Chapter 22
Dahil sa sinabi ni Jonathan nag hiyawan, at nag sigawan na naman ang mga tambay na naroroon.
"Lodi ko yan!" Jessi, the jowa ng bayan.
"Boss! How to be you po!" Taboy, the kipayla distroyer."Boss! Baka naman pwede niyo e-share ano ba pinanliligo mo!" Berto, the beki lover.
Isang tawa ang ibinigay ni Jonathan. "Kaso linggo pala ngayon, so bukas na lang kami mag papakasal." Nakakalokong wika nito, na halatang masaya. Lahat ng mga tao na andoon, kasama na ang mga kapitbahay kung nakiki-chismis na rin ay natawa sa sinabi ng binata.
Mahina ko itong hinampas sa balikat. "Tara na nga, kung anu-ano pa ang sinasabi mo diyan." Namumula ang mukhang saad ko dito. Mahina ko na itong hinihila para makalayo na kami sa mga panunukso ng mga tambay at kapitbahay ko.
"Bye, guys. See you next time ma
Chapter 23 Inhale take a deep breath, and then exhale ilabas ang pwedeng ilabas. Paulit-ulit kung wika sa sarili. Halos hindi na siya mapakali simula noong sinabi nitong isasama siya sa Cavite, kanina pa siya balisang-balisa. May parte sa kanya na excited makilala ang ina nitong si Minerva, Lodi niya yun eh,. Pero kabado talaga siya at na niniwala pa naman siya sa first expressions last. What if Hannah the supposed to be blind date ni Jonathan ay chinika na ang pagiging selosa at wild niya sa ina nito? Wala na talaga sira na image niya... The majestic deep blue ocean. The dazzling sunlight making the sand sparkle like a thousand tiny jewels, even the smell of the saltwater. Even the relaxing feeling that the beach gives to any human being didn't calm her down. Kung may buhay lang ang dagat baka nilunod na siya nito ma relax lang buong systema niya. Hiyang-hiya yung ganda nang
Chapter 24 And the rest is what they called a history. Magiliw akong tinanggap ng pamilya Montejo. Nakilala ko rin ang ama ng binata, hindi tulad ng asawa nito na si Mrs. Montejo tahimik lang ang haligi ng tahanan. He has an aura of strict and powerful one. Dito nakuha ni Jonathan ang ugali nitong seryuso at strict lalo na kung business na ang pag uusapan. Pili lang ang sinasabi ng isang Anthony Montejo, hindi ito pala kwento, ngunit makikita naman sa kislap ng mga mata nito, na masaya ito lalo na kung tungkol sa asawa nitong si Minerva. Makikita sa kislap ng mga mata nito ang pag mamahal para sa may bahay. Ngayon alam ko na kung saan nakuha ng binatang Boss ang pagiging sweet and makulit nito. Sa ina nitong kahit may kaedaran na ay parang hindi pa rin nauubusan nang energy sa pagiging adorable and caring. Ngunit noong mga bandang hapon na naging makulimlim ang kalangitan at naging masungit ang panahon, at bigla
Spg alert... Hindi na mapigilan pa ni Brittany ang mapadaing nang maramdaman na mas lalong pinalalim pa ni Jonathan ang halik na sinimulan niya mismo. Mas lalo siyang nadarang, mas lalong nawala siya sa tamang huwisyo. Fuck! Hindi niya na mapigilan ang mag mura sa isipan nang maramdaman niya ang mga kamay nitong humahaplos sa katawan niya, at nararamdaman niya ang init na hatid niyon sa kanyang balat at sa pip oojkaibuturan niya. "J-Jonathan." Daing niya nang maramdaman niyang gumapang ang mga labi nito pababa sa leeg niya. "A-anong ginagawa mo sa akin." Hingal na tanong niya sa lalaking busy sa pagpapaligo nang halik sa balat niya. "Kissing you, Sunshine. You said let our lips do the talking. Right? I'm just a man na marupok sa halik mo Sunshine." He answered while kissing ang licking her neck. "Ohhh..." Ungol niya dahi
Jonathan's I glanced down at the fascinating woman, who captured his heart from the very first time. He ever laid his eyes on her. Hindi ko kailan man makalimotan ang araw na iyon. He can't even imagine that after all those years, the feeling was still there and she always, always caught my attention and take my breath away with a sheer glance. Automatic na niyakap ko at ikinulong sa aking mga bising ang babaeng mahimbing na natutulog, and her natural sweet musky scent of jasmine, fully invade his senses at nagising ang hindi dapat magising nang mga oras na iyon. Fuck! She needs to rest and she's sore down there. Paanong di mapapagod? Hindi mo pa naman tinigilan isa kang malaking timawa. Tapos tutuklaw ka na naman? Kastigo ng utak ko sa kaibigan niyang naka salute na naman. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isipan ni Brittany, at kung bakit gusto nitong mag hanap n
Chapter 27 "I'm so sorry," anang malamyos na tinig na nag pabalik sa akin sa realidad. "Ha? No, it's okay," wala sa sariling sagot ko dito. Inabot ko dito ang makapal na Librong nahulog sa aking paanan. Ni hindi ko na pinansin ang pananakit ng aking paa. "Thank you, and again, I'm so sorry. I'm just really in hurry." Kinuha na nito ang libro at muli huminging-paumanhin, pagkatapos ay dali-dali na itong tumalikod at lakad-takbong tinungo ang gate ng university. Para ako nabatubalani. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan habang nakatitig sa papalayong pigura ng babae. "Hoy! Jonathan! Ano pang ginagawa mo diyan? Mag papasagasa ka ba? Kung "oo" aba libre ko na pakape mo!" Sigaw ni Aiden. Napapiksi ako nang marinig ang sinabi ng kaibigan. Pag lingon ko ay nakita kung nakatawie na ang mga ito, at nakatayo na sa kabilang kalsada, at nakatingin sa akin na ma
Probably this is the decent sleep she had since her parents die. No, the best sleep she ever had. The tingling sensation saying she was finally HOME. Iyon ang pakiramdam ko habang nakahiga mag isa sa malambot na kama, nakabalot ang hubad na katawan sa malaking puting kumot. May ngiti sa aking mga labi at dahan-dahan kung iminulat ang aking mga mata. The gentle heat of the morning sun welcomed her, naka bukas na ang glass window kaya ang sinag ng araw ay humahalik na ngayon sa aking balat, and the sounds of the waves crashing the shore calmed her senses. Gone, the noise she always heard, ang magugulong kapitbahay na nagsisigawan, ang maingay na busina nang mga saksakyan, lahat iyon ay nawala napalitan nang mga ibong nag kakantahan na kaysarap pakinggan. Parang ayaw ko pang bumangon, ito ang pinapangarap nkung buhay. Babangon na ang sasalubong akin ay natural na ingay nang kalikasan hind
Chapter 29 Is it amazing? No! Is it ironic? Yes! Parang gusto kung mag wala, manapak, mangbugbug at kung anu-ano pa man ang adjective, na pwedeng ilagay sa taong nagagalit dahil jumped pack sa kaingotan. Why? Ayon sa mahiwagang apps na nag mo-monitor sa menstruation period ko, next week pa ang fertile days ko. Hamakin mo 'yun, tinudo ko ang pag bukaka kagabi. Pero dahil sa kaengotan ko kahit sharpshooter ay hindi makakabuo. Kaya heto hundred percent mainit ulo ko. Sumabay pa ang boss ko, ewan anong nakain at naisipan na ngayong araw ay hindi raw papasok. Marami pa naman kaming ginagawa dahil araw ng lunes ngayon. "Hi, sunshine. Good morning, I know you're still damn tired, sana naka pag pahinga ka kahapon. By the way, hindi ako papasok ngayon dumating kasi si Konstantin and he n
Chapter 30 NASA loob na ako ng taxi, hawak ko ang aking cellphone at tinext ko na ang magaling kung boss. Sinabihan ko na itong papunta na ako sa bahay nito. After an hour. Narating ko na rin ang bahay ni Eng. Jonathan Montejo the malandutay na nilalang. Nakatira ito sa isang sikat na subdivision, exclusive para lang sa mga mayayaman. Lahat ng bahay na nakatayo kasama na rin ang mga nakatira rito ay ma contest ata, kung sino ang may pinaka malaking bahay siya pinaka mayaman? Ganuern? Ang lalaki rin naman kasi, buti na lang mahigpit ang security system nila dito, sa Buena De German exclusive subdivision. Kita muna pangalan palang dolyar na. Paano na lang kaya ang mga nakatira? Kaya mas maigi na manahimik na lang ako, at hangang tingin nalang. Nag pasalamat ako sa taxi driver at maingat na pumasok sa isang bahay na may tatlong palapag. Kung si Cinderella ang sapatos niya ay babasagin. Ang bahay nit
"Where are we going?" I asked. Mas pinapainit lalo ni Desmund ulo ko. "M-may nakalimutan lang ako," natatarantang sagot nito. "Fuck! We don't have a time. At ano ang nakalimutan mo sa loob ng simbahan?" Ang daan na tinatahak nila ay patungong Manila cathedral, isa sa pinakamalaking simbahan sa lungsod ng Maynila. "And now? Where stuck in this fucking traffic. Maneuver the car, Desmund. I don't fucking care if may nakalimutan kang pakasalan." "Ayaw na nga akong pakasalan! Ang ingay mo, pa! Manahimik ka nga muna riyan. Hayaan mo akong mag drive." Naasar na sagot ni Desmund. Nagulat ako ng biglang iniabot ni Tristan ang isang blue necktie at walang pakialam na kinuha nito ang hinubad kung coat kanina, at pinagpagan iyon. "What are you doing?" Naguguluhang tanong ko. "Ha?" Wala sa sariling sagot nito. "
Jonathan'sNapatigil ako sa pagpasok ng may narinig akong tawanan galing sa kusina. Hindi ko maitago ang ngiti na agad naka-paskil sa aking mga labi. Parang kailan lang subrang tahimik ng buong bahay, ngayon lang ulit bumalik ang sigla nang lahat. I don't blame her it's my fault from the first place."Naku, Ma'am. Na-miss ka ng mga tao rito sa bahay. Parang nawalan din nang gana mga guawdiya rito." Narinig kung wika ni Mang Bert. "Kuya Bert, magsabi ka nga nang totoo. Ako ba talaga o ang loto ko. Ang na-miss niyo? Pero kahit hindi mo na sabihin, masyado kang halata Kuya Bert. Naubos mo na ang limang pancake, kaya pala punong-puno iyang belt bag niyo, e." "E, sa masarap ma'am eh. Hindi ko po mapigilan ang sarili ko." Yup. Me too. Na-miss ko ang loto ni Brittany. Ilang araw akong hindi makakain ng maayos, hinahanap-hanap ko ang loto niya, lalo na ang kamote fries na gawa nito.
"Hindi na ako mapapagod na mahalin ka. Kahit hindi tayo magkakasundo sa isang bagay, tahimik lang ako. Pero gusto ko pa rin na masunod ang gusto ko. Syempre Nakadepende pa rin sa sitwasyon basta give and take tayong dalawa, ganyan ang nagmamahalan. Tama na 'yung ikaw na lang lage ang nagbibigay. T-tsaka, kung mag-aaway tayo pwedeng pahinga lang pero huwag naman dumating sa puntong mag papa-hypnotismo tayo. Masyadong professional ang dating hindi ko afford." Mahaba kung litanya habang May mga luhang dumadaloy sa aking mga mata. "T-tsaka, m-miss ka na ni baby." Biglang lumambot ang mga mata ni Jonathan. "M-miss ko na rin si baby. I'm sure our baby is perfectly fine in the hands of our God. She's an angel n-now. Our angel. G-gawa na lang tayo ulit. Damihan natin gusto mo ba isang batalyon?" Biglang napalunok ito at mababanaag ang pag-asa sa mga mata nito. "Iyon ay kung tatanggapin mo pa ako ulit." Bigla akong tumayo mula sa
Parang banabayo ang puso ko sa subrang kaba. Ito na ba ang kataposan ng lahat? "Tangina!? Desmund naman e. Bilisan mo naman sa pag-da-drive. Paano natin maabutan si Jonathan nito kung kasing bagal ng pagong itong kotse mo!" Singhal ko sa lalaking nag mamaneho. "Tsaka ilagay mo nga 'yang cellphone mo. Kanina mo pa 'yan hawak-hawak ah, alam mo ba na bawal 'yan?" "Hey, lady. Calm down, okay? Maabotan natin si Jonathan. Jeez! I'm not Aiden. Racer lang 'yon pero mas gwapo pa rin ako," proud sa sariling sagot nito. Sabay hagis sa cellphone nito sa dashboard. "Tsaka malapit na tayo okay?" Ani nito sabay turo sa isang hospital sa di kalayuan, "we're already here." Anonsiyo nito. "Faster, please." she pleaded. Dito nakasasalay ang buhay pag-ibig ko at ang buhay ng anak namin. Oo may kasalanan ako per
May mali ba sa desisyon ko? Gusto ko lang naman huminga, at uunahin muna ang sarili dahil masyado akong nasaktan. Masama ba na unahin ko muna sarili ko? Nanghihinang napasandal ako sa dingding. Drain na drain na puso niya kasama pa lakas ko. Nakakapagod na rin ang umiyak pero masyadong pasaway mga luha ko. Oo, mahal namin ang isa't-isa pero kailangan din namin ng pahinga. "Natakot lang ako, boss. Kaya mas pinili ko muna ang mapag-isa. Pero bakit pinaparamdam mo sa akin na nag kamali ako ng pinili ko muna ang sarili ko?" Mahina kung wika sa sarili. Hahanapin ko muna sarili ko, bago ako lumaban ulit. Hindi ako nakatulog nang maayos ng gabing iyon. Kinabukasan maaga akong gumising pero wala ng Jonathan ang gumambala sa akin at sa buong compound. Bumalik sa dati ang lahat, naging maingay na ang compound dahil sa mga chismosa, at sa mga tambay, sa mga batang naglalaro.
Chapter 53"Thank you, Cairo. Kung hindi dahil sa'yo hindi ko mapapayag Tita mo," nakangiti kong saad kay Cairo. Hawak-hawak ko ang dalawa niyang kamay. Finally may masisimulan na rin akong bagong negosyo. She's praying na sana ay lumago iyon, hindi na ako mahihirapan pa kapag tumanda man akong mag-isa. "Ano ka ba? Okay lang 'yon." "Gusto mo ba treat kita? Dinner? Anong gusto mong kainin? Libre na kita." I want to express my gratitude. Kahit simpleng dinner man lang sana ay mabigyan ko man lang sana ito. "No. It's okay--" Naputol ang kung ano pa man ang sasabihan nito ng bigla ay may tumikhim nang malakas. Hindi pa nakontento sa tikhim sinabayan pa ng ubo. Nanlilisik ang matang tiningnan ko ang salarin. Nakatingin si Jonathan sa kanila magkadikit ang mga kilay habang kinakagat ang isang kutsara. Mariin itong nakatitig sa mga kamay nimang da
Nakasuot ito ng jersey shorts at sando, magulo ang buhok, at mamasa-masa pa dahil sa pawis. Dahil sa suot nitong sando naka-expose ang biceps ni Jonathan, at higit sa lahat bumabakat na rin ang abs nito sa katawan. Isang perpektong tanawin na hinulma para pag pantasyahan. "O ano? Nakatulala? Pinakawalan mo na 'yan kaya hangang tingin ka na lang ngayon. Kuh! Mga babae talaga." Nakataas ang kilay sabay irap na wika ni Rose. Doon lang ako natauhan. Nahihiyang binawi ko na ang tingin sa katawan ng binata. Damn it. Bat' naman kasi nakaka-akit pagmasdan ang katawan nitong makasalanan. Hiyaw ng aking isipan masama sa kalusugan at lalo na sa mga mata ko ang tanawing iyon. Kaya nakayuko at may pag mamadaling tinungo ko ang pintoan ng aking apartment. Dumaan ako sa pinaka gilid iniiwasan kung makuha ng atensiyon lalo na ang mga naglalaro. Luckily, marami ang nanunoud ng basketball. Kaya mal
"Why you choose to let him go? Nagwawala ka sa hospital noong nakita mo siya. Then now? Now you're calm and serene. What's the change of heart?" Tanong ni Rose. Sinamahan niya ako ng mag desisyon akong kausapin si Jonathan. Dalawa sila ni Kuya Bert actually naiwan lang ang huli para samahan ang amo nito. Isang ngiti ang kumawala sa aking mga labi. Habang naglalakad kasama ang kaibigan, inangat niya ang tingin at malayang pinagmasdan ang kalangitang nag kukulay kahel na. The sunset is making the scenery perfect para sa mga taong tulad ko na handa ng i-alay ang lahat sa tadhana. Kung hindi kayo ang naka tadhana kahit anumang gawin mo ay hindi 'yon mangyayari, pero kung kayo talaga. Tadhana na mismo ang gagawa ng paraan. At pinaubaha niya na ang lahat-lahat sa maykapal. Tatlo-apat hindi niya na mabilang kung ilang kilometro na ang layo niya kay Jonathan. Sa bawat hakbang niya ay palayo siya nang palayo rito. An
I looked at the vast ocean. The waves are calm, but my mind is in chaos. Life is indeed remarkable. Bibigyan ka ng kakaibang saya ngunit sa huli babawiin din lang pala. Life can easily give you. Your death sentence in a silver platters. And life give me my death in the most painful way. Even I couldn't imagine. Nakatatak na sa utak ko ang pangyayaring iyon, nakaukit na sa puso ko ang sakit na dulot ng isang pamamaalam na hindi ko pinaghandaan. Masyadong ahas ang buhay ng isang tao. Hindi man lang naranasan ng kanyang anak ang masinagan ng araw. Ninakaw sa kanya ang kakarampot na ilaw, bukod tanging ilaw na mag bibigay gabay sana sa buhay niyang madilim. Nawala lang ng ganun-ganoon lang? Gusto niyang sumigaw ang unfair ng mundo. Nadamay ang isang inosenteng bata dahil sa kabaliwan ni Aurelia. Isang patak ng luha ang kumawala sa kanyang mga mata. Kailan ba titigil sa pag patak ang kanyang mga luha? Nakakapago