Mahigpit na hinawakan ni Cherry ang kanyang cellphone, para bang kaya nitong pigilan ang panginginig ng kanyang kamay. "Totoo ‘yan, Marites?""Oo, Cherry. Hindi lang basta haka-haka. May nangyari talaga sa kanila."Napakagat-labi si Cherry, pinipigilang humikbi. Pilit niyang nilalabanan ang pag-agos ng luha, pero kahit anong gawin niya, hindi niya mapigilan ang pait na bumalot sa kanyang dibdib."Putangina." Napabulong siya, nanginginig ang boses sa sakit at galit. "Bakit?""Hindi ko alam, Cherry." Malungkot na sagot ni Marites. "Pero kung ako sa’yo, ‘wag mo nang bigyan ng pagkakataon si Jal na makapagsalita pa. Wala ka nang kailangang marinig mula sa kanya."Napalunok si Cherry. "Hindi ko alam kung anong mas masakit, Marites. ‘Yung nakita ko sila noon? O ‘yung ngayon lang ako nakasigurado na totoo pala talaga ang lahat?""Cherry, kahit kailan, hindi ka dapat umasa sa isang taong sinaktan ka na nang ganyan."Saglit na natahimik si Cherry. Ilang saglit pa, napabuntong-hininga siya at p
Malamig ang ihip ng hangin sa Diamond Cruise Ship nang lumabas si Cherry sa deck. Mahigit isang buwan na siyang nagtatrabaho rito, at kahit anong pilit niya, hindi niya magawang kalimutan ang isang pangalan—Jal Pereno.Ngunit sa kabila ng sakit at alaala, mas pinili niyang isantabi ang lahat at magpatuloy sa kanyang buhay. Tapos na ang lahat sa kanila. Wala nang babalikan.Pero sa mga nakaraang linggo, may isang bagay na bumabagabag sa kanya.Hindi pa siya dinatnan.Noong una, inisip niyang epekto lang ito ng stress sa trabaho. Bagong environment, puyat, at puwersahang paglimot kay Jal—lahat iyon ay nakakapagod. Pero habang lumilipas ang mga araw, napansin niyang may ibang kakaiba.Madali siyang mahilo.Kanina lang, habang nag-aayos ng trays sa dining area, biglang umikot ang paningin niya. Kung hindi siya agad nakahawak sa counter, malamang na bumagsak siya sa sahig.Napansin iyon ng kasamahan niyang si Tanya, isang matagal nang crew member sa Diamond Cruise Ship."Girl, ayos ka lang
"Buntis ako Tez, Sana ilihim mo ito lalung lalo na kay Capt.Jal." Nanlaki ang mga mata ni Marites sa sinabi ni Cherry. Pakiramdam niya’y nagdilim ang paningin niya saglit, para bang hindi agad pumasok sa utak niya ang narinig."Ano?!" Halos pasigaw niyang tanong, hindi makapaniwala. "Cherry, buntis ka?!"Napakagat-labi si Cherry at mabilis na pinahid ang luhang hindi niya napigilan. "Oo, Tez… buntis ako."Huminga nang malalim si Marites, pilit kinakalma ang sarili. "At ang ama… si Captain Jal?"Dahan-dahang tumango si Cherry. "Oo."Napailing si Marites at napaupo sa kama ni Cherry, tila nawalan ng lakas ang tuhod niya. "Diyos ko, Cherry… paano na ‘to?""Hindi ko alam, Tez…" Mahinang sagot ni Cherry. "Pero isa lang ang sigurado ako—hindi niya dapat malaman."Napatingin si Marites sa kanya, gulat na gulat. "Ano?! Cherry, hindi mo ba naiisip kung gaano kalaking desisyon ‘yan? Ama ng bata si Jal! May karapatan siyang malaman!"Mariing umiling si Cherry. "Hindi, Tez. Mas mabuti nang hi
Sa loob ng kanyang opisina sa Blue Ocean Cruise Headquarters, hindi mapakali si Captain Jal Pereno. Mula nang tawagan niya si Marites, wala siyang ibang inisip kundi si Cherry."Lumayo na siya?" bulong niya sa sarili, naguguluhan. "Pero bakit? Dahil ba kay Prescilla? Dahil sa isang gabing hindi ko man lang maalala?"Mariin niyang hinampas ang mesa. Hindi niya maintindihan kung paano nagkaganito ang lahat. Mahal niya si Cherry, pero bakit parang hindi niya ito kayang habulin?Nasa ganito siyang pag-iisip nang biglang bumukas ang pinto ng kanyang opisina.Si Prescilla.Nakangiti ito, pero may halong panunuya ang ekspresyon niya. "Ano, Captain? Balita ko, hinahanap mo na naman si Cherry?"Mabilis na tumayo si Jal at tumingin nang matalim kay Prescilla. "Anong ginagawa mo rito?"Umirap si Prescilla bago lumapit sa kanya, parang isang reyna na sigurado sa sarili. "Anong ginagawa ko? Aba, dapat akong magtanong niyan sa’yo. Ano bang iniisip mo, Jal? Bakit hanggang ngayon, siya pa rin ang gus
Parang binagsakan ng bato ang dibdib ni Cherry. Paano na ang pangarap niya? Paano siya mabubuhay kung mawawalan siya ng trabaho?Napayuko siya, hinaplos ang tiyan niya. Hindi lang ito tungkol sa kanya ngayon—may tatlong buhay siyang dinadala. Tatlong musmos na umaasa sa kanya."Doc, hindi ko kaya…" nanginginig ang boses niyang sagot. "Paano ako mabubuhay? Paano ko bubuhayin ang mga anak ko kung mawawalan ako ng trabaho?"Malambing ngunit matatag ang tinig ni Doc Ferrer. "Cherry, hindi lang trabaho ang kailangan mong isipin ngayon. Ang katawan mo ay mahihirapan lalo na’t nasa laot ka pa. Ang pagbubuntis mo ay high-risk. Kung hindi ka mag-iingat, maaaring malagay sa peligro ang mga anak mo."Napapikit si Cherry, pinipigilan ang luhang gustong bumagsak. "Pero wala akong ibang pagkukunan ng pera. Ako lang ang aasahan ng mga anak ko…"Hinawakan ni Doc Ferrer ang kamay niya. "May ibang paraan, Cherry. Pero ang mahalaga ngayon ay ang kapakanan mo at ng mga bata."Pagkauwi ni Cherry sa kanyan
Halos hindi mapakali si Cherry habang papunta siya sa clinic ng Diamond Cruise Ship. Pakiramdam niya’y anumang oras, isang iglap lang, biglang susulpot si Jal at haharangin siya. Hindi pwedeng mangyari iyon. Hindi siya pwedeng magpatalo sa takot."Kailangan kong umalis… para sa mga anak ko," bulong niya sa sarili, habang mahigpit na hawak ang kanyang bag.Pagdating sa clinic, agad siyang sinalubong ng onboard physician na si Doc Ferrer, ang tanging taong nakakaalam ng tunay niyang kondisyon."Cherry? Akala ko ba nagpapahinga ka?" agad na tanong ng doktor, napansin ang pamumutla niya."Doc… kailangan kong humingi ng exit permission. Gusto ko nang mag-resign." Diretso niyang sinabi, pilit pinapakalma ang nanginginig niyang tinig.Natahimik si Doc Ferrer, tila nag-iisip bago tumugon. "Cherry, sigurado ka ba? Alam mong kapag umalis ka, mawawalan ka ng sustento. May plano ka na ba kung paano mo palalakihin ang tatlong anak mo?""Oo, Doc. May ipon pa ako. Makakahanap ako ng ibang paraan," s
Nakatayo si Cherry sa harap ng kanyang maliit na locker, inaayos ang huling gamit na dadalhin niya. Hindi niya akalain na ganito kabilis matatapos ang kanyang trabaho sa barko—ang trabahong minahal niya, ang trabahong bumuhay sa kanya. Pero ngayon, wala na siyang ibang pagpipilian.Muli niyang hinaplos ang kanyang tiyan. "Kakayanin natin ‘to, mga anak."Nang sa wakas ay handa na siyang lumabas, isang malalim na hinga ang kanyang pinakawalan bago tuluyang isinara ang pinto ng kanyang kwarto."Cherry, ito na ang final clearance mo." Inabot ni Ms. Andrea Vasquez ang dokumento. "Everything is approved. You're officially free to leave the Diamond Cruise Ship."Mabilis niya itong tinanggap at tumango. "Maraming salamat po, ma’am. Hindi ko po ito makakalimutan."Malungkot siyang tinitigan ng kanyang manager. "Hindi mo ba talaga kayang ipaalam ito sa ibang crew? They’ll be devastated when they find out na umalis ka na."Muling umiling si Cherry. "Ma’am, gusto ko pong tahimik na umalis. Mas ma
Sa wakas, ibinalik ng officer ang kanyang passport. "Alright. Safe flight, Miss."Napabuntong-hininga siya ng malalim nang makalagpas sa immigration. Isa na lang… check-in na lang…Pero bago pa siya makalayo, isang pamilyar na boses ang narinig niya sa likuran."Cherry!"Parang yelo ang dumaloy sa kanyang katawan. Hindi… hindi puwede!Dahan-dahan siyang lumingon, at nakita niya si Jal, hingal at mukhang desperado, nakatayo ilang metro lang ang layo mula sa kanya."Cherry, huwag mo akong takbuhan!" sigaw nito, hindi alintana ang mga taong nakatingin na ngayon sa kanila.Hindi na siya nag-isip pa. Mabilis siyang tumalikod at naglakad nang mas mabilis patungo sa departure area. "Huwag mo siyang pakinggan. Huwag mong hayaang habulin ka ng nakaraan," pilit niyang sinasabi sa sarili.Ngunit narinig niya ang tunog ng mabilis na pagtakbo—alam niyang hindi siya bibitawan ni Jal."Cherry, please! Sandali lang!"Damn it! Alam niyang wala na siyang takas.At bago pa siya makalayo, naramdaman niya
Dumating si Chief Steward Marites at sinubukang pakalmahin sila. “Mga ginoo’t ginang, ginagawa ng kapitan natin ang lahat ng makakaya niya.”“Ano ang ginagawa niya?! Wala! Hanggang kailan tayo makukulong dito?!”Sa isang iglap, nagkaroon ng komosyon. May ilang pasaherong nagtangkang pumasok sa control room, dahilan para rumesponde ang ilang crew members upang pigilan sila.Dumating si Captain Jal, ang matalim niyang titig ay sapat para mapatahimik ang lahat.“Makinig kayo!” Malakas ang kanyang tinig, puno ng awtoridad. “Alam kong takot kayo, pero hindi tayo maaaring magwala! Ang sitwasyong ito ay hindi natin ginusto, pero ginagawa natin ang lahat para malampasan ito!”“Ano ang plano mo, Captain?” mariing tanong ni Mr. Soriano.“Nakikipag-ugnayan na tayo sa Pilipinas para makadock. Sundin ninyo ang protocols at huwag kayong gumawa ng gulo, dahil mas lalo lang itong makakasama sa atin.”Nagkatinginan ang mga pasahero. Alam nilang wala silang ibang magagawa kundi maghintay.Muling bumali
"Ano ‘to?! Nakakulong na lang ba tayo rito?! Kailan tayo makakababa?!""Oo nga! Hindi niyo ba alam na delikado ‘to?!" sigaw ng isa pang babae. "Paano kung mas marami pa ang mahawa?!"Sinubukang pakalmahin ni Chief Steward Marites ang sitwasyon, pero hindi siya pinakinggan."Ang gusto lang namin ay malinaw na sagot!" sigaw ni Mr. Soriano, isang prominenteng businessman na pasahero rin ng barko. "Kapag hindi ninyo ‘to naayos, magdedemanda kami!"Dumating si Captain Jal sa eksena, mabilis na tumayo sa harapan ng mga pasahero. Matigas ang tingin niya habang inisa-isa ang mga ito."Makinig kayong lahat!" Malakas at puno ng awtoridad ang boses niya. "Alam kong mahirap ang sitwasyon natin ngayon. Pero wala tayong ibang choice kundi sundin ang health protocols at manatili sa loob ng barko.""Paano ang pagkain namin? Paano ang gamot?!" sigaw ng isang matandang babae."Ginagawa namin ang lahat para makahanap ng paraan. May mga doktor tayo rito na tumutulong sa mga may sakit. Ang kailangan lang
Saglit siyang napapikit, pilit pinipigil ang bugso ng emosyon. "Tangina..." Napakuyom siya ng kamao. Hindi ito puwedeng mangyari. "Saan tayo pupunta ngayon?""Wala pang ibang port na tumatanggap ng may COVID cases, Captain," sagot ni Chief Officer Ramiro na kararating lang. "Kahit Taiwan at Singapore, mahigpit din ang restrictions nila. Baka kailangan nating maghintay ng clearance sa open waters.""Tumawag kayo sa lahat ng ports!" matigas na utos ni Captain Jal habang hinahagod ng isang kamay ang kanyang mukha, pilit pinipigilan ang frustration. "Tatawag ako sa main office natin. Kailangan nating makahanap ng solusyon bago tuluyang lumala ang sitwasyon."Nang paalis na sana si Chief Officer Ramiro upang gawin ang utos, muling lumapit ang manager ng medical supplies, si Mr. Franco, halatang balisa."Captain," anito habang pinapahiran ng panyo ang pawis sa noo, "may isa pa tayong problema.""Ano na naman?" mahina ngunit may halong inis na tanong ni Jal."Nagkakaubusan na tayo ng gamot p
Napalingon si Chief Steward Marites, halatang may gusto itong sabihin ngunit nag-aalangan. Napansin ito ni Jal kaya tinawag niya ito."Ano ‘yon, Marites?"Napakagat-labi si Marites bago nagsalita. "Captain, may isang pasahero ang nagwawala sa kwarto niya. Ayaw niyang magpa-isolate. Sinasabi niyang wala naman siyang sakit at gusto niyang bumaba sa unang port na madaanan natin."Napapikit si Jal at huminga nang malalim. Palatandaan iyon na sinusubukan niyang pigilan ang sarili sa pagmumura. Sa ganitong sitwasyon, isang pasahero lang na matigas ang ulo ang maaaring magpahamak sa lahat."Sino ‘yon?""Si Mr. Arman Soriano, isang negosyante. Kasama ang asawa niya pero siya lang ang may sintomas.""Dinala na ba siya sa quarantine area?""Ayaw niyang sumama, Captain. Pinipilit niyang wala siyang sakit at nagbabanta siyang magrereklamo sa management natin kung ipipilit natin ang isolation."Nagpakawala ng mahabang buntong-hininga si Jal bago tumingin kay Chief Officer Ramiro."Samahan mo ako.
Malamig ang simoy ng hangin nang lumapat ang paa ni Jal sa Blue Ocean Cruise. Ilang taon na siyang nagtatrabaho sa barko, ngunit ngayon lang niya naramdaman ang ganitong bigat sa dibdib. Hindi ito dahil sa trabaho, kundi dahil kay Cherry.Alam niyang umalis na ito sa bahay ng pamilya niya. Alam niyang may tinatago ito. At ang pinakamalaking tanong—buntis nga ba ito? At kung totoo, siya ba ang ama?Bumuntong-hininga siya. Hindi niya ito matutuklasan ngayon. Ang tanging magagawa niya ay maghintay ng tamang pagkakataon.Ngunit ang akala niyang tahimik na pagbabalik sa barko ay agad na naputol nang may humahangos na crew na lumapit sa kanya.“Captain Jal!” sigaw ni Chief Officer Ramiro, ang kanyang pangalawang-in-command. “May emergency tayo!”Napataas ang kilay ni Jal. "Ano na naman ‘yan?"“May tatlong pasahero na nagpositibo sa COVID-19.”Biglang nanlamig ang buong katawan ni Jal.“Ano?!”"Oo, Captain. Sinusuri na sila ng ating medical team. Pero may posibilidad na may iba pang nahawa."
Maagang bumalik si Jal sa bahay ng mga Jones. Sa kabila ng pag-uusap nila ni Cherry kagabi, alam niyang hindi pa tapos ang laban. Hindi siya makakapayag na basta na lang siyang itulak palayo—lalo na’t sigurado na siyang siya ang ama ng mga batang dinadala nito.Ngunit pagdating niya, hindi si Cherry ang kanyang nadatnan.Sa halip, sinalubong siya ng malamig na tingin ni Ralph Jones, ang ama ni Cherry, habang nakatayo sa may pintuan. Katabi nito si Gemma, na bakas sa mukha ang pag-aalala."Wala si Cherry," malamig na sabi ni Ralph, nilingon si Jal mula ulo hanggang paa. "At kahit nandito siya, hindi ka rin niya haharapin."Napakuyom ng kamao si Jal. "Saan siya nagpunta?"Napailing si Ralph. "Hindi mo na kailangang malaman.""Sir, hindi ako pumunta rito para makipagtalo. Kailangan ko lang makausap si Cherry—”"Tapos na ang lahat, Mr. Pereno," putol ni Ralph sa kanya. "Sinabi na sa’yo ni Cherry ang totoo. Ang ama ng dinadala niya ay si David. Wala kang kinalaman sa kanya, kaya umalis ka
Tatlong araw ang lumipas.Tahimik na nag-iimpake si Cherry, ang puso niya’y punong-puno ng kaba."Anak, sigurado ka bang gusto mong umalis?" tanong ni Gemma, ang kanyang ina, na may halong pag-aalala. "Wala namang masama kung harapin mo si Jal, Cherry.""Mama, hindi ko kayang ipagsapalaran ang kapakanan ng mga anak ko.""Pero hindi mo man lang ba siya bibigyan ng pagkakataon?"Napalunok si Cherry. "Paano kung bawiin niya ang mga bata sa akin?""Pero anak—"Naputol ang usapan nila nang biglang may kumatok sa pinto.TOK! TOK! TOK!Napahinto si Cherry, mabilis na tumingin sa kanyang ina. May hindi magandang pakiramdam na bumalot sa kanyang dibdib."Cherry… may bisita ka," mahinang sabi ni Ralph, ang kanyang ama, habang bumukas ang pinto.At bumungad si Jal.Napakagat-labi si Cherry, agad na umatras. Bakit siya nandito?Napansin ni Jal ang maleta sa tabi ng sofa. Kumunot ang noo niya, ang kanyang mga mata ay nagdilim. "Tinatakasan mo na naman ako, Cherry?"Mariing napapikit si Cherry. "Um
Mariing itinikom ni Cherry ang mga labi. Ayaw niyang ipakita kay Jal kung paano siya naaapektuhan ng presensya nito, kung paano nito nagagawang guluhin ang isip at puso niya kahit pa ilang ulit na niyang sinabing tapos na ang lahat sa kanila."Oo, Jal. Ganun lang kadali. Dahil tapos na tayo. Wala na tayong dapat pag-usapan.""Tapos na tayo?" Umiling si Jal. "Hindi, Cherry. Hindi pa tayo tapos. At hindi kita tatantanan hangga’t hindi mo sinasabi sa akin ang totoo.""Sinabi ko na ang totoo!" sigaw ni Cherry, ngunit kahit siya ay hindi kumbinsido sa sariling salita."Hindi!" Mabilis na lapit ni Jal, marahas niyang hinawakan ang braso ni Cherry, dahilan para mapaatras ito. "Hindi mo ako maloloko, Cherry! Hindi si David ang ama ng mga anak mo, kundi ako!"Napapitlag si Cherry. Hindi niya inasahan ang pagsabog ng galit ni Jal."Bitiwan mo ako, Jal!" Pilit niyang inalis ang pagkakahawak nito, ngunit mas lalo lang humigpit ang hawak ni Jal sa kanya."Bakit mo ako niloloko, Cherry? Sabihin mo
Tahimik na nakahiga si Cherry sa kanyang kama, ngunit hindi mapakali ang kanyang isipan. Sa kabila ng pagod at hirap ng kanyang pagbubuntis, hindi niya magawang ipikit ang kanyang mga mata. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga salitang sinabi niya sa kanyang mga magulang."Hindi niya ako matutunton… Wala siyang alam kung nasaan ako… Sisiguraduhin kong hindi niya malalaman kailanman."Ngunit bakit siya kinakabahan? Bakit may isang bahagi sa kanya na nagsasabing hindi ito ganon kadali?Napahawak siya sa kanyang tiyan, pilit nilalabanan ang takot na unti-unting gumagapang sa kanyang dibdib."Mga anak, huwag kayong mag-alala. Hindi ko hahayaang maagaw kayo sa akin."Ngunit hindi niya alam na sa mga oras ding iyon… may isang taong hindi tumitigil sa paghahanap sa kanya.Blue Ocean Cruise, JapanHawak ni Jal ang isang dokumento habang matalim ang kanyang tingin dito. Nakaupo siya sa harap ng kanyang mesa, pilit pinoproseso ang impormasyong nasa kanyang harapan."Saan mo nakuha ito?