PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV KAHIT pala gaano pa kasarap ang mga pagkain na nakahain sa harapan mo at kung maraming gumugulo sa isipan mo, hindi mo din pala halos malalasahan at mai-enjoy. Iyun ang nararamdaman ko ngayun. Kumain ako dahil gutom ako at wala ng iba. Nakailang subo lang din ako at umayaw na din kaagad ako sabay tayo Saktong pagkatayo ko, may lumabas na kung saan na isang babae na naka-uniform at sinabi sa akin na sasamahan niya daw ako sa aking silid. Isang tipid na pagtango ang naging sagot ko kaya naman kaagad niya na din akong iginiya patungo sa second floor ng Villa "Mam, ito pong kwarto ang gagamitin niyo at lahat po ng mga gamit na kakailanganin niyo ay maayos pong nakalagay sa ibabaw ng kama." nakangiti nitong wika sa akin nang makapasok na ako dito sa loob ng silid. Bago pa ako nakasagot sa sinabi ng kasambahay, napansin kong walang sabi-sabi na basta na lang itong umalis at iniwan akong mag-isa. Walang choice kundi ang mabilis kong isinara ang pinturan
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV "Umhhh!" mahinang ungol na kumawala sa bibig ko habang abala si Lucian sa ginagawa niya sa hiyas ko. Hindi ko alam kung tama ba itong ginagawa niya pero aminado ako sa sarili ko na nasasarapan ako. Dapat kanina pa ako umalma eh. Umpisa pa lang dapat pinigilan ko na siya pero nanatili akong tahimik hangang sa hindi ko na makonrol ang sarili ko. Kusa ko nang imulat ang aking mga mata at direkatang tumitig sa kanya. "Masarap ba?" narinig kong bigkas niya pagmulat pa lang ng aking mga mata. Hindi ko akalain na nakatitig din pala siya sa aking mukha kaya aware siguro siyang kanina pa ako gising. Umpisa pa lang, alam kong alam niya din na nasasarapan ako sa ginagawa niya sa akin. "Hin-di ito ang ta-ma!" mahina kong sambit at hindi ko mapigilan ang mapaawang ang aking bibig nang lalo niyang pinag-igihan ang paglabas pasok ng daliri niya sa pwerta ko. Nararamdaman ko na malapit na akong labasan at nakita marahil iyun ni Lucian kaya kaagad niyang hinugot ang d
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV "Krisis? Palagi naman diba? Ilang ulit niyo ng sinasabi sa aki ang krisis na iyan at wala akong pakialam. Negosyo mong kayong dalawa ng kerida mo ang nakikinabang kaya huwag na huwag mo akong idamay sa problema mo!" galit ko ding sagot sa kanya! "Amber! Bastos ka talaga ah? Wala kang kwentang anak! Ilang ullt na akong humingi ng sorry sa iyo pero bakit ba napakatigas mo pa rin?" ramdam ko din ang galit sa boses niya kaya naman hindi ko mapigilan ang mapasimid. "Tigilan mo na ang kakahingi ng sorry dahil hindi na kita mapapatawad! Tinangap ko na sa sarili ko na wala na akong ama kaya utang na loob! Tigilan mo na ako! Wala kang mapapala sa akin at wala akong pakialam kung tuluyan mang malugi iyang negosyo mo1" galit ko ding sagot sa kanya! "Hindi pwede! Kahit na ano pa ang sasabihin mo, hindi maari! Anak lang kita at dapat lang na tulungan mo ako sa problema ko ngayun!" galit niyang sagot sa akin. Wala sa sariling napahilot ako sa aking sintido. Pak
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV '"Stay here! Pwede kang magpahinga hangat gusto mo, may aasikasuhin lang ako at babalik din kaagad ako mamaya!" katagang namutawi sa labi ni Lucian habang abala siyang nagbibihis. Kakatapos lang ng mainit na sandali sa aming dalawa at kitang kita ko ang pagmamadali sa bawat kilos niya. Hindi naman ako nakaimik Sa totoo lang, naguguluhan ako. Kay bilis kang bumukaka sa harap niya na para bang normal lang sa aming dalawa ang mga nangyayari. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin at bakit kay bilis kong nagpadarang sa init ng katawan. Pagkatapos niyang magbihis, walang lingon-likod na iniwan niya na ako dito sa loob ng silid. Dali-dali naman akong bumangon at naglakad patungo sa banyo para maligo. Pagkatapos kong maligo, pinakialaman ko na din ang mga damit niya. Namili ako ng pwede kong isuot na-tsirt. Ayos naman dahil ang t-shirt niyang napili kong isuot ay nagmumukhang dress ko na lang din. Kumuha na din ako ng boxer shorts at isinuot iyu
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV Kahit na nahihiya sa dati kong ka-classmate na si Jared, wala na akong choice pa kundi ang makisabay sa kanyang kotse. TAma siya, malabo talaga akong makasakay ng taxi sa lugar na iyun lalo na at masyadong malayo sa lahat at bihira lang kung may dumaang sasakyan. "So, kumusta ka na? Ang tagal ko ding walang naging balita sa iyo ah?" nakangiting tanong sa akin ni Jared habang nakatutok ang kanyang mga mata sa harap ng kalsada. "Ayos lang. Pasensya ka na ha? Ngayun lang ulit tayo nagkita pero naabala na kaaad kita." hingi kong paumanhin sa kanya! Isang mahinang pagtawa ang naging sagot nito bago tumango tango. "Ayos lang! No problem. Maliit na bagay." natatawa nitong bigkas. Wala sa sariling napatitig ako kay Jared. Sa totoo lang, noon pa man kilala na ito sa School sa pagiging mabait. Ni minsan hindi ko man lang narinig na nakipag-basagulero ito kahit na ang totoo galing din ito sa mayamang angkan. Marami kaming mga ka-classamates niya ang nalil
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV HALOS mahigit isang oras din ang lumipas bago bumalik si Jared dito sa condo unit niya na may bitbit na mga plastic na kung anu-ano. Hula ko namili siya ng mga pagkain pero mas nagulat ako nang iabot niya sa akin ang isa pang plastic na dala-dala niya. "Para sa iyo. Mga damit iyan. Para naman makapagpalit ka na." nakangiti nitong wika sa akin Sa hindi ko malaman na dahilan, muli akong nakaramdam ng matinding hiya sa kanya. Hindi nagtatanong si Jared kung bakit ganito ang suot ko ngayun pero alam kong may idea na din siya. Sino ba naman ang hindi magduda kung ang kasuotan ko ngayun ay damit ng isang lalaki tapos nadaanan niya pa ako sa isang alanganin na lugar na bihira lang daanan ng isang public transpo. "Salamat! Hayaan mo, kapag nakaluwag-luwag ako, babayaran ko ito." pilit ang ngiting sagot ko sa kanya. "Don't mention it! Sige na, magpalit ka na muna ng damit habang hinahanda ko sa table ang mga pagkain. Kumain ka muna bago ka muling matulo
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV EKSAKTO alas otso ng umaga nang huminto ang kotse ni Jared sa tapat mismo ng masikip na iksinita kung saan ako nakatira. Pagkatapos kong makapagpasalamat dito, dali-dali na akong bumaba ng kanyang kotse. Isang tango at matamis na ngiti ang naging tugon nito sa akin bago ito umarangkada paalis. Akmang maglalakad na sana ako papasok ng iskinita para sumilip muna ng bahay bago pumasok sa trabaho nang nakasalubong ko naman si Risa. Nang makita ako nito, hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pag-aalala sa mukha nito "Amber..saan ka ba galing? Alam mo bang kahapon pa kita hinahanap?" seryoso niyang tanong sa akin. Natameme naman ako. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa kanya. "PInapahanap ka din ni Sir Lucian. Kagabi, halos magdamag ka niyang inabangan dito sa may labasan. Ano ba ang nangyari sa iyo? Bakit hindi ka ma-contact?" seryoso nitong tanong. "Mahabang istorya, Risa. Pasensya ka na talaga! Hayaan mo, magkikwento ako kapag may mahaba tayong
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV "LUCIAN, ano ang ibig mong sabihin? Hindi kita maintindihan. Bakit ka ba nagagalit?" naiiyak kong tanong sa kanya. "HIndi mo ako maintindihan? Gaano ba kapurol ang utak mo para hindi mo ako maintindhan, Precious?" galit niyang sigaw sa akin. Nanlilisik pa rin ang kanyang mga mata habang nakatitig sa akin na siyang naging dahilan kaya naman lalo akong nakaramdam ng matinding takot "Ano ang sabi ko sa iyo kahapon? Hintayin mo ako sa Villa dahil babalik kaagad ako. Pero ano ang ginagawa mo ha? Sino ang sumundo sa iyo kahapon?" galit niyang bigkas. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa gulat. Paano niya nalaman na kasama ko kahapon si Jared? Nakita niya ba? "Akala ko iba ka sa lahat pero nagkakamali ako. Isa ka din palang walang kwentang babae. Isa kang babae na pwedeng tapalan ng pera para bumukaka." nakangisi nitong wika pero ramdam ko ang pait sa boses niya. "Now! Okay fine....kung gusto mo ng pera, ibibigay ko sa iyo. Ako na lang muna ang m
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV PAGKATAPOS ng pag-uusap naming iyun ni Lucian, pumayag na din naman siya noong sabihin ko sa kanya na huwag niya na akong ihatid pa sa bahay. Kaagad akong pumara ng tricycle. Habang daan, panay pa ang lingon ko sa pag-aalalang baka sundan niya ako. Ayaw ko din kasing malaman niya kung saan ako nakatira eh. Hangat maari, ayaw ko na ng gulo. Tapos na ang kabanata sa buhay ko na kasama siya at ayaw ko nang bumalik pa sa dati. Mabilis na lumipas ang mga araw. Hindi na muling nagkrus ang landas naming dalawa ni Lucian. Mukhang napagawi lang talaga siguro siya dito sa School namin dahil sa pag sponsor niya para maitayo ang library. Simula din noong nagkausap kami ni Lucian, mas nagkaroon na din akong confidence sa sarili ko. Tuluyan na ding nawala ang takot sa puso ko sa isiping hindi niya na ako guguluhin. Alam na ni Lucian kung nasaan ako at ni minsan, hindi na siya nagpapakita sa akin. Siguro nga, tuluyan niya na din akong pinalaya. Kahit naman p
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV Kagaya ng inaasahan, puro mga paborito kong pagkain ang inorder ni Lucian. Ang alam ko hindi niya naman talaga paboritong pagkain ang mga seafoods eh. Palagay ko din, hindi din siya gutom dahil kanina pa naka-serve ang mga pagkain, wala siyang ibang ginawa kundi ang tumunganga at titigan ako. "Lucian, akala ko ba gutom ka?" seryosong tanong ko sa kanya. Inilapag ko ang hawak kong kutsara at tinidor at seryoso siyang tinitigan. "It's okay! Kumain ka lang! Makita ko lang na busog ko, parang nabubusog na din ako." nakangiti niyang sagot. Hindi ko naman mapigilan ang mapakunot noo dahil sa sinabi niya. Ngayun ko lang kasi siya narinig na magbigkas ng mga ganitong kataga. Tsaka, hindi bagay sa kanya ang magsalita ng ganoon. Malayo sa personality niya kaya feeling ko, nagkamali lang ako ng dinig. "Dinig ko masarap ang mga seafoods nila dito. Talagang fresh at magaling din magluto ang chef nila.:" muli niyang bigkas. Hindi ko pa nga mapigilan ang magul
LUCIAN MONTEFALCO FERRERO POV HINDI ko mapigilan ang maikuyom ang aking kamao sa katagang narinig ko mula kay Precious. Ang mga salitang binitiwan niya ay parang isang matalim na punyal na bumabaon sa puso ko. Katabi ko lang siya ngayun pero para bang nakapahirap niya pa ring abutin. Hangang ngayun, nakikita ko pa rin sa mga mata niya ang pait. SAbagay, masyado pang maaga ang lahat. Hindi pa dapat ako magpakita sa kanya pero hindi ko na talaga kaya. Miss na miss ko na siya. Miss na miss ko na ang Precious ko "Yeah...ang pagkikita nating ito ay aksidente lang and since magkakilala naman tayo before, hayaan mo akong i-treat ka." seryosong sagot ko. Ibinaling ko na ang tingin ko sa unahang bahagi ng sasakyan dahil nakikita ko na sa mga mata niya ang pagkailang sa tuwing napapatingin siya sa akin. "Busog pa ako. Sorry, Mr. Ferrro pero pwede bang pakibaba na lang ako sa gilid ng kalsada?" seryosong bigkas niya. "Precious, kaninang umaga pa ako walang matinong kain. Malungk
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV Walang duda! Napansin nga siguro ni Lucian ang presensya ko kanina sa stadium kaya nandito siya ngayun sa harapan ko God, sana hindi ito ang umpisa ng pangungulit niya sa akin. Minsan na siyang nangako sa akin na hindi niya na ako guguluhin pero ano ang ginagawa niya ngayun sa harapan ko? Bakit bigla na naman siyang sumulpot sa buhay ko? "Come on, Precious sumakay ka na! Don't worry, gusto lang kitang makausap." seryosong muling bikgas ni Lucian Mariin kong naipikit ang aking mga mata! Ayan na naman! Narinig ko na naman mula sa bibig niya ang pagtawag niya sa aking pangalan na Precious. Sa lahat ng mga taong nakakilala sa akin, tanging siya lang ang tumatawag ng Precious sa akin. Kadalasan kasi Amber talaga! "Lucian...hindi ako sasakay. Sorry, pero ayaw ko nang makipag-usap sa iyo." mahina kong sambit! Pilit kong nilalabanan ang takot sa puso ko. Naramdaman kong nag-umpisa nang pagpawisan ang aking kamay dahil sa namuong matinding tensiyon sa pu
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ PAGKALABAS ko ng stadium, direcho akong pumasok ng banyo. Ramdam ko ang panginginig ng buo kong katawan. Parang nagpa- palpitate din ang puso ko sa lakas ng kabog nito. Bakit ba naakaliit ng mundo? Hindi ba pwedeng time out muna? Ayaw ko na siyang makita eh. Hindi ko na kaya. Mariin kong naipikit ang aking mga mata. Parang eksena sa pelikula na biglang naglitawan sa balintataw ko ang mga paghihirap na naranasan ko mula sa mga kamay niya. Hangang ngayun, sariwa pa rin sa alaala ko ang lahat. Minsan, napapanaginipan ko pa nga eh. Pinilit kong maging okay pero ngayung muli ko na naman siyang nakita, feeling ko muli na naman akong bumalik sa dati. Malalim akong napabuntong hininga. Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Hindi pa nga ako nakatiis at naghilamos na ako. Para magising ako sa katotohanan na hindi na talaga pwede. Na kailangan kong maging matatag sa lahat ng oras. Nasa ganoon akong kalagayan nang bumukas ang pintuan ng banyo. Magkasunod na
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV HINDI ko na talaga nakita pa sila Sapphire at Ruby hangang sa kasunod naming subject kaya naman no choice ako kundi ang sumabay na kina Melanie at Gerald patungo sa stadium kung saan sasaksihan namin ang maiksing program para sa pag-turn over ng at pagbukas ng bagong library na si Lucian daw ang nagdonate. Kanina pa ako kinakabahan. Nagdarasal na sana hindi ako mapansin ni Lucian. Pinanghahawakan ko ngayun na sa dami ng mga istudyante na manonood, hindi niya naman siguro ako mapapansin. Ang alok naman ni Gerald tungkol sa pagiging muse ko sa team nila ay sinabi kong pag-iisipan ko muna. Titingnan ko muna ang magiging reaction nila Sapphire at Ruby. Tatablahin ko na sana ang offer ni Gerald na maging muse kaya lang noong sinabi niya sa akin kapag pumayag daw ako, pwede daw maging free ang tuition ko sa susunod na School year, nagbago na ang isip ko. Parang gusto ko nang pumayag. Graduating na ako next year at kapag makalibre ako ng tuition, pwed
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV Nakita niya ba ako? Feeling ko, hindi naman siguro. Normal lang naman na ilibot niya ang tingin sa paligid at hindi porket tumitig siya sa gawi namin ni Melanie kanina, nakita niya na ako. Iyun ang naglalaro sa isipan ko habang mabilis ang hakbang na naglakad ako paalis. Naramdaman ko naman ang pagsunod sa akin ni Melanie habang tinatawag ang pangalan ko. "AMBER. sandali." Tuloy-tuloy lang ang mabilis kong paghakbang palayo. Ayaw ko nang bigyan ng chance na mamukhaan pa ako ni Lucian. Ayaw kong malaman niya din na nandito lang din ako sa iskwelahan na ito. Nang makarating kami ng canteen, tulala akong naupo sa pinakasulok na bahagi. HIndi ko mapigilan ang mapahawak sa aking dibdib nang maramdaman ko ang malakas na tibok nito. "Amber, grabe ang bilis mo namang maglakad." narinig kong sambit ni Melanie. Naupo siya sa katapat na upuan habang kapansin-pansin sa mukha niya ang matinding pagtataka habang nakatitig sa akin. "Nauuhaw na kasi ako. Teka
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV Kinalunisan, balik iskwelahan na naman. Sulit ang weekends ko kasi nakapagpahinga ako ng maayos. Wala naman kasi kaming ibang ginawang magkakaibigan kundi magkulong sa bahay at abala sa movie marathon. Kakagaling ko lang ng banyo nang hindi ko mahagilap sila Sapphire at Ruby. Hindi ko alam kung saan sila nagpunta kaya no choice ako kundi ang magtanong sa Isa pa naming classmates na malapit lang din sa akin "Melanie, napansin mo ba sila Sapphire at Ruby?" Hindi ako close sa iba ko pang mga classmates maliban kina Ruby at Sapphire kaya kita ko ang gulat sa mukha ni Melanie nang bigla ko siyang lapitan. "Ang dalawa mong mga bodyguards na sila Sapphire at Ruby ba?" nakangiting tanong niya sa akin. Gulat naman akong napatitig sa kanya. Hindi ko alam kung nagbibiro lang ba siya or hindi lalo na at nakakahiya kung marinig nila Sapphire at Ruby ang salitang binitiwan nitong si Melanie. Imagine, napagkamalang mga bodyguards ko ang mga taong walang ibang
PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ Masarap magluto si Ruby. Iyun ang napatunayan ko sa araw-araw kong natitikman ang niluluto niya. Hindi pahuhuli sa lasa sa mga mamahaling restaurant na kinakainan namin dati ni Lucian. Nagtataka nga ako kung bakit hindi na lang siya nag culinary eh. Tapos magtayo siya ng sarili niyang restaurant. "Ruby, saan ka nga pala natutong magluto?" kasalukuyan kong nilalantakan ang dessert nang hindi ko na talaga mapigilan pa ang sarili ko na tanungin siya. Curious na kasi talaga ako eh. "Ha? Ah...sa Mommy ko. Yeah...sa Mommy ko. Bata pa lang ako tinuruan niya na ako na magluto." nakangiti niyang sagot sabay iwas ng tingin sa akin. SA ilang buwan na magkakasam kami sa iisang bubong, kilalang kilala ko na din ang ugali nila. Alam na alam ko din kung kailan sila kumportable or hindi. Sa nakikita ko ngayun kay Robinhood, mukhang hindi siya kumportable sa tanong kong iyun. Pagkatapos namin kumain, nagpasya akong muling lumabas ng bahay habang hinihintay ko na mat