Welcome sa bagong readers, sana nag-enjoy kayo. Thank you, sa mga nagbigay ng gems at mga nag-comment.
Dahil sa naramdamang takot, hindi ko na naawat ang sarili. Yumakap na rin ako ng mahigpit kay Sir Danreve. ‘Yong yakap na parang nakahanap ng kakampi. Pakiramdam ko, safe na ako dahil iniligtas niya ako. “Sinaktan ka ba nila. Anong ginawa nila sa’yo?” Bakas ang galit sa boses nito, pero ramdam ko naman ang pag-aalala niya. Paulit-ulit ko lang na pinilig ang ulo ko, bilang sagot sa tanong niya. Mas humigpit naman ang yakap niya sa akin sa puntong dikit na dikit na ang mukha ko sa dibdib niya. “Tahan na, you’re safe now. Wala ng mananakit sa’yo,” sabi niya pa na sumabay sa banayad na haplos sa likod ko. “Bro, tama na ‘yan. Nakatingin ang Nanay, oh. At saka, parang hindi ka na boss, d’yan sa ginawa mo!” Sabay kaming napabitiw sa isa’t-isa nang marinig ang pabulong na sabi ni Sir Onse. Hindi namin namalayan ang paglapit niya, at ngayon nga ay may nang-aasar na naman itong ngiti. Pero maya maya ay dinuro naman ang mga lalaking payat na hanggang ngayon ay hindi pa rin tumatayo. Puro d
Maang akong humarap kay Sir Danreve. Hindi ko alam kung paano mag-react. Gusto ko siyang kaladkarin palabas at doon kausapin ng masinsinan. Pero alam ko naman na lalo lang magtaka si Nanay kapag ginawa ko ‘yon. Lalo lang siyang mag-iisip ng masama at baka lalo niya pa kaming pagdudahan. Mas lumapit pa ako kay Sir Danreve. “Hindi nga po pwede, sir," madiin at pabulong kong sabi. Kinagat ko pa ang pang ibaba kong labi. Nakakagigil ‘to eh! Inismiran ba naman ako, at pagkatapos ay kumibot ang labi na parang may sinasabi na hindi ko naman maintindihan. Talagang hindi ko siya maintindihan. Grabe ang tago namin sa mga magulang niya sa fake naming kasal. Lahat ng masakit na salita, tiniis ko. Nilunok ko, kahit ang hirap lunukin. Tapos, aamin lang pala siya kay Nanay. Kung hindi ba naman siya buang! “Charmaine, mag-isip ka nga—” “Hinda nga po, pwede, sir! Kita mo naman, galit na si Nanay.” Agad kong putol sa pagsasalita niya na nagpatiim sa labi niya. “Kaya nga, we need to tell her the t
Napakamot ako sa ulo. Unti-unti rin akong lumayo sa kanya. Sira-ulo eh! Hindi nag-iisip. Boss ko nga lang siya, pero kong makayapos sa baywang ko, ang lupit. Ano na lang kaya ang iisipin ni Nanay at Daisy. Porke’t benefactor siya ay pwede na niya akong hawakan kahit kailan niya gusto. Loko! “Sir Danreve, pwede po ba, bukas na lang po ako magsisimula?” Ngiting-aso ang tumapos sa salita kong ‘yon. “No!” madiin niyang sagot na may kasabay na kunot ng noo. Napalunok ako. “Sir kasi, kailangan ako ni Nanay. Sabi mo nga, ngayon siya dadalhin sa hospital. So, kailangan nandito ako. Kailangan kasama niya ako.” Putol-putol kong sabi. Nilingon niya si Nanay, at tipid na ngumiti. “Hindi mo ba naiintindihan ang agreement na pinirmahan mo? You should start today or else—” “Anak, sige na. Sumama ka na sa boss mo. Hindi pwedeng ma-apektuhan ang trabaho mo sa mga personal isyu ng buhay mo,” sabat ni Nanay na nagpabagsak sa balikat ko. Napasimangot pa ako. Ang in-expect ko na gagawin niya ay
(((Danreve))) “Picca, no!” sigaw ko na sumabay sa pagtiim ng mga mata ko at pagtalon ni Picca papunta kay Charmaine! Hindi agad ako nakakilos. Hindi nakapagsalita. Ngayon ko lang kasi nakita si Picca na gano’n ka agresibo. Pero mamaya ay napadilat ako. Imbes na atungal, walang humpay na hagikhik kasi ang naririnig ko mula kay Charmaine. “Picca...” masayang sabi pa nito sa alaga ko. ‘Yong kaba at takot na nararamdaman ko kanina habang nakikita ang mabilis na pagtakbo at pagtalon ni Picca na parang gustong lapain si Charmaine ay napalitan ng pagkagulat. “Are you okay?” Maya maya ay tanong ko kay Charmaine na tumango-tango lang at humahagikhik pa rin. Umupo na rin ako. I patted Picca’s head. “Picca, stop it,” sita ko naman sa alaga ko na ayaw lubayan ng pagdila ang mukha ni Charmaine. “Toni, ipasok mo muna si Picca,” utos ko, kasabay ang pagpa-upo kay Charmaine na hindi napigilan ang dumaing. Bumagsak na naman kasi siya. Malamang nadagdagan na naman ang pasa niya. Mabuti na
Si Lolo Clam ang tumawag. Bakas sa boses nito ang pag-aalala, pero mas nangingibabaw naman ang galit. At alam ko na kung bakit; nakarating na agad sa kanya ang nangyari kanina. “Lolo Clam, napatawag ka po?” maang-maangan pero masigla kong tanong na sumabay sa pagtakip ni Charmaine sa bibig niya, namaluktot at tumalikod. “You, brat! Of course, I want to check on you. I want to check on Charmaine. How is she? Is she okay? Goding told me, Picca attacked her,” sunod-sunod na tanong ni Lolo. Bahagya ko pang nailayo ang cellphone sa tainga ko dahil sa pasigaw nitong pagsasalita na ang sakit sa tainga. “She’s fine, Lolo. And yes, Picca did attack her, para dilaan ang mukha niya.” Walang gana kong sagot, pero napapaisip naman kung bakit gano’n si Picca kay Charmaine. Unang pagkikita pa lang nila, pero parang sabik na sabik na sa kanya si Picca. Parang attached sa kanya ang alaga ko. Hindi nga ako pinansin kanina. “Are you sure? Give her the phone; I want to talk to her,” madiing utos n
(((Charmaine))) “Hmmm...” ungol ko nang maramdaman ang malamig na simoy ng hangin na dumadampi sa balat ko. Ang sarap sa pakiramdam, hindi ko mapigil ang sarili na mapangiti, habang pikit ang mga mata at nag-uunat ng mga braso. Rinig ko kasi ang mahinang hampas ng alon sa dalampasigan. Nandito nga kasi ako sa mala-paraisong villa ni Sir Danreve. “Ang sarap ng tulog mo, ah!” Para akong naalimpungatan nang marinig ang boses ni Sir Danreve. Ang antok kong mga mata, ngayon ay dilat na dilat na. Dahan-dahan akong lumingon at bumangad nga sa akin ang gwapo niyang mukha at nakaka-asar na ngiti. Sinadya pa nitong pagsalubungin ang mga kilay. “A-anong ginagawa mo rito, sir?” tanong ko, at akmang uupo. Pero pinigil na naman ako ng masakit ko pa ring balakang. Ngumiti siya at inunan ang mga braso niya. Napalunok na lamang ako. Ang ganda kasi ng view. Sa sobrang ganda, takot na akong tumingin. Bumakat kasi ang muscle sa braso niya; abs niya pa, parang mainit na tinapay na ang sarap
“Sir, alis na po, ako.” Paalam ko kay Sir Danreve, na halatang nagulat dahil sa biglang pagsulpot ko sa harapan niya. Kalalabas niya lang kasi sa walk-in closet. Bagong ligo at bagong bihis, kaya siguradong fresh pa ang utak niya, at tiyak na papayagan niya akong umalis. “Saan ka pupunta?” tanong niya, kumunot pa ang noo. “Sabado po ngayon, Sir Danreve, day-off ko,” nakangiti ko pa ring sagot. Kampante nga kasi ako na papayag siya na umalis ako. “Ang tinatanong ko, saan ka pupunta, hindi kung anong araw ngayon!” pamemelosopo niya na nagpalunok naman sa akin. Akala ko, malamig ang utak, kasi bagong ligo, pero mainit pa rin pala. Sikmat agad. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin talaga matansya ang ugali niya. Minsan malambing, mabait, at maalalahanin, pero ngayon, nagsusungit na naman. “Wala naman po akong ibang pinupuntahan, sir, si Nanay lang. Sa hospital lang po. Parang hindi mo naman po alam,” sagot ko na may kasamang paghaba ng nguso. “Okay, I’ll go with you,” sab
(((Danreve)))“Enjoy, my star,” malambing kong sabi matapos lasapin ang manipis at malambot na labi ni Charmaine.Pinahid ko pa ang kumalat na lipstick sa mamasa-masa niyang labi, at tinulungan kong isara ang bibig niya. Hindi na kasi niya magawang isara, katulad ng mga mata niya na dilat na dilat pa rin hanggang ngayon. “Breath, my star,” ngisi kong sabi, sabay ang yakap sa kanya.” Masyado kang napaghahalata na first time mo,” bulong ko pa na nagpabalik sa katinuan niya na sumabay naman sa pagbukas at pagsara ng pinto ng kotse.“B-bakit mo ‘yon ginawa, Sir Danreve?” pabulong at pa-slow motion niyang tanong. “Anong pumasok sa utak mo?” Paulit-ulit niyang pinahid ang labi niya at itinulak pa ako.Kung hindi nga lang dahil kay Aka na lumabas ng kotse, at nagpatay malisya sa nakita niya kanina ay siguradong sapak ang inabot ko rito kay Charmaine. Matapos kasing magulantang sa mapangahas na paghalik ko sa kanya, ngayon ay kuyom na ang kamao, at ang mga mata ay nagbabaga na. “It’s your p