@ KING LION CLUB
เวลา 01:30 น.
เวลาที่คนทั่วไปเขาพักผ่อนกัน แต่สำหรับฉันมันคือเวลาแห่งความสุข เวลาที่ได้ปลดปล่อยความเป็นตัวเองออกมาโดยไม่มีใครมาห้าม เพราะฉันโสด…
Wow! ฉันส่งเสียงร้องออกไปอย่างสุดเหวี่ยงขณะขยับร่างกายโยกย้ายไปตามเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ข้างกายมียัยฮันน่าเพื่อนรักและมีรุ่นน้องหน้าหล่ออีกหลายคน เรียกได้ว่าข้างกายถูกรุมล้อมไปด้วยหนุ่มๆ หัวใจนี่กระชุ่มกระชวยสุดๆ
วันนี้ฉันสถาปนาตัวเองเป็นเจ้ใหญ่สายเปย์มาเลี้ยงน้องๆ พนักงานที่สนามแข่งหลังจากที่ฉันได้เงินเดิมพันก้อนโตมา โชคดีสุดๆ ที่วันนี้กวินเพื่อนรักมันแข่งชนะฉันเลยได้เงินมาใช้เล่นๆ หลายแสน เลี้ยงแค่นี้ไม่สะทกสะท้านกระเป๋าตังค์ฉันหรอก
หมับ!
“อย่าพึ่งดื่ม! เขามองมาอีกแล้ว”
เสียงยัยฮันน่าบอกฉันที่กำลังจะยกแก้วแอลกอฮอล์เข้าปาก แต่ด้วยความที่ผู้ชายกำลังมองมา ฉันเลยต้องแอ๊บสวยวางแก้วลงก่อน
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าหนุ่มหล่อหน้าตี๋คนนั้นคือใคร รู้แค่ว่าออร่าความหล่อมันโดนใจ ทำให้หลงใหลในความหล่อ ที่หล่อมากจนฉันนึกอยากจะสละโสดตามเพื่อนคริสไปเลยหล่ะ
เห็นฉันแรงๆ แบบนี้ก็ใช่ว่าฉันจะใจง่ายชอบคนที่พึ่งเจอและยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อหรอกนะ ถ้าใจง่ายขนาดนั้นคงไม่เป็นสาวโสดบริสุทธิ์มาถึงทุกวันนี้หรอก
“แล้วมึงจะมายืนแอ๊บสวยทำไมก่อน เดินหนีไปสิ”ฉันบอกยัยเพื่อนตัวดีที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่ไล่มันไปไม่ใช่เพราะเกลียดหรืออะไรหรอกนะ เพราะกลัวผู้ชายสับสนแล้วจีบผิดคน ช่วงนี้ยัยน่ามันยิ่งเสน่ห์แรงอยู่ด้วย
“เออๆ งั้นกูไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“รีบไปเลย”
ฉันโบกมือไล่มันไปโดยที่สายตายังจับจ้องที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่อยู่ตรงโซนวีไอพีชั้นสอง เสียดายจริงๆ ที่จองไม่ทัน ปกติไม่เคยจองเองไง ถ้าไอ้เกอร์มาด้วยก็ได้ขึ้นไปโซนวีไอพีทันทีเพราะมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเจ้าของผับ
ขณะที่ฉันกำลังโปรยเสน่ห์ให้หนุ่มหล่อด้านบนก็มีพนักงานร้านเดินมาหาฉัน
“ขอโทษนะครับ พอดีคุณลูกค้าโต๊ะนั้นอยากได้เบอร์คุณ”
พนักงานชี้ไปยังโต๊ะที่ไม่ห่างจากฉันมากนัก พอมองไปก็เจอกลุ่มรุ่นพี่ที่มหาลัยเดียวกับฉัน ที่ฉันรู้จักเพราะก่อนหน้านี้เราเจอกันที่สนามแข่งรถ
“ฮอตไปอีก ผู้ชายรายล้อมขนาดนี้ ยังมีหนุ่มๆ มาขอเบอร์อีกนะครับพี่” รุ่นน้องแซวฉันกันใหญ่ แต่ฉันชินแล้ว ไปไหนก็มีหนุ่มๆ มาขอเบอร์เป็นปกติ
“ฝากขอโทษเขาด้วยนะ วันนี้ไม่สะดวก” ฉันบอกไปตามตรงเพราะผู้ชายด้านบนน่าสนใจกว่า และตอนนี้เขาก็เหมือนจะสนใจฉันมาเหมือนกัน ถ้าไม่เชื่อ… ก็รอดูนะ
“ดื่มรอไปก่อนนะ เดี๋ยวมา!”
ฉันบอกน้องๆ ก่อนจะเดินตรงออกมาจากโต๊ะ ฉันค่อยๆ เดินผ่าฝูงชนออกไปช้าๆ ให้คนที่กำลังเดินตามมาเห็นฉันอยู่ในสายตาตลอดเวลา ใช่แล้วค่ะ! ตอนนี้หนุ่มหล่อที่ฉันหมายตากำลังเดินตามฉันมา เพื่อไม่ให้ดูอ่อยจนเกินไป ฉันจึงเดินเข้าไปในห้อง ล้างมือส่องกระจกฆ่าเวลาสักสองสามนาทีก่อนจะเดินออกมา
แล้วก็เป็นไปตามที่คาดเดาไว้ ร่างสูงยืนดูดบุหรี่อยู่ตรงทางเดิน หน้าตี๋ๆ กับท่ายืนดูดบุหรี่โคตรเท่เลย
“มาทำอะไรที่ห้องน้ำผู้หญิงเหรอคะ” ฉันแกล้งถามออกไปขณะที่ก้าวเดินไปหยุดยืนตรงหน้าเขา ดูใกล้ๆ ยิ่งหล่อ หน้าใสผิวเนียนอย่างกับผู้หญิง
“หรือว่ามารอแฟน” ฉันถามอีกครั้งเมื่อเขาเอาแต่ดูดบุหรี่และมองหน้าฉันด้วยสายตาเกินจะคาดเดา
อยู่ๆ เขาก็รั้งร่างของฉันไปประชิดตัวด้วยแขนข้างเดียว ส่วนอีกข้างยังคงคีบบุหรี่ ความใกล้ชิดทำให้ฉันได้กลิ่นหอมอบอุ่นจากร่างสูง
“คุณจะติดอะไรมั๊ย ถ้าผมบอกว่ามารอว่าที่แฟน”
คำพูดของเขาทำให้ฉันนิ่งไปชั่วขณะ ฉันไม่ได้กลัวแต่อย่างใด ในหัวคิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ กล้าพูดขนาดนี้คงจะเจ้าชู้ใช่เล่นเลย ช่างเหมาะกับฉันจริงๆ
ระหว่างที่เรากำลังมองหน้ากันอยู่ด้วยท่าทางที่ล่อแหลมก็มีใครบางคนเดินผ่านมาพอดี เขาคือหมอคีย์ คนที่แอบรักคริสตัลเพื่อนของฉัน แต่ยัยคริสเลือกที่จะคบกับออสติน ทำให้คุณหมอผู้แสนดีกลายเป็นคนเย็นชา เมินทุกคนที่เกี่ยวข้องกับยัยคริส ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เคยเป็นพี่ชายที่แสนดีให้คำปรึกษาได้ทุกเรื่อง
“รู้จักเหรอครับ”หนุ่มหล่อตรงหน้าเอ่ยถามขณะที่ฉันกำลังมองตามหลังพี่หมอที่กำลังเดินไปด้านใน ใบหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกของพี่หมอทำให้คิดไปถึงตอนที่ฉันเจอกับพี่หมอครั้งแรกในงานเลี้ยงที่ฉันไปกับม๊าฉันจำได้ว่าคืนนั้นเป็นคืนที่โคตรน่าเบื่อเลย ในงานมีแต่คนแก่ที่ชอบจับกลุ่มเมาท์มอยเรื่องต่างๆ โดยเฉพาะเรื่องอวดรวย ฉันเบื่อมากจนต้องขอออกมาเดินเล่น และได้เจอหมอที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมหนึ่งของสวนที่ค่อนข้างมืด ตรงนั้นมีแสงไฟส่องลงมากระทบกับใบหน้าหล่อๆ ดูมีเสน่ห์มากๆ เขาเงยหน้ามองฉันเพียงเสี้ยววินาทีแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ราวกับว่าทำไปตามสันชาตญานสายตาของเขาว่างเปล่าไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆ ที่มองฉัน ฉันทำตัวเสียมารยาทยืนมองเขาจนเขาต้องละสายตาจากหนังสือมามองหน้าฉันอีกครั้ง สายตาคู่คมที่อยู่ใต้แว่นทำให้ฉันได้สติขึ้นมารีบเดินออกไปอีกมุม และเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาก้มหน้าอ่านหนังสือต่อโดยไม่มองมาที่ฉันอีกเลย ทำเอาคนสวยอย่างฉันเสียความมั่นใจไปหลายวันเลยหล่ะและได้เจอกันอีกครั้งตอนพี่หมอมาเดทกับคริสตัลเพื่อนสนิทของฉัน ยอมรับว่าตกใจแต่ก็ดีใจกับเพื่อนนะ ที่ได้ผู้ชายดีๆ “ตกลงรู้จักผู้ชายคนนั้
หมับ!ใบหน้าหล่อของคุณหมอหนุ่มมองซ้ายขวาด้วยท่าทางประหม่าเมื่อแขนเรียวของอดีตแฟนสาวเข้าสวมกอดเขาไว้แน่น ใบหน้าของเธอก็คลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของเขาไม่ห่าง หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงรู้สึกดีและพาไปสานความสัมพันธ์ต่อที่ห้องไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับเธอแล้ว เขามีแค่ความหวังดีให้กับเธอในฐานะเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น และมันคงดูไม่ดีหากเธอยังแนบชิดกับเขาอยู่แบบนี้“อย่าทำแบบนี้เลยครับเพลง ถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี” หมอหนุ่มเตือนสติและพยายามดันร่างบางออกห่าง“เพลงเสียใจ เพลงจะหย่ากับเขา คุณธนาไม่สนใจความรู้สึกเพลงเลย” หญิงสาวตอบเสียงยานตามสไตล์คนเมาเพลงขวัญสาวสวยที่เกิดมาเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง เธอมีดีทั้งหน้าตาฐานะชาติตระกูล เรื่องเรียนเธอก็ไม่เป็นสองรองใคร ถ้าเธอเอาดีทางด้านเรียนเธอคงได้เกรดนิยมและอาจจะได้เป็นคุณหมอสาวเหมือนเพื่อนๆ หากแต่เธอทำตามความต้องการของพ่อแม่ทิ้งการเรียน ทิ้งแฟนหนุ่มไปแต่งงานกับมหาเศรษฐี โดยที่ไม่รู้ว่าชีวิตคู่มันไม่ได้สวยหรูดั่งที่วาดฝันไว้ เขาบ้างาน บ้าอำนาจ เจ้าชู้ นอกใจเธอจนนับครั้งไม่ได้ ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งมีแต่ความเจ็บปวด“ใจเย็นๆ นะเพลง ผมว่าเ
ปึก!เพลงขวัญวางแก้วลงเสียงดังหลังจากที่ดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว ใบหน้าสวยหวานแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงหลักจากมีบุคคลที่สามเข้ามาวุ่นวาย นอกจากเด็กนี่จะมายืนแทรกตรงกลางอย่างหน้าไม่อายแล้ว ยังพยายามเรียกร้องความสนใจจากอดีตคนรักของเธอตลอดเวลาอีกด้วย“เอาแบบเดิมอีกแก้ว”เสียงสั่งเครื่องดื่มที่ดังผิดปกติเรียกความสนใจจากหมอหนุ่มได้เช่นเคย เขาละสายตาจากเด็กสาวไปมองอดีตคนรักที่อยู่ถัดไปด้วยความเป็นห่วง“พอเถอะเพลง ผมว่าคุณดื่มเยอะเกินไปแล้วนะครับ”คีรินบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ แล้วยกมือห้ามบาร์เทนเดอร์หนุ่มไม่ให้เอาเครื่องดื่มมาอีก จากนั้นก็ดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ“ถ้าคีย์เบื่อ จะกลับก่อนเพลงก็ได้นะคะ” เพลงขวัญบอกหมอหนุ่มด้วยน้ำเสียงติดประชดแล้วหันไปสั่งเครื่องดื่มอีกครั้ง“เอาแบบเดิมอีกสองแก้ว หรือเอาอะไรก็ได้ที่เมาเร็วที่สุด”“ผมไม่ได้เบื่อ ผมแค่รู้สึกว่ามันดึกมากแล้ว”คีรินยังคงบอกด้วยท่าทางใจเย็นและเป็นสุภาพบุรุษจนนาเดียรู้สึกหมั่นไส้ ผู้ชายอะไรจะเป็นคนดีได้ขนาดนี้ ตอนที่ได้ฟังจากคริสตัลเรื่องความเป็นสุภาพบุรุษของพี่หมอก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ ผู้ชายร้อยทั้งร้อยต้องทำดีเพื่อหวังเรื่องอย่างว่าในตัว
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องสนิทกัน ชิ!”นาเดียจีบปากจีบคอพูดออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ เธอทำทุกอย่างเพื่อที่อยากจะได้สนิทกับเขา แต่เขากลับไม่อยากสนิทกับเธอ มันน่าน้อยใจจริงๆ หล่อซะเปล่า ใจดำชะมัด!“ตกลงจะให้พี่ไปส่งที่ไหนครับ” คุณหมอสุดหล่อยังคงถามประโยคเดิมขึ้นมาอย่างใจเย็น“ไปผับค่ะ หนูไม่อยากสนิทกับพี่หมอแล้ว!”นาเดียสะบัดหน้าใส่พี่หมอแล้วมองออกไปนอกรถด้วยความน้อยใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนภายในรถถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบอีกครั้งจนกระทั่งรถยนต์คันหรูมาจอดที่หน้าผับ เจ้าของรถกำลังจะลงจากรถมาเปิดประตูให้หญิงสาวแต่เธอกลับเปิดลงไปเองด้วยท่าทางง้องอน“ไม่สนิทกัน ไม่ต้องเปิดให้หรอก แล้วก็ไม่ต้องเดินไปส่งด้วย ชิ!”นาเดียแกล้งประชดก่อนจะเดินตรงเข้าไปด้านใน ระหว่างทางที่เดินเข้าไปในใจก็คิดว่ายังไงพี่หมอผู้ชายที่แสนดีและเป็นสุภาพบุรุษก็ต้องตามมาส่งเธอถึงโต๊ะแน่ๆ แต่เธอกลับคิดผิดเมื่อผู้ชายที่เดินตามเธอเข้ามาไม่ใช่พี่หมอ“คนสวยมากับใครเหรอครับ”ชายหนุ่มรูปร่างสูงใบหน้าดุเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆ กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ลอยแตะจมูกจนนาเดียต้องเบือนหน้าหนี และพยายามเดินเลี่ยงไปอีกทาง ตอนนี้เธอไม่มีอา
เช้าของวันต่อมา…บรรยากาศในห้องครัวถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ เมื่อคุณหนูของบ้านมายืนรอแม่ครัวตั้งแต่เช้า ทั้งๆ ที่ปกติจะตื่นเกือบเที่ยง“วันนี้คุณหนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ” แม่บ้านหุ่นอวบวัยสี่สิบปีเอ่ยถามคุณหนูของบ้านด้วยความสงสัย“หนูอยากได้อาหารสักสองสามอย่างค่ะ” คุณหนูของบ้านพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปเปิดตู้เลือกกล่องใส่ข้าวน่ารักๆ“เป็นเมนูอะไรดีคะ เอาของโปรดคุณหนูมั๊ยคะ”“อืม… อะไรก็ได้ค่ะ ขอเป็นอาหารที่มีประโยชน์”นาเดียคิดไม่ออกว่าจะเลือกเมนูอะไรดี เพราะเธอไม่ได้กินเอง เธอตั้งใจจะเอาไปให้พี่หมอสุดหล่อว่าที่แฟนของเธอ พอนึกถึงพี่หมอหัวใจของคุณนาเดียก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะงื้ออออ… อาการแบบนี้มันต้องใช่ความรักแน่ๆ คนที่พึ่งจะรู้สึกถึงความรักคิดเองเขินเอง จนแม่บ้านที่มองอยู่งงไปตามๆ กันนาเดียหยิบมือถือมาค้นหาข้อมูลอาหารที่ดีต่อสุขภาพแล้วยื่นให้แม่บ้านดู“ได้ค่ะ” แม่บ้านพยักหน้ารัวๆ แล้วรีบทำให้ทันที“ทำเสร็จช่วยใส่ในกล่องนี้ให้หนูด้วยนะคะ”นาเดียบอกพร้อมรอยยิ้มและยื่นกล่องสีชมพูไปให้แม่บ้าน“ได้ค่ะคุณหนู”เมื่อสั่งทุกอย่างเสร็จนาเดียก็เดินกลับเข้าห้องตัวเอง เพื่อที่จะอาบน้ำ แต่
ร่างสวยที่ถูกปกคลุมด้วยชุดสูทตัวใหญ่เดินออกมาจากห้องทำงานของคุณหมอหนุ่มอย่างอารมณ์ดี ไม่สนใจสายตาของพยาบาลสาวและบุคลากรของโรงพยาบาลที่กำลังมองอยู่เลยแม้แต่น้อย เธอรู้ดีว่าคนพวกนั้นกำลังคิดอะไรอยู่อิจฉาหล่ะสิ! นาเดียเดินสวยๆ ผ่านหน้าประชาสัมพันธ์สาวไปราวกับผู้ชนะ ทำเอาสาวๆ ที่แอบรักคุณหมออกแทบแตกรีบหันไปเมาท์กันจนลืมหน้าที่ตัวเองRrrrr~ระหว่างที่นาเดียกำลังจะขับรถรถออกมาจากโรงพยาบาล เพื่อนรักอย่างฮันน่าก็โทรมาหาพอดี“ว่าไงเพื่อนรัก” นาเดียกรอกเสียงหวานผ่านสายทำเอาเพื่อนเอ่ยแซวทันที(นี่กูโทรผิดเหรอ?)“ถูกแล้ว มีอะไรก็พูดมา”(มึงเป็นไรก่อน ทำไมต้องทำเสียงแบบนี้ ฟังแล้วขนลุก)“ฮ่าๆ เลี่ยนเหรอ ตกลงมีไร”(รีบมาที่สนาม ไอ้วินกำลังจะแข่ง)“เคร ไปเดี๋ยวนี้เลย”คนอารมณ์ดีบอกออกไปก่อนที่จะขับรถตรงไปยังสนามแข่งรถของเพื่อน เธอใช้เวลาตลอดทั้งวันในการดูเพื่อนแข่งรถโดยที่ไม่เคยห่างจากมือถือ คอยกดเช็คมือถือตลอดเวลาดูว่าพี่หมอจะโทรมานัดไปทานข้าวตามที่บอกไว้หรือเปล่าหายไปไหน! คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อไร้ข้อความจากหมอ เวลานี้ก็น่าจะกลับจากโรงพยาบาลแล้ว ทำไมไม่โทรหาเธอนะ ความสงสัยทำให้นาเดียไม่ไ
นาเดียทำปากจู๋พร้อมยื่นหน้าเข้าใกล้ใบหน้าหล่อเรื่อยๆ แต่ความสูงของพี่หมอเป็นอุปสรรคทำให้เธอไปไม่ถึงที่หมาย อีกทั้งยังโดนมือหนาจับไหล่ให้ถอยห่างราวกับเธอเป็นตัวน่ารังเกียจ“หนูเป็นผู้หญิงนะครับ อย่าทำแบบนี้เลย ไม่ดูไม่ดี” น้ำเสียงของเขายังนิ่งเรียบไร้ความรู้สึก จนหญิงสาวหงุดหงิดว่าเขาจะเป็นคนดีอะไรขนาดนั้น เธอให้ท่าขนาดนี้แล้ว ยังนิ่งเฉยอยู่ได้“ผู้หญิงแล้วไงคะ ก็แค่จูบเฉยๆ” คนเมาเชิ่ดหน้าเถียงจนอีกฝ่ายถึงกับต้องถอนหายใจ ดึกปานนี้แล้วยังตามมาแกล้งกันอีก สงสัยต้องย้ายคอนโดซะแล้ว เผื่อจะได้ชีวิตที่สงบสุขกลับคืน“แค่จูบก็จบ”“แค่จูบก็ไม่ได้ครับ พี่กับหนูไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”“ไม่ต้องหาข้ออ้างหรอกค่ะ รำคาญหนูก็บอกมาเถอะ ถ้ารำคาญมากก็รีบจูบหนูสิคะ หนูจะได้รีบไปให้พ้นๆ”คนเมาหน้างอไม่พอใจ ตอนนี้ความน้อยใจมาเต็มเมื่อเห็นแววตาว่างเปล่าของชายที่รัก เขาใจแข็งกว่าที่เธอคิดไว้มากจริงๆ ไม่มีแววอ่อนไหวหรือคล้อยตามเลยแม้แต่น้อยทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างชั่งใจอยู่หลายนาที ราวกับรอให้อีกฝ่ายพูดก่อน“หนูไม่สวยเหรอคะ ทำไมพี่ถึงชอบเมินหนู”สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจ ที่ผ่านมาไม่มีผู้ชายค
ริมฝีปากบางบดเบียดแนบชิดและพยายามแสดงสกิลการจูบที่ช่ำชองเพื่อมัดใจพี่หมอทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยจูบแบบลึกซึ้งกับใครมาก่อน อย่างมากก็แค่จุ๊บเบาๆ สัมผัสแค่ริมฝีปากภายนอกเท่านั้น แต่กับพี่หมอคนนี้เธอยอมหมดทุกอย่างตึกตัก! ตึกตัก!จูบที่ไม่ได้ลึกซึ้งกลับทำให้หัวใจของนาเดียเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ร่างกายของเธอร้อนผ่าวตั้งแต่ใบหน้าลงไปถึงปลายเท้า มันวูบวาบซาบซ่าและตื่นเต้นไปหมด ถึงจะมีอาการประหม่าอยู่บ้างแต่แขนเรียวก็ยกขึ้นไปโอบคอแกร่งเริ่มเปลี่ยนมาลูบไล้หน้าอกแกร่ง เธอลูบไล้และยั่วยวนเขาสุดกำลังโดยไม่ได้สังเกตว่าพี่หมอของเธอนิ่งผิดปกติขี้ยั่ว… แต่จูบไม่เป็น! หมอหนุ่มได้แต่คิดในใจและยอมให้เธอทำตามใจให้จบๆ ไป แต่เมื่อเธอไม่ยอมจบแค่จูบ เขาเลยต้องหยุดเธอหมับ!มือหนาจับประคองใบหน้าสวยให้ออกห่าง และพยายามลุกจากท่าทางอันล่อแหลม“พอได้แล้วครับ”พรึบ!หมอหนุ่มไม่ทันได้พูดจบประโยค ร่างสวยก็พลิกตัวขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่บนตัวของเขาแทน เธอใช้มือดันหน้าอกของเขาไว้ใต้ร่างของเธอ“หนูชอบพี่จริงๆ นะคะ เปิดใจให้หนูหน่อยได้มั้ย” น้ำเสียงออดอ้อนมาพร้อมสัมผัสชวนสยิว นิ้วเรียวกรีดกรายไปที่หน้าอกแกร่งอย่างยั่วยว
เช้าวันต่อมา“พี่ฝากร้านด้วยนะ”นาเดียหันไปบอกนโมที่ยืนทำงานอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ถึงนโมจะยังเด็กแต่เธอก็ขยันและทำงานเก่งมาก“เที่ยวให้สนุกนะคะพี่เดีย เดี๋ยวหนูดูแลร้านให้ไม่ต้องห่วงนะคะ” นโมตอบพร้อมรอยยิ้มและเธอก็มั่นใจว่าเธอสามารถดูแลร้านได้“ขอบใจนะ เดี๋ยวพี่จะซื้อของมาฝาก”“ไปกันครับ”คุณหมอที่เดินลงมาพร้อมกระเป๋าเดินทางสองใบ ก็ชวนนาเดียไปที่รถทันที เธอยิ่งเป็นห่วงร้านถ้าขืนปล่อยให้ยืนนานกว่านี้ อีกหน่อยก็คงเปลี่ยนใจไม่อยากไปกันพอดี“พี่ไปก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ”นาเดียยืนคิดสักพักก่อนจะหันไปบอกนโม ในใจก็เป็นห่วงร้าน แต่ถ้าเธอไม่ไปวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าพี่หมอจะมีเวลาว่างพาเธอไปเที่ยวอีกเมื่อไหร่“ค่ะ” นโมมองตามหลังเจ้าของร้านพร้อมรอยยิ้มนาเดียเดินตามคุณหมอไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน ถึงจะมีวันหยุดแค่สองวัน แต่เขาก็อยากจะพาเธอไปเที่ยว จะได้พักผ่อนและมีเวลาอยู่ด้วยกัน..ใช้เวลาในการเดินทางเกือบสามชั่วโมงกว่าจะมาถึงและหาที่พักกันได้ เนื่องจากเป็นการมาเที่ยวแบบไม่ได้วางแผนมาก่อน ทำให้คีรินลืมเรื่องที่พักไปอย่างสนิทใจพอมาถึงก็ต้องขับรถหาที่พักกันก่อน และวันนี้ก็เป็นวันหยุ
วันนี้นาเดียปิดร้านเร็วกว่าทุกวันเนื่องจากเป็นคำสั่งของคุณหมอ เพราะว่าเขาจะพาเธอไปทานอาหารข้างนอกและกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวก็ต้องใช้เวลาอยู่พอสมควร“วันนี้หนูสวยมากเลยนะ” คีรินเอ่ยชมหลังจากที่นั่งรอนาเดียแต่งตัวอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วโมง“แล้วทุกวันหนูไม่สวยเหรอคะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามกลับทันที“สวยทุกวันครับ แต่วันนี้สวยเป็นพิเศษ” คีรินเอ่ยชมพร้อมรอยยิ้ม ยังไงเธอก็สวยที่สุดสำหรับเขาอยู่แล้ว“ขอบคุณค่ะ” คำตอบของคุณหมอเรียกรอยยิ้มจากเธอได้เป็นอย่างดี“ไปกันครับ” มือหนากุมมือเล็กเอาไว้ด้วยความรัก ก่อนจะพาเธอเดินไปขึ้นรถ เพื่อที่จะไปร้านอาหารที่จองเอาไว้..@ร้านอาหารสุดหรู“ทำไมมาร้านแพงจังเลยคะ” นาเดียถามขึ้นมาทันทีเมื่อคุณหมอจอดรถที่หน้าตึกสูง พอได้ทำงานหาเงินเองนาเดียก็ไม่ค่อยชอบทานร้านอาหารหรูๆ สู้เก็บเงินเอาไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า“ไม่แพงหรอกครับ” คีรินตอบก่อนจะโอบกอดเอวเล็กเดินเข้าไปด้านใน“เขามีงานอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจัดดอกไม้สวยจังเลย”กุหลาบสีแดงถูกจัดตกแต่งตั้งแต่ทางเดินเข้ามาจนถึงด้านบนสุดของตึกที่เป็นโซนอาหาร ทำเอานาเดียมองดูกุหลาบสีสวยตลอดทาง เพราะเป็นดอกไม้ที่เธอชอบ“พี่ก็ไม่รู้เหม
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา“หนูไม่ไปกับพี่จริงๆ เหรอครับ”นานๆ จะเป็นวันหยุดของคุณหมอ แทนที่จะได้ออกไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตด้วยกัน แต่นาเดียกลับไม่ยอมและยืนยันที่จะอยู่ร้าน ทั้งๆ ที่พนักงานก็มีตั้งหลายคน แบบนี้จะไม่ให้เขาน้อยใจได้ยังไง“ไปวันหลังไม่ได้เหรอคะ ช่วงนี้ลูกค้ากำลังเยอะเลย” นาเดียกลัวพนักงานที่ร้านจะดูแลลูกค้าไม่ทั่วถึง เพราะช่วงนี้ลูกค้าเยอะมาก เธอจึงต้องมาคอยช่วยดูแลลูกค้า“ถ้าหนูไม่ไป งั้นตอนเย็นเราไปทานข้าวข้างนอกกันนะครับ” ถึงคีรินจะชวนเธอเอาไว้นานแล้ว แต่พอถึงวันเธอกลับไม่ยอมไปด้วย เขาจึงต้องหาข้อแลกเปลี่ยน“ทำไมต้องไปทานข้างนอกด้วยคะ หรือว่าพี่หมอเบื่ออาหารที่หนูทำแล้ว” ใบหน้าสวยจ้องมองคุณหมออย่างเอาเรื่อง เพราะตั้งแต่เธอไปเรียนทำอาหารมาก็แทบจะไม่ได้ออกไปทานข้าวข้างนอกเลย“ไม่ใช่ครับ พี่แค่อยากจะพาหนูออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” คีรินรีบอธิบายทันที“ก็ได้ค่ะ” พอได้ยินคำตอบของคุณหมอก็ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง นาเดียจึงตอบตกลงที่จะไปด้วย“พี่ไปก่อนนะครับ ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” คีรินถามออกมาอีกครั้งเผื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจ“ขับรถดีๆ นะคะ” นาเดียตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะโบกมือลาคุณหมอที่กำลังเดินออกไ
“รีบๆ ด้วยนะ แม่อยากอุ้มหลานแล้ว”ประโยคที่คุณแม่พูดทิ้งท้ายเอาไว้ทำเอานาเดียเขินจนแทบจะทำตัวไม่ถูกแล้ว“มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับ ยังไม่ได้แต่งงานเลย” คีรินรีบหาข้ออ้าง“ท้องก่อนแต่งก็ไม่เห็นเป็นไรหรอก ยังไงปลายทางก็ต้องแต่งก็ต้องท้องอยู่ดี”“คุณแม่ครับ”“ก็แม่อยากได้หนูเดียเป็นลูกสะใภ้หนิ ถ้าขืนลูกชักช้านะ แม่จะไปสู่ขอหนูเดียที่บ้านก่อนเลย”“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”ทุกคนนั่งทานข้าวกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดจากคนในครอบครัว นั่งพูดคุยกันจนดึกก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับ ปล่อยให้ลูกๆ ได้พักผ่อนกัน“แม่กลับก่อนนะ วันไหนว่างๆ ก็พาหนูเดียไปหาแม่ที่บ้านบ้างนะ”“ได้ครับ สวัสดีครับ”“สวัสดีค่ะ”คีรินเดินไปส่งคุณพ่อกับคุณแม่ที่รถก่อนจะเดินกลับเข้ามาหานาเดียอย่างอารมณ์ดี“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”“ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำเองดีกว่า”“ช่วยกันทำ… จะได้เสร็จเร็วๆ ครับ” คีรินเว้นวรรคคำพูดและเน้นย้ำทุกคำ จนความหมายแทบจะเปลี่ยนไปในทางสองแง่สองง่าม“จะรีบไปไหนคะ”“ก็คุณแม่อยากอุ้มหลาน พี่ก็ต้องรีบหน่อยสิครับ”“ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างเลยค่ะ”“พี่ไม่ได้อ้างนะ แต่พี่ทำจริง!!”“พี่
หนึ่งเดือนต่อมาวันนี้เป็นวันหยุดของคีรินซึ่งคืนนี้ครอบครัวของเขาจะมาทานอาหารที่ร้านและมาแสดงความยินดีกับนาเดียที่เปิดร้านใหม่ถึงแม้จะเปิดร้านมานานแล้ว แต่ทางครอบครัวของคุณหมอพึ่งจะกลับจากดูงานที่ต่างประเทศ พอมาถึงก็รีบโทรหาลูกชายทันทีพอนาเดียรู้เรื่องก็ถามข้อมูลกับคุณหมอทั้งคืน คุณพ่อชอบทานอะไร คุณแม่ชอบทานอะไร เรียกได้ว่าตื่นเต้นและนั่งคิดเมนูทั้งคืน“พี่หมอเสร็จหรือยังคะ”นาเดียขึ้นมาตามคุณหมอที่บอกจะลงไปข้างล่างตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นลงไปสักที“ใกล้เสร็จแล้วครับ” คีรินที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็ตอบเสียงดัง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน“งั้นหนูลงไปรอข้างล่างนะคะ”“ได้ครับ”ร่างเล็กเดินลงไปด้านล่างเพื่อดูความเรียบร้อยของร้านต่อในระหว่างที่รอคุณหมออาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ“เสร็จแล้วครับ”ใช้เวลาไม่นานคุณหมอก็เดินลงมาด้วยความพร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว ความจริงอยากได้อะไรให้พนักงานออกไปซื้อให้ก็ได้ แต่นาเดียดื้ออยากจะออกไปเลือกของเอง สุดท้ายเขาก็ต้องใจอ่อนยอมไปกับเธอ“พี่ฝากร้านด้วยนะ” นาเดียหันไปบอกพนักงานรุ่นน้องที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์“ค่ะ” นโมรับคำอย่างว่าง่าย ถึงแม้เจ้านายจะไม่บอก เรื่
เช้าวันต่อมา@MYDEARคาเฟ่เจ้าของร้านคาเฟ่คนสวยมายืนรอต้อนรับลูกค้าที่โทรมาบอกว่าใกล้จะถึงร้านแล้ว“ร้านสวยดีนะ” ออสตินทักขึ้นก่อนใครเมื่อมองดูบรรยากาศภายในร้าน“รินยินดีด้วยนะ” ไอรินร่วมแสดงความยินดีเมื่อได้เห็นความสำเร็จของเพื่อนรักอย่างนาเดีย“ร้านน่ารักมาก ชื่อร้านก็ด้วย”คริสตัลเอ่ยชมขึ้นมาอีกคน ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงแรงๆ อย่างนาเดียจะจัดร้านได้น่ารักขนาดนี้“ขอบใจนะ แล้วนี่ฮันน่าไม่มาเหรอ” นาเดียขอบคุณคำชมจากเพื่อนๆ ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนที่ยังไม่เห็นมา“ไม่รู้สิ ยังไม่เห็นเลย” คริสตัลตอบขึ้นเมื่อทุกคนเอาแต่ยืนเงียบ“เดี๋ยวมันคงตามมาแหละ”เมื่อเห็นเจ้าของร้านเงียบไปกวินจึงพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ“ไปนั่งตรงนู้นกันก่อนดีกว่า” นาเดียชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านในสุด จะได้นั่งคุยกันสะดวก“เปิดร้านวันแรกลูกค้าก็เยอะเลยนะ” ไอรินนั่งลงก่อนจะทักขึ้น เปิดร้านวันแรกก็มีลูกค้ามานั่งเยอะขนาดนี้ ผิดกับตอนเปิดร้านอาหารของเธอมาก“สาธุขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดนะ อยากดื่มอะไรสั่งได้เลยนะ” นาเดียไม่พูดเปล่ารีบยกมือขึ้นมาประกบกันราวกับไหว้พระ ก่อนจะยื่นเมนูของร้านให้เพื่อนๆ“มีเหล้ามั้ย” กวินถามขึ้นมา
สามเดือนต่อมา“หนูอยากจะแก้ตรงไหนอีกมั้ยครับ” คีรินถามขึ้นในระหว่างที่เดินตรวจงานรอบๆ ก่อนจะเปิดร้านอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้“ไม่ค่ะ” ใบหน้าสวยส่ายหน้า แต่สายตายังคงมองสำรวจความสวยงามของร้านอยู่ตลอดเวลา“ชอบมั้ยครับ” คีรินตั้งใจทำทุกอย่างให้ออกมาดีที่สุด เพื่อความสุขของผู้หญิงที่เขารัก ไม่ว่าจะใช้เงินเยอะแค่ไหน เขาก็พร้อมที่จะทำให้เธอมีความสุข“ชอบมากเลยค่ะ หนูไม่คิดเลยว่าทำเสร็จแล้วจะสวยขนาดนี้” สายตาเปร่งประกายเต็มไปด้วยความสุข ในที่สุดเธอก็จะมีร้านเป็นของตัวเอง“ตื่นเต้นมั้ยครับ พรุ่งนี้เปิดร้านวันแรกแล้วนะ” คีรินเอ่ยถามด้วยความใส่ใจ“ตื่นเต้นค่ะ แต่หนูกลัวจะไม่มีลูกค้ามากกว่า” นาเดียรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อนึกถึงตอนเปิดร้าน“มีสิครับ ยังไงก็ต้องมี” คีรินตอบด้วยความมั่นใจ“พี่หมอรู้ได้ยังไงคะ” ร่างเล็กถามกลับด้วยความสงสัย“ก็พี่ไปประกาศทั่วโรงพยาบาลเลยว่าแฟนพี่จะเปิดร้านพรุ่งนี้ ยังไงก็ต้องมีลูกค้าแน่นอนครับ”“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวหนูจะทำเพจร้านเอาไว้โพสต์รับออเดอร์ออนไลน์ส่งในบริเวณใกล้เคียงด้วยค่ะ”“แฟนใครทำไมเก่งจังเลยเนี่ย”“แฟนพี่หมอไงคะ”“ว่าแต่… พี่ทำให้ขนาดนี้แล้วจะได้อ
หนึ่งปีต่อมาวันเวลาผ่านไปเร็วมากแต่ทุกอย่างก็ยังไม่ลงตัว ถึงแม้นาเดียจะเรียนจบมาหลายเดือนแล้วก็ตาม แต่ร้านคาเฟ่ที่เธอตั้งใจจะทำก็ยังไม่ได้รับการอนุมัติจากคุณหมอแต่ก็ยังพอมีเรื่องโชคดีอยู่บ้าง ถึงคีรินจะยังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาตเรื่องเปิดร้าน แต่เขากลับให้เธอไปเรียนทำเบเกอรี่ โดยที่เขาเป็นคนเลือกสถานที่เรียนและเลือกคนสอนให้นาเดียเองทุกอย่างและทุกอย่างทุกขั้นตอนต้องอยู่ในความดูแลของคุณหมอ เพราะเขาต้องรับรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ“ทำไมวันนี้ถึงไม่ให้หนูไปเรียนล่ะคะ” นาเดียถามขึ้นด้วยความสงสัยในระหว่างที่นั่งรถออกมากับคุณหมอ เพราะปกติวันนี้เธอต้องไปเรียนทำเบเกอรี่“พี่อยากจะพาหนูไปดูอะไรบางอย่าง” สายตาคมมองถนนด้วยความตั้งใจ“อะไรเหรอคะ?” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามด้วยความอยากรู้“ถ้าบอกก่อนหนูก็รู้สิครับ”“แต่นี่มันทางไปโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอคะ” นาเดียไม่รู้เลยว่าคุณหมอจะพาไปไหน แต่ทางที่เขาพามากลับเป็นทางเดียวกับทางที่ไปโรงพยาบาลคีรินถึงกับนิ่งไปเมื่อเขาตั้งใจจะเซอร์ไพรส์บางอย่าง ก่อนที่มือหนาจะยื่นผ้าปิดตาสีชมพูให้นาเดีย ทำเอาเธอมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามออกมา“อะไรคะ”“ท
@คอนโด“วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรหรือเปล่าครับ” คีรินถามขึ้นในระหว่างที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับถุงวัตถุดิบอุปกรณ์การทำอาหารที่นาเดียซื้อมา“เปล่าค่ะ” นาเดียปฏิเสธก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังห้องครัว“แล้วทำไมหนูซื้อของมาเยอะจังเลยล่ะ” คุณหมอยังคงถามต่อด้วยความสงสัย“ก็หนูอยากทำอาหารให้พี่หมอทานบ้างหนิคะ”“อะไรนะครับ พี่ฟังผิดไปหรือเปล่า” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมแล้วรอฟังคำตอบชัดๆ อีกครั้ง“ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ” นาเดียยังคงยืนยันคำเดิม“แล้วหนูทำอาหารเป็นเหรอครับ”แม้แต่ทำไข่เจียวตอนไปค่ายด้วยกันเธอยังทำไปกรี๊ดไปอยู่เลย แต่วันนี้กลับมาบอกว่าจะทำอาหารให้เขาทาน“ทำไมจะทำไม่เป็นคะก็หนูไปเรียนมาแล้ว” นาเดียยักคิ้วด้วยความมั่นใจ สามเดือนที่เรียนมาจะไม่เสียเปล่า“อย่าบอกนะว่าที่หนูออกไปข้างนอกบ่อยๆ เพราะไปเรียนทำอาหาร”คีรินพยายามคิดตามที่เธอบอก ก่อนจะตัดสินใจถามเธอออกมาตรงๆ“ค่ะ” ใบหน้าสวยพยักหน้าเพื่อยืนยันคำตอบ“แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะครับ ปล่อยให้พี่เข้าใจผิดคิดว่าหนูไม่สนใจทำไม” คีรินบอกเสียงเบาด้วยความรู้สึกผิด“ถ้าบอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ”“แฟนใครทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ย”จมูกโด่งกดลงที่ศีรษะของค