Chapter 122

[122]

Tristan's POV:

Simula ng magising ang asawa ko ay palagi s'yang tulala ilang araw simula ng sabihin namin ni noemie ang nangyari. Nung una nag-aalangan kami pero pinilit ni Cathalina si noemie, nagwala ang asawa ko na kulang nalang umalis s'ya sa kama at sumugod sa kung saan. Umiyak ako lang ako ng umiyak dahil hindi ko kaya na panoorin ang asawa ko na halos sabunutan na ang ulo at suntukin ang pader. Naninikip ang dibdib ko, simula nun ayaw niya kaming makausap ni hindi kami pwedeng pumasok sa room niya. 

Ayaw niyang may lumalapit sa kanya, ayaw niyang naawa kami sa kanya. Iniintindi ko kasi alam ko ang pinagdadaanan niya, kaya hindi ako nangulit. Sariwa pa kasi sa kanya ang pagkawala ng baby namin, sobra sobra ang sakit na binigay sa asawa ko, at hindi ko s'ya kayang panoorin na umiiyak. Hanggang tingin lang kami sa kanya, pero ako nanatili ako sa tabi niya ayokong iwan si Cathalina lalo na ngayon dahi