Pagkalipas ng matagumpay na fundraising event, nagpatuloy si Abigail sa kanyang mga responsibilidad bilang lider ng proyekto. Hindi siya nagpatinag sa mga banta mula kay Arthur. Sa halip, mas pinagsikapan pa niyang makilala ang kanilang layunin at ipalaganap ang mensahe sa mas maraming tao. Isang umaga, habang nag-uusap ang kanilang team, nagpasya si Abigail na magdaos ng isang follow-up meeting. “Gusto kong pag-usapan ang mga susunod na hakbang natin,” sabi niya, habang pinagmamasdan ang mga kasamahan niyang nakikinig nang maigi. “Maganda ang kinalabasan ng fundraising event, pero kailangan nating siguraduhin na magpapatuloy ang ating momentum.”“May mga ideya ba kayo?” tanong ni Clara, na tila excited sa susunod na proyekto.“Bakit hindi tayo mag-organisa ng community outreach program?” mungkahi ni Nikolo. “Makakatulong tayo sa mga bata sa paaralan sa pamamagitan ng pagbibigay ng mga supplies o tutor support.”“Magandang ideya! Ang mga bata ay talagang nangangailangan ng tulong,” s
Sa kabila ng lahat ng suporta at pagsisikap ng komunidad, hindi nagtagal ay nagkaroon pa rin ng bagong hamon. Isang linggo pagkatapos ng matagumpay na community event, isang sulat ang dumating sa opisina ni Abigail mula sa isang lokal na pahayagan. Sa sulat, may nagreklamo laban sa outreach program, sinasabing ang mga benepisyaryo ng programa ay hindi tumatanggap ng tamang benepisyo at suporta mula sa mga guro.Muling nanumbalik ang takot at pag-aalala kay Abigail. “Ito na naman tayo,” sabi niya sa sarili, habang hawak ang sulat. “Mukhang hindi na magtatapos ang mga paninira.”Agad niyang tinawagan si Nikolo. “Kailangan nating pag-usapan ang sulat na ito. Kailangan nating magplano kung paano natin ito haharapin,” sabi ni Abigail, puno ng determinasyon.“May mga meeting tayo kasama ang mga guro at mga magulang. Baka makakuha tayo ng suporta mula sa kanila,” sagot ni Nikolo, nag-aalala rin sa sitwasyon.“Magandang ideya iyon. Kailangan nating ipakita sa lahat na hindi totoo ang mga akus
Sa mga sumunod na linggo, unti-unting umusbong ang bagong dinamika sa pagitan ni Abigail at Nikolo. Minsan, nag-uusap sila sa tanghalian, kung minsan naman ay nagiging mas magaan ang kanilang pakikitungo sa trabaho. Sa bawat pagkakataon na magkasama sila, nadarama ni Abigail na unti-unting bumubukas ang kanyang puso. Isang araw, nagpasya si Abigail na sorpresahin si Nikolo sa kanyang opisina. May dalang maliit na cake si Abigail, isang simpleng pasalubong upang ipagdiwang ang kanilang unang buwan bilang magka-kilala. “Surprise!” sabi niya nang buksan ang pintuan ng opisina ni Nikolo. Napatingin si Nikolo sa kanya, nakangiti, “Wow, Abigail! Ang sweet mo naman!” Inilagay ni Abigail ang cake sa mesa at naghanda silang magdiwang. “Alam kong hindi naman ito malaking bagay, pero gusto ko lang ipaalam na masaya ako na nakilala kita,” sabi niya, nakangiti. “Masaya ako na nandito ka, Abigail. Salamat!” sagot ni Nikolo habang naghuhugas ng kamay. “Tara, kumain tayo.”Habang nag-enjoy sila
Habang naglalakad sila sa ilalim ng mga bituin, ang hangin ay nagdadala ng sariwang simoy na tila nagpapalakas ng kanilang damdamin. Tumingin si Abigail kay Nikolo, ang kanyang puso ay puno ng saya. “Sobrang saya ko sa araw na ito. Parang isang panaginip,” sabi niya, pinapanood ang mga bituin sa langit.“Hindi pa ito tapos, Abigail. Marami pang mangyayari sa atin,” sagot ni Nikolo, nakangiti habang hawak ang kamay ni Abigail. “Nais ko sanang mas marami tayong gawin na makakatulong sa iba. Gusto kong i-explore ang lahat ng pwedeng gawin natin.”“Alam mo, tuwing kasama kita, nagiging mas madali ang lahat. Parang ang lahat ay posible,” tugon ni Abigail, nahihiya ngunit puno ng pag-asa. Nagpatuloy sila sa paglalakad, nag-uusap tungkol sa kanilang mga pangarap. “Gusto kong magkaroon tayo ng sariling foundation someday. Isang lugar kung saan makakatulong tayo sa mga bata at sa mga nangangailangan,” mungkahi ni Nikolo. “Ang ganda ng idea na ‘yan! Sobrang saya kung mangyayari ‘yan,” sabi ni
Nang makabalik sila sa bahay ni Abigail, nakaramdam sila ng pagod mula sa mga aktibidad, pero masaya at puno ng kasiyahan. Ang mga ngiti ng mga bata at ang tawanan ng kanilang mga kasamahan ay tila nagbibigay ng enerhiya sa kanila. “Sana lagi tayong ganyan,” sabi ni Nikolo, nakangiti habang binubuksan ang pintuan.“Ang saya talaga! Ang dami pang gustong sumali sa susunod na outreach,” sagot ni Abigail, nag-aayos ng ilang gamit sa mesa.Umupo sila sa sofa at nagpalitan ng kwentuhan tungkol sa mga paborito nilang bahagi ng araw. “Isa pa, ang galing ng mga volunteers natin! Nakakatuwa silang makita na sabik na tumulong,” ani Nikolo, bumabalik sa mga alaala ng ngiti ng mga bata habang sila’y naglalaro.“Yung feeding program, ang saya! Ang daming bata ang nasiyahan,” tugon ni Abigail. “Pati yung mga magulang, nakikigulo sa saya. Parang pamilya tayong lahat.”“Sa totoo lang, napaka-fulfilling ng araw na ito. Para tayong nagkaroon ng malaking party, pero mas may kabuluhan,” sabi ni Nikolo. T
Habang patuloy ang pag-unlad ng kanilang relasyon, mas naging matatag si Abigail at Nikolo sa kanilang mga proyekto. Pinili nilang ipagpatuloy ang kanilang misyon sa foundation, na may bagong sigla at inspirasyon mula sa kanilang pagtutulungan. Ngayon, higit pa sa mga meeting at outreach programs, nagkaroon sila ng mas malalim na pag-uusap at pagkakaintindihan.Isang araw, nagdesisyon silang magkaroon ng isang retreat para sa kanilang mga volunteers. “Magandang pagkakataon ito para makapag-bonding tayo at magplano ng mas marami pang proyekto,” mungkahi ni Nikolo habang nag-aayos ng mga detalye. “Oo, gusto ko 'yan! Parang magiging mas masaya tayo kapag sama-sama tayo sa isang masayang lugar,” sagot ni Abigail, napuno ng excitement. Ang retreat ay nakatakdang ganapin sa isang beachfront resort, na nagbibigay-daan para sa masayang mga aktibidad at mas malalim na mga talakayan. Pagdating ng araw ng retreat, ang lahat ay puno ng saya at sigla. Habang ang mga volunteers ay nag-aayos ng ka
Mula sa mga pagsubok na kanilang hinarap, naging mas matatag ang kanilang samahan. Sa bawat tagumpay na naabot, muling nagpatuloy ang kanilang pag-usad sa mga proyekto ng foundation, nagbigay inspirasyon hindi lamang sa mga batang tinutulungan nila kundi pati na rin sa buong komunidad.Isang araw, habang nag-uusap sila sa kanilang opisina, nagkaroon ng isang napakaespesyal na ideya si Abigail. “Nikolo, naisip ko lang, paano kung mag-organisa tayo ng isang community festival? Isang araw na puno ng mga aktibidad na magbibigay kaalaman sa mga tao tungkol sa mga proyekto natin at mga paraan kung paano pa sila makakatulong?” tanong niya, puno ng sigla.“Magandang ideya 'yan! Puwede tayong maglagay ng mga booths para sa iba't ibang proyekto, mga palaro, at mga raffle para makalikom tayo ng pondo,” sagot ni Nikolo, nagtatanong na rin sa mga posibilidad.“Exhibits din! Mag-set up tayo ng mga exhibits ng mga artwork ng mga bata mula sa mga workshop natin. Maipapakita natin ang mga talento nila
Habang patuloy ang kanilang mga gawain sa foundation, napansin ni Abigail ang unti-unting pag-usbong ng isang espesyal na ugnayan kay Nikolo. Madalas na silang magkasama sa mga event at brainstorming sessions, at hindi niya maikakaila ang saya na dulot nito sa kanya. Sa bawat ngiti at tawa, unti-unti nilang nakilala ang isa't isa sa mas malalim na antas.Isang umaga, habang nag-aasikaso sila ng mga dokumento para sa susunod na proyekto, napansin ni Nikolo ang mga kulay ng paligid. “Alam mo, Abigail, minsan naiisip ko kung gaano tayo ka-blessed na magkaroon ng ganitong opportunity. Ang bawat bata na natutulungan natin ay isang hakbang patungo sa mas magandang kinabukasan,” sabi niya, habang ang kanyang mga mata ay puno ng inspirasyon.“Talaga! Lalo na kapag nakikita mong nagbabago ang mga bata. Nakaka-inspire,” sagot ni Abigail, nahulog ang tingin niya sa mga larawan ng mga bata na nakadikit sa bulletin board. “Sa totoo lang, hindi lang sila ang natutulungan natin; tayo rin, sa ating mg