Kabanata 3

Habang kaharap ang dalawang nag-aalalang lalaki, nagsalita siya nang may kalmadong hindi niya talagang nararamdaman. "Mga litrato lang 'yan. Makakakuha pa tayo ng iba, di ba?”

"Talagang nagawa ng apoy ang kanyang trabaho, kaya kailangan nating gumawa ng bagong mga alaala. Panahon na rin para maglakbay ulit tayo."

Si Andrew, na sinisikap gawing mabuti ang sitwasyon, ay sinalubong ng masiglang pagsang-ayon ni Stephen.

Oo, at pwede nating isama si Helen sa pagkakataong ito. Palagi siyang gustong maglakbay.

Hindi napigilan ni Chloe na matawa nang kaunti sa mga salita ni Stephen.

Kinuha nina Andrew at Stephen ang kanyang pagtawa bilang tanda ng pagsang-ayon at sabay-sabay silang nagbuntong-hininga ng ginhawa.

Nang malapit na silang pumasok muli, napahinto sila sa kanilang nakita—ilang kahon sa sala na wala roon nang umalis sila kaninang umaga.

"Ano itong lahat?" sabay nilang tanong.

Binigyan ni Chloe ng mabilis na tingin ang mga kahon. "Oh, nag-resign ako sa trabaho ko. Iniisip kong subukan ang bago.”

Gusto niya ang kanyang trabaho dati, hindi ba?

Parehong pumasok ang parehong pagdududa sa kanilang isipan.

Si Chloe ay parang hindi siya maayos, at nag-iwan ito kina Andrew at Stephen ng kaunting pagkabahala.

Bumuka si Stephen, handang sumisid sa dagat ng mga tanong, ngunit ang biglang tunog ng ringtone ay pumutol sa katahimikan.

Kinuha ni Andrew ang telepono, at narinig niya ang boses ni Helen, puno ng takot at naliligaw.

"Andrew, nawalan ng kuryente sa bahay ko, at nag-papanic ako! Ano ang gagawin ko?"

Si Stephen, na naroon mismo, narinig siya at nagbago ang kanyang mukha. Pumasok siya bago makasagot si Andrew.

"Helen, huwag kang mag-alala, papunta na ako."

Ang noo ni Andrew ay nagkakaroon ng mga kunot dahil sa pag-aalala, isang bihirang tanawin sa kanyang karaniwang kalmado at mahinahong mukha.

Labing nag-aalala kay Helen, kinuha nina Andrew at Stephen ang kanilang mga susi at sabay-sabay na tumakbo palabas ng pinto.

Si Chloe, sa kabilang banda, ay larawan ng kapanatagan sa buong panahon. Pagkaalis nila, tinawagan niya si Natalie.

Lumaki siya sa pangangalaga ni Natalie, at si Natalie ay walang ibang ginawa kundi maging mabait, tinatrato siya na parang sariling anak.

Dahil aalis na siya, nararapat lamang na magpaalam nang taos-puso.

Nang marinig ni Natalie na babalik si Chloe para magpakasal, ang boses niya ay may halong kalungkutan at gulat. "Chloe, alam ba nina Andrew at Stephen na babalik ka para magpakasal?"

Nag-atubili si Chloe bago sumagot, "Wala silang alam, Tita Natalie. Pakisabi na lang na huwag munang ipaalam sa iba. Ayoko na ng dagdag na drama."

Naging tahimik ang linya ng isang saglit.

Natalie ay humagulgol ng malalim. "Oo, gets ko na. Ikaw na ang kanilang hiyas mula pa noong unang araw. Kitang-kita na nahulog ang dalawa sa'yo, lagi silang magkasama. Akala ko talaga isa sa kanila ang magiging kapareha mo. Sayang..."

Tumawa nang mahina si Chloe. "Walang dapat ikasama ng loob. Hindi lang talaga tayo para sa isa't isa."

Nakinig si Natalie, at nang hindi pinipilit ang usapan, sinabi niya nang mahinahon, "Chloe, alam kong babalik ka sa bahay mo balang araw. Hindi ko lang akalain na mangyayari ito nang ganito kabilis. Nandiyan ako sa tabi mo mula pa noong bata ka. Bago ka umalis, dumaan ka at makita mo ako, okay? Kapag bumalik ka na sa Kingston City, sino ang makakaalam kung kailan tayo magkakaroon muli ng pagkakataon na magcatch up…”

Sa isang mapaglarong ngiti, sumagot si Chloe, "Siyempre, pupunta ako. May mga regalo ako para sa'yo, at hindi pa ako handang magpaalam."

Natalie nag-chat pa ng kaunti bago nagtatapos ang tawag.

Sa sandaling namatay ang linya, muling nag-vibrate ang telepono ni Chloe.

Ito ay ang direktor ng kanyang kumpanya.

"Hey Chloe, ang design mo ay nanalo ng award para sa atin! Dumating na ang tropeo, at dahil lumipat ka na, pinapunta ko na lang si Helen, ang intern mo, para dalhin ito sa bahay mo."

Bago pa makasagot si Chloe, tumunog ang doorbell.

Ibinaba niya ang phone, binuksan ang pinto, at naroon si Helen, hawak ang tropeo, nakangiti sa kanyang pintuan.