“Prank ba ‘to? Nasaan ‘yung mga camera?” magkasunod kong tanong na nagpahinto sa pag-uusap ng doktor at mga nurses. Napatingin silang lahat sa akin, bakas ang pagtataka sa mga mukha. Ngunit imbes na seryosohin ay tinawanan ko sila, “Naks! Grabe ‘yung effort. Para sa TV ba ‘to o social media?”
Nadepina ang lukot sa noo ng doktor, “Mrs—”
“Kung hindi ‘to prank. Don’t tell me na nag time travel ako at nakarating ng 2024?” pagputol ko rito. I could feel my frustrations building up. Kaya nga wala na ‘kong pake kahit nandito pa rin sa kwarto ‘yung lalaking kamukha ni Henry Golding. Hindi maipinta ang mukha niya habang nakikiusyoso.
Kahit alam kong maaari nilang isiping nababaliw na ‘ko, itinuro ko ang ang kalendaryo sa pader. “Latest ba ‘yan? Kasi ang alam ko, nasa kalagitnaan pa lang ako ng 2019—” Napasinghap ako sabay takip ng bibig. “Baka nasa alternate universe ako!”
Sumasakit na ang ulo ko kakaisip ng paliwanag sa sitwasyon ko. Sa gilid ng mga mata ko, napansin ko ang dahan-dahang paglapit ng isang nurse. Kita ko ang hawak niyang syringe.
Tuloy ay nag-panic ako! Bago pa niya ito ma-injection sa ‘kin, basta ko na lang inalis ang karayom na nakabaon sa ibabaw ng kamay ko. Hindi ko kailangan ng dextrose solution ngayon; ang kailangan ko ay kalayaan!
Napasinghap ako sa sakit at hapdi; nakita ang pagdurugo ng kamay ko ngunit binalewala ito. Bago pa man ako malapitan ng mga nurses at doktor ay nagawa ko silang lusutan. Tumakbo ako, at malapit na sa pinto ng kwarto, nang biglang humarang sa harapan ko ‘yung lalaking kanina pa nanunuod sa ‘min.
Umatras ako para tingnan siya. May kakaibang kirot akong naramdaman sa dibdib nang magtagpo ang mga mata namin.
With furrowed brows, he took my arm and looked at the bleeding back of my hand. It was as though he was the one in pain. Hindi ako sigurado kung may alam ba siya sa mga nangyayari pero nagbakasakali ako, “Please hayaan mo na ‘kong umalis,” mangiyak-ngiyak kong pakiusap.
Ngunit lalo lang nagsalubong ang kanyang kilay. Sinubukan kong bawiin ang braso ko, ngunit humigpit ang hawak niya sa ‘kin. “You’re hurting yourself, Ali!” sigaw niya bago mabilis na pinigilan ang pagbuhos ng sariling emosyon. Paano’y namumula ang kanyang mga mata. Even the veins in his neck pulsed as though he was fighting a tough battle.
Natigilan na naman tuloy ako sa pagpupumiglas. Tila naging kahinaan ko siya sa mga sandaling ‘to. Hindi ko kasi maintindihan. Bakit ba ganito na lang niya ‘ko tingnan?
Magsasalita sana ako nang maramdaman ko ang parang kagat ng langgam sa balikat ko. Nakaramdam ako ng panghihina. Nanlabo ang paningin ko na para bang bigla akong inantok.
***
“What is the last thing that you remember, Mrs—Ms. Del Rosario?” tanong ni Dr. Ferrer nang balikan ako pagkatapos kong magkamalay. Mukhang pinakalma muna nila ‘ko para makausap nang maayos. Ngayon ay kaming dalawa na lang ang nasa kwarto.
Natahimik ako sandali habang sinusubukang balikan ang huling alaala ko, “Ang alam ko lang po… fresh graduate ako na naghahanap ng trabaho. Tapos parang paggising ko, nandito na ‘ko. Ano po ba talagang nangyari sa ‘kin, dok?”
May mga follow-up questions pa si Dr. Ferrer tungkol sa mga alaala ko. Kaya nabanggit ko sa kanyang dapat 2019 pa lang ngayon. Kasi iyon ang huling tanda ko.
“I understand your frustration, Ms. Del Rosario. You must be really confused right now,” panimula niya na lalong nagpakaba sa akin. Tumikhim siya bago nagpatuloy. “It sounds like you're experiencing dissociative amnesia.”
“Po? May amnesia ako?” paglilinaw ko dahil baka mali lang ako ng dinig. “A-Anong dissociative? Bakit—paano po ako nagkaroon ng ganun?” Hindi ko na malaman kung paano magsisimulang magtanong.
“Dissociative amnesia is a condition that involves significant memory loss that's often linked to psychological factors, such as trauma or extreme stress. In your case, it seems that your mind has blocked out the memories from the past five years. Kaya ang natatandaan mo lang ay taong 2019 kahit 2024 na ngayon."
Nalaglag ang panga ko – hindi ito prank at mas lalong hindi ako nag time travel. Kahit sinagot na ng doktor ang mga tanong ko ay hirap pa rin akong maniwala. Binalot ng takot ang buong pagkatao ko.
"You were brought in after fainting at home. It appears you've been under considerable stress for quite some time. Your overall condition suggests you haven't been taking care of yourself—skipping meals and lacking proper sleep,” dagdag pa ni Dr. Ferrer.
Wala naman akong masabi pabalik. Natulala ako dahil pinoproseso ko pa ang nalaman. Hindi ko alam kung malulungkot ba ‘ko, matatakot, o magiging hopeful. Hindi ko rin kasi sigurado kung paano ako babalik sa araw-araw na buhay kung burado ang limang-taong alaala ko.
Nagpaalam na si Dr. Ferrer dahil may kasunod pa siyang pasyente. Pinagpahinga muna niya ako dahil may mga tests pa raw na kailangang gawin sa ‘kin bago i-release. Binuksan na niya ang pinto nang may pahabol ako, “Mababalik pa po ba lahat ng mga alaala ko?”
“Posible naman. May therapy ang ospital na pwedeng makatulong sa ‘yo. But just be prepared for the possibility that not all of your memories would come back.”
Kinilabutan ako sa sagot ni Dr. Ferrer. Pinanuod ko ang paglabas niya at pasarado na ang pinto nang makita kong nag-aabang ‘yong lalaking nakiusyoso kanina.
Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko nang maiwang mag-isa. What happened over the past five years? Have I made progress in my career? Do I own a home or any property? Have I finally mastered driving safely? And most importantly... have I found someone who brings me genuine happiness?
Muling bumukas ang pinto at pumasok ‘yung lalaki kanina. Napasapo ako ng kamay sa noo.
“Look. I’m not crazy… I just don’t know you. Kakasabi lang ng doktor na may amnesia ako. Kaya kung sino ka man, magpakilala ka na lang dahil hindi talaga kita matandaan,” pag-amin ko dahil ayaw kong dumagdag pa siya sa isipin ko.
Nag-iwas siya ng tingin sandali, bago tumikhim at nagsalita, "I apologize, Ms. Del Rosario, for my earlier behavior. Allow me to properly introduce myself this time. I'm Leonardo Prescott Coldwell. You used to refer to me as Mr. Coldwell—"
“Sus. Para ka namang boss ko—”
“Yes, I am. I’m the CEO of Coldwell Corporation, where you work as my executive assistant.”
Nalaglag ang panga ko. Hindi ako makapaniwalang boss ko siya at natupad ang isa sa mga pangarap ko nung 2019 – ang makapasok sa dream company ko!
May inabot naman siyang papel sa ‘kin. "Here's the resignation letter you submitted. I'll give you some time to reconsider,” malamig na saad ni Mr. Coldwell habang mapanukat ang tingin sa ‘kin.
Nagkaroon agad ng crack ang pangarap ko. “Ay joke lang ‘yan!” Mabilis kong binawi ‘yong papel, “I mean, I take it back, Mr. Coldwell. I'll report back to the office as soon as possible."
He continued to stare at me as though he was trying to understand what’s going on in my head when I myself don’t know. Kaya para bigyan siya ng assurance, pinunit ko na rin ‘yung letter sa harapan niya.
Ang tanga mo naman kasi Alina, bakit ka nag-resign?!
“Ali! Anong nangyari sa ‘yo?”Napalingon ako sa bukas na pinto ng kwarto at nabuhayan ng loob pagkakita kay Frances. Magkababata kami at matalik na magkaibigan kaya palagi kaming magkabuntot. We graduated from the same university and were job hunting together in the same year—at least from what I recall.Si Frances talaga ang gusto kong makita pagkatapos kong malaman ang pagkawala ng alaala ko. Kaya lang ay wala akong cellphone pantawag. Sinubukan kong tanungin sa mga nurses kung nasaan ang mga gamit ko kaya lang parang ayaw nila akong kausapin. Mabuti at may isang nagsabi sa ‘kin na wala akong gamit nang isugod sa ospital.Sa totoo lang ay gulong-gulo pa rin ako sa sitwasyon ko kaya sinabi ko kay Frances ang lahat. Nakatulong naman ito para makahinga ako kahit papaano.“Ikaw ah… baka joke time lang ‘to, Ali. Pang best actress pa naman ang arte mo,” may panunuyang komento ni Frances kaya napairap ako sabay iling. How I wish I’m just acting.“Wait. Paano mo pala nalamang nandito ako?”
Seeing my own place for the first time felt strange yet right. It was the perfect blend of fun and eclectic vibes. Ganitong-ganito ang na-imagine kong interior design noon na madalas ko ring ikwento mga taong malapit sa ‘kin. Sa sala pa lang, kapansin-pansin na ‘yung teal-colored sofa na nakasandal sa pader. May mga throw pillows sa ibabaw nito na magkakaiba ang kulay. Samantalang katapat nito ay may wooden coffee table. Parang blank canvas naman ang pader. May mga abstract paintings din kasi at iba pang art pieces na mukhang may kanya-kanyang kwento. Tamang-tama rin ang pasok ng natural light sa malaking bintana kung saan kita ang mga nagtataasang buildings sa labas. Sumilip din ako sa kusina. Dito’y nagulat ako nang makitang kumpleto ang mga stainless steel na appliances. Lalo ring nag stand out ang mga ito dahil sa geometric-patterned tiles. At katulad sa sala, may rustic wooden dining table dito na may mismatched chairs. Noong pinasok ko naman ang mga kwarto ay lalo akong naman
Growing up, I’ve always been an Icies – ito ang tawag sa fanbase ng favorite band kong “On the Rocks.” They are a trio of handsome and talented men who are probably in their mid-30s now pero kung titingnan ay parang mga bampira dahil ‘di tumatanda. Nakilala sila sa mga kantang pinaghalong acoustic at rap. Marami silang magagandang kanta na kayang-kaya ko sanang sabayan kung ‘di ko lang katabi ang boss ko.Diretso lang ang upo ko ngayon at halos hindi makagalaw. Nang marinig ang chorus ng pinakasikat nilang kanta ay napalunok ako. Pinigilan ko ang sarili sumabay at tumili katulad ng iba. Sa gilid ng mga mata ko’y kita ang seryosong panunuod ni Mr. Coldwell. Aakalaing nasa business meeting siya imbes na concert. Hindi kasi malaman kung nag e-enjoy ba siya or he’s trying to evaluate the whole performance. Paano’y magkasalubong ang kilay niya habang nakatitig sa stage. Mabuti na lang at nag iwan ako ng bakanteng upuan sa pagitan namin para kay Frances. Kahit papaano ay nabawasan ang pa
Napunta na sa rap part ang kantang ‘Eternal Echoes’ na ‘di pwedeng mawala sa mga kanta ng ‘On the Rocks’. Hindi ko napigilan ang paggalaw ng ulo ko kasabay ng beat dahil unique at maganda ito. Mukhang tama nga si Mr. Coldwell na kababaliwan ko rin ang kantang ito. Hindi na ako nagtataka kung bakit paborito niya ito.Nang tingnan ko si Mr. Coldwell, napangiti ako nang makita ang kamay niya sa ibabaw ng kanyang hita dahil sa mga daliring tila nagsasayaw dito. Mukhang nag e-enjoy na rin siya dahil kahit ‘di man nakangiti, nabawasan ang lukot sa kanyang noo. He doesn’t look as intimidating as before.“Paano po kayo naging Icies?” hindi ko napigilang magtanong out of curiosity. Parang wala kasi sa tipo niyang mahilig sa ganitong banda. I mean, I could only imagine him going for the classics.“What?” nakakunot-noong tanong ni Mr. Coldwell. Inulit ko ang tanong ko pero mas lumakas ang kanta. Tuloy ay nawalan ako ng pag-asa kahit bahagya pa niyang inilapit ang tainga sa direksyon ko.Dahil mu
Pinagdikit ko ang labi ko sabay ngiti; hindi ko alam paano malulusutan ang sitwasyon. Akala ko talaga ano nang balak gawin ni Mr. Coldwell!Nagmadaling umalis ang glam team ng banda. Susunod sana ako sa kanila kung ‘di lang napahinto ng malamig na boses ni Mr. Coldwell. “I'm sorry if I wasn't clear, Ms. Del Rosario. I brought you here for an exclusive chance to meet the band.” Ito pala ang gusto niyang sabihin!Bago pa man makapagsalita, tumayo na ‘yong tatlo at lumapit sa ‘min. Nauna si Gabriel Cruz o mas kilala sa nickname na Gabe, ang kanilang lead vocalist. Nilapitan niya si Mr. Coldwell at imbes na makipagkamay ay nakipag-apir.“Buti at nakanuod ka rin sa concert namin, Pres!” bati ni Gabe na para bang malapit sila sa isa’t isa. Sabagay ay mukhang hindi nalalayo ang edad nila. Ayon lang ay nagsalubong ang kilay ko nang ganito rin ang naging pagbati ng ibang band members – nariyan si Miguel Reyes o Miggy, the guitarist, at Rafael Santos o Raf, the drummer. Mukhang hindi lang pala
"Wait, so your boss took you to a private meet-up with the band, and then told you to head back to work early tomorrow?" Pag-summarize ni Frances sa kwento ko tungkol sa mga nangyari ngayong gabi. Tinawagan ko siya agad pagbalik ng condo. Ngayon ay nakahiga ako sa sofa habang kausap siya. Ngunit dala ng matinding pagod, ipinatong ko lang sa ibabaw ng tainga ang cellphone at pumikit. Masakit kasi ang katawan ko at mabigat din ang mga mata. “Bet ka ng boss mo!” bulalas ni Frances na nagpabangon sa ‘kin.“Sira! Nakalimutan mo yatang maraming beses ko siyang napahiya,” paalala ko sa ilang parte ng kwento ko na mukhang nakalimutan niya. Yes, I also thought that my boss was interested in me at first. Kaya nga hiyang-hiya ako nang malamang nagkamali ako. Pero mabuti na rin ito dahil nakahinga ako ng maluwag nang malamang ‘di siya katulad ng akala ko. “Oo nga, Ali. Kaya nga tingin ko type ka ni Mr. Coldwell. Kasi kung sa ibang boss mo ‘yon ginawa, malamang pinatuloy na ang resignation mo!
Gusto ko ng mas malalim na hukay para ilibing ang sarili ko. May panibagong entry na naman kasi ako sa list of awkward moments with my boss.At maliit na porsyento lang nito ‘yong pag sigaw ko dahil akala ko scammer siya. Ang may pinakamalaking contribution talaga rito ay ang naging pag-uusap namin pagkatapos. “Of course, Mr. Coldwell. Makalimutan ko na lahat ‘wag lang ang pasok ko ngayong araw!” magana ngunit sarkastikong sagot ko sa kanyang paalala. Natanong ko pa siya kung paano niya nalaman ang number ko gayong pahiram lang ito ni Frances. Ang sagot niya’y hiningi niya ito noong minsan silang nagkausap ng kaibigan ko sa ospital.“Where are you now? ETA,” sabi pa ni Mr. Coldwell.“Ah… ITEY! Nasa taxi ako, Sir!” proud kong sagot. Muntik pa ‘kong matawa sa paggamit niya ng gay lingo. “Kaya lang may very slight problem tayo,” dugtong ko pa na agad ko ring pinagsisihan.“What’s wrong?”Huminga ako nang malalim bago sumagot. “May one hundred fif– I mean two hundred pesos ka, Sir? Baka
Mabuti at binalikan ako ni Mr. Coldwell. Kung hindi’y mapipilitan akong maghagdanan papuntang 14th floor dahil kailangan din ng ID pang access sa elevator. Ayon nga lang, kailangan kong tiisin ang awkwardness kasama ang boss ko. Sobrang tahimik kasi namin sa loob ng elevator; halos hindi ako makahinga. Si Mr. Coldwell lang ang kasama ko dahil nauna na ang kanyang mga kasama kanina. “Uhm, sir, thank you po pala kanina… tsaka sa pamasahe,” nagawa ko ring magsalita. “Pasensya na rin po at late ako.” Gusto ko sanang magbigay ng dahilan pero parang magmumukha lang akong defensive.“What matters is that you're present now,” balik ni Mr. Coldwell na ‘di ko sigurado kung seryoso ba pero kahit papaano ay nagpakalma sa ‘kin.Natahimik ulit kaming dalawa. Napatitig ako sa kisame at napaisip sa mga nangyari. Malamang hindi ako kilala ng dalawang empleyadong kasama ni Mr. Coldwell kanina. Wala kasi silang reaksyon nang makita ako. Ganuon na rin ‘yong Mica Ferrer sa HR department. Talaga nga ka
Isang tawid na lang sa pedestrian lane ay makakarating na ‘ko sa condominium. Kaya naman nakatuon ang buong atensyon sa kalsada, nagmadali akong tumawid nang may biglang humawak sa braso ko at humila sa ‘kin pabalik!Dinig ang magkakasunod na busina, mabilis ko itong itinulak papalayo sa ‘kin sabay atras. Nanlaki ang mga mata ko nang makaharap si Mr. Coldwell!“Ikaw?! I mean—sir? Bakit ka nandito?” Napasigaw ako sa takot na agad ding napalitan ng pagkabigla. Of all people, I did not expect to see my boss!Akala ko kasi talaga ito na naman ‘yong sumusunod sa ‘kin. Mabilis ang paghinga, napahawak ako sa tyan habang kinakalma ang sarili. May kirot akong naramdaman at hindi ko alam kung dahil ba ito sa dami ng kinain ko o sa pagmamadali kaya hindi ako natunawan.“I was on my way back to the condominium when I saw you,” seryosong sagot ni Mr. Coldwell, nakadepina ang ilang linya sa noo.“Naglakad ka po? Nasaan ang kotse mo, sir?” nagtatakang tanong ko. Napatingin ako sa paligid dahil baka
"Good evening, everyone. Thank you all for being here tonight. We're especially lucky to have our boss with us, despite his incredibly busy schedule. Sir, perhaps you’d like to share a few words with the team?" positibong panimula ni Mrs. Coldwell. Nakatayo siya at malawak ang ngiti nang magpalakpakan kaming lahat. Umupo siya nang si Mr. Coldwell naman ang tumayo. Habang ang lahat ay nakatingin dito, naiwan akong nakatitig sa table centerpiece."I know it’s Monday, and this dinner was called on short notice, but I think it’s long overdue—especially to formally welcome our new hires. Welcome to all of you, including Ms. Del Rosario…” Hinigit ko ang hininga ko nang mamutawi sa labi ni Mr. Coldwell ang pangalan ko. It sounded familiar yet unusual. Mabuti at inisa-isa naman niya ang pagtawag sa lahat ng bago."It feels like perfect timing, as we’re starting the month with a strong push. Seeing our teams grow alongside our client pool is a great reminder of how far we’ve come. Yes, the yea
Mabilis akong nagpunta sa buffet area. Sumunod ako kung saan nakapila si Vivienne at habang kumukuha ng pagkain ay bumulong sa kanya, “Uhm, gusto mo palit tayo ng upuan?” Nagbakasakali ako kahit may takot pa rin akong makipag-usap sa kanya.“Dahil kay Mr. Coldwell?” diretsong balik ni Vivienne sabay lingon sa ‘kin. Natigilan naman ako dahil totoo ang sinabi niya. Pero hindi ko ito pwedeng ipaalam kahit kanino dahil baka magkaideya sila tungkol sa amin ni Mr. Coldwell.“Malamig kasi sa pwesto ko,” itinawa ko ng mahina ang sagot.Animo nawalan ng interes, ibinalik ni Vivienne ang atensyon sa mga pagkain bago nagsalita, “Lamigin ako.” Ibig sabihin, ayaw niyang makipagpalit.Pinagdikit ko sandali ang bibig at nag-isip ng ibang palusot. “Gusto ko rin sanang kausapin si Tina.”“Tungkol sa trabaho?” Kita ko ang pagsalubong ng kanyang kilay, at sumulyap siya sandali bago ko tinanguan. Iniisip ko kasi na baka sa ganitong paraan ko siya mapapayag. Pero mukhang mali ang desisyon ko.“Then talk i
Pagpatak ng alas singko ay dumiretso ako sa women’s comfort room at ngayon ay ilang minuto ng nakaupo sa loob ng isa sa mga cubicles nito. Hindi kasi ako sigurado kung tama bang sumama ako sa team dinner.Rumehistro sa isip ko ang nangyari noong tanghalian – nahuli kaming kumakain ng asawa ni Mr. Coldwell. Inihilamos ko ang dalawang kamay sa mukha. I could only imagine the awkwardness between us tonight, especially after I found out that she has a boyfriend.Wala naman akong intensyong ikalat ang unconventional setup nilang mag-asawa. Bumalik nga ako kaagad sa trabaho at nagpanggap na para bang walang nangyari. Gusto ko talagang umiwas sa office drama pero tila ito ang kusang lumalapit sa ‘kin.Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko bago tumayo. Bubuksan ko na ang pinto nang marinig ko ang pag-uusap ng mga katrabaho.“Bakit may pa-team dinner bigla?”“Baka para sa mga new hires? Ang dinig ko, si Mr. Coldwell daw ang nagpa-arrange nito.”“Talaga? Ibig sabihin sasama siya?”“Baka
Nakatutok ako sa computer habang nanananghali nang mag-ring ang telepono malapit sa area namin ni Vivienne. Pagtingin sa paligid ay mag-isa pa rin ako sa work station, umalis kasi ulit si Tina at wala pang bumabalik galing lunch break. Tuloy ay kahit nag-aalangan, dahil baka importante, ay sinagot ko na ang tawag.“Uhm, hello… good afternoon,” halos bumulong ako sa kabilang linya, ngayon lang kasi ako sumagot ng tawag sa opisina. Nagmamadali akong kumuha ng papel at ballpen sakaling kailanganin."Ms. Del Rosario, I need you in my office." Napabitaw ako sa hawak nang makilala ang boses ni Mr. Coldwell. "There's something I need communicated to your team," dagdag pa niya sa istriktong tono kaya nanlamig ako.Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin at nakita ang boss ko sa loob ng kanyang opisina. Nang mapalingon ito sa direksyon ko, nagmadali naman akong yumuko bago pa mahuli. Oo’t bumalik si Mr. Coldwell imbes na sumama sa asawa para mananghalian.“Now na po, sir?” pagbabakasakali ko dah
“Uhm ayos naman po. Kayo po, ma’am?” Mabilis kong ibinalik kay Mrs. Coldwell ang tanong para hindi na niya usisain pa.Sa harapan namin ay nagsarado na ang pinto ng elevator. Napalunok ako, malakas ang kabog ng dibdib, dahil kaming dalawa lang talaga ang magkasama. Ngayon ko lang inasam ang paghinto ng elevator para magsakay ng iba pang empleyado.Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ni Mrs. Coldwell, “Well, I guess it was… okay?” nag-aalangang sagot niya. Dahil magkatabi kami, sa gilid ng mga mata ko’y nakita ko ang pag-iling niya, tila dismayado. “My family was incomplete kaya hindi natuloy ang lakad namin,” paliwanag pa niya.Napakagat ako sa labi nang maisip ang driving lesson namin ni Mr. Coldwell. Na-guilty ako dahil malamang ako ang may kasalanan kung bakit hindi sila nakumpleto at natuloy sa lakad.Pagkatapos ng driving lesson, bumalik na kami kaagad ni Mr. Coldwell sa condominium. Gusto pa sana niyang kumain sa labas pero nagsinungaling ako at nagsabing may importanteng
Mahigpit ang hawak sa manibela, sinigurado kong nasa tamang pwesto ang mga paa ko bago nakangiting bumaling kay Mr. Coldwell. “Ready na po ako.” May panginginig sa sistema ko pero sinusubukan kong hindi ito pansinin.You drove this car before, Ali. You just have to trust yourself and do it again.Kalmadong tumango ang boss ko, parang walang takot sa katawan kahit tila parehong nasa hukay ang isang binti namin.Oo’t pumayag ako sa pa-driving lesson ni Mr. Coldwell kahit na intensyon ko siyang iwasan. Inisip kong perks lang ito bilang empleyado kahit wala lang talaga ‘kong magawa dahil muntik ko na siyang mabangga.Ayon nga lang, hindi ko inasahang ngayong araw din niya ‘ko tuturuan. Kaya heto kami, nasa isang bakanteng parking lot malapit sa condominium.Naituro na ni Mr. Coldwell ang step-by-step na kapareho lang kung tutuusin ng video na napanuod ko. Mas madali ko nga lang itong natutunan dahil sa pa-live demo niya. At ngayon, oras na para sa application.Isang malalim na hinga pa, pi
It’s the longest elevator ride I’ve ever had.Walang nagsasalita o kumikilos. Dinig na dinig ko ang bigat ng paghinga ko at tibok ng puso. Nang sa wakas ay huminto na kami sa basement ng condominium, pagbukas na pagbukas ay ako ang unang lumabas. Hindi na ‘ko nag-abala pang lumingon sa takot na makilala ako ni Mr. Coldwell.Ayon nga lang ay napahinto ako sa gitna ng basement. Kinailangan kong hubarin ang suot kong shades para makita nang mabuti ang mga sasakyang naka-park dito. Napalunok ako dahil mukhang mahihirapan akong hanapin ang kotse ko sa dami.Muntik na ‘kong mapatalon sa tunog ng busina galing sa likuran ko. Agad akong umurong dahil nakaharang pala ako sa daanan ng mga sasakyan.Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko at nag-focus sa gusto kong mangyari. Iyon ay mahanap at ma-drive ang kotse ko. Inilabas ko ang cellphone ko at dito tiningnan ang litrato nito. Nagsimula akong maglakad, iniisa-isa ang bawat kotseng madaanan. Panay din ang pindot ko sa susi; umaasang tutu
What is this for you?Hindi ko rin alam, Sir. Hindi ko maalala.Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko habang nakatitig sa kisame ng kwarto. Kanina pa ako gising pero wala akong lakas bumangon. Hindi naman na ito bago. Imbes na makatulog ng maayos, buong gabi na naman akong nagpaikot-ikot sa kama; iniisip ang mga nangyari sa pagitan namin ni Mr. Coldwell kagabi.Wala naman sigurong masama na kinain at in-appreciate ko ang luto ng boss ko. I just didn’t want to disrespect him. Umalis din naman ako kaagad pagkatapos. Hindi na niya ‘ko hinayaan pang maghugas ng pinagkainan ko. Wala nang ibang nangyari at wala na rin kaming ibang pinag-usapan.Alina, kanino ka ba nagpapaliwanag? Sa konsensya mo?Narinig ko ang pagbukas ng pinto ng unit ko kaya nanlalata man ay pilit akong bumangon. Tamad kong ipinatong at ibinalot sa sarili ang kumot nang maglakad. Paglabas ng sala, bumungad sa ‘kin si Frances na tulad ng dati ay may dalang breakfast.Nakahinga naman ako nang maluwag dahil sa kaibi