“Maam hindi ko matatanggap ito.” nanlalaki ang matang sabi niya pagkatapos niyang buksan ang inilapag ni Mrs. Del Fuego sa harap ng lamesa kung nasaan siya. Sa mga oras na iyon ay nasa loob sila ng library dahil doon siya pinapunta nito para mag- usap ngunit nalula siya dahil sa laman ng sobre. Ang kapal kasi ng perang naroon na kahit minsan ay hindi pa siya nakakahawak ng ganuong halaga. Napailing siya. Kahit mahirap lamang sila ay hindi naman siya mukhang pera. Idagdag pa na napakabait nito dahil sa kabila ng nagawang kasalanan ng kaniyang ama ay sinahuran pa rin siya sa pag- aasikaso sa anak nito. “Para sayo talaga iyan Serene.” nakangiting sambit nito. Muli siyang umiling. Hinawakan niya ang sobre at pagkatapos ay iniasog sa harap nito. Sa mga oras na iyon ay dadalawa lang silang nag- uusap doon. “Serene—” “Maam hindi ko talaga matatanggap ito. Sobra- sobra na ang kabaitan na ipinakita niyo sa akin at sa pamilya ko. Sa totoo nga lang ay ako pa ang dapat magpasalamat sa inyo.
“Mama si Adam kinain na naman yung pagkain ko!” nagsusumbong na sigaw ni Lucas sa kaniya.Napabuntung- hininga si Serene bago niya bitawan ang kaniyang cellphone. Ilang sandali pa nga ay tuluyan ng nakalapit sa kaniya si Lucas habang maluha- luha. Sa araw- araw ay ganito lagi ang eksena ng buhay niya. Kahit abala siya sa pakikipag- negosasyon ng bago niyang itatayong branch ng kaniyang flower shop sa kabilang bayan.Agad siyang niyakap ni Lucas at kaagad niya rin naman itong niyakap pabalik. Ilang sandali pa ay sumusunod naman na doon si Adam na hawak- hawak ang isang cupcake sa kamay nito, bagamat sa labi nito ay may nakaguhit pang chocolate na naiwan mula sa kinain nito.“Hindi ko naman kinain e, tinago ko lang.” natatawang saad ni Adam.Muli na naman siyang napabuntung- hininga. Sa kanilang dalawa ay si Adam talaga ang masasabi niyang may pagkapilya. Si Lucas namay ay tahimik pero may kakulitan din naman. Napangiti na lamang siya at pagkatapos ay napailing. Nakalapit na rin sa kani
Walang kasalanan ang mga ito sa sinapit niya. Ito ang bunga ng pagiging inosente niya sa mga bagay- bagay.“Kailangang panindigan ng kung sino man yang dinadala mo Serene…” saad ng kaniyang ama.Nang marinig niya ang sinabi nito ay dahan- dahan siyang napailing. Alam niyang mahirap ang lumaking walang ama ngunit wala siyang intensiyon na ipaalam kay Luther ang dinadala niya. Ayaw niyang maging balakid sa kasiyahan nito lalo pa ngayon at masaya na ito. Hindi naman siguro siya mahihirapan sa pagpapalaki sa magiging anak niya kung saka- sakali.“Anong ibig mong sabihin Serene?” hindi makapaniwalang tanong sa kaniya ng kaniyang ina.“Bubuhayin kong mag- isa ang anak ko…” matapang na sagot niya at pagkatapos ay napahaplos sa kaniyang tiyan.—---------------------Hindi siy napilit ng mga magulang niya na papanindigan ang dinadala niya. Dahil nga sa binigyan siya ng malaki- laking halaga ni Maam Minerva ay naisip na lamang niyang gagamitin niya iyon para sa pagbuhay ng anak niya. Nagdesisy
Hindi dalawin ng antok si Serene ng gabing iyon. Kanina ay hindi siya maksagot sa kaniyang ina nang tinatanong siya nito. Halos hindi niya alam kung ano ang gagawin niyang pakiusap rito para hindi ito bumyahe at pumunta sa rancho Del Fuego para sabihin na may anak silang dalawa ni Luther. Ayaw na niya ng eskandalo. Isa pa ay maayos naman na ang buhay nila. Naibibigay niya ang mga kailangan ng mga anak niya. Sobra- sobra pang pagmamahal ang ibinibigay niya rito kaya bakit pa? “Hindi mo ba alam kung gaano kasakit ang lumaking walang ama Serene? Kahit anong gawin mo ay hindi mo mapupunan ang paghahanap nila ng ama.” Naalala niyang sabi sa kaniya kanina ng kaniyang ina. Napamulat niya ng kaniyang mga mata at pagkatapos ay tinitigan ang kaniyang mga anak na nasa magkabilang panig niya na mahimbing ng natutulog. Selfish nga ba siyang matatawag dahil ipinagkait niya sa mga ito na makilala ang tunay nilang ama? Ginawa niya lang iyon dahil gusto niyang protektahan ang mga ito. Ginawa niya i
Mabilis na bumaba si Luther mula sa kaniyang kotse. Mabuti na lamang at may malapit na bar mula sa kanila dahil kung wala ay kailangan pa niyang lumuwas sa kabilang bayan para makapag- inom. Kailangan niyang gawin iyon para kahit papano ay gumaan ang nararamdaman niya. Gusto niyang sa pamamagitan ng pag- inom ay mabawasan ang nararadaman niya.Pagkapasok niya sa loob ng bar ay sumalubong kaagad sa kaniya ang usok na mula sa loob ng bar. Maging ang nakakabinging ingay. Inilibot niya ang kaniyang paningin sa loob ng bar kung saan ay maraming kabataan ang nagsasaya habang nagsasayawan. Halos hindi niya maintindihan ang mga ito kung bakit nagsasaya ang mga ito gayung ang dapat ginagawa ng mga ito ay magsipag aral. Naipilig niya ang kaniyang ulo at binawi ang tingin sa mga nagkakasiyahang kabataan at dumiretso siya sa counter ng bar at umupo sa isang stool doon.Kaagad siyang umorder ng kaniyang iinumin at whiskey ang napili niya. Sa totoo lang ay may alak naman sila sa bahay nila pero ma
Badtrip na nga siyang umalis sa bahay nila at nagpunta siya rito para magpahupa ng kaniyang inis pero mukhang mas maiinis pa yata siya ngayon dahil sa babaeng kaharap niya. Bakit kasi hindi na lamang nito sabihin sa kaniya kung sino ito hindi yung tatanungin pa siya nito kung hindi niya ba ito nakikilala. Sayang lang ang oras. Kung nagpakilala na sana ito sa kaniya e di tapos na ang usapan nila.“Luther ako si Aemie nakalimutan mo na ba? Ang bilis mo naman yatang nakalimot.” may himig na pagtatampo ang boses nito.Napakunot ang kaniyang noo dahil sa binanggit nitong pangalan. Napaisip siya, pakiramdam niya ay pamilyar ang pangalan nito. Kilala niya ito, pero hindi niya maalala kung saan na nga ba niya narinig ang pangalang iyon. Napapikit siya. Parang pumupurol ang kaniyang utak dahil sa nainom niya.Aemie… Aemie…Ilang beses niyang inulit ang pangalan nito hanggang sa isang alaala ang lumitaw sa isipan niya. Tyaka luminaw sa kaniya ang lahat kung sino ang babaeng nasa harapan niya n
—-------------Nagising si Luther dahil sa tawag sa pangalan niya. Pagmulat niya ng kaniyang mga mata ay nanlaki kaagad ang kaniyang mga mata at napabalikwas siya ng bangon. Paglingon niya ay ang nakasimangot na mukha ni Sevi ang sumalubong sa kaniya. Sa likod nito ay ang wala ring emosyon na mukha ng kaniyang ina.Halos hindi niya maimulat ang kanang mata niya ng oras na iyon dahil namamaga siguro. Ramdam niya rin ang kirot ng kaniyang labi. Medyo nahihilo pa siya hanggang sa mga oras na iyon at wala siyang ideya kung gaano na siya katagal na nasa loob ng seldang iyon. Wala siyang natatandaan na pumasok siya sa selda dahil bigla na lamang siyang nawalan ng malay. Ni mukhaan nga ang nakasuntunkan niya ay hindi na niya nagawa kaya wala siyang ideya kung sino ang taong iyon.Ilang sandali pa ay may lumapit na pulis mula sa selda at sinusian iyon.“Lumabas ka na.” sabi nito kaya agad siyang tumayo mula sa kaniyang pagkakaupo.Pagkalabas niya mula doon ay nauna ng naglakad si Sevi kasuno
“Ma’am kailangan po ng pirma ninyo.” sabi ng cashier kay Serene. Kasalukuyan siyang nasa hardware dahil may mga kailangan pa siyang bilhin na bagong materyales para sa ipinapagawa niyang bago niyang branch. Patapos naman na ito at may ilang pintura na lang na ipinabili sa kaniya kaya naroon siya. “Ah asan?” medyo nangingiting sambit niya. Itinuro naman sa kaniya ng kahera kung saan siya pipirma na agad niya namang pinirmahan at pagkatapos ay ibinigay na ang resibo sa kaniya. Binuksan niya rin ang compartment ng kaniyang kotse dahil doon niya ipapakarga ang binili niya. Pagkabukas nga niya ay mabilis din naman sumunod ang isang tauhan ng hardware at inilagay na nga doon ang pinamili niya, “Salamat.” sabi niya bago niya tuluyang isinara iyon at pumasok na sa loob ng kotse. Napabuntung- hininga siya. Sa totoo lang ay kanina pa siya tila nawawala sa kaniyang sarili. Masyado kasing madaming tumatakbo sa kaniyang isipan ng mga oras na iyon at halos hindi niya alam kung ano ang uunahin n