Chapter Four

Chapter Four

“NAKU! Jann sinasabi ko sa 'yo kung gusto mong magpakaindependent kumain ka nang marami. Look at yourself, ang payat payat mo na,” her mom nagged on the other line.

“Mama naman, twenty five years old na 'ko ano. Alam ko naman ginagawa ko.”

“Kahit bente cinco anyos ka na, wala akong pake. I want you to eat on time, make sure hindi puro processed foods kinakain mo.”

She sighed, gali na galit kasi ito nang makita ang litrato ipinadala niya thru messenger. Hindi naman siya gaanong payat, medyo bumaba ang timbang niya. Dahil na rin sa busy sa trabaho at stress sa kung anu-anong bagay. Kumakain naman siya on time pero minsan ay nawawalan siya nang gana kaya kaunti lang ang kinakain niya.

“Nag-grocery ako ngayon. You don't have to worry, ise-send ko pa sa 'yo kung anong bibilhin ko para hindi ka na mag-alala pa, Ma.”

“Naku dadaanin mo naman ako sa ganyan. Sa susunod na buwan luluwas talaga ako diyan at pupuntahan kita, makukurot talaga kita sa singit!”

“Mama naman, eh! Puro ka biro.”

“Sinong nagsabing nagbibiro ako? Pupuntahan talaga kita sa susunod na buwan. Baka puro trabaho at yang nobyo mo ang inaatupag mo at pinapabayaan mo na ang sarili mo!”

“Ma naman, eh! I'll call you later, pinagtitinginan na ako rito sa kakasigaw.”

“Sino ba ang nagsabi sumigaw ka, aber?”

“Ma naman! Sge na I'll hung up and call you later,” hindi na niya pinasagot pa ang nanay niya. Alam niyang bubungangaan lang siya nito.

She put her phone in her sling bag and continued walking, o

pushing her cart lightly. Wala siyang gig ngayon, it's her day off. She's planning to sleep all day dahil sunod sunod ang trabaho niya nitong mga nakaraang araw. Kung saan-saan ang gig nila. Kailangan niyang bumawi ng lakas. Namiss niya tuloy bigla ang kambal, hindi naman siya kinontact ng Yaya ng mga ito. Nakalimutan niyang hingin ang numero nito at ang numero niya lang ang naibigay niya. She could remember how touching the moment was, the kids fell asleep while listening to her stories. Napagdesisyonan lang niyang umalis nang sabihin ni Marie na paparating ang amo niya, she's not ready to face Sansrif. Ayaw niyang makita ito dala ng kahihiyan. She was drunk the last time she saw him.

“Kumusta na kaya ang mga bata?” she murmured to herself and sighed.

She haven't seen them for a while now. She misses their warmth and voice, the way how they say Mommy Jann and whispers I love you it was so overwhelming that it made her cry. Kung noon kilig ang nararamdaman niya sa tuwing naririnig ang salitang mahal kita o I love you. Unang beses niyang narinig hindi mula sa kapatid, sa magulang, sa kaibigan o nobyo. It was surreal.

“Mommy Jann!”

Pakiramdam niyabay narinig niya ang boses ni Ching. Guni-guni niya lang siguro iyon, she shook her lightly. She contined putting things to her cart.

“Mommy Jann!”

It was Ching voice! She's sure of it, luminga-linga siya. Hindi nga siya nagkakamali, it was Ching standing meters away from her. Next to her was Marie pushing a cart.

“Baby!” she uttered in glee as Ching run towards her with arms wide open.

Niyakap niya agad ito at hinalikan sa noo, “God! I missed you, where's your brother?”

Kinarga niya si Ching at sumulyap kay Marie, “Naku pasensya ka na, Ma'am. Hindi kita na contact, nasira po kasi cellphone ko. Ayaw na pong mag-on.”

She smiled at her, “No it was fine, hindi mo kasalan. By the way where's Chan?”

“Nasa bahay po may lagnat, kaya kami nalang ni Ching ang nag-grocery.”

Bumaling siya sa bata at humalik sa pisngi, “You should take care of Chan.”

“Mommy he's looking for you, can you come with us?” said Ching with her pleading cute voice.

“Naku, your Dad will be mad if I'll come to your house without his permission,” bumaling ulit siya kay Marie. “Napagalitan ka ba noong nakaraan?”

Umiiling ito ng bahagya, “Hindi po. Wala naman pong sinabi si Sir, Ma'am. Hindi rin po nagalit.”

“Thank, God!” usal niya, nabunutan siya ng tinik sa dibdib. Akala niya ay nasisante na si Marie kaya hindi ito tumawag sa kanya.

“Please, Mommy Jann? Can you take care of Kuya. Daddy is away, he's busy at work naman po. We missed you po,” pagpapacute pang sabi ni Ching na ikinatawa nilang dalawa ni Marie.

“Pu-pwede naman siguro, Ma'am. Kakausapin ko po si Manang. Para naman po sa mga bata, miss na miss na po kayo ni Chan,” Mari explained.

“I missed you to, Mommy Jann!” pagbibida pa ni Ching.

“Sige, pero hindi ako magtatagal. Kasi kailangan ko ring magpahinga.”

“Yehey!”

Pinagpatuloy niya muna ang pagbili ng kanyang stocks for the month. Tinutulungan naman siya ni Ching namamili. Nakasakay ito sa cart niya habang tinutulak niya, niya panay mommy nang mommy. Si Marie naman ay naglibot rin para mamili ng inutos sa kanya ng Mayordoma. She took some cookies and toiletries, sa susunod nalang siya bibili ng karne at kung anu-ano pa.

“Mommy, can stay with us?” Ching said out of the blue.

She was taken aback from what Ching said, “Baby, 'di ba. I told you that I'll be your secret mommy muna. You, Yaya and Kuya Chan will know that I am your mommy. Daddy shouldn't know that I am your mommy now or else he'll be mad. You want Daddy to be mad?”

“No!” she paused for a while and pouted. “But I want you, Mommy.”

“I am already your Mommy by heart. I may not be your real Mommy but I love you,” she sincerly explained.

“Our real mommy is in far away kingdom daw po. She will not come back until I will grow big like this,” she said and stretch her arms widely.

“Kaya nga, I will be your Mommy for a while but I will not be with you all the time. But we will meet from time to time,” she explained. Inaayos niya ang bangs nitong tumatakip sa mata ni Ching.

“That's mahirap naman po, all mommies of our classmates is with them. I have two mommies but you're both away,” she said.

Mukhang mahihirapan siyang ipaintindi, akala nito porque pumayag siyang maging ina ng mga ito ay magkakaroon siya ng oras parati para sa kanila.

“Hmm, it's hard to explain kasi. But someday will be together all the time, for now I will let you meet my Mama soon.”

Nanlaki ang mata nitong maliit, “I have another Grand Mama?”

Pinisil  iya ang tungki ng ilong nito, “Yep! My Mama will be your Grand Mama. I am pretty sure she'll like you and Chan.”

Matapos nang mahabang paliwanagan at diskusyon ay nagpatuloy sila sa pamimili at nagbayad agad. Even Marie was all ready done shopping. Napagpasyahan nilang susunod siya sa sasakyan nila Marie. She'll be using her car. At first Ching insisted to be with her, hindi pumayag ang driver. Nag-iisip siguro ito na baka kidnapin niya si Ching. It was fine for her, hindi naman siya na-offend. Hindi naman niya kikidnapin o gagawan ng kung anong masama si Ching.  She may be a stranger for them but with kids, she had made a connection with them. They drove for a while and stopped at an exclusive village. Muntik pa siyang hindi papasukin dahil wala siyang sticker pass. She had to explain na kasama siya nung driver. Buti nalang nakiusapan at naniwala nang bumaba sa sasakyan ang driver at ipinaliwanag sa guard.

Halos malula siya sa naglalakihang mga bahay at mga mamahaling sa sakyan. She knew it was the most famous village in town, dito nakatira ang mayayamang personalidad. Mga artista, politiko at negosyante. Nakaramdaman naman siya ng hiya. Pero pilit niyang iwinaglit iyon, hindi naman ibang tao ang pinunta niya rito kundi ang mga bata.

Huminto sila sa isang malaking itim na gate, bumukas ito makalipas ang ilang segundo. Nahihiya man ay sumunod siya. Halos mapa-nganga siya sa gulat nang makita kung gaano kalawak ang hardin, ang mga halaman ay nagagandahan rin. Iba't iba ang kulay. Kahit mismo ang bahay ay naghuhumiyaw ng karangyaan. She stepped out of the car when Marie and Ching got out. Ching ran towards her, sinaway niya ito.

“Ching, don't run!”

Tumawa lang ito nang makalapit sa kanya, humawak ito sa kamay niya at ngumiti.

“Let's go, Mommy!”

Nagpatianod siya kay Ching, hila hila siya nito papasok sa bahay. Nang naroon na sila sa loob ay sinalubong sila ng matandang babae, hindi ito nakangiti pero hindi nakabusangot.

“Magandang araw, po!” bati niya rito.

Tumango ito bilang pagbati na ikinahiya niya, “Puwedo ko po bang makita si Chan?”

Hindi ito sumagot sa kanya, lumingon ito kay Marie. “Ihatid mo siya sa kwarto ng bata at painumin niyo ng gamot.”

Kinarga niya Ching na panay hila sa damit niya, napakakulit! Sumunod siya kay Marie na tahimik rin lang karga-karga niya ang paslit. May kabigatan ito kaya hiningal siya habang paakyat ng hagdan. Mukhang kailangan na niyang mag-exercise. Hapong-hapo siya nang makarating sa ikalawang palapag, si Ching ay nakayakap sa kanya nang mahigpit.

“Pagpasensyahan mo na si Manang, Ma'am. Medyo masungit talaga 'yon pero mabait naman 'pag hindi tinopak.”

Natawa siya sa tinuran ni Marie, “Baliw! Baka marinig ka nu'n yari tayong dalawa 'pag nagkataon.”

“Ganyan rin po kasi siya sa 'kin nung bago pa ako rito. Nang magtagal ay bumait namn siya sa 'kin.”

“Ilang taon ka na ba rito?”

“Isang taon pa lang po. Si Manang naman po matagal na ilang dekada na siyang nagtatrabaho rito. Kaya kilalang kilala niya si Sir at ang mga bata.”

Napaismid siya, “Mabait ba ang sir niyo dito?”

“Hindi ko po masabing masama o mabait, kasi iilang beses ko lang pong nakausap si sir. Parato 'ho kasi siyang wala. Umuuwi naman po siya sobrang gabi na, minsan nga lang po niyang makasama ang mga anak niya.”

“Kaya naman panay hanap itong dalawa ng kalinga sa ibang tao. That's just sad,” she commented.

Huminto sila sa isang pinto, pinihit ni Marie ang sedura. Nang bumukas ang pinto sumulubong sa kanila ang pino and blue theme room. There were two small beds and on one bed, Chan was lying down. His face were red, namumungay ang mata nito.

“Chan,” she uttered and went towards Chan who's awake.

“Ay, naku! Nakatulog na pala ang prinsesa. Akin na, Ma'am at ilalapag ko siya sa kama niya.” Turan ni Marie at kinuha sa kanya si Ching.

Lumapit siya kay Chan at sinalat ang noo nito, medyo mainit pa rin ang bata. Napabuntong hininga siya, hindi man lang nagawang alagaan ni Sansrif ang bata. Kahit isang araw lang, hindi naman siguro magkakaproblema ang trabaho niya sa isang araw na pagliban.

“Mommy!” Chan said in a hoarse voice.

She smiled and pinched his cheeks, “Yep it's me. I missed you.”

Hindi na nagsalita pa ang bata at inaangat ang dalawang kamay. Agad na nakuha naman niya ang ibig nitong sabihin, kinarga niya agad ang bata. Hinalikan niya ito sa noo saka marahang hinimas ang likod at tila idinuyan niya ang bata sa bisig niya.

“Can I ask you something, Marie?”

Bumaling ito sa kanya habang inaayos ang kumot ni Ching, “Ano po 'yon?”

“Asa'n yung, Mommy nila?” pagmamaangan-angan niya pa. Kahit alam niyang namatay ito. Gusto niya lang ng impormasyon pa rito.

Luminga linga ito sa paligid at itinuro nito si Chan, “Baka gising pa 'yan, Ma'am.”

Sinilip niya naman si Chan na nakayakap sa kanya at umiiling siya rito.

“Kasi, Ma'am. Bawal kasi pag-usapan 'yan rito. Nagagalit si Sir, pero ang sabi lang sa 'min ay namatay si Ma'am sa panganganak sa kambal. May mga naging fiance naman si Sir na ipinapakilala sa kambal kaso ayaw naman ng kambal. Himala nga po at nagustuhan ka nila, matagal ko nga pong nakasundo iyang dalawa.

“May pagkasutil kasi iyang dalawa. Kung anu-anong kalokohan ang pinaggagawa para mapansin lang ni Sir. Kaya nga tuwang-tuwa ako nang makilala kayo kasi komportable ang kambal sa inyo. Tinuring nila kayong Mommy nila, walang ibang bukambibig kundi kayo lang po. Pinangangalandakan ng dalawa  sa school na may Mommy na sila. Muntik na nga akong hindi pansin niyang dalawa kasi nasira cellphone ko at hindi ko kayo macontact.”

Halos lumundag ang puso niya sa tuwa, “Hindi ko nga alam pero napalapit agad ako sa kanila.”

“Girl friend kayo ni Sir, Ma'am?”

Mabilis siyang umiling, "Hindi 'no! Ilang beses ko lang nakausap sir mo. Gulat nga ako sa dalawang bata itinuring agad akong nanay kahit ilang beses lang nila akong nakasama.”

“Wapa po ka 'yong boyfriend, Ma'am?”

“Jusko! Wala, ayaw ko muna magka-boyfriend. Kotang-kota na 'kong lokohin at iwan.”

Tumingin sa kanya si Marie. Tila hindi makapaniwala, “Ikaw, Ma'am. Iiwan? Malabo 'ata 'yan.”

Napangisi siya, “Binobola mo 'yata ako Marie. Ilang beses akong naloko at naiwan, ipagpapahinga ko muna ang puso ko.”

“Sure talaga kayong walang namamagitan sa inyo ni Sir?”

Tatawa tawa siyang sumagot, “Hindi, ah! Pinaglihi ata sa sama ng loob iyang amo mo. Tuwing nakikita ako aburido agad ang mukha.”

“Ay ganyan po talaga si Sir. Hindi ngumingiti, paminsan minsan lang ngumiti.”

“Puwede ko bang ipagluto ang mga bata bago ako umalis?”

“Hindi ko po sigurado, kasi si Manang lang po ang nagluluto sa 'min. Pero pwede naman siguro, Ma'am.”

*****

JANN was downstairs she was planning if she could cook something for the kid. Kaso mukha hindi pu-pwede, dahil ang ginang kanina ay nasa kusina at naghahanda para magluto. Marie was in the comfort room, ihing-ihi na raw ito.

“Anong ginagawa ko rito? Ang mga bisita ay bawal rito.”

“Puwede ko po bang ipagluto ang mga bata?” she asked politely kahit sa loob loob niya ay takot  na takot siya sa matanda.

“Hindi puwede, bawal ang ibang tao rito. Kung gusto mo ako ang magluluto ano bang gusto mo?”

Napakagat labi siya sa kaba, “Ano po, Arozcaldo sana.”

“Saktong-sakto at iyan ang lulutuin ko. Doon ka na sa labas, bawal ang bisita rito.” Pagtataboy pa nito sa kanya.

“Puwede ko po kayong tulungan!” Pagprepresenta niya, makatulong man lang sa pagluto.

“Huwag kang makulit, Hija. Ako ang malalagot sa amo ko.”

Napabusangot siya, “Panonoorin ko  na lang kayo? Baka yan pwede na?”

Napabuntong hininga ito, suko na ata sa kulit niya. “Okay, pero manunuod ka lang at wala kang gagalawing gamit.”

Kahit na nagtataka siya ay tumango na lang siya at tahimik na nanuod habang nag-aayos ang matanda sa mga sangkap na kakailanganin.

She raised her right arm, hindi siya makatiis.

“Bakit?” Manang asked.

“Puwedeng magtanong?”

“Nagtatanong ka na, Hija.”

She stopped herself from rolling her eyes in annoyance, “Ano nga pong pangalan niyo?”

Huminto ang matanda sa paghihiwa ng manok, “Ako si Manang Lucia.”

“Ilang na kayo rito?” tanong niya, tila nasa isang palabas sila at siya ang host.

“Simula tatlong taon si Sir ay sa pamilya na nila ako nagtatrabaho. Nalipat lang ako kay Sir nang mag-asawa ito,” huminto ito sa paghihiwa ng manok. “Kaanu-ano ka ba ni, Sir?”

Halos mabilaukan siya sa sariling laway nang marinig ang katanungan ng matanda, "Hindi po, ah!”

“Bakit ka nandito kung hindi mo kaanu-ano si Sir?” usisa pa nito.

Mukhang bumaliktad ang mesa at siya na ngayon ang nasa hotseat, “Wala po, ilang beses ko lang naman nakausap si Sansrif. Hindi rin niya ako girl friend o kaibigan.”

“Eh, anong ginagawa mo rito?”

Namamawis ang noo niya sa kaba. Para siyang kriminal na iniinteroga dahil sa isang krimen.

“Medyo malapit po kasi ako sa dalawang bata.”

“May gusto ka sa tatay nila kaya ka nakikipaglapit sa dalawang bata?"

“Ho?” mautal-utal niyang tanong dahil sa gulat. Marahan siyang umiiling, “wala po akong gusto sa amo niyo.  Para niyo na rin pong sinabi na magkagusto ako kay kamatayan. I am only here because it was Ching's request. Kung may pagdududa kayo na baka magnakaw ako, malinis po ang konsensya ko riyan. Wala rin po akong balak na kidnapin ang mga bata. Wala rin po akong balak magkagusto sa among niyong ubod ng sungit.”

Wala sa isip niya ngayon ang magmahal o maghanap ng pagmamahal. Kung pinoproblema nitong ginagamit niya lang ang mga bata para akitin ang tatay ng mga ito, puwes nagkakamali ito. Hinding-hindi siya magkakagusto rito lalo pa't pinagkamalan siya nitong elementary student. Over her drop dead gorgeous body!

Umismid ang matanda, “Naniniguro lang. Marami kasing tao ang mapansamantala ngayon. Wala ka naman sigurong masamang intensyon, ano?”

Agad siyang umiling, “Wala akong masamang balak, sa katunayan po hindi po ako mayaman pero kumikita ako ng sapat at may negosyo rin ako.”

Napabuntong hininga ang ginang, “Pagpasensyahan mo na 'ko  Naniniguro lang ako para sa kapakanan ng mga alaga ko. Nagtatrabaho man ako rito pero ang turing ko sa mga amo ko ay pamilya. Ayaw ko lang may mangyaring masama kay Sansrif, marami na itong pinagdaanan.”

“Wala po 'kong balak na masama. Sadyang napalapit ako sa kambal, tinuring kong kapamilya kahit ilang beses lang kami nagkita. Tungkol naman sa boss niyong ubod ng sungit, dalawang beses lang po kaming nagkausap. Wala rin po akong balak na akitin siya o kung anuman. Naiintindihan ko naman na kapakanan lang nila ang iiniisip niyo.”

Natahimik silang pareho, nakamasid lang siya sa bawat galaw ng ginang. Abala ito sa pagluluto na. Panay dutdot lang siya sa cellphone niya, inaabala ang sarili. Marahil ay nahiya ang matanda o baka normal lang natimik ito.

“Iihi muna, ako.” Paalam ng ginang, tumango na lamang siya ay hindi na sumagot pa.

Hinayaan niya itong umalis, siguro ay kailangan na rin niyang umalis. Baka nakakaabala na siya rito. Halos isang oras na siyang nandito, tulog na tulog naman ang dalawang bata. Hindi na bumalik si Marie, baka mayroong ginawa. Natatakot naman siya baka mapagkamalan siyang magnanakaw. O baka may mawala at siya ang sisihin. Kung anu-ano ang naiisip niya  epekto ito ng kakapanuod niya ng K-drama at telenobela.

Umalis siya sa kinauupuang stool at pumunta sa malapit sa stove. She took a pot holder and took the lid of the pot . Inaamoy niya ang mabangong aroma ng arozcaldo. She couldn't help but inhale the addicting scent.

“What are you doing here?!” a loud voiced roared.

Sa gulat at takot nabitawan niya ang takip ng kaldero. Marahan siyang lumingon, palakas nang palakas ang kabog ng puso niya dahil sa takot.

“Hi,” she tried to stay calm but when she saw anger in his eyes, fear consumed her.

“Leave!” he shouted angrily. Halos lumitaw na ang ugat nito sa leeg sa pagsigaw. Magkasalubong ang kilay at ang mga mata ay nagbabaga ng galit.

“I was just—” she tried to explain.

“I said leave or I will fucking drag you out of my house!”

Parang punyal na itinarak sa kanyang puso ang salita ng binata. Sa tanang buhay niya ay hindi siya nakaranas na sigaw sigawan ng Mama at Papa niya. They would talk to her in just a serious tone but the never raised their voice on her and never cursed at her.

“I was just trying to smell the food,” she tried to explain again. Malapit na siyang maiyak sa takot at sa kaba.

“Hindi ka ba nakakaintindi ng Ingles? Puwes, umalis ka sa panamahay ko o kakaladkarin kita!”

She shaked in fear as he walked towards her and grabbed her arms. She tried to resist but he was so strong. Tears started to flow, puwede naman siyang umalis hindi na nito kailangan pang hilahin pa. Pero wala siyang lakas na magsalita pa dahil sa takot at namumuong galit sa kanyang dibdib.

Hinila siya nito palabas sa kusina, nakasalubong nila ang ginang na gulat na gulat nang makita siyang hila-hila siya ni Sansrif.

“Sansrif! Anong ginagawa mo, nasasaktan siya!” pigil pa ng matanda ngunit tila bingi ang binata.

Tahimik lang siya habang umiiyak at nagpatianod sa lalaki. Never in her life she was embarrassed like this. As soon as they reached the door, binuksan ito ng binata at tinulak siya palabas.

He looked at her with anger and disgust.

“Never ever comeback here!” sigaw nito saka isinara ang pinto.

Her hand clenched in anger. She wiped her tears and stood up. It broke her heart and she swored gaganti siya sa ginawa ng binata sa kanya.

One day...