Kabanata 2

Isinara ni Chloe ang kanyang pinto, ipinasok ang kanyang earphones, at hindi na pinansin ang ingay mula sa labas.

Nakapagdesisyon na siyang umuwi at magpakasal, alam niyang kailangan niyang magbitiw sa kanyang trabaho. Gayunpaman, determinado siyang tapusin ang kanyang mga proyekto, layuning maiwasan ang anumang abala sa iba.

Umupo siya nang mag-isa sa harap ng panoramic na bintana, masigasig na tinatapos ang kanyang trabaho.

Habang ang araw ay lumubog sa likod ng abot-tanaw, ang kalangitan ng gabi ay unti-unting nagiging madilim.

Inalis ni Chloe ang kanyang mga earbud, tumayo, at nag-unat. Matapos ang mahabang oras ng pagtutok sa trabaho, tapos na siya.

Ang gusali ay tahimik na tahimik na.

Binuksan niya ang kanyang telepono para sa kaunting walang isip na pag-scroll.

Doon lumabas ang isang mensahe mula kay Helen. Walang pag-aalinlangan, tinapik ni Chloe ito upang buksan.

[Bakit hindi mo ni-like ang post ko?]

Isang minuto lang ang lumipas bago sumunod ang isa pang mensahe.

[Naku! Pasensya na, Chloe. Maling tao. Huwag kang magalit, okay?]

Dahil sa kanyang kuryosidad, sinuri ni Chloe ang social media feed ni Helen upang malaman kung ano ang pinag-uusapan.

Ang kanyang screen ay puno ng litrato ng mga regalo mula kina Andrew at Stephen, kabilang ang isang marangyang pink na gown ng prinsesa na nakalatag, na parang isang malambot na pink na ulap.

Upang magdagdag sa damit, nagbigay si Andrew ng isang pares ng mga bespoke na sapatos na may kristal na diyamante na kumikislap sa bawat pagliko, ang perpeksiyon ng karangyaan.

Ang mapansin na pulang sports car ay may pangalan ni Stephen na nakasulat dito.

Sa larawan na nasa gitna ng eksena, si Helen ay napapalibutan nina Andrew at Stephen, ang kanyang mga kamay ay nakalapat sa kanila, ang kanyang ngiti ay nagliliwanag ng purong kasiyahan.

Sa caption, sinabi niya, [Yay! Naging prinsesa ako sa loob ng isang araw!]

Si Chloe ay lubos na nakakaintindi. Si Helen ay sinasalakay siya, umaasang magalit siya at mag-react.

Noong unang panahon, si Chloe ay mapapahamak sa paningin ng pekeng tamis ni Helen, at lalo na sa katotohanang si Andrew at Stephen ay binigyan ng kanilang atensyon si Helen, isang batang babae na halos isang buwan pa lang nilang kilala—isang batang babae na pumapasok sa dati niyang eksklusibong teritoryo.

Gayunpaman, sa nalalapit na pag-alis niya, wala siyang pakialam.

Sa isang simpleng galaw ng kanyang daliri, pinailaw niya ang isang icon ng puso sa screen ng kanyang telepono, na nagpatunay ng kanyang pag-apruba.

Mula sa sandaling iyon, sila, Andrew, at Stephen ay wala nang iba kundi mga kaibigan. Ang mahihirap na desisyon ay kay Helen na.

Kinabukasan, pumasok si Chloe sa opisina at inihain ang kanyang resignation.

Pagdating niya sa bahay, sinimulan niyang salain ang bundok ng mga litrato na nagkukuwento ng pinagsamahan ng tatlo.

Mahigit dalawang dekada ng pagkakaibigan ang nagbunga ng album pagkatapos ng album ng mga alaala.

Mga laro ng bahay noong pagkabata kasama sina Andrew at Stephen, mga seremonya ng parangal sa gitnang paaralan, mga road trip sa kolehiyo… Bawat litrato ay muling nagbigay-buhay sa nakaraan, na para bang maaari siyang muling pumasok sa mga sandaling iyon. Gayunpaman, ang mga araw na iyon ay wala na, at hindi na sila mahalaga.

Isa-isa, sinindihan ni Chloe ang mga litrato, itinapon ang mga ito sa basurahan upang masunog.

Isang maliit na apoy ang sumiklab, nilamon ang mga taon ng tawanan at pagkakaibigan, at naging abo na lamang.

Dumating sina Andrew at Stephen sa bahay sa tamang oras para masaksihan ang huling bahagi ng kanyang personal na paglilinis.

Dumating si Andrew nang mabilis, nanginginig ang boses habang sumigaw, "Anong ginagawa mo?!”

Binigyan siya ni Chloe ng malamig na tingin at sumagot nang kalmado, "Nagsusunog lang ng mga lumang litrato."

Umabot si Stephen, isang desperadong pagtatangkang iligtas ang natira, ngunit kumilos ang kamay ni Chloe, ipinadala ang huli sa mga litrato na lumilipad papunta sa apoy.

Ang apoy ay sabik na sumiklab, walang pagkakataon para sa pangalawang pag-iisip o mga naisalbang alaala.

Maingat na inabot ni Stephen ang litrato na may mga nagliliyab na gilid, ngunit ang matinding init ay nagdulot sa kanya na bawiin ang kanyang kamay.

"Mga alaala ito, alam mo! Hindi mo basta-basta sinusunog ang mga alaala, kahit medyo nabubulok na!"

Ang kanyang boses ay may halong sakit habang nagsasalita siya, at ang kanyang mga mata ay nagsimulang mamula sa pagsisikap na pigilan ang mga luha. Si Andrew, din, ay nakatitig sa mga apoy na may pakiramdam ng pagkawala, na pakiramdam na lubos na walang magawa.

Hindi mapigilan ni Chloe na matawa sa kanilang reaksyon. Nandiyan siya, laman at dugo, sa harap mismo nila, at patuloy pa rin silang nag-aalala kay Helen.

Mga litrato lang, at nagiging sentimental sila.

Naisip niya, kahit saglit lang, kung paano sila magre-react kung malaman nila ang kanyang mga plano na umuwi at magpakasal.