay ngayong gabi, at baka sa mga susunod pang gabi.

Kinabahan ako. Nakita kona kung paano magpatrol ang mga securities sa buong area, pero kabado ako dahil ako lang mag-isa sa malaking bahay na 'to. I said ghost can't kill but still, I'm scared. I kept a rosary in my pocket, and made I have light if ever power comes off.

Pinagiisipan ko kung anong iluluto ko ngayong gabi nang bigla kong narinig ang pagbukas ng pinto. Someone's here, and that someone knows the door passcode. Or did a thief cracked the code? I held a knife with me before coming to the living room.

I stilled in my place when I saw who it was. He's putting a huge bag on the sofa. His gaze turned to me. Mouth opened when he saw me.

"Very welcoming." He said sarcastically. His eyebrows furrowed showing the lines on his forehead. His short chuckle echo in the living room. I followed his gaze and saw it was my hand that's holding a knife he was talking about. I ran to the kitchen. Shit! That wasn't cool. He saw me gawking at him again.

Suddenly he's in the kitchen. "I..." he trailed off. "I told Bet to go back to the old mansion since she said you don't need a maid here."

Napakurap kurap ako. "Yeah." Hindi ako mahilig magsalita, at lalo akong hindi makapagsalita ngayon dahil sa kaba. Hindi makalma ang puso ko.

"I didn't told you I was coming." He said but like half asking. I just nod. "Sorry about that. Forgot to mention. But I will not forget to tell you... I will be staying here for a while."

He's what?!