Chapter Two

"MALALIM ata ang iniisip mo, Yel?" tanong sa kanya ni Joshua nang mapansin siguro nito ang pananahimik niya.

Katatapos niya lang itong punasan at mapalitan ng mga damit. Tipid niya itong nginitian at marahan na umiling.

"Wala naman," pagsisinungaling niya.

Umubo ito. "Kilala kita kung kailan ka nagsasabi ng totoo at kung kailan ka nagsisinungaling. Tell me what's bothering you?"

Nakagat niya ang ibabang labi. Hindi niya alam kung sasabihin ba niya rito ang naging pag-uusap nila ni Jonathan kagabi. Pero sa huli ay minabuti na lang niyang isarili. Ayaw niyang bigyan ng stress ang binata.

"Tungkol kay Jonathan,"

"What about him?"

"Hmm... Napansin ko lang na magkaibang-magkaiba kayo ng ugali," sabi na lang niya.

Tipid siya nitong nginitian. "Well, hindi lang ikaw ang nakapagsabi niyan. Since we were children, sinasabi nila na para kaming umaga at gabi. Masiyahin ako habang si Jonathan seryoso at mabibilang mo ang pagngiti niya. But honestly, I envy him. Everyone adores him dahil sa talento at talino niya," mahabang sabi nito.

Habang sinasabi ni Joshua ang mga bagay na iyon ay nakikita niya sa mga mata nito ang kaligayahan at pagmamahal sa kapatid na hindi niya nakikita kay Jonathan.

"Hindi mo siya kailangang kainggitan, Josh. Meron ka na mga bagay na wala siya," aniya.

"Sino mas gwapo sa aming dalawa?"

Natigilan siya sa tanong nito. Gwapo naman si Joshua pero higit lang na mas kapansin-pansin ang taglay na kagwapuhan ni Jonathan. Joshua has a white skin, habang kayumanggi naman ang balat ni Jonathan. Merong maamong mukha si Joshua habang nakaka-intimidate naman ang kay Jonathan. Higit ding malaki ang pangangatawan ni Jonathan kaysa kay Joshua, marahil meron lang itong sakit.

"Hindi ka na nakasagot dyan," kunway ismid ni Joshua sa kanya.

"Pareho kayong gwapo pero sa magkaibang paraan lang."

Kahit hirap ay nginitian siya ni Joshua. "I know you are attracted with my brother, Yel. You can't deny it. I saw it everytime you looked at him."

Ganu'n ba talaga siya ka-transparent?

"I'm jealous."

"Josh..."

"But I'm happy. Masaya ako kung nagkakainteres ka sa kapatid ko, Yel. Hindi na ako mahihirapan na kumbinsihin ka sa gusto kong mangyari."

Napakunot ang noo niya. "Anong ibig mong sabihin, Josh?"

Hinawakan siya nito sa kamay at dinala iyon sa mga labi nito para halikan. "If I ask you to marry me before I die, pakakasalan mo ba ako, Yel?"

Natigilan siya at hindi agad nakapagsalita. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang binata. Ayaw niyang saktan ito, pero mas lalong ayaw niyang pilitin ang sarili sa bagay na alam niyang hindi siya magiging masaya.

Mapait na ngumiti si Joshua. "You don't need to answer it. Hindi ko gustong pakasalan mo ko dahil alam kong hindi kita magagawang paligayahin."

"Josh, I'm sorry..."

Sinapo nito ang pisngi niya. "Gusto mo ba akong maging masaya bago man lang ako mawala sa mundong ito?"

"Pakiusap hindi ko kayang pag-usapan ang ganyan, Josh. Hindi ko iniisip na mawawala ka."

"Jayelle, please make me happy before I die."

"Josh naman eh!" nagsimula nang pumatak ang mga luha niya.

Mahal niya si Joshua bilang kaibigan at tinuring niya na itong pamilya kaya hindi niya makakaya kung mawawa ito dahil pakiramdam niya mawawalan siya ng taong nagparamdam sa kanya ng pamilya.

"I have a death wish, Yel. Gusto kong tuparin mo 'yon. Hindi ba sinabi ko sa'yo na gusto kong baguhin ang buhay mo? Gusto kong bigyan ka ng magandang buhay at ilayo sa pamilya mo."

Maran siyang tumango. "Gusto kong suklian ang kabutihan mo sa akin, Josh."

"No. Gusto kong gawin mo ang kahilingan ko ng bukal sa loob mo at hindi napipilitan lang."

Kagat ang ibabang labi na marahan siyang tumango. "Bukal sa loob ko kung ano man ang hilingin mo, Josh."

Tipid na ngumiti si Joshua. "Thank you, Yel."

Tinuyo niya ang basang pisngi. "Ano ba 'yung kahilingan mo?"

"I want you to marry my brother Jonathan."

Nanlalaki at hindi makapaniwalang napatitig siya sa binata. Hindi niya inaasahan na ganito ang hihilingin nito at hindi basta-bastang kahilingan lang dahil kasal ang gusto nitong mangyari!

"B-bakit gusto mong ikasal ako sa kapatid mo, Josh? Marami kang pwedeng hilingin sa akin bakit iyon pa?"

"I want to give you the life you deserve."

"P-pero kasal ang pinag-uusapan natin dito, Josh. Isa pa, sinong lalaki ang papayag na pakasalan ang hamak na babaeng katulad ko?"

"You are beyond beautiful, Yel. Marahil hindi iyon nakikita ng iba pero iba ako."

"At siguradong iba rin ang kapatid mo. Hindi niya ako gusto, Josh."

"Who told you? Magkaiba kami ng personalidad ni Jonathan, but we have the same judgement it comes to a woman, Yel. I know my brother find you attractive. Hindi ako manhid para hindi maramdaman iyon."

"Pero, Joshua, naman! Hindi biro ang hinihiling mo sa akin."

"You don't need to decide right away. Pero sana makuha ko na amg sagot mo bago man lang ako mamatay."

Nayuko siya at marahan na nagpakawala ng malalim na buntong-hininga.

"I know I have no rights to decide for you and I know you're not mine. But you know how much I love you, Yel. Mahirap para sa akin na ipamigay ka, pero alam ko na sa ganitong paraan lang mapapabuti ang kalagayan mo at ayokong bumalik ka sa pamilya mo. Please, pag-isipan mong mabuti."

"Pag-iisipan kong mabuti."

"Good."

Muli nitong hinawakan ang kamay niya at bahagya iyong pinisil. "I cared for you that's why I'm asking you this."

Nag-angat siyanng tingin sa binata. "Alam ko kaya lubos akong nagpapasalamat sa'yo, Josh. Napakaswerte ko dahil nakilala kita."

"Pag-isipan mong mabuti ang inaalok ko sa'yo."

"Gagawin ko iyan."

MARAHAS na nagpakawala ng buntong-hininga si Jayelle nang mailapat niya pasara ang pinto ng kwarto ni Joshua. Hanggang ngayon kasi hindi maalis sa isipan niya ang mga pinag-usapan nila ng binata.

"Pagod ka na bang alagaan ang kapatid ko?"

Napapiksi siya sa gulat nang marinig niya ang pamilyar na boses ni Jonathan. Tiningnan niya ang binata. Mukhang kauuwi lang nito galing sa trabaho dahil suot pa rin nito ang pang opisinang damit.

Binigyan niya ito ng tipid na ngiti. "Ikaw pala, Jonathan. Pupuntahan mo ba ang kapatid mo? Katutulog lang kasi niya."

"You don't need to pretend, Miss Mananghaya. Tayong dalawa lang ang nandito."

Nawala ang ngiti niya sa mga labi. "Hindi ko alam kung ano ang ibig mong sabihin."

"Alam kong nagtitiis ka na lang na alagaan ang kapitid ko dahil meron kang motibo at nais makuha," pangiinsulto nito.

"Hindi kita pinipilit na maniwala sa akin, Mr. Camilo. Pero maniwala ka sa hindi, bukal sa puso ko ang pag-aalaga sa kapatid mo."

Tumaas ang sulok ng labi nito. "Paano ako maniniwala sa babaeng bayaran?"

"Hindi ako bayaran!"

"Really? Ano ang tawag mo sa perang tinanggap mo mula sa akin noon?"

Natigilan si Jayelle at napatitig sa gwapong mukha ni Jonathan. Kung ganu'n naaalala na nito kung sino siya?

"Hindi ka nakuntento sa perang ibinigay ko sa'yo noon, kaya kapatid ko naman ang pinagtyatyagaan mo?"

"Hindi sa ganu'n 'yon! Hindi ko alam na magkapatid kayong dalawa. Sa katunayan hinanap kita noon dahil gusto kitang pasalamatan."

Pinakatitigan siya nito at humakbang palapit sa kanya. "Pasasalamatan mo 'ko sa paanong paraan?"

"A-ano ang ibig mo sabihin?"

Huminto ito isang dangkal ang layo mula sa kanya. "Like this." Ang sunod na ginawa nito ay hindi niya inaasahan.

Nanlaki ang mga mata niya nang halikan siya ni Jonathan sa mga labi. Umangat ang kamay nito sa batok niya para mas idiin ang mga labi nito sa kanya.

Sinubukan niya ito itulak palayo pero masyado itong malakas. Higit siyang naalarma nang ipasok ni Jonathan ang dila sa loob ng bibig niya at gumalugad doon at pagkatapos ay marahas siya nitong pinakawalan.

"Now we are even-"

Isang malakas na sampal ang ibinigay niyang sagot sa binata. Oo, tinulungan siya nito noon at tinanggap niya iyon dahil akala niya bukal sa loob nito ang pagtulong pero hindi pala. Kung kaya niya lang sana ibalik ang perang binigay nito gagawin niya, pero malabo sa ngayon dahil ang flower shop niya na ipinundar ng perang galing kay Jonathan ay hawak ngayon ng tiyahin niya.

"Wala kang karapatan na bastusin ako!"

Puno ng pangunguyam na tumawa ito. "Ano kaya ang iisipin ng kapatid ko kapag nalaman niyang tumanggap ka ng pera mula sa akin noon? At pagkatapos siya naman ang pakikinabangan mo ngayon."

"Wala akong intensyon na masama kay Joshua! Mabuti siyang tao at mahal ko siya kaya hindi ko magagawa kung ano man ang iniisip mo!"

"Sino ba ang kinukumbinsi mo rito, Miss Mananghaya? Ako ba o ang sarili mo?"

Pumatak ang mga luha niya dahil sa inis na nararamdaman. "Hindi ko alam kung bakit gusto ni Joshua na pakasalan kita. Pero sa tingin ko, hindi ko na kailangan pang pag-isipan ang sinabi niya sa akin dahil hindi ko gugustohing makasama ang taong katulad mo!"

Iyon lang at muli siyang pumasok sa loob ng kwarto ni Joshua at doon ay tahimik na umiyak. Naiinis siya kay Jonathan dahil sa kagaspangan ng pag-uugali nito. Kung ganito lang din naman ang kalalabasan ng kagustuhan ni Joshua na maikasal sila, mabuting huwag na lang.

"SIGURADO ka bang kaya mo rito kumain?" nag-aalalang tanong ni Señor Romano kay Joshua. Gusto kasi nito na makasabay sila sa tanghalian at nag-request ito sa kanya na ipagluto niya ito ng paborito nitong caldereta kaya pinagluto niya ito.

Maingat na inalalayan ni Jayelle si Joshua na umupo sa upuan.

"Gusto ko kayong makasabay kumain. At gusto kong matikman ang luto ni Jayelle." Hinawakan nito ang kamay niya at matamis siyang nginitian.

"Niluto ko ang paborito mong ulam, Josh," aniya. Nilagyan niya ng kanin ang pinggan nito.

Alam ni Jayelle kung bakit ito ginagawa ni Joshua. Ayaw man niyang isipin pero alam niyang ito na marahil ang huling hapunan na makakasama niya ang binata. Mas maputla na ito at higit itong nangayayat at halata na ang panghihina nito.

"Jonathan, kumain ka nang kumain. I'm sure magugustuhan mo ang luto ni Jayelle. She's good at cooking," buong pagmamalaking sabi ni Joshua sa kapatid.

Hindi niya magawang tingnan si Jonathan dahil sa nangyari sa kanila kagabi at hanggang ngayon ay naiinis siya rito.

"Yel, dapat sanayin mo na ang sarili mong asikasuhin si Jonathan," natigilan siya at napatingin kay Joshua.

"Josh, wala akong ibang gustong asikasuhin kundi ikaw. Isa pa, hindi naman siya baldado para hindi niya kayang asikasuhin ang sarili niya."

Nakagat niya ang ibabang labi nang ma-realise ang mga sinabi. Nawala sa isip niya na kasama nila sa hapag-kainan ang pamilya ni Joshua.

Tumikhim si Señor Romano. "Josh, nasabi mo na ba sa nobya mo ang gusto mong mangyari?"

"I already did, Dad."

Tiningnan siya ng señor. "And what is your answer?"

"H-hindi ko pa ho napag-iisipan, Señor. Ang tanging nasa isipan ko ngayon ay si Joshua. Siya ho ang mahalaga sa akin ngayon. Wala akong ibang gustong gawin kundi ibuhos sa kanya ang oras ko," sagot niya.

Tumango-tango ang señor. "Naiintindihan ko."

"Yel, sinabi ko naman sa'yo-"

"Mabuting kumain ka muna, Josh at ng makapagpahinga ka na ulit."

"Yel, gusto kong pag-isipan mo ang sinabi ko-"

"Mahirap para sa akin na magdesisyon, Josh. Pakiusap, bigyan mo ako ng panahon na makapag-isip."

"Pumayag si Jonathan na pakasalanan ka kaya desisyon mo na lang ang hinihintay ko."

Hindi makapaniwalang napatingin siya kay Jonathan. Pumayag ito na pakasalan siya kahit wala itong nararamdaman para sa kanya? Pero bakit?

"Umh... I think we should not talk about this, nasa harapan tayo ng grasya," sabat ni Cameron mula sa pananahimik.

"Your sister is right. Let's eat for now," sangayon ni Señor Romano.

Kaya tahimik lang silang lahat na kumakain hanggang sa matapos sila. Dahil sa sandaling pag-upo ni Joshua ay napagod ito kaya agad niya itong hinatid sa kwarto at pinatulog.

Muli siyang lumabas dahil magkakaroon sila ng pag-uusap ni Señor Romano at kasama sila Cameron at Jonathan.

"Kumusta si Joshua?" tanong sa kanya ni Señor Romano.

Nagpakawala muna siya ng buntong-hininga bago ito sinagot. "Lumalala ho ang kalagayan ni Joshua. Ayaw na ho niyang inumin ang mga gamot niya at ayaw na rin ho niyang magpalagay ng IV."

May takot siyang nakita sa mukha ng señor habang marahas itong nagpakawala ng malalim na buntong-hininga.

Nakuyom niya ang kamao. "Ayaw ko man po sabihin ito pero sa tingin ko gusto na talagang magpahinga ni Jonathan. Hinihintay lang niya ang sagot ko sa tanong niya."

"Ano ba ang desisyon mo, hija? Hindi mo ba kayang pagbigyan ang kahilingan niya? Ano ba ang pumipigil sa'yo?"

"Para ho kasi sa akin, sagrado ang kasal. Tsaka alam kong tuluyan ng mawawala si Joshua kapag pumayag na ako sa kahilingan niya," aniya na nayuko.

Doon narinig ni Jayelle ang paghikbi ni Cameron. "Talaga bang wala ng paraan para gumaling si Kuya Joshua?"

Nakita niya ang mariing pagkuyom ng kamao ni Señor Romano. "Kung nalaman lang natin ito ng maaga baka kaya ko pang ipagamot ang kuya mo."

Pakiramdam niya meron siyang pagkakamali sa nangyayari kay Joshua. Kung alam lang din sana niya ang tungkol sa sakit ni Joshua baka napilit pa niya itong magpagamot.

"But Joshua planed all of this. Alam kong sinadya niyang abusuhin ang katawan niya para humantong sa ganito ang lahat," sagot ng señor.

Nang tapunan niya ng tingin si Jonathan, wala man lang siyang nakitang kahit na anong emosyon mula rito. Hindi ba ito nalulungkot kung mawawala man ang kapatid nito?

"Jayelle, alam kong higit kanino man, ikaw lang ang tanging taong gusto ni Joshua na mag-alaga sa kanya. Sana habaan mo pa ang pasensya mo at huwag siyang susukuan hanggang sa huli," maya'y sabi sa kanya ni Señor Romano.

Mapait niya itong nginitian. "Hindi ninyo na ho kailangan na ipakiusap sa akin ang bagay na iyan. Mahal ko ho ang anak ninyo kaya handa ko siyang pagsilbihan hanggang sa huli."

"Maraming salamat kung ganu'n."

Pagkatapos nilang mag-usap ay agad na rin na lumabas ng library si Señor Romano at Cameron. Palabas na rin sana siya ng kwarto nang pigilan siya ni Jonathan sa kamay.

"I want to talk to you," anito.

Tinitigan niya ito. Ayaw niya sana itong makausap dahil sa nangyari, pero sa huli ay pumayag siya dahil wala rin naman mangyayari kung palalakihin niya ang hindi pagkakaintindihan nilangndalawa.

"Walang problema, Mr. Camilo."