Chapter One

NAPATINGIN si Jayelle kay Joshua nang hawakan nito ang kamay niya. Josh looks so weak and pale. Sa tuwing tinitingnan niya ito ay hindi niyaapigilang makaramdam ng pag-aala.

His doctor is just outside the room. Hindi niya alam kung bakit ayaw pa nito sabihin sa kanya kung ano ba talaga ang totoo nitong kalagayan.

Joshua is just her friend. Her savor. Ito ang tumulong sa kanya noong pinalayas siya ng tiyahin niya dahil muntikan na siyang magahasa ng asawa nito. Kahit hindi siya lubusang kilala ng binata ay nagtiwala ito sa kanya at pinatuloy sa tahanan nito. Inaakala ng lahat na mag-asawa sila at ni minsan hindi nila tinama ang maling tingin sa kanila ng iba.

Joshua is kind to her. He's gentle, caring and he's so giddy, noong hindi pa ito nagkakasakit ng ganito. Bilang kapalit sa kabutihan nito sa kanya ay inalagaan niya ito hanggang sa kaya niya.

Minsan nang inamin sa kanya ni Joshua na meron itong gusto sa kanya, pero hindi niya iyon binigyan ng sagot at ginalang naman nito ang desisyon niya.

"Don't worry, my family is nice," hirap na magsalitang sabi ni Joshua.

In two years na nagsama sila ay never nitong naikwento sa kanya ang tungkol sa pamilya nito at kung sino talaga siya. Hinayaan lang niya 'yon dahil ginagalang niya ang privacy nito.

Tipid niya itong nginitian. "Alam ko, kasi mabuti kang tao, Josh."

"I'm sure they will love you too."

Ngiti lang ang isinagot niya sa binata. She doesn't want to speak because she was afraid she might cry. Sinusubukan niyang maging matatag sa harapan nito kahit ang totoo ay gusto na niyang pumalahaw ng iyak.

"Jayelle, I want to change your life. Gusto kong bigyan ka ng magandang buhay at tuluyan kang mailayo sa pamilya mo."

"Sobra-sobra na ang mga nagawa mo para sa akin, Josh. Kung meron man akong hihilingin iyun ay gumaling ka."

Mapait siya nitong nginitian. Magsasalita na sana ulit ito nang bumukas ang pinto ng kwarto at may babaeng tumakbo papasok at agad na lumapit kay Joshua, kasunod nitonay isa pang lalaki na satingin niya ay ang ama ni Joshua. Walang nagawa si Jayelle kundi ang humakbang palayo para bigyan ang mga ito ng pagkakataon na makausap si Joshua.

"Kuya, what happened to you?"

"Cali, tuluyan ka ng lumaki. You really look like mom," sabi ni Joshua, imbis na sagutin ang tanong ng dalaga.

"Dad." Inabot ni Joshua ang kamay nito sa ama na agad naman nitong tinanggap.

"Where's Jonathan?"

Nakita ni Jayelle ang paglukot ng mukha ng ama ni Jonathan at hindi nito sinagot ang tanong ng binata.

Doon muling bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking matagal na niyang hinahanap at hindi inaakalang sa mga oras na 'yon niya makikita.

"Sorry, meron lang akong inasikaso..." anito. Nagtama ang kanilang mga mata pero ito ang unang nagbaba sa kanya ng tingin na para bang hindi siya nito nakilala.

Tumingin ito kay Joshua. "Kuya..."

"I'm glad that you're all here," sabi ni Joshua. "Dad, Cali, Jonathan, I want you to meet my girlfriend, Jayelle," pagpapakilala ni Jonathan sa kanya.

Hindi naman makapaniwalang napatingin siya sa binata. Hindi niya alam kung bakit nito nagawang magsinungaling. Itatama sana niya ang sinabi nito nang mahigpit na hinawakan ni Jonathan ang kamay niya.

"H-hello po," hindi niya alam kung paano babatiin ang mga ito.

Walang emosyong tiningnan siya ni Jonathan at muli ring ibinalik kay Joshua.

"Kuya, we are looking for you for five years. Dad was worried about you," si Cali.

Nginitian ni Joshua ang bunsong kapatid. "You know me, Cali. Hindi ako mapakali kapag nasa iisang lugar lang ako and I found my peace here in Alta Tierra with her."

"Kaya mas ginusto mong iwan kami at manirahan dito? No wonder kung bakit ka nagkakasakit dahil sa ganitong lugar ka lang nakatira," sagot ni Jonathan.

Ramdam ni Jayelle ang iritasyon sa boses nito. Hindi niya magawang ilayo ang tingin sa binata dahil hindi siya lubos makapaniwala na muli niyang makikita ang lalaking tumulong sa kanya noon.

Yes. Jonathan was her night in shining armor. Tinulungan siya nito noon sa bar kung saan sapilitan siyang pinagtrabaho ng tiyahin niya bilang entertainer. Binigyan siya nito ng fifty thousand pesos at ginamit niya iyon para magtayo ng flower shop na pinapangarap niya, pero sa kinasamang palad inangkin iyon ng tiyahin niya.

"Hindi ito ang tamang oras para sabihin ang mga bagay na iyan, Jonathan. Magpasalamat tayo at nakita na natin ang kapatid mo," sabi ng ama ng mga ito.

"No, Dad. Jonathan is right. Pinag-alala ko kayong lahat. I'm sorry," si Joshua.

"It's okay, son. Ang mahalaga ngayon ay nakita ka ulit namin."

Umubo si Joshua. "My doctor will tell you something." Tiningnan nito ang doctor na nasa likod lang ng mga ito.

"Dr. Salazar, this is my family."

"Masaya akong nakilala ko na rin kayo sa lahat. Noon ko pa ipinipilit kay Joshua na tawagan kayo para magabayan ninyo siya sa sakit niya," pag-uumpisa ng ni Dr. Salazar.

"Sakit niya?" kunot ang noong tanong ng ama ni Joshua. "Doc, tell me, anong sakit ng anak ko?"

Tiningnan muna nito si Joshua at muling ibinalik sa pamilya nito. "Joshua has lung cancer. Now, his cancer is in stage four."

"What?!" Sabay-sabay na sabi ng mga ito.

Tulad ng mga ito ay nabigla rin siya. Noon pa niya tinatanong kay Joshua kung ano ang kalagayan nito, pero hindi nito sinasabi. Parati lang nitong sinasabi na ayos lang ito at wala siya dapat na ipag-alala.

Ang mga luha niya ay isa-isang pumatak at hindi makapaniwalang tumitig kay Joshua. "B-bakit hindi mo sinabi sa akin?"

"You don't know?! Ikaw ang kasama niya rito, bakit hindi mo inalam?!" sikmat sa kanya ni Jonathan.

"Sinadya ko talagang hindi sabihin sa kanya. Please don't mad at her."

"No. I can't accept this. Pupunta tayo sa America para doon ka ipagamot. Hindi ako makakapayag na mawala ka ng ganu'n-ganu'n lang!" naiiyak na sabi ng ama ni Joshua.

"Wala na magbabago kahit magpunta pa tayo sa America, Dad. I'm tired. Gusto ko na hong magpahinga," sagot ni Joshua.

Hindi alam ni Jayelle kung bakit madali na lang para rito ang sabihin ang mga bagay na 'yon.

"Ilang beses kong pinilit si Joshua na mag-undergo sa chemo therapy pero ayaw niya," sabi pa ng doctor.

"Dad, Jonathan, gusto ko kayong makausap. Kayong dalawa lang," sabi ni Joshua.

Tiningnan siya nito at hinalikan ang likod ng palad niya. "Kakausapin ko lang sila."

Naiiyak na tumango siya bago humakbang palabas ng kwarto. Masyadong masikip sa dibdib niya ang nalaman ngayon. Masakit para sa kanya na iiwanan din siya ng taong ipinaramdam sa kanya kung paano magkaroon ng pamilya.

"JOSHUA, bakit mo pinaabot sa ganito?" tanong ng ama ni Jonathan na si Jorge. Nang silang tatlo na lang ang naiwan sa kwarto.

"I'm just tired of my life, Dad."

"How could you say that?!"

Mapait na ngumiti ang kapatid niya. "Nagawa ko na ang mga bagay na gusto kong gawin."

"Maaga tayong iniwan ng mommy ninyo. Pati ba naman ikaw gusto mo na rin kaming iwan?"

"Dad, do you remember what I told you when I was a child, sa mismong araw na inilibing si mommy? Sabi ko, gagawin ko lang ang mga gusto ko at pagkatapos susunod na ako kay mommy."

"Hanggang ngayon ba sinisisi mo pa rin ang sarili mo sa pagkamatay ng mommy mo, Josh? I told you it was an accident."

"No, Dad. I killed her. I pushed her in to river."

Nakuyom ni Jonathan ang kamao. Hindi na niya gustong balikan ang ala-alang iyon. Nasaksihan niya kung paano nito itinulak ang kanilang ina sa ilog. Hindi marunong lumangoy ang ina nila kaya hindi nito nagawang umahon noon sa malalim at rumaragasang tubig.

"Joshua—"

"Dad, this is all I want. Please don't make this hard for me."

Nang tingnan niya ang ama. Nakita niya ang sakit sa mga mata nito. Jonathan knows how much his dad loves his brother. Noon pa man kitang-kita na niya kung gaano kalaki ang dipirensya ng pagmamahal nito sa kanilang dalawang magkapatid.

"What do you want me to do? Accept that you're dying? Joshua, kung alam ko lang na papatayin mo ang sarili mo sana hindi na lang kita hinayaang gawin ang mga gusto mo!"

"I'm happy that I'm dying."

Hindi makapaniwalang napatitig silang mag-ama sa kapatid niya. Wala siyang nakikitang takot sa mga mukha nito kahit alam nitong hindi na ito magtatagal pa sa mundo.

"I'm sorry, Dad. I love you but this can make me happy. Isa na lang ang iniisip ko, si Jayelle."

"Kung mahal mo ang kasintahan mo, hindi mo siya gugustohing maiwan," mariing sabi ng kanyang ama.

"I want to change her life. I want to give her a comfortable life that she deserves."

"What do you mean?" tanong ng ama niya.

"Hindi ba, sa akin mo sana ipapaman ang kumpanya? Gusto kong ipamana mo kay Jonathan ang kumpanya imbis na sa akin."

Hindi makapaniwalang napatitig siya sa kapatid na ngayon ay sunod-sunod na umubo.

"Joshua..."

"Pero sa isang kundisyon." Tiningnan siya nito.

Ang sunod nitong sinabi ay hindi niya inaasahang sasabihin nito. "Gusto kong pakasalan mo si Jayelle."

"What?!"

"I want you to marry her."

"Are you insane? Bakit ko gagawin ang bagay na iyan?"

"I know how much you want the company. Oo mamamatay ako pero paano ka makakasiguro na sa'yo ipapamana ni Dad ang kumpanya?"

"What the hell are you trying to say? Na wala akong kakayahan na ipamalakad ang kumpanya?!"

"You are—"

"Enough!" putol ng ama niya sa iba pang sasabihin ni Joshua. "Is this all you want, Josh?"

"Yes, Dad. This is all I ask of you."

"Dad, huwag mong sabihin sa akin na sasangayunan mo ang gusto ni Kuya?"

"You heard your brother, Jonathan. The company will be yours if you gonna marry his girlfriend."

"This is crazy! No hell I'll do that!"

"Then the company will never be yours."

Hindi mapigilang makaramdam ng kirot sa puso si Jonathan. After all what he's done to the company, wala pa rin palang halaga rito ang lahat ng mga naisakripisyo niya para sa kumpanya.

Buong buhay niya wala siyang ibang sinunod kundi ang kagustuhan ng ama niya. Pero sa huli ang kagustuhan pa rin ng kapatid niya ang mas pipiliin nitong sundin.

So unfair!

Pero ang lubos na iniisip niya, bakit ganu'n lang kadali para rito na ipakasal sa iba ang babaeng mahal nito?

Mas dumiin ang pagkakakuyom niya sa kamao. Pero kung ang tanging paraan lang para mapasakanya ang kumpanya ay ang pakasalan ang babaeng mahal nito, bakit hindi? Maari naman niyang hiwalayan ang babae kapag napasakanya na ng tuluyan ang inaasam niyang kumpanya.

"Is that your death wish?" Maya'y tanong niya.

"Yes."

"Fine. I will marry her."

"Thank you, Jonathan."

Ilang segundo niya pa ito tinitigan bago siya nagdesisyong lumabas ng kwarto. Agad na nagtama ang mga mata nila ni Jayelle pagkalabas niya. Parang nakita na niya ito somewhere pero hindi niya maalala kung kailan at saan.

"Pwede ko na bang makausap si Kuya Joshua?" tanong ni Cali sa kanya.

"Of course."

Dali itong tumayo at pumasok sa kwarto kaya silang dalawa na lang ni Jayelle ang naiwan sa sala.

Marahan siyang umiling pagkatapos ay humakbang na nang tuluyan palabas ng bahay. He wanted to go somewhere, para makapag-isa at makapag-isip.

NAGDESISYON ang pamilya ni Joshua na iuwi siya sa Manila para maging komportable si Joshua. Agad siyang sumangayon dahil alam niyang mas makakabuti sa kalagayan nito ang malinis na lugar para sa kalagayan nito.

Ayaw ni Joshua sa hospital kaya iniuwi na lang ito sa mansion ng mga Camilo sakay ng helicopter. Doon niya nalaman na hindi pala biro ang yaman ng pamilya ni Joshua. At lalong hindi niya lubos akalain na magkapatid si Joshua at ang lalaking tumulong sa kanya noon na si Jonathan.

Pero kahit na malaki ang kagustuhan ni Jayelle na makausap ang binata at makapagpasalamat sa ginawa nito sa kanya noon ay minabuti na muna niyang ipagpaliban iyon. Ang mas pinagtutuunan niya ngayon ay ang pag-aalaga at pag-aasikaso kay Joshua.

"Komportable ka na ba?" tanong niya kay Joshua nang ayusin niya ang pagkakahiga nito.

"I just want to go back to Alta Tierra. Nami-miss ko ang payapa at tahimik na lugar sa munting tahanan natin, Yel," anito.

Tipid niya itong nginitian. "Payapa rin naman dito. Hindi ka ba masaya na kasama mo ang pamilya mo?"

"Of course I'm happy. But everytime I'm here I just remembered my mother. Lalong sumisikip ang pakiramdam ko." Hinawakan nito ang kamay niya. "Let's go back to Alta Tierra."

Marahan siyang nagpakawala ng buntong-hininga. "Ganito na lang, kakausapin ko ang ama mo para alam niya ang dapat na gawin."

"Please do that. Thank you."

Nang mapatulog na niya si Joshua ay tahimik siyang lumabas sa kwarto nito at agad na hinanap si Señor Romano para kausapin ito. Pero si Jonathan ang nabungaran niya sa opisina ng señor.

"May kailangan ka, Miss Mananghaya?"

Simula ng sumama siya rito hindi pa siya nito nagawang tawagin sa pangalan.

"Amh... Gusto ko lang sana makausap si Señor Romano, Jonathan."

Inalis nito ang tingin sa kanya at tinuon sa mga papeles na inaayos nito sa lamesa. "Nasa Singapore si Dad. Meron siyang importantent pinuntahan doon. Tungkol ba saan?" walang emosyong tanong nito.

"Tungkol sana kay Joshua."

Muli siya nitong tinapunan ng tingin. "Anong tungkol kay Kuya?"

"Nasabi niya sa akin na hindi siya kumportable rito. Baka pwedeng ilipat siya sa ibang lugar? Iniisip kasi niya na bumalik na lang sa Alta Tierra."

Lumukot ang noo nito. "Siya o ikaw ang hindi kumportable rito?"

"Sabi kasi niya sa tuwing nandito siya naaalala lang niya ang ina ninyo."

Tumaas ang sulok ng labi nito. "Did you know why our mom died?"

Marahan siyang umiling. Hindi naikwento ni Joshua sa kanya ang tungkol sa ina nito

"He killed our mom, Miss Mananghaya. Natural lang na hindi siya maging kumportable rito. Siguro nagi-guilty siya sa nagawa niya."

Mariin niyang nakiyom ang mga kamay. Hindi niya alam kung bakit ganito na lang nito pagsalitaan si Joshua. Oo, siguro nakagawa ng kasalanan si Joshua, pero sana iniisip din nito ang kalagayan ng kapatid. No wonder kung bakit hindi kumportable si Joshua na manatili rito.

"Hindi ko alam kung ano ang nangyari noon. Pero ang concern ko ay ang kalagayan ni Joshua. Gusto ko kung saan siya kumportable."

"Masyado mo namang ginalingan, Miss Mananghaya, dahil ba nalaman mo na galing sa mayamang pamilya ang nobyo mo?"

"Hindi ko alam kung saan mo hinuhugot ang mga sinasabi mo, Mr. Camilo. Wala akong pakialm sa kung ano ang pinagmulan ni Joshua. Minahal ko siya mahirap man siya o mayaman. Ngayon hindi na ako nagtataka kung bakit ayaw niyang sabihin sa inyo ang kalagayan niya dahil marahil meron siyang kapatid na katulad mo na makitid ang pag-iisip."

"Ano?"

"Kung hindi kita makakausap ng matino tungkol kay Joshua, hihintayin ko na lang na makausap si Señor Romano. Excuse me," aniya na tinalikuran na ito.

Nakaramdam ng inis si Jayelle. Noong una pa niya napapansin ang ibang pakitungo ni Jonathan kay Joshua. Hindi niya alam ang nangyari pero sana isipin din ni Jonathan ang kalagayan ng kapatid nito.

Napahinto siya at nilingon ang pintong pinanggalingan. Hindi niya maisip na ganito ang ugali nito. Ibang-iba sa lalaking nakilala niya tatlong taon na ang nakalilipas.

Marahas siyang nagbuntong hininga at nagdesisyon na lang na bumalik sa kwarto ni Joshua. Hahanap na lang siya ng paraan para makausap ang ama nitong si Señor Romano.