“Hindi halatang excited ka ha,” natatawang usal ni Cali habang busy siya sa paglalagay ng makeup.She looked at her cousin and raised a brow. “Excuse me? Do I look like I’m excited? I’m all here, sweating and nervous. What if hindi niya magustuhan ang business ko and i-withdraw ang perang binigay niya?”Napailing ito. “Hindi naman siguro ito mag-i-invest kung alam nitong lugi siya sa business, ‘di ba? Pinapangunahan mo kasi ng negative energy kaya hindi na masyadong nagpa-function ang utak mo. Try mo kaya ang ano, positive mindset.”She rolled her eyes heavenwards and continue applying makeup to herself. Well, hindi naman heavy makeup. She’s not fond of that. She’s only doing Latina makeup only when there’s an event of when she’s going to a club. That is where Latina makeup should show. Not in a formal business meeting.Lumisan sila ng Pangasinan at exact four in the morning. According to Cali’s driver, the trip to Manila would take probably more than three hours. Alas nuwebe ang usap
She’s looking at him. She’s horrified. Hindi niya alam kung paanong si Aiden pala ang investor niyang naglapag ng ilang milyon para sa kanyang negosyo. Nakatitig siya rito at kulang na lamang ay magkaroong ng malaking question mark ang kanyang ulo ngayon.And he’s staring at her too. Mukhang marami rin itong tanong sa kanya. She can’t decipher a single emotion in his eyes. Blanko ito na para bang nakatingin sa isang patay.“What… why…”“Let’s order first,” saad nito at agad na inangat ang kamay at nagtawag ng waiter.“Zdravstvuyte, ser. Dobro pozhalovat' v russkuyu kukhnyu. Vam razresheno govorit' tol'ko po-russki,” pagbati ng waiter sa kanila. [translation: Hello, Sir. Welcome to Russian Cuisine. You are only allowed to speak in Russian.]Ngumiti ang waiter. “Chto by vy khoteli zakazat'?” [translation: What would you like to order?]Parang mas lalo pang sumakit ang kanyang ulo sa narinig. Sobrang lambot ng boses ng waiter, napaghahalataang hindi ito Russian. She roamed her eyes all ov
“Who si Miracle Luna?” he asked.She was stunned. Hindi niya alam kung ano ang kanyang isasagot. Tila ba ay tinakasan siya ng sariling boses and now she’s unable to talk. While Aiden is patiently waiting for her reply. She’s starting to feel nervous. Her palms are sweating cold and she can feel the beads of sweat forming on her forehead.And before she could say anything, she grabbed her sling bag and hurriedly left. Narinig niya pa ang pagtawag ni Aiden sa kanyang pangalan ngunit hindi niya na ito binigyang pansin.Lumabas siya ng restaurant na iyon at sakto namang may taksi na kakababa lang ng pasahero. Walang pagdadalawang isip niya itong tinulak at pumasok sa loob.“Hey!”She closed the door and turned to the driver. “Drive, please!”“Pero hindi pa po sila nakakapagbayad.”“I’ll pay that woman’s fare. Just please, drive!”The driver sense the urgency in her voice. Agad nitong sinunod ang kanyang tugon. Lumingon siya sa likod at nakita si Aiden na nakatingin lang sa sasakyan na kan
Where to go?She’s now walking along the road. May napapatingin sa kanya, lalo na sa kanyang suot na pumps dahil kumikinang ito sa tuwing naiilawan. Wala na siyang pera dahil nagpi-feeling hero siya kanina kay manong driver. Well, worth it naman.After crying her heart out in the church, she feels a little better now. Ngunit hindi pa rin klaro sa kanyang isipan kung saan siya pupunta. She bit her lower lip and roamed her eyes all over the place. Wala rin siyang load para tawagan si Cali kaya’t mukhang maliligaw siya sa pagkakataong ito.Magpapatuloy pa sana siya sa paglalakad nang may isang puting van ang huminto sa kanyang harapan. The door opened and her eyes widened to see some armed man in front of her. Mabilis ang tibok ng kanyang dibdib nang makitang bumaba ang mga ito.“What are you planning to do?” malakas niyang sambit.And when someone grabbed he arm, she started screaming.“Help! Help! Tulong! Tulungan niyo ako!”Someone put a sack on her head, making it hard to see where s
SHE ROAMED her eyes all over the place. Hindi niya alam kung matatawa ba siya o ano. This is not what she prayed for. Hindi ito ang pinagdasal niya sa altar kanina. Hindi ito ang iniyakan niya. Pero bakit paglabas pa lang niya ng tahanan nito ay ganito ang bungad sa kanya?“Napakagalante naman ng kasintahan ni Aiden. Tignan mo yung sapatos, pre. Mukhang mamahalin.”She bit her lower lip and rolled her eyes. “Walang bibili niyan. Peke lamang ‘yan.”“Hoy, babae. Sinong niloloko mo?” tanong ng lalaking mayroong tartar sa ngipin. “Basta jowa ni Aiden, mayaman. Maraming pera!”“Hindi niya nga ako jowa. Hindi ka ba nakakaintindi?” Nagsisimula na siyang maramdam ng irita sa halip na takot.“Ty ne mozhesh' khot' raz zakryt' rot?” tanong ng isang lalaki na mukhang jologs. [translation: Can you even close your mouth for once?] Aba! Magkapareho lamang sila ng reklamo ni Aiden. Hindi naman ako madaldal. Ang korni pa ng suot. Ikaw ba naman mag long sleeve tas papatungan ng isang shirt na may tata
Tahimik na pinapanood ni Aiden ang monitor na ginagalaw ngayon ni Xander. Kahit ito ay nalilito kung alin ang uunahin. Kung i-trace ba ang bomba na nakatanim umano sa paligid ng quarters o ang i-trace ang location ni Bliss.“Manghingi kaya tayo ng tulong sa asawa mo?” tanong ni Xander. “Maybe she can help.”Sinamaan niya ito ng tingin. “Do you even hear yourself?”“YA dumayu, Ksander prav.” Napatingin siya sa kanyang kasamahan nang masalita ito. “My seychas imeyem delo s dvumya problemami, i yeye doch' uzhe vovlechena. Nam nuzhno chto-to sdelat.” [translation: I think Xander is right. We're dealing two problems right now and her daughter is already involded. We need to do something.]Cydine is a Russian man. Full blooded as well. Their organization was based in Europe, particularly in Russia. And that is the reason why they sometimes talk Russian.“My ne mozhem vtyagivat' yeye v eto. YA ne khochu, chtoby ona vyzyvala podozreniya obo mne i moyey lichnosti. YA ne khochu, chtoby gody, kot
Agad na bumilis ang tibok ng kanyang dibdib nang itanong ‘yon ng jologs kay Aiden. And from the playful aura he had a while ago, suddenly, she can feel the changes of the atmosphere. Parang bumigat at nahihirapan siyang makahinga.Sa paraan pa lamang ng pagtingin ng binata ay nanginginig na kanyang mga tuhod sa takot. Kusang pumikit ang kanyang mga mata nang mas diniin pa ng jologs ang bibig ng baril sa kanyang sintido.Sa totoo lang ay hindi na siya nakaramdam ng takot kanina dahil sa kung paano siya kausapin ng mga lalaking kumidnap sa kanya kanina. Parang nakikipag-usap lang nga sa kumare nilang natagpuan nila sa kanto, e.“Why are you even insisting to revive your already dead clan?” malamig na tanong ni Aiden habang pinaglalaruan sa kamay ang baril. And it was a real gun! Alam niya dahil ito ang baril na kinuha niya sa loob ng drawer nito sa sasakyan. “They’re long gone.”Napasinghap si Bliss nang hawakan siya ng jologs sa leeg at mas lalong diniin ang bibig ng baril sa kanyang u
Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa kanilang dalawa habang na sa loob ng sasakyan. Hawak niya nang mahigpit ngayon ang kanyang sling bag na talagang pinakuha niya pa. Dito siya kumukuha ng lakas at para hindi siya mahimatay.But… maybe losing consciousness is way better than be in this kind of situation. Tahimik lamang si Aiden at seryosong nakatingin sa kalsada sa unahan. None of them had plans on breaking the silence. Well, mukhang may plano naman si Aiden na basagin ito.“Aren’t you gonna explain it to me?”Wala sa sarili siyang napatingin dito at napalunok. “Uhm…”“You ran away instead of just answering my questions.” Saglit siya nitong tinapunan ng tingin. It was just a mere glance, but her heart started pounding faster as it could ever be.“I…” Nag-iwas siya ng tingin dito at humugot ng malalim na hininga. “I don’t know. I really… really don’t know.”Rinig niya ang paghugot nito ng malalim na hininga. Mariin naman niyang nakagat ang ibabang labi, ngunit agad din siyang
IT FEELS LIKE a dream; watching her daughter and Aiden running around and laughing. Pakiramdam niya ay nasa isang panaginip siya at ayaw na niyang magising pa. She can see pure happiness in her daughter’s face. Nakakataba ng puso.“Tag!” sigaw ng kanyang anak.Nandito sila ngayon sa tabi ng lake. Aiden put a camping chair for her and a picnic mat. Nakalapag doon ang kanilang mga pagkain. It was like a family bonding. May hawak din siyang camera na ngayon ay puno na yata ang storage kakakuha niya ng litrato.Mahina siyang natawa nang makita ang pagsimangot ni Aiden, ngunit hinabol naman nito ang bata.“Careful!” aniya nang makita kung gaano kabilis tumakbo ang kanyang anak.But her daughter just laughed. Kinunan niya ng litrato ang senaryong ‘yon at tinignan. A smile lifted her lips as she browse through the camera’s gallery. Nag-angat siya ng tingin sa dalawang taong dahilan ng ngiti sa kanyang labi.Pinanood niya ang mga itong maghabulan. Parehong walang sapin sa mga paa ang mga ito
PANAKA-NAKANG sumusulyap si Aiden sa hagdanan, naghihintay kay Bliss. Hindi pa rin bumababa ang kanyang anak na si Miracle. Sana lang ay nagpunta ito sa ina para kumbinsihin ito.Sa totoo lang ay hindi niya alam kung ano ang kanyang gagawin ngayon. He’s confused as hell. Natatakot siya para sa kapakanan ng kanyang pamilyang gusto niyang buohin. Nag-aalala siya na baka sa oras na makarating ito sa tenga ng kanyang ama ay pagbubuntunan nito si Bliss at Miracle.Tumingin siya sa hapag na puno ng pagkain. It was all for Bliss. And this was the reason why he knew he wanted to build this family. The moment he wanted to make breakfast for her in the morning, the moment he wanted to wake up next to her, the moment he wanted to take his daughter to school, and the moment he realized he couldn’t imagine himself with someone who is not Bliss.His phone suddenly vibrated. Agad niya naman itong hinila para tignan kung sino ang tumatawag. Nang makita niya ang pangalan ng kanyang kaibigan ay nagdala
Mabilis niyang pinunasan ang luha sa kanyang mga mata at umiwas ng tingin sa kanyang anak. She sniffed and calmed herself down before turning to her daughter. Medyo mataas ang kama kaya’t nahirapan ang kanyang anak sa pag-akyat.Binuka niya naman ang kanyang mga braso para i-welcome ang bata ng isang mahigpit na yakap. Agad naman itong tumabi sa kanya at niyakap siya. Pinikit niya naman ng kanyang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Dinama niya ang yakapan nilang dalawang mag-ina.It feels like she’s been parted from her daughter for too long. Well, basically, matagal naman talagang nawalay sa kanya ang kanyang anak, Ngunit mas lumala lamang ngayon dahil matagal niya itong naalala.“Mommy, stop crying. You’re making me sad,” rinig niyang bulong ng batang yakap-yakap siya sa beywang.Mariin niyang kinagat ang ibabang labi para pigilan ang sariling humagugol. She wanted to explain to her daughter how bad her situation is, ngunit ayaw niya namang malaman nito na sobrang komplikado
Rinig niya ang pagbubukas ng pinto ngunit hindi niya ito magawang lingunin. Ni hindi niya nga kaya ang magpanggap na tulog. She was just lying there, staring outside the window, scolding herself mentally for being such a stupid girl. Bakit ba masyado siyang nagpapaalipin sa tawag ng kanyang laman? Ngunit tawag ng laman pa ba ang tawag sa bagay na ‘yon kung puso na rin niya ang nagsasabi? She knew something was off from the very start, yet here she is, nagpapaalipin na naman.“Bliss…”It was Aiden’s voice. Kahit na hindi siya lumingon ay alam niyang ang binata ‘yon. Napahugot na lamang siya ng malalim na hininga at pinikit ang mga mata.“Your breakfast is ready,” rinig niyang usal nito.Hindi siya nagsalita. Nang maramdaman niya ang paglubog ng kama sa kanyang likuran ay alam na niyang umupo si Aiden. Ramdam niya ang paghaplos nito sa kanyang buhok dahilan para muli niyang maidilat ang kanyang mga mata.“You’re awake. You should eat your breakfast or else our daughter would be worrie
HINDI mapakali si Aiden habang nakatitig sa dilag na nakahiga ngayon sa kama. Hindi niya alam kung ano ang nangyari rito. Basta na lang siyang tumakbo patungo sa silid kahit na punong-puno ng icing at flour ang kanyang mukha.He was scared. Especially after hearing her small groans of pain. Pati rin ang kanyang anak ay nag-aalala rin sa ina nito. Sino ba naman kasi ang hindi, ‘di ba? Bliss’s face a while ago just told how painful she felt.“Daddy, what if mommy doesn’t wake up?” tanong ng kanyang anak at nag-angat ng tingin sa kanya. Doon niya napansin ang panunubig ng mga mata nito.Aiden shook his head. Umupo siya sa kama, sa tabi ng kanyang anak. Hinawakan niya ang kamay nito at tipid na ngumiti. “Everything will be fine. Your mother is going to wake up soon and she will remember you.”Bliss waking up is certain. And hindi niya lang sigurado ay kung makakaalala pa ba ito.Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang anak nang bigla nitong hawakan ang kanyang pisngi. Her cute little
CYDINE’s point of viewTAHIMIK niyang pinagmamasdan ang dalawa na ngayon ay nag-uusap sa may hardin. Mariing kinagat ni Cydine ang ibabang labi. There is this green monster inside his chest that makes him want to take her away from that man she’s with.Ngunit sino ba siya? Sino ba siya sa buhay nito? He’s just a friend. An old friend to be exact.Looking at Bliss’ face right now, sigurado siyang masaya ito. Kitang-kita niya ang mga emosyon na minsan na rin niyang naramdaman noon. It may sound cringe, but he adores her so much. Kaya nga mas nauna pa sila ni Liam noon sa location na binigay ni Zed sa kanila kaysa kay Aiden.He was actually waiting for her to remember him. Ngunit nabigo siya dahil doon. And because pursuing love is not his cup of tea, hindi niya na rin nilapitan pa ang dalaga noon para sabihan ito kung ano siya sa buhay nito noon.Kaya naman ganon na lang ang gulat na kanyang naramdaman nang makilala siya ni Bliss ngayon na mayroon siyang selective amnesia. And this is s
WALA SA sariling napayakap si Bliss sa kanyang sarili nang umihip ang malamig na hangin. Nandito sila sa porch ng bahay at ang tanging nagbibigay ng liwanag sa paligid ay ang ilaw na mula sa sinag ng buwan.This place feels so heavenly. It’s like she’s been here before. Is this what they called déjà vu?“What do you want us to talk about?” tanong niya na medyo nagdadalawang-isip. Bumaling siya sa binata at napansing nakatitig ito sa kawalan na tila ba nalulunod ito sa isang malalim na pag-iisip.Sa anggulong ‘yon, hindi niya maiwasang mapatitig sa hitsura nito. Kung sakali mang nabaliw siya kay Aiden noon, hindi niya masisisi ang sarili. This kind of face is to die for. Sobrang gwapo nito. Ang tangos ng ilong. And his eyes…His eyes makes her feel like she’s staring at a gem.“How are you feeling?” he asked.She bit her lower lip and looked away. Nakaramdam tuloy siya ng hiya nang lingunin siya ng binata. Nahuli siya nitong nakatitig dito! Agad siyang tumikhim. She tucked some strands
HINDI NATULOY ni Bliss ang kanyang pagsubo sa pagkain at nabaling ang tingin sa pinto. Doon niya nakita si Aiden na nakatayo. Nakakunot ang noo nito at nakatingin sa kanilang dalawa ni Cyd na para bang mayroon silang kasalanan.“You’re here,” ani Cyd. “Thought you’re not coming.”Napakunot naman ang kanyang noo. Akala niya ay hindi na ito darating. She already stopped hoping that he would come and be with them. Hindi pinansin ni Aiden si Cyd at sa halip ay dumiretso ito sa kanya. Before she could even react, Aiden pulled her to stand and wrapped his arms around her for a tight hug. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at tumingin kay Cyd na nakatitig lang din sa kanila. Mukhang kahit ito ay nagtataka rin sa behavior ni Aiden.She didn’t answer his hug, though. Hinayaan niya lang itong yakapin siya hanggang sa kumalas ito. Tumingin siya rito at napansin niya ang uncertainty sa mukha nito.“Are you okay?” tanong nito sa kanya.“Why are you here?” wala sa sarili niyang tanong. “I thou
MAGAANG HINAPLOS ni Bliss ang buhok ng kanyang anak habang payapa itong natutulog sa kama. Hindi niya lang ito sinassabi, but she’s trying to regain her memories by trying to remember what happened within that five years.A lot of things are still a mystery to her, and one of that is why… of all the years, bakit nang mga panahon pa nang sinilang niya ang kanyang anak.Malaki ang kanyang pagdududa dahil sa katotohanang ‘yon. Maybe she was really heartbroken, at nadamay lamang ang kanyang anak.“I’m sorry,” she whispered why caressing her daughter’s hair. “I didn’t mean to forget you, baby. I didn’t mean any of this. If only you knew how much I want to remember you. I want to treasure all the memories I have with you.”Isa sa mga kinakatakot niya ang mga sinabi ni Aiden sa kanya. Na baka tuluyan na niyang hindi maalala ang lahat ng kanyang kinalimutan. At kung sakaling mangyari ‘yon, isa ang mga alala nang mga panahong pinapanood niya ang mga unang beses ng kanyang anak.First crawl, fi