SEVENTH

SOMETHING CHANGED AFTER THAT DAY.

The way he talks, he smiles, he moves around me. Our relationship changed. From disguising as sweet couple infront of everyone to... disguising... even infront of each other only?

But I am starting to like it. Parang bulang nawala ang iristasyon ko sakanya.

Naeenjoy ko na ang paggising sa umaga at paghahanda ng susuotin nya papunta sa opisina. Mula nang mangyari ang pagbati nya noong birthday ko, nalaman kong ayaw na ayaw nyang nagsusuot ng tux. Nabanggit nya pa nga na naiirita sya don pero dahil gusto nya akong inisin e iyon ang sinusuot nya para lang mautusan nya akong magtanggal ng neck tie nya.

Halos araw-araw kaming nag-uusap ni dad via call at paminsan-minsan ay nakakapagvideo call pa nga kami. Tinuruan nya akong magluto sa pamamagitan ng pagsasabi saakin kung ano na ang gagawin. The first day he taught me isn't successful. Umuwi si Rajiv nong gabing iyon na may hiwa ako sa daliri, magulo ang kusina at sunog ang pagkain. He just laughed while fixing my messy hair then ordered foods for our dinner.

But eventually, natuto rin naman akong magluto matapos ang isang linggong pag-aaral. Nadagdagan ang gawain ko--- ang asikasuhin sya sa umaga hanggang makaalis, maglinis ng bahay, maglaba at sa hapon ay magluto ng dinner habang hinihintay sya sa sala. We acted like real married couple. He even started kissing me before he left and when he arrives home.

I enjoyed everyday dahil halos wala na rin kaming  hindi napagkakasunduan. He's becoming more and more handsome as days passes by. I realized that he's not really cold like I used to think about him. He's just not too showy. But he's hard working, sweet and gentleman. Katunayan, ang dalawang katulong nga nila sa bahay ay nasa bahay na namin dahil nga raw masyado na akong napapagod.

Two times a week kung pumunta kami sa bahay nila para na rin dalawin parents at especially ay si Lola Anastacia. Masaya ito tuwing nakikita kami at nasisiyahan rin naman akong kakwentuhan sila. Madalas ipinapakita nila saakin ang childhood pics ni Rajiv at magkukwento kung gaano raw ito kakulit noong grade school.

Minsan ay kasama namin si Rajiv sa sala habang nagkukwento sila at sya ang pilit pumipigil kapag nahihiya na siya sa kwento ng lola nya at mommy nya. Pero minsan ay kasama nya ang iba nyang pinsan or ang lolo nya.

I love his family. They're not big but they're happy. Mababait kasi silang lahat kahit mayayaman. Sadyang may pagka-strict lang talaga kung minsan.

"Raj," nakangiti agad ako nang makita syang pumasok sa sala.

He smiled at me at lumapit lalo. Hinalikan nya ako sa pisngi saka yumakap saakin. Bahagya akong nagtaka dahil medyo napatagal ang yakap nya. He wraps his arms tightly habang humihinga nang malalim. Alam ko na kaagadna may mali.

"Wants to tell me about something? Are you tired?" Hinaplos ko ang likuran nya. "Basa ng pawis likod mo. Linis kana tapos dinmer tayo? Gutom ka na ba?"

Bumitaw sya saka umiling habang nakangiti pa rin. Gayunpaman, may nakakapa akong lungkot sa mga mata nya.  Nilibot nya ang mata nya sa mukha ko kaya unti-unting nawala ang ngiti ko. Nang mapansin yon, ngumiti sya.

"I need more hugs." Muli nya akong niyakap kaya lalo akong nag-alala. "Dis you know that to feel better, every person needs 8 or more hugs a day?"

Napanguso ako habang natatawa. "San naman galing yan?"

"Nabasa ko lang." Hinaplos-haplos nya ang buhok ko. "Yes, I am tired and I have a little problem. But it's not really that big. Kaya naman kahit ang natanggap ko lang na yakap ay yung kaninang umaga, kani-kanina at ngayon... bale tatlo, okay na ako." Sya na ang kusang bumitaw. "Linis muna ako saka tayo kumain."

Ngumiti na sya nang abot hanggang mata kaya nakahinga ako nang maluwag. Pagkababa nya maya-maya lang ay kumain na kami kaagad, nakatulog din kami agad at gaya ng mga dumaang araw ay pinaunan nya ako sa braso nya habang yakap namin ang isa't-isa. Napagkasunduan din namin na dahil may ibang kasama na kami sa bahay, ang weird naman yatang tingnan kung magkaiba kaming kwarto.

I am too enjoying that i didn't realized that it's been  1 month since our marriage. Nagising ako ng umaga at nakita kong nakatitig na sya saakin habang nakangiti. Yakap na yakap pa rin ako sakanya kaya nang makita syang napakafresh sa umaga, bumitaw ako saka kinapa ang mukha ko kung may muta ako at panis na laway. Awa ng Diyos ay wala naman. Pero alam kong hindi pa rin ako maganda sa umaga.

"Good morning, wife."

"Mm... morning." Hahalikan nya sana ako nang mabilis sa labi pero mas mabilis akong nakagulong para makalayo. He chuckled when he saw shock in my eyes. "Kagigising ko lang. Ni hindi pa ako nagtutoothbrush!"

"Oh, it's okay. I thought you just don't want to kiss me good morning."

Oo nga, ano?

Talagang una ko pang naisip ay baka mabaho ang hininga ko kasi kagigising ko lang at hindi ang paghalik nya sana saakin. Samantalang hindi nya naman ako hinahalikan sa labi, sa pisngi lang kapag aalis at kadarating nya.

"Isa pa yon. Baliw!"

Tumayo sya at akmang papalapit pero tumakbo ako sa banyo at sinaraduhan sya ng pinto. Kumatok sya nang ilang beses pero hindi ko sya pinansin. Kinuha ko nalang ang toothbrush sa lalagyanan. Napangiti pa ako nang makita ang magkatabi naming tooth brush.

Wala lang, parang ang cute lang kasi.

"Acy, come on! Where's my good morning kiss?"

"Kiss-kiss mo!" Sigaw ko bago nagsepilyo ng ngipin.

Nang makapaglinis na rin at makapagbihis dahil meron namang nakakabit doong walk in closet ay lumabas na ako. Naroon pa rin si Rajiv sa harap ng pintuan at nakasimangot.

"Hey, I just want to greet you." Ang tono nya ay mahinahon na para bang bata ako na inuuto nya. "Okay na ba? Ayos ka na, nakapag-toothbrush na?"

"Oo!" Pabiro ko pang inilapit ang mukha ko para ipaamoy ang hininga ko pero agad nyang nahapit ang bewang ko. "Huy, R-Rajiv..."

Halos maduling ako sa lapit ng mukha nya.

Ngumiti sya habang nakapikit at suminghot-singhot pa na animo inaamoy nga ako. "Yes, tapos na nga. But even without brushing your teeth, I want to kiss you. And fyi, you smell great even in the morning."

"A-Adik ka ba? That's gross!" Aalisin ko sana ang braso nya sa bewang ko pero kaagad nyang sinunggaban ng halik ang labi ko. Mariin, para akong nalulunod.

Napatigagal ako lalo nang magsimulang gumalaw ang labi nya. I even felt his tounge trying to enter my mouth. Pakiramdam ko ay mawawalan ako ng malay at naramdaman nya yata iyon kaya naman tumigil sya.

"Acy... breath."

Dahan-dahan kong pinakawalan ang hininga ko pagkasabi nya non. Tumitig ako ng ilang sandali, pilit hinahanap sa mukha nya kung nagsisisi ba sya sa ginawa nya or kung nabigla lang ba sya. Pero wala.

"Bakit mo ginawa yon?" Seryoso ang tono ko habang nakakunot ang noo sakanya.

"We're married. Why?"

"It's just a contract marriage." Kahit ako ay tila ngayon lang ulit pumasok sa isip ko iyon. Hindi kami totoong nagpakasal dahil sa pagmamahal.

This is just a marriage for convenience. Pero mukhang wrong move dahil kita ko ang pag-igting ng kanyang panga.

"Contract?" Nagdilim ang mukha nya. "But it is said in the contract that you can't say 'no.'"

"Nababaliw kana ba?" Tuluyan ko syang tinulak at napabitaw sya. "Nakalimutan mo bang sa revised version ng contract, nakasaad don na hindi ako pwedeng tumanggi sa utos mo. Pero kung may kinalaman sa... sa usapang sekswal at intimacy ay---"

"I am just kissing you, darn it." Tumalikod sya saakin at nagulat ako kahit mahina ang pagbigkas nya ay nakita ko naman ang sakit sa mga mata nya. "Also... I thought of that as my way of... of greeting you."

"Greeting me?" Hindi sya nagsalita, naiinis ako dahil naku-curious ako sa ibig nyang sabihin.

Naglakad ako papunta sa harapan nya. Nakayuko sya at nakatitig sa sahig. Kunot na kunot ang noo n'ya na para bang nasa ibaba ang pinaka-interesanteng bagay sa mundo kung makatingin sya.

"You forgot that it's our first month of marriage?"

I was taken aback. Tumingin sya saakin at nang makita nya ang gulat sa mukha ko ay halatang naiinis sya.

Akmang aalis na sana sya ay niyakap ko sya mula sa likuran. "Of course I know that it's our first month of marriage, Rajiv. Pero hindi ko naman naisip na aalalahanin mo yon. I am so sorry. I didn't mean to offend you but thank you for thinking about that. Usually kasi sa pagkakaalam ko, ang sini-celebrate ng mag-asawa ay yung anniversary nila."

"But we're not them. We don't need to be like them." Mahinahon na ang boses nya at  malambing. Humarap na rin sya saakin. "I always remember every important dates. Nagday-off pa nga ako ngayon sa company to celebrate this day with you. And can you please stop mentioning about our contract? Hindi ko naman nakakalinutan yon at wag kang mag-alala, hindi kita pipiliting gawin ang bagay na alam kong hindi mo gusto."

I am touched. I feel like I am lost in the depths of his eyes. I can feel and see his sincerity. This man infront of me is really different from my first impression at him. I am too touched.

Hindi ko namalayan na nakatitig na ako sa labi nya. Ako na rin ang nag-initiate ng halik. Noong una ay mukhang nag-aalangan sya pero noong tumagal ay naging mapusok na rin ang bawat galaw ng labi nya.

I mimicked the movements of his lips until I felt the coldness. That is when I realized that both of us are already naked. It's cold butI felt hot.

I licked his sweet lips, I tasted his mouth, purred like a cat in his touch and received pleasures.

I felt the pain when we became one. He kissed my tears away. He moves softly yet dangerously that I feel like I just touched the heaven and saw fireworks when I closed my eyes.

The room witnessed the scene I was just watching from a romantic movie when I am still a teenager. Our moans echoed in the room.

He kissed me at my forehead after and let me sleep again in his arms.

Nagising ako na masakit ang buong katawan. Pinilit kong umupo sa kama kahit nakasandal lang sa headboard nang saktong bumukas ang pinto.

Napatingin saakin si Rajiv at nang magtama ang mga mata namin ay umiwas sya kaagad ng tingin. May hawak syang tray at napansin ko ang pamumula ng mukha nya nang makalapit.

"I am sorry." Iyon ang unang lumabas sa bibig nya. Napanganga ako.

Did I heard it right? He's sorry? Dahil ba sa nangyari?

Para bang binagsakan ng malaking bato ang dibdib ko. Ako, ni walang maramdaman na pagsisisi tapos sya ay nagso-sorry saakin?

"O-Okay lang. It's my fault---"

"I am scared as shit earlier." Sabi nya, nakatitig na ngayon saakin kaya sa pagkain na dala nya ako tumingin. "Ang taas ng lagnat mo. I am so guilty when I noticed you had fever. Tinawagan ko kaagad ang pinsan kong doctor para papuntahin sana sya pero hindi raw kaagad sya makakapunta. Tinanong nya nalang ako kung anong nangyari para daw alam nya ang sanhi ng lagnat mo at alam nya rin ang gamot na ibibigay kaya hindi na ako nagsinungaling."

Pasimple kong kinapa ang leeg ko pero hindi naman na ako mainit. Mukang normal naman na ang temperatura ko.

"Okay na ako." Mahina kong sabi pero hindi ko mabanggit na masakit ang nasa pagitan ng hita ko. If I am not mistaken, nakatatlong beses naming inangkin ang isa't-isa.

"She said that it's laceration. It's your first time. It's my fault that I didn't became more careful that's why I am sorry." Kahit naman ako e nawala sa sarili nung nawala na rin ang sakit so it's partly my fault. "But more than that, I am happy and thankful for giving that important part of yourself to me. Honestly, I don't mind if you're not... not a first timer on 'that' matter because I really want to do it with you. Though I really feel special right now."

Tuluyang tumulo ang luha ko nang makahinga nang maluwag sa narinig. He's not sorry for what we did. He's sorry for not being more careful. Pinunasan nya ang luha ko at nag-aalala akong tiningnan.

"Don't mind me. It's just that... I am happy too." I am happy because you just said the thing I want to hear without asking me. "I am happy I don't have fever anymore."

"Okay kana ba talaga?" Tumango ako at napansing lalong namula ang mukha nya. "Fuck. Don't tell me I am blushing right now because of this topic."

"Okay, I am not telling you."

"Fuck. Fuck." He keeps on cussing while I am chuckling because he's too adorable.

I noticed that we became more intimate and open. Katunayan, kinagabihan ay nagpunta kami sa third floor, doon sa balcony. We stared at those stars while talking about our dreams.

"I wished on my birthday to be free from Henry's eyes. I don't want to be scared anymore. I dreamt to travel around the world at ayokong hindi matupad yon dahil lang sa kanya." Bahagya ko syang nilingon. Nakangiti sya habang nakatingala sa langit. "Rajiv, I forgot to ask when's your birthday!"

"Ah yeah." Tumawa sya nang marahan. "I just turned 25 one month before my supposedly wedding with Julyanna."

"A successful CEO at 25?" Namamangha kong tanong. Sobrang successful nya sa batang edad. "Samantalang ako, 24 years old na ako pero heto, nagtatago lang. Nakatapos ng college pero ang dahilan ng pagkuha ko ng kursong business management e wala na. Our company turned out to be already bankrupt because of that Henry. I have nothing"

Inamin rin kasi saakin ni dad ang masamang balitang iyon. Hindi lang pala pangsugal ang inuutang nya kay Henry kung hindi pati na rin ang pangsagip sa kumpanya. Nangutang sya ng pang-ahon ulit sa company namin pero hindi nya naman naasikaso dahil daw nalulong na sya sa sugal.

"What do you mean you have nothing? You, my silly wife, you have me. A successful CEO husband of yours."

Pabiro kong kinurot ang ilong nya. "Wow, in all fairness, nakakayabang nga ah? Mrs. Tracy Madonna Peñaredonda-Alarcon."

"Of course! Actually, I am a stubborn kid. Highschool lang ang tinapos ko at sinabi kong ayoko nang mag-aral kaya naman at the age of 16, tinrain na ako sa company. I started as a janitor. I cleaned comfort rooms and floors, promoted as floor manager, then nagsunod-sunod na. Mabilis lang naman ang pagpromote saakin but I am proud to say that I did my best in every job I did." Pakiramdam ko ay lalo akong humanga sa kwento nya ng pinagdaannan nya. "When I was 19 years old at naging President na ako ng company, nakita ko ang kahalagahan ng pag-aaral kaya naman habang pumapasok sa company sa umaga ay nag-aaral naman ako sa gabi. At 23, I graduated and became the youngest company CEO in the country."

"Proud wife here." Tinaas ko ang kamay ko, pumapalakpak pa ako sa galak. "Then, what?"

"Aware naman akong malaki ang naitulong saakin ng pangalan namin at ng yaman ng pamilya ko kaya narating ko to. Kaya naman hanggang ngayon ay pinatutunayan ko pa rin ang sarili ko."

"Malaki ang naitulong. Pero ikaw pa rin ang dahilan bakit ka successful ngayon, no! Kung hindi mo ginalingan, malamang na dahil sa ginagalawan mong mundo, disappointment ang matatanggap mo at hindi congratulations."

"Yeah. Yeah. Masyado mo naman yata akong itinataas nyan?"

"Hindi naman. Nakakaproud lang talaga nang sobra." Humilig ako sa balikat nya. "Someday, I will work hard like you and reach my dreams like what you did."

"Do it, wife and I will be the first person to be proud of you."

"Yes, I will claim it!" Manifesting! "But I am thinking if... do you still have a wish? A dream you still want to come true."

"Of course!"

"What is that?"

"To have kids..."

Natahimik ako sa sinabi nya. This is the first time he mentioned about having kids and lola Anastacia is right.

After talking more about different things, natulog na kami. Actually, sya ang nakatulog habang ako naman ay nag-iisip pa rin tungkol sa sinasabi nyang pangarap nya.

Nakatitig ako sa mukha nya hanggang sa maghatinggabi na. Gusto nyang magkaanak. Pero kanino? Yes, kanino? Dahil hanggang kailan ba kami sa ganitong kontrata?

Masama na ang pakiramdam ko sa takbo ng mga pagyayari. I didn't regret that I gave him my virginity though it's important to me.

The question is: WHY?

I am still busy thinking when his phone vibrated. Kahit hirap na hirap dahil mahigpit na nakayakap si Rajiv saakin, I still manage to get it and answer the call.

"Hello, Rajiv?" Boses ng babae. Doon ko palang tiningnan ang caller at buong pangalan pa ang nakasulat doon. Julyanna Monique Toledo. "Please stop being angry at me. I told you I still love you, right? Ituloy na natin ang kasal. Hindi na ako magagalit sa kung sinumang babaeng yon na nagsabing nabuntis mo. I am sure gusto nya lang sirain tayo. So... please, sweet heart?"

Hindi ako sumagot, bagkus ay pinindot ang end button.

Ibinalik ko ang cellphone ni Rajiv sa side table at muli syang tinitigan.

Parang tinutusok ng ng milyun-milyong karayom ang puso ko ngayon habang nakatitig at inaalala ang sinabi nung Julyanna.

For the first time in my life, I felt hurt and I think I know the answer to my self-question earlier. I am admitting it now. This isn't jusf because I am physically attracted to Rajiv. It is because I really like him a lot.

Ans this heart-shattering feelings right now... is what they called...

JEALOUSY!