Chapter 3 – Immolation

After that conversation with father, I enter my room. He said hindi na kami tutuloy sa lakad namin. I'm disappointed.

Pagkapasok ko ay agad akong pumunta sa table ko. I sit there and kinuha ko ang isang notebook. I write father's name next to Jaime.

I remember again my prophecy. They said, you should not see or have any idea about your prophesy because either it will be reversed or it'll happen in a very chaotic and extremely unimaginable way. I rolled my eyes as I remember my so called friends saying their perspectives about being aware of your prophecy. I mean, what's the worst that could happen?

Pagkatapos kong magsulat ay nilagay ko sa pinakadulo ng drawer ko yong notebook. I casted a spell on it so no one can open. Just one of the advantages of having this 'death symbol' embroided in me by some weird but fun-to-be-with creature. I am able to cast some minor spells. 

Kinuha ko ang isa pa sa mga pinakagandang gamit na pag-aari ko. Binuksan ko ang box to see the knife looking blade. I played it with my hands while imagining a game involving every werewolves in town including my family and friends. 

"Let me be in control even just for a day. Soon, you'll be able to rest darling." I smiled and look at each name I wrote in each paper pasted on the table. 

Let's play a game. Shall we?" After I said that, someone knock. As I expected.

"Can you come out? I have a guest and I want to introduce you to her. She didn't know you're here though but it's gonna be a surprise." He said and excitement is evident in his face. I smile at him and shows him my thumbs up. Lumabas naman agad sya. 

Binalik ko sa lalagyan ang mga gamit ko at agad nagbihis. At least I need yo be presentable and neat looking. After I am satisfied with my look ay lumabas na agad ako ng kwarto.

I saw them at the dining area. Our parents wasn't here so it's gonna be three of us. Naririnig ko na ang boses ng isang babae papunta palang ako ng dining area. 

I approach them and smiled sweetly. The girl looks so stunned. Tumayo naman yong kapatid ko para ipakilala ako sa guest nya.

"Styx, my sister. Ophra, my girlfriend." Girlfriend. I smile at Ophra. Mukha naman syang natauhan kaya agad-agad syang tumayo at nakipagkamay sakin. Akala ko naman makikipag-beso may ibubulong pa naman sana ako.

"It was nice to finally meet you." So she's playing safe. Hindi nya magawang ngumiti at tumingin sakin ng diretso. I've known her as part of Loren's pack. I also saw her at the woods at those times. I guess she's up to something and I'll gladly to be part or her baby games.

"It's so nice to see you again." Ngumiti ako ng nakakaloko sakanya. Paglingon ko sa kapatid ko ay nakakunot na ang noo nito.

"You already met each other? You said you haven't seen my sister." Mahina naman akong napatawa sa reaksyon nilang dalawa. Ophra looks constipated and my brother looks so puzzled. 

"I'm just kidding. Don't be so uptight. I just think I saw her one time already but I don't think she remember me." Sabi ko at nagkibit-balikat lang naman yong kapatid ko. 

We chat and she seems so comfortable already. Ang bilis nya naman maka-adjust. I'm trying so hard to not sound so sarcastic and frank. Sumasakit na nga yong pisngi ko sa kakapilit ng ngisi at tawa dito sa mga jokes nya na kapatid ko lang naman yong natatawa. 

After seemingly years of conversation ay napagpasyahan na ni Ophra'ng umalis. Nagbathroom muna yong kapatid ko kaya kaming dalawa lang ang naiwan ni Ophra dito. Nagsalita naman agad ako.

"And now you're my brother's girlfriend. What's next? One of you is going to be my mother or father's secret affair? Great." I mockingly said. 

"Wag na wag mong sasabihin sakanya. I'm gonna take Jaime away from you if you'll do that!" Nanggagalaiting sabi nya. Wala pa nga akong ginagawa e.

"I don't care if you'll take him away from me. He's just an aquaintance or..okay I'll consider him as a friend but nothing more. You can even dispose him if you want." Hindi ko naman kaano-ano yan. Logically, he is my boyfriend. 

"Your different. I already know though that you are pretentious. You are too good,too nice and too kind to be true." I'll take that as a compliment. That's not even me but I guess I'll accept that because I need to blend in.

"Thanks." I shortly said. My brother shows up already so she didn't have the chance to say anything anymore.

Gusto kong humalakhak sa reaksyon nya pero wag nalang baka umiyak pa. Nagpaalam ako sakanila at naghintay ng ilang sandali hanggang sa mawala na sila sa paningin ko. I gotta make most of my time worth it.

I jumped from trees to trees for almost an hour. I pass through the woods and some barriers. I take out the boat I hid. This is the only vehicle I have para makapunta sa Isla de Versiera. As I came closer and closer to the island, the tattoo on my wrist started to sting.

May maraming halimaw na nakabantay sa paligid ng isla. Iba't-ibang klase at laki. No outsiders can tame them and if ever they'll see someone who doesn't came from the island ay tinatakot nila para umalis pero kapag nagmatigas ay siguradong hindi na magtatagal sa mundo. Yon ang sabi ng iba but I haven't encounter it yet. That would be so thrilling, if ever.

Pagkadating ko sa isla ay nilibot ko ang paningin ko. It's so quiet. 

Naglakad ako ng naglakad hanggang sa makarating ako sa pinakagitna ng lugar. I remember so clearly that I got my tats here. Pero wala akong makitang ibang nilalang maliban sakin. 

Nilibot ko ang buong paligid pero wala pa rin. Malapit ng sumikat ang araw pero wala man lang bakas ng ibang nilalang dito. Nakakapagtaka. 

Pumasok ako sa isang abandonadong bahay. Habang lumilibot ako sa paligid ay bigla na lang sumakit ang ulo ko. Sumakit ang katawan ko hanggang sa nakaramdam ako ng sobrang init na para akong pinapaso. Dali-dali akong lumabas kahit medyo nahihirapan akong maglakad ng diretso at nabubundol pa ako sa pader. 

Sa sobrang init ay napasigaw na ako. Kinukuskos ko ang balat ko sa kagustuhang mawala ang init. Pakiramdam ko sinusunog ako ng buhay. Sobrang sakit at sobrang init. Malapit na akong makarating sa dalampasigan ng maramdaman kong mawawalan na ako ng malay. 

•••

"Bitawan nyo ko!" Sigaw ko habang nagpupumiglas sa hawak ng mga lapastanganang nilalang. Nanlaban ako ngunit madami sila at malalakas. Nagawa kong tumakas ng saglit kanina pero agad rin nila akong nahuli ulit. Hindi ko alam kung bakit hindi tumatalab sakanila ang mahika ko.

Mahigpit nilang hinawakan ang kamay ko at hinatak ako sa kung saan. Hindi ko masyadong makita ng maayos ang daan dahil sa sobrang dilim at ang alam ko'y hatinggabi na. Hindi ako makapag-isip ng maayos na paraan para makatakas dahil sa sitwasyon ko at humihina ang mahika ko sa hindi ko mawari na dahilan.

Sinubukan kong tingnan ang itsura ng mga may hawak sakin gamit ang kakarampot na liwanag at nakita ko ang kakaibang kulay ng kanilang mga mata. Mga taong-lobo. Hinding-hindi ako pwedeng magkamali dahil nagbibigay ng kakaibang liwanag ang kanilang mga mata kapag gabi lalong-lalo na at kabilugan ngayon ng buwan.

May naririnig akong mga lobong umuungol. Unti-unti itong lumalakas kaya wari ko'y papalapit na kami sa lugar nila. 

Ilang segundo lang ay bigla ko nalang namalayan ay nasa harap na ako ng mga lobong sobra pa sa labing-dalawa. Lalong umusbong ang galit ko sa nakita. 

"Ano to?! Napagkasunduan na natin na walang magsisimula ng gulo." Sinusubukan kong maging kalmado at pakinggan ang paliwanag nila. I've changed from being an impatient women. I spent years to find a reason to understand every situation and not be impulsive.

Lumapit naman sakin ang dalawang kinikilala nilang pinuno. A man and a woman, an Alpha pair. 

"Pansensya ka na pero hindi kami tumutupad sa usapang hindi naman kami nakikinanang." Nakangising sambit ni Celsa, ang babaeng pinuno. 

"Kailangan ka lang namin para mabuhay ang anak namin." Sambit naman ni Fredo na asawa ni Celsa.

Magsasalita na sana ako ng may mas naunang magsalita sakin. Isang pamilyar na boses ng isang babae.

"You are going to be a sacrifice, an immolation my dear friend. Wag ka na magpumiglas total hindi naman tatalab yang mahika mo." Sa lahat ng pwedeng magtraydor sakin ay sya ang hinding-hindi ko inaasahan. I saved her life and I trusted her. 

"And you're useless now after all those drinks I gave you for the past years. Ang tagal nga lang ng epekto sayo. Special thanks for that drink because I add a special potion in it and I know that you know what it is." Nakangising sambit nya. 

Hindi ko na nasundan ang mga sumunod na pangyayari. Everything went black and the last thing I heard is her laugh.

•••