Prologue

"Sorry Ms. Alejo, but your not qualified to be accepted in secretarial position."

"Ha? Bakit hindi ako qualified?" takang tanong ni Sofia sa isang staff ng HR na may hawak sa application niya na bahagyang ikinangiwi nito sa kaniya.

"Dahil po sa height niyo, the CEO was in awe of your credentials maliban po sa height niyo. I'm sorry." ani nito bago bahagyang yumuko sa kaniya at iwan siya.

Hindi magawang makapagsalita ni Sofia sa naging desisyon ng CEO sa aplikasyon niya dahil lang sa kaniyang height. Bagsak ang balikat na lumabas si Sofia sa mataas na building na hindi makapaniwala na ikalabing-walong apply niya ay rejected na naman siya sa iisang dahilan.

"Ano bang problema niyo height ko?!" malakas na sigaw ni Sofia na lahat ng dumadaan at pumapasok sa building ay napapalingon kay Sofia.

"Ano bang kinalaman ng height ko sa secretarial position? Hindi naman height ko ang magtatrabaho kundi ang utak at skills ko." dissapointed na ani ni Sofia.

"Bakit kasi tumigil ang pag tangkad ko sa 4'11? Sana man lang nag 5'3 ako or mas mataas pa doon. Buwisit na discrimination 'yan!" angal na reklamo pa ni Sofia na akmang tatawid sa kabilang kalsada ng mapatili siya at paupong natumba dahil sa malakas na busina ng isang black sedan na muntik ng bumangga sa kaniya.

Abo't-abot ang kaba ni Sofia sa aksidenteng muntik ng mangyari sa kaniya. Pakiramdam ni Sofia ay pinanganak siyang malas sa buhay at career. At dahil sa inis at dissapointment ni Sofia ay mabilis siyang tumayo at malakas na hinampas ng dalawang kamay niya ang unahan ng black sedan na muntikan ng bumangga sa kaniya.

"Hoy! Marunong ka bang magmaneho ha?! Muntikan mo na akong mabangga ah!" reklamo ni Sofia ng bumukas ang pintuan ng kotse at hinihintay niyang lumabas ang nagmamaneho nito.

Nagpamewang pa si Sofia ng unti-unti siyang matigilan at mapatulala ng lumabas ang isang guwapong higanteng lalaki na seryosong binagsak ang tingin sa kaniya.

"You're the one who's stupid here who cross the fvcking road without looking at the traffic lights. Ibabalik ko sayo ang tanong, marunong ka bang tumawid? Because if not at trip mong magpakamatay, spare the fvcking public road." seryosong pahayag ng lalaking napakunot ang noo na naglakad kung saan mas nakikita ni Sofia ang malaking diperensya nila sa height.

"So a child is crossing the road without an adult---"

"Hi-hindi ako bata!" singhal na putol ni Sofia dito at matapang na tinitigan ang higanteng lalaki kung saan tinitingala na niya ito dahil sa tangkad nito.

"You're not a kid? But your heig--"

"---huwag mo ng ituloy ang sasabihin mo?! Hindi dahil maliit ako ay bata na ako sa paningin mo, pero hindi na ako bata! Ano bang problema niyo sa height ko?! Even that company rejected me just because of my height! Kasalanan ko bang pinanganak akong 4'11 lang ang kayang itangkad ha? FYI Mr. 26 years old na ako, pangbata lang ang height ko pero matanda na ako!" pikong putol na singhal ni sofia na naiinis na patakbong tumawid sa kabilang kalsada kung saan hinabol tingin ito ng higanteng lalaking hindi na nakapag salita at naiwang nakatayo sa tapat ng kotse nito.

"Oi Zeke, are you okay?"

Napalingon ang matangkad na lalaki sa kasama nitong lumabas ng kotse at naglakad papalapit sa kaniya.

"No casualties sa batang sumulpot nalang sa kalsad---"

"--she said she's not a kid. She's 26 years old, an adult with poor height." seryosong putol na pagtatama nito sa kasama nito.

"Really? I thought she's a lost kid, she's pretty yet her height is unfair for her age." ani ng kasama nito ng mapansin nito ang isang papel sa kalsada na pinulot nito.

"Let's go, I we must not late to our appointment meeting to our client. Time is fvcking precious." pahayag ng matangkad na lalaki kung saan bumalik na siya sa loob nh black sedan nito. Nang makasakay na rin ang kasama niya ay pansin niyang pati ang papel na napulot nito ay dala-dala nito.

"Throw that trash, De Vega."

"I think this is that little woman's resume, she had a nice credentials. Isang magna cum laude."

"A good credential yet unvaluable because of her height, tss!" sambit nalang nito na pinaandar na ang kaniyang sasakyan paalis upang puntahan ang kliyenteng naghihintay sa kaniya.

PAGKARATING ni Sofia sa tahanan ng kaniyang tiyahin ay ang kaniyang pinsan ang sumalubong sa kaniya. Aware si Sofia na walang amor sa kaniya ang pamilyang pinag-iwanan sa kaniya ng kaniyang ina bago ito mamatay sa sakit nito. Tinitiis niya lang ang pangaalipusta, panliliit ng mga ito dahil wala pa siyang bahay na matitirahan dahil kapos ang perang meron siya na tinatago niya sa mga ito. Nagtitiis lang si Sofia hanggang makahanap siya ng trabaho upang makalipat na ng bahay, pero sa ilang taong paghahanap ng trabaho ay lagi siyang umuuwing luhaan na nagiging katatawanan sa mga ito.

"Hindi na ako magtataka kung umuwi kang wala na namang nahanap na trabaho, tama ba ako, Sofia?" ngising pagsalubong na ani ng kaniyang pinsan na hindi magawang tingnan ni Sofia.

"Kakauwi ko lang Helen, puwede bang mamaya mo na ako laitin."

"Ang taas kasi ng expectation mo sa iyong sarili, matalino ka nga pero hindi mo naman magagamit dahil sa height mo na hindi tanggap ng mga malalaking kumpanya. Kung ako sayo babaan mo ang pangarap mo, bagay naman sayong maging tindera sa palengke, bakit hindi mo subukan." ngising pangungutya nito na pigil si Sofia na sagutin ito dahil alam niyang sa huli, siya parin ang madedehado.

"Tapos ka ng laiitin ako Helen?"

"Magluto ka ng pang hapunan, ang tigilan mo na ang pagiging ilusyunada mo." ani pa ng kaniyang pinsan na bumuntong hininga nalang si Sofia at naglakad na papasok sa loob ng makasalubong naman niya ang step-father ni Helen na kakalabas lang ng banyo.

Nakatiwalya lang ang pag-ibabang parte ng katawan nito, at hindi sinalubong ni Sofia ang tingin nito sa kaniya. Sa lahat ng kasama niya sa loob ng bahay ng tiyahin niya, ang bagong kinakasama ng ina ni Helen ang iniiwasan niya, dahil sa malagkit na tingin na binibigay nito sa kaniya. Kaya tuwing gabi ay todo lock siya sa kaniyang kuwarto dahil alam niyang may tinatagong pagnanasa ang step-father ni Helen sa kaniya.

"Nakauwi ka na pala, kamusta ang lakad mo?" tanong nito na akmang lalapit kay Sofia ng ilang hakbang palayo ang ginawa ni Sofia na ikinatigil nito.

"Mapapalit lang ako ng damit tiyo at magluluto na ng panghapunan. Sige po." ani ni Sofia bago mabilis na nagtungo sa kuwarto niya.

Agad niyang sinara at nilock ang pintuan at padausdos na pumaupo sa sahig at dinukmo ang kaniyang mukha sa kaniyang mga tuhod.

Tahimik nalang na iniiyak ni Sofia ang kamalasan na palaging nangyayari sa kaniya. Gusto na niyang sumuko at bitawan ang pangarap na makabukod ng tirahan at mamuhay mag-isa ng maayos, pero lagi niyang pinaalalahanan ang kaniyang sarili. Pero minsan iniisip niya na baka hindi para sa kaniya ang secretarial position na pangarap niya dahilan upang iyon ang kursong kunin niya at tapusin kung saan na achieve niya dahil sa sariling pagpoprovide makatapos lang siya ng pag-aaral.

"Dapat ko bang naisin na makuha ang pangarap ko? Dapat na ba akong sumuko?" mahinang ani ni Sofia sa kaniyang sarili.