Chapter 44
"There you go," biglang dumating si Ashley.
"Bat' ang tagal mo? Binu-bully na ako ni Rose." Maktol ko.
"Hoy!? Ako nga itong binu-bully mo. Ikaw na buntis ka, pasalamat ka't mahal kitang bruhita ka." Hindi mawari ni Rose kung tatawa ba ito O maiinis sa akin. "Ang dangal ko nilamog mo na. Pasalamat ka talaga babae ka."
"Love you too, friend. Pero wala ka pa ding' kipay." Ani ko sabay tawa nang malakas. Ewan trip kung asarin ngayon si Rose.
"Mag si tigil nga kayong dalawa, taposin na natin to'. May emergency pa akong pupuntahan." Nag ka tinginan kaming dalawa ni Rose, at sabay din na napatingin kay Ashley. Mabilis ang bawat galaw nito. Nakalapag na sa harapan nito ang isang high-end laptop. Mabilis din ang pag-tipa nito sa keyboard, halos hindi ko na nga masundan ang bawat galaw ng mga daliri nito.
Dahil sa nakikita napuno ng katanungan an
'Tawagan ko nalang kaya? Pero, nakakahiya anong sasabihin ko? Hello, boss 'gihigugma pod taka' ganoon? Argh, Para akong isang malanding nilalang na hayok sa salitang 'mahal kita'. Oh god, anong gagawin ko.' Hindi niya maiwasang mapakagat labi. Kanina pa ako pa balik-balik, habang nag iisip kung ano ba ang gagawin. After kung malaman, kung ano ang ibig sabihin ng mga salitang iyon. Gusto ng puso ko na makita ang binata and served her heart in a silver platter. In short, i-aalay ko rin ang puso kasama na ang kaluluwa sa binatang sini-sinta. Pero nag tatalo ang puso't isip niya. Isipan niya na mismo ang pumipigil sa anoma'ng gagawin, katwiran ni isipan. Kailangan niyang pag handaan kung ano ba ang sasabihin sa lalaki, siyempre kunting pakipot, well do. Ano ba! Isa tayong dalagang pilipina. Gaga! Sino ba itong miss na miss ang halik at yakap ni Jonathan. Sino ba ang laging nag
Chapter 46 Mainit... Mapusok... Walang halong inhibition iyon ang kasalukuyang nagaganap sa kanilang dalawa ngayon ni Jonathan. No holds barrier, she's willing to be naked and never be afraid. Nang may ma-alala siya. "Hoy! T-teka lang dito ba talaga natin gagawin? Magagalit si Lord, susmaryusep." Pinipilit ko siyang itulak. Nasa kitchen pa silang dalawa, hustisya naman! May naka handa pang pagkain sa mesa. At higit sa lahat hindi lang sila ang tao dito sa bahay. Pero parang hindi niya rin kayang pigilan ang binata, when I felt his heavy hand on my exposed super pregnant belly. I almost run out-breath, and everything was fueled when I felt his hot kisses on my shoulder up to my neck. Until it reaches my earlobes, "fuck, sorry Lord." Napakapit siya ng mahigpit sa mahogany table na nasa kanyang likuran. At parang isa siyang masarap na putaheng nakahanda ka
Kinabukasan..."Kuya Bert. Hello po, maganda po ako this morning," magiliw kong bati sabay kindat kay Kuya Bert. Pag labas ko ng bahay siya na agad ang aking nakita. Natawa ito sa ginawa niya. "Masaya tayo ma'am ah." "Ay, naman! Dapat nga sa bawat araw na sumisikat si haring araw, sasalubongin natin ito na may ngiti at galaw sa ating mga puso." Ganito pala nagagawa ng inlove na kahit ang pag sikat ni haring araw ay kay sarap sa pakiramdam. "Kuh! E bakit kahapon. Sambakol pag-mumukha mo ma'am. Nahalikan lang kayo kagabi gumaganyan na kayo." Giliw na sagot nito at sinabayan pa nang malakas na pag tawa. "May pa buhat-buhat pa kayo, ang sweet naman. Sana all!" "Ikaw! Hoy!!! Ang chismoso mo naman Kuya Bert, sige tawa ka lang diyan wala kang almusal ngayon." wika niya na may halong pag babanta. Gutomin kasi ito, halata naman kagabi ito ang pasimuno ng lahat. Pero, syempre hindi niy
Life pushes you to your limit. You want to scream, wreck everything because pain is eating your flesh, and you wish to stop it. Stop this suffering! But pain demands to be felt, you need to embrace it to feel...numb. But, it's too much. Nakakabaliw... I still choose to love life...even life took my parents away. And decided to make me an orphan. I still choose to love life...even I'm not lovable enough. No one dares to date me, kahit man lang pakiligin ako. Walang may nag kamali. I still choose to love life...when I decided to be alone. To die alone, before. Kaya nga pinilit kung mag hanap ng sperm donor. Nag hahanap ako ng anak, kasi kahit papaano may hahawak sa tungkod ko pag tumanda ako. Then you came... I see the true beauty of life when I meet you. You introduce life differently from what I'm seeing before. You make
"I'll double the payment. And all you have to do is make the part of the deal," she said with a clenched teeth. At binuksan ni Aurelia ang dala-dalang Valentino leather bag. Kinuha nito ang isang checkbook at isang mamahaling ballpen. I noticed something. She was tightly gripping the poor ballpen. If the pen could talked it will scream for help. We all have a demons inside. I'm battling with my own and so is Aurelia. But right now Aurelia's demon is eating her alive. Throwing daggers at me. Hindi niya naiwasang ikuyom ang mga kamay, naramdaman niya na kumirot ang kanang kamay. The pain is giving her a warning. She need's to calm down. Dahil kung hindi baka na-i-hambalos niya na kay Aurelia ang mamahalin nitong bag. Higit sa lahat may batang madadamay sa pagiging impulsive niya. "Can I ask you a question? For you? What's the essence of being a mother?" I calmy ask. "What?"
I looked at the vast ocean. The waves are calm, but my mind is in chaos. Life is indeed remarkable. Bibigyan ka ng kakaibang saya ngunit sa huli babawiin din lang pala. Life can easily give you. Your death sentence in a silver platters. And life give me my death in the most painful way. Even I couldn't imagine. Nakatatak na sa utak ko ang pangyayaring iyon, nakaukit na sa puso ko ang sakit na dulot ng isang pamamaalam na hindi ko pinaghandaan. Masyadong ahas ang buhay ng isang tao. Hindi man lang naranasan ng kanyang anak ang masinagan ng araw. Ninakaw sa kanya ang kakarampot na ilaw, bukod tanging ilaw na mag bibigay gabay sana sa buhay niyang madilim. Nawala lang ng ganun-ganoon lang? Gusto niyang sumigaw ang unfair ng mundo. Nadamay ang isang inosenteng bata dahil sa kabaliwan ni Aurelia. Isang patak ng luha ang kumawala sa kanyang mga mata. Kailan ba titigil sa pag patak ang kanyang mga luha? Nakakapago
"Why you choose to let him go? Nagwawala ka sa hospital noong nakita mo siya. Then now? Now you're calm and serene. What's the change of heart?" Tanong ni Rose. Sinamahan niya ako ng mag desisyon akong kausapin si Jonathan. Dalawa sila ni Kuya Bert actually naiwan lang ang huli para samahan ang amo nito. Isang ngiti ang kumawala sa aking mga labi. Habang naglalakad kasama ang kaibigan, inangat niya ang tingin at malayang pinagmasdan ang kalangitang nag kukulay kahel na. The sunset is making the scenery perfect para sa mga taong tulad ko na handa ng i-alay ang lahat sa tadhana. Kung hindi kayo ang naka tadhana kahit anumang gawin mo ay hindi 'yon mangyayari, pero kung kayo talaga. Tadhana na mismo ang gagawa ng paraan. At pinaubaha niya na ang lahat-lahat sa maykapal. Tatlo-apat hindi niya na mabilang kung ilang kilometro na ang layo niya kay Jonathan. Sa bawat hakbang niya ay palayo siya nang palayo rito. An
Nakasuot ito ng jersey shorts at sando, magulo ang buhok, at mamasa-masa pa dahil sa pawis. Dahil sa suot nitong sando naka-expose ang biceps ni Jonathan, at higit sa lahat bumabakat na rin ang abs nito sa katawan. Isang perpektong tanawin na hinulma para pag pantasyahan. "O ano? Nakatulala? Pinakawalan mo na 'yan kaya hangang tingin ka na lang ngayon. Kuh! Mga babae talaga." Nakataas ang kilay sabay irap na wika ni Rose. Doon lang ako natauhan. Nahihiyang binawi ko na ang tingin sa katawan ng binata. Damn it. Bat' naman kasi nakaka-akit pagmasdan ang katawan nitong makasalanan. Hiyaw ng aking isipan masama sa kalusugan at lalo na sa mga mata ko ang tanawing iyon. Kaya nakayuko at may pag mamadaling tinungo ko ang pintoan ng aking apartment. Dumaan ako sa pinaka gilid iniiwasan kung makuha ng atensiyon lalo na ang mga naglalaro. Luckily, marami ang nanunoud ng basketball. Kaya mal
"Where are we going?" I asked. Mas pinapainit lalo ni Desmund ulo ko. "M-may nakalimutan lang ako," natatarantang sagot nito. "Fuck! We don't have a time. At ano ang nakalimutan mo sa loob ng simbahan?" Ang daan na tinatahak nila ay patungong Manila cathedral, isa sa pinakamalaking simbahan sa lungsod ng Maynila. "And now? Where stuck in this fucking traffic. Maneuver the car, Desmund. I don't fucking care if may nakalimutan kang pakasalan." "Ayaw na nga akong pakasalan! Ang ingay mo, pa! Manahimik ka nga muna riyan. Hayaan mo akong mag drive." Naasar na sagot ni Desmund. Nagulat ako ng biglang iniabot ni Tristan ang isang blue necktie at walang pakialam na kinuha nito ang hinubad kung coat kanina, at pinagpagan iyon. "What are you doing?" Naguguluhang tanong ko. "Ha?" Wala sa sariling sagot nito. "
Jonathan'sNapatigil ako sa pagpasok ng may narinig akong tawanan galing sa kusina. Hindi ko maitago ang ngiti na agad naka-paskil sa aking mga labi. Parang kailan lang subrang tahimik ng buong bahay, ngayon lang ulit bumalik ang sigla nang lahat. I don't blame her it's my fault from the first place."Naku, Ma'am. Na-miss ka ng mga tao rito sa bahay. Parang nawalan din nang gana mga guawdiya rito." Narinig kung wika ni Mang Bert. "Kuya Bert, magsabi ka nga nang totoo. Ako ba talaga o ang loto ko. Ang na-miss niyo? Pero kahit hindi mo na sabihin, masyado kang halata Kuya Bert. Naubos mo na ang limang pancake, kaya pala punong-puno iyang belt bag niyo, e." "E, sa masarap ma'am eh. Hindi ko po mapigilan ang sarili ko." Yup. Me too. Na-miss ko ang loto ni Brittany. Ilang araw akong hindi makakain ng maayos, hinahanap-hanap ko ang loto niya, lalo na ang kamote fries na gawa nito.
"Hindi na ako mapapagod na mahalin ka. Kahit hindi tayo magkakasundo sa isang bagay, tahimik lang ako. Pero gusto ko pa rin na masunod ang gusto ko. Syempre Nakadepende pa rin sa sitwasyon basta give and take tayong dalawa, ganyan ang nagmamahalan. Tama na 'yung ikaw na lang lage ang nagbibigay. T-tsaka, kung mag-aaway tayo pwedeng pahinga lang pero huwag naman dumating sa puntong mag papa-hypnotismo tayo. Masyadong professional ang dating hindi ko afford." Mahaba kung litanya habang May mga luhang dumadaloy sa aking mga mata. "T-tsaka, m-miss ka na ni baby." Biglang lumambot ang mga mata ni Jonathan. "M-miss ko na rin si baby. I'm sure our baby is perfectly fine in the hands of our God. She's an angel n-now. Our angel. G-gawa na lang tayo ulit. Damihan natin gusto mo ba isang batalyon?" Biglang napalunok ito at mababanaag ang pag-asa sa mga mata nito. "Iyon ay kung tatanggapin mo pa ako ulit." Bigla akong tumayo mula sa
Parang banabayo ang puso ko sa subrang kaba. Ito na ba ang kataposan ng lahat? "Tangina!? Desmund naman e. Bilisan mo naman sa pag-da-drive. Paano natin maabutan si Jonathan nito kung kasing bagal ng pagong itong kotse mo!" Singhal ko sa lalaking nag mamaneho. "Tsaka ilagay mo nga 'yang cellphone mo. Kanina mo pa 'yan hawak-hawak ah, alam mo ba na bawal 'yan?" "Hey, lady. Calm down, okay? Maabotan natin si Jonathan. Jeez! I'm not Aiden. Racer lang 'yon pero mas gwapo pa rin ako," proud sa sariling sagot nito. Sabay hagis sa cellphone nito sa dashboard. "Tsaka malapit na tayo okay?" Ani nito sabay turo sa isang hospital sa di kalayuan, "we're already here." Anonsiyo nito. "Faster, please." she pleaded. Dito nakasasalay ang buhay pag-ibig ko at ang buhay ng anak namin. Oo may kasalanan ako per
May mali ba sa desisyon ko? Gusto ko lang naman huminga, at uunahin muna ang sarili dahil masyado akong nasaktan. Masama ba na unahin ko muna sarili ko? Nanghihinang napasandal ako sa dingding. Drain na drain na puso niya kasama pa lakas ko. Nakakapagod na rin ang umiyak pero masyadong pasaway mga luha ko. Oo, mahal namin ang isa't-isa pero kailangan din namin ng pahinga. "Natakot lang ako, boss. Kaya mas pinili ko muna ang mapag-isa. Pero bakit pinaparamdam mo sa akin na nag kamali ako ng pinili ko muna ang sarili ko?" Mahina kung wika sa sarili. Hahanapin ko muna sarili ko, bago ako lumaban ulit. Hindi ako nakatulog nang maayos ng gabing iyon. Kinabukasan maaga akong gumising pero wala ng Jonathan ang gumambala sa akin at sa buong compound. Bumalik sa dati ang lahat, naging maingay na ang compound dahil sa mga chismosa, at sa mga tambay, sa mga batang naglalaro.
Chapter 53"Thank you, Cairo. Kung hindi dahil sa'yo hindi ko mapapayag Tita mo," nakangiti kong saad kay Cairo. Hawak-hawak ko ang dalawa niyang kamay. Finally may masisimulan na rin akong bagong negosyo. She's praying na sana ay lumago iyon, hindi na ako mahihirapan pa kapag tumanda man akong mag-isa. "Ano ka ba? Okay lang 'yon." "Gusto mo ba treat kita? Dinner? Anong gusto mong kainin? Libre na kita." I want to express my gratitude. Kahit simpleng dinner man lang sana ay mabigyan ko man lang sana ito. "No. It's okay--" Naputol ang kung ano pa man ang sasabihan nito ng bigla ay may tumikhim nang malakas. Hindi pa nakontento sa tikhim sinabayan pa ng ubo. Nanlilisik ang matang tiningnan ko ang salarin. Nakatingin si Jonathan sa kanila magkadikit ang mga kilay habang kinakagat ang isang kutsara. Mariin itong nakatitig sa mga kamay nimang da
Nakasuot ito ng jersey shorts at sando, magulo ang buhok, at mamasa-masa pa dahil sa pawis. Dahil sa suot nitong sando naka-expose ang biceps ni Jonathan, at higit sa lahat bumabakat na rin ang abs nito sa katawan. Isang perpektong tanawin na hinulma para pag pantasyahan. "O ano? Nakatulala? Pinakawalan mo na 'yan kaya hangang tingin ka na lang ngayon. Kuh! Mga babae talaga." Nakataas ang kilay sabay irap na wika ni Rose. Doon lang ako natauhan. Nahihiyang binawi ko na ang tingin sa katawan ng binata. Damn it. Bat' naman kasi nakaka-akit pagmasdan ang katawan nitong makasalanan. Hiyaw ng aking isipan masama sa kalusugan at lalo na sa mga mata ko ang tanawing iyon. Kaya nakayuko at may pag mamadaling tinungo ko ang pintoan ng aking apartment. Dumaan ako sa pinaka gilid iniiwasan kung makuha ng atensiyon lalo na ang mga naglalaro. Luckily, marami ang nanunoud ng basketball. Kaya mal
"Why you choose to let him go? Nagwawala ka sa hospital noong nakita mo siya. Then now? Now you're calm and serene. What's the change of heart?" Tanong ni Rose. Sinamahan niya ako ng mag desisyon akong kausapin si Jonathan. Dalawa sila ni Kuya Bert actually naiwan lang ang huli para samahan ang amo nito. Isang ngiti ang kumawala sa aking mga labi. Habang naglalakad kasama ang kaibigan, inangat niya ang tingin at malayang pinagmasdan ang kalangitang nag kukulay kahel na. The sunset is making the scenery perfect para sa mga taong tulad ko na handa ng i-alay ang lahat sa tadhana. Kung hindi kayo ang naka tadhana kahit anumang gawin mo ay hindi 'yon mangyayari, pero kung kayo talaga. Tadhana na mismo ang gagawa ng paraan. At pinaubaha niya na ang lahat-lahat sa maykapal. Tatlo-apat hindi niya na mabilang kung ilang kilometro na ang layo niya kay Jonathan. Sa bawat hakbang niya ay palayo siya nang palayo rito. An
I looked at the vast ocean. The waves are calm, but my mind is in chaos. Life is indeed remarkable. Bibigyan ka ng kakaibang saya ngunit sa huli babawiin din lang pala. Life can easily give you. Your death sentence in a silver platters. And life give me my death in the most painful way. Even I couldn't imagine. Nakatatak na sa utak ko ang pangyayaring iyon, nakaukit na sa puso ko ang sakit na dulot ng isang pamamaalam na hindi ko pinaghandaan. Masyadong ahas ang buhay ng isang tao. Hindi man lang naranasan ng kanyang anak ang masinagan ng araw. Ninakaw sa kanya ang kakarampot na ilaw, bukod tanging ilaw na mag bibigay gabay sana sa buhay niyang madilim. Nawala lang ng ganun-ganoon lang? Gusto niyang sumigaw ang unfair ng mundo. Nadamay ang isang inosenteng bata dahil sa kabaliwan ni Aurelia. Isang patak ng luha ang kumawala sa kanyang mga mata. Kailan ba titigil sa pag patak ang kanyang mga luha? Nakakapago