Kabanata 1

"When I grow up, I want to be a priest..." I still remember saying that as I walked up the aisle at my Kindergaten graduation. 

What else do I want to be when I grow up? I knew what my life would be like when I was a kid.

Growing up in a religious family, where in there are images of saints, crucifixes, and other religious items in every room... Talagang lalaki at lalaki kang relihiyoso. Aside from that, my Lola takes me to church every Sunday to attend and serve mass. I began serving at the altar at a very young age.

"Apo, how's school? Where do you plan to go in High school? Nakapagdesisyon ka na ba?" Lola asked. Kakatapos lang ng aking graduation ceremony.

I am the valedictorian of the class. I took a lot of entrance exams and by the mercy of God, I passed it all. Now, I just have to choose where to study.  "Congratulations, my Apo. I'm always proud of you and your accomplishments..." She added. I leaned closer her to give her a warm hug. 

I am more than grateful to God having her beside me.  Ever since my parents had an accident and died, she has been my parent. Ang palagi kong hinihiling sa taas ay ang sana ay bigyan pa siya lalo ng lakas at mahabang buhay dito sa mundo para masuklian ko ang lahat ng sakripisyo at pag-aaruga niya sa akin. 

"Salamat, Lola. Para saiyo po ang lahat ng ito." Ngumiti ako sa kaniya at niyakap ulit ng mahigpit. Kahit na nasa mataong lugar ay hindi ako nahihiyang ipakita na ganito ako sa aking Lola. 

As others have asked, when will you be able to show your love to your family members? If they've already vanished from the face of the earth? That should not be the case; as long as our parents or family members are alive, we should shower them with affection... Follow their orders to ensure that they are constantly satisfied... and happy. Always.

Habang nasa ganoon kaming posisyon ay biglang lumapit ang kaklase kong babae. Nakita ko pa kung paano siya ipagtulakan ng mga kaibigan niya habang napapayuko ito na tila ba nahihiya. May dala-dala itong kahon na may ribon sa gitna at bulaklak na asul. 

Nakayuko at hiyang-hiya niya itong inabot sa akin. 

"Ah... Eh... C-congratulations, T-Trevor! Y-uou really deserve your award..." Halatang kinakabahan ito habang sinasabi iyon pero nagawa pa ring ngumiti.

Wala sa sariling napalingon ako sa aking Lola. Masama ang tingin nito sa babae sa aking harap lalong- lalo na sa hawak nito. Nag-aalangan man ay kinuha ko ito, kanina pa kasi nakaangat sa ere ang kamay nito. 

"Iyon lang? Mali, Safiyah! Asan na 'yung 'Pero mas deserve mo ang award mo kung kasama ako sa buhay mo?' Ulitin mo!"Nadidismayang sigaw ng kumpol niyang mga kaibigan na nakamasid pala sa amin kanina pa. 

Napailing- iling nalang ako habang hindi mapigilan ang sariling hindi mapangiti sa nangyayari. 

"Salamat. Congratulations rin, Safiyah. Nag-abala ka pa." Iniangat ko ang mga binigay niya sa akin. Napakamot ito ng ulo at nagsimulang mamula ang mga pisngi. 

"N-naku, hindi! Ayos lang 'yon. Kulang pa nga i-iyan..." Napaiwas ito ng tingin. "Kung pwede lang ibigay ko saiyo ang buong mall at isang hardin na puno ng bulaklak gagawin ko... Shet!" Dire-diretso nitong sabi at nang mahimasmasan sa sinabi ay napahawak ito ng kaniyang bibig at mas lalong namula. 

 Follow their orders to ensure that they are constantly satisfied... and happy. Always.

Sa tuwing ganito ang nangyayari. Iyon nalang ang iniisip ko. Palagi. Nabigla ako nang mabilis itong tumakbo palayo sa akin. Sumunod rin kaagad ang mga kaibigan niya sa kaniya. Hindi ko na naiwasang hindi mapahalakhak nang tuluyan silang makaalis.

Ang cute. Ang kaso, kahit na ibigay niya sa akin ang buong mall at isang hardin na puno ng bulaklak. Hindi pa rin pwede. Hindi maaari.

Hindi para sa akin ang pagmamahal. 

Hindi ako pwedeng magmahal.

"Sana ay hindi pa rin nagbabago ang gusto mo..." Saad ng Lola ko na naging dahilan para mas lalong maikintal sa isip ko ang daan at patutunguhan ng buhay ko. Walang iba kung hindi ang pagsisilbi sa Diyos. Iyon naman talaga dapat. Iyon dapat ang mangyari. 

 Follow their orders to ensure that they are constantly satisfied... and happy. Always.

Kung magmamahal man ako, dapat sa Diyos lang. 

Hindi pwede ang kasalungat kong kasarian. Magugulo lang ang takbo ng buhay ko. Magkakasala ako. Iyon ang hindi pwedeng mangyari. Para maging proud ang Lola palagi, huwag na huwag gagawa ng bagay na pwedeng maglagay sa sarili sa peligro. 

Sundin ang utos nito. Palagi. Para walang problema. 

Kaya habang maaga pa. Umiwas sa mga bagay na magpapasama lamang ng buhay ko. 

Hinawakan ko ang kamay ng aking Lola para makapasok na sa aming sasakyan. Inalalayan ko siya sa kaniyang paglalakad. Ayaw ng Lola ng ganito. Hindi siya pabor sa kahit sino mang babaeng lalapit at lumalapit sa akin.

Mabuti na daw na umiwas ako, dahil para sa kaniya, pwera sa kaniya at tukso lamang ang mga babae sa akin at sa hinahangad kong pagpapari. 

"Huwag ho kayong mag- alala, Lola. Iyon pa rin ang gusto ko." Sagot ko sa kaniyang agad niya ring nakuha. Alam na niya iyon, hindi na kailangan pang tanungin kung ano.

Bata palang ako iyon na ang gusto niya para sa akin. Sa tuwing magsisimba kami palagi niyang sinusundan ng tingin ang pari na magmimisa at ibubulong sa akin na "Dapat kapag laki mo, maging ganiyan ka kay Father. Kagalang- galang tignan. Talagang pinagpapala ng nasa itaas."

Life has significance because of love. Man cannot survive without love. If love is not shown to him, if he does not encounter love, if he does not feel it and make it his own, if he does not participate personally in it, he remains an incomprehensible entity for himself, and his life is meaningless.

Giving is at the core of love. Only by giving of ourselves can our lives be fully satisfied. What does this have to do with the priesthood? A priest sacrifices himself in order to give others life.  Through his close relationship with his bride, the Church, he offers life to God's family as 'Father.'

A guy like me does not become a priest to escape "the real world," or because I cannot find a partner, or because I cannot think of anything else to do. Others says that one becomes a priest because he feels called by God to fulfill a specific role in the effort of saving people for everlasting life.

Hanggang ngayon, iyon nalang ang hinihintay ko. Hanggang ngayon kasi ay hindi ko pa rin maramdaman na iyon ang gusto ng Diyos para sa akin. Iyon bang iyon talaga ang 'calling' ko sa buhay. Hindi ko ramdam ang ganun. Siguro, darating nalang ako sa puntong 'yon. Darating din ako doon, paunti-unti. 

"Nag-aaral ka pa rin? Maaga raw tayo bukas. Awat na diyan, Trevor." Naalimpungat si Lazarus at napatingin sa gawi kong nakabukas pa rin ang study lamp hanggang ngayon.

Tatlo kaming nanunuluyan rito sa kwarto. Si Lazarus, ako at si Finn. Magkaklase kami at ilang buwan na rin kami rito sa seminaryo. Sila lang din ang naging kasa-kasama ko sa paglipas ng mga buwang pamamalagi namin rito.

"Mamaya..." Tanging nasambit ko nalang.

Araw-araw may quota akong dapat maabot. Nakaugalian at palaging bilin ito sa akin ni Lola na kapag palagi kang nagse-set ng goals maaari itong makatulong na makatrigger ng panibagong behaviors, aside from that, it is also a great help in guiding my focus and helps me sustain that kind of momentum that I want in life.

Setting goals not only motivates me but it also improves my mental health and my level of personal and professional success.

Setting goals also helps me overcome procrastination. When a goal is set, I become responsible for completing the task. If it seems important, I will take steps to achieve it without delay. If it does not appear to be important, then useless actions are likely to be taken that will hinder the speed of achievement.

Kaya itong nga ganitong paalala at payo sa akin ni Lola ay nakakatulong sa mga pang-araw araw kong gawain. Lalo pa ngayon na ako ang nangunguna sa ranking namin sa first year.

"Magpapagising ka ba sa amin?" Tanong nito. Madalas namin iyong gawin lalo na kapag mayroong ganap dito sa seminaryo.

May pilgrimage kasi bukas. Dahil medyo may kalayuan ang lugar na gaganapan ng pilgrimage, kailangan naming gumising ng mas maaga pa sa nakaugalian naming oras ng paggising.

"Bahala na... Matulog ka na, Lazarus." Sambit ko sa kaniya.

"Sige, mag-alarm ka nalang..." Saad pa nito bago nagbalikwas ng higa at tuluyan nang natulog. 

Naaabala ko na siya. Kaunting oras nalang ay gigising na rin ang ibang seminarista. Hindi ko alam kung matutulog pa ba ako. Bahala nalang talaga. Madali nalang ito. Kaunti nalang. 

Antok na antok ako kinaumagahan. Alas dos ang call time. Dapat sa mga oras na iyon ay naghihintay na kami sa bus sa may gate ng eskwelahan. Kanina pa ako hikab ng hikab. Alas dose y media na ako nakatulog. Kumusta naman iyon? Ala una y media ay gising na si Finn at Lazarus. Medyo na-late na nga ako ng gising. Mabuti nakaabot pa rin sa call time. Matutulog nalang ako sa biyahe. 

"Nasaan si Henares? Henares, Tiburcio Verson III?" Kanina pa gustong bumigay ng mga mata ko. Prenteng-prente na ang upo ko sa bus at papaidlip na sana nang tawagin ako ni Father Ismael ang Vocation Director namin. 

"Present po!" Medyo antok ko pang sabi. Nabigla ako nang magtawanan ang mga seminarista sa akin. Nagtataka kong tinignan si Lazarus na nasa gilid ko. 

"Bakit?"

"May iuutos daw sa'yo. Hindi nagccheck ng attendance." Agad akong napatayo nang sabihin niya iyon. Iidlip na sana ako ang kaso may iiutos nga sa akin. Sumunod ako kay Father Ismael. 

Hindi talaga ako makakaidlip dahil kailangan kong imonitor at icheck ang attendance ng lahat ng seminarista. Nang matapos sa gagawin, imbes na makabalik sa bus na dapat sana ay sasakyan ko, pinasakay nalang ako sa shuttle ng mga pari. May hindi kasi nalista at walang mauupuan kaya doon nalang pinaupo sa inuupuan ko dapat.

Kumusta naman iyon? Kung minamalas ka nga naman. 

"Lead the prayer, Mr. Henares..." Utos muli ni Father Ismael. 

Ito ang ayaw ng karamihan kapag sasakay sa shuttle. Buong byaheng magdadasal. Wala naman kaso sa akin dahil iyon naman talaga ang dapat at magandang gawin ang kaso, antok na antok na talaga ako. Gusto kong umidlip kahit kaunti. Pakiramdam ko ay sasakit ang ulo ko mamaya. Maglalakad pa kami ng kahaba-haba. 

Pagod na pagod ako kahit na nakaupo lang naman sa biyahe. Nang magkita- kita kami nila Lazarus ay kaunti nalang pakiramdam ko ay matutumba na talaga ako. Mabuti nalang at inabutan ako ng mga ito ng kape. Habang naghihintay ng mga Marian devotees na karamihan ay mga estudyante ring katulad namin na galing sa iba't-ibang catholic school sa buong Albay. 

Maganda ang lugar. The Diocesan Shrine of Our Lady of Salvation is a Roman Catholic Church in Barangay Joroan, Tiwi, Albay. It is a prominent pilgrimage site and the home of the cult image of Our Lady of Salvation (Nuestra Seora de Salvacion), which has been worshiped by Bicolano devotees since 1776. 

Bago pa man sumikat ang araw ng tuluyan ay nagsimula na ang pilgrimage. Nag-alay kami ng dasal sa Ina habang sabay- sabay naming nilakad ang burol makarating lang sa simbahan. Pinilit ko ang sarili kong makapaglakad ng maayos. Nakaagapay naman sa likod ko si Lazarus at Finn. Maganda ang tanawin. Sa gilid ng bangin ay tanaw na tanaw ang dagat ng Tiwi, Albay na siyang nagiging venue kapag mayroong fluvial procession kapag kapistahan ng imahe. 

Kung sana ay nakinig lang ako kay Lazarus kagabi, edi sana nasa tamang huwisyo ako ngayon. Mas naeenjoy ko itong event. Nasa huli talaga ang pagsisisi. 

Alas diyes na sa umaga nang tuluyan naming marating ang tuktok. Pagkatapos non ay nagkaroon pa ng misa. Halos mapuno ang simbahan sa dami ng mga mag-aaral na katulad namin na dumalo. Halo-halo at karamihan ay galing sa Catholic School. Saktong mag-aalas dose na nang matapos ang misa. 

May inihandang pagkain ang eskwelahan namin kaya pagkatapos ng misa ay nagtungo kami sa isang cottage na medyo malapit na sa may dagat. Pagkatapos naming kumain ay binigyan kami ng isang oras para makapaglakad-lakad sa buong lugar. 

"I get it now why other seniors want to join this event because they are able to see their girlfriends from the other schools..." Finn, our half Pinoy and half black American friend  suddenly said. 

Ine-enjoy namin ang view ng dagat. Sayang lang at wala akong hawak na telepono. Hindi ko makukunan ang magandang view ng dagat ngayon. Nakaconfiscate kasi ang telepono namin, tuwing semestral break lang namin ito nakukuha. 

"How did you come up with that idea, Finn?" Lazarus asked. 

Tinuro ni Finn ang gilid ng tabing-dagat. Nandoon ang isang senior namin na may kaakbayang babae galing sa ibang eskwelahan. Hindi lang iyon, may mga nakita rin kaming kaklase naming may kasa-kasama nang mga babae, hindi namin malaman kung kaibigan lang o nililigawan o talagang kasintahan na nila. 

"Here you can see that not everyone really wants to be a priest. I wonder, how many of us will be left to graduate here and be ordained as official priests..." Dire-diretsong sabi ni Finn na mabilis ko namang tinanguan. 

Maling-mali talaga iyon. Can it be considered a sin? Probably. Kung ano ang gusto mo, dapat sundin mo iyon. Lalong lalo na rito sa pagpapari. Kung hindi mo naman talaga gusto, hindi will ng Panginoon at sadyang napipilitan ka lang dahil iyon ang gusto ng kung sino man, dapat itigil mo na. Dapat lumabas ka na. Bago pa tuluyang mahuli ang lahat. 

Romans 14 teaches this. "You should not aim to go as close to sin as possible without really committing it; instead, strive to be as close to God as possible, and you will be far away from sin." and I believe that you can walk out a better man if you do seminary right. You could really figure out the areas you have believed lies your entire life. And then you can accept God's love there instead.

"Kaya kapag ako naramdaman kong hindi na ako pwede rito. Kusa na akong aalis. Ayaw kong lokohin ang sarili ko lalong- lalo na ang Diyos." Sambit kong halatang ikinagulat nila. Bakit? Iyon ang paninindigan ko. Kahit na alam ko sa sarili kong hinding-hindi iyon mangyayari. Hinding- hindi talaga dahil pursigido ako. 

Nagpaalam lang ang dalawang bibili ng ice cream sa naglalako. Tumango lang ako at nagdire-diretso sa paglalakad sa dalampasigan. Habang naglalakad ay nagrereflect ako sa aking buhay. Nakakahalina ang tunog ng alon sa tuwing hahampas ito sa buhangin. Nakakantok. Tamang-tama lang ang panahon. Makulimlim. Hindi maaraw. Hindi masyadong masakit sa balat ang araw.

Siguro kaya rin ginagawa ng mga kapwa ko seminarista iyon dahil ngayon hindi pa rin sila kumbinsido sa kung ano ba talaga ang purpose nila sa buhay. Kung ano ba talaga ang patutunguhan ng buhay nila. 

Life may be quite difficult at times, which I believe is underappreciated. We want to do it right, but it's difficult to know how to spend our time, what to focus on, and how much to invest in specific relationships.

The pursuit of something provides the meaning of life.

We are born into a society that has an idea on who we should be.

Some of us are fortunate enough to be born into an atmosphere that seems right. You might have two parents who are physicians, went to school, and are interested in biology. You are also emotionally and psychologically equipped to work at the level of a doctor. It everything makes sense.

Most of the time, though, we feel different from the people around us. We each have distinct goals for our life. That might be professionally, in the sorts of relationships or family structures we want, or in the nation we wish to live in.

It might be a more intense sensation that you don't belong somewhere. That can be unsettling and unpleasant.

In this world, I feel we have a responsibility to be true to ourselves. To investigate the topics that interest us in order to come to know ourselves better. That may involve taking a course in something that interests us but not knowing what we'll do with it afterwards. It meant starting to write before I knew where I was going to place it. It's simply a matter of giving yourself permission to follow your curiosity.

How can you ever be truly emotionally linked to someone if you don't know yourself and aren't willing to stand by who you are? It is vital for both men and women to come to truly know and respect what is at our core.

So I've realized that the pursuit of things that are important to me is the meaning of my existence. When it comes to employment, this entails looking forward, being proactive, and being thrilled about the chances that present themselves. It entails putting in the effort and concentrating on how I might be able to make unattainable aspirations a reality.

When it comes to relationships, that means listening to my heart and following it wherever it leads. Trying to treat every circumstance with love and care, understanding that love may be like a boomerang at times, and that what you give out returns back to you. That's where I've discovered my calling.

"Oh... My... God! Kiss me more!" Natigilan ako nang may marinig akong impit na ungol ng babae. Nasa liblib na akong parte at malayo sa mga kumpol ng tao. Sa lalim ng mga iniisip ay hindi ko nahalatang malayo-layo na rin ang nalakad ko. 

"Ah... You're so hot, Seth..." Natigilan ako nang marinig ang pangalan ng isa pa naming senior. 

Hinanap ko ang pinagmumulan ng mga boses. Ayaw kong maging usisero pero parang may kuno ano sa isip kong bumubulong na iyon ang gawin ko. Mga hagikgik at mumunting ungol ang narinig ko. Natigilan ako nang mahanap ko na rin ang pinagmumulan ng boses. 

A girl with a long brown hair in a PE uniform and Seth, our senior, are making out under the coconut tree. They didn't waste any time. Seth undid his belt and the girl undid the buttons of his jeans immediately, followed by the zipper before Seth tugged her jeans and underwear halfway down her thighs. Napa-sign of the cross ako ng wala sa oras. Hindi inaasahan ang nakikita sa ngayon.