Chapter One: The Drag Queen

NGAYONG araw ay marka ng isang taong pagkamatay ng kaniyang ina. Sa malawak na damuhan sa sementeryo, nakaupo si Kane malapit sa lapida nito. 

"Ma, isang taon na ang nakalipas,” bulong niya na tila kausap ang kaniyang Ina. Nakatitig siya sa lapida habang labis ang paninisi sakaniyang sarili sa pagkamatay ng numero unong sumusuporta sakaniya.  Lagi niyang iniisip na kasalanan niya kung bakit nadamay ang kaniyang ina. 

Isang taon na ang nakakaraan…

"Kane! Mag-uumpisa na ang karera!” wika ng kaniyang kapwa drag racer sa kabilang linya. 

"Sige susunod na ako," sabi niya bago patayin ang linya. 

Nagpunta ito sa kusina kung saan nagluluto ang kaniyang Ina ng kanilang agahan. Niyakap niya mula sa likuran ang kaniyang Ina at sinabing, “Ma, para sa’yo ito!” 

Kumalas siya sa yakap at humarap sakaniya ang kaniyang Ina nang nakangiti. “Manalo o matalo ka ‘man, basta ligtas kang uuwi, masaya na ang Mama do’n,” wika niya na nagpangiti naman kay Kane. 

“Buong-buo po akong uuwi, Mama.” 

Nang makapagpaalam ito sakaniyang Ina ay kinuha na niya ang helmet at saka naglakad patungo sa labas ng bahay. Nadaanan niya naman ang kaniyang ama na nakaupo sa terrace at sinabing, “Pa, punta na ho ako.” 

Wala namang naging tugon ang kaniyang ama at tuloy lang ito sa pagbabasa ng dyaryo, ngunt tumuloy na si Kane sa pag-alis. 

Kilala si Kane bilang si 999 sa mundo ng drag racing. Siya ang kaisa-isang babaeng tumalo sa mga beteranong karerista kaya naman madamung manonood at tagasubaybay ang humahanga sakaniya. 

Nang makarating siya sa venue, ipinila na niya ang kaniyang raider sa nakahilerang sasakyang pang-karera sa starting point. 

"Good Luck, 999!" sigaw ng isa mga manonood. Tanging ngiti naman ang kaniyang itinugon sa mga nagpapakita ng suporta sakaniya, lalo na sa mga tumaya para sakaniya. 

"Racers! Get ready," wika ng babaeng announcer ng race. Agaw pansin ito dahil sakaniyang seksing kasuotan. Napasipol pa nga ang ibang kalalakihan sakaniya. 

Hindi nilayuan ni Kane ang kaniyang raider hanggang sa maghudyat ang announcer na mag-uumpisa na ang karera. 

"Ang unang makakarating sa finish line ay mag-uuwi ng limampung libong piso, ang pangalawa naman ay dalawampung libo at ang mahuhuli sa tatlo ay sampung libo!" imporma ng announcer. 

Kasabay ng ingay ng mga taga-suporta, lalong napuno ng ingay ang venue nang paandarin ng mga karerista ang kani-kanilang motor.

"Hoy 999, kung ako sayo wag mo nang hangarin ang makuha ang fifthy thousand pesos!" malakas na wika ng kaniyang katabi sa linya. 

Ano pa’t sumali ako kung makikinig ako sa mayabang na katulad mo? Tugon na pinili niyang huwag na lang sabihin. 

“Don’t be too happy once you’ve won this race, because beautiful things are  more entwined with death than with life,” sabi pa sakaniya ng katabi bago nuto ayusin ang kaniyang helmet. 

Hindi naman lubos maunawaan ni Kane kung saan niya hinuhugot ang mga katagang iyon. Ayaw lamang nga ba nitong manalo ang dalaga o isa itong banta na kailangan niyang ikabahala? 

Sa kabila nito’y hindi niya pinansin ang mga sinabi ng katunggali at isinaisip na kailangan niyang masungkit ang panalo para makatulong sakanyang pamilya. 

"Brace yourselves, because it will be an intense fight! Hands on your roots! In 3… 2… 1!”

Mas lalo pang umingay ang venue sa hudyat ng pagsisimula. 

"Go!" sigaw ng announcer na siyang nagpausad sa mga karerista. 

Matulin ang patakbo ng bawat karerista. Sa kagustuhang manalo, pinanatili ni Kane ang pangunguna hanggang sa marating nito ang finish line na walang nakakahigit sa pagsisikap niyang mauna. 

Kalaunan ay nagwagi si Kane at nakuha ang pinakamalaking premyo. Samantala =, sumunod naman sa posisyong nakuha niya ang lalaking tila pinagbabantaan siya kanina. 

Nagpalakpakan ang mga manonood at mga nakipag-pustahan hindi niya binigo. Kabi-kabilaang pagbati ang kaniyang natanggap sa mga manood at maging sa mga nakatunggali niya. 

Nilapitan siya ng lalaki kanina at sinabi nito, “I said what I said, 999. I warned you,” sabi nito at kaagad namang umalis sa haraapan niya. 

Nakaramdam si Kane ng kaba kaya mas pinili na ntong umuwi. 

Nang makarating sakanila’y nag-park na siya sa tapat ng kanilang  bahay. Hinubad niya ang kaniyang helmet at nakangiting naglakad patungo sa loob ng bahay, dahil nasasabik siyang ibalita sakaniyang ina na nasungkit niya ang pinakamalaking premyo. 

Pagbukas niya ng pinto, "Mama, Papa Nanalo po ako!" Sigaw niya kaagad at saka ipinatong ang helmet sa maliit na mesa na bilog sa kanilang sala. 

"Papa?"  kaniyang sambit. 

Hindi niya nakit ang kaniyang ina sa kusina at maging ang kaniyang ama ay wala rin. Nakaramdam ito ng kaba, at ang kabang iyon ang nagpasagi sakaniyang isipan sa naging banta ng lalaki sakaniya. 

“Mama! Papa!” sigaw niya. Napahinto ito nang matapat siya sa pinto ng kuwarto ng kaniyang mga magulang. Kaniyang hiniling na sana wala itong koneksyon sa sinabi ng lalaki kanina. 

Huminga ito ng malalim bago ipinihit ang doorknob at dahan-dahang binubuksan ang pinto. At nang tuluyang  mabuksan, nanlumo siya sa kaniyang nakita sa loob at napaluhod sakaniyang nakita. Napatakip ito ng bibig habang umiiyak at pinagmamasdan ang kaniyang mga magulang na duguan. 

Dali-dali niya rin namang nilapitan ang mga ito. "Mama, papa Tulong!" sigaw niya habang kalong ang ulo ng ina at nakahawak balikat ng kaniyang nakahandusay na ama. 

Tuloy-tuloy ang pagtulo ng mga luha sakaniyang mg mata habang isinisigaw, "Tulong! Tulungan niyo po kami!"

Nang makarating ang tulong, hindi na nakalaban pa para sakaniyang buhay ang kaniyang ina. Samantala ang kaniyang ama ay nagka-tyansang magpatuloy. Walang tigil ang hinagpis ni Kane  nang malamang wala na ang ina. 

Sa sandaling iyon muling naalala ni Kane ang lalaking nagbanta sakaniya bago magsimula ang karera. Malakas ang kutob nitong may nalalaman ang ito tungkol sa nangyaring krimen sakaniyang mga magulang. 

Sa pag-alis niya para hanapin ang lalaki ay bigla naman siyang sinalubong ng isang hindi niya kilalang tao at may dala pa itong bulaklak. 

“Miss, para sa’yo raw,” sabi nito kay Kane saka inabot ang bulaklak. 

“K-kanino ito galing?” tanong naman niya sa lalaki nang maabot niya ang bulaklak. 

"Hindi nagpakilala, Miss, e. Mauuna na ako at pupuntahan ko pa yung kaibigan ko,” sabi ng lalaki bago siya layuan ng lalaki. 

Wala ring ideya si Kane kung kanino posible galing ito. Nang makitang may kalakip na sulat ang bulaklak, kinuha niya ito at saka binasa. 

“One of my men warned you, today’s deaths are all your fault.” - Ace of Aces.

Kilala niya ang organisasyong iyon. Ang gang na mahilig mag-manipula gamit ang pera. Isa rin sila sa mga organisasyon na sumusuporta sa bawat event. 

Nilamukos ni Kane ang papel at itinapon sa basurahan ang bulaklak. Nagtuno ito sakaniyang raider saka binarurot pabalik sa venue, baka sakaling abutan ang isang miyembro ng gang na nagbanta sakaniya. 

Ngunit pagdating niya doon ay iilan na lamang ang tao at ang iba’y nagpapahinga nalang matapos ang karera. 

“Aces! Lumaban kayo ng patas!” sigaw niya at wala siyang naging pakialam sa sasabihin ng mga nakarinig sakaniya. 

That's what happened a year ago.

Hanggang ngayon, ang pinanghahawakan niya pa ring rason ng pagkamatay ng kaniyang ina, ay dahil nasungkit niya ang panalo sa race. Sa kabila n’on, malaki rin ang galit niya sa Aces, dahil hindi nila alam lumaban ng patas at kinakailangan pang daanin sa ilegal na paraan para makaganti. Simula naman n’on ay pinili niyang huwag makipagkaibigan kahit kanino, sapagkat hanggat sumasali siya sa karera, maaaring buhay na naman ang kapalit ng pagkapanalo niya.  

Hinaplos niya ang lapida ng kaniyang yumaong ina saka ito tumayo. “Paano ba iyan, Ma? Gabayaan mo nalang ako palagi, kailangan ko nang umalis at may aasikasuhin pa ako,” sambit niya. 

Sinakyan niya ang raider niya saka isinuot ang kaniyang helmet. Unang araw ng klase, ngunit paroroon siya sa isang kompetisyon, huling  karerang sasalihan niya at lilisanin na ang kinagisnan niya. 

Akmang paaandarin na niya ang raider niya nang biglang mag-ring ang kaniyang cellphone. 

"Hello?" Sambit niya. 

"The race was cancelled, may nakapag-report daw sa mga pulis ng kung saan naka-locate ang venue," sabi ng kausap niya mula sa kabilang linya.

“Ano?! Sino’ng nagsumbong?” tanong naman niya. 

“Hindi ko alam, basta huwag ka nang magpunta baka maabutan ka do’n ng mga pulis,” wika pa ng kausap niya sa kabilang linya bago siya nito patayan. 

Pinili nalang ni Kane umuwi kaysa pumasok dahil huli na rin siya para sa oras ng unang klase niyang ngayong umaga. x

KATATAPOS naman magpa-enroll ng magkakaibigang si Gabriel, Teng at Kiane at kasalukuyan silang nasa lugar ni Kiane at pinili munang tumambay doon. 

“What are we going to do next after this?” tanong ni Gabriel na nakaupo sa sofa at may hawak na canned rootbeer. 

“Lumayas na kayo rito mamaya, dahil may lakad pa ako” tugon naman ni Kiane. 

“Teka, saan ka pupunta at bakit hindi mo kami isasama?” singit na tanong ni Teng. 

Kiane smiled to them and said, “Kailan pa kayo naging interesado sa drag race?” 

Both of them shrugged their shoulders. Uminom si Gabriel sa rootbeer na hawak niya at sinabi namang, “The race you’re talking about is illegal, right?” 

Kiane didn’t utter a word and just nodded. 

“Bakit ka nakikisali sa crowd sa mga event na ganun? What if the police caught you?” sabi naman ni Teng. 

“Wala pang nasirang event ang mga police kahit minsan doon, isa pa, mismong gang leader natin may ka-transaksyon doon,” saad ni Kiane. 

Patango-tango naman ang dalawa. “Kung ganun, isama mo na kami ni Teng, sakto naghahanap ‘to ng chicks,” natatawang sabi ni Gabriel. 

“Baka ikaw?” ika ni Teng. 

“Sus, kunwari ka pa,” sabat naman ni Kiane. “Saka alam mo, isa lang ang chicks do’n, si 999 lang!” 

“Sino naman iyon?” tanong ni Gabriel. 

“The drag queen, at hindi iyon interesado sa kahit sinong tao!” sabi ni Kiane nang tignan si Teng. 

“Paano mo naman iyan nasabi?” tanong sakaniya ni Teng. “Baka naman kasi hindi babae?” 

“She’s not into socializing, bro! Kahit nga social media account wala siya, e!” sagot ni Kiane sa tanong ni Teng.

“Wait, that’s impossible! We’re in a modern world already,” komento naman ni Gabriel. 

Sa kalagitnaan ng pang-aasar nila kay Teng ay nag-ring ang cellphone ni Kiane. “Excuse me,” sabi niya bago sagutin ang tawag. 

“Jeremy, napatawag ka?” aniya. 

“Huwag kang pupunta sa venue, Kiane. Someone reported our location to the police,” wika ng nasa kabilang linya. 

“Ibig sabihin, hindi matutuloy ang karera? Sinong gago naman ang nag-report sa mga pulis? Malilintikan sa akin iyon,” malakas ng pagkakasabi niya kaya napatingin sakaniya ang dalawa. 

“Hindi pa namin alam kung sino, pero ang hinala namin hindi siya sa crowd galing,” saad ni Jeremy mula linya. 

“If he’s a member of one of the organizations, aalamin ko kung sino siya,” sabi naman ni Kiane. 

Samantala, habang may kausap sa telepono si Kiane ay nakatingin lamang sakaniya at nakikinig sa usapan ang dalawa. 

“Basta huwag ka nang tumuloy. ust do what I said so, the organization will set another date and venue for the race,” sabi niya. 

“Sige, salamat.” Pinutol na ni Kiane ang linya saka ibinalik ang cellphone sa ibabaw ng mesa. 

“Ang malas mo naman, akala ko ba wala pang nasisirang event kahit minsan?” komento ni Gabriel na ngumisi pa sakaniya, at tila nang-aasar ito.

“Kayo ang malas! Nagsabi kasi kayong sasama kayo, iyan tuloy!” sabi naman ni Kiane sakanila. “Sayang at hindi ko siya napanood ngayon. I really admire her passion.” 

“But that’s illegal,” Gabriel muttered. “I’m talking to the rules of our gang, no romantic involvement with anyone.” 

“I know and it’s not like that,” Kiane said and opened a canned root beer. 

“Oh, nandito pala kayo!” silang tatlo’t napatingin sa nagsalita. 

“Mom, dad! Ang aga naman yata ng uwi niyo?” Tumayo si Kiane para mag-mano at ganun din naman ang ginawa ng dalawa. 

“So what are you guys doing, hindi ba’t first day of class ngayon?” tanong ng mommy ni Kiane sakanila. 

“Ah, kae-enroll lang po kasi namin, Tita,” sagot ni Gabriel. 

“Ano ka ba, Sue, first day of class palang naman hayaan mo muna silang mag-stay dito,” sabat ng kaniyang daddy. 

“O, sige dumito na kayo hanggang mamaya at ako ang magluluto ng hapunan. I will just tell your parents na nandito kayo, ha?” sabi naman ng mommy niya. 

Nais nilang pigilan ang pagpapaalam ni Sue sakanilang mga magulag, dahil magagalit lamang ang mga ito, ngunit hindi na nila ginawa  dahil sila’y nahiya. 

At dahil hindi tuloy ang magiging lakad ni Kiane na sana’y kasama sila, nanatili nalang sila sa bahay nila Kiane tutal ay inimbitahan sila ng mommy nitong doon na sila kumain ng hapunan.