Chapter 5

Tahamik kaming nasa hapag ni Ghon. Ilang minuto nang matapos ang pag-uusap namin ay lumabas si Aling Nina at nakita kami roon. Mukhang alam niyang nagkasagutan kami ni Ghon dahil sa luhang nakikita sa mga mata ko. Niyaya niya si Ghon para mag-agahan na hindi naman tinanggihan nito. Ayoko sanang sumabay ngunit hinila na ako ni Aling Nina. Nasasaktan ako kapag nakikita si Ghon. 

“Hindi pwedeng hindi, Rain. Baka nagugutom na ang baby mo, bawal kang magutom.” 

Humugot ako ng malalim na hininga at nagsandok ng kanin para lagyan ang plato ni Ghon. Kusang kumilos ang katawan ko kaya mukhang nagulat ito, kahit ako ay natigilan din. Mariin kong ipinikit ang mga mata ko dahil sa hiyang naramdaman. Nasanay akong ako lagi ang gumagawa no'n sa kanya. Every time we eat together, ako ang nag-aasikaso sa kanya. Nakatingin lang naman si Aling Nina at Grace sa aming dalawa.

“Thank you! You don't need to do that.” 

Napangiwi ako. Kung pwede ko lang na pigilan ang sarili ko eh 'di sana ginawa ko na.

“My body moves by its own. Don't worry that's won't happen again.” Hindi ko siya pinansin pa ulit at sumandok na lang nang para sa 'kin. 

Tahimik na kumain ako habang si Aling Nina ay kinakausap si Ghon. Naramdaman ko ang pasulyap-sulyap ni Ghon sa 'kin habang nakakunot ang noo niya. Kaya bawat pagsubo ko ay may pagmamadali. Nang maramdaman ko ang init ng kamay niya sa hita ko ay napaubo ako. Pakiramdam ko ay pumasok ang kanin sa ilong dahil sa pagkabigla ko sa ginawa niya.

“Dahan-dahan, Miss.” Binigyan niya ako ng baso na may lamang tubig, derederetso ko naman iyong ininom. Bumuntonghininga ako at panandaliang natulala. Alam kong namumula ang mukha ko ngayon. Bahagya akong umiwas para hindi niya iyon makita ngunit sa pag-iwas ko ay nakita ko ang nakangiting mukha ni Grace at Aling Nina.

Kunot ang noong nagpatuloy ako sa pagkain at paminsan-minsang napapaisip. Gayong wala si Lore siguro naman pwede kong simulan ang pagpapaalala sa kanya? Sapat na siguro ang isang linggong iyon para magawa iyon. Pipilitin ko siya sa ayaw at sa gusto niya. Wala akong pakialam kung magagalit siya dahil kahit anong mangyari ay ibabalik ko sa dati ang asawa ko. Ibabalik ko siya kung nasaan siya nararapat.

“Do you want to come with me?” Nasa salas ako nang lapitan ni Ghon. Hanggang ngayon ay hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang plano ko. Pinili kong ipaalala sa kanya ang nakaraan niya ngunit hito at wala naman akong ginagawa para ibalik iyon. 

Bumuntonghininga ako at tumingala sa kanya. Hindi na ako nagdalawang-isip na pumayag kahit na hindi ko rin alam kung saan ang punta namin. Inalalayan niya akong tumayo, nagpaalam kami kay Aling Nina na aalis muna. Can I start now? Saan ako magsisimula? Bumuntonghininga akong muli na kinatingin ni Aling Nina.

“Bumalik ka pagkatapos. Tame, ikaw ang maghatid dito sa kanya, okay? Iwasan mong umiyak iyan, malalagot ka talaga sa 'king bata ka. Hala sige humayo na kayong dalawa at nang makabalik kayo bago magdilim.” Tumango si Ghon at saka niya ako inalalayan palabas ng bahay. Binitawan lamang niya ako nang makalayo-layo kami ng bahagya sa bahay.

Nakasulod lang ako sa kanya patungo sa kung saan. Nakatitig sa kanyang likuran at nagtataka din sa kinikilos nito ngayon. Parang kamakailan lang ay parang inis pa siyang makita o makasama ako. Pero ngayon ay siya pa itong nagyaya sa akin.

“Nasaan tayo?” Pinaupo niya ako sa isang upuan sa isang kubo, may kalayuan ito sa mga kabahayan. Nang tingnan ang paligid ay nakikita kong ito lamang ang nag-iisang kubo sa dakong iyong. Parang sinadya talagang ilagay ito iyon doon.

“Tambayan naming dalawa ni Lore ito. Pinili naming gawin ito malayo sa mga kabahayan para masolo ang isa't isa.” Si Lore na naman.

Dinala ba niya ako dito para lalong saktan lang? Para iparamdam na wala akong pag-asa kahit anong gawin ko. Nasasaktan akong isipin na ganoon nga ang pakay niya. Parang gusto niyang ipamukha na ang babaeng iyon na ang mahal niya. Na kahit anong sabihin ko sa kanya ay ito pa rin ang pipiliin niya. It's like he was giving me his answer without him knowing it. Tumayo ako, kuyom ang kamay na akmang aalis nang hawakan niya ang kamay ko.

“Please, stay.” For what? Tumalim ang tingin ko sa kanya. 

Kumabog ang puso ko at hindi maiwasang masaktan lalo. “Para ano, Ghon? Para saktan lang din? Sumama ako sa'yo hindi para pakinggan ang tungkol sa babae mo! Kaya pwede ba? Hindi ako bato na kayang indahin lahat ng mga sinasabi mo.”

“Sorry. Hindi ko maiwasan.” Hinila niya ako paupo muli. “I just love her.” Damn him!

Parang tumigil ang mundo ko sa sinabi niyang iyon, hindi ko inaasahan. Ramdam ko ang dahan-dahang pagtulo ng mga luha ko kasabay ng pagtayo ko at pagsampal sa kanya. Pumaling ang mukha niya sa kabila. Nakikita ko ang pamumula ng mukha niya dahil doon. 

“You just love her? How about me then? Our baby? I am your wife, Ghon! Ako ang pinangakuan mo sa simbahan, hindi siya!” Paulit-ulit ko siyang sinampal hanggang sa mapagod ako. Nanghihina ang mga tuhod ko kaya napaupo. Tinakpan ang mukha at umiyak habang minumura siya. Ang sakit-sakit lang. “P-Paano mong nasasabi sa harap ko ang bagay na iyan? Naintindihan kong wala kang maalala pero sobra naman ito, Ghon. N-Nangako kang ako lang ang mamahalin mo at walang iba. Binigay ko naman ang lahat ah, kulang pa ba iyon para manatili ka? Kulang pa ba kami ng anak mo para piliin mong alalahanin kami?”

Bumaba ang tingin niya at wala akong makitang emosiyon doon. Lalo pa akong nasaktan dahil sa nakikita ko. “I'm Tame Azarcon. At wala akong ibang asawa kundi si Lore lang.” Tumayo siya at hindi man lang ako tinulugang makatayo. “I'm sorry but I just only want my Lore. Siya lang ang mahal ko at mamahalin pa. Makaalala man ako o hindi, siya pa rin ang pipiliin ko.” 

Umalis siya nang hindi ako nilingon pang muli. Ngunit bago siyang umalis ay nakita ko ang pagsunot ng kanyang noo na hindi ko na lang pinagtuonan ng pansin.

Parang libo-libong palaso ang sinabi niyang iyon na tumarak sa puso. Masyadong bumaon at sobrang napakasakit. Humagulhol ako at tinakpan ang tainga dahil kahit umalis na si Ghon ay parang naroon pa rin ito at paulit-ulit na sinasabi ang katagang iyon. Para iyong sirang plaka na nagpaulit-ulit sa pandinig ko.

It hurts. 

It hurts because I'm just trying to convince myself that won't be hurt on what happened on my life. Alam kong dinadaya ko lang ang sarili ko na maging matatag at lumalaban. But the truth is, durog na durog na ako. Isang klase ng pagkawasak na hindi ko alam na posible pa palang mangyari sa akin. And only Ghon can make me feel like that. 

Pero pinili ko ito. Ginusto kong maging ganito ang takbo ng buhay ko kahit alam kong sa huli ako lang din ang dehado. Desisyon ko ang hanapin at ipaalala sa kanya ang lahat kahit na nakikita ko kung paano niyang mahalin ang iba. 

Pinilit kong makatayo at naglakad pabalik ng bahay. Nararamdaman ko ang araw na tumatama sa balat ko. Nangunot ang noo ko nang bahagyang mahilo. Pakiramdam ko at umiikot ang paligid ko. May kalayuan kasi ang kubo sa mga kabahayan kaya nahirapan din akong makabalik agad. Pinilit ko pa ring maglakad, ngunit ilang hakbang lang ay lalo lang akong nakakaramdam ng hilo. Ang kanang kamay ko ay nakahawak sa aking tiyan at ang kabila ay nasa noo ko na. Ni hindi ko magawang humakbang dahil lalo lamang akong nahihilo at nasusuka. Mariin kong ipinikit ang mga mata at bumuntonghininga dahil sa inis. Paano na akong makauwi nito?

“Miss, are you okay?” 

Hindi ko alam kung tama ba ang narinig ko. Ngunit boses ni Ghon ang narinig ko bago ako natumba. Ngunit nang may bumalot na mainit na bagay sa baywang ko ay hindi ko na kailangan na magtanong o manigurado dahil alam na agad ng puso ko na si Ghon ito. Ganito ang epekto ni Ghon Angeles sa akin. Kahit ang boses lamang niya ang naririnig ko ay grabe na ang reaksiyon ng puso ko. Tulad lamang noong nasa paaralan ako ay sinalo niya ako. Hindi ko inaasahan na bumalik siya, akala ko ay iniwan na niya ako ng tuluyan dito.

Binuhat niya ako pabalik sa kubo at dahan-dahang nilapag sa papag na naroon. Ang pagdampi ng kanyang kamay sa aking noo ay aking naramdaman. May pag-iingat niyang hinilot ang noo at sentido ko na para bang pinaparamdam niya ang pag-iingat niya na huwag akong masaktan. 

“A-Ayos na ako.” 

“You're not. Bakit ka ba kasi lumabas?” Nagsalubong ang kilay ko sa tanong niya. Hindi ba at iniwan niya ako dito? 

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata para tingnan siya. “A-Are you expecting me to stay here after you leave and hurt me?”

“Kumuha lang ako ng payong para sa'yo. Masyadong masakit sa balat ang araw.” Patuloy lang siya sa paghilot sa ulo ko kahit na pilit kong nilalayo ang kamay niya. 

“Wala ka din namang sinabi na manatili ako.” Hindi ko napigilan ang sarili kong titigan siya. Gusto kong haplusin ang mukha niya. Nang magtagpo ang paningin namin ay napasinghap ako. Napakurap ako nang ilang beses upang palisin ang nagbabadya na namang pagtulo ng aking mga luha.

“I'm sorry but I just only want my Lore. Siya lang ang mahal ko at mamahalin pa. Makaalala man ako o hindi, siya pa rin ang pipiliin ko.”

Kahit anong gawin kong pagwaksi at paglimot sa sinabi niya kanina ay hindi ko magawa. Kahit na iyong sinabi niya ang halos bumaliw sa akin. Pinakalma ko ang sarili ilang minuto bago nilayo ang kamay ni Ghon. Nang maramdamang ayos na ako ay pinilit ko muling tumayo. Kusang kumilos ang katawan ko at niyuko siya. Nakatitig lang naman siya sa akin. Ni hindi siya gumalaw nang lumapit ang mukha ko at nilapat ang labi sa kanya. Dampi lang ang ginawa ko at agad na lumayo. 

“Bukas na kita guguluhin. I feel so tired right now, Ghon.” Nagawa ko siyang ngitian bago tumalikod. Pero bago iyon ay kinuha ko sa kanya ang payong na sa tingin ko ay para sa akin. 

Ghon intense gaze was piercing through me. Hindi ko man nakikita pero ramdam na ramdam ko iyon mula sa likuran ko. Gayunpaman, pilit ko iyong isiniwalang bahala. I wiped my tears while walking and tried my best to calm myself. 

Nang sumunod na araw ay sumama ako kay Aling Nina sa kanyang tindahan. Nilibang ko ang sarili ko doon hanggang sa malapit na magtanghalian. Nagpaalam ako kay Aling Nina upang umuwi at magluto. Pinilit ko pa siya dahil ayaw niyang pumayag. 

Sinigang na baboy ang niluto ko. Naglagay ako sa mangkok at tinakpan iyon. Lumabas ako ng bahay at binagtas ang bahay kung nasaan si Ghon. Nagbabakasali akong narito siya. Baka kasi nasa paaralan ito. Maliit akong napangiti nang makita ang nakabukas nitong pinto. Pumasok ako sa bakuran nila at tinawag siya.

“Ghon?” Paulit-ulit ko siyang tinawag bago ito lumabas ng bahay. Napaawang ang labi ko habang nakatitig sa kanya. 

“Rain?” Nanlaki ang mga mata ko. Tinawag niya ako sa pangalan ko. May humaplos sa puso ko at pigil ang ngiting yumuko ng bahagya. Malakas pa rin ang epekto sa akin ng pagtawag niya sa pangalan ko. Mula noon pagkahanggang ngayon. 

“I cooked sinigang na baboy.” Nilahad ko sa kanya ang mangkok na agad naman niyang kinuha. 

Natulala siya at tinitigan ako. “Paborito ko.”

Tumango ako. “Alam ko.” Paborito natin iyan, Ghon. Pero ang luto mo ang paborito ko sa lahat. 

Nagpaalam na ako sa kanya pagkatapos no'n ngunit nakaisang hakbang pa lang ako nang hawakan niya ang kamay ko. Para naman akong nakuryente dahil sa hawak niya. Nasanay na rin akong ganoon lagi ang nangyayari kapag humahawak siya sa akin.

“Did you eat already?” 

Umiling ako. “Hindi pa. Sabay kami ni Aling Nina mamaya doon sa tindahan niya. Dinalhan lang kita dito.” Humarap ako at tumingkayad para maabot ang labi niya. Bahagya siyang napalayo at gulat na napatingin sa akin. “Hindi ako susuko sa'yo. Gagawin ko ang makakaya ko para ipaalala sa'yo ang lahat, Ghon. Kahit magalit ka pa ay hindi mo ako mapipigilan.”