“CRASH!” Walang nagawa si Mr. Harachi kundi ang pumikit nang wasakin ng isang lalaki ang lamesa sa kanyang harapan. Nanggagalaiti ito sa galit na wari mo ay gusto na nitong patayin si Mr. Harachi. “Ilang buwan ka ng hindi nagbibigay sa amin ng interest. Napakinabangan mo naman ang pera namin kaya oras na para magbayad ka naman!” Galit na sabi nito habang dinuduro ang mukha ng kawawang si Mr. Harachi na kasalukuyang nakaluhod sa harapan nito. “Pakiusap bigyan n’yo pa ako ng konting panahon, g-gagawa ako ng paraan para mabayaran ko kayo.” Nagmamakaawang pakiusap ng niya sa limang lalaki na nakatayo sa kanyang harapan. “Siguraduhin mo lang, dahil alam mo na kung ano ang mangyayari sayo sa oras na hindi ka makapagbayad.” Nagbabanta na pahayag ng lalaki bago nito sinipa ang isang upuan na nasa gilid ng pobreng si Mr. Harachi. Mr. Harachi Point of view “Malungkot akong nakatingin sa pintuan na nilabasan ng mga lalaking collector ng isang illegal lending company. Para akong pinagsaklub
Sa pagmulat ng aking mga mata ay ang maputing kisame ang bumungad sa akin. Nangangalumata na bumangon ako, malungkot na ibinaling ko ang aking tingin sa labas ng bintana. Mataas na ang sikat ng araw at ang liwanag nito ay nagbibigay buhay sa buong paligid. Sa kabila ng maganda panahon ay tila walang buhay ang lahat ng nakikita ng aking mga mata. Ilang araw na kasi ang lumipas simula ng magtangka akong tumakas ngunit wala namang nangyari. Pakiramdam ko ay bumalik muli ako sa dati na tila naghihintay sa wala. Madalas naman na umuwi si Mr. Storm dito sa mansion ngunit tuwing hatinggabi ko lang siya nakaka-daupang palad at iyon ay sa tuwing nais niyang sumiping sa akin kaya halos hindi ko na siya makausap. Nanghihina na umalis ako sa higaan at lumapit sa may bintana. Tulad ng nakasanayan kong gawin araw-araw ay nakapangalumbaba na pinagmasdan ko ang magagandang tanawin sa labas ng Mansion. Minsan iniisip ko kung ano bang klase ng buhay ang mayroon sa labas ng Mansion. Halos wala nama
Storm Point of view “Get out!” Galit kong sabi sabay turo sa may pintuan, ngunit natigilan ako sa ginawa ni Mio, dahil imbes na matakot at tumakbo palabas ng kwarto ko ay mabilis iting umupo sa kandungan ko. Kahit nahihirapan na s’ya ay ipinagpilitan pa rin nitong pagkasyahin ang sarili kaya pasimple kong itinulak ang swivel chair paatras gamit ang aking paa. Upang magkaroon ng sapat na espasyo sa pagitan ng table at nang bangko na kinauupuan ko. Hindi ko inaasahan ang pagpasok niya sa silid ko, ngunit imbes na matuwa sa presensya ng babaeng ito ay lalo lang nasira ang araw ko. Wala na itong ginawa kundi ang ipamukha sa akin ang agwat ng edad namin. I think hindi pa naman ako ganun katanda, pero sa tuwing pinapaalala niya ito sa akin ay nag-iinit talaga ang ulo ko. “Huwag ka ng magalit, hm?” Promise tatahimik na ako.” Tila nakikiusap niyang sabi sa malambing na tinig. Batid ko na may kailangan sa akin ang babaeng ito kaya hindi ako nito tinitigilan. “Why are you here?” Seryoso ko
Halos ilang segundo na ang lumipas simula ng dumating si Mr. Harachi sa opisina ni Storm. Nanatiling tahimik ang dalawang lalaki habang kapwa seryoso na nakatitig sa mukha ng isa't-isa. Kanina pa gustong sipaǐn ni Storm palabas ng kanyang kumpanya si Mr. Harachi ngunit hindi niya magawa dahil ama ito ng kanyang asawa. Ilang sandali pa ay kumilos si Mr. Harachi mula sa dala nitong bag ay inilabas niya ang isa pang bag. Iniabot nito ang bag kay Mr. Lee na kasalukuyang nakatayo sa gilid ni Mr. Harachi. Tahimik naman na tinanggap ito ni Mr. Lee at dinala sa lamesa ni Storm. Sunod na inabot ni Mr. Harachi ang isang envelope kung saan nakapaloob ang mga dokumento ng kanilang ari-arian. Nanatili lang na tahimik si Storm habang blanko ang ekspresyon ng mukha nito, naghihintay lang sa kung ano ang sasabihin ng kanyang kaharap. “Mr. Hilton, ibinabalik ko na ang perang nawala sayo, hindi man sapat ang salapi na ‘yan ay nandyan naman ang mga dokumento ng aming lupain. Ngayon din ay kukunin ko
Misaki’s Point of view “Kanina pa ako hindi mapakali sa aking kinauupuan. Halos mamula na ang isang kamay ko dahil sa kakapisil ng kanang kamay ko. Wala ring humpay ang pag-usal ko ng isang dalangin na sana ay dito sa mansion umuwi si Mr. Storm. Sa totoo lang ay halos araw-araw naman akong ganito. Maya-maya ay nahinto ako sa paghakbang ng biglang bumukas ang pintuan na nagkokonekta mula sa basement. Nagulat ako ng tumambad sa akin ang nakakaawa na itsura ni Patricia, magulo ang kanyang buhok. At hanggang ngayon ay suot pa rin nito ang damit na suot niya ng huli ko siyang nakita sa pintuan ng library. Alam ko kung ano ang nangyari sa kanya base na rin sa itsura nito. Dahil isang linggo pa lang ako dito sa mansion noon ng maranasan ko ang makulong sa basement bilang parusa. Nahirapan kasi sila na pahintuin ako sa pag-iyak kaya ipinasok nila ako sa basement. Halos inabot din ng dalawang araw bago nila ako binalikan. Sa sobrang takot ko mula noon ay hindi na ako umiyak. Pero sa tingin
Isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ni Storm habang nakatingin sa orasan. Halos hindi na mabilang sa daliri kung ilang beses na ba niyang sinipat ang oras. It’s a twelve midnight na ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin siya dalawin ng antok. Maya-maya ay naisipan niyang lumabas ng kwarto upang tumungo sa mini bar. Sakto namang natapat siya sa kwarto ni Misaki ay kusang huminto ang kanyang mga paa sa paghakbang. Wala sa sariling pinihit ang seradura ng pintuan at bahagya itong iniawang. “Otou-sama, even though you are old you are still the only handsome person in my eyes.” Narinig niyang wika ng kanyang asawa, mula sa siwang ng pintuan ay nakikita niya ang mag-ama na kasalukuyang nasa balkonahe. “Ikaw kang bata ka, hindi ka pa rin nagbabago, until now ang hilig mo pa ring bulahin ang ulo ko.” Natatawa na sabi ni Mr. Harachi habang yakap ang anak at masuyong hinahaplos ang buhok nito. “I am so proud of you, my Mio, dahil lumaki kang mabuting tao, sa kabila ng mga ka
Misaki’s Point of view “Hm, seems you look so happy?” Sarkastikong tanong ni Patricia na bigla na lang sumulpot sa aking likuran. Kahit na masungit siya sa akin ay nanatili pa ring maayos ang pakikitungo ko sa kanya. Ika nga kapag binato ka ng bato ay batuhin mo ng tinapay. “Ikaw pala, Patricia, bakit hindi mo ako samahan dito? Don’t worry, makikiusap ako kay Mr. Lee na huwag ka munang magtrabaho para makasama ko ngayong araw.” Malumanay kong pahayag, napansin ko na saglit siyang natigilan at maya-maya ay lumitaw sa kanyang bibig ang isang matamis na ngiti. Nakahinga ako ng maluwag nang paunlakan niya ang aking paanyaya. Nakadama ako ng awa para kay Patricia dahil ngayon ay suot nito ang isang uniporme ng katulong habang hawak ang isang basahan. “Sure ka na okay lang?” Tila naninigurado niyang tanong sa akin kaya isang matamis na ngiti ang naging tugon ko sa kanya. Kalaunan ay umupo na rin si Patricia sa bakanteng upuan na nasa aking harapan. “Pasensya ka na kung hindi naging ma
Storm Point of view Pagbukas ko ng pintuan ng kotse ay sumalubong sa akin ang nakangiting mukha ng aking asawa. Wala sa sarili na napangiti ako, dahil masarap sa pakiramdam na may sasalubong sayo pagdating mo ng bahay galing trabaho. Nang makalapit sa pintuan ng mansion ay naglalambing na yumakap sa akin si Misaki buong pananabik na h******n ko ang mga labi nito. Mabilis namang tumalikod ang lahat ng tauhan ko upang maging pribado ang lahat sa amin ng aking asawa. Yumakap ang mga braso niya sa aking baywang kaya mahigpit ko siyang niyakap bago h******n sa ulo. Simula ng makausap niya ang kanyang ama ay nagbago ang pakikitungo sa akin si Misaki. Lagi na itong natutulog sa aking tabi at ramdam ko na sinisikap niyang gampanan ang kanyang tungkulin bilang may bahay ko. May time lang talaga na isip bata ito kaya pakiramdam ko ay para akong may kasamang bata. “How’s your day? I’m sure you're tired, but don’t worry later I will give you a massage.” Malambing niyang saad habang kinakalas a
“My God, Maurine! Dalawa na ang anak mo pero ni isa sa mga ama nila ay hindi mo kilala!? Paano kang nabuntis ng hindi mo nalalaman!?” Mga katanungan na hindi alam kung paano sasagutin ng dalagang si Maurine. Walang siyang hinangad kundi ang makatapos ng pag-aaral at makatulong sa kanyang kapatid. Subalit hindi niya sukat akalain na mangyayari sa kanya ang mga nababasa lamang niya sa mga novela. One night stand, not once but twice, dahilan kung bakit sa murang edad ay naging dalagang ina si Maurine Kai Ramirez. Ang masaklap, wala siyang pagkakakilanlan sa mga lalaking nakabuntis sa kanya. Hanggang sa natuklasan niya na ang ama ng panganay niyang anak ay ang CEO na si Andrade Quiller Hilton ang kakambal ni Storm Hilton. Naiskandalo ang CEO ng Steel Quiller Corp. dahil sa biglang pagsulpot ng mag-ina, ngunit mariǐng itinanggi ng binata na hindi siya ang ama ng anak ni Maurine. But for the sake of his name ay kinuha niya ang mag-ina pero para gawing katulong ang dalaga sa sarili ni
Click! Click! Click! “Nice one, Maurine!” Anya ng photographer na walang humpay ang pagkuha sa akin ng litrato. Kasalukuyan akong nakaupo sa isang upuan at ibinibigay ang lahat ng makakaya upang maging maganda at kaakit-akit sa mga larawan. Suot ko ang isang red two piece habang panay ang pose ko ng iba’t-ibang posisyon. “Wow, pare ang ganda n’yan.” Narinig kong sabi ng isang lalaki. Pero, hindi ko na ito pinansin pa basta nag-concentrate lang ako sa pagpopose. Maya-maya ay biglang lumapit sa akin ang kaibigan kong si Pauline at inabot sa akin ang isang puting roba. “Mukhang type ka ni boss Felix ah, mag-iingat ka.” Pabulong na sabi nito sa akin habang tinutulungan ako nito na maisuot ang roba sa katawan ko. “Excuse me, hindi ko type ang matandang ‘yun, nandito ako para magtrabaho hindi para pumatol sa isang matandang uhugin na.” Natatawa kong sagot kaya natawa rin sa akin ang kaibigan kong ito na siya ring tumatayong assistant ko. “Kailangan ka ng manager mo sa opisina. Hinihint
“I-I can’t believe this, I’m a father now?” Nanlalaki ang mga mata habang nakapako ang mga mata nito sa aking tiyan. Nagulat pa ako ng bigla niya akong halikan sa labi at mas mahigpit pa sa nauna ang yakap na ginagawa niya sa akin ngayon. Umiiyak na gumanti ako ng yakap habang paulit-ulit na sinasabi ang katagang, “I’m sorry…” “Sssshh… it’s okay, I understand, kasalanan ko naman talaga ang lahat.” Ani nito habang patuloy na pinapatakān ng pinong halik ang buong mukha ko. Maya-maya ay lumuhod siya sa harapan ko at masuyong h******n ang aking tiyan. “Dad! Look, I’m a father now! May anak na ako.” Buong pagmamayabang na pahayag ni Xavien na parang akala moy bata na binigyan ng isang malaking regalo. Natawa ang mga tao sa aming paligid habang ang ina ni Xavien ay umiiyak dahil sa labis na kasiyahan para sa kanyang anak. “It’s triplets.” Pag-aanunsyo ko na siyang ikinasinghap ng lahat at tulad ni Xavien ay umawang din ang bibig ng mga tao sa aming paligid. “Oh my God! Thank you so mu
Mula sa isang malawak na hardin ng hotel ay tahimik na nagaganap ang isang kasalan. Tanging mahahalagang mga panauhin at miyembro ng pamilya nang mga ikakasal ang umattend para sa engrandeng kasalan na ‘to. “Habang isinasagawa ang seremonya ng kasal ay tahimik sa kabilang bahagi ang magkakapatid na Hilton. Ang atensyon ng lahat ay nasa unahan kaya walang nakapansin sa pagdating ko. “Ikaw Cristina, tinatanggap mo ba ang lalaking ito bilang iyong asawa”- “Itigil ang kasal!” Matigas kong sigaw habang matalim na nakatitig sa mga taong ikinakasal. Parang iisang tao na lumingon ang lahat sa direksyon ko. Nanlaki ang kanilang mga mata ng makita ako, bakas ang labis na pagkagulat sa kanilang mga mukha. Kahit hirap na hirap ako dahil sa laki ng aking tiyan ay pinilit ko pa ring makalakad ng maayos upang makalapit sa unahan. Isang nakamamatay na tingin ang ibinato ko sa groom na ngayon ay nakaawang ang bibig nito habang nagpalipat-lipat ang tingin nito sa mukha ko at sa malaki kong tiyan.
Miles Point of view “Lumitaw ang matamis na ngiti mula sa aking mga labi ng masilayan ko ang pinakamagandang tanawin na nakita ko sa buong buhay ko. Ang paglubog ng araw, nandito ako ngayon sa may dalampasigan, nakaupo sa isang malaking tipak ng bato habang nag-aabang sa paglubog ng haring araw. Ramdam ko ang bawat halik ng alon sa aking mga paa at ibayong ginhawa ang hatid nito sa aking pakiramdam. Kasamang inililipad palayo ng malamig na simoy ng hangin ang lahat ng mga alalahanin ko sa buhay kaya kay gaan ng pakiramdam ko sa tuwing nandito ako sa tabing dagat. Sinundan ng aking tingin ang mataas na paglipad ng mga ibon. Minsan, iniisip ko na sana ay ibon na lang ako, malayang nakakalipad kahit saan nila naisin ng walang iniisip na anumang problema. Sa loob ng ilang buwan na lumipas ay ito na ang nakagawian ko, ang tumambay sa dalampasigan at mag-abang kung kailan lulubog ang haring araw. Sa tuwing ginagawa ko kasi ito ay na-nanariwa ang mga alaala nung mga panahon na kasama
“Oh, my god, Xavien!” “Shit! Stop it, Xavien!” Halos sabay na sigaw ni Mrs. Lexie Hilton at ng asawa nitong si Cedric Hilton. Maging ang kapatid niya na si Andrade ay labis na nagulat sa eksena na kanilang nadatnan sa loob ng opisina ni Xavien. Mabilis na lumapit ang tatlo. Mula sa likuran ay mahigpit na niyakap ni Andrade si Xavien saka pwersahan na hinila ito palayo. Habang ang ama nilang Cedric ay mahigpit na kinapitan ang braso ng anak at pilit na tinanggal ang kamay nito sa leeg ng babae. Nahirapan pa sila bago tuluyang nailayo si Xavien mula sa babae, nanghihina na bumagsak ang babae sa sahig habang naghahabol-hininga. Masuyo namang hinagod ng kanilang ina ang likod ng babae at matinding takot ang makikita sa mukha ni Mrs. Hilton dahil sa labis na pag-aalala. “What’s wrong with you!?” Nakapamewang na bulyaw ni Cedric sa kanyang anak na tila wala sa katinuan. Nasasaktan siya sa itsura ng kanyang anak dahil napakalayo na nito sa dating makulit at masayahing si Xavien. “Let
“Ahhhh! “Crash!” Halos maglupasay ako sa sahig habang humahagulgol ng iyak. Hindi ko na alam kung ilang oras na akong nagwawala dito sa loob ng condo ko. Wala ng natira ni isang matinong gamit, lahat wasak! Kung gaano kagulo at kadilim ang aking condo ay ganun din ang buhay ko! For me, my life is useless! Everything that I have is nothing, because Miles is my everything to me. “Ahhhh! Ahhhh…” halos mamaos na ako dahil sa walang humpay na kakasigaw, na kulang na lang ay mapatid ang mga litid ko. Gusto kong isigaw ang sakit. I don’t care kahit nag mukha na akong bakla sa harap ng pamilya ko! I don’t even care kahit mawalan na ako ng dignidad dahil sa pagkaka-lugmok mula sa matinding sakit. B-because I love her! I love her so much… Six months have passed since Miles suddenly disappeared. Walang sinuman ang nakakaalam sa kinaroroonan nito even her family. Nagising na lang sila kinaumagahan na wala na si Miles sa sarili nitong silid, maging ang mga importanteng gamit ng dalaga.
“Paglabas ko sa elevator ay tumambad sa akin ang isang magulong eksena. Ang secretary ni Xavien habang nakikiusap sa dalawang babae na tumigil na sa pag-aaway. Sinisikap na paalisin ng secretary ang dalawang babae ngunit nahirapan siyang gawin ito dahil nag-aaway na ang mga ito. “What happened here?” Seryoso kong tanong kaya napunta sa akin ang atensyon ng nilang lahat. Napansin ko na natigilan ang secretary ni Xavien, ang ekspresyon ng mukha nito ay wari moy nakakita ng multo. “M-Ma’am?” Ani nito na hindi ko pinapansin dahil ang mga mata ko ay nakapako sa dalawang babae na natigil sa pagpapalitan ng maaanghang na salita. Maganda naman ang mga ito kaso sa kapal ng make up nila, para sa akin nagmukha tuloy silang payaso. Halos makita na rin ang kanilang mga singit dahil sa masyadong liberated nilang pananamit. Sabay pa na lumingon sa akin ang dalawang babae, ngunit sa talim ng tingin ng mga ito ay kulang na lang bumulagta ako sa sahig. “Huh? Don’t tell me, isa ka rin sa mga na
Xavien Point of view “Naalimpungatan ako ng maramdaman ko na sumiksik sa akin ang mainit na katawan ni Miles. Isang matamis na ngiti ang lumitaw sa mga labi ko ng sa pagmulat ng aking mga mata ay sumalubong sa aking paningin ang maganda at maamong mukha ng aking nobya. Isa ito sa mga gusto kong maranasan tuwing gigising sa umaga. Buong pagsuyo na niyakap ko siya ng mahigpit habang mariin na nakalapat ang aking mga labi sa ulo nito. “I love you...” ito ang paulit-ulit na sinisigaw ng puso ko. Habang nilalasap ang sarap sa pakiramdam ng pagkakalapat ng aming mga hubad na katawan. “Xav, I think tanghali na, marami ka pang appointment ngayong araw na ito at hindi mo pwedeng ikansela ang mga ‘yun.” Ani nito sa inaantok na boses. She’s right at kahit labag sa kalooban ko napilitan na rin akong bumangon. Nagtaka ako ng hindi siya kumilos at nanatili lang ito sa kanyang posisyon. “Sweetheart, are you okay?” Nag-aalala kong tanong, bago sinalat ang noo nito. Nakahinga ako ng maluwag ng