LUNA POV Pagpasok ko sa quarters ng mga kasambahay, hindi ko inaasahan ang presensya ni Santino. Nakapangalumbaba siya sa lamesa, nakatingin sa akin na parang may pinaplanong sermon. "Bakit ngayon ka lang umuwi?" malamig niyang tanong, ngunit halata sa tono ang inis. Napangiti ako. "Naglakad-lakad lang kasama si Jake. Ang saya nga eh—" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bigla siyang tumayo. Lumapit siya sa akin, at sa isang iglap, nasa harapan ko na siya. "Luna, gabi na. Alam mo namang hindi safe sa labas, lalo na kung kung kani-kanino ka sumasama." Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. "Kung kani-kanino?" Napailing ako. "Jake ang kasama ko, at kaibigan natin siya, 'di ba?" "Hindi ko sinabing hindi siya mabuting tao," sagot niya, pero kita ko ang paninigas ng panga niya. Lumapit ako para yakapin siya—o kahit man lang dampian ng halik sa pisngi tulad ng dati naming ginagawa—pero umiwas siya. Napahinto ako. Napalunok. Hindi ko alam kung bakit biglang nanikip
LUNA’S POV Pagdating ko sa school, agad akong sinalubong ni Jake. Naka-ngiti siyang lumapit at inakbayan ako. "Good morning, Luna! Sabay na tayo sa cafeteria? May bago raw silang tinitindang milktea doon." Napangiti ako. "Sige, pero sagot mo." Napahalakhak si Jake. "Gano'n? Mukha yatang gusto mong manlibre ako ngayon, ah?" Sasagot pa sana ako nang biglang napahinto si Jake at tumingin sa isang direksyon. "Aba, nariyan pala si bossing." Napalingon ako at nakita ko si Santino kasama ang girlfriend niya. Magkahawak-kamay ang dalawa habang may sinasabi ang babae sa kanya, pero halata sa mukha ni Santino na hindi ito nakikinig nang maayos. Ngumiti ako. "Oh, nariyan na ang lovebirds." Pero nang tumama ang tingin ko kay Santino, imbes na ngitian din niya ako pabalik, isang malamig na tingin lang ang isinagot niya. Para bang naiinis siya… o may bumabagabag sa kanya. Nagtaka ako. Bakit parang ang sungit niya? Dati naman, kahit may girlfriend siya, hindi niya ako tinitingnan n
SANTINO’S POV Napansin ko na lang na unti-unting lumalayo si Luna. Hindi ko alam kung kailan nagsimula, pero mula nang maging kami ni Denise, parang may malaking pader na namamagitan sa amin ng best friend ko. Dati, siya mismo ang kusang lumalapit sa akin. Siya ang unang nagme-message, unang sumasalubong sa akin sa hallway, unang nagyayayang kumain sa cafeteria. Pero ngayon, ni hindi ko na nga siya makausap nang matagal. At mas lalo kong napansin kanina—ayaw niyang sumabay sa amin ni Denise pauwi. Noon, kahit anong pilit ko, kahit anong pang-aasar ko, sasama ‘yon. Pero ngayon? Wala. Nakita kong mabilis siyang naglakad palayo, hindi man lang lumingon. "Santino, let’s go," sabay hawak ni Denise sa braso ko. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may kung anong bumara sa lalamunan ko. Tumango lang ako at pumasok sa sasakyan. Habang nagda-drive ako, hindi ko maiwasang mapaisip. Lumalayo ba talaga si Luna? O ako lang ang hindi nakapansin na matagal na siyang lumulayo? Tahi
Habang naglalakad sila sa plaza, napadako ang tingin ni Luna sa isang vendor na nagbebenta ng iba't ibang klase ng pagkain. Napahinto siya at biglang tinapik si Santino. "Tingnan mo ‘yon oh," turo niya sa isang stall na may nakahilerang mahahabang saging na binalot ng caramelized sugar. "Ang laki, ‘no?" Napahinto si Santino at tumingin sa direksyon na tinuturo ni Luna. Pagtingin niya sa saging, napangisi siya. "Mahilig ka pala sa mahahaba, Luna." Napakunot-noo siya. "Ha?" Lumingon si Santino sa kanya na may mapanuksong ngiti. "I mean, sa pagkain. Mahilig ka pala sa mahahabang pagkain." Namula si Luna at mabilis siyang bumawi. "Duh, anong iniisip mo?!" kinuha niya ang isang stick ng banana cue at sinadya niyang dahan-dahang kagatin ito habang nakatingin kay Santino. "Tingnan mo, ang sarap pa." Napakagat-labi si Santino at umiling habang tumatawa. "Luna, kung hindi kita kilala, iisipin kong sinasadya mo ‘yan." Sinamaan siya ng tingin ni Luna pero halatang aliw na aliw ito
Habang nasa classroom, masayang nagkukwentuhan si Luna at ang kanyang mga kaklaseng babae tungkol sa nalalapit na socialization event sa school. "Sino kaya ang magiging partner natin sa sayaw?" tanong ng isa sa kanila, sabik na sabik sa ideya ng isang eleganteng gabi. "Sana magka-partner tayo ng crush natin!" sabat naman ng isa, kinikilig habang pasimpleng tumingin sa isang grupo ng lalaki sa kabilang bahagi ng silid. Ngumiti lang si Luna at umiling. Hindi naman siya ganoon ka-excited tulad ng iba. Para sa kanya, isa lang itong simpleng event kung saan magsasaya ang lahat. Pero syempre, may isang bagay siyang kinatatakutan—baka hindi siya piliin ni Santino bilang partner. "Luna, ikaw? Sinong gusto mong maging partner?" biglang tanong ng isa sa kanya. Nagkibit-balikat siya at ngumiti. "Kahit sino. Hindi naman ako choosy." Pero sa loob-loob niya, alam niya kung sino ang gusto niyang makasama. Kaya lang, may girlfriend na ito. At hindi niya alam kung may lugar pa siya sa mund
Luna POV "Hindi na muna kita lalapitan, Santino." Mahina lang ang bulong ni Luna sa sarili habang patuloy siyang naglalakad pauwi. "Kung lakas-loob kitang kausapin, baka buong eskwelahan pa ang magalit sa akin. Ayoko ng gulo." Pagkarating niya sa mansion, nagbuntong-hininga siya at pumasok sa quarters ng mga kasambahay. Akala niya ay makakapagpahinga na siya, pero agad siyang tinawag ng kanyang mama. "Luna, anak, pakilagay nga ang mga nilabhan kong damit ni Santino sa kwarto niya," utos nito habang abala sa paghuhugas ng pinggan. Nanlaki ang mga mata ni Luna. "Ha? Bakit ako? Eh, hindi ba pwedeng ikaw na lang, Ma?" "Huwag ka nang makulit. Abala ako rito, saka mabilis lang ‘yan. Wala naman si Santino sa kwarto niya, nasa baba pa ‘yon," sagot ng kanyang ina bago siya sinenyasan na dali-dali nang tapusin ang gawain. Wala nang nagawa si Luna kundi kunin ang mga damit at umakyat sa ikalawang palapag ng bahay. Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa kwarto ni Santino, pilit pinapa
Habang tahimik na nagtatago si Luna sa loob ng closet, halos hindi siya makahinga sa kaba. Pinakiramdaman niya ang bawat galaw sa labas. Lumabas si Santino, pilit na pinapanatiling kalmado ang sarili. "Oh, Denise, andito ka na pala," aniya, pilit na nililihis ang usapan. "Ang tagal mo namang lumabas," reklamo ni Denise, sabay akbay kay Santino. Pero bago pa makasagot si Santino, napansin nito ang mama ni Luna na nakatayo sa gilid ng kama. "Ay, Manang, ano pong ginagawa ninyo rito?" tanong ni Denise. "Ilalagay ko lang sana 'tong mga tiniklop na damit ni Santino sa closet," sagot ng mama ni Luna habang papalapit sa pinto ng closet. Halos lumuwa ang mata ni Santino. Tangina! Hindi puwedeng makita si Luna sa loob! Mabilis niyang hinawakan ang kamay ng mama ni Luna. "Ako na po d'yan, Manang. Sige na po, magpahinga na kayo," aniya, pilit na nginingitian ito. "Naku, hindi, iho. Ako na, sandali lang naman ito," sagot ng matanda, pilit na tinutulak ang kamay ni Santino para makal
Luna’s POV Pagkapasok ko sa kwarto, agad akong dumapa sa kama at tinakpan ang mukha ko ng unan. Ano ba ‘yon?! Ramdam ko pa rin ang init sa mukha ko habang paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang nangyari kanina sa loob ng closet. Bakit kasi ang lapit niya? Napapikit ako nang mahigpit habang naaalala ko kung paano halos magkadikit ang katawan namin ni Santino. Ang init ng katawan niya, ang bango niya, at higit sa lahat—ang katawan niya! Napahiga ako nang diretso at hinampas ang unan. Sht! Bakit ako kinikilig?! Hindi pwede ‘to!* Pero kasabay ng kilig, may inis din akong nararamdaman. Kasi pagkatapos ng lahat ng ‘yon, nakita ko siyang naghahalikan sila ni Denise. Ano ba naman ‘yun, Luna! Kahit kailan, hindi ikaw ang pipiliin ni Santino! Tama na ‘tong ilusyon mo! Pero kahit anong pilit kong itanggi, hindi ko maalis ang kakaibang pakiramdam sa loob ng puso ko. Paano kung... talagang mai-in love na ako sa kanya? "Hindi… Hindi ako pwedeng ma-in love sa kanya." Napalunok ako haba
LUMIPAS ANG ILANG BUWAN… Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa loob ng ospital. "SANTINOOOO! HUWAG MO AKONG HAHALIKAN KAPAG LUMABAS NA 'TO! IKAW MAY KASALANAN NITO!" Sa labas ng delivery room, naglalakad-lakad si Santino, pawisan at hindi mapakali. Ilang beses na siyang napabuntong-hininga habang naghihintay. Kasama niya ang kanilang mga pamilya, lahat ay sabik pero kabado rin. "Anak, umupo ka nga. Ikaw yata ang mas kinakabahan kaysa kay Luna," natatawang sabi ng mommy niya. "Paano ako hindi kakabahan, Ma? Tatlo ‘yung lalabas!" sagot ni Santino, hawak-hawak ang dibdib na parang siya ang manganganak. Maya-maya pa, bumukas ang pinto at lumabas ang doktor. "Congratulations, Mr. Monteclaro! Tatlong malulusog na baby boys!" Nanlaki ang mata ni Santino. "T-Totoo? Tatlo talaga?" "Oo, Sir. At kamukhang-kamukha mo silang tatlo!" biro ng doktor. Sa sobrang saya, hindi napigilan ni Santino ang sarili at napayakap sa kanyang ama. "Dad! Tatay na ako! At tatlo agad! Kaya ko ba
Sa loob ng kanilang silid, tahimik na nakahiga si Luna sa malambot na kama habang nakatingin sa kisame. Ramdam pa rin niya ang init ng selebrasyon at ang saya sa puso niya, pero higit sa lahat, ramdam niya ang presensya ni Santino—ang lalaking hindi niya inakalang magiging bahagi ng buhay niya. Biglang naramdaman niya ang paggalaw ng kama. Sumunod ay ang mainit na yakap ni Santino mula sa likuran niya. Mahigpit ang pagkakayakap nito, parang ayaw siyang pakawalan. "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ‘to," bulong ni Luna, bahagyang lumilingon kay Santino. "Ako rin," sagot ni Santino habang hinahaplos ang buhok niya. "Pero alam mo bang noon pa man, ikaw na ang gusto ko? Kahit hindi mo ako pinapansin, kahit pilit mong nilalayo ang sarili mo sa akin, gusto pa rin kitang habulin." Napangiti si Luna, pero may halong lungkot sa kanyang mga mata. "Natakot kasi ako noon. Natakot akong masaktan, natakot akong umasa. Hindi ko alam na may plano ka na pala para sa atin." Hinawak
"Inay!" halos lumipad si Luna papunta sa kanyang ina at mahigpit itong niyakap. "Nandito na ako…" Napayakap din si Aling Edna sa anak, hindi na napigilang maluha. "Anak, ang tagal mong nawala… Miss na miss na kita!" Ngunit bigla itong napatigil nang mapansin kung sino ang kasama ni Luna. Napatakip siya ng bibig nang makita ang mommy ni Santino. "M-Ma’am…" nahihiyang sabi ni Aling Edna. Halata sa mukha niya ang kaba, dahil sa nangyari noon sa pagitan nila. Ngunit ngumiti ang mommy ni Santino at marahang lumapit. "Wala na ‘yon, Edna. Hindi na tayo dapat bumalik pa sa nakaraan." Nagkatinginan sina Luna at Santino, parehong nagulat sa inasal ng kanyang ina. "Tama na ang mga alitan. Magiging lola na ako ng magiging anak ng anak ko. Ayoko nang may samaan ng loob," patuloy ng ginang, bago hinawakan ang kamay ni Aling Edna. "Patawarin mo rin ako sa naging turing ko kay Luna noon." Dahil sa narinig, hindi na napigilan ni Aling Edna ang mapaiyak. "Naku, ma’am, ako po dapat ang hum
Hindi na nakapagpaalam pa si Luna sa mga ka office mate niya. dahil kulang sila sa oras. Habang nakasakay sila sa eroplano pauwi ng Pilipinas, nakasandal si Luna kay Santino, ramdam ang pagod at ang hindi maipaliwanag na bigat sa katawan niya. Kanina pa siya hindi mapakali, at kahit anong pilit niyang itago, hindi nakaligtas kay Santino ang paminsan-minsang pagdampi niya sa tiyan niya. “Saan tayo didiretso pagdating natin?” tanong ni Luna, pilit na inaayos ang sarili. Lumingon sa kanya si Santino, bahagyang napangiti. “Sa bahay, syempre. Gusto mo bang dumiretso muna sa inyo?” Umiling si Luna. “Hindi na siguro. Tatawag na lang ako kay Inay para ipaalam na nakabalik na ako.” Tipid na tumango si Santino, ngunit hindi niya maiwasang tingnan si Luna nang mas matagal. Alam niyang may itinatago ito—at lalo lang niyang pinagtibay ang desisyong huwag muna ipahalata na alam na niya ang tungkol sa pagbubuntis nito. Hinawakan niya ang kamay ni Luna at marahang pinisil iyon. “Pagdating n
Matapos ang dalawang buwang pananatili ni Santino sa ibang bansa, sa wakas ay tumawag na ang kanyang ina. "Santino, anak, kailan ka babalik sa Pilipinas?" Direktang tanong ng kanyang ina sa kabilang linya. "Kailangan ka na sa kompanya. Hindi na pwedeng ipagpaliban pa." Nasa hotel suite siya nang matanggap ang tawag. Nakaupo siya sa veranda, hawak ang baso ng alak habang nakatanaw sa malawak na city lights. Ilang sandali muna siyang natahimik bago sumagot. "Ilang araw na lang, Ma," sagot niya sa mahinang tinig. "Babalik na ako." "Good. Dahil maraming kailangang ayusin sa kumpanya. Alam mo namang hindi pwedeng puro gala ka lang diyan," paalala ng kanyang ina. Napangisi si Santino, alam niyang tama ito. Pero may iba pang bumabagabag sa isip niya—si Luna. Sa dalawang buwang lumipas, hindi niya ito masyadong nakausap. Hindi niya rin alam kung paano ito haharapin pagbalik niya. "Oo na, Ma. Huwag kang mag-alala, babalik ako sa tamang oras," sagot niya bago tinapos ang tawag. Na
Sa bawat halik at haplos ni Santino, parang nawalan na ng ibang mundo si Luna. Ang tanging alam niya lang ay ang init ng katawan nilang dalawa, ang mabagal ngunit nakakapasong galaw ng mga kamay ni Santino sa balat niya. Hindi siya lumayo. Sa halip, siya pa mismo ang kusang yumakap dito, ipinadama kung gaano siya kahanda sa gabing ito. Naramdaman niyang bumuhat siya ni Santino palabas ng jacuzzi. Basang-basa ang kanilang katawan, ngunit ni hindi nila alintana ang lamig ng hangin na sumalubong sa kanila. Marahan siyang ibinaba ni Santino sa malambot na kama, habang ang titig nito ay nag-aapoy sa matinding pagnanasa. "Luna..." mahina ngunit puno ng emosyon ang tawag ni Santino sa pangalan niya. Hinaplos nito ang pisngi niya, bago muling dinala ang labi sa kanya. Hindi na nila kayang pigilan ang nararamdaman. Ang bawat galaw ay puno ng pananabik at pangungulila. Sa bawat sandaling lumilipas, tuluyan nang nawala ang natitira pang hadlang sa pagitan nila. Sa gabing iyon, sa ilalim
Masaya ang buong event, at halos lahat ng tao sa paligid ay nagsimula nang bumati sa kanila. Kahit hindi pa sila kasal, may mga sumisigaw na ng “Congratulations!” at “Bagay na bagay kayo!” habang ang iba naman ay nagbibirong kailan daw ang kasal. Si Luna, na hindi pa rin makapaniwala sa nangyayari, ay natawa na lang habang mahigpit na hawak ang kamay ni Santino. Hindi niya alam kung paano nangyari ang lahat ng ito sa isang iglap—kanina lang ay nag-iisip pa siya tungkol kay Santino, at ngayon, opisyal na silang magkasintahan. Si Santino naman ay nakangiti lang, pero halata sa mga mata niya ang saya. “Mukhang wala na tayong magagawa, Luna,” biro niya habang inilapit ang mukha kay Luna. “Ikakasal na raw tayo.” “Nako, ang bilis naman!” sagot ni Luna, pero halata sa kanyang mukha ang kilig. “Eh, bakit hindi na lang natin seryosohin?” sabay kindat ni Santino, dahilan para muling kiligin si Luna. Napailing na lang siya at siniko si Santino sa tagiliran. “Ikaw talaga!” Samantala,
Luna POV "Oh? Parang natulala ka diyan, Luna," tukso ni Erick habang pinagmamasdan ako. Mabilis akong umiling. "Hindi ah!" tanggi ko, kahit na halatang-halata na si Santino talaga ang hinahanap-hanap ng mga mata ko. Napansin kong nagpalitan ng tingin sina Carla at Bea, saka biglang ngumiti ng makahulugan si Bea. "Mahal mo ba si Santino?" diretsong tanong niya. "Ha?!" Napalakas ang boses ko, dahilan para mapatingin ang ilang officemates namin sa amin. Mabilis akong yumuko at hininaan ang boses ko. "Ano ka ba, Bea? Anong pinagsasabi mo?" "Huwag mo nang i-deny," natatawang sabi naman ni Carla. "Kanina ka pa hindi mapakali simula nang mawala si Santino sa paningin mo." "Hindi totoo 'yan!" mariing sagot ko, pero ramdam kong uminit ang mukha ko. "Hmm…" nagkibit-balikat si Bea. "Pero alam mo, Luna, kung hindi mo talaga siya mahal, bakit ka pa nag-aalala kung nasaan siya?" Nanlamig ako sa sinabi niya. Tama ba sila? Hinahanap ko nga ba siya dahil mahal ko siya? O dahil lang hin
Luna POV Nataranta ang buong opisina nang biglang sumakit ang tiyan ng emcee na dapat sana’y mangunguna sa event namin ngayong gabi. Halos lahat ay naghahanap ng posibleng pumalit, at sa hindi ko inaasahang pagkakataon—ako ang napili. "Luna, ikaw na lang muna! Wala nang iba!" sabi ni Carla habang hawak ang braso ko. "Ha?! Ako? Hindi ako sanay! Wala akong practice!" halos pasigaw kong sagot habang mabilis na umiling. "Wala nang oras, Luna. Ikaw lang ang pwedeng humarap sa audience nang hindi nagkakandarapa!" dagdag pa ng isa naming katrabaho. Ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ito ang forte ko! Mas gusto ko ang nasa likod ng eksena, hindi ang nasa harapan ng maraming tao. Pero wala akong choice. "Okay, fine! Pero… anong isusuot ko? Hindi ako pwedeng humarap sa audience na ganito lang!" tinuro ko ang simpleng office attire ko—hindi sapat para sa isang corporate event. Parang kidlat na kumilos ang mga babae sa paligid ko. Agad nilang hinila ako papunta sa b