Chapter 3

Ang lahat ay nagulat sa naging rebelasyon nito miski na ako. Mas lalo akong naconfused.. Hindi ko alam na siya ang kapatid ko na nawala dati. Kahit na mag complain pa si Demetry, kaya kung magsalita para pabulaanan ang mga sinabi niya laban sa akin.

Alam kung siya at ang step mother ni Demetry ay may hindi pagkakaunawaan sa nakalipas, at akala ko magiging pamilya kami kaya pumayag akong tawagin niya akong sister-in-law.

Hindi ko siya inayawan, kundi palagi ko pa siyang tinutulungan.

Tinanong ko ang sarili ko kung trinato ko ba siya ng hindi tama o bilang sister-in-law.

Pero, bakit niya ako tinatrato ng ganito?

Ang bawat salita niya ay parang isang malaking martilyo na pumupokpok sa ulo ko. Para mahilo ako at hindi maka bangon.

Nagmakaawa si Graciela sa harapan ko. “Ate, naging masunurin ako sayo. At hindi ako nag nakaw nang kahit na ano. Hwag mo akong sasaktan. Miss na miss ko na ang mga magulang ko. Kuya, iuwi muna lang ako?”

Nang marinig ng mga magulang nila ang sinabi nito nakitaan niya ito ng pagkadismaya at galit sa kanilang mga mukha.

Tinaas ni Daddy ang kanyang kamay at sinampal ako. “Hindi ko akalain na ganon ang gagawin mo sa murang edad mo. Si Graciela ay limang taong gulang pa lamang ng mga oras na iyon. Ganyan ka na ba kawalang puso para gawin ito?”

Ito ang unang beses nang masaktan ako ng Daddy ko.

At ang paligid ay nag iingay at nag uusap usap.

Nagpapanick ako habang nagpapaliwanag. “Hindi yan ang nangyari. Malinaw na ginugulo niya ako ng araw na iyon para kunin ang lanterns. Nagpumilit siyang kunin ito kaya siya nahulog sa river. Hindi ko siya tinulak. Hindi…”

“Buksan mo ang mga mata mo. Bakit naman magsisinungaling si Graciela sa ating lahat? Graciela, ang kawawa kong anak na nagdusa sa maraming taon.”

Niyakap siya ni Mommy at umiyak ng umiyak.

Oo! Siya ang tunay kong kapatid, bakit niya ginagawa sa akin ito! Ang masayang engagement party ko sana ay naging madrama na makilala ang kamag-anak. At kilala akong masamang kapatid kahit hindi ko naman talaga ginawa.

Umiyak ako at nasira ang make-up ko hanggang sa mapaos ang boses ko. Gusto kung magpaliwanag ngunit walang nakikinig sa akin.

Si Daddy Simons, na mabait at napalingon kay Demetry sabay utos na ilayo na ako. Kitang kita ko ang kahihiyan sa mga mata nito.

Hinila ko ang kamay ni Demetry. At sinubukan kong magpaliwanag. Niyakap niya ako at tinapik ang likuran ko ng kanyang daliri. “Naniniwala ako sayo, bakit hindi ako maniniwala? Ikaw ang pinakamabait at pinaka mapagpasensyang Charlotte sa buong mundo.”

Paanong nangyari ang lalaking palaging nasa tabi ko ay nag bago ng ganito?

Pinagmasdan ko ang dalawang tao na nasa kama at ang puso ko ay punong puno ng kalungkutan. It turns out na kapag namatay ka akala mo hindi ka na masasaktan pa.

Gusto kung umalis kaso hindi ko magawa. Ayoko siyang iwanan. Gusto ko silang makita pa. Nakaupo si Graciela sa harapan ng salamin suot ang bago kong damit.

Hawak niya ang eyebrow at inutusan niya si Demetry na sulatan ang kilay niya habang nakatingin at nang aakit, na parang sila ang mag-asawa.

Pinigilan siya ni Demetry ng makita ang wedding photo naming dalawa. “Tumigil ka nga Graciela, hindi ba napag usapan na natin na babalik tayo sa kung anong meron tayo pagkatapos ng gabi?”

“Oo, Naiintindihan ko. At hindi ko na kayo gagambalain pa ng ate ko.” Nagbaba ng ulo si Graciela ng may pagkainggit.

Nakatingin pa rin si Demetry sa litrato namin habang sa kabilang banda naman ay kitang-kita pa sa kama ang mga bakas ng ginawa nilang kababuyan kagabi.

Kinuha ni Demetry ang kanyang cellphone at tinawagan ako. Pero tulad ng dati, wala siyang natanggap na sagot. Kung sakali mang humiling siya sa mga pulis na hanapin ang katawan ko, mahahanap nila ito. Pero wala siyang ginawang aksyon. Ibinalik niya lang ang cellphone sa dating kinalalagyan nito.

Nakita kong napangisi siya.  

"Mukhang hinayaan kitang laging nasusunod ang gusto mo, Charlotte," aniya. 

"Tama ka riyan. Magaling sa kadramahan ang kapatid kong iyon," dagdag ni Graciela. "Magpapakipot pa iyon. Kaya huwag ka nang mag-alala, Kuya. Baka nga nakauwi na iyon sa mansyon ninyo. Hindi niya lang sinasagot ang tawag mo para mag-alala ka."

"Kung ganoon, umuwi na rin tayo," malamig na sagot ni Demetry. "Gusto kong malaman kung ano na naman ang ginawa niyang palabas."

May anak na babae sina Annabelle Simons at ng daddy ni Demetry, pero kaagad itong namatay noong bata pa. Dahil sa pagdadalamhati, inampon ni Annabelle si Graciela. Nang mga panahong iyon, kabit pa lamang si Annabelle, hindi pa siya ang Mrs. Simons. Kahit mahirap siya noon, ibinigay niya ang lahat para kay Graciela.

Nang mamatay ang ina ni Demetry, kinuha ng daddy ni Demetry si Annabelle at pinakasalan.

Dahil kay Graciela kaya ayaw sa akin ni Mrs. Simons ngayon. Noon pa man, ganoon na siya. Pero nang malaman niyang anak pala ng mga Jackson si Graciela, mas lalo pa siyang naging masama sa akin.

Lagi niyang sinasabi sa daddy ni Demetry na si Graciela ang ipakasal kay Demetry. Pero paulit-ulit itong tinatanggihan. Isa sa mga dahilan niya ay dahil ako ang nakiusap kay Lolo na tulungan ang pamilya noong naharap sila sa malaking krisis.

Maraming idinahilan ang daddy ni Demetry kay Annabelle, pero ang pinakamahalaga sa lahat ay ako ang mahal ni Demetry. Ngunit kalaunan, unti-unti nang nakita ng lahat—maliban sa akin—na nahuhulog na pala siya sa ibang babae. Ako lang ang nanatiling bulag sa katotohanan.

Ilang sandali pa, nasa mansyon na kami ng mga Simons. Pagkadating, magalang na bumati si Graciela sa dalawa.  

"Magandang araw po, Mama, Papa." 

"Walang modong anak!" bulyaw ni Daddy Simons, nakatingin kay Demetry. Ni hindi man lang niya pinansin si Graciela. "May gana ka pang umuwi rito pagkatapos mong ipahiya ang buong angkan ng mga Simons!"

Kahapon, sa araw ng kasal namin, habang nagpapalitan na kami ng singsing ni Demetry, bigla na lamang tumawag si Graciela. Sinabi niyang naninikip ang dibdib niya at hindi makahinga nang maayos. Walang pag-aalinlangan, iniwan ako ni Demetry sa harap ng altar—nag-iisa, habang sinasalo ang lahat ng kahihiyan at panlalait.

Kaagad lumuhod si Graciela sa harapan ni Daddy Simons. 

"Kasalanan ko po ang lahat, Papa! Nanikip po ang dibdib ko at hindi makahinga nang maayos kaya nakiusap akong samahan ako ni Kuya. Hindi ko naman po inasahan na ganito ang mangyayari. Wala pong kasalanan si Kuya. Kung may dapat sisihin, ako po iyon, Papa!"

"Matapos siyang itulak ni Charlotte sa ilog noong gabing iyon, na-trauma na si Graciela," singit ni Annabelle, dumaluhong kay Graciela at niyakap ito. "Bigla na lang siyang nanginginig at hindi makahinga nang maayos. Isa pa, wala namang sinabi ang mga Jackson tungkol sa nangyari, kaya bakit ka ba nagagalit diyan? Tumayo ka na riyan, Graciela." 

Ganito na lang lagi ang nangyayari. Sa tuwing may alitan kami ni Graciela, luluhod siya sa harap ni Daddy Simons, at lagi siyang iniintindi. Ako naman, ako ang laging tagasalo ng sakit—parang pinapakain ako ng prutas na walang kasing pait.

Kanina pa lingon nang lingon si Demetry, mukhang may hinahanap. Sa wakas, hindi na siya nakapagtimpi.  

"Papa, nasaan si Charlotte?" tanong niya.

"May gana ka pang magtanong niyan matapos mo siyang iwan kahapon habang nilalait siya!" galit na sagot ni Daddy Simons. "Ganoon pa man, humingi siya ng tawad sa mga bisita sa ginawa mo! Ang sabi niya bago umalis ay magpapalit siya ng damit, pero hindi na siya bumalik. Tinulungan niyang makabangon ang pamilya natin, pero niyurakan mo naman ang dignidad niya bilang babae!"

Parang biglang natauhan si Demetry.

"Hindi siya nakabalik?" bulong niya, namumutla. "Kung ganoon, saan siya pumunta? Pinadala niya sa akin ang lokasyon niya kagabi!"

Agad niyang dinukot ang cellphone sa bulsa, halatang balisa at nanginginig ang kamay.  

"T-Tinawagan ako ng pulis k-kanina..." nanginginig niyang sabi. "A-Ang sabi nila, nakita sa parke ang wedding dress ni Charlotte..."

Nakakatawa ka, Demetry. Maniniwala ka na ba ngayon na patay na ako?