Mariing pinikit ni Chandria ang kanyang mga mata at bumuntong hininga. Hinilot niya ang kanyang sintido at tinignan si Leon na busy ngayon sa kanyang laptop. She roamed her eyes all over the place while eating her pizza.Guess what kung nasaan siya?“May gusto ka pa bang kainin, hija?”Agad siyang umiling. “I’m fine, Manang. Thanks.”Yes, she’s at Leon’s rest house. Matapos kasi ng phone call nito kaninang madaling araw ay sinama siya nitong umalis. Hindi niya maintindihan kung bakit siya sumama. Saka niya lamang naisip ang lahat nang na sa sasakyan na siya ni Leon.Nang umalis ang Ginang ay muli na naman silang naiwan dalawa ni Leon sa sala. She looked at him and pouted. Hindi niya malimutan ang malapit niyang pagkumpisal kagabi tungkol sa mga bata. Hindi tuloy niya alam kung dapat niya bang pasalamatan ang phone call na ‘yon o hindi, e.“Bakit mo ba ako dinala rito?” hindi na niya mapigilang magtanong.Tinignan siya ng binata at mahinang umiling. “Bakit? Ayaw mo?”“Marami akong trab
“Anong gagawin natin dito?” mahinang tanong niya sa binata. “Trying out their water activities?” patanong na sagot nito. Her brows furrowed. “Huh? Bakit?” Hindi siya nito sinagot. Sinimangutan niya ito at naglibot ng paningin sa buong paligid. Sobrang dami ng mga turista at iilan sa mga kababaihan ay nakatingin sa lalaking katabi niya. Well, hindi naman nakakapagtaka kung hakutin ng lalakin kasama niya ang taong na sa tabi niya. He’s not. That’s not even questionable. “I just want to try it. Ayaw mo?” Napatingin siya sa kanyang paligid. Magaganda ang mga water activities dito at mukhang exciting. And truth to be told, she wanted to try them. Ngunit wala siyang dalang bikini. Alangan namang magtampisaw siyang naka-pants, ‘di ba? “The activities are exciting but I don’t think I can try them,” medyo nag-aalangang wika ni Chandria. “Why?” “Wala akong dalang swimwear.” She shrugged off her shoulders. “Kung gusto mong subukan ang mga water activities nila, pwede naman. Ikaw na lang.
Pansin ni Chandria ang pagiging tahimik ng binata ngayon. At alam ni Chandria na tungkol ito sa batang tinititigan nito sa bangka. Hindi niya tuloy maiwasang isipin na baka nais nitong magkaroon ng anak or something. And the thought of it itself makes her feel guilty. Parang isang malaking pagkakamali na itago rito na mayroon itong anak. Pero baka naman naalala lang nito ang childhood niya, ‘di ba? Kaya ganoon ang kanyang tingin sa bata? “These are the times that I wanted to what’s going on inside your head,” he said. Napatingin siya rito at napansing nakatitig ito sa kanya. After many weeks of spending together with him, be it at work or outside working hours, ngayon niya lang napansin kung paano siya titigan nito. The way he looks at her made her heart skip a beat. He’s looking at her with sincerity and care. Alam niya, nababasa niya ‘yon. Pero hindi niya maipaliwanag kung bakit natatakot siya sa nakikita niya ngayon. Nababahala siya. Nababahala siya na baka sakaling siya lamang
He wrapped her in his arms and kissed the top of her forehead. Pinikit niya naman ang kanyang mga mata at bumuntong hininga. Hindi niya alam kung anong oras sila natapos. But she’s here, comfortably lying beside him. “This will remain between us, right?” mahinang tanong niya rito. It took Leon moments to answer her question. “Well, yeah. It will.” That made her smile. “That’s good to hear.” Hindi niya alam kung ano na ang mangyayari sa kanila ngayon. Something happened between them and none of them are drunk. In other words, pareho nilang ginusto ang nangyayari ngayon. And she’s scared. She’s scared not because of her secrets, but because of her heart. It’s beating. Hindi siya tanga para paulit-ulit na i-deny ang mga nararamdaman niya. She can feel it. Alam niya kung ano ang rason ng pagbilis ng tibok ng kanyang dibdib. Alam niya ‘yon. At ito ang kanyang kinakatakutan. “You’re silent… again,” he said. Dinilat niya ang kanyang mga mata at nag-angat ng tingin kay Leon. “Mahal mo
Days passed by like a blink of an eye. Napapadalas ang pagsasama nila ng binata. He sometimes sleeps on her place and so does she. Masasabi niya ring unti-unti na niyang nakikilala si Leon. Kung paano ito mag-isip at kung paano ito magsalita.Leon is also being nice to her. Sa bawat sandalling may nangyayari sa kanila ay napapansin niyang mas nagiging malapit sa kanya ang binata. And at this moment, alam na niya kung bakit at kung paano siya nahulog dito.It’s a good news that she fell in love again. But the bad news is… she fell in love with a broken hearted man.Alam niya. Hindi siya tanga para hindi mapansin ang bagay na ‘yon. Kaya naman kahit alam na niya sa sariling nahulog na ang loob niya rito ay hindi niya magawang aminin ito sa binata.“Mommy, are you okay? You keep spacing out,” saad ng anak niyang si Leil na titig na titig sa kanya ngayon at mukhang nagtataka kung bakit tulala siya ngayon.She bit her lower lip hard and kissed her baby’s forehead. “Mommy’s fine, baby. Just
Chandria is patiently waiting for Leon on the lobby. Naibigay na niya ang kanyang exact address at hinihintay na lang niya ngayon ang strawberries na dala ng binata. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit gustong-gusto niya ng strawberries ngayon kahit na hating-gabi na. What on earth is happening to her?Napatingin siya sa isang staff na kanina pa abala. Panay kasi ang sulyap nito sa kanyang pwesto dahilan para makaramdam siya ng consciousness sa sarili, sa hitsura at kanyang postura.“Uhm, are you okay?” hindi na niya mapigilang pang magtanong sa staff na kanina pa palakad-lakad sa harapan niya.Tumigil ito at pilit na ngumiti sa kanya. The woman is pretty in front of her. Medyo chinita ito at Morena. “A-ayos lang po ako, Ma’am. How about you po? Kanina pa po kayo rito naghihintay.”She smiled at her. “I am fine, Miss.”“S-sige po. Aalis na po ako.”Nangunot ang kanyang noo. That woman looks weird. Mariin niyang kinagat ang kanyang ibabang labi at sinundan ng tingin ang babae
“Mommy will leave now. Behave, okay? I’ll see you on Saturday,” nakangiting sambit niya sa kanyang mga anak na mukhang wala pa rin sa huwisyo dahil sa labis na antok.Walang ni isa sa mga ito ang sumagot kaya naman hinalikan na lang niya ang noo ng mga ito saka siya bumaling kay Eris na katulad ng mga bata, inaantok din dahil sa biyahe galing Manila patungo rito sa Boracay.“I have to go now. Thank you for the effort. I’ll be back on Saturday night,” she said and smiled.Matapos niyang magpaalam ay agad na siyang umalis at pumasok sa loob ng elevator. She glanced at her wristwatch and yawn. Kulang siya sa tulog kakaisip sa pinaggagawa ni Leon sa kanya kagabi.How can she sleep with all the butterflies in her stomach keep flying and flipping? Ito ang pinakaiinisan niyang parte kapag nagmamahal. They make you feel butterflies in the stomach at first, but ends up in trauma. At ‘yon ang pinakaayaw niya sa lahat.Paniguradong darating ang araw na ‘yon.‘Darating ang araw na ‘yon kapag hind
She looked away. Ramdam na ramdam niya ang pagkahiya matapos ng kanyang sinabi. Agad niya naman itong pinagsisihan at minumura ang sarili sa kanyang isipan. Mas lalo pa siyang nakaramdam ng pagkahiya nang marinig niya ang mahinang pagtawa ni Leon.Hinawakan siya nito sa braso at pinilit siya nitong iharap sa kanya. Kahit ayaw niyang tumingin sa binata ay wala siyang magawa dahil sa pamimilit nito. She bit her lower lip and took a very deep breath as she looked at him.“B-bakit ba?” kunot noong tanong nito. “And stop laughing! It’s not funny, Mr. Farris.”Agad na nawala ang ngiti sa labi ni Leon sa sinaad ni Chandria. It seems like he suppressed his laughter because he knows it pisses her off. Tumikhim siya tinaasan ito ng kilay.“I didn’t know you don’t like it when I frown. Why?” he asked. His voice turned soft this time. “Tell me, what happened? What makes you hate my frown.”She looked away. “Hindi ko alam. I just… I just don’t want to see you looking frustrated in front of me. Esp