Automatic na niyakap ko at ikinulong sa aking mga bising ang babaeng mahimbing na natutulog, and her natural sweet musky scent of jasmine, fully invade his senses at nagising ang hindi dapat magising nang mga oras na iyon.
Fuck! She needs to rest and she's sore down there.
Paanong di mapapagod? Hindi mo pa naman tinigilan isa kang malaking timawa. Tapos tutuklaw ka na naman? Kastigo ng utak ko sa kaibigan niyang naka salute na naman.
Hindi ko alam kung anong pumasok sa isipan ni Brittany, at kung bakit gusto nitong mag hanap n
Chapter 27 "I'm so sorry," anang malamyos na tinig na nag pabalik sa akin sa realidad. "Ha? No, it's okay," wala sa sariling sagot ko dito. Inabot ko dito ang makapal na Librong nahulog sa aking paanan. Ni hindi ko na pinansin ang pananakit ng aking paa. "Thank you, and again, I'm so sorry. I'm just really in hurry." Kinuha na nito ang libro at muli huminging-paumanhin, pagkatapos ay dali-dali na itong tumalikod at lakad-takbong tinungo ang gate ng university. Para ako nabatubalani. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan habang nakatitig sa papalayong pigura ng babae. "Hoy! Jonathan! Ano pang ginagawa mo diyan? Mag papasagasa ka ba? Kung "oo" aba libre ko na pakape mo!" Sigaw ni Aiden. Napapiksi ako nang marinig ang sinabi ng kaibigan. Pag lingon ko ay nakita kung nakatawie na ang mga ito, at nakatayo na sa kabilang kalsada, at nakatingin sa akin na ma
Probably this is the decent sleep she had since her parents die. No, the best sleep she ever had. The tingling sensation saying she was finally HOME. Iyon ang pakiramdam ko habang nakahiga mag isa sa malambot na kama, nakabalot ang hubad na katawan sa malaking puting kumot. May ngiti sa aking mga labi at dahan-dahan kung iminulat ang aking mga mata. The gentle heat of the morning sun welcomed her, naka bukas na ang glass window kaya ang sinag ng araw ay humahalik na ngayon sa aking balat, and the sounds of the waves crashing the shore calmed her senses. Gone, the noise she always heard, ang magugulong kapitbahay na nagsisigawan, ang maingay na busina nang mga saksakyan, lahat iyon ay nawala napalitan nang mga ibong nag kakantahan na kaysarap pakinggan. Parang ayaw ko pang bumangon, ito ang pinapangarap nkung buhay. Babangon na ang sasalubong akin ay natural na ingay nang kalikasan hind
Chapter 29 Is it amazing? No! Is it ironic? Yes! Parang gusto kung mag wala, manapak, mangbugbug at kung anu-ano pa man ang adjective, na pwedeng ilagay sa taong nagagalit dahil jumped pack sa kaingotan. Why? Ayon sa mahiwagang apps na nag mo-monitor sa menstruation period ko, next week pa ang fertile days ko. Hamakin mo 'yun, tinudo ko ang pag bukaka kagabi. Pero dahil sa kaengotan ko kahit sharpshooter ay hindi makakabuo. Kaya heto hundred percent mainit ulo ko. Sumabay pa ang boss ko, ewan anong nakain at naisipan na ngayong araw ay hindi raw papasok. Marami pa naman kaming ginagawa dahil araw ng lunes ngayon. "Hi, sunshine. Good morning, I know you're still damn tired, sana naka pag pahinga ka kahapon. By the way, hindi ako papasok ngayon dumating kasi si Konstantin and he n
Chapter 30 NASA loob na ako ng taxi, hawak ko ang aking cellphone at tinext ko na ang magaling kung boss. Sinabihan ko na itong papunta na ako sa bahay nito. After an hour. Narating ko na rin ang bahay ni Eng. Jonathan Montejo the malandutay na nilalang. Nakatira ito sa isang sikat na subdivision, exclusive para lang sa mga mayayaman. Lahat ng bahay na nakatayo kasama na rin ang mga nakatira rito ay ma contest ata, kung sino ang may pinaka malaking bahay siya pinaka mayaman? Ganuern? Ang lalaki rin naman kasi, buti na lang mahigpit ang security system nila dito, sa Buena De German exclusive subdivision. Kita muna pangalan palang dolyar na. Paano na lang kaya ang mga nakatira? Kaya mas maigi na manahimik na lang ako, at hangang tingin nalang. Nag pasalamat ako sa taxi driver at maingat na pumasok sa isang bahay na may tatlong palapag. Kung si Cinderella ang sapatos niya ay babasagin. Ang bahay nit
Hindi na pwedeng kainin ang steak na nasunog. Kaya ang ending umorder nalang si Jonathan sa Jolibee. Ang steak na hinanda nito naging bucket meal ng Jollibee. Ang wagyu beef na binili nito, na para daw sa akin. Noong makita ko ang presyo napamura na lang ako, pagkamahal-mahal na karne tapos ngayon ay naging burger steak ala jolibee style? Tawa pa rin ako nang tawa habang naka harap sa lalaking nakasimangot. Why? I demanded that he should change his wardrobe, cause' the Armani suit and a bucket meal didn't go along together. Nang makapag palit naman ito biglang na umid ang aking dila. Nang makita ko itong hubad baro at naka suot lamang ng black Gucci sweatpants. "Wala ka na bang damit? Kanina balot na balot ka ngayon lantad na lantad y-yang--" namumula ang mukhang wika ko. Habang nauutal na naka turo na katawan nitong yummy. "What? Run out of words, sunshine?" Natatawang lumapit ito sa akin
Chapter 32 Lutang at tulala pa rin ako habang naka tingin sa kawalan, mahigit tatlong minuto na ang matuling lumipas, pero andoon pa rin yung babaeng maganda sa loob ng opisina nang boss ko. She tried to picked and eavesdrop inside, pero naging instant tanga lang ako naka-lock ang pinto. Gusto kung sipain ang mahogany door. Bakit naka sara? Itinigil ko nalang ang kabaliwan at muli ay tinitigan ang fruit basket na nasa aking harapan. Why? Bakit nakasara ang pinto? Anong ginagawa nila doon? Kinakain na ako nang kakaibang pakiramdam na hindi ko mapangalanan. Sino ba kasi 'yung magandang babae? Naiinis na sinabunotan ko ang sarili, na agad din ko rin na pinagsisihan. Kailangan kung mag mukhang magandang dilag, para hindi nakakahiyang tumabi doon sa anghel na bumaba sa lupa. Isang mabigat na buntong hininga ang aking pinakawalan. This is not me! Why insecurities eatin
Chapter 33 Parang may sumabog sa kaloob-looban ko nang makitang naka-angkla ang kaliwang braso ni Aurelia sa matitipunong braso ni Jonathan. Bigla akong nabulag at tanging pulang kulay lamang ang aking nakikita. Anong kulay ito! Bakit ang sarap pumatay! Pigilan niyo ako! Nangigigil ako! Una akong nakita ni Aurelia, at tulad kanina isang napakagandang ngiti na naman ang iginawad nito sa akin. "Oh, Hi Brittany," lakas maka commercial toothpaste na ngiting bati nito sa akin. Kahit masama ang aking loob. kahit gusto ko nang mag transform at pumatay ng anghel. Nginitian ko nalang ito pabalik. Tabingi nga lang. "Hi, po." bati ko rito. Lumipat ang paningin ko sa binatang may nagtatakang tingin sa mga asul nitong mata habang nakatingin sa akin. Palipat-lipat ang tingin nito sa mukha ko at sa hawak-hawak ko."Aalis kayo boss?" Tan
Chapter 34 Sometimes I doubt destiny and asked. Why? Why him? Why now? Why the cosmic winds sweep me here? To this life and this love? If he's not going to be mine. Ano 'yun nilandi pero hindi tinadhana? In short, I'm flirting with disaster? I didn't know that chasing my dream, would be a nightmare. Maybe I should stop this madness. It's been what? Three days? Yeah, three days ago, a certain Aurelia Gibzy just came into the picture, and just like a snap Jonathan is no longer infatuated with me! I understand that in life, lahat ng tao na dumadating sa buhay natin ay nag iiwan nang leksyon, nang aral para magampanan natin ang trabaho dito sa mundo. Alam ko na pati sakit na dulot nito ay mararamdaman ko pero sana light lang, masakit kasi. Para itong isang chicken pox, Isang nakakahawang sakit na kumakalat sa buo mong katawan hanggang sa kuhuli-hulihang himaymay ng pagkatao mo. At pagka
"Where are we going?" I asked. Mas pinapainit lalo ni Desmund ulo ko. "M-may nakalimutan lang ako," natatarantang sagot nito. "Fuck! We don't have a time. At ano ang nakalimutan mo sa loob ng simbahan?" Ang daan na tinatahak nila ay patungong Manila cathedral, isa sa pinakamalaking simbahan sa lungsod ng Maynila. "And now? Where stuck in this fucking traffic. Maneuver the car, Desmund. I don't fucking care if may nakalimutan kang pakasalan." "Ayaw na nga akong pakasalan! Ang ingay mo, pa! Manahimik ka nga muna riyan. Hayaan mo akong mag drive." Naasar na sagot ni Desmund. Nagulat ako ng biglang iniabot ni Tristan ang isang blue necktie at walang pakialam na kinuha nito ang hinubad kung coat kanina, at pinagpagan iyon. "What are you doing?" Naguguluhang tanong ko. "Ha?" Wala sa sariling sagot nito. "
Jonathan'sNapatigil ako sa pagpasok ng may narinig akong tawanan galing sa kusina. Hindi ko maitago ang ngiti na agad naka-paskil sa aking mga labi. Parang kailan lang subrang tahimik ng buong bahay, ngayon lang ulit bumalik ang sigla nang lahat. I don't blame her it's my fault from the first place."Naku, Ma'am. Na-miss ka ng mga tao rito sa bahay. Parang nawalan din nang gana mga guawdiya rito." Narinig kung wika ni Mang Bert. "Kuya Bert, magsabi ka nga nang totoo. Ako ba talaga o ang loto ko. Ang na-miss niyo? Pero kahit hindi mo na sabihin, masyado kang halata Kuya Bert. Naubos mo na ang limang pancake, kaya pala punong-puno iyang belt bag niyo, e." "E, sa masarap ma'am eh. Hindi ko po mapigilan ang sarili ko." Yup. Me too. Na-miss ko ang loto ni Brittany. Ilang araw akong hindi makakain ng maayos, hinahanap-hanap ko ang loto niya, lalo na ang kamote fries na gawa nito.
"Hindi na ako mapapagod na mahalin ka. Kahit hindi tayo magkakasundo sa isang bagay, tahimik lang ako. Pero gusto ko pa rin na masunod ang gusto ko. Syempre Nakadepende pa rin sa sitwasyon basta give and take tayong dalawa, ganyan ang nagmamahalan. Tama na 'yung ikaw na lang lage ang nagbibigay. T-tsaka, kung mag-aaway tayo pwedeng pahinga lang pero huwag naman dumating sa puntong mag papa-hypnotismo tayo. Masyadong professional ang dating hindi ko afford." Mahaba kung litanya habang May mga luhang dumadaloy sa aking mga mata. "T-tsaka, m-miss ka na ni baby." Biglang lumambot ang mga mata ni Jonathan. "M-miss ko na rin si baby. I'm sure our baby is perfectly fine in the hands of our God. She's an angel n-now. Our angel. G-gawa na lang tayo ulit. Damihan natin gusto mo ba isang batalyon?" Biglang napalunok ito at mababanaag ang pag-asa sa mga mata nito. "Iyon ay kung tatanggapin mo pa ako ulit." Bigla akong tumayo mula sa
Parang banabayo ang puso ko sa subrang kaba. Ito na ba ang kataposan ng lahat? "Tangina!? Desmund naman e. Bilisan mo naman sa pag-da-drive. Paano natin maabutan si Jonathan nito kung kasing bagal ng pagong itong kotse mo!" Singhal ko sa lalaking nag mamaneho. "Tsaka ilagay mo nga 'yang cellphone mo. Kanina mo pa 'yan hawak-hawak ah, alam mo ba na bawal 'yan?" "Hey, lady. Calm down, okay? Maabotan natin si Jonathan. Jeez! I'm not Aiden. Racer lang 'yon pero mas gwapo pa rin ako," proud sa sariling sagot nito. Sabay hagis sa cellphone nito sa dashboard. "Tsaka malapit na tayo okay?" Ani nito sabay turo sa isang hospital sa di kalayuan, "we're already here." Anonsiyo nito. "Faster, please." she pleaded. Dito nakasasalay ang buhay pag-ibig ko at ang buhay ng anak namin. Oo may kasalanan ako per
May mali ba sa desisyon ko? Gusto ko lang naman huminga, at uunahin muna ang sarili dahil masyado akong nasaktan. Masama ba na unahin ko muna sarili ko? Nanghihinang napasandal ako sa dingding. Drain na drain na puso niya kasama pa lakas ko. Nakakapagod na rin ang umiyak pero masyadong pasaway mga luha ko. Oo, mahal namin ang isa't-isa pero kailangan din namin ng pahinga. "Natakot lang ako, boss. Kaya mas pinili ko muna ang mapag-isa. Pero bakit pinaparamdam mo sa akin na nag kamali ako ng pinili ko muna ang sarili ko?" Mahina kung wika sa sarili. Hahanapin ko muna sarili ko, bago ako lumaban ulit. Hindi ako nakatulog nang maayos ng gabing iyon. Kinabukasan maaga akong gumising pero wala ng Jonathan ang gumambala sa akin at sa buong compound. Bumalik sa dati ang lahat, naging maingay na ang compound dahil sa mga chismosa, at sa mga tambay, sa mga batang naglalaro.
Chapter 53"Thank you, Cairo. Kung hindi dahil sa'yo hindi ko mapapayag Tita mo," nakangiti kong saad kay Cairo. Hawak-hawak ko ang dalawa niyang kamay. Finally may masisimulan na rin akong bagong negosyo. She's praying na sana ay lumago iyon, hindi na ako mahihirapan pa kapag tumanda man akong mag-isa. "Ano ka ba? Okay lang 'yon." "Gusto mo ba treat kita? Dinner? Anong gusto mong kainin? Libre na kita." I want to express my gratitude. Kahit simpleng dinner man lang sana ay mabigyan ko man lang sana ito. "No. It's okay--" Naputol ang kung ano pa man ang sasabihan nito ng bigla ay may tumikhim nang malakas. Hindi pa nakontento sa tikhim sinabayan pa ng ubo. Nanlilisik ang matang tiningnan ko ang salarin. Nakatingin si Jonathan sa kanila magkadikit ang mga kilay habang kinakagat ang isang kutsara. Mariin itong nakatitig sa mga kamay nimang da
Nakasuot ito ng jersey shorts at sando, magulo ang buhok, at mamasa-masa pa dahil sa pawis. Dahil sa suot nitong sando naka-expose ang biceps ni Jonathan, at higit sa lahat bumabakat na rin ang abs nito sa katawan. Isang perpektong tanawin na hinulma para pag pantasyahan. "O ano? Nakatulala? Pinakawalan mo na 'yan kaya hangang tingin ka na lang ngayon. Kuh! Mga babae talaga." Nakataas ang kilay sabay irap na wika ni Rose. Doon lang ako natauhan. Nahihiyang binawi ko na ang tingin sa katawan ng binata. Damn it. Bat' naman kasi nakaka-akit pagmasdan ang katawan nitong makasalanan. Hiyaw ng aking isipan masama sa kalusugan at lalo na sa mga mata ko ang tanawing iyon. Kaya nakayuko at may pag mamadaling tinungo ko ang pintoan ng aking apartment. Dumaan ako sa pinaka gilid iniiwasan kung makuha ng atensiyon lalo na ang mga naglalaro. Luckily, marami ang nanunoud ng basketball. Kaya mal
"Why you choose to let him go? Nagwawala ka sa hospital noong nakita mo siya. Then now? Now you're calm and serene. What's the change of heart?" Tanong ni Rose. Sinamahan niya ako ng mag desisyon akong kausapin si Jonathan. Dalawa sila ni Kuya Bert actually naiwan lang ang huli para samahan ang amo nito. Isang ngiti ang kumawala sa aking mga labi. Habang naglalakad kasama ang kaibigan, inangat niya ang tingin at malayang pinagmasdan ang kalangitang nag kukulay kahel na. The sunset is making the scenery perfect para sa mga taong tulad ko na handa ng i-alay ang lahat sa tadhana. Kung hindi kayo ang naka tadhana kahit anumang gawin mo ay hindi 'yon mangyayari, pero kung kayo talaga. Tadhana na mismo ang gagawa ng paraan. At pinaubaha niya na ang lahat-lahat sa maykapal. Tatlo-apat hindi niya na mabilang kung ilang kilometro na ang layo niya kay Jonathan. Sa bawat hakbang niya ay palayo siya nang palayo rito. An
I looked at the vast ocean. The waves are calm, but my mind is in chaos. Life is indeed remarkable. Bibigyan ka ng kakaibang saya ngunit sa huli babawiin din lang pala. Life can easily give you. Your death sentence in a silver platters. And life give me my death in the most painful way. Even I couldn't imagine. Nakatatak na sa utak ko ang pangyayaring iyon, nakaukit na sa puso ko ang sakit na dulot ng isang pamamaalam na hindi ko pinaghandaan. Masyadong ahas ang buhay ng isang tao. Hindi man lang naranasan ng kanyang anak ang masinagan ng araw. Ninakaw sa kanya ang kakarampot na ilaw, bukod tanging ilaw na mag bibigay gabay sana sa buhay niyang madilim. Nawala lang ng ganun-ganoon lang? Gusto niyang sumigaw ang unfair ng mundo. Nadamay ang isang inosenteng bata dahil sa kabaliwan ni Aurelia. Isang patak ng luha ang kumawala sa kanyang mga mata. Kailan ba titigil sa pag patak ang kanyang mga luha? Nakakapago