Chapter 6

Nanigas ang mata ni Lyxus. Tumingin siya kay Eva nang malamig.

"Kung ayaw mong mamatay, pwede mo subukan."

May bahid ng ngisi ang lumabas sa delicate na mukha ni Eva: "Bakit sa tingin mo di ko pa nasubukan? What if I just lost 2000cc of blood, hahayaan mo parin ba akong magdonate sa kanya?"

"Eva, wala ka sa katwiran. Ang maximum na dami ng blood loss pag nagkakaregla ay 60cc lang. Kung gusto mong gumawa ng excuse, gawin mo namang makatwiran."

Napangiti ng mapait si Eva. Malinaw ang pagkakasabi niya, pero hindi siya naniwala.

Kung may pake lamang ito kahit konti sa kanya, magtatanong ito sa kanya. Kahit pa konti lang ang alam nito sa kanya, alam niya dapat na hindi siya ganoong kalse ng tao na tutunganga lang at manonood sa taong nangangailangan.

Ito ang pagkakaiba ng mahal at hindi mahal. Sa maliit na sugat ni Lea nataranta agad siya at hindi man lang nito napansin na dumaan siya sa mapanganib na operasyon ng abortion.

Nang maramdaman ni Eva ang pagkabigo, nakita niya ang lalake sa hamba ng pinto ng ward.

Nanigas si Eva sa kinatatayuan.

Habang wala siyang malay nung araw na yon, nakakita si Eva ng isang pigura. Isang malumanay at mababang boses ng lalake ang tumatawag sakin. Pinilit niyang buksan ang mata niya at nakita ang lalaking nasa harap niya ngayon.

Malinaw na naalala niya na mahigpit niyang hinawakan ang braso ng lalake gamit ang dalawang kamay at nagmakaawa sa mahinang boses: "Pakiusap, iligtas mo ko."

Nang magising siya, sinabi sa kanya ni Ellie na ang nagdala sa kanya dun ay isang gwapong lalake na may suot na salamin.

Napangiti si Eva sa sarili.

Naglakad siya papunta kay Leon at nagtanong nang mahina, "Ikaw ba ang kapatid ni Lea Evangelista?"

Tumango si Leon nang mahinahon, ang boses nito ay marahan, "Miss Tuason, kung may problema ka sa kalusugan, pwede ko..."

Pinikit ni Eva ang mata. 

Napakabait ng Diyos sa kanya. Ang nagligtas sa kanya na gusto niyang mabayaran ay siyang kapatid ni Lea.

Mapait siyang napangiti at sinabi, "Mr. Evangelista, pwede ba mag-usap tayo saglit?"

Nang dapat na dadalhin niya si Leon sa malapit na hagdan, hinablot ni Lyxus ang braso niya.

"Bakit mo siya hinahanap? Meron bang hindi mo pwede sabihin sa harap ko?"

Napangisi si Eva: "Sinabi ko na sa pagmumukha mo yun, may karapatan ka pa bang malaman?"

"Eva, kelan ka pa naging hindi makatwiran?"

"Talaga bang wala ako sa katwiran o talagang hindi ka lang makatao?"

Matapos sabihin iyon, hindi na niya hinintay ang reaksyon ni Lyxus at kumawala siya sa hawak nito.

Sa ilalim ng malamig na tingin ni Lyxus, hinila niya sa gilid si Leon. Walang bakas ng dugo sa orihinal na delicate na mukha ni Eva.

Nagtaas siya ng ulo, tinignan niya ang gwapong mukha ni Leon at sinabi, "Niligtas mo ang buhay ko nung araw na yun Mr. Evangelista, at hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na magpasalamat sayo. Hindi ko akalain na bibigyan ako ng pagkakataon para masuklian ka kagad. Wag ka mag-alala, magdodonate ako ng dugo sa kapatid mo, pero meron lang akong isang kahilingan. Sana manatiling tikom ang bibig mo tungkol sa pagligtas sakin Mr. Evangelista."

Kumunot ang kilay ni Leon, at ang boses nito ay malumanay: "Yung bata ay kay Lyxus, tama?"

Napangiti ng mahina si Eva: "Hindi na importante kung kanino iyon. Wala naman na yon. Ayoko lang makaapekto ito sa magiging desisyon ko."

Hindi niya alam kung anong magiging reaksyon ni Lyxus pag nalaman iyon. Ayaw niya lang magkaroon ng gulo at gusto niya nang iwan si Lyxus sa lalong madaling panahon.

Nagdilim ang mata ni Leon nang ilang segundo, at parang nakikita niya ang mukha ng mama niya  sa pagitan ng mga kilay ni Eva. Hindi niya mapigilan ang puso kundi tumigil, at nagtanong na may pag-aalala: "Pero nagkaroon ka ng matinding pagdurugo nung oras na yon, at ilang araw palang nakakalipas simula nun. Sigurado ka bang okay ka lang?"

Tumaas ang gilid ng labi ni Eva na may ngisi: "Sakin nalang yon. Gusto ko lang sana bayaran ang kabutihan mo sakin. Simula ngayon, wala na tayong kahit anong utang sa isa't-isa."

"Hindi mo kailangan gawin to. Hindi ako ganoong klase ng tao. Kung hindi papayag ang katawan mo dito, hindi kita pipilitin."

"Ayokong magkaroon ng utang na loob sa iba, lalo na sa mga taong may kaugnayan kay Lea. Mr. Evangelista, sana wag mong kalimutan ang kasunduan natin."

Matapos magsalita ni Eva, tumango ito ng mahina sa direksyon ni Leon, tsaka naglakad papunta sa nurse na kanina pa naghihintay.

"Dalhin mo ko para kuhanan ako ng dugo."

"Eva!"

Hinila siya pabalik ni Lyxus at tumitig sa kanya na nanlilisik ang mata.

"Bakit mo hinahanap si Leon Evangelista? Meron ka bang tinatago sakin?"

Malamig na tumingin sa kanya si Eva, may mahinang ngiti sa mga labi nito.

"Bakit? Natatakot ka ba na nakikita ko siya bilang sumunod na mag-sponsor sakin? Wag ka mag-alala, kahit pa maging desperada ako, hindi ko sasaktan ang kinakapatid mo."

Matapos sabihin iyon, walang awang kumawala siya sa pagkakahawak ni Lyxus, dineretso niya ang likod niya at sinundan ang nurse papasok.

Sa hindi malaman na kadahilanan, pakiramdam ni Lyxus ay may humampas ng malakas sa puso niya. Napatitig siya sa likod ni Eva at dahan-dahan kinuyom ang kamao.

Bente minuto ang nakalipas, nakalabas na si Eva sa ward.

Ang maliit na mukha nito na kasing laki lamang ng palad niya ay kasing putla ng papel. Ang orihinal na mamasa-masa at kulay rosas na labi ay ngayon wala nang dugo. Ang mata nito ay matamlay at ang katawan nito ay pagewang-gewang. Nakakapit ito sa pader habang binabagtas ang pasilyo.

Napatakbo si Lyxus sa dalaga at yumuko ito para buhatin siya. Mayroong hindi masabi na emosyon sa mata nito.

"Dadalhin kita sa malapit na pagpahingahan."

Pero bago pa man makagalaw ang binata, narinig nito ang boses ng maliit na nurse sa likod niya.

"Mr. Villanueva, si Miss Evangelista po ay emotionally unstable at umiiyak po atsaka gusto ka po makita. Pakiusap po pumunta po kayo at tignan siya sa lalong madaling panahon."

Kalmadong tumingin si Eva kay Lyxus, may bahid ng pang-uuyam sa gilid ng maputla nitong mga labi.

Nung kinukuhanan siya ng dugo ngayon-ngayon lang, nakaramdam siya ng pagkahilo at gusto niya nang matulog. Pinilit niya ang sarili niyang makalabas sa ward. 

Nang makita niya si Lyxus na naglalakad palapit sa kanya, nakaramdam siya ng kislap ng pag-asa sa puso niya. Gusto niyang sabihin sa binata na hindi na niya kaya at kunin na siya nito paalis pero nang marinig niya ang sinabi ng nurse, natawa nanaman siya sa sarili niya.

Sa pagitan nila ni Lea, kahit kelan hindi siya pinili ni Lyxus.

Gaya ng inaasahan.

Nag-alinlangan si Lyxus saglit.

Binaba siya nito at sinabi sa malalim na boses, "Hintayin mo ko rito."

Tila kalmado si Eva habang pinapanood si Lyxus na ibaba siya, tsaka nagmadali papunta sa ward ni Lea. Agad na nagbaba siya ng ulo para itago ang nanunubig na mata niya.

"Miss Tuason, dalhin na kita."

Dumating si Leon at sinubukan suportahan si Eva pero tinulak siya nito.

Tumingin sa kanya ang dalaga ng may matigas na ulo at malamig na sumagot: "Mr. Evangelista, ang pabor sa pagitan nating dalawa ay tapos na. Ayokong magkautang sayo ng kahit ano kahit kelan!"

Matapoa sabihin iyon, kumapit siya sa pader gamit ang isang kamay at dahan dahan naglakad palabas. Naramdaman niyang nanginginig ang mga binti niya, ang paningin niya ay lalong nagdidilim, at ang lakas niya ay halos ubos na.

Gayunpaman, pinilit parin niya ang sarili na bumaba simula sa taas. Makaalis sa paningin ng pamilya Evangelista at makaalis kung nasan si Lyxus.

Subalit, di pa man siya nakakalayo bago hindi na kinaya ng katawan niya suportahan siya. Nagdilim ang paningin niya at bumagsak sa simento. Nang akalain niya ay babagsak na siya una ang mukha, isang malaking kamay ang pumigil sa bewang niya.

Isang kabadong boses ang narinig ng tenga niya: "Eva!"