Chapter 44
"There you go," biglang dumating si Ashley.
"Bat' ang tagal mo? Binu-bully na ako ni Rose." Maktol ko.
"Hoy!? Ako nga itong binu-bully mo. Ikaw na buntis ka, pasalamat ka't mahal kitang bruhita ka." Hindi mawari ni Rose kung tatawa ba ito O maiinis sa akin. "Ang dangal ko nilamog mo na. Pasalamat ka talaga babae ka."
"Love you too, friend. Pero wala ka pa ding' kipay." Ani ko sabay tawa nang malakas. Ewan trip kung asarin ngayon si Rose.
"Mag si tigil nga kayong dalawa, taposin na natin to'. May emergency pa akong pupuntahan." Nag ka tinginan kaming dalawa ni Rose, at sabay din na napatingin kay Ashley. Mabilis ang bawat galaw nito. Nakalapag na sa harapan nito ang isang high-end laptop. Mabilis din ang pag-tipa nito sa keyboard, halos hindi ko na nga masundan ang bawat galaw ng mga daliri nito.
Dahil sa nakikita napuno ng katanungan an
'Tawagan ko nalang kaya? Pero, nakakahiya anong sasabihin ko? Hello, boss 'gihigugma pod taka' ganoon? Argh, Para akong isang malanding nilalang na hayok sa salitang 'mahal kita'. Oh god, anong gagawin ko.' Hindi niya maiwasang mapakagat labi. Kanina pa ako pa balik-balik, habang nag iisip kung ano ba ang gagawin. After kung malaman, kung ano ang ibig sabihin ng mga salitang iyon. Gusto ng puso ko na makita ang binata and served her heart in a silver platter. In short, i-aalay ko rin ang puso kasama na ang kaluluwa sa binatang sini-sinta. Pero nag tatalo ang puso't isip niya. Isipan niya na mismo ang pumipigil sa anoma'ng gagawin, katwiran ni isipan. Kailangan niyang pag handaan kung ano ba ang sasabihin sa lalaki, siyempre kunting pakipot, well do. Ano ba! Isa tayong dalagang pilipina. Gaga! Sino ba itong miss na miss ang halik at yakap ni Jonathan. Sino ba ang laging nag
Chapter 46 Mainit... Mapusok... Walang halong inhibition iyon ang kasalukuyang nagaganap sa kanilang dalawa ngayon ni Jonathan. No holds barrier, she's willing to be naked and never be afraid. Nang may ma-alala siya. "Hoy! T-teka lang dito ba talaga natin gagawin? Magagalit si Lord, susmaryusep." Pinipilit ko siyang itulak. Nasa kitchen pa silang dalawa, hustisya naman! May naka handa pang pagkain sa mesa. At higit sa lahat hindi lang sila ang tao dito sa bahay. Pero parang hindi niya rin kayang pigilan ang binata, when I felt his heavy hand on my exposed super pregnant belly. I almost run out-breath, and everything was fueled when I felt his hot kisses on my shoulder up to my neck. Until it reaches my earlobes, "fuck, sorry Lord." Napakapit siya ng mahigpit sa mahogany table na nasa kanyang likuran. At parang isa siyang masarap na putaheng nakahanda ka
Kinabukasan..."Kuya Bert. Hello po, maganda po ako this morning," magiliw kong bati sabay kindat kay Kuya Bert. Pag labas ko ng bahay siya na agad ang aking nakita. Natawa ito sa ginawa niya. "Masaya tayo ma'am ah." "Ay, naman! Dapat nga sa bawat araw na sumisikat si haring araw, sasalubongin natin ito na may ngiti at galaw sa ating mga puso." Ganito pala nagagawa ng inlove na kahit ang pag sikat ni haring araw ay kay sarap sa pakiramdam. "Kuh! E bakit kahapon. Sambakol pag-mumukha mo ma'am. Nahalikan lang kayo kagabi gumaganyan na kayo." Giliw na sagot nito at sinabayan pa nang malakas na pag tawa. "May pa buhat-buhat pa kayo, ang sweet naman. Sana all!" "Ikaw! Hoy!!! Ang chismoso mo naman Kuya Bert, sige tawa ka lang diyan wala kang almusal ngayon." wika niya na may halong pag babanta. Gutomin kasi ito, halata naman kagabi ito ang pasimuno ng lahat. Pero, syempre hindi niy
Life pushes you to your limit. You want to scream, wreck everything because pain is eating your flesh, and you wish to stop it. Stop this suffering! But pain demands to be felt, you need to embrace it to feel...numb. But, it's too much. Nakakabaliw... I still choose to love life...even life took my parents away. And decided to make me an orphan. I still choose to love life...even I'm not lovable enough. No one dares to date me, kahit man lang pakiligin ako. Walang may nag kamali. I still choose to love life...when I decided to be alone. To die alone, before. Kaya nga pinilit kung mag hanap ng sperm donor. Nag hahanap ako ng anak, kasi kahit papaano may hahawak sa tungkod ko pag tumanda ako. Then you came... I see the true beauty of life when I meet you. You introduce life differently from what I'm seeing before. You make
"I'll double the payment. And all you have to do is make the part of the deal," she said with a clenched teeth. At binuksan ni Aurelia ang dala-dalang Valentino leather bag. Kinuha nito ang isang checkbook at isang mamahaling ballpen. I noticed something. She was tightly gripping the poor ballpen. If the pen could talked it will scream for help. We all have a demons inside. I'm battling with my own and so is Aurelia. But right now Aurelia's demon is eating her alive. Throwing daggers at me. Hindi niya naiwasang ikuyom ang mga kamay, naramdaman niya na kumirot ang kanang kamay. The pain is giving her a warning. She need's to calm down. Dahil kung hindi baka na-i-hambalos niya na kay Aurelia ang mamahalin nitong bag. Higit sa lahat may batang madadamay sa pagiging impulsive niya. "Can I ask you a question? For you? What's the essence of being a mother?" I calmy ask. "What?"
I looked at the vast ocean. The waves are calm, but my mind is in chaos. Life is indeed remarkable. Bibigyan ka ng kakaibang saya ngunit sa huli babawiin din lang pala. Life can easily give you. Your death sentence in a silver platters. And life give me my death in the most painful way. Even I couldn't imagine. Nakatatak na sa utak ko ang pangyayaring iyon, nakaukit na sa puso ko ang sakit na dulot ng isang pamamaalam na hindi ko pinaghandaan. Masyadong ahas ang buhay ng isang tao. Hindi man lang naranasan ng kanyang anak ang masinagan ng araw. Ninakaw sa kanya ang kakarampot na ilaw, bukod tanging ilaw na mag bibigay gabay sana sa buhay niyang madilim. Nawala lang ng ganun-ganoon lang? Gusto niyang sumigaw ang unfair ng mundo. Nadamay ang isang inosenteng bata dahil sa kabaliwan ni Aurelia. Isang patak ng luha ang kumawala sa kanyang mga mata. Kailan ba titigil sa pag patak ang kanyang mga luha? Nakakapago
"Why you choose to let him go? Nagwawala ka sa hospital noong nakita mo siya. Then now? Now you're calm and serene. What's the change of heart?" Tanong ni Rose. Sinamahan niya ako ng mag desisyon akong kausapin si Jonathan. Dalawa sila ni Kuya Bert actually naiwan lang ang huli para samahan ang amo nito. Isang ngiti ang kumawala sa aking mga labi. Habang naglalakad kasama ang kaibigan, inangat niya ang tingin at malayang pinagmasdan ang kalangitang nag kukulay kahel na. The sunset is making the scenery perfect para sa mga taong tulad ko na handa ng i-alay ang lahat sa tadhana. Kung hindi kayo ang naka tadhana kahit anumang gawin mo ay hindi 'yon mangyayari, pero kung kayo talaga. Tadhana na mismo ang gagawa ng paraan. At pinaubaha niya na ang lahat-lahat sa maykapal. Tatlo-apat hindi niya na mabilang kung ilang kilometro na ang layo niya kay Jonathan. Sa bawat hakbang niya ay palayo siya nang palayo rito. An
Nakasuot ito ng jersey shorts at sando, magulo ang buhok, at mamasa-masa pa dahil sa pawis. Dahil sa suot nitong sando naka-expose ang biceps ni Jonathan, at higit sa lahat bumabakat na rin ang abs nito sa katawan. Isang perpektong tanawin na hinulma para pag pantasyahan. "O ano? Nakatulala? Pinakawalan mo na 'yan kaya hangang tingin ka na lang ngayon. Kuh! Mga babae talaga." Nakataas ang kilay sabay irap na wika ni Rose. Doon lang ako natauhan. Nahihiyang binawi ko na ang tingin sa katawan ng binata. Damn it. Bat' naman kasi nakaka-akit pagmasdan ang katawan nitong makasalanan. Hiyaw ng aking isipan masama sa kalusugan at lalo na sa mga mata ko ang tanawing iyon. Kaya nakayuko at may pag mamadaling tinungo ko ang pintoan ng aking apartment. Dumaan ako sa pinaka gilid iniiwasan kung makuha ng atensiyon lalo na ang mga naglalaro. Luckily, marami ang nanunoud ng basketball. Kaya mal