Chapter 113 I’m A Coward

LUMIPAS PA ANG mga araw, bumalik sa normal ang araw-araw namin na tila walang maling nangyari.

Hindi.

Sinusubukan naming hindi ipahalata kay Raizel na may isang pader ang unti-unti nang lumalaki sa pagitan namin ng mommy niya.

Alam ko sa sarili ko na kung magpapatuloy pa ito, wala kaming maisasalba. Natatakot lang ako na magtanong at alamin ang totoo, at kung hindi ko kayanin ay bitawan ko na lang bigla ang kamay niya.

I need time.

We need time.

For now, we tried to be as happy as we were before.

Kinaumagahan noong gabi na hindi natuloy ang sorpresa ni Lyn, hindi ako humingi ng tawad. Hinintay ko lang na mag-umaga at palihim siyang sinamahan sa pag-iisa niya sa magdamag. Nang unti-unti nang lumiwanag, umalis na ako.

I am a coward.

I even fooled myself by thinking that she never said anything about it, that I was clueless and not guilty.

Palagi pa rin kaming nagpapansinan ni Lyn. Iyon nga lang, kapag nasa paligid l