Kabanata 60 “Sa Loob ng Ospital” (Marina POV) Nagmamadali kaming dumating sa ospital, sakay ng ambulansya. Hindi ko magawang alisin ang tingin ko sa katawan ni Tatay na nakahiga sa stretcher, nakakabit sa kanya ang oxygen mask habang mino-monitor ng mga paramedic ang kanyang vital signs. "Tay… kapit lang, ‘wag mo kaming iiwan…" bulong ko habang mahigpit na hawak ang kamay niya. Ramdam ko ang init ng palad ni Sebastian na nakapatong sa balikat ko, nagbibigay ng kahit kaunting lakas sa gitna ng matinding kaba na nararamdaman ko. Pagdating namin sa ospital, agad na sinalubong kami ng mga doktor at nurse. "ICU! Dalhin agad sa ICU!" sigaw ng isang doktor. "Mahal, magiging okay si Tatay," bulong ni Sebastian sa akin, pero ramdam ko ang tensyon sa boses niya. Hinayaan kong dalhin ng mga nurse si Tatay sa loob ng emergency room. Naiwan kaming dalawa ni Sebastian sa labas, hindi ko na napigilan ang pagbagsak ng luha ko. "Bakit nangyari 'to? Paano nasunog ang bahay namin?" m
Bagong Buhay, Bagong Pag-asa" (Third Person POV) Lumipas ang mga buwan, at unti-unting bumangon si Marina mula sa lungkot. Kahit pa mananatili sa kanyang puso ang sakit ng pagkawala ng kanyang ama, may bago nang dahilan para siya ay magpatuloy—ang munting buhay na lumalaki sa kanyang sinapupunan. Sa bawat araw na dumaraan, ramdam niya ang pagbabago sa kanyang katawan. Ang dating malakas at masigla niyang katawan ay madalas nang mapagod, at ang kanyang tiyan ay unti-unting lumalaki. Ngunit sa kabila ng lahat, may isang bagay siyang laging pinasasalamatan—si Sebastian. --- Isang Umaga Nagising si Marina sa banayad na haplos sa kanyang tiyan. Pagdilat niya, bumungad sa kanya ang mukha ni Sebastian na tila ba hindi nagsasawang titigan siya. "Magandang umaga, mommy," bati nito habang hinahalikan ang kanyang noo. "At magandang umaga rin sa baby natin." Napangiti si Marina habang hinihimas rin ang kanyang tiyan. "Ang aga-aga mo namang sweet," biro niya. "Syempre naman," s
"Ang Pinakamagandang Regalo" (Third Person POV) Lumipas ang mga araw, at dumating na ang pinakahihintay na sandali—ang pagsilang ng anak nina Marina at Sebastian. Sa loob ng ospital, punong-puno ng tensyon si Sebastian habang naglalakad-lakad sa labas ng delivery room. Paulit-ulit niyang sinusubukang kumalma, pero hindi niya mapigilan ang kaba. "Sebastian, hijo, umupo ka muna at magpahinga," sabi ni Nanay Gloria, na hindi rin mapakali. Umiling si Sebastian. "Hindi ko kaya, Nay. Gusto kong siguraduhin na ayos lang si Marina." --- Ang Pagsilang ng Kanilang Anak Ilang oras pa ang lumipas bago tuluyang narinig ni Sebastian ang munting iyak ng isang sanggol mula sa loob ng delivery room. Napahinto siya, tila hindi makapaniwala. Lumabas ang isang doktor at ngumiti sa kanya. "Congratulations, Mr. Monteclaro. Isang malusog na baby boy ang isinilang ng asawa mo." Nanghina ang tuhod ni Sebastian sa sobrang tuwa at pananabik. Halos hindi siya makahinga sa labis na emosyon. Ag
Sa araw ng binyag ni Santino Gabriel Monteclaro, masayang nagsama-sama ang pamilya at malalapit na kaibigan nina Marina at Sebastian. Napuno ng tawanan at kasiyahan ang buong simbahan, lalo na’t espesyal ang araw na ito para sa kanilang mag-asawa. Nakisaya rin si Lexie, na dumating kasama ang kanyang dalawang taong gulang na anak, si Selena. Napansin nina Marina at Sebastian ang kawalan ng ama ng bata, kaya hindi nila naiwasang mag-usisa. “Lex, asan ang daddy ni Selena?” tanong ni Marina habang inaalalayan si Lexie sa pag-upo sa reception. Natawa lang si Lexie at umiwas ng tingin. “Ah… well, kasal na ako, actually,” sagot niya, ikinagulat ng lahat. Napakunot-noo si Sebastian. “Kasal? Kailan pa?” Ngumiti si Lexie pero halatang may tinatago. “Matagal na. Pero ipapakilala ko na lang soon.” Nagtaka si Marina sa sagot ng kaibigan. Parang may kakaiba sa kilos nito—tila may itinatago o may hindi sinasabi. Ngunit bago pa siya makapagtanong ulit, biglang sumingit ang isa sa mga nin
Sa paglipas ng panahon, lumaki si Santino Gabriel Monteclaro na isang matalino, mabait, at responsableng bata. Dahil lumaki siyang napapalibutan ng pagmamahal mula sa kanyang pamilya, lumaki rin siyang palakaibigan at madaling pakisamahan. Sa lahat ng kaibigan niya, may isang taong pinakamalapit sa kanya—si Luna Estrella, ang anak ng matalik na kaibigan ng kanyang ina. Magkaiba man ang kanilang ugali, hindi maikakailang hindi kumpleto ang isa nang wala ang isa. Si Santino ay tahimik, seryoso, at madalas pinag-iisipan ang bawat kilos niya. Samantalang si Luna ay masayahin, palabiro, at laging may pakana ng kung anu-anong kalokohan. Ngunit sa kabila ng kanilang pagkakaiba, hindi nila maitatanggi na sila ang unang takbuhan ng isa't isa sa tuwing may problema o tuwing gusto lang nilang may makasama. Palagi silang nagshi-share ng halos lahat—mga sikreto, pangarap, at maging pagkain. Pero kung may isang bagay na hindi nila kailanman napagkasunduan, iyon ay ang pag-ibig. "Alam mo, Sa
LUNA ESTRELLA’S POV Naglalakad ako sa hallway, palinga-linga habang hinahanap si Santino. Halos nalibot ko na ang buong campus, pero kahit anino niya, hindi ko makita. Napabuntong-hininga ako at kinuha ang cellphone ko. Wala man lang siyang text o tawag. Napailing ako. Kahapon lang, halos hindi siya mapakali kakakwento sa akin tungkol sa babaeng gusto niya, tapos ngayon, bigla na lang siyang nawala nang parang bula. Habang naglalakad pa ako, napansin kong may ilang estudyanteng nagkukumpulan sa may gilid. Hindi ko man gustong makinig, pero malinaw ang usap-usapan nila. "Ang sweet nila, parang sila na talaga!" "Nakakakilig, hindi mo aakalain na may tinatago palang soft side si Santino!" "Ang ganda niyo tingnan together!" Napalunok ako. Santino? Dahan-dahan akong lumapit, at doon ko siya nakita. Santino, kasama ang babaeng matagal na niyang gusto. Nakatayo sila sa ilalim ng malaking puno sa campus, malapit sa benches kung saan madalas kaming tumambay. Hindi ko alam kun
LUNA ESTRELLA'S POV Bumuntong-hininga ako bago humiga sa kama. Pagod ako, pero hindi ako dalawin ng antok. Sanay akong laging kasama si Santino. Sa tuwing may free time siya, magkasama kami—sa canteen, sa library, kahit sa walang kwentang lakad sa hallway. Pero ngayon… magbabago na ba ang lahat? Napatingin ako sa kisame. Ano ba ang gagawin ko bukas sa school? Ngayon na may ibang kasama si Santino, paano na ako? Napailing ako at pinilit ipikit ang mga mata. Hindi ko dapat iniisip ‘to. Masaya siya, ‘di ba? Dapat masaya rin ako para sa kanya. Pero bakit parang may kung anong kulang? THIRD PERSON POV Habang inaayos ni Luna ang kanyang gamit bago umalis, napansin ng kanyang mama ang kakaibang katahimikan nito. "Luna, anak, okay ka lang ba?" tanong ng kanyang ina habang naghahanda rin para sa trabaho. Ngumiti siya at pilit na tumango. "Ayos lang po ako, Ma. Mauna na po ako sa school." Napansin ng kanyang ina na hindi na siya hinihintay ni Santino tulad ng dati. Alam
LUNA POV Pagpasok ko sa quarters ng mga kasambahay, hindi ko inaasahan ang presensya ni Santino. Nakapangalumbaba siya sa lamesa, nakatingin sa akin na parang may pinaplanong sermon. "Bakit ngayon ka lang umuwi?" malamig niyang tanong, ngunit halata sa tono ang inis. Napangiti ako. "Naglakad-lakad lang kasama si Jake. Ang saya nga eh—" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bigla siyang tumayo. Lumapit siya sa akin, at sa isang iglap, nasa harapan ko na siya. "Luna, gabi na. Alam mo namang hindi safe sa labas, lalo na kung kung kani-kanino ka sumasama." Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. "Kung kani-kanino?" Napailing ako. "Jake ang kasama ko, at kaibigan natin siya, 'di ba?" "Hindi ko sinabing hindi siya mabuting tao," sagot niya, pero kita ko ang paninigas ng panga niya. Lumapit ako para yakapin siya—o kahit man lang dampian ng halik sa pisngi tulad ng dati naming ginagawa—pero umiwas siya. Napahinto ako. Napalunok. Hindi ko alam kung bakit biglang nanikip
LUMIPAS ANG ILANG BUWAN… Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa loob ng ospital. "SANTINOOOO! HUWAG MO AKONG HAHALIKAN KAPAG LUMABAS NA 'TO! IKAW MAY KASALANAN NITO!" Sa labas ng delivery room, naglalakad-lakad si Santino, pawisan at hindi mapakali. Ilang beses na siyang napabuntong-hininga habang naghihintay. Kasama niya ang kanilang mga pamilya, lahat ay sabik pero kabado rin. "Anak, umupo ka nga. Ikaw yata ang mas kinakabahan kaysa kay Luna," natatawang sabi ng mommy niya. "Paano ako hindi kakabahan, Ma? Tatlo ‘yung lalabas!" sagot ni Santino, hawak-hawak ang dibdib na parang siya ang manganganak. Maya-maya pa, bumukas ang pinto at lumabas ang doktor. "Congratulations, Mr. Monteclaro! Tatlong malulusog na baby boys!" Nanlaki ang mata ni Santino. "T-Totoo? Tatlo talaga?" "Oo, Sir. At kamukhang-kamukha mo silang tatlo!" biro ng doktor. Sa sobrang saya, hindi napigilan ni Santino ang sarili at napayakap sa kanyang ama. "Dad! Tatay na ako! At tatlo agad! Kaya ko ba
Sa loob ng kanilang silid, tahimik na nakahiga si Luna sa malambot na kama habang nakatingin sa kisame. Ramdam pa rin niya ang init ng selebrasyon at ang saya sa puso niya, pero higit sa lahat, ramdam niya ang presensya ni Santino—ang lalaking hindi niya inakalang magiging bahagi ng buhay niya. Biglang naramdaman niya ang paggalaw ng kama. Sumunod ay ang mainit na yakap ni Santino mula sa likuran niya. Mahigpit ang pagkakayakap nito, parang ayaw siyang pakawalan. "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ‘to," bulong ni Luna, bahagyang lumilingon kay Santino. "Ako rin," sagot ni Santino habang hinahaplos ang buhok niya. "Pero alam mo bang noon pa man, ikaw na ang gusto ko? Kahit hindi mo ako pinapansin, kahit pilit mong nilalayo ang sarili mo sa akin, gusto pa rin kitang habulin." Napangiti si Luna, pero may halong lungkot sa kanyang mga mata. "Natakot kasi ako noon. Natakot akong masaktan, natakot akong umasa. Hindi ko alam na may plano ka na pala para sa atin." Hinawak
"Inay!" halos lumipad si Luna papunta sa kanyang ina at mahigpit itong niyakap. "Nandito na ako…" Napayakap din si Aling Edna sa anak, hindi na napigilang maluha. "Anak, ang tagal mong nawala… Miss na miss na kita!" Ngunit bigla itong napatigil nang mapansin kung sino ang kasama ni Luna. Napatakip siya ng bibig nang makita ang mommy ni Santino. "M-Ma’am…" nahihiyang sabi ni Aling Edna. Halata sa mukha niya ang kaba, dahil sa nangyari noon sa pagitan nila. Ngunit ngumiti ang mommy ni Santino at marahang lumapit. "Wala na ‘yon, Edna. Hindi na tayo dapat bumalik pa sa nakaraan." Nagkatinginan sina Luna at Santino, parehong nagulat sa inasal ng kanyang ina. "Tama na ang mga alitan. Magiging lola na ako ng magiging anak ng anak ko. Ayoko nang may samaan ng loob," patuloy ng ginang, bago hinawakan ang kamay ni Aling Edna. "Patawarin mo rin ako sa naging turing ko kay Luna noon." Dahil sa narinig, hindi na napigilan ni Aling Edna ang mapaiyak. "Naku, ma’am, ako po dapat ang hum
Hindi na nakapagpaalam pa si Luna sa mga ka office mate niya. dahil kulang sila sa oras. Habang nakasakay sila sa eroplano pauwi ng Pilipinas, nakasandal si Luna kay Santino, ramdam ang pagod at ang hindi maipaliwanag na bigat sa katawan niya. Kanina pa siya hindi mapakali, at kahit anong pilit niyang itago, hindi nakaligtas kay Santino ang paminsan-minsang pagdampi niya sa tiyan niya. “Saan tayo didiretso pagdating natin?” tanong ni Luna, pilit na inaayos ang sarili. Lumingon sa kanya si Santino, bahagyang napangiti. “Sa bahay, syempre. Gusto mo bang dumiretso muna sa inyo?” Umiling si Luna. “Hindi na siguro. Tatawag na lang ako kay Inay para ipaalam na nakabalik na ako.” Tipid na tumango si Santino, ngunit hindi niya maiwasang tingnan si Luna nang mas matagal. Alam niyang may itinatago ito—at lalo lang niyang pinagtibay ang desisyong huwag muna ipahalata na alam na niya ang tungkol sa pagbubuntis nito. Hinawakan niya ang kamay ni Luna at marahang pinisil iyon. “Pagdating n
Matapos ang dalawang buwang pananatili ni Santino sa ibang bansa, sa wakas ay tumawag na ang kanyang ina. "Santino, anak, kailan ka babalik sa Pilipinas?" Direktang tanong ng kanyang ina sa kabilang linya. "Kailangan ka na sa kompanya. Hindi na pwedeng ipagpaliban pa." Nasa hotel suite siya nang matanggap ang tawag. Nakaupo siya sa veranda, hawak ang baso ng alak habang nakatanaw sa malawak na city lights. Ilang sandali muna siyang natahimik bago sumagot. "Ilang araw na lang, Ma," sagot niya sa mahinang tinig. "Babalik na ako." "Good. Dahil maraming kailangang ayusin sa kumpanya. Alam mo namang hindi pwedeng puro gala ka lang diyan," paalala ng kanyang ina. Napangisi si Santino, alam niyang tama ito. Pero may iba pang bumabagabag sa isip niya—si Luna. Sa dalawang buwang lumipas, hindi niya ito masyadong nakausap. Hindi niya rin alam kung paano ito haharapin pagbalik niya. "Oo na, Ma. Huwag kang mag-alala, babalik ako sa tamang oras," sagot niya bago tinapos ang tawag. Na
Sa bawat halik at haplos ni Santino, parang nawalan na ng ibang mundo si Luna. Ang tanging alam niya lang ay ang init ng katawan nilang dalawa, ang mabagal ngunit nakakapasong galaw ng mga kamay ni Santino sa balat niya. Hindi siya lumayo. Sa halip, siya pa mismo ang kusang yumakap dito, ipinadama kung gaano siya kahanda sa gabing ito. Naramdaman niyang bumuhat siya ni Santino palabas ng jacuzzi. Basang-basa ang kanilang katawan, ngunit ni hindi nila alintana ang lamig ng hangin na sumalubong sa kanila. Marahan siyang ibinaba ni Santino sa malambot na kama, habang ang titig nito ay nag-aapoy sa matinding pagnanasa. "Luna..." mahina ngunit puno ng emosyon ang tawag ni Santino sa pangalan niya. Hinaplos nito ang pisngi niya, bago muling dinala ang labi sa kanya. Hindi na nila kayang pigilan ang nararamdaman. Ang bawat galaw ay puno ng pananabik at pangungulila. Sa bawat sandaling lumilipas, tuluyan nang nawala ang natitira pang hadlang sa pagitan nila. Sa gabing iyon, sa ilalim
Masaya ang buong event, at halos lahat ng tao sa paligid ay nagsimula nang bumati sa kanila. Kahit hindi pa sila kasal, may mga sumisigaw na ng “Congratulations!” at “Bagay na bagay kayo!” habang ang iba naman ay nagbibirong kailan daw ang kasal. Si Luna, na hindi pa rin makapaniwala sa nangyayari, ay natawa na lang habang mahigpit na hawak ang kamay ni Santino. Hindi niya alam kung paano nangyari ang lahat ng ito sa isang iglap—kanina lang ay nag-iisip pa siya tungkol kay Santino, at ngayon, opisyal na silang magkasintahan. Si Santino naman ay nakangiti lang, pero halata sa mga mata niya ang saya. “Mukhang wala na tayong magagawa, Luna,” biro niya habang inilapit ang mukha kay Luna. “Ikakasal na raw tayo.” “Nako, ang bilis naman!” sagot ni Luna, pero halata sa kanyang mukha ang kilig. “Eh, bakit hindi na lang natin seryosohin?” sabay kindat ni Santino, dahilan para muling kiligin si Luna. Napailing na lang siya at siniko si Santino sa tagiliran. “Ikaw talaga!” Samantala,
Luna POV "Oh? Parang natulala ka diyan, Luna," tukso ni Erick habang pinagmamasdan ako. Mabilis akong umiling. "Hindi ah!" tanggi ko, kahit na halatang-halata na si Santino talaga ang hinahanap-hanap ng mga mata ko. Napansin kong nagpalitan ng tingin sina Carla at Bea, saka biglang ngumiti ng makahulugan si Bea. "Mahal mo ba si Santino?" diretsong tanong niya. "Ha?!" Napalakas ang boses ko, dahilan para mapatingin ang ilang officemates namin sa amin. Mabilis akong yumuko at hininaan ang boses ko. "Ano ka ba, Bea? Anong pinagsasabi mo?" "Huwag mo nang i-deny," natatawang sabi naman ni Carla. "Kanina ka pa hindi mapakali simula nang mawala si Santino sa paningin mo." "Hindi totoo 'yan!" mariing sagot ko, pero ramdam kong uminit ang mukha ko. "Hmm…" nagkibit-balikat si Bea. "Pero alam mo, Luna, kung hindi mo talaga siya mahal, bakit ka pa nag-aalala kung nasaan siya?" Nanlamig ako sa sinabi niya. Tama ba sila? Hinahanap ko nga ba siya dahil mahal ko siya? O dahil lang hin
Luna POV Nataranta ang buong opisina nang biglang sumakit ang tiyan ng emcee na dapat sana’y mangunguna sa event namin ngayong gabi. Halos lahat ay naghahanap ng posibleng pumalit, at sa hindi ko inaasahang pagkakataon—ako ang napili. "Luna, ikaw na lang muna! Wala nang iba!" sabi ni Carla habang hawak ang braso ko. "Ha?! Ako? Hindi ako sanay! Wala akong practice!" halos pasigaw kong sagot habang mabilis na umiling. "Wala nang oras, Luna. Ikaw lang ang pwedeng humarap sa audience nang hindi nagkakandarapa!" dagdag pa ng isa naming katrabaho. Ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ito ang forte ko! Mas gusto ko ang nasa likod ng eksena, hindi ang nasa harapan ng maraming tao. Pero wala akong choice. "Okay, fine! Pero… anong isusuot ko? Hindi ako pwedeng humarap sa audience na ganito lang!" tinuro ko ang simpleng office attire ko—hindi sapat para sa isang corporate event. Parang kidlat na kumilos ang mga babae sa paligid ko. Agad nilang hinila ako papunta sa b