natuwa po ako sa mga comments niyo sa previous chapter! huhu. baka biglang sisipag na ako nito ah
“Kamusta na siya?” tanong ni Manang Anna na siyang katulad niya ay nag-aalala na sa binata.Tipid siyang ngumiti rito. “Medyo humuhupa na po ang mainit niyang temperatura. Sinubukan ko pong sabihin siyang magpunta ng hospital pero ayaw niya.”Mahinang napailing ang ginang. “Nako, ganyan talaga ‘yan si Sir Leon, ayaw niyang nagpupunta ng hospital. Hindi ko rin alam kung bakit. Kaya nga palaging may gamot dito para sa mga pangkaraniwang sakit tulad na lang ng lagnat at sipon. Mabuti na lang at napansin mo kaagad kanina.”She nodded. Nagpaalam na muna si Manang dahil bibili pa raw ito ng grocery dahil nauubusan na sila kaya siya na lang ngayon ang naiwang magbantay kay Leon. At sa totoo lang ay sobrang hirap painumin ni Leon ng gamot. Aayaw pa kasi mapait pero kapag alak, walang kisap-matang inuubos na mas mapait pa kaysa sa gamot.Humugot ng malalim na hiniga si Chandria at umupo sa couch dito sa sala. Hindi niya pa natatawagan si Eris na hindi muna siya makakatuloy. Nakakaramdam kasi s
Nagising siya nang maramdaman niya ang malamig na tubig na binuhos sa kanyang ulo. Malakas siyang napasinghap at agad na dinilat ang kanyang mga mata. She roamed her eyes all over the place and noticed she’s in an old, stinky, and abandoned room.“Anong… bakit ako nandito?!” singhal niya at akmang tatayo na sana nang maramdaman niyang nakatali pala sa ang kanyang kamay sa likuran ng kanyang upuan at ganoon din ang kanyang mga paa. “Ano ba?!”“Gising na ang mahal na reyna ng gagong ‘yon,” saad ng isang lalaki na puno ng patik ang katawan. “Akala niya siguro hindi natin mahahanap ang alas niya, ah.”She’s confused and nervous at the same time. Hindi niya alam kung ano ang dapat gawin. Kung sisigaw ba siya o iiyak. But both aren’t applicable. Ayaw niyang bigyan ang mga ito ng motibo na natatakot siya. She doesn’t want them to take advantage of her.Kaya naman tinapangan niya ang ekspresyon sa kanyang mukha at tinignan ang mga ito isa-isa. Minimemorya niya ang hitsura ng mga ito dahil isu
Lumipas ang tatlong araw matapos ng nangyar. Unti- unti na ring gumagaling ang gulat at mga pasa niya sa gabing ‘yon na siyang ipinagpasalamat niya. Nahihirapan kasi siyang itago ang mga sugat at pasa niya sa braso, palagi siyang naka-long sleeve para hindi ito mahalata.Magmula rin ng araw na ‘yon, maaga na silang pinapauwi ni Leon. When the clock ticks three in the afternoon, uwian na agad. Sang- ayon naman siya dahil nababawasan ang takot niyang umuwi. And unlike before na halos gabi- gabi siyang nagtatambay sa dalampasigan, ngayon ay kahit pagsilip sa bintana ay natatakot na siya.She’s just silent, but that caused her trauma. Mas lalo pa siyang nakakaramdam ng pagkabahala dahil wala si Leon, tatlong araw na para sa isang importanteng business meeting sa labas ng bansa.“Good for you, you look happy and healthy, not me, if you ever cared to ask!” malakas na pagkanta ni Kathy habang naglalakad sila sa dalampasigan. “Good for you, you’re doing great out there without me, baby. God,
“Hey.”Napatingin si Chandria sa nag-approach sa kanya at nakitang ito si Lavender. She’s smiling sweetly at her as she sat beside her. Tipid namang ngumiti pabalik ang dalaga.“Hey,” she replied. “Do you need anything?”Agad itong umiling. “No, no. I just approach you because you’re so silent. Are you feeling out of place or something?”Umiling din siya pabalik dito. “No. I’m just a little sleepy.”Totoo rin naman ‘yon. Inaantok na siya at gusto na niyang magpahinga dahil labis siyang napagod sa kanilang mga activities na ginawa ngayon araw. Parang gusto na lang niya mag-collapse sa kanyang kama.But then, that’s just a white lie. Busy ang utak niya kaka-overthink. Nagiging paranoid na siya dahil sa mga pinagsasabi ni Jeremie sa kanya kanina. Pero ngayong inoobserbahan niya si Lavender, mukhang hindi naman totoo ang sinabi nito.She walks like a queen, smiles brightly that would instantly lit up someone’s moode, and of course, her voice is soft. Iisipin mong galing siya sa isang mara
Lalabas ba siya? O mananatili na lang siya rito sa loob ng silid? Nagdadalawang-isip kasi siya, e. Ayaw niyang makulong sa awkwardness kasama si Leon ngunit nakakahiya naman kung hindi siya lalabas, ‘di ba?She glanced at herself on the mirror. Kailangan niya pang gawin ang kanyang night routine ngunit masyado itong time consuming. Siguro magpapaalam muna siya rito na matutulog na siya.Tama, ganon nga dapat.Tumikhim muna siya saka siya lumabas ng silid. Bumungad naman sa kanya si Leon na mukhang tapos nang kumain. Nag-angat ito ng tingin sa kanya at tipid na ngumiti.“You’re done with shower?” he asked.She bit her lower lip. “Uhm, yeah. Sort of. I’m planning to do my night skincare routine later.”“Why not now?”“Huh?”She looked at him in confusion and bit her lower lip. Napailing naman si Leon sa kanya at bumuntong hininga.“I want to see how you will do that thing,” he said. “Am I allowed to see that?”Wala sa sarili siyang tumango. “O-okay. I’ll just go and get them.”“How abou
Hindi siya makatulog. Gising na gising ang buong diwa niya at ramdam na ramdam niya ang hinihinga ng binata sa kanyang batok. Gusto niyang kausapin ito ngunit para siyang tuod ngayon sa pwesto nila.“Are you still breathing?” he asked and chuckled. “Calm down.”Sa mahinang pagtawa nito ay bahagyang gumaan ang awra ng paligid. She hummed and answered, “I didn’t know you like cuddles, Mr. Farris.”“I don’t,” mabilis na sagot nito. “But I can’t sleep on that damn couch.”Is it just her o sadyang he’s acting like a baby right now?“Then ako na lang ang matutulog doon,” she said.Ngunit nagulat siya nang humigpit ang pagkakayapos nito sa kanyang beywang at siniksik ang ulo nito sa kanyang leeg. Halos mapugto na ang kanyang hininga sa pinaggagawa ng binata sa kanya.“W-what are you doing?” mahinang usal niya. “Leon…”“Let me sleep, Chandria.” He nuzzled on her neck and sniffed. “What’s your perfume?”Napapikit na lang si Chandria sa kanyang mga mata dahil sa pagkakiliti. “W-wala. I don’t us
Mariing pinikit ni Chandria ang kanyang mga mata at bumuntong hininga. Hinilot niya ang kanyang sintido at tinignan si Leon na busy ngayon sa kanyang laptop. She roamed her eyes all over the place while eating her pizza.Guess what kung nasaan siya?“May gusto ka pa bang kainin, hija?”Agad siyang umiling. “I’m fine, Manang. Thanks.”Yes, she’s at Leon’s rest house. Matapos kasi ng phone call nito kaninang madaling araw ay sinama siya nitong umalis. Hindi niya maintindihan kung bakit siya sumama. Saka niya lamang naisip ang lahat nang na sa sasakyan na siya ni Leon.Nang umalis ang Ginang ay muli na naman silang naiwan dalawa ni Leon sa sala. She looked at him and pouted. Hindi niya malimutan ang malapit niyang pagkumpisal kagabi tungkol sa mga bata. Hindi tuloy niya alam kung dapat niya bang pasalamatan ang phone call na ‘yon o hindi, e.“Bakit mo ba ako dinala rito?” hindi na niya mapigilang magtanong.Tinignan siya ng binata at mahinang umiling. “Bakit? Ayaw mo?”“Marami akong trab
“Anong gagawin natin dito?” mahinang tanong niya sa binata. “Trying out their water activities?” patanong na sagot nito. Her brows furrowed. “Huh? Bakit?” Hindi siya nito sinagot. Sinimangutan niya ito at naglibot ng paningin sa buong paligid. Sobrang dami ng mga turista at iilan sa mga kababaihan ay nakatingin sa lalaking katabi niya. Well, hindi naman nakakapagtaka kung hakutin ng lalakin kasama niya ang taong na sa tabi niya. He’s not. That’s not even questionable. “I just want to try it. Ayaw mo?” Napatingin siya sa kanyang paligid. Magaganda ang mga water activities dito at mukhang exciting. And truth to be told, she wanted to try them. Ngunit wala siyang dalang bikini. Alangan namang magtampisaw siyang naka-pants, ‘di ba? “The activities are exciting but I don’t think I can try them,” medyo nag-aalangang wika ni Chandria. “Why?” “Wala akong dalang swimwear.” She shrugged off her shoulders. “Kung gusto mong subukan ang mga water activities nila, pwede naman. Ikaw na lang.
"Are you sure about this?” Binigyan niya ng malamig na tingin ang kanyang kasamahan. “Do I look like joking?” Ngumisi lang ito sa kanya at binuksan ang selda ng kanyang kapatid na si Lucas. Bahagya siyang napangiwi sa amoy ng paligid. Well, the cell is clean, okay? It’s just that, it smells so lewd. Or maybe he’s not just used to this kind of place. “What are you doing here? To tell me I’m the loser?” mahina ngunit nanunuyang sambit nito habang nakatingin sa kawalan. Inayos ni Leon ang kanyang tayo. “Why did you do that?” “Do what?” inosente nitong tanong at bumaling sa kanya. “Oh, you mean, surrendering myself? Submitting myself to the authorities and locking myself in this kind of dummy place?” Hindi siya umimik at muling naglibot ng tingin. May isang kama at mayroon ding isang unan at kumot, ngunit bukod doon, wala na. This is literally a jail. Nakaupo si Lucas sa malamig na sahig at nakatitig sa pader ng kanyang silid. “Because I love her.” Nakatitig lang siya rito. He was
“Who was it?” bungad niyang tanong kay Leon nang makapasok ito sa loob ng bahay. Bago pa man masagot ni Leon ang kanyang katanungan, isang dilag ang naglalakad papasok ng bahay. Nang makita siya nito ay tumakbo ito palapit sa kanya at niyakap siya nang mahigpit. Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon dala ng gulat. “What happened?” wala sa sariling sambit niya at tinapik ang likod ni Solene. Yes, it was Solene. Humikbi ito sa kanyang balikat kaya naman mas lalong nangunot ang kanyang noo. Kasunod niyang pumasok sa loob ng bahay ay ang yaya at anak ni Solene. Bahagya niyang hinimas ang likod nito at hinayaan muna itong umiyak. “I’ll go and check the kitchen,” sambit ni Leon. She smiled at him and nodded her head as she mouthed, “Yes, please. Thank you.” Nang makaalis si Leon ay saka pa lamang kumalas sa yakapan nila si Solene. She’s busy wiping her tears while Chandria is staring at her in confused. Hindi niya alam kung ano ang una niyang itatanong sa dami ng tanong sa kanyang
“Why don’t you just ask him directly?” suhistyon ni Maia.Yes, she’s with Maia Revamonte right now. Matapos ng usapan nila sa restaurant kanina, they decided to spend their time here, in the roof top of Maia’s husband’s company. Tanaw na tanaw nila ang malawak na syudad ng Maynila sa baba.She forced a smile towards the woman and shook her head. “Kapag ayaw ni Leon, talagang hindi mo siya mapipilit.”“Well, may alam akong paraan kung paano natin sila mapapasunod sa gusto natin,” Maia said.Chandria looked at the woman and asked, “How?”Ngumisi ito sa kanya na para bang may naiisip itong kakaiba. Isa sa rason kung bakit mabilis na napalapit ang loob niya kay Maia ay dahil may pagkamakulit ito. Marami rin itong dalang kwento at katulad niya, naranasan niya na rin ang ma-kidnap.Siguro ganoon na ang nakatadhana sa kanilang ikakasal sa mga miyembro ng organisasyon nila ni Leon, ang ma-kidnap.Maia started suggesting her ideas and that made her chuckle. Nilingon nila ang kanilang asawa na
“Anong ginagawa mo rito? Who the hell gave you the permission to come here?!”“Lindsay, stop it.”Blankong nakatitig si Chandria sa dalagang nakaupo ngayon sa kama at masama ang tingin sa kanya. Looking at Lindsay now, she can’t help but feel sad for the woman. Malaking malaki ang pinagbago ni Lindsay kaysa sa huli nilang pagkikita.“It’s fine,” she said and smiled. “I’ll just outside so you guys can talk.”Bakas sa mukha ni Leon ang hindi pagsang-ayon ngunit hindi ito pinansin ni Chandria. Maingat siyang lumabas ng silid na ‘yon at nang maisarado niya ang pinto sa kanyang likuran ay parang doon niya pa lang naalalang huminga.Hindi pa man nakakaabot ng dalawang minuto ay kasunod niyang lumabas ang ama ni Lindsay. She immediately composed a smile. Mukhang binigyan nito ng oras si Leon at Lindsay sa loob.“I’m sorry for my daughter’s aggressive behavior,” he said and sighed. “She’s just a spoiled girl.”Napatango siya. “I understand.”“I’m really sorry,” sambit nito. “You’re Leon’s fia
They filled a case against Lucas and that made Chandria feel a little better. Bahagyang naibsan ang takot na kanyang nararamdaman para sa kanyang mga anak at para rin sa kanyang mga magulang.A week passed and her parents moved out of their house. Ang sabi ng kanyang ina ay kailangan ng mga itong umuwi dahil walang nagbabantay sa kanilang bahay at lahat ng mga gamit nito ay nandoon kaya naman hinayaan na lang ni Chandria na umuwi ang mga ito.At dahil alam ni Leon na hindi siya mapapanatag na umuwi ang kanyang mga magulang, he sent five men to guard the house and two guards to look after her parents during their work.In other words, Leon made her life easier and less stress. Hindi niya alam kung ano ang nagawa niya noon para maging ganito ang lalaking makaakasama niya sa habang buhay.“Are you okay?”Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin sa kanyang pinsan nang magsalita ito para putulin ang kanyang malalim na pag-iisip. Tipid siyang ngumiti rito at tumango.“Oo naman. Bakit mo na
Tahimik lamang si Chandria sa tabi ni Leon na ang mga mata ay diretsong nakatingin sa kalsada. To be honest, she’s hurting. Sobrang bigat ng kanyang dibdib ngayon at nasasaktan siya. Hearing the phone call he had with Lindsay’s father is like slapping her with reality.Binaling ni Chandria ang kanyang paningin sa labas ng bintana ng sasakyan habang kagat ang ibabang labi. Alam niyang ramdam ni Leon na wala na siya sa mood. Ang tuwa niya kanina matapos ng pagmumuni nila ni Leon sa burol ay napalitan ng lungkot at sakit ngayon habang pauwi sila.It seems like Leon noticed that that phone call stirred her mood kaya naman ramdam niya ang panay pagsulyap nito sa kanyang pwesto na pilit niyang h’wag pansinin. Sa totoo lang ay hindi alam ni Chandria kung ano ang kanyang dapat na maramdaman.Should she feel mad? Sad? Broken? Hindi niya alam. Hindi niya rin alam kung may karapatan din siyang makaramdam ng galit dahil alam niya namang walang nararamdaman si Leon para sa babaeng ‘yon.But still…
Tahimik na nakatitig si Chandria sa kawalan na hinahayaan naman ni Leon. She’s happy and relieved at the same time that someone can read what’s going on inside her head. Gustong gusto niyang magpunta sa lugar kung saan malamig ang simoy ng hangin at malayo ang matatanaw.And it seems like Leon can understand her in some ways no one could. And she’ thankful. Thankful is an understatement for what Leon is doing right now. This actually saved her mental health.“If you don’t mind me asking, what did you guys talk about?” mahinang tanong ni Leon sa kanyang tabi.Mapait siyang napangiti sa tanong nito at kusang tumulo ang luha sa kanyang mga mata na agad niya namang pinuasan. “I can’t imagine someone like him existed.”Hanggang ngayon ay hindi maalis sa isipan ni Chandria kung paano ito nag-request na h’wag siyang ipakulong. How can he ask that kind of request in front of her face? Ngayon niya pa ba hindi ipapakulong? Kung kailan may mga ebidensya ng nakalatag?“What did he tell you?”“He
“I’m sorry,” sambit ni Lucas sa kanya. “I have loved you so much, Chandria. Mali ang iniisip mo noon na kaya kita ganoon kung protektahan ay dahil sa tinuturing kitang kapatid.”Tatahimik na nakikinig ni Chandria. Matapos ng ilang minutong pakiusap ni Chandria kay Leon na hayaan muna sila ni Lucas dito sa loob na mag-usap nang masinsinan ang half-brother nito. Hindi napapanatag si Leon kaya naman sinabi nitong sa labas muna siya mananatili.“I’m so sorry.” Tipid itong ngumiti sa kanya. “I’m sorry sa nagawa ko. I was blinded. Iniisip ko kasi na lahat na lang ng meron ako ay inaagaw ni Leon at ng kapatid niya.”“That’s why you think I am one of your possessions? Are you out of your mind?” nagpipigil luha niyang sambit. “I was waiting, I was waiting for that child, Lucas. Hindi mo alam kung paano ko… paano ko pinagkakaingatan ang pagbubuntis ko tapos…”Tinakpan ni Chandria ang kanyang mukha at humikbi. Hinding-hindi niya ito matatanggap. Kahit ilang sorry pa ang lumabas sa bibig ni Lucas
Pinasadahan ng tingin ni Chandria ang kabuoan ng labas ng building kung saan nila tatagpuin si Lucas. Hindi alam ng dalaga kung alam ba ni Lucas na nandito sila. But there’s only one’s thing for sure, she’s nervous.“Let’s get inside?”Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon at hilaw na ngumiti. Gusto niyang mag-back out ngunit hindi na pwede. They’re already here. The only thing she can do right now is to calm down and control her emotions.Humawak siya sa braso ni Leon at sabay silang pumasok sa loob ng hotel. Yes, it’s a hotel. At sa totoo lang ay kinakabahan siya. After that incident she had in a hotel during the twin’s birthday, pakiramdam niya ay nagkaroon na siya ng trauma. Pakiramdam niya ay mauulit na naman ‘yon.Nagtaka siya nang tumingin sa binata nang bigla itong tumigil sa paglalakad. Leon faced her and said, “You’re trembling like crazy. Are you okay?”She roamed her eyes once again before looking at Leon. Buong pagtatapat siyang umiling dito at bumuntong hininga. “No,