One: Hyacinth de Asis

The sunlight sipped through the glass window of my room woke me up. I narrowed my eyes and checked the time on my mobile screen. It's 7:47 AM.

I groaned and bolted out of my bed, and made my way towards my bathroom. Kasalanan ni Vera kung bakit ako tinanghali ngayon.

I quickly finished my morning routine. A gasp escaped from my lips as I watched my reflection from the mirror. Nagmukang pugad ng ibon ang kulay lupa kong buhok, and there were huge dark circles around my brown eyes due to the lack of sleep.

Napanguso ako, ngunit maya-maya'y napalitan din ng ngiti.

Maganda pa rin naman ako!

I changed into a fitted, below-the-knee blue dress and lifted my bag from my table and put my cellphone in it. Hinagod ko ang mahaba kong buhok at naglakad palabas ng kwarto ko. As soon as I walked into the kitchen, the sweet aroma of pancakes filled my nostrils.

"Good morning!" bati ko sa mga kapatid ko'ng nakaupo sa hapag. "Good morning, Daddy's little spoiled brat." Hinalikan ko sa pisngi ang bunso at nag-iisang naming lalaki na si Zico. "Good morning, Cleopatra." I teased my sister Vera, and she whined as a result. Ayaw na ayaw kasi nitong tinatawag siya sa second name niya. "Good morning, Chicken. You don't have school today?" I laughed as I earned a glare from Dahlia. Suspended nga pala ito dahil sa isang away na ang dahilan ay lalaki. "Good morning—"

"What?" Lily cut me off, raising an eyebrow.

Natawa ako nang malakas. "Gorgeous! As gorgeous as me!"

"God, Haya, hanggang sa labas ay naririnig ko ang boses mo. Ganyan ka ba sa ospital?" I heard my sister Rose complained behind my back kaya agad ko siyang nilingon doon. I paused when I saw that she was still wearing her dress last night.

"Kauuwi mo lang?" gulat kong tanong sa kanya. Magkakasama kami sa Street Urban Lifestyle Pub kagabi at wala pang dalawang oras nang dumating kami roon ay nawala na siya agad.

"Obviously," Rose sarcastically replied.

"Saan ka natulog?" Lily asked her, taking a sip of her coffee.

"Sa friend ko," sagot nito at humila ng upuan.

"Kay Pia?"

"Hindi."

"Kanino?"

"Hindi mo kilala."

Vera dramatically rolled her eyes. "Si Pia lang ang kaibigan mo, gaga. Siya lang naman ang nakakatagal sa ‘yo, e.”

Pia's Rose best friend. Tama si Vera. Si Pia lang ang nakakatagal kay Rose. Bukod kasi sa mapili ang panganay namin sa kung sino ang kakaibiganin niya, alam din ng lahat ang pagiging mataray niya. Pero hindi naman siya mataray for the sake of being mataray. Palaging may dahilan kung bakit siya nagtataray. Iyon ang sabi niya.

"B-Basta sa kaibigan ko! Daig niyo pa si Daddy, ang dami niyong tanong. Let me eat my breakfast peacefully, will you?"

"Kay Axel siya natulog." Si Dahlia.

Rose's eyes widened. "You shut up, witch!"

Axel? Who is Axel?

As much as I wanted to join the interrogation about this Axel guy, nagsimula na ako kumain at hinayaan na sina Vera at Lily na lamang ang mag-usisa sa lalaki ni Rose. Late na ako. Biyernes pa naman ngayon kaya marami akong pasyente.

I worked as an obstetrician-gynecologist at Lamberto Uy Medical Clinic and Diagnostic Center. Pero isa lang ang Lamberto Clinic sa regular kong pinaggamutan. Dalawang beses sa isang linggo ay may clinic ako sa Davao Doctors Hospital, kung saan din ako isang attending physician. Bukod pa roon ay affiliated din ako sa mga ilang mga lying-in clinic dito sa Davao.

"I got to go." Tumayo na ako at dinampot ang handbag ko. I ruffled Zico's hair on the way out. "Bye!"

"Ate!" Zico cried as I stepped out of the door.

"I love you! I love you all!" I called back, slamming the front door shut.

Paglabas ko ay nakita ko agad si Mang Fredo, ang driver ni Dahlia. Agad ko siyang nginitian at naglakad papunta sa sasakyan ko'ng inihanda niya para sa akin.

"Thank you, Mang Fredo," sabi ko. Pinagbuksan niya ako ng sasakyan at pinagsaraduhan din nang makapasok na.

Pinaandar ko ang makina habang naghihintay na mabuksan nang tuluyan ni Inday, ang isa sa mga kasambahay namin, ang gate. Sa sandaling mabuksan na iyon ay nag-drive na ako palabas.

Lamberto Clinic was not distant. Bukod sa nasa city kami, 20 minutes lamang ang layo no'n mula sa amin.

Pagpasok ko sa Clinic ay binati ako ng bagong gwardya. Nakangiti ko naman siyang binati pabalik bago tuluyang naglakad papasok sa loob. Nurse-midwife, nurse, doktor, at maintenance. Iilan lamang iyan sa mga bumati sa akin, at kagaya ng ginawa ko sa gwardya, nakangiti ko rin silang binati pabalik. I was known as vivacious, sa bahay man o trabaho.

Dumeritso ako sa locker ko at kinuha ang white coat ko. May ilang mga doktor din doon na binati ako. Nang malapit na ako sa waiting area ay napahinto ako. Katulad ng sinabi ko, kapag Biyernes ay maraming pasyente rito. Kaya naman punong-puno talaga ang waiting area. Pero hindi iyon ang dahilan kung bakit ako napahinto. Huminto ako para pakinggan ang ikinagagalit ni Janice, ang head nurse, sa assistant nurse niya.

"Good morning, Doc," bati ng isang pasyente na dumaan sa gilid ko. Nginitian ko siya.

I drew a deep breath when I heard the reason why Janice's really mad to her assistant nurse. Mali ang assistant nurse niya, oo. Pero hindi niya dapat ipinaparinig sa mga pasyente na pinapagalitan niya ang nurse. Ano na lamang ang iisipin ng mga pasyente na nakakarinig? Na hindi efficient ang mga nurse namin rito?

I shook my head slightly and then walked towards my clinic. Wala akong karapatan pagsabihan si Janice kaya hindi ako puwedeng makialam sa ganyang bagay.

Binuhasan ko ng alcohol ang lamesa ko bago pinasadahan ng malinis na towel. Naglagay rin ako ng alcohol sa magkabilang kamay, at saka iniutos sa assistant nurse kong si Rea na papasukin na ang unang pasyente.

My phone rang inside of my handbag. It rang a couple of times, then a couple more times. Kinuha ko iyon sa loob ng handbag ko at tiningnan kung sino ang tumatawag.

It was my sister Azalea.

Sinagot ko ang tawag. "Hey, Aza," bati ko rito.

Sa aming walong magkakapatid, si Azalea lang ang hindi nakatira sa bahay, maliban kay Ivy na kalilipad lang papuntang Spain noong isang linggo. Ilang beses na pinilit ni Daddy si Aza na lumipat sa amin pero ayaw niya talaga. Or maybe, ayaw niya lang iwanan ang Mama at mga kapatid niya. Sa aming magkakapatid, si Aza rin lang ang hindi tumatanggap ng pera galing kay Daddy noon pa man. Bukod pa roon, malayo rin ang loob niya sa amin. Sa isang taon ay bilang lamang sa mga daliri sa kamay kung ilang beses siya tatawag sa bahay. Kung hindi pa kami ang tatawag sa kaniya o kaya'y dadalaw sa bahay nila ay hindi siya dadalaw sa bahay.

Breadwinner siya ng pamilya nila. May sakit ang Mama niya at siya naman ang nagpapaaral ng mga kapatid niya. Kahit ang sarili kong pera o nina Vera, Rose, at Lily man ay hindi niya tinatanggap kapag binibigyan namin siya. Wala kaming magawa roon. Mga bata pa lang kami ay parati na namin pinapaalala sa kanya na magkakapatid kami. Na kahit lahat kami ay iba-iba ang ina ay magkakapatid pa rin kami. Na puwede niya kami sandalan at takbuhan kapag may problema siya o kailangan niya ng tulong.

We admired Azale for being brave, strong, wise, and independent. Isang taon na lamang at mapagtatapos na niya ang sarili sa kursong education. Sa aming walo ay siya rin ang masasabi kong pinakamatalino talaga.

"Sure, sure. Bibili ako," mabilis kong tugon patungkol sa itinawag niyang mga ibinebentang alahas. "Alright. See you later."

Pumasok na ang unang pasyente. Pinahiga ko ito sa examination bed na napapalibutan ng berdeng kurtina at sinimulan ang gagawin. Unang pagbubuntis ng pasyente kaya ramdam kong naiilang ito. Hindi pa man ako nabubuntis ay naiintindihan ko na siya. Mahirap para sa isang babae ang bumukaka sa harapan ng isang doktor.

Sinilip ko ang cervix ng pasyente at inilahad ang kanang kamay kay Rea. Hindi ko na kailangan pa sabihan si Rea sa kung anong gamit ang kailangan ko dahil kabisadong-kabisado na niya iyon.

Mabilis inabot ni Rea sa akin ang cotton swab para sa pagkuha ko ng sample ng smear ng pasyente. Pagkakuha ko ng sample ay agad-agad kong ipinahid iyon sa slide.

Pagod na pagod ako pagkatapos ng clinic hours ko. I wanted to go home and rest, pero magkikita pa kami ni Aza.

Hinubad ko ang white coate ko at nagpakawala ng isang malalim na buntong-hininga. I sprinted my way towards the parking lot and got inside of my car.

Pagdating ko sa resto-bar kung saan nagtatrabaho ang kapatid ko ay agad kong inilinga ang paningin ko para hanapin siya.

"Hi! I'm looking for Azalea de Asis," I told the cashier.

Bago pa man ipatawag ng babae na nasa cashier ang kapatid ko ay lumabas na ito mula sa isang pintuan sa gilid.

I waved my hand and smiled at her. Naglakad ako papunta sa kanya at hinalikan siya sa pisngi. She looked like a mess. Halatang kulang na kulang sa tulog.

"Order ka muna," aniya at itinuro ang isang bakanteng lamesa para roon kami maupo.

Quickly, I shook my head. "I'm good. Busog pa rin naman ako. May isang nurse na may birthday sa Clinic, nagpakain siya," I lied. Gutom na gutom na ako, iyon ang totoo. Pero hindi ko iyon sasabihin sa kanya. Kung o-order ako ng pagkain ko ay hindi niya ako paaalisin dito ng hindi siya ang magbabayad no'n. Ayoko na gumastos siya para lamang sa pagkain ko dahil puwede niya pa magamit ang perang iyon pambili ng gamot ng Mama niya.

She eyed me, and I gave her a smile.

"Nasaan na ang mga binebenta mo? Let me see," pag-iiba ko, kunwari'y excited.

Inilabas niya mula sa isang bag na itim ang mga alahas. Isa-isa ko iyon dinampot at tiningnan. "Magkano ang lahat—"

"Haya," she cut me in between. Nakuha niya agad ang gagawin ko. "Hindi mo magagamit lahat yan. . .Dalawa hanggang apat lang ang bilihin mo."

I pursed my lips. Bakit ba ganito siya? I just wanted to help. Sa tuwing nakikita ko siya ay nakakaramdam ako ng guilt. I mean, kami, lumaki kami na kukuha ang mga gusto namin. Isang sabi lang namin kay Daddy ay agaran nitong ibinibigay. Pero si Aza, iba. . . ibang-iba siya sa amin. Kaming lahat, nang tumuntong kami sa edad na lima ay kinuha na kami ni Daddy at doon na sa bahay lumaki. Siiya lamang ang hindi sumama. Isa siyang de Asis pero parang ikinahihiya niya iyon.

Naiintindihan ko naman na galit siya kay Daddy. Hindi ko alam kung totoo, pero ang dinig ko ay ni-rape raw ni Daddy ang Mama niya at siya ang nabuo roon. Sabihin na nating totoo nga iyon. Pero bakit pati sa aming mga kapatid niya ay ganito siya?

We are always insisting, at parati niya rin kaming itinutulak palayo sa kanya.

"I want this." I pointed out the pearl necklace. "How about Vera? Did you call her? I'm sure bibili rin siya."

"Tatawagan ko bukas," she quite said.

Binayaran ko ang kwintas na napili ko ng cash. Hindi na kami nagtagal doon dahil tapos na raw ang trabaho niya at pauwi na raw siya. Kahit alam kong tatanggihan niya ako ay inalok ko pa rin siya na ako na lang ang maghahatid sa kanya sa bahay nila para hindi na siya gumastos sa pamasahe. But then again, tumanggi siya.

Kumaway ako sa kanya bago pinatakbo ang sasakyan ko paalis. Malapit na ako sa bahay nang maka-receive ako ng text mula kay Mama. Nahilot ko ang sintido ko matapos basahin ang mensahe. Sa halip na pumasok sa loob ng subdivision, nag-drive ako pabalik.

My mother, who's a former beauty queen, is living alone 45 minutes away from the city. Daddy was her first boyfriend, first love, and first everything. Hindi niya alam noong una na may apat na pala itong mga anak. Isa sa isang actress, isa sa accountant, isa sa dating mayor, at isa sa isang haciendera. Kaya ganoon na lamang ang galit nito kay Daddy na halos isumpa na nang malaman iyon. Although hindi naman siya ginawang kabit ni Daddy dahil ni minsan ay hindi ito kinasal sa isa roon sa nanay nina Vera, Rose, Lily, at Ivy—Na hanggang ngayo'y walang pinakasalan sa walong mga nakarelasyon. Pero pakiramdam pa rin ni Mama ay kabit pa rin siya. Ilang taon na halos hindi kinausap ng ayos ni Mama si Daddy. Plinano pa nga niya noon na dalhin ako sa America at wag na ipakita kay Daddy. Pero ngayon ay ayos naman na sila.

Binagalan ko ang takbo ng sasakyan ko nang makita ang ilaw ng flashers ng isang sasakyan sa di kalayuan. Madilim ang daanan at palayan ang magkabilang gilid ng daan. Ang pinaka ayaw ko sa pagpunta rito kay Mama ay ang daan na ito.

Nang malapit na ako sa sasakyan ay naaninag ko ang isang lalaki na pinagsisipa ang gulong ng sasakyan na nakahinto. Nakaharang ang sasakyang iyon sa gitna kaya hindi ako makakadaan.

Inihinto ko ang sasakyan ko sa tabi at bumaba. Naglakad ako papunta sa lalaki at sinilip siya. "Excuse me?"

Mabilis humarap ang lalaki at tiningnan ako. His eyes bore into mine. He wore a coat with no tie and had tousled dark brown hair, which was thick and lustrous. His eyes were mesmerizing and his lips were pale and thin. He held slender nose. His jaw was strong and defined, as if molded from granite.

"Oh, am I blocking your way? I'm Sorry. . . Na-flat ang gulong ko," anito. His voice is velvety like melted chocolate.

Napatingin ako sa sasakyan niya. Mercedes. . .Pareho kami.

"Do you need help?" I have no idea why my voice sounded like a squeak. Yuck, Haya! "May spare tire ako sa likod ng sasakyan ko. Um, pwede mo hiramin."

He stared at me. The scent of his musculine cologne soon invaded my senses. I was not a big fan of perfumes and cologne but there was something so soothing about the way he smelled, it felt like I was transferred to a rainforest.

"Are you sure?" he asked while I was busy admiring his cologne. "I mean, you don't know me."

"Gulong lang naman yun," sabi ko.

Tumitig ulit siya sa akin tapos maya-maya'y natawa. "Aren't you afraid?"

Nagsalubong ang mga kilay ko. "Saan naman ako matatakot?"

He shrugged. "Sa akin?" hindi niya siguradong tanong. "Hindi mo ba naisip bago ka bumaba sa sasakyan mo, na paano kung masama pala akong tao? Paano kung modus ko lang 'to?"

Natawa ako sa sinabi niya. Napatakip pa ako sa bibig ko para pigilan lumakas ang tawa ko. Wala naman kasi sa itsura niya ang mga sinabi niya. "Masamang tao ka ba?"

"What?" He frowned at me. "Of course not."

Tumawa ulit ako.

"See? Edi hindi ka masamang tao."

"How do you know?"

"Ramdam ko," I told him. At hindi rin naman talaga ako bababa kung naramdaman ko'ng ikakapahamak ko.

He chuckled in a bit. Saglit niyang sinulyapan ang sasakyan niya at muling ibinalik ang tingin sa akin. "Can I borrow your spare tire?"

"Sure." Naglakad ako papunta sa likod ng sasakyan ko at binuksan ang compartment no'n. "Here."

Kinuha niya iyon at binuhat papunta roon sa tapat ng sasakyan niya. Pinahiram ko rin sa kanya ang tools ko at pinanuod siyang magpalit ng gulong.

Ang sarap niya panoorin. . .

Oh my God, Haya! Ano ba yang sinasabi mo?

"I'll go ahead," sabi ko at itinuro ang sasakyan ko. Naitabi na niya ang sasakyan niya kaya makakadaan na ako.

I turned my back to him and walked towards my car. I was about to get in nang muli siyang magsalita. "Felix," aniya na ikinalingon ko. I looked at him, confused.

"What?"

"My name's Felix. . .Felix Delgado."

Ngumiti ako. "Hyacinth. Hyacinth de Asis."

He stared at me for a few moments, and then he smiled and nodded. "Thanks, Hyacinth."