Chapter Two: The Boys of Aces

Last race na maituturing ang na-cancel na kompetisyon para kay Kane. The organization set another schedule which is October and after that month, her secrett career will be over and she planned to get employed and live a normal life. Since scholar naman siya, tanging pang araw-araw ang problema niya, at kung paano magpo-provide para sakaniyang ama na walang ginawa kung hindi uminom nang uminom ng alak at awayin siya sa tuwing lasing ito. 

Nasa parking space na si Kane at ipa-park nalang ang kaniyang raider. Agaw pansin ang mga magagarang sasakyan na naka-park doon. Nang magsimulang maglakad si Kane upang matungo na sa hallway, siya naman ang agaw pansin, dahil sa lahat ng estudyante’y siya lang ang nakasuot ng ripped jeans at itim na long sleeve, pinaresan pa ng black and white na rubber shoes. 

She is fully aware of the school rules and regulations, but none of any school officials, even the SSG Councils, did not stop her from wearing that kind of clothes.  That’s because they knew her background and despite that they provided her a privilege since she’s doing well on her academics. 

"Hindi ba si 999 'yun?" nainig niyang bulungan ng ilan sa mga estudyanteng nadadaanan niya. Nakilala siya ng taong ito, malamang ay isa rin siya sa mga dumadalo sa crowd tuwing may karera. 

Napahinto siya nang biglang lapitan siya ng mga ito. "999, pwede pa-picture?" 

Masyado na ba akong sikat para magpa-picture sila sa'kin? 

"Sige," pagpayag niya naman at ngumiti na lamang ito nang kuhanan ang kanilang mga sarili kasama siya. 

Nang matapos ay nagtanong ang isa, "Pwede kaba namin makasabay mamaya? Susunduin ka namin.” 

“Bakit ako makikisabay sa inyo at bakit naman kayo mag-aaksaya ng oras para sunduin pa ako?” kaniyang tugon. 

"Ah makikipagkaibigan lang sana kami," wika ng isa. 

Imbes na sagutin pa ang mga katanungan ng dalawa ay nilampasan na niya ito at itinuloy na ang paglalakad papunta sa kaniyang classroom.  Alam niyang sasama ang tingin ng mga ito sakaniya, at inasahan na niya iyon. Kane jusr wore her poker face, the reason is she promised not to be close to anyone a year ago. 

Nang makarating sa classroom  inasahan niyang ligtas na siya sa nakakaumay na ‘introduce yourself’ dahil pangalawang araw na ng klase ngayon. Her classmates a year ago, is not the same this year. Since wala siyang kilala sa mga bagong estudyanteng makakasalamuha niya sa loob ng sampung buwan, naupo na lamang siya sa likod kung saan maraming bakante  at walang ibang nakaupo. 

Nailipat siya sa section B sa hindi malamang rason,  hindi naman nagka-problema si Kane sa nagdaan niyang mga grado, kaya hindi niya lubos maisip na sa huling taon niya ay mapupunta siya sa section B. 

"Good morning class," bati ng gurong kapapasok lang ng classroom. Natigil naman sa pagtsi-tsismisan ang ilan at ang iba’y umayos na ng upo. 

Nagsimula na ang klase nang tahimik, tsk this is usual. Pero pag tumagal na parang may riot sa sobrang gulo at ingay. “Good morning, Sir!” bati naman nila pabalik.  

Inilapag  ng guro ang kaniyang mga gamit sa mesa. “So I am Vicente Pascua, your subject teacher for the subject,  creative writing. Sorry, I didn’t have enough time yesterday to meet you, that’s why before we start, I want you to introduce yourselves,” Mr. Pascua said. 

Napapikit naman si Kane nang marinig iyon.  Jusko naman, oh akala ko naman ligtas na ako sa ka-kornihan na iyon. 

Nagsimula ang pagpapakilala sa mga estudyanteng nasa unang row hanggang sa makarating sakaniya. 

"I'm Kane Talens 18 years old,” pagpapakilala niya sa sarili niya nang makatyao siya sa harap. 

Pabalik na siya sakaniyang upuan, ngunit may sinabi pa ang kaniyang guro, “Care to tell something about you, Miss Talens? All of them did that.” 

“I love motorcycles,” she answered quickly. 

“Oh, motorcycles, okay, you may take your seat now,” Mr. Pascua said. 

"Kinaganda't astig mo ba?" Ikinagulat niya nang sabihin sakaniya iyon ng kaklase na nakaupo sa harap niya. 

“What’s your problem?” Kane asked her, raising her left eyebrow. 

“Masyado kang pa-cool,” wika ng kaklase niya bago nito ibaling muli ang kaniyang tingin sa harapan. 

"Liningon mo pa ako para sabihin iyan, at akala mo naman kinaganda mo rin?" mahinang pagwiwika ni Kane.

She just introduced herself and what’s the matter? Mukhang hate yata siya ng kaklase niyang ito. 

Matapos ang pagpapakilala, ilang minuto lang ay na-set up na ang projector at ang laptop ni Mr. Pascua. Nagsimula ang discussion niya tungkol sa pagpapakilala sa subject na creative writing. Nakinig naman ang lahat kabilag doon si Kane na naka-pokus sa bawat detalyeng binibitawan ng guro. 

NATAPOS ang klase at papunta si Kane sa vending machine na nasa tabi lang ng entrance door ng cafeteria. Ayaw nito ng miryenda, ang hinahanap ng tyan niya’y ang paborito niyang canned coffee. 

Nang makalapit sa cafeteria, wala roon ang vending machine na hinahanap niya.  Sa nakatayong lalaki siya’y nagtanong, "Ah kuya, saan na po ba yung vending machine dito?" 

Natulala siya nang humarap ito sakaniya. Tisoy na tisoy ito at agaw pansin ang kaniyang mga  mapungay na mga mata. 

"Miss, nakikinig ka ba? Sa third-floor 'yung vending machine," aniya. Sa sandaling iyon ay bumalik siya sa wisyo. 

"Salamat,” wika niya sa lalaki. Tumalikod na ito’t papunta na sana sa third floor nang higitin siya ng lalaki at tinanong siya, “Bago ka lang ba rito?” 

Natawa naman siya sa tanong. “Magiging pamilyar ba sa’kin yung vending machine dito  na nakalagay nung nakaraang school year kung bago lang ako?” wika  niya saka  siya pumiglas sa pagkakahawak ng lalaki. 

“Ang haba naman ng sagot mo, yes or no lang,” sabi naman ng lalaki.  Pareho naman silang natawa. 

"Well, I’m not new here. Nice to meet you,” Kane said. She started to  walk away. 

Hindi na nga hinila nito ulit pabalik, ngunit sinabayan naman siya maglakad. "Pwede ba akong sumama?" tanong pa niya. 

“Stay away, please I’m not interested in being attached to people,” Kane said without looking at him. 

Hindi naman natinag ang lalaki at sinabi pa nito, “I don’t care, what’s your name?” Sinabayan pa rin niya sa paglalakad si Kane.

Kane sighed and answered, "Kane.” 

"I'm Kiane, muntik na tayong magkapareho ng pangalan!" sabi ni Kiane.  Tunay nga naman, dahil ang letrang ‘i’ lang ang nagsilbing pagkakaiba ng kanilang mga panagalan. 

"Bakit hindi ka naka-uniform?" Tanong ng lalaki sakaniya para lang may pag-usapan. 

"Hindi ako nagsusuot ng skirt," sagot naman ni Kane. Ngunit dahil sa tipid at patapos niyang pagsagot ay wala nang naging tanong si Kiane. 

Nakarating sila sa third floor at huminto sila sa vending machine na  malapit sa hagdan pababa ng second-floor. “Mauna ka na,” wika ni Kiane. 

Kane stepped forward and was the first to have her coffee. Sumunod si Kiane, at kumuha rin ito ng canned coffee na kapareho ng hawak niya. “Ginagaya mo ba ako?” tanong niya kay Kiane.

“What? I just want to try this,” Kiane asnwered smiling at her. 

Kane rolled her eyes and walked downstairs. She planned to go to the field and breathe some fresh air. Nanatili pa ring nakasunod sakaniya si Kiane at nagsimula na siyang mairita. 

"I said stay away, hiindi ka ba talaga titigil ka kasusunod sa akin?” said Kane while they’re walking. 

“Mukha ba akong may pakialam sa pagpapaalis mo? I want to befriend you, isn't it obvious?” Kiane answered. 

Narating nila ang field at sa damuhan doon naupo si Kane na tinabihan naman  ni Kiane. 

“Naiilang ka lang yata sa akin kaya mo ako pinapaalis?” ani Kiane. 

"Bakit naman ako maiilang, tao ka rin naman, ah?" sagot ni Kane na nagpatawa na naman kay Kiane. “That’s funny, accurate,” he even said. 

"That's not what I mean. Lalaki ako babae ka, first meet natin?" sumunod na sabi niya. 

"Wala naman akong nararamdamang pagkailang. I just want you to stay away from me, I don’t like people," sagot ni Kane. 

“We can be friends you know,” Kiane muttered. He opened his canned coffee and started drinking it. 

Nawalan ng isasagot si Kane. Hindi rin naman maiintindihan ng lalaking kakikilala niya lang ang rason niya kung ayaw niya sa tao. Binuksan nalang din niya ang canned coffee niya at ininom na rin ito. 

"Mag-isip ka muna kaya bago ka nakikipagkaibigan ano?” ani Kane. Tumayo ako't nilayasan sya sa field. “Hindi mo ako pwedeng kaibiganin kasi masama akong tao. Better stay away from me, before I can cause danger to you.” 

Mayamaya’y hindi napaghandaan ni Kiane ang biglang niyang pagtakbo papalayo sa field. Natawa nalang siya habang pinagmamasdan ang paglayo ni Kane. 

“NASAAN na kaya si Kiane, wala namang klase ngayon?" Kasama si Gabriel, nasa cafeteria sa Teng at iginagala ang kaniyang mga mata sa loob at nagba-baka sakalaing makita doon si Kiane. 

"Baka nasa rooftop iyon," sabi naman ni Gabriel. Doon kasi kadalasan nilang natatagpuan ito, mahilig siya sa mahanging at open area. 

"Dadaan ba tayo kila Red mamaya?" Tanong niya at pag-iiba ng usapan. 

"Wag na muna, ayoko munang mangialam tayo sa ginagawa nila ngayon," sabi ko. The truth is, ayaw lang talaga ni Gabriel at hindi na niya nagugustuhan ang naging pagsali siya sa gang na mapag-manipula. 

“Ayaw mo na sa gulo?" tanong ni Teng sakaniya. 

"Ano ka ba, syempre gustong gusto ko pa rin na dumapo 'tong kamao ko sa panget nating mga kaaway,” sagot ni Gabriel. “Ang ayoko lang, nasasangkot tayo sa mga gulong dinadamay niya pa iyong mga inosente.” 

“That’s so soft of you, Gab! Ikaw pa ba iyan?” pang-aasar naman ni Teng sakaniya. 

“Mukha ba akong nagbibiro, Teng? Alam mo bang hindi ko pa rin makalimutan iyong ginawa niyang pagpatay sa ginang na wala naman palang atraso sakaniya?” seryosong sabi ni Gabriel. 

"Hay nako, that’s what he likes and we’re accepting benefits so why complaining? Puntahan nalang kaya na natin si Kiane?”  suhestyon nila. Pumayag naman si Gabriel at kasabay nilang nilisan ang cafeteria. 

Nang makarating sa rooftop ang  dalawa, wala si Kiane sa rooftop. 

"Wala naman siya dito, nasaan kaya ang bunso natin?" wika ni Teng.

"Tara, baka nasa field siya alam mo namang mahilig magpahangin iyon," sabi naman ni Gabriel. Iyon ang isa pang open area na madalas puntahan ni Kiane. 

"Teka, maghahagdan na naman tayo? Nakakapagod dude, tawagan mo nalang," sabi naman ni Teng na medyo hingal pa. 

"Katamaran na naman pinapairal mo.” Hinugot niya ang cellphone sakaniyang bulsa at tinawagan nalang nga si Kiane gaya ng sabi ni Teng. Ngunit nang i-dil niya ito at mag-ring, nakarinig din sila ng nagri-ring na cellphone. There he is. 

"Oh, nandito na pala siya!" ani Gabriel saka n=ibinalik sa bulsa niya ang kaniyang cellphone. Nakangiti si Kiane na lumapit sakanila. 

"Saan ka ba galing?" tanong ni Teng sakaniya. 

"Galing ako sa field," sagot niya. “I met a girl, she’s so cool.” Naupo siya sa edge ng rooftop. 

“Ayon, natangay naman pala ng chicks kaya naglaho,” komento ni Teng at saka siya tinabihan.

Gabriel just stood and just watched the two. 

“I never met someone like her before. A bit rude, but ah! I can’t explain it ! I really found her cool,” Kiane told them. 

Natawa naman si Teng at Gabriel. “You’re too young, Kiane focus on your studies or else Tita and Tito will scold us for influencing you in a wrong way,” Gabriel commented. 

“It’s not what you think, I don’t have any romantic intentions for her. I want her in our circle,” Kiane muttered.

“Babae? Hell, no!” pag-kontra naman sakaniya ni Gabriel. 

“Hindi naman namin iri-reto sa’yo, alam naman naming loyal ka sa girlfriend mong wala namang pakialam sa’yo,” wika ni Teng. Parehong natawa si Kiane at Teng at lumingon pa ito sakaniya.

“Don’t go there, Teng!” singhal ni Gabriel. “We’re just talking about simple things here, why do you have to bring that in our topic?” 

Teng knows Gabriel is being pissed. Umalis siya sa edge saka nilapitan ito, “Sorry, man,” he said then tapped his shoulders. 

“Mauuna na ako,” sabi niya saka nagmadaling iniwan ang dalawa. 

“Ikaw kasi, eh,” komento ni Kiane na umalis na rin sa edge. 

“Totoo naman, hindi niya lang matanggap na iniwan nalang siya ni Shian dito.” 

MABILIS na nagmamaneho si Gabriel pauwi. Teng have crossed the line earlier, he’s really mad hearing that from his friend. 

“He’s so stupid!” he shouted and gritted his teeth. Mahal ako ni Shian at babalik siya, at kapag nagyari iyon magpapakasal agad kami kahit hindi pa tapos ang graduation. 

Nag-ring naman ang cellphone niya at kinapa niya iyon sakaniyang bulsa.  “Oh, come on!” ika niya nang mahirapang hugutin ang cellphone sakaniyang bulsa. 

Nang malingat saglit sa bulsa’y hindi napatigil siya at halos masubsob sa manibela. 

“Holy shit, nakabanggga ba ako?” Bumaba siya ng sasakyan para i-check. Nakita niya ang isang driver na nakasubsob sa sementadong daan, at pulang raider nito’y tumba. “F*ck!”

Gabriel started panicking. Agad niya itong nilapitan at sinabing, “Hindi mo man lang nakitang may kotse, 'yan tuloy!” Sa galit kay Teng ay naibuntong niya sa nabangga ang kaniyang inis. 

Hinawakan niya ito sa braso at sinubukang tulungang tumayo, ngunit nagpumiglas ito. “Bitawan mo’ko!” sigaw ng nabangga niya.

Babae siya? “Ikaw na nga itong tinutulungan,” wika nya.

“Ikaw na nga ang nakabangga ganyan ka pa, magpasalamat ka't hindi malala natamo ko!” sigaw muli sakaniya ng babaeng nabangga niya. 

"Miss, I’m sorry. Let me bring you to the hospital for your wound to be cured," pagpi-prisenta niya. 

"Huwag na, nakakahiya naman sa’yo!” Iika-ika siyang lumapit sa raider niya't itinayo ito. Mabuti nakahelmet siya, naging malaking tulong iyon. 

“Miss? Sigurado ka okay ka na?” tanong niya pa sa babae. 

“Hindi ko kailangan ng tulong mo, arogante!” pinaandar na niya ang raider niya at inayos ang helmet na suot. 

That moment he just watched her drive away. His conscience is now occurring, but as she said so, she doesn't need help. 

Gabriel continues driving home, while still thinking about the incident. He regrets what he did earlier, but he can’t do anything about it.