Kabanata 6

Matagal-tagal, pero sa wakas ay nakabawi na ng hininga si Chloe. Sumandal siya sa pader, mahigpit na hawak ang kanyang gamot sa kamay, tinakpan ang kanyang mukha upang mapigilan ang polen.

Wala pa siyang isang segundo para makahinga nang maluwag nang dumapo sa kanya ang boses ni Andrew na puno ng akusasyon na parang sampal.

"Bakit lagi mong pinapansin si Helen? Binibigyan tayo niya ng mga bulaklak at ikaw ay tinatapon mo lang ito sa lupa!"

Ang boses ni Stephen, puno ng galit, ay hindi nagtagal. "Chloe, parang hindi ka na makatuwiran lately. Ano bang nangyayari sa'yo?"

Humigop ng malalim si Chloe, nanginginig sa halo ng galit at pagkabigo. May bagyo ng mga salita sa loob niya, handang sumabog, pero ang lumabas lang ay isang pigil na hikbi, ang kanyang mga mata ay puno ng luha.

"Ako, nagbago? Talaga bang nagbago ako, o ikaw ang nagbago? May hika ako, at allergic ako sa pollen. Paano mo makakalimutan 'yon?"

Mahina ang kanyang boses, pero ang kanyang mga salita ay tumama kina Andrew at Stephen na parang kidlat.

Dati, sobrang attentive nila sa kanyang mga pangangailangan.

Tuwing nagkakaroon ng atake si Chloe, sila ang mga nag-papanik, umaalis ng klase at tumatalon sa mga bakod para makabalik sa kanya, mga mata'y pula sa pag-aalala, nakatayo sa tabi ng kanyang kama, handang gawin ang lahat para sa kanya.

Nakalimutan nila ang isang napakahalagang bagay.

Marahil napagtanto niya ang kanyang pagkakamali, ang mukha ni Andrew ay nagpakita ng iba't ibang antas ng pagsisisi, at makalipas ang ilang sandali, isang bakas ng paghingi ng tawad ang lumitaw sa kanyang karaniwang malamig na ekspresyon.

"Sorry."

Nagkibit-balikat si Stephen habang iniisip ang mga masakit na karanasan ni Chloe. Marami na silang pinagdaanan nang magkasama, at alam niya kung gaano siya kasakit.

Lumapit siya, nag-aalala na ma-ukit ang kanyang mukha. "Hey, okay ka lang kanina? Pasensya na sa mga bulaklak. Si Helen mismo ang pumili niyan sa gubat. Nilagyan niya ng puso ang mga iyon, kaya nag-alala ako."

Hindi nagsalita si Chloe.

Pagkatapos niyang inumin ang gamot at nagsimula nang bumalik ang kanyang kulay, agad na inalis nina Andrew at Stephen ang mga bulaklak mula roon.

Hindi sila umuwi ng ilang araw pagkatapos noon. Nanatiling madilim ang kanilang kwarto.

Parang wala namang pakialam si Chloe. Abala siya sa pag-iimpake ng kanyang mga gamit.

Nang matapos na niyang ipunin ang karamihan sa kanyang mga gamit, saka niya lang talaga tiningnan ang bahay.

Bumili siya ng bahay muna, pero sina Andrew at Stephen, na gustong malapit sa kanya, bumili ng mga bahay sa tabi. Pinagpukpukan nila ang mga pader, at ganoon sila napunta sa malaking bahay na iyon.

Gayunpaman, isang-katlo lamang nito ang talagang kanya. Ang pagbebenta nito ay magiging abala.

Noong araw na bumalik sina Andrew at Stephen, nahulog sila sa isang pagpupulong sa pagitan ni Chloe at isang ahente ng real estate.

Ang mukha ni Andrew ay naging malamig na parang bato nang makita ang isang estranghero sa kanilang tahanan. "Sino ka, at ano ang pakay mo dito?”

Ang ahente ay malinaw na natatakot sa kanilang matinding titig ngunit nagawa pa ring mag-stammer, "Magandang araw. Ako ay isang ahente, at nais ibenta ng may-ari ang lugar."

Ibenta ang bahay? Ibenta ang bahay?

Nagtinginan sina Andrew at Stephen, parehong nagulat.

Malapit na nilang paalisin ang lalaki nang bumaba si Chloe.

"Ako ang nagbebenta ng bahay," sabi niya, matatag ang boses. "Kakausapin ko sana kayong dalawa tungkol dito."

Nang marinig iyon, parang tumalon ang puso nina Andrew at Stephen, at sabay nilang sinabi, "Bakit ibebenta? Hindi ba tayo masaya dito?"

Stephen, naaalala ang mga pangyayari noong araw na iyon, nag-isip at direktang nagtanong, "Hindi ka pa rin ba galit sa nangyari ilang araw na ang nakalipas?"

Maliwanag na nababahala siya at gumawa ng isang bagay na bihira para sa kanya—humingi siya ng tawad, "Talagang hindi namin sinasadyang kalimutan ang iyong allergy sa pollen. Kailangan bang umabot pa ito sa ganito?”

Umiling si Chloe na may kalmadong ngiti na hindi umabot sa kanyang mga mata, "Hindi ito tungkol sa nangyari noon."

‘Tungkol ito sa inyo. Ayaw ko na ko nang magkaroon ng ugnayan sa inyo.’

Itinago niya ang mga iniisip at sinabi, "Alam niyong pareho na nag-resign ako sa trabaho ko. Kapag nakahanap ako ng bago, hindi na magkakaroon ng saysay na tumira dito. Bukod pa rito, matagal na tayong mag-roommate, kaya hindi na natin kailangang magkasama palagi."

Ang mukha ni Andrew ay tila isang maskara ng kaseryosohan, at hindi siya kumikilos.

"Kung tungkol ito sa trabaho, kami ni Stephen ang magdadala sa'yo. Huwag ka nang mag-alala. Ikaw na rin ang nagsabi, matagal na tayong magkakasama. Sanay na tayo rito. Bakit pa tayo maghihiwalay ngayon?"

"Tama, kasama sina Andrew at ako, makakakuha pa kami ng driver para sa'yo. Hindi ako sang-ayon sa pagbuo ng banda," sumingit si Stephen, na kasing tutol.

Si Chloe, nang makita niyang hindi siya naiintindihan ng mga ito, ay minasahe ang kanyang noo, naguguluhan sa kanilang katigasan ng ulo.

Nagpasya siyang ilabas ang kanyang trump card. "Eh kung ganyan nga, ibenta na lang natin itong lugar na ito at kumuha ng mas malaki. Tapos, pwede na rin tayong magpatira kay Helen sa atin.”

Ang pagbanggit sa pangalan ni Helen ay nagbigay ng epekto, kumislap ang kanilang mga mata, at nag-alinlangan sila.

Sa wakas, sumang-ayon si Stephen sa ideya. "Kung ganun ang plano, mukhang kasali na ako."

Ang titig ni Andrew ay malalim at puno ng pag-aalala habang pinapanood siya, isang bagyo ng emosyon ang umiikot sa kanyang mga mata. "Okay ka lang ba talaga na lumipat si Helen dito?"

Hindi niya maalis-alis ang pakiramdam na may mas malalim pang dahilan dito kaysa sa nakikita.

Gayunpaman, bago pa man niya ito maunawaan, ang tawanan ni Chloe ay nagpatanggal sa kanyang mga pagdududa.

"Siyempre, bakit hindi? Magkaibigan tayo, di ba?"

Sa kanyang desisyon na agad, sinabi ni Chloe, "Ayos na, kaya't ibebenta natin ang lugar na ito at hahanap tayo ng bago."

Ang kanyang mga salita ay nag-iwan kina Andrew at Stephen na walang masabi, wala ni isa sa kanila ang makahanap ng mga salitang pangatwiranan.