Nang isara ni Analyn ang pinto, binawi ni Anthony ang tingin niya roon. Muli niyang ibinaba ito sa chess board, at saka nagsalita nang hindi tumitingin sa lolo niya.
“Yes, Lolo. Nung una. Pero ngayon gusto ko na si Analyn bilang siya.”
Ngumiti si Greg.
“It’s good that you really like Analyn. Ngayong lumagay ka na sa tahimik, matatahimik na rin ako. Hindi na kita kukulitin. Hindi na ako manghihinayang na mawala. Kasi alam kong may mag-aalaga na sa ‘yo.”
“Lolo…”
Bahagyang tumawa si Greg.
“Ano? Sa kamatayan na rin naman ako papunta talaga. Son, I am eighty years old already. Ano pa ba ang gusto mo? Umabot pa ako ng one hundred? Hinihintay na ako ng Lola mo. Ang gawin mo na lang, bilisan mo na at bigyan n’yo na ako ng apo sa tuhod ni Analyn,” nakangiting litanya ni Greg na para bang normal na paksa lang ang pinag-uusapan nila ni Anthony.
Nag-alangang sumagot si Anthony, pero nang makita niya sa mukha ng lolo niya ang saya, napilitan siyang sagutin ito.
“Sige, ‘Lo,”
Samantala, sa labas ng kuwarto ni Greg, naroroon pa rin si Analyn at kausap ang Mama niya sa kabilang linya. Wala namang bago sa mga sinabi ng Mama ni Analyn, pareho lang din ng mga sinabi nito bago siya umalis ng bahay nila. Kinukukit pa rin siya nito na hiwalayan ang pinakasalan niya at sumama na sa naka-blind date niyang si Michael.
Inayos ni Analyn ang mukha niya bago pumasok uli sa kuwarto ng matanda. Ayaw niyang isipin nito na may nagpapagulo sa isip niya. Ano pa nga ba at dinala siya rito ni Anthony para aliwin ang lolo nito.
“Oh? Tamang-tama. Hapunan na at nagugutom na ako. Tara, kumain muna tayo sa labas. Ngayon ko lang kayo makakasalong dalawa sa pagkain.,” masiglang sabi ni Greg nang makita na bumalik na si Analyn sa kuwarto.
Hindi na sila lumabas ng ospital dahil marami namang mapagpipiliang kainan sa loob ng building ng ospital. Pumili na lang si Anthony ng mga pagkain na magugustuhan ng lolo niya at pasok sa diet nito ngayon. Nang makapili ay inabot niya kay Analyn ang menu.
“Baka may gusto kang kainin diyan sa menu nila.”
Tiningnan ni Analyn ang menu. Hindi niya kasi kilala iyong mga pinili ni Anthony na mga pagkain kaya naghanap siya ng ulam na pamilyar siya.
Hindi nagtagal ay dumating na ang mga order nila. Hindi na nagulat si Analyn ng asikasong-asikaso siya ni Anthony. Pansin niya na natutuwa ang lolo nito sa ikinikilos ng apo. Kaya naman para suportahan pa si Anthony sa pagpapanggap sa lolo niya ay naisipan ni Analyn na gawin din ang ginagawa ni Anthony.
Kumuha siya ng isang putahe na inordee niya mismo at saka inilagay ito sa plato ni Anthony.
“Anthony, eto oh…,’yung favorite mo…” nakangiting sabi pa ni Analyn.
Nakasentro ang atensyon niya sa paglalagay ng pagkain sa plato ni Anthony kaya hindi niya napansin ang tila nagbibigay babala na tingin nito sa kanya. Napahinto lang si Analyn nang magsalita si Greg.
“Ha? Kailan pa naging paborito ni Anthony ang talong? Mula bata pa ’yan hindi iyan kumakain ng talong. Ever since… Analyn.”
Nag-angat ng tingin si Analyn. Nakatingin sa kanya si Lolo Greg habang may pagtataka sa mukha. Hindi alam ni Analyn kung ano ang sasabihin o gagawin kaya napangiti na lang siya sa matanda.
Tumikhim naman si Anthony kaya napabaling ang tingin at Lolo Greg sa binata.
“‘Lo… hindi mo ba alam? Kumakain na nito si Anthony ngayon,” biglang sabi ni Analyn.
“Talaga?” Hindi pa rin makapaniwalang tanong ni Greg.
“Uh-huh… since… favorite ko po ang talong, kaya… nagustuhan na rin ni Anthony.” Napalunok nang malaki si Analyn. Hindi niya alam kung ano ang maaaring gawin sa kanya ng boss ng DLM pag-uwi nila.
“Sabagay…” tumango-tango si Greg, “ang sabi nga, kapag ang dalawang tao ay nagsasa,a na ng matagal, iyong mga paborito at ginagawa ng isa ay nahahawa niya na rin sa isa. Justbloke me, I am not accustomed to eating desserts after meal. Pero iyong asawa ko, itong lola ni Anthony, hindi nabubusog iyon kapag hindi nakakain ng panghimagas. Kaya nasanay na rin ako na kumakain ng sweets after meal.”
“Opo! Ganun nga po ‘yun!” natutuwang sang-ayon ni Analyn.
Hindi naman sinasadyang napatingin si Greg kay Anthony at sa talong na nasa plato niya.
“Oh, Tonton. Kainin mo na ‘yang talong! Paborito n’yo pala ni Analyn ‘yan,” nakangiting sabi ni Greg sa apo.
Walang nagawa si Anthony kung hindi sapilitang kainin ang pagkaing pinaka-ayaw niyang kainin. Tinandaan na lang niya na bibigyan niya ng leksyon mamaya ang dalaga pag-alis nila sa ospital.
Pagkatapos nilang kumain ay agad na ibinalik ng dalawa sa kuwarto niya si Greg. Nang maihiga na nila ito ay agad sila nitong itinaboy.
“Sige na. Okay na ko. Alam kong mga busy kayo kaya pwede na kayong umalis. Salamat sa pagdalaw, lalo na sa iyo, Analyn. Just bring her back here if you have time.”
“Sige, ‘Lo. Magpahinga ka na. Babalik na lang uli kami ni Analyn.”
Lumapit si Analyn sa matanda at saka masuyong niyakap ito. Hindi pa nagtatagal ang pagyakap niya sa matanda nang maramdaman niya ang kamay ni Anthony, tila inaaya na siya nitong umalis sila kaya bumitiw na siya kay Greg.
Hawak-hawak nang mahigpit ang mga kamay niya habang naglalakad sila papunta sa pintuan. Alam ni Analyn na sinasadya ni Anthony ang paghawak nito ng mahigpit sa kamay niya.
“Sir Anthony, nasasaktan ako,” pabulong na sabi ni Analyn dito, “nakatingin pa sa atin ang lolo mo.”
“Wala kang karapatang magreklamo,” impit na sagot sa kanya ni Anthony, halatang galit.
Hanggang sa paradahan ng sasakyan ay hindi inalis ni Anthony ang mahigpit na hawak niya kay Analyn. At dahil alam niyang natatanaw mula sa kuwarto ng Lolo niya ang puwesto nila ngayon kaya ipinagbukas niya ng pintuan at dalaga at saka maingat na isinakay.
“Sorry na, Sir. Hindi ko sinasadya ‘yung kanina. Gusto ko lang namang dagdagan ‘yung acting mo. Kaso nawala sa isip ko iyong mga pagkaing ayaw mo,” paghingi ng pasensya ni Analyn nang nakaupo na sila pareho.
“Sure ka ba diyan sa sinasabi mo? O sinadya mo talaga?” Matiim na nakatingin si Anthony sa mukha ng dalaga na tila pinag-aaralan nito ang katotohanan sa sinabi niya.
Itinaas ni Analyn ang kanang kamay niya na tila nanunumpa. “I swear, Sir. Hindi ko talaga sinadya.”
Lumunok si Analyn. Sa totoo lang ay sinadya niya talagang ipakain iyon sa binata, bilang ganti sa dalawang oras na paghihintay niya rito kagabi sa labas ng subdibisyon niya.
Naniniwala si Anthony na sinadya iyon ni Analyn. Hindi niya nakikita sa dalaga ang sinseridad. Minabuti niyang palampasin na lang ngayon ang ginawa nito.
Binawi niya ang tingin sa dalaga at saka pinaandar na ang sasakyan.
“Remember, Miss Ferrer. One wrong move or word, will likely let Lolo Greg know that our marriage is fake and only an act.”
~C.J.
Nahalata ni Analyn na hindi nagbibiro si Anthony. Tumuwid siya ng upo at saka bahagyang nilingon ang lalaki. “Sorry. Hindi na mauulit. Mag-iingat na ako sa next time.”“Next time? Next time, you’re done,” malamig na sagot ni Anthony sa dalaga.“Bababa ako sa susunod na pagliko. Babalik ako sa ospital para puntahan muna si Papa.”Palibhasa ay nasa parehong ospital lang ang papa niya at ang lolo ni Anthony, pero nasa magkaibang building. Hindi naman kumontra si Anthony at sinunod ang utos ni Analyn. Bago bumaba si Analyn, hinarap niya si Anthony. “Sir Anthony, ang galing ko, di ba? Mukha namang masaya si Lolo Greg sa pagbisita ko.”Bahagyang tumaas ang isang kilay ni Anthony. “And so?”“Nangako ka, iyong isang linggong sahod ko.”“Ang dami ko nang binili sa ‘yo na mga damit at sapatos, kulang pa ba ‘yun?” Hindi nun nasindak si Analyn. Sa halip, inalis niya ang lock ng seatbelt niya at saka akmang bababa na ng sasakyan. “Okay. Pupuntahan ko na lang uli si Lolo Greg pagkagaling ko kay
Ilang minuto pang nag-usap sila Analyn at Jan. Lampas na ng alas-singko nang magpaalam na si Analyn. Dumaan muna siya sa isang malapit na grocery store para bumili ng mga gulay. Tamang-tama naman na malapit na lang din doon ang sakayan ng bus papunta sa Grace Village.Nakapagluto at nakakain na si Analyn pero hindi pa rin dumadating si Anthony. Hindi na niya hinintay ang lalaki. Umakyat na siya sa kuwarto niya at saka nag-shower nang mabilis. At dahil wala naman na siyang gagawin pa, minabuti niyang matulog na. Nasa kalaliman na ng gabi ang tulog ni Analyn nang makaramdam siya ng uhaw. Wala siyang choice kung hindi ang lumabas ng kuwarto niya at bumaba sa kusina para uminom ng tubig. Samantala, halos mag-uumaga na ng nakauwi si Anthony. Dumiretso siya sa kuwarto niya. Nakainom siya ng kaunti kaya gusto niyang mag-shower muna ng mabilis bago matulog. Nang buksan ni Anthony ang ilaw ng kuwarto niya, nagulat siya ng makita ang kama niya.“Ano’ng ginagawa ng babaeng ito sa kama ko?” i
Abala si Analyn sa pagtapos sa design niya kaya hindi niya namalayan na lunch break na pala. Nang igala niya ang tingin sa paligid ay nagtatayuan na ang mga kasamahan niyang mga designers at isa-isa nang lumalabas sa opisina nila. Marahil ay para mananghalian na.“Analyn, tara na!” pagtawag ng kaibigan ni Analyn na si Michelle.“Eto na,” sagot ni Analyn at saka pinatay ang power ng laptop niya.Nilapitan na ni Analyn ang naghihintay na si Michelle. Palabas na sila ng pintuan ng bumulaga si Karla, ang Mama ni Analyn. “Analyn,” walang emosyong pagtawag nito kay Analyn. Nagtaka naman si Analyn kung bakit siya pinuntahan ng Mama niya. “Magandang tanghali, Tita,” bati ni Michelle. “Michelle, sandali lang, ha?” paghingi ng paumanhin ni Analyn sa kaibigan, tapos ay binalingan ang Mama niya, “‘Ma, dito tayo.”Iginiya ni Analyn ang babae sa balcony sa labas ng opisina nila. “Bakit kayo nandito?”“Analyn, hindi ako nagbibiro. Kailangan na ni Jiro ang pera para sa kasal nila ni Frances.”Ba
Akala ni Analyn, pagkatapos malaman ng mga ka-opisina niya na kasal na siya ay wala ng problema. Napansin niya na nag-iba na ang trato sa kanya ng mga kasamahan niya pagkatapos nun. Iyong iba ay tahasan siyang pinag-uusapan kahit pa nandoon lang siya at naririnig niya. Iyong iba ay nagpupunta pa talaga sa mesa niya at kung ano-ano ang pang-iinsulto na sinasabi sa kanya. Nasasaktan man, pero kailangang tiisin lahat iyon ni Analyn.“Okay lang. Sige lang,” mahinang sabi ni Analyn sa sarili. After all, ang Papa niya naman ang nakinabang sa kasalang inoohan niya.Nang gabi ring iyon, may meeting na dinaluhan si Anthony kaya naman late na siya nakauwi sa bahay. Pagkapasok ng bahay, agad niyang hinubad ang coat niya pati na ang sapatos niya. Nagsuot siya ng tsinelas niyang pambahay at nakahanda ng umakyat ng hagdan nang mapahinto siya sa pag-akyat. May nakita siyang pigura na nakahiga sa sofa. Nilapitan ni Anthony ang babaeng nakabaluktot sa sofa. Tila balisa ito habang natutulog. Halos ma
Pagkapasok ni Analyn sa pintuan ng opisina nila, saka lang niya nalaman na nagpa-meeting pala ang boss niya ngayong umaga. Wala naman siyang natanggap na abiso kaya wala siyang alam. At dahil hindi siya nakita nito sa loob ng meeting room, as usual, puro insulto na naman ang sinasabi nito kay Analyn sa harap ng buong departamento. Alam na alam ni Analyn dahil dinig na dinig niya ang mga sinasabi nito kahit nasa labas siya ng meeting room.“Hindi ko kailangan ang tatamad-tamad na mga empleyado dito sa departamento ko! Aanhin n’yo ang ganda, kung wala naman kayong sipag sa trabaho? Ano’ng oras na ba? Hanggang ngayon, hindi ko pa rin nakikita ni dulo ng buhok ni Analyn dito?” Alam ni Analyn na kapag pumasok pa siya ngayon sa loob ng meeting room ay hindi naman hihinto si Richie sa pagbira sa kanya. Sa tingin ni Analyn, para pa ngang mas nasisiyahan si Richie na may audience siya habang nilalait siya. Para kasing ang dating mas makapangyarihan siya kapag ganun. Umalis na si Analyn sa la
Walang nakapagsalita sa nangyari. Lahat ay tulala na nakatingin kay Analyn. Hindi nila inaasahan na ang tahimik na si Analyn ay kayang gawin ang ganung katapang na kilos.“Analyn,” pagtawag kay Analyn ng babaeng sinampal niya, “may araw ka rin sa aking malandi ka,” galit na galit na sabi nito, sabay duro pa ng daliri kay Analyn, “pagbabayaran mo ang ginawa mong pagsampal sa akin.”Hindi na nagawang sumagot ni Analyn dahil pagkasabi nun ay tumalikod na ang babae at naglakad pabalik sa mesa niya. Iyong mga nanonood naman sa kanila ay isa-isa na ring nag-alisan mula sa pagkakatyo nila sa mga puwesto nila. Agad namang hinila ni Michelle si Analyn palayo roon. “Friend, kamag-anak mo pala si Gabriela Silang?” pabirong sabi nito kay Analyn.“Hindi ko naman siya kakantiin, kung hindi niya ako kinanti,” seryosong sagot ni Analyn, “isa pa, masyado ng foul ang binitawan niyang salita sa akin. Hindi ko na puwedeng palampasin.” “Ang inaalala ko lang, friend… baka mapag-initan ka na naman ni boss
“Analyn.”Bahagyang nagulat si Analyn sa pagtawag ni Anthony sa kanya. Lalo na ng lumapit si Anthony sa kanya at saka hinawakan ang kamay niya. “Bakit hindi ka pa diretsong umuwi pagkatapos ng trabaho mo?”Naguluhan si Analyn sa inaakto ni Anthony. Gusto niya sanang kumawala mula sa pagkakahawak nito, pero sadyang mariin ang pagkakahawak nito sa kamay niya. Lalong nagtaka si Analyn nang lingunin ni Analyn ang lalaking may pilat sa mukha. “Kayo? Ano ba’ng kailangan n’yo?”Sa halip na matakot ang lalaki, bahagya lang itong tuumawa. Sino ba naman kasi ang hindi matatawa? Ang lakas ng loob ni Anthony na sitahin siya gayong nag-iisa lang siya, samantalang ang lalaki ay maraming kasama at mukhang mga palabang katulad niya.“Ano? Magpapakabayani ka ba dito kay ganda?” sita ng lalaki kay Anthony.Hindi sumagot si Anthony, at seryoso lang na nakatingin sa lalaki na tila sinusukat ang kakayanan nito.“Okay, tingnan nga natin ang ibubuga mo,” nakangising sabi ng lalaki kay Anthony. Naglabas ng
Kinabukasan, minabuti ni Analyn na gumising ng mas maaga. Hindi niya kayang harapin si Anthony ngayon. Pagkatapos ng tsismis tungkol sa eksena nila ni Anthony sa elevator kahapon, pihadong hindi rin makakaligtas ang pagtatanggol sa kanya ni Anthony nung uwian.Matagumpay niyang naiwasan si Anthony, pero pagdating niya sa opisina, si boss Richie naman ang nakasalubong niya.Bakit kaya ang agang pumasok nito?Walang pagpipilian si Analyn kung hindi batiin ang boss niya. Ngumiti si Analyn at saka ito binati.“Good morning, boss.”Tiningnan lang siya ni Richie at bahagyang tumango. Walang emosyon ang mukha nito. Nang nakalampas na si Analyn kay Richie, biglang huminto ang lalaki at tinawag si Analyn.Biglang huminto si Analyn sa paglakad at saka hinarap si Richie.“Boss?”“Samahan mo ko mamaya. May dinner party akong pupuntahan. Dress nicely. There are some business partners there. At ayokong
Malapit na ang Bagong Taon. Marami ng nagtitinda ng kung ano-ano sa mga kalsadang nadadaanan nila Anthony at Analyn. Galing sila sa Annual Year-End Party ng lahat ng investor ng DLM Group. Habang pinagmamasdan ni Analyn ang mga iba’t ibang paninda sa labas ng bintana, maraming tumatakbo sa isipan niya. Parang kailan lang nung huling bagong taon. Bago lang sila na naiksala ni Anthony noon. Sino ang mag-aakala na ang anim buwan ay aabot ng isang taon pala?Nilingon ni Analyn si Anthony. “Malapit na naman sa subdivision, gusto kong maglakad kasama ka.” Tumaas ang isang kilay ni Anthony at saka tiningnan ang mga paa ni Analyn. “Magpalit ka muna ng sapatos.”“Wala akong dala. Okay na ‘to. Eh di, kapag sumakit ang paa ko, kargahin mo ko,” tila naglalambing na sagot ni Analyn. Kinalabit ni Anthony ang balikat ng sekretarya niya na nakaupo satabi ni Karl. Agad namang yumuko ang sekretarya at may kinuha sa paanan niya.May kinuha pala itong paper bag at saka inabot iyon kay Anthony. Mula
Abala si Analyn sa laptop niya ng biglang may nagsalita sa gawi ng pintuan. Kinabukasan na ang araw ng pasahod sa mga empleyado nila ni Elle at ngayon pa lang niya nire-review ang attendance ng mga ito.“Bakit naman salubong ang mga kilay mo diyan?”Nag-angat ng tingin si Analyn mula sa laptop niya. Biglang nagliwanag ang mukha niya ng nakita niyang nakatayo si Elle sa may pintuan ng kuwarto niya. Agad siyang napatayo at saka nagmamadaling nilapitan ang kaibigan. Gusto sana niyang magtampo dahil wala itong sinagot sa mga text niya, pero ngayong nakita niya na okay ito ay kinalimutan na lang niya ang pagtatampo. “Elle! Mariosep, akala ko ipauubaya mo na sa akin ang buong Blank,” pagbibiro ni Analyn.Umirap si Elle sa kanya. “Asa ka, malaki ang inilabas kong pera rito,” ang tipikal na sagot ng isang Elle. Niyakap ni Analyn si Elle. “Saan ka ba kasi nagpunta? Bakit ka umalis ng Tierra Nueva?”Nag-alanganin si Elle. Gusto rin sana niyang yakapin pabalik si Analyn, pero meron sa loob n
Walang nagawa si Damian kung hindi ang gumawa ng listahan at ibigay iyon kay Analyn. “Itong nasa huli ng listahan, kulay pulang kahon ito. Nakapatong ito sa pinaka-itaas ng cabinet ko roon. Huwag na huwag mong kakalimutan ‘yan. Kailangang dala mo ‘yan pabalik dito,” pagbibilin ni Damian kay Analyn.“Ano’ng nasa loob nito, Papa? Kayamanan ba?” “Private matter ko ‘yan, Analyn. Huwag ng maraming tanong.”“Sige na, Papa… ano’ng sikreto ang meron ka dun sa kahon?” pangungulit pa ni Analyn.Tumaas ang isang kilay ni Damian. “Sikreto nga, di ba?”“Pera? Marami kang pera?” namimilog ang mga mata na tanong ni Analyn.“Tsk! Ang kulit nitong batang ‘to…”Ngumiti at nag-peace sign si Analyn sa ama. “Joke lang! Hindi na mabiro si Papa…”NANG naroroon na si Analyn sa dating tinutuluyan ni Damian, inobserbahan niya ang bahay. Mukhang wala namang bakas na may nakapasok. Baka hindi pa umaaksyon si Vhance, o nagbabalak pa lang ito ng pwede niyang gawin. Agad na kinuha ni Analyn ang mga nakalagay sa
Pagkatapos ng hindi pagkikita ng ilang araw, naging napakainit ng naging pagniniig ng mag-asawa. Himbing na himbing ang tulog ni Anthony ng nagising si Analyn. Dahan-dahan siyang bumangon. Nang bigla niyang naalala si Elle, baka sumagot na ang kaibigan sa mga text niya.Agad niyang dinampot ang telepono at saka binuksan iyon. Meron na ngang sagot si Elle. Hindi lang isa, kung hindi marami. Agad niyang binuksan ang mga mensahe nito. Nakalagay doon na nagpunta siya ng San Clemente para may asikasuhin tungkol sa negosyo nila. Sinabi rin niya na huwag siyang mag-alala dahil hindi pa sila nagpapanagpo ulit ni Alfie at okay lang siya. Huling mensahe ni Elle na huwag siyang mag-alala para sa kanya. Napa-isip si Analyn. May mali sa mga mensahe ni Elle. Masyado iyong pormal. Parang malayo sa Elle na kilala niya na laging may halong biro o sarkasmo ang pagsasalita nito kahit pa sa text lang. Parang hindi niya ma-imagine na ganun magsalita si Elle katulad ng nabasa niya.Sandali. Kailan pa kam
Humalakhak ng malakas si Eric.Tila naaliw ito sa sinabi ni Elle. “Joke ba ‘yan, Elle?” Pagkatapos ay muling tumawa ito.Natigilan si Elle, saka umiling. “Hindi. Totoo ang sinasabi ko.”Huminto sa pagtawa si Eric at saka itinulak si Elle. “Tapos na ang pagiging doktor at pasyente natin. Tapos na ang pagiging doktor ko sa ‘yo.”“Aw, come on, Doc Eric. Ang sabi mo noon ako lang ang gusto mong maging pasyente mo bilang isang psychologist. Actually, naguguluhan nga ako. Babalik ka pala rito sa San Clemente para pamahalaan ang mga negosyo ng pamilya n’yo, pero bakit ka pumunta sa Tierra Nueva para maging doktor ko?” Sumilay ang nakakalokong ngiti sa mga labi ni Eric at saka napailing. Bakit ba kasi halos lahat ng mga babae, tingin agad nila sa sarili nila ay espesyal sila sa mata ng isang lalaki? “Sa tingin mo, bakit?” mapanghamong tanong ni Eric kay Elle.Nagsalubong ang mga kilay ni Elle. “Hindi dahil sa akin?” Hinawakan ni Eric ang baba ni Elle, “masyado kang careless, Elle. Ano’ng n
“Sino ang batang ‘yan? Kamag-anak ba ni Anthony ‘yan?” “Hindi… bakit? Bakit parang apektado ka dun sa bata?”Nakahinga ng maluwag si Damian ng marinig niya ang sagot ni Analyn. “Pero bakit may mga litrato siya rito? At kasama pa lagi si Anthony?”“Kababata siya ni Anthony.”Tumango si Damian at saka sunod-sunod na lumunok. Ibinalik niya ang hawak na larawan. “Wala naman. Nagtaka lang ako kasi kamukhang-kamukha mo talaga.”Nagkibit-balikat si Analyn. “Ewan ko lang kung ano ang itsura niya ngayon na malaki na siya.”Piping naidasal na lang din ni Analyn na sana ay buhay pa si Ailyn na kababata ni Anthony.“Sa tingin ko, mas maganda ka sa kanya ngayon,” nakangiting komento ni Damian na may kasama pang pagtapik sa balikat ng anak. SAN CLEMENTE. Huling araw na ni Anthony ngayon sa nasabing lugar. Bukas ay babalik na siya sa Tierra Nueva. Bilang huling gabi, tinipon niya ang mga matataas na opisyal ng DLM, para magsalo silang lahat sa isang hapunan at para na rin magbigay si Anthony n
Kinabukasan ng umaga, nadatnan ni Analyn ang ama na nagpapa-araw sa bakuran. “Papa, ang aga mo namang magising?”“Nako… ganitong oras talaga ako magising. Palibhasa, ang natatandaan mo lang sa akin eh noong tulog lang ako ng tulog sa ospital.”Tumawa si Analyn.“Bakit wala pa siya?” tanong ni Damian. Kumunot ang noo ni Analyn. “Sino'ng siya?” Sumama ang tingin ni Damian sa anak. “Sino pa? Eh, di si Anthony! Sino pa ba?” Muling tumawa si Analyn. Gusto lang naman talaga niyang biruin ang ama.“Bakit kasi hindi mo tawagin sa pangalan niya? Dati naman ang tawag mo kay Eric, ang kaibigan kuno. Hindi rin sa pangalan niya,” natatawa pa ring sabi ni Analyn. Lihim na napangiti si Damian. Napansin niyang kaswal na lang na nababanggit ng anak si Eric. Ibig sabihin ay naka-move on na ito sa relasyon niya dati sa lalaki.“Siyempre! Pinalaki kita, dinamitan, tapos kukunin ka lang sa akin ng kung sinong poncio pilato?” galit-galitan na sagot ni Damian.“Okay, fine,” nakangiting sagot ni Analyn
Nang dumating sila Analyn at Damian sa bahay nila Analyn ay naayos at nalinis na ng mga kasambahay ang tutuluyang kuwarto ng ama. Naiilang si Damian magkikilos sa bahay ni Analyn. Hindi siya nasanay na may mga katulong na umaaligid sa kanya. Simple lang ang buhay niya noong bago siya magkasakit. Isa pa, nalalakihan siya sa bahay na iyon. Sobrang laki, at sobrang tahimik. Pero nagustuhan niya ang hardin. Doon lang siya nakatagpo ng kapayapaan. Pagkatapos kumain ng hapunan, hinanap ni Analyn ang ama pagkatapos niyang mag-shower. Nakita niya ito sa balkonahe at nakatingin sa malayo. Base sa mukha nito, hindi siya mukhang masaya.“Papa, bakit ka nakatulala riyan?” Parang biglang nagising si Damian at saka nilingon ang anak. “Wala lang… naninibago lang. Para kasing ibang-iba na ang paligid ngayon, kumpara nung bago ako nakatulog ng mahaba.” “Sa tingin mo ba nagbago na ko?” “Hindi ikaw ang sinasabi ko. Ang pananaw ko ang nagbago. Maupo ka.” Agad namang naupo si Analyn. “Nasaan naman
Nakahinga ng maluwag si Analyn ng nakita niya ang Papa niya at si Jan na magka-usap sa labas ng clinic nito. Naramdaman siguro ng dalawang lalaki ang presensiya niya dahil sabay itong lumingon sa direksyon niya. Agad na ngumiti si Damian kay Analyn. “Etong si Analyn, masyadong nag-aalala sa akin. Hindi naman ako mawawala,” sabi ni Damian habang papalapit na si Analyn.Akmang tatayo si Damian kaya agad itong inalalayan ni Jan. “Ganun lang talaga ang mga anak. Gusto lang nila masiguro na okay ang magulang nila,” sabi ni Jan habang nakaalalay kay Damian. Nahihiyang hinarap ni Analyn si Jan. “Thank you, Doc Jan. Pasensiya na sa abala. Sobrang nag-alala lang talaga ako kay Papa.”Naiilang naman si Jan kay Analyn kaya hindi niya ito direktang matingnan sa mga mata nito.“Wala ‘yun. Pasyente ko rin naman si Tito, at natural na magmalasakit pa rin ako sa kanya.” Pagkasabi nun ay inabot ni Jan kay Analyn ang resulta ng mga test ni Damian.“Okay naman ang mga result niya. Everything is g