MADILIM ang ekspresyon sa mukha ni Alessandro habang nakaupo sa harap ng mga nakahilerang bodyguards at maid. Nakayuko ang lahat ng ito, takot na salubungin ang galit na mukha ng amo. Maging ang mayordoma na siyang pinakamatanda sa kanila ay takot ring makita ang impyerno sa mga mata ng lalaking nakaupo sa harapan nila."Ronaldo," tawag ni Alessandro sa isa niyang bodyguard na inatasan niya sa isang misyon kagabi habang nasa yate sila. Agad na umabante ang isang matangkad at maskuladong lalaki. "Signor?""Did you find the crest?"Yumuko ang lalaking nag-nangangalang Ronaldo. "I failed, signor.""STUPIDO!" Marahas na tumayo si Alessandro saka dinuro ang mga lalaking tauhan. "Siete tutti stupidi! Hai sempre fallito. Non hai mai completato una missione. Fottutamente inutile!" — You are all stupid! You have always failed. You have never completed a mission. Fuckin 'useless!Humugot ng malalim na buntong-hininga si Alessandro saka tiningnan ang mga maids. "E tu? Chi ha attaccato la casa?" —
PINALIPAS ni Anastacia ang isang araw matapos ang insidente sa yate bago muling bumisita sa ama. May kolorete ang kaniyang mukha at kumikinang ang mga alahas na nakasabit sa kaniyang katawan. Mataas rin ang suot niyang sapatos na lumalagatok ang takong sa bawat hakbang na ginagawa niya. Ang ingay na iyon ay naging sanhi ng paglingon sa kaniya ng mga nadaraanan niya.Hindi siya inihatid ni Alessandro dahil may lakad ito pero habang nasa biyahe siya ay kausap niya ito sa telepono."Ang gwapo!" Halos hindi magkamayaw na bulong ng isang babae.Ngumisi lamang si Anastacia at ibinaba ang suot niyang shades. Iniabot niya iyon kay Arturo na agad nitong tinanggap. Tama! Kasama niya ang kaniyang bodyguard.Nang makarating sa silid ng ama ay iniwan niya sa labas si Arturo. Ngumiti siya ng matamis nang makita ang ama na nakatingin sa kaniya pero agad ring umiwas ng tingin.Nasaktan siya. Hanggang ngayon ba ay galit pa ito?Tumikhim siya at inilapag sa mesa ang dala niyang mga prutas. Lumapit siya
ALIW NA ALIW si Anastacia na pinapanuod ang alaga niyang si Fifi. Isang puting Pomeranian si Fifi na binili niya noong isang araw sa isang pet shop. Naaliw siya nang titigan siya nito habang nagmamasyal siuya kaya naman agad siyang nag-inquire para ma-adopt niya ito. Hindi ito alam ni Alessandro dahil nakalimutan niyang banggitin, tanging si Arturo ang kasama niya nang lakarin niya ang adoption papers ni Fifi at ito ang gumawa ng paraan para makuha niya kaagad ang aso.Hindi maipagkakailang masaya sa kaniya si Fifi dahil tuwang-tuwa ito habang buhat niya kanina nang kunin niya sa pet shop."Signora, narito na ang iyong asawa," ang mayordoma iyon pagkatapos kumatok ng tatlong beses sa pinto ng kwarto nilang mag-asawa. Excited na tumayo si Anastacia at iniwan sa kama si Fifi. Tamang-tama naman na pumasok si Alessandro na agad ngumiti sa kaniya. "Mia bella."Ngumisi si Anastacia at agad na sinugod ng yakap ang asawa. Tumalon siya at agad naman siyang sinalo ng asawa na mahina lamang na n
MASAMA ang loob ni Anastacia nang makauwi. Binitawan niya si Fifi nang makapasok sa loob ng mansion saka siya sumigaw. "YAYA!"Hindi magkandaugaga ang mga katulong sa paglapit sa kaniya. Kapuwa nakatungo ang mga ito, tila takot mapagalitan. Samantala, pumasok ng bahay si Arturo at tumayo sa may pinto.Hinilot naman ni Anastacia ang kaniyang noo saka tiningnan ang isang katulong. "Ikuha mo ako ng tubig. Nastress ako masyado. Bilis!"Agad na tumalima ang inutusang katulong. Naglakad siya palapit sa single couch. Bawat lagatok ng takong ng suot niyang sapatos ay mabigat, tila dala niyon ang inis na kaniyang nararamdaman. Naupo siya saka sinenyasan ang isang katulong. Agad naman itong lumapit sa kaniya. "Signora?"Maarte niyang itinuro ang sintido. "Imasahe mo ako. Sumasakit ang ulo ko."Hindi nakita ni Anastacia ang talim ng tingin ng isang katulong dahil nakapikit na siya. Bumuntong-hininga naman ang katulong na inutusan niya saka sinimulang masahiin ang kaniyang sintido."Signora, heto
MATALIM ang tingin na ibinabato ni Anastacia kay Leonardo na prenteng nakahilata sa sofa habang nanunuod ng TV. Pangalawang araw na ng binata sa mansion at hindi niya talaga gusto ang pag-uugali at presensiya nito. Malakas ang dating ng binata. Tulad ni Alessandro ay guwapo at makisig pero hindi magkamukha ang dalawa. Fraternal twins. Isang bagay iyon kung bakit hindi niya nahulaan na kapatid ni Alessandro ang binata.Nagtaas ng kilay ang binata nang lingunin siya nito. Masungit ito sa kaniya pero di hamak na mas masungit siya, ano. Galit rin talaga siya sa lalaki dahil tinadyakan nito si Fifi kaninang umaga. Kitang-kita niya."Señorito Leonardo, here is your coffee," paglapit ng isang maid sa binata.Umismid si Anastacia saka pinagmasdan ang maid. Bakit magaganda, sexy at matangkad ang mga maid sa mansion ni Alessandro. Ngayon niya lamang napagmasdang maigi ang mga maid dahil wala naman siyang pakialam sa mga ito pero napansin niya ngayon na tila mga modelo ang mga ito. Pulido ang tr
NANG lumapit si Astrid kay Leonardo ay agad na nagsalita ang binata sa galit na tono. "I want you to buy DVDs about killing and such."Humugot ng malalim na buntong-hininga si Astrid. Sa lahat ng maids, siya ang pinakamasungit. Siya rin ang palaging umiirap at matalim ang tingin kay Anastacia. Oo, galit siya sa babae dahil masyado itong demanding, maarte at mukhang pera pero hindi siya ganoon kasama para parusahan ang babae sa ganoong paraan. Sa pamamagitan ng pagtorture dito emotionally at mentally, hindi niya kaya.Binasa ni Astrid ang kaniyang labi. "Señorito, punishing her in that way is not acceptable. I also have fears. I can't do that."Kumunot ang noo ni Leonardo. "Ano bang pinakain sa inyo ng babaeng iyon?"Umiling si Astrid at yumuko. "Señorito, I hate her, too. But I'm also a human and I also have fears."Iritado ang mukha na tumalikod si Leonardo. Samantala naiwan si Astrid na nakatingala sa malaking litrato ng mag-asawa sa may hagdanan.***KINAGABIHAN, hindi maipaliwanag
SUOT ang itim na sumbrero at itim na mask ay patago-tago si Anastacia sa bawat poste o gusali na madaraanan niya habang sinusundan ang kaniyang asawa. Noong nakaraang araw ay dinala siya nito sa kompanya nito kaya alam na niya kung saan. Doon ay nagkaroon siya ng ideya na sundan ang asawa para matukoy kung ano ang itinatago nito.Mabuti na lamang talaga at natakasan niya si Arturo matapos niyang palihim na lagyan ng pampatuloy ang kape nito kaninang umaga.Pinakiramdaman niya ang paligid saka sumilip. Nanlaki ang kaniyang mga mata nang makitang sumakay ng kotse ang kaniyang asawa. Napangiwi siya saka dali-daling pumara ng taxi."Saan ho tayo ma'am?"Itinuro niya ang kotse ng asawa. "Kuya, sundan mo iyong kotseng itim."Gulat na napatingin sa kaniya ang driver. "Tapos! Pasensya na ma'am. Minsan na akong nadamay sa galit ng mister na sinundan ng misis. Baka ho maakusahan na naman akong—”"Kuya!" Umismid si Anastacia. "Babayaran kita ng malaki. Sundan mo na ang kotse niya dahil baka mai
LUMIPAD ang isang flower vase nang pumasok si Alessandro sa mansion. Mabilis naman siyang nakailag kaya hindi siya nito tinamaan. Mas tumalim ang tingin ni Anastacia sa asawa. Mabigat pa rin ang kaniyang loob, dahil na sa galit at pangamba. Hindi niya alam kung bakit nasasatan siya sa ginawang pagtago ni Alessandro nang sundan niya ito. Mahal na ba niya ang asawa niya? Imposible! Bago pa lang sila. Siguro ay naapakan lang ang ego niya kaya ganito ang inaakto niya."Mia bella!" Gulat at may pagsuyong tawag ni Alessandro sa asawa.Umismid sa Anastacia. "Was that your child?"Umawang ang labi ni Alessandro. Mas nakita sa guwapong mukha nito ang pagkabigla. Makailang segundo ay umiling ito. "No! Why would I have a child with another woman?"Suminghap si Anastacia. "Bakit ang tagal mong sumagot? Bakit ka rin nagtago? P*****a ka talaga! Ano! Porket daks ka, magkakalat ka na ng lahi? Ano pang silbi ng kasal natin kung iba rin lang ang aanakan mo? Ang kapal mo naman, Alessandro."Ngumiwi ang l
Anastacia's POV “PAPA, bakit ang tagal mong dumating? Bakit wala ka habang lumalaki ako? Bakit ngayon ka lang, papa?” Patuloy ang pag-iyak ni Aki sa bisig ng kaniyang ama at hindi naman alam ni Alessandro kung paano patatahanin ang anak. “Akala ko wala ka na, papa. Akala ko hindi ka na babalik. Akala ko wala talaga akong papa. Bakit kasi ang tagal mong dumating? Edi sana nakita ng mga kaklase ko na magkamukha talaga tayo!” Napakagat ako ng labi habang pinagmamasdan sila. Halo-halo na ang nararamdaman ko ngayon. “Anong trabaho mo, papa? Seaman ka ba? Sino iyong lalaking kamukha mo? Kapatid mo ba siya?” Sinulyapan ako ni Alessandro na may pangungusap sa mga mata. Humihingi ng tulong dahil obvious namang hindi niya naiintindihan ang bata. “Naku! Sayang ang drama mo, Akilito. Hindi ka naiintindihan niyang ama mo,” si Carla na naroon na pala sa tabi ng mag-ama at inuusisa si Alessandro. Natigilan si Aki at hinarap si Carla. “Bingi ba siya, tita?” “Hindi siya bingi, bungol siya,” sag
Anastacia’s POV WALA akong imik habang nakaupo sa pang-isahang sofa at nakatingin sa natutulog na lalaki sa kama. Hindi pa rin ako makapaniwala na magtatagpo kaming muli pagkatapos ng ilang taon. Pagtatagpong hindi inaasahan pero tiyak kong pinagplanuhan ni Leonardo. Tutol ako sa pagkikitang ito pero hindi ko maikakaila na nagsasaya ang puso ko ngayong natatanaw ko siya. Alessandro left to protect us. Naiintindihan ko ang rason niya. Ayaw lang talagang tanggapin ng puso ko na iniwan niya ako habang buntis ako sa anak namin at pagkatapos pang mawala ng ama ko. Mahal ko siya. Sobrang mahal ko si Alessandro pero hindi ko magagawang basta nalang siyang ibalik sa buhay ko dahil alam kong mahihirapan rin kaming dalawa. Guilty pa siya at takot pa na mapahamak kami. Maya-maya ay biglang bumangon si Alessandro. Bakas sa mukha niya ang gulat habang nagpapalinga-linga sa paligid at nang tumama ang kaniyang paningin sa akin ay umawang ang kaniyang mga labi at muling namutla. Bakit ba ganoon
NANG umalingawngaw ang sigaw ko ay agad na dumating si Leonardo at gulat na gulat na napatingin sa kapatid na nakahandusay sa sahig.Hindi ko alam ang gagawin. Masyado akong natataranta at alam kong ganoon rin si Leonardo. Ano ba naman kasing drama ni Alessandro at parang nagkaepilepsy nang makita ako? Masyado ba siya g nagulat sa kagandahan ko kaya hinimatay siya? Alam ko namang mukha akong diyosa pero sobra naman yata na himatayin siya.Agad na dinaluhan ni Leonardo ang kapatid, “Alessandro!”Napakagat ako ng pang-ibabang labi habang hindi malaman ang gagawin. Malakas ang pintig ng puso ko at tarantang-taranta ako. Baka napasama ang bagsak niya. Ayokong mabalo ng maaga at ang dahilan ay hinimatay ang asawa ko nang makita ako.“A-Ayos lang ba siya?”Tiningnan ako ni Leonardo ng matalim, “He’s breathing but he’s also bleeding.”Napasinghap ako. Oo nga! Kitang-kita ko na dumudugo ang ulo niya pero nakahinga pa rin ako ng maluwag nang malamang buhay pa siya.“What did you do?” Galit na
“DAMI niyong arte!”Naningkit ang mga mata ko sa sinabi ni Leonardo. Bakas sa mukha nito ang irita at mukhang diring-diri sa narinig mula sa akin.Parang gusto ko siyang tadyakan bigla palabas ng sarili niyang kotse. Bakit ba siya nangingialam? “Ibalik mo na ‘ko sa bahay,” iritadong sabi ko habang nakasimangot.Inirapan ako ni Leonardo nang biglang nag-ingay ang cellphone niya. Sinulyapan pa ako nito na ikinataas ng kilay ko.Nang sagutin nito ang tawag ay dumagundong ang puso ko dahil sa pangalang binanggit niya.“What is it, Alessandro?”Bored na bored ang mukha ni Leonardo nang bigla nalang nanlaki ang mga mata nito at tila nataranta.“What? What did you feed her—Fine! Bring her to the hospital. I’ll be there quickly.”Nagulat ako nang paandarin ni Leonardo ang sasakyan. Dire-diretso ang walang lingon-lingon.“Teka lang, Leonardo! Saan mo ako dadalhin?”Nagtiim-bagang ito, “I have an emergency.”“Ano?” Nasapo ko ang ulo. “Ibaba mo nalang ako dito sa tabi—”“I can’t! She’s more imp
Anastacia’s POV“ANA, sino iyong lalaki kahapon, huh?”Halos bumunggo sa akin si Francis nang salubungin niya ako sa lobby ng factory na pinagtatrabahuhan ko. Isa si Francis sa may-ari ng factory na ito at hindi lingid sa kaalaman ng lahat na nanliligaw sa akin ang mayabang na lalaki. Isa sa dahilan kung bakit maraming gigil sa akin sa trabaho dahil sabi nila ay nilandi ko raw ang lalaki. Hindi nalang aminin sa mga sarili nila na mas maganda at sexy ako.“Narinig mo naman ang sinabi ni Aki kahapon, Francis.”Nagtiim-bagang ang lalaki. “Iyon ba ang ama ng batang iyon? Di hamak naman na mas guwapo at mukhang mas mayaman ako sa isang iyon. Sabihin mo nga! Bakit ka niya dinadalaw, ha? May namamagitan pa sa inyo? Ano? Pinapaasa mo lang ako?”Nangunot ang noo ko. “Malinaw kong sinabi sayo, Francis, na wala akong balak mag-entertain ng manliligaw at hindi kita pinaasa—”“Tinanggap mo ang mga regalo ko! Pinapasok mo ako sa bakuran mo. Pinaglaanan mo ako ng panahon. Alin sa mga iyon ang hindi
Anastacia’s POV NAPILITANG umalis si Francis nang hindi kami nakakapag-usap. Ang nakakatawa ay binawi niya ang mamahalin niyang bouquet at masama ang loob na umalis. Wala naman akong pakialam kahit bawiin niya iyon dahil hindi naman ako mahilig sa bulaklak. Bumalik ang paningin ko kay Leonardo nang mahina siyang natawa. “He took his gift back. Is that your type of guy?” Nangunot ang noo ko habang tinitingnan siya. “Anong pakialam mo? At bakit nandito ka?” Sinulyapan niya si Aki na bumitaw na sa kaniya at nakahawak na ngayon sa kamay ko. Panandalian akong natakot nang akalain ko na inakala ni Aki na si Leonardo ang kaniyang ama pero mukhang kilala ni Aki ang hitsura ng kaniyang ama kahit sa litrato niya lamang ito nakita. Bumaba ang tingin ni Leonardo sa paslit na nakahawak sa kamay ko. Alam kong sa unang tingin sa mukha ni Aki ay hindi maipagkakaila kung sino ang kaniyang ama. Wala naman akong balak itago si Aki kay Alessandro pero hindi pa ako handang harapin siya ngayon. Alam
“MAMA, tingnan mo kulay. Maganda!”Tinitigan ko ang batang lalaki na malaki ang ngisi sa akin. Yakap niya ang isang kuting na madungis at kulay orange. Ang mga dilaw nitong mata ay nakatingin sa akin na tila ba nagpapa-awa.Umismid ako. “Aki, pang anim na pusa mo na ‘yan!”Nagpapadyak sa lupa ang siyam na taong batang lalaki. “E mama, wala pa akong orange!”“Anong wala? Mayroon na!”“Wala, mama! Three colors kasi ‘yon. Wala pa akong orange lang.”Sinimangutan ko ang bata. Namimitas ako ng malunggay sa bakuran nang dumating ito galing eskwelahan na madungis ang damit na puti at yakap ang kuting na maputik ang mga paa.Diyos ko! Pahihirapan na naman akong maglaba ng batang ito.“Akim!”Umiling siya. “Last na ‘to, mama. Promise!”Nanliit ang mga mata ko habang tinitingnan ang nakataas niyang kanang kamay na tila namamanata.“Napakatigas ng ulo mo!”Ngumisi siya. “Thank you, mama!”Hinabol ko siya ng tingin nang pumasok siya sa loob ng bahay. Napabuntong-hininga nalang ako at tiningnan an
SITTING while handcuffed inside the interrogation room, Alessandro’s eyes were lifeless and blank. Anastacia’s last words kept on ringing inside his head. He expected her to get angry but he didn’t expect that she would kick him out of her life. It hurts. So damn much. He feels like dying wide-eyed. But what can he do? The only way to save his wife and child was to take the risk and bargain with the people who are on the right path. Justice will keep his wife and child safe. He’s willing to take the risk even if facing justice means losing everything he worked hard on.Nothing is more important than his family. He started valuing family after he lived with Anastacia and her father and friend. He treasures that little family, so he would do everything to save them.And now, here he is. Cuffed and desperate. He called the police and got himself arrested. All because he doesn’t have a choice anymore. Without his organization, he’s no match against the triad.
ALESSANDRO couldn’t calm himself down. He’s at work, but he kept on thinking about what Leonardo told him in his text message. The triad is now moving as his organization has been infiltrated by the authorities. An undercover cop made his way through the gates of hell and infiltrated his organization. Now his properties were at stake and even his wife was in danger. She’s married to him…legally and if he doesn't leave now, his wife would be questioned by the authorities and will end up being an accomplice to his crimes. He can’t let that happen, but leaving his wife is not an option for him either.“Hoy! Magtrabaho ka nga! ‘Wag kang patamad-tamad! Hindi porket pabor sa’yo ang may ari ay magpapakaboss ka na riyan.” A coworker interrupted Alessandro. He clenched his jaws. He’s pissed with this particular coworker of his but since he’s changing, he chose to let him get away everytime he acted like this on him.“Alessandro, is there something wrong?” A female worker, kind and concerned, a