"All along... it wasn't your family or you. It was me. Ako ang habol nila at hindi ikaw."
The words hang above the air. The silence was deafening. There's a ringing in my ear as my heart pumps blood furiously. Hindi agad na iproseso ng utak ko ang sinabi niya. Napatanga ako sa kanya habang napakurap-kurap.
His words trigger a click in my head. Parang piraso ng puzzle na unti-unti ng nabubuo sa utak ko.
Pinilig-pilig ko ang ulo sa pagkalito. Inangat ko ang tingin sa kanya at wala akong nakita doon na pagkukubli. His eyes hardened while his lips are pressed in a grim line. Kahit na matigas ang pamamaraan ng titig niya, tinatantya niya ang magiging reaksiyon ko.
And right now, I don't know how to react.
"Why..." Puno ng pagkalito ang isip ko kaya walang maayos na salita ang lumabas sa akin. "What- How..." My face contorted in confusion.
Humugot siya
"Then why shut me off for a month?" I snapped."For your-""For my safety, of course," I snort.Ang isang buwang galit sa pagiging walang muwang sa mga nangyayari dahil ayaw nila akong pagkatiwalaan, ang takot para sa kaligtasan ko, at ang pananabik sa kanya na kahit anong pilit kung itago ay pilit akong nilalamon- unti-unting nababasag ang malawak kong pag-iintindi.My feelings clouded my judgement. Blinding my rational thinking and broad understanding.Because I want to fucking reach him right now and locked him in my small arms.Naiintindihan ko na lahat ng ginagawa niya para sa kapakanan ko. He'd die and kill for me. Pero hindi ko nagustohan na wala akong narinig sa kanya matapos ang mga agaw-buhay na pangyayari.Nanliit ang mga mata niya at umigting ang panga."You should've called," I continued. "You
Kinabukasan ay nagising ako na suot ang coat ni Kael. Kagabi ay dumiretso agad ako sa kwarto. Nakahiga ako sa kama at nakatingin sa kisame habang iniisip ang mga pinag-usapan naming dalawa. Hanggang sa nakatulugan ko nalang ang mga pag-iisip na iyon at hindi na nagawang magpalit.I don't want to anyway. His coat is the closest thing that reminds me that he really is safe right now. And because of its smell.Baliw na ba ako? Siguro oo. Because who in their right mind would wear a silky night gown and put on a coat dahil lang nakadikit dito ang amoy ni Kael?Oh right, that's me.Nagdalawang isip muna ako kung maliligo na ako at magbihis. Sa huli ay tinupi ko nalang ang manggas ng coat ni Kael hanggag siko dahil dama ko ang pananakit ng ulo. I need to have a cup of coffee pronto.God, how many glass of wine did I drink? I can't say that I'm a heavy drinker. May mga
Ilang segundo pa akong naiwan na nakatayo doon bago pinilig-pilig ang aking ulo. Isang malalim na buntong-hininga ang aking binitawan. Ilang buntong hininga na ba ang napakawalan ko?Huh. So much early in the morning.I put slices of bread in the oven and sliced some tomatoes. Kinuha ko ang pitcher ng juice sa ref at mga baso sa sink. Matapos ay inilapag ko na iyon sa mesa. Mabilis akong umakyat sa taas at nagbihis ng damit. Tama-tamang pagbaba ko ay siyang pagdating nila Leo. Para silang mga tuta. Kael looks angry for reasons that I have an idea."Let's eat!" I invited them cheerfully but Dante scratched the back of his head."Naku Aurora sana hindi na kayo nag-abala pa. Nakakahiya na napapadalas iyong pagluto mo sa amin ng mga meals," sabi niya na nahihiya habang umupo na sa hapag."Oo nga. Hindi niyo na dapat itong gawin. Nakakahiya sa iyo," sang-ayon ni Leo
Sa mga sumunod na araw ay nagigising akong nasa unit ko ulit si Kael— kung hindi sa kusina nagluluto ng agahan ay nasa kwarto ko at pinagmamasdan ako. Iniisip ko kung anong oras siyang dumadating dito dahil tuwing pagkagising ko ay nakahain na ang mga pagkain.And about the last part, I should be creepy because what he's doing isn't normal for society's standard. But everytime his eyes bore into mine, it's crystal clear how pure his intentions are.Hindi lang ako ang na-trauma sa mga nangyari. Tuwing magtatama ang mga mata namin ay tinititigan niya ako na parang kahit anong oras mawawala ako. Aagawin palayo sa kanya at hindi na kailanman isasauli. And he's not doing anything to hide that fact. He's scared to lose me.Pilit ring pumapasok sa utak ko ang mga tanong tungkol sa dapat na paglayo niya sa akin pero lahat iyon ay tinalikuran ko.He's here, I'm happy and everyone
"A-answer it," udyok ko.He clenched his jaw and pulled his hand away from my chest."Speak." Naiirita niyang salubong. Natigilan siya saglit. Bahagya niya munang kinagat ang pulso ko sa leeg bago tuluyang lumabas ng kusina. A moan nearly escaped from my throat.Nakahinga ako ng maluwag. Nanginginig ang mga kamay ko na ipinagpatuloy ang paghuhugas. Parang achievement na wala akong nabasag.God, the things he do to me.Habang nagpupunas ng kamay ay narinig ko ang tunog ng piano mula sa living room. Napakagat-labi ako at excited na naglakad patungo roon. Tiningnan ko ang oras sa dingding at nakitang alas-otso palang.Likod ni Kael ang una kong nasilayan. Sumandig ako sa hamba ng pinto at humalukipkip habang pinakikinggan siyang tumugtog.He's playing some classical piece that I'm sure I already heard somewhere. No doubt, he play
May mga pagkakataon sa buhay natin na gusto nalang nating maglaho na parang bula. No traces, no goodbyes, no one knows where we are but only ourselves. Gustong mawala at ayaw ng magpakita.We wanted to be lost because we lose something. Something irreplaceable. Something priceless. Something that we thought we wouldn't lose.I thought I knew pain. I thought I knew how it feels like to hit the rock bottom.I was a fool. Dahil ang sakit na nararamdaman ko ngayon ay sinisira ang bawat hibla ng pagkatao ko. Sugat na kahit ninuman ang magtatangkang gumamot, kailanman ay hindi maghihilom. There are wounds that can be healed, and there are those who will forever hurt, ached, bleed.The loss... it's tearing me apart. Wounding my flesh using a rusty knife. Hindi nalang emosyonal at mental na sakit ang nararamdaman ko. Physically, I am hurting everywhere. My head throbs, my eyes and throat sore, my
Pagkasara ng pinto ng kwarto ko ay napasandig ako rito at napaupo sa sahig, humahagulhol. Sinuntok-suntok ko ang aking dibdib dahil sa paninikip nito.It hurts. It fucking hurts.Paanong nangyari 'yun? Bakit ang mga magulang ko? Of all evil people, bakit sila? They are good people!My poor Mama and Papa...I weeped like a child. Parang gripo ang mga luha ko. It hurts so fucking much that I feel like I'm bleeding. Namamaos na iyong boses ko sa hagulhol na lumalabas sa akin. I sound like a psychotic woman.So, this is what it feels like to lose someone you love dearly? Parang impyernong sakit.Ito na ba 'yung kabayaran sa mga sobrang kasiyahan na nadama ko nitong nagdaang buwan? Great happiness gets punished, huh?But above all, I felt guilty. My conscience was seeping into me and shouting it's my fucking
Dahan-dahan kong itinapon ang puting rosas sa kabaong habang unti-unting palubog. It's my father's coffin. Naugat na ang mga paa ko sa panghihina. I can't move. Breathing was an ache in my chest. Gusto kong magtago. Gustong kong magwala at magalit.Lahat naman tayo balang-araw maglalaho sa mundo. Walang pang-habang-buhay. Walang nananitili sa mahang panahon. Lahat tayo ay maiiwan o mang-iiwan. But those leaving that are painful the most are those who wasn't able to said goodbye.Because you were unprepared. Sobrang saya, sobrang buo at kompleto tapos bigla nalang kukunin sayo. Sobra namang daya. The most agonizing part is that, you will never have it back. Nothing will ever be the same.Life is fleeting. What makes it wonderful is the people you make memories with. Those who you love and loved you back. Those who will move mountains for you and those who you are willing to put yourself in just for the sake of them.