Maraming salamat sa 1 na nag-rate ng 5stars sa story na 'to. Sobrang na-appreciate ko po. Salamat din sa lahat ng nagbabasa at nag-aabang pa rin ng update.
"Charmaine Lazaro?" Kanina ay wala akong pakialam sa kung sino man ang guest speaker na ipinakilala ng host. Puro yuko at buntong-hininga lang ang ginagawa ko, pero ngayon, awtomatikong napaangat ako ng tingin nang marinig ang pangalang Charmaine. Parang malakas na kampana ang umalingawngaw sa bulwagan, at wala na akong ibang narinig pagkatapos no’n, kung hindi ang pangalan na lang ng asawa ko na ngayon ay nasa stage."Charmaine..." Kumurap-kurap ako ng ilang beses at kinusot ang mga mata ko, sinisiguro kung tama ba ang nakikita ko o kung namamalikmata lang ako. At totoo nga ang nakikita ko. "Sir Danreve, hindi ba, asawa mo—" Hindi na natapos ni Greg ang sinasabi. Napatitig na lang kasi siya sa akin habang tinuturo naman si Charmaine. Bigla naman akong napaluha—luha ng saya dahil sa wakas; sa tagal-tagal ng paghahanap at paghihintay ko sa kanya, ngayon ay nakita ko na siya.Tatayo na sana ako para lapitan siya, pero agad naman akong pinigilan ni Greg, kasabay ang maraming pag-iling
((Charmaine)) “Anak, cheer up!” Pinisil ni Mommy ang pisngi ko na agad ko namang inawat. Kanina pa kasi ako nakasimangot—actually, kahapon pa. Hindi ko naman kasi alam na kasama pala ako sa auction. Ang sinabi lang sa akin ni Ms. Mona, last part ng auction ay kailangan daw ang partisipasyon ko. Like a fool, I agreed without asking, kung anong klaseng partisipasyon ang gagawin ko. Kailangan ko tuloy e-cancel ang ibang engagement ko dahil sa weekend getaway na hindi ko na matanggihan. At heto nga, hinihintay ko na ang highest bidder ng auction kahapon. Dalawang million ang bid niya. Medyo shocking nga, hindi ako makapaniwala na maraming willing na gumastos makasama lang ako. “Mag-enjoy ka do’n, Anak. Puro ka kasi trabaho, kaya ang ibang tao na ang naghanap ng paraan para makapag-unwind ka naman.” “Mom, pwede naman akong mag-unwind na kayong family ang kasama ko at hindi ang ibang tao.” “ ‘Wag kang mag-alala, after two days, susunod naman kami sa inyo. For now, subukan mo munang ma
“Let go of me!” Matapos ang sandaling pagkagulantang at paninigas ng buong katawan ay nagawa ko ring magsalita kasabay ang tangkang pagbaklas sa mga kamay ni Danreve na lalong humigpit ang pagyakap sa baywang ko. “No, I won’t let you go ever again, my star.” "My star?" tanong ko sa sarili. Ang lakas naman ng loob niya na tawagin pa rin ako sa endearment niyang drawing. “Ano ba?! Hindi mo na ako, my star mo, sira-ulo ka!” Inipon ko ang lahat ng lakas ko, makawala lang sa mahigpit niyang yakap. Pero wala, walang silbi ang lakas ko, sa lakas niya. Parang ahas kasi na lumingkis ang braso niya sa katawan ko. Literal na ayaw na nga niya akong pakawalan. “Yes, hindi na nga ikaw ang dati kong my star. You’ve changed. Nakikita ko naman ‘yon. At alam ko, kasalanan ko. I’m sorry…” "Oh, please, spare me with your sweet talks, Danreve." Sinadya kong artehan ang pagsasalita ko. Sabi nga niya, I’ve changed. So, ipapakita at ipaparamdam ko sa kanya kung paano ako binago ng pananakit niya
“What do you mean, Charmaine? Anong masaya ka na sa bago mong buhay?” Naipikit ko sandali ang mga mata ko at mapait na ngumiti. Naiinis kasi ako sa hitsura niya na parang hindi maintindihan ang sinabi ko. Naiinis ako sa pagtanga-tangahan niya. “Seriously, Danreve, hindi mo maintindihan ang sinasabi ko? Hindi mo maintindihan na may kanya-kanya na tayong buhay ngayon?”Umiling-iling siya na muling nagpangiti sa akin ng mapait. “Hindi bagay sa’yo ang magmamaang-maangan at magpanggap na inosente ng ganito, Danreve! Alam kong naintindihan mo, dahil five years ago, ikaw ang unang nagkaroon ng bagong buhay kasama ang babaing pinakamamahal mo. Kaya tigilan mo na ‘to, please. Buksan mo na ang gate at hayaan mo na akong umalis.” Akala siguro niya, ako pa rin ang batang Charmaine na minahal siya; ang Charmaine na ang daling bumigay sa mga lambing at matamis niyang salita na kahit alam kong may ibang laman ang puso niya, umasa pa rin ako na totoo ang mga pangako niya. “Anong buhay kasama ang
((Danreve))“Onse...” Mahinang bigkas ni Charmaine sa pangalan ng matalik kong kaibigan na ngayon ay parang mabangis na hayop na nagwawala sa labas ng gate. Kulang na nga lang ay umakyat sa mataas na gate makapasok lang dito sa resort.“What is he doing here? Paano niya nalaman na nandito si Charmaine?" tanong ko sa sarili. Gusto ko siyang itaboy, pero para naman akong natuod sa kinatatayuan ko. Hindi na kasi ako makakilos, pero maya maya ay nagawa ko namang lingunin ang humihikbing si Charmaine na mas ipinagtaka ko.“Why are you crying? I didn’t do anything, para umiyak ka ng ganyan; hindi kita sinaktan, Charmaine. Ikaw pa nga ang nanakit sa akin ngayon.” Hindi siya umimik, pero ang talim naman ng tingin sa akin, at saka marahas na pinahid ang mga luha.Natutulalang napatitig naman ako sa kanya. Nagulat ako sa biglang pagsulpot ni Onse dito sa private resort ng lola ko, pero mas nagulat ako na makitang umiiyak ng ganito si Charmaine na para bang nagmamakaawa na iligtas siya ni Onse.
“Hindi mo pa rin ba maintindihan, Danreve? Gusto mo ba ng mas malinaw pa?” Hinarap niya ako, at sinalubong ang nag-iinit ko nang mga mata. “Hindi na ikaw ang asawa ko, at hindi na ikaw ang mahal ko, si Onse na!”Paulit-ulit akong umiling-iling. Puso ko naninikip na. Utak ko parang sasabog na. Halos hindi na ako makahinga. Parang nabibingi na nga rin ako. Naintindihan ko na kanina pa. Hindi ko lang matanggap, at ngayong mas malinaw na niyang sinabi, pakiramdam ko parang namatay lahat ng sistema ko. Ang sakit-sakit na marinig mula mismo sa bibig niya na si Onse na ang mahal niya, at hindi na ako.“Open the gate, Danreve, bago pa ako tumawag ng pulis at ipakulong ka, for kidnapping." Madiing sabi ni Onse, pero ang tingin nito ay na kay Charmaine na ngayon ay tuluyan nang lumapit sa kanya. Hawak-hawak na rin nito ang kamay niya, at paulit-ulit na nilapat sa labi niya. Napaupo na lang ako sa sementadong daan na parang batang humagulgol. Nanghihina habang pinagmamasdan sila. Kung kanina
“Charmaine, gising na, Anak.” Malumanay na boses ni Mommy, kasabay ang mahinang katok na kanina ko pa naririnig mula sa labas ng kwarto, ngunit hindi ko magawang buksan o sumagot man lang. Utak ko kasi, hindi pa rin stable. Parang sasabog na nga dahil hanggang ngayon, ang nangyaring eksena pa rin sa resort ang naiisip ko. Nakakalito kasi! Kahit anong pag-iisip ang gawin ko, kahit anong eksplinasyon pa ang bubuuin ko sa utak ko, hindi ko pa rin maintindihan kung ano ang motibo ni Danreve sa pagdala sa akin do’n, at saka, hindi ko gets ang mga salitang sinabi niya na parang isang palabas sa telebisyon na paulit-ulit kong nakikita at naririnig. Nakakapagod ng mag-isip. Kagabi pa kasi nagugulo ang isip ko. Gusto ko nang maalis sa utak ko ang lahat ng mga sinabi niya, lahat ng nangyari sa resort. Ayaw ko nang mag-isip, kaya lang, hindi ko naman kontrolado ang utak ko. Kahit anong dikta ko sa utak ko na ‘wag mag-isip, naisip at naiisip ko pa rin lahat. Gulong-gulo na ang utak ko. Sino
“Tama na ang pag-iisip, Charmaine. Kalimutan mo na ang sira-ulong ‘yon!” Matapos ang ilang ulit na pagsabunot ko sa sariling buhok, tinakpan ko naman ang mukha ko ng unan. Kasi naman kahit anong sermon ko sa sarili ko, hindi pa rin mawala-wala sa isip ko ang mga sinabi ni Danreve.“Charmaine, ayaw mo ba talagang bumangon?” Medyo malakas na katok na ang kasabay ng pagpukaw sa akin na ‘yon ni Mommy, na paungol na oo lang ang sagot ko. Kunwari, ay bagong gising lang ako. “Bumangon ka na r’yan at maghanda na." “Opo…” Pero imbes na bumangon ako. Napuno na naman ng katanungan ang utak ko. “Bakit mo ba ginugulo ang utak ko ng ganito, Danreve?! Masaya na nga ako sa bago kong buhay. Ginawa ko lahat makabangon lang mula sa pagkalugmok noon dahil sa’yo.” Para na akong sira-ulo na kausap ang sarili. “Ano ba kasi ang nangyari sa kanila ni Golda? Hindi ba nag-workout ang relasyon nila? Naghiwalay ba sila? Na-realize niya ba na ako na pala ang mahal niya, at hindi na ang babae na ‘yon? Kasi kung
(Third POV) **DAISY**Nakatayo si Daisy sa gilid ng reception hall, watching Charmaine and Danreve share their first dance as husband and wife. Sa wakas, nakita niya rin ang kaibigan niyang nakasuot ng wedding dress, mga bagay na hindi naranasan nito noon. At masaya siya para sa kanyang kaibigan. Naging saksi nga kasi siya kung paano nagsimula ang kanilang relasyon—the fake marriage, the lies, the eventual heartbreak. Lahat ng ‘yon ay nakita niya. Hindi nga siya makapaniwala, sa kabila ng mga nangyari ay magkabalikan pa sila. Naalala pa ni Daisy, ang sinabi niya noon sa kaibigan na maliit lang ang palad ng unggoy, baka kapag kumuyom ay mahalin nila ang isa’t-isa. Nangyari nga ‘yon, pero sinubok naman sila ng panahon.She recalled the nights Charmaine cried over Danreve, nang maghiwalay sila. Daisy had held her, promising things would get better, though she wasn’t sure she believed it herself. It had been a long road for her friend, and now, watching them together with their son, it
The morning sunlight filtered through the curtains, casting a golden glow on Danreve’s face. Hindi ko naman mapigil ang mapangiti habang pinagmamasdan ang gwapo niyang mukha.Ang gaan kasi sa pakiramdam—ang saya sa pakiramdam na gumising katabi ang mahal ko—pakiramdam na akala ko, hindi ko na muling maramdaman at mararanasan.Ang nangyari sa amin kagabi is a beautiful reminder of the love that had always existed between us, despite sa mga trials na aming naranasan. Napigil ko sandali ang hininga ko nang gumalaw si Danreve, his arms tightening around me as he opened his eyes. His gaze met mine, saka matamis siyang ngumiti. “Good morning, my star,” sabi niya, sa inaantok na boses.Matamis naman akong ngumiti, “Good morning, my heart,” sabi ko, at niyakap din siya ng sobrang higpit.We lay there for a few moments, savoring the peaceful intimacy of the morning. “Mommy, Daddy." Sabay kaming bumangon, at agad isinuot ang aming mga damit nang marinig ang masiglang pagtawag ni Chad, kasabay
For almost a month, I had been shielding my heart with anger and fear. Gusto kong protektahan ang sarili ko sa sakit na maaring maranasan ko ulit. Pero dahil sa tiyaga ni Danreve, tuluyan na ring bumigay itong puso ko. Nawala ang takot at nangibabaw ang totoo kong nararamdaman.“Totoo, uwi tayo sa bahay?" maang na tanong ni Danreve kasabay ang pagtayo. “Sa bahay natin? Sa villa?" tanong nito ulit na parang naguguluhan pa rin. Hindi nga nito alam kung ngingiti na ba o hindi. “Ayaw mo yata…” Tatalikuran ko na sana siya, pero agad-agad niyang niyapos ang baywang ko at ngumiti."Wait! Gusto ko, syempre. Ito na nga ang pinakahihintay ko." Naglabas siya ng pera sa wallet at iniwan sa lamesa. “Let’s go, my star.” Ngiting-ngiti nitong sabi, habang ang kamay ay marahang pumipisil-pisil sa baywang ko. At Kung kanina ay parang tanga siya na hindi maintindihan ang sinasabi ko, ngayon ay kulang na lang buhatin na ako, marating lang namin agad ang parking area. “My star, uwi ka na talaga sa ba
“Hi, my star," nakangiting bungad ni Danreve, paglabas ko ng clinic. Tipid na ngiti lang ang sagot ko sa malambing nitong bati.Paano ba naman kasi, naunahan na naman ako ng tili nitong assistant kong kilig na kilig pa rin sa mga banat ni Danreve.“Dok, mauna na po ako. Sir Danreve…fighting!” bilin pa nito na pamatay na kindat naman ang sagot nitong ama ng anak ko.Ganito lagi ang ginagawa niya. Tuwing hapon ay sinusundo niya ako, at hindi pwedeng wala siyang dalang rosas—isang pulang rosas na tanda raw ng pagmamahal niya. “Gutom ka na ba?" tanong nito, at pinagbuksan ako ng pinto. “Medyo," tipid ko namang sagot. Kasabay na rin ang pagpasok ko sa kotse. "Let me…" Ikakabit ko na sana ang seatbelt ko, pero siya na naman daw ang magkakabit. Para namang hindi ko alam na pumaparaan lang siya para makalapit ng todo sa akin. Kulang na nga lang ay ilapat nito ang labi sa akin, at hindi lang ‘yon, sinasadya niya pang bagalan ang kilos na sumabay sa malagkit nitong titig na parang tumutuna
“Danreve, nakikiusap ako, pakawalan mo na ako. Bitiwan mo na ako. Sa ginagawa mong ‘to, lalo mo lang pinapahirapan ang sitwasyon. Lalo mo lang sinasaktan ang sarili mo.” Matapos ang ilang minutong pagkaparalisa ng buong katawan ko, dahil sa yakap ni Danreve, nagawa ko ring magsalita. Nagawa ko ring sabihin ang nilalaman ng utak ko. Oo, utak ko lang ang pinapagana ko ngayon. Kasi itong puso ko, hindi ako sigurado kung saan ako dadalhin.“Sige na, Danreve. Bitiwan mo na ako, please," muli kong pakiusap. Pasimple ko ring pinahid ang mga luha ko. Pinipilit na ‘wag pumiyok ang boses ko, habang nagsasalita. Paulit-ulit na pag-iling ang sagot niya. Ramdam ko kasi ang paggalaw ng ulo niya, dahil sa mukha niya na bumaon sa batok ko.“Charmaine…” Pumiyok ang boses niya na sumabay sa lalong paghigpit ng yakap niya. “‘Wag ka munang umalis. Makinig ka lang sa sasabihin ko. Wala akong pakialam kung maniniwala ka o hindi, but please, hayaan mo lang akong magsalita. Hayaan mo akong sabihin lahat na
His words echoed in my mind. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Hindi ako makagalaw at parang natuod sa kinatatayuan ko. Nakakasakal ang katahimikan na namamagitan sa amin, at ang mga salitang hindi namin masabi ay parang mabigat na mga bato na dumadagan sa dibdib ko. Kung sa mga nakaraang araw na nagkikita kami ay iniiwasan ko ang mga titig niya, ngayon ay hindi na. Wala akong kurap na tumitig sa mga mata niya. Gusto ko ng confirmation. Gusto kong alamin kung totoo ba ang sinasabi niya.“We’re still married?” Sa wakas, nagawa ko ring magtanong; pabulong, ngunit alam kong malinaw niyang narinig.Bumuga siya ng hangin, tumango-tango, “Yes, Charmaine.” Ang kalmado ng boses pati ng mukha niya habang sinasabi ‘yon. Habang ako, nag-iinit na, hindi lang ang ulo ko, kung hindi buong katawan ko. Para na akong bulkan na malapit nang sumabog. “Ikaw lang ang pumirma ng divorce papers, Charmaine. Ikaw lang ang gustong matapos ang mayro’n tayo. I never wanted to end everything between us.”H
((Charmaine))Kadarating ko lang at hindi pa nakapasok sa hospital room, but my heart pounded so much sa puntong pati ang galit ko ay naglaho na. Onse called me in panic. Sabi niya, naaksidente si Danreve and was in critical condition. Despite everything that had happened between us—despite all the pain and anger—hindi ko matatanggap na may mangyaring masama sa kanya. After all, Danreve wasn’t just any man. He was the father of my child and the man I had once loved deeply.Bumaba ang paningin ko kay Chad na hawak-hawak ang kamay ko, his little fingers digging into my palm. Alam ko wala siyang naiintindihan sa mga nangyayari; hindi niya alam kung bakit narito kami sa hospital ngayon. Ang alam niya lang, I was scared. I squeezed his hand back, trying to reassure him. Kahit ako, sa sarili ko, hindi ko kayang kontrolin ang pag-aalala, ang takot, at emosyon ko.But when I walked into the room and saw Danreve sitting up in bed, alive and very much conscious, ang takot ko at pag-aalala ay n
Ang sakit ng katawan ko kanina, pero ngayon, parang wala na akong maramdaman. Parang namamanhid ako bigla. Hindi ko rin alam kung paano mag-react o kung ano ang sasabihin ko. Ang alam ko lang, kanina pa ako nagpipigil ng hininga at itong puso ko, parang tatalon na mula sa dibdib ko. Utak ko gulong-gulo na. Litong-lito na ako. Dapat ay maging masaya ako dahil hindi sila mag-asawa. May chance pa kami—may chance pa kaming mabuo bilang isang pamilya. Kaya lang, hindi ko naman maintindihan kung bakit naging magkapatid sila. Paano? Anong nangyari? Ang alam ko, nag-iisang anak si Onse. Kaya bakit biglang may kapatid na siya at si Charmaine pa? I couldn’t blink an eye, o ang sabihin ng malakas ang mga tanong na nabuo sa utak ko. May pakiramdam din ako na ginu-good time lang ako nitong si Onse. Pinaglalaruan niya ang nararamdaman ko para gantihan sa ginawa ko kay Charmaine noon.“ ‘Wag mo nga akong ginagago, Onse! Ang dami-dami ko nang iniisip! ‘Wag mo nang dagdagan. Baka hindi ko na kay
Sandali kong napigil ang hininga ko. Parang tumigil ang mundo. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Hindi ko alam kung ano ang dapat maramdaman. “Chad is my son? Our son—Charmaine’s and mine?” Gusto kong sabihin ‘yon ng malakas, kaya lang hindi ko magawang ibuka ang bibig ko. Parang may bumara sa lalamunan ko. “My son?" ‘Yon! Nagawa ko ring sabihin ang salitang ‘yon na kanina ay bumabara lang sa lalamunan ko.Pero ayaw pa rin gumana ng utak ko. Paulit-ulit lang na naglalaro sa utak ko ang salitang “my son. Hindi nga alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Should I be happy? Should I be angry? Sa kabila ng pagkalito at pagkagulat, maro’ng kakaiba dito sa puso ko. Hindi ko alam kung saya ba ‘to o lungkot. Siguro pareho. Masaya ako na malungkot din. Kasi, may anak pala kami, pero hindi ko alam. Wala akong alam dahil itinago nila. I locked eyes with Onse. Pahapyaw pa akong tumawa kasabay ng titig ko sa kanya. I didn’t know if I should thank him or punch him. “Sinabi mo ba ‘to, becaus