LUNA POV Pagpasok ko sa quarters ng mga kasambahay, hindi ko inaasahan ang presensya ni Santino. Nakapangalumbaba siya sa lamesa, nakatingin sa akin na parang may pinaplanong sermon. "Bakit ngayon ka lang umuwi?" malamig niyang tanong, ngunit halata sa tono ang inis. Napangiti ako. "Naglakad-lakad lang kasama si Jake. Ang saya nga eh—" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bigla siyang tumayo. Lumapit siya sa akin, at sa isang iglap, nasa harapan ko na siya. "Luna, gabi na. Alam mo namang hindi safe sa labas, lalo na kung kung kani-kanino ka sumasama." Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. "Kung kani-kanino?" Napailing ako. "Jake ang kasama ko, at kaibigan natin siya, 'di ba?" "Hindi ko sinabing hindi siya mabuting tao," sagot niya, pero kita ko ang paninigas ng panga niya. Lumapit ako para yakapin siya—o kahit man lang dampian ng halik sa pisngi tulad ng dati naming ginagawa—pero umiwas siya. Napahinto ako. Napalunok. Hindi ko alam kung bakit biglang nanikip
LUNA’S POV Pagdating ko sa school, agad akong sinalubong ni Jake. Naka-ngiti siyang lumapit at inakbayan ako. "Good morning, Luna! Sabay na tayo sa cafeteria? May bago raw silang tinitindang milktea doon." Napangiti ako. "Sige, pero sagot mo." Napahalakhak si Jake. "Gano'n? Mukha yatang gusto mong manlibre ako ngayon, ah?" Sasagot pa sana ako nang biglang napahinto si Jake at tumingin sa isang direksyon. "Aba, nariyan pala si bossing." Napalingon ako at nakita ko si Santino kasama ang girlfriend niya. Magkahawak-kamay ang dalawa habang may sinasabi ang babae sa kanya, pero halata sa mukha ni Santino na hindi ito nakikinig nang maayos. Ngumiti ako. "Oh, nariyan na ang lovebirds." Pero nang tumama ang tingin ko kay Santino, imbes na ngitian din niya ako pabalik, isang malamig na tingin lang ang isinagot niya. Para bang naiinis siya… o may bumabagabag sa kanya. Nagtaka ako. Bakit parang ang sungit niya? Dati naman, kahit may girlfriend siya, hindi niya ako tinitingnan n
SANTINO’S POV Napansin ko na lang na unti-unting lumalayo si Luna. Hindi ko alam kung kailan nagsimula, pero mula nang maging kami ni Denise, parang may malaking pader na namamagitan sa amin ng best friend ko. Dati, siya mismo ang kusang lumalapit sa akin. Siya ang unang nagme-message, unang sumasalubong sa akin sa hallway, unang nagyayayang kumain sa cafeteria. Pero ngayon, ni hindi ko na nga siya makausap nang matagal. At mas lalo kong napansin kanina—ayaw niyang sumabay sa amin ni Denise pauwi. Noon, kahit anong pilit ko, kahit anong pang-aasar ko, sasama ‘yon. Pero ngayon? Wala. Nakita kong mabilis siyang naglakad palayo, hindi man lang lumingon. "Santino, let’s go," sabay hawak ni Denise sa braso ko. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may kung anong bumara sa lalamunan ko. Tumango lang ako at pumasok sa sasakyan. Habang nagda-drive ako, hindi ko maiwasang mapaisip. Lumalayo ba talaga si Luna? O ako lang ang hindi nakapansin na matagal na siyang lumulayo? Tahi
Habang naglalakad sila sa plaza, napadako ang tingin ni Luna sa isang vendor na nagbebenta ng iba't ibang klase ng pagkain. Napahinto siya at biglang tinapik si Santino. "Tingnan mo ‘yon oh," turo niya sa isang stall na may nakahilerang mahahabang saging na binalot ng caramelized sugar. "Ang laki, ‘no?" Napahinto si Santino at tumingin sa direksyon na tinuturo ni Luna. Pagtingin niya sa saging, napangisi siya. "Mahilig ka pala sa mahahaba, Luna." Napakunot-noo siya. "Ha?" Lumingon si Santino sa kanya na may mapanuksong ngiti. "I mean, sa pagkain. Mahilig ka pala sa mahahabang pagkain." Namula si Luna at mabilis siyang bumawi. "Duh, anong iniisip mo?!" kinuha niya ang isang stick ng banana cue at sinadya niyang dahan-dahang kagatin ito habang nakatingin kay Santino. "Tingnan mo, ang sarap pa." Napakagat-labi si Santino at umiling habang tumatawa. "Luna, kung hindi kita kilala, iisipin kong sinasadya mo ‘yan." Sinamaan siya ng tingin ni Luna pero halatang aliw na aliw ito
Habang nasa classroom, masayang nagkukwentuhan si Luna at ang kanyang mga kaklaseng babae tungkol sa nalalapit na socialization event sa school. "Sino kaya ang magiging partner natin sa sayaw?" tanong ng isa sa kanila, sabik na sabik sa ideya ng isang eleganteng gabi. "Sana magka-partner tayo ng crush natin!" sabat naman ng isa, kinikilig habang pasimpleng tumingin sa isang grupo ng lalaki sa kabilang bahagi ng silid. Ngumiti lang si Luna at umiling. Hindi naman siya ganoon ka-excited tulad ng iba. Para sa kanya, isa lang itong simpleng event kung saan magsasaya ang lahat. Pero syempre, may isang bagay siyang kinatatakutan—baka hindi siya piliin ni Santino bilang partner. "Luna, ikaw? Sinong gusto mong maging partner?" biglang tanong ng isa sa kanya. Nagkibit-balikat siya at ngumiti. "Kahit sino. Hindi naman ako choosy." Pero sa loob-loob niya, alam niya kung sino ang gusto niyang makasama. Kaya lang, may girlfriend na ito. At hindi niya alam kung may lugar pa siya sa mund
Luna POV "Hindi na muna kita lalapitan, Santino." Mahina lang ang bulong ni Luna sa sarili habang patuloy siyang naglalakad pauwi. "Kung lakas-loob kitang kausapin, baka buong eskwelahan pa ang magalit sa akin. Ayoko ng gulo." Pagkarating niya sa mansion, nagbuntong-hininga siya at pumasok sa quarters ng mga kasambahay. Akala niya ay makakapagpahinga na siya, pero agad siyang tinawag ng kanyang mama. "Luna, anak, pakilagay nga ang mga nilabhan kong damit ni Santino sa kwarto niya," utos nito habang abala sa paghuhugas ng pinggan. Nanlaki ang mga mata ni Luna. "Ha? Bakit ako? Eh, hindi ba pwedeng ikaw na lang, Ma?" "Huwag ka nang makulit. Abala ako rito, saka mabilis lang ‘yan. Wala naman si Santino sa kwarto niya, nasa baba pa ‘yon," sagot ng kanyang ina bago siya sinenyasan na dali-dali nang tapusin ang gawain. Wala nang nagawa si Luna kundi kunin ang mga damit at umakyat sa ikalawang palapag ng bahay. Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa kwarto ni Santino, pilit pinapa
Habang tahimik na nagtatago si Luna sa loob ng closet, halos hindi siya makahinga sa kaba. Pinakiramdaman niya ang bawat galaw sa labas. Lumabas si Santino, pilit na pinapanatiling kalmado ang sarili. "Oh, Denise, andito ka na pala," aniya, pilit na nililihis ang usapan. "Ang tagal mo namang lumabas," reklamo ni Denise, sabay akbay kay Santino. Pero bago pa makasagot si Santino, napansin nito ang mama ni Luna na nakatayo sa gilid ng kama. "Ay, Manang, ano pong ginagawa ninyo rito?" tanong ni Denise. "Ilalagay ko lang sana 'tong mga tiniklop na damit ni Santino sa closet," sagot ng mama ni Luna habang papalapit sa pinto ng closet. Halos lumuwa ang mata ni Santino. Tangina! Hindi puwedeng makita si Luna sa loob! Mabilis niyang hinawakan ang kamay ng mama ni Luna. "Ako na po d'yan, Manang. Sige na po, magpahinga na kayo," aniya, pilit na nginingitian ito. "Naku, hindi, iho. Ako na, sandali lang naman ito," sagot ng matanda, pilit na tinutulak ang kamay ni Santino para makal
Luna’s POV Pagkapasok ko sa kwarto, agad akong dumapa sa kama at tinakpan ang mukha ko ng unan. Ano ba ‘yon?! Ramdam ko pa rin ang init sa mukha ko habang paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang nangyari kanina sa loob ng closet. Bakit kasi ang lapit niya? Napapikit ako nang mahigpit habang naaalala ko kung paano halos magkadikit ang katawan namin ni Santino. Ang init ng katawan niya, ang bango niya, at higit sa lahat—ang katawan niya! Napahiga ako nang diretso at hinampas ang unan. Sht! Bakit ako kinikilig?! Hindi pwede ‘to!* Pero kasabay ng kilig, may inis din akong nararamdaman. Kasi pagkatapos ng lahat ng ‘yon, nakita ko siyang naghahalikan sila ni Denise. Ano ba naman ‘yun, Luna! Kahit kailan, hindi ikaw ang pipiliin ni Santino! Tama na ‘tong ilusyon mo! Pero kahit anong pilit kong itanggi, hindi ko maalis ang kakaibang pakiramdam sa loob ng puso ko. Paano kung... talagang mai-in love na ako sa kanya? "Hindi… Hindi ako pwedeng ma-in love sa kanya." Napalunok ako haba
Luna’s POV Naramdaman kong may mainit at matigas na bagay na nakadikit sa katawan ko. Dahan-dahan akong dumilat, at halos manlaki ang mata ko sa nakita. Si Santino. At hindi lang basta si Santino—kundi si Santino na walang suot na damit pang-itaas, mahimbing ang tulog, at ang isang braso niya ay mahigpit na nakayakap sa bewang ko. Napatingin ako sa sarili ko—nakabra lang ako at nakapanty! Tangina! Anong nangyari kagabi?! Halos mapatili ako, pero agad kong tinakpan ang bibig ko. Ang puso ko ay parang may sariling buhay na mabilis ang tibok. Teka, teka! Kalma lang, Luna! Baka naman may logical explanation dito. Dahan-dahan kong sinubukang kumalas sa pagkakayakap niya, pero sa bawat kilos ko, lalong humihigpit ang yakap niya. “Ugh…” Ungol ni Santino, at bahagyang gumalaw. Napasinghap ako at nanigas sa pwesto ko. Dahan-dahan siyang dumilat, at nagtagpo ang mga mata namin. Ilang segundo kaming nakatitig lang sa isa’t isa, parehong nag-aalanganin. Hanggang sa… Napa
Santino’s POV Tahimik kong pinagmamasdan si Luna habang inaayos ang huling batch ng mga papel sa storage room. Halatang pinipilit niyang tapusin ang trabaho kahit nanghihina pa rin siya. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa sa determinasyon niya o mainis sa katigasan ng ulo niya. Matapos ang ilang minuto, tumayo siya at marahang lumabas ng storage room. Nakataas ang baba niya, para bang gusto niyang ipakita na ayos lang siya, na kaya pa niya. Pero hindi pa siya nakakalayo nang bigla siyang huminto. Kumunot ang noo ko nang makita ang bahagyang pagnginig ng kamay niya. Isang saglit lang—nanginig ang katawan niya at biglang nandidilim ang paningin niya. Nakita ko ang pag-ika ng mga paa niya, ang unti-unting pagkawala ng kontrol sa katawan niya. “Luna—” Mabilis akong umabante para alalayan siya, pero bago ko pa siya maabot, isang kamay ang humarang sa dibdib ko. Si Chelsey. “Huwag, Santino,” malamig niyang bulong. “Hayaan mo siya.” Napatingin ako kay Chelsey, ngu
Luna’s POV Akala ko, tapos na ako. Akala ko, makakahinga na ako nang maluwag. Pero mali ako. Isang babae ang pumasok sa silid—matangkad, nakasalamin, at halatang mataray. Siya pala ang secretary ni Santino. May dala siyang tambak na files, halos hindi ko na makita ang mukha niya sa dami ng papel na bitbit niya. Ibinagsak niya iyon sa mesa sa harapan ko, saka tumingin sa akin nang may bahagyang pagmamataas. "Aasikasuhin mo ‘to," aniya, sabay tulak ng mga papel sa direksyon ko. "Ayusin mo yan by alphabetical order. Kailangang tapos ‘yan bago mag-alas-singko." Napakurap ako. Sandali, ano? Halos natapos ko na nga ang pag-aayos ng files dito, tapos may panibago pa? Pero hindi ako nagreklamo. Kahit gusto kong magtanong kung bakit ako pinapahirapan nang ganito, pinigilan ko ang sarili ko. "Sige po," matipid kong sagot. Umalis ang secretary na parang wala lang, iniwan akong mag-isa kasama ang sandamakmak na papel. Napabuntong-hininga ako bago sinimulan ang gawain. Isa-isa kong
Santino’s POV Masakit ang ulo ko. Napabalikwas ako ng bangon, bahagyang napapikit nang maramdaman ang bigat sa sentido. Diretso ako sa opisina kagabi, hindi na nag-abala pang umuwi. May silid-tulugan naman dito, kaya doon ko na lang itinuloy ang gabi. Huminga ako nang malalim habang umupo sa gilid ng kama. Pumikit ako, pero imbes na makapagpahinga ang utak ko, bumalik sa akin ang usapan namin ni Matteo kagabi. "Papakasalan ko si Luna." Napamura ako nang mahina. Ano bang pakialam ko? Matagal nang tapos ang lahat sa amin ni Luna. Siya ang unang nakalimot. Siya ang lumayo. Siya ang hindi bumalik. Hindi ako ang may kasalanan. Humalukipkip ako at sumandal sa pader, pilit na inaalis ang kung anumang bumabagabag sa isip ko. May Chelsey na ako. Tama. Si Chelsey ang naroon nang kailangan ko ng kasama. Si Chelsey ang tumulong sa akin para makalimutan si Luna. Si Chelsey ang kasama ko ngayon—at siya ang dapat kong alalahanin. Pero bakit kahit anong pilit kong itanim sa isip k
Lumipas ang ilang araw, ngunit hindi pa rin makabangon si Luna mula sa sakit ng pagkawala ni Santino. “Anak, bumangon ka na riyan. Nariyan si Santino,” tawag ng ina niya mula sa labas ng silid. Napabalikwas siya ng bangon, nanlaki ang mga mata, at mabilis na hinanap ang sarili sa salamin. Halos mapamulagat siya, biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Si Santino? Narito siya? Mabilis niyang tinanggal ang kumot at tumakbo palabas ng kwarto. Halos matalisod pa siya sa pagmamadali. Ngunit sa pagbukas niya ng pinto—walang Santino. Walang kahit anong bakas ng presensya nito. Dahan-dahan siyang napahawak sa dibdib niya habang humihingal, ang bigat ng nararamdaman ay bumalik nang buo. Panaginip lang pala… Napaupo siya sa gilid ng kama, pilit pinipigilan ang luhang gustong pumatak. Ilang araw na ang lumipas, pero hindi niya pa rin kayang tanggalin si Santino sa isip niya. Akala niya, kaya na niyang tanggapin… pero bakit gano’n? Bakit pakiramdam niya, parang mas lalo lang siyang nawa
LUNA’S POV Lumipas ang ilang araw, at unti-unting nasanay ako sa tahimik na pamumuhay sa isla kasama si Matteo. Hindi ko inaasahan na makakahanap ako ng ganitong katahimikan—malayo sa magulong emosyon at alaala na iniwan ko sa resort. Pero kahit paano, nakaramdam ako ng kapayapaan. Isang umaga, habang nakaupo ako sa veranda ng maliit na kubo ni Matteo, lumapit siya sa akin. "Luna, bukas pupunta tayo sa resort," biglang sabi niya. Napakunot ang noo ko. "Ha? Bakit?" "May kikitain akong tao doon," sagot niya, sabay inom ng kape. "Gusto mo bang sumama?" Nagdalawang-isip ako. Parte ng sarili ko ang gusto pang lumayo, pero hindi ko rin maikakaila na gusto kong malaman kung ano na ang nangyari sa kanila—kay Santino. Napansin ko ang pagiging pormal ng tono ni Matteo. Iba sa nakasanayan kong kalmado at mapaglarong pagsasalita niya. Parang may tinatago siyang hindi ko pa alam. "Matteo," tawag ko, pinagmamasdan ang ayos niya. "Parang hindi ka pang ordinaryong tao, ah." Napangiti
LUNA’S POV Ang sakit ng ulo ko. Para bang may mabigat na bagay na nakapatong sa noo ko, at ang katawan ko ay parang binugbog ng paulit-ulit. Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata. Hindi pamilyar ang paligid. Ang kisame ay gawa sa kahoy, at ang malamlam na liwanag mula sa isang gasera sa sulok ng silid ang tanging nagbibigay-ilaw sa loob. Ramdam ko rin ang bahagyang panghahapdi ng aking braso. Napakurap ako at napabangon mula sa hinihigaan kong banig. Saglit akong natigilan. Nasaan ako? At saka bumalik sa akin ang mga malalabong alaala ng nakaraang gabi—ang pag-inom, ang sakit na naramdaman ko nang makita si Santino at Chelsey, ang pakiramdam ng kawalan habang naglalakad ako mag-isa sa dalampasigan… Napahawak ako sa aking ulo. Ano bang ginawa ko? Maya-maya pa, biglang bumukas ang pinto, dahilan upang mapalingon ako. Isang matangkad at matipunong lalaki ang pumasok. May mabigat ang ekspresyon nito, at tila inis na inis. "Sa wakas, gising ka na," anito habang nakatayo
Napansin ni Santino ang kakaibang kilos ni Jake. Halatang aligaga ito, hindi mapakali habang mabilis na tinatahak ang bawat sulok ng isla. Hindi nagtagal, nakuha rin nito ang atensyon ni Chelsey. "Bakit parang gulong-gulo ka, Jake?" tanong ni Chelsey, bakas sa mukha ang pagtataka. Ngunit hindi ito pinansin ni Jake at patuloy lang sa paghahanap. Napakunot-noo si Santino bago siya tumayo mula sa kanyang pwesto. "Anong nangyayari?" malamig niyang tanong. Huminto si Jake at tumingin kay Santino. "Nawawala si Luna." Saglit na natahimik si Santino. Hindi siya nagpakita ng kahit anong emosyon, ngunit sa loob niya, may kung anong gumapang na kaba. Alam niyang lasing na lasing si Luna bago pa siya umalis. Alam din niya… kung saan ito maaaring pumunta. "Hindi niyo siya mahahanap dito sa resort," kalmado ngunit matigas ang tono ni Santino. Nagulat si Jake at Carla sa sinabi niya. "Anong ibig mong sabihin? Alam mo ba kung nasaan siya?" tanong ni Carla. "Oo," sagot ni Santino habang
Tahimik ang lahat habang pinapanood ang pag-ikot ng bote sa gitna ng kanilang bilog. Parang bumagal ang oras sa bawat pag-ikot nito, habang ang ilan ay palihim na nagdarasal na huwag sa kanila tumapat ang leeg ng bote. Si Luna, kahit anong pilit niyang huwag magpakita ng emosyon, hindi niya mapigilang kabahan. Lalo na nang mapansin niyang si Santino ay walang reaksyon, parang wala lang sa kanya ang laro, o mas malala—parang wala lang si Luna sa harapan niya. "Come on, come on, sino kaya ang unang sasagot?" bulong ni Carla, excited na excited. Napalunok si Jake habang palihim na sinusulyapan si Luna. Alam niyang hindi ito ang tipo ng laro na dapat nilang laruin ngayon, lalo na't nariyan si Santino at Chelsey. Pero wala na silang magagawa. Nandito na sila. Hanggang sa unti-unti nang bumagal ang pag-ikot ng bote. "Oh my God, tumatapat na!" sigaw ni Erick, halos hindi makahinga sa pag-aabang. At nang tuluyang huminto ang bote, natutok ang dulo nito kay— Luna. Napatigil si