2วันผ่านไป
"พี่เดฟเขาบอกว่าจะมารับแกจริงอ่ะ"
"อื้ม.. แต่ไม่รู้ว่าตรงไหนนี่ดิ วันนั้นคุยเสร็จเขาก็กลับไปเลยอ่ะ" ฉันกับนานานั่งรอเดฟที่บอกว่าจะมารับ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะมารับที่ไหน และช่องทางการติดต่อก็ไม่มี
"เรา ไปที่คณะวิศวะดีป่ะ" ฉันหันไปถามนานา
"...ลองดู"
"นานาาาาา~!" ยังไม่ทันได้ก้าวขาสักข้างออกไป ยัยแพตตี้ก็วิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกล
"มีอะไรเหรอ" นานาหันไปถาม
"อาจารย์วิทูนให้มาตามอ่ะ สงสัยมีเรื่องด่วน!" แพตตี้ยืนหอบแฮกๆท่าทางจะวิ่งมาไกล ส่วนนานาก็ทำเสียงฟึดฟัดอย่างหงุดหงิด.. แต่ก็ช่วยไม่ได้
"โว๊ะ! ให้มันได้อย่างงี้ดิว่ะ!... เฮ ฉันคงไปกับแกไม่ได้อีกแล้วว่ะ"
"ช่วยไม่ได้นี่.. แกไปคุยกับอาจารย์เถอะ ขืนชักช้าโดนระเบิดลงแน่ๆรู้อยู่" อาจารย์วิทูนแกขึ้นชื่อเรื่องความเนียบและเวลามากกกกก มากแบบว่าช้า1นาทีก็ไม่ได้อ่ะ ให้ตายเถอะมีคนแบบนี้อยู่บนโลกจริงๆอ่ะ
"..เห้อออ! อืม ไปนะ"
"อื้ม" ฉันตอบยิ้มๆ แล้วนานาก็เดินไปพร้อมกับแพตตี้.. คนเดียวอีกเเล้วสินะ ฉันกำลังจะเดินออกจากหน้าคณะเพื่อที่จะไปรอเดฟที่คณะของเขา แต่ก็เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ยังไม่ทันได้ออกจากเขตคณะตัวเองด้วยซ้ำ
บรื้นนนนนน~
เสียงรถที่ถูกเร่งความเร็วจนเกิดเสียงดังทำฉันชะงักก่อนจะหันหลังกลับไปดู รถหรูสีดำเงาวับราวกับกระจกวิ่งมาด้วยความเร็วแล้วก็หยุดอยู่ที่ข้างๆฉันพอดิบพอดี ผู้คนประปรายที่อยู่แถวนี้ต่างซุบซิบกันไม่ขาดสาย
ซุบซิบ~ ซุบซิบ~~
'ใครมารับนางอ่ะ'
'เห้ย! นี่มันรถพี่เดฟนิ!! ฉันจำได้เคยเห็นในไอจีพี่เขาด้วย!'
'พูดจริง! พี่เดฟเหรออ'
'ตายแล้วววว พี่เดฟมารับเฮเหรอเนี่ย'
ซุบซิบ~ ซุบซิบ~~~
ฉันยืนฟังเสียงซุบซิบนั่นแล้วรู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่.. ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเดฟแน่ๆ แต่ช่วยทำอะไรที่มันไม่เด่นจนเกินไปแบบนี้ได้ไหมอ่ะ มันดาบ2คมนะเรื่องแบบนี้นะ..ถ้าเป็นคนอื่นมันไม่มีอะไรหรอก แต่นี่เป็นเขาไง.. ฉันไม่อยากโดนชะนีเเถวนี้รุมตบนะ--* ดูสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่เลยอ่ะ
ปึง~
"ลืมที่นัดไว้แล้วหรือไง.. ขึ้นรถ" แล้วยิ่งเดฟคือคนที่ลงมาจากรถคันนี้แล้วนั้น ทุกอย่างก็ทวีคูณ
'กรี๊ดดดด จริงด้วยแก'
'โอ๊ยยยยย อิจฉาาาา><'
'ไม่สวยแบบนางทำไม่ได้นะจ๊ะ ชิ๊!'
"..."
"จะยืนฟังพวกนี้อีกนานไหม ขึ้นรถ" เมื่อเห็นฉันไม่ยอมขึ้นรถเดฟก็พูดย้ำอีกรอบ... ฉันเลยจำใจเดินก้มหน้าแล้วขึ้นรถเขาไปนิ่งๆท่ามกลางเสียงกระซิบซุบซิบไม่ขาดสาย บางคนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปด้วย...
ปึง~
เดฟขึ้นรถตามฉันมาติดๆก่อนสตารท์รถแล้วออกตัวอย่างไว ฉันไม่พูดอะไรแต่แอบเห็นว่าเดฟเองก็ลอบมองฉันอยู่
"อย่าไปสนใจเลย คำพูดพวกนั้นนะ" เขาพูดทั้งๆที่ยังมองตรงไปข้างหน้า
"..ไม่สนได้ไง แฟนคลับนายทั้งนั้น"
"แล้ว?"
"...ฉัน ไม่อยากมีปัญหา" พอฉันพูดจบ เดฟก็หันมามองฉันแวบหนึ่ง แล้วกันกลับไปดูทางต่อแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุย
"เธอขับรถเป็นไหม"
"..พอได้ แต่ไม่ได้จับรถนานแล้ว"
"ทำไม?"
"ฉัน...มีความทรงจำไม่ดีกับรถนิดหน่อย" ทุกวันนี้ฉันยังโทษตัวเองอยู่เลย เพราะฉัน...
"เล่าได้ไหม"
".....อืม"
"..." เดฟยังคงจดจ่อกับการขับรถของเขา มีบางที่หันมามองฉันเป็นครั้งคราว..
"....คือ ตอนฉัน10ขวบ.. วันนั้นพ่อกำลังพาฉันกับแม่ไปเที่ยวทะเล... ฉันขอนั่งตักพ่อที่ขับรถอยู่ เพราะฉันรู้สึกว่าพ่อเท่ห์มากเวลาพ่อขับรถพาพวกเราไปที่ไกลๆ.."
"...."
"..แล้วในตอนนั้นฉันก็อยากขับรถเป็นแบบพ่อ.. เลยยื่นมือไปจับพวงมาลัยที่พ่อบังคับอยู่.."
"..."
"พ่อตกใจ แล้ว...บอกฉันว่าอย่าเล่นแบบนี้ มันอันตราย.." ทั้งๆที่ตัดสินใจจะเล่าแบบไม่รู้สึกอะไรแล้วแท้ๆ.. แต่มันก็แปลบขึ้นมาในสมอง..ภาพในตอนนั้นมัน.. !
"..." เดฟยังคงนิ่งและตั้งใจฟัง ฉันหยุดพูดไปครู่หนึ่งลอบกลืนน้ำลายตัวเอง แล้วฝืนใจเล่าต่อ.. ทุกคนคงสงสัยว่าถ้าฉันไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่าสิใช่ไหม.. แต่ที่ฉันเลือกที่จะเล่าต่อเพราะ.. ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องวันนั้น เรื่องนั่นมันคงเป็นเครื่องเตือนใจฉันเสมอ.. และคงเพราะเป็นเดฟด้วยละมั่งฉันจึงตัดสินใจเล่า เพราะเขา...ก็อยู่กับรถ น่าจะเข้าใจได้ง่ายๆ
"..เพราะพ่อมัวแต่ก้มลงมาห้ามฉัน.. เลยไม่ได้ดูทาง.. มันก็เลย"
"เข้าใจละ" เดฟพูดขึ้นทันที โดยไม่ให้ฉันอธิบายจนจบ
"...อื้ม นั่นแหละ เพราะเหตุการณ์วันนั้น.. ฉันเลยเสียพ่อและแม่ไปพร้อมกัน เพราะรถพ่อไปชนกับรถสิบล้อที่คนขับกึ่งๆหลับใน.."
"ก็บอกว่าเข้าใจแล้ว.. จะเล่าต่อทำไม" เดฟพูด
"...นายอ่ะ ฉันรู้ว่านายขับรถเก่ง.. แต่มันอันตรายนะ" แล้วจู่ๆฉันก็พูดออกมา ซึ่งไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม... หรือคงเพราะ ไม่อยากให้เหตุการณ์แบบวันนั้นเกิดขึ้นกับใครอีก..
"..." เดฟแค่หันมามองฉัน
"..."
"ถึงแล้ว" เขาพูดขึ้นอีกครั้งแล้วหยุดรถแต่ไม่ดับเครื่องที่ลานแข่งของสนาม.. ฉันหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเตรียมลงจากรถโดยไม่พูดอะไรต่อ
"มันไม่ใช่ความผิดเธอ" แต่อยู่ๆเดฟก็พูดขึ้น ฉันชะงักแล้วหันกลับไปมองเขา
"มันเป็นอุบัติเหตุ"
"...ขอบใจนะ แต่นายไม่ตะ..!"
"มาขับ" เขาพูดแทรกฉันอีกแล้ว..แล้วมองมาทางฉัน
"...ฉันทำไม่ได้นายก็รู้.. พอต้องอยู่หน้าพวงมาลัยแล้วมัน..."
"ฉันไม่ได้ให้เธอขับคนเดียว"
"..ห๊ะ?"
พรึบ~!
"อ๊ะ!..ดะ..เดฟ!" เดฟคว้าแขนฉันแล้วออกแรงดึงให้ฉันถลาไปหาเขาที่นั่งอยู่ที่คนขับได้แทบจะทันที แข็งแรงชะมัด! และที่สำคัญแรงที่เขาดึงฉันเมื่อกี้.. ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
"ลองดู" กลายเป็นว่าฉันนั่งอยู่บนตักเขาพอดี เขาจับมือฉันทั้ง2ข้างไปวางบนพวงมาลัย แล้วคือแบบ.. แค่นึกถึงเรื่องขับรถก็เกร็งจะแย่อยู่แล้ว แล้วดูฉันในตอนนี้สิ นั่งอยู่บนตักเขาขนาดนี้ แถมตอนเอื้อมมือฉันไปวางที่พวงมาลัยหลังฉันก็ติดดับหน้าอกเขาด้วย! ฉันก็ยิ่งเกร็งไปใหญ่สิ เล่นบ้าอะไรของเขาเนี่ย! มันใกล้เกินไปแบบนี้ มันชิดเกินไปด้วย>///<
"จะ..จะทำอะไรของนาย!"
"ลองขับ" เดฟยังคงพูดแบบนั้น ถึงเขาจะเอนตัวไปข้างหน้าแล้วก็เถอะ แต่เขายังใช้มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัยอยู่ มันก็แบบ.... โอ้ยไอ้บ้าเอ้ย><
"ฉะ..ฉันทำไม่ได้"
"ต้องได้"
"ดะ..เดฟ"
"หรือจะให้ฉันขับแล้วเธอนั่งอยู่แบบนี้" แล้วคือทันทีที่พูดจบ เดฟก็ดันตัวเองเขามาใกล้ฉันแบบตอนแรก มือจับพวงมาลัยสองข้างคร่อมตัวฉันไว้จากด้านหลังแบบนี้ ตัวติดกันแบบนี้ใครเขาจะมีสมาธิจับกันละว่ะ!
"อะ..อะโอเคๆๆ นาย..ไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ก็ได้ ฉันอึดอัด"
"ตัวเธอเล็กแค่เนี่ยอึดอัด?"
"ก็..ตัวนายไง ใครเขาให้ขับรถกันแบบนี้อ่ะ" โอ๊ย นั่งตัวเกร็งไปหมดแล้วตะคริวจะกินไหมเนี่ยยย
"ปล่อยเธอขับคนเดียวรถฉันก็พังดิ"
"ก็นายเองไม่ใช่ไงที่บังคับให้ฉันขับเนี่ย ฉันไม่ได้อยะ..!"
"เริ่มสักที" เอาแต่ใจชะมัดเลยเขาเนี่ย...นานาาาา แกคงยังไม่รู้สินะว่าเจ้าป่าอะไรของแกนี่ก็อันตรายพอๆกับเสือของแกแหละน่าาา โอ้ยยยย เฮ~ ตั้งสติ สติ~~
"เปลี่ยนเกียร์ อย่าลืมเหยียบคาร์ท" เอาอีกแล้วววววว ฉันถอนหายใจมือจับพวงมาลัยสั่นงึกงักๆ ฉันรู้ว่ามันต้องขับยังไง แต่ว่าตอนนี้ฉันไปไม่ถูกเลยจริงๆ>///< ฉันเอื้อมมือไปจับเกียร์สั่นๆ
"ชักช้า"
หมับ~ กึ๊!
แต่อยู่ๆเดฟก็จับมือไปวางบนเกียร์โดยที่ยังกุมมือฉันอยู่แบบนั้น แล้วเอามือที่วางบนเกียร์เมื่อกี้ดึงกลับมาวางบนพวงมาลัยอีกรอบ ทีนี้ก็กลายเป็นว่า เดฟเป็นคนขับที่มีฉันนั่งอยู่บนตักเขาเท่านั้นเอง เท่านั้นเองงงงง แกร~ ฉันไม่ไหวแล้วววววว
..........
พี่เดฟฟฟฟฟฟฟฟ ไรท์ขับรถไม่เป็นนนนน สอนหน่อยยยยยย โอ๊ยยยไอ้บ้าเอ้ย เขียนเองอิจฉาเองทำไมไม่เป็นตู~~~~~~
เอาไป๊! รถเนี่ยยยยย ไอ้คันเนี่ยยยย ที่พี่เดฟเอาไปรับยัยเฮอ่ะ! 20-30ล้านเอ๊งงง ไม่อิจฉาไม่ๆๆๆๆ... ตบไหม! ตบดิ รวมพลตบนางเอกตัวเอกแกบ้าไรท์ แกมันบ้าาาาาาา!!!
ตึกตัก~ ตึกตัก~ให้ตายเถอะหัวใจฉัน เต้นแรงไป!"แค่ขับไม่ได้ดริฟ ไม่เห็นยาก ลองดู" ยัง ยังจะบังคับฉันอีกกก! นายเห็นฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกันย่ะ คิดจะลากมานั่งที่ตักก็ลาก! ไม่เห็นใจกันบ้างหรือไงเนี่ย!!!"เดฟ..ไว้ครั้งหน้าได้ไหม ตอนนี้ฉันไม่พร้อม" ไม่พร้อมเลยจริงๆนะ เมื่อกี้เขาก็ขับวนให้ฉันดูตั้งหลายรอบ แต่ฉันเองแหละที่ไม่มีสติ สมาธิในการดูเลยนี่ดิ บ้าเรอะ! ตัวติดกันแทบจะกอดกันได้แบบนี้แล้วฉันจะไปมีสมาธิได้ยังไงกัน~////~"...ฮืมม~ ตามใจ" เดฟถอนหายใจเบาๆก่อนจะดับเครื่องแล้วเปิดประตูรถพรึบ~ ทันทีที่เดฟเปิดประตูรถออกฉันรีบลุกจากตักเขาแล้วออกมายืนนอกรถทันที ฉันค่อยๆล่นกระโปรงทรงเอที่ใส่อยู่ลงให้ความยาวกลับมาอยู่เท่าเดิม.. แค่ปกติมันก็สั้นพอแล้วไง แล้วเมื่อกี้ในรถแบบนั้นไม่รู้เห็นไปถึงไหนๆหรือเปล่าอ่ะ ฉันก็ไม่กล้าขยับตัวเลยแม้แต่นิด ก็อยู่บนตักเขาขนาดนั้นแล้วนี่! ระยะอันตรายเลยนะนั่นนะ ~///~พอฉันลงมาได้ไม่นานเดฟก็ออกตามมาติดๆ เขาปิดประตูรถแล้วดึงชายเสื้อนักศึกษาออกจากกางเกง แล้วปลดกระดุมที่คอเสื้อออก ฉันที่ยังยืนมองอยู่แบบนั้น.. ทำอะไรไม่ถูกเลยอ่ะ หัวใจยังไม่หยุดเต้นโครมครามเลยเนี่ย"ไป ไอ้เท
ห้องหมายเลข4แอ๊ด~เสียงประตูถูกเปิดดังขึ้นฉันเลยเงยหน้าจอจอโทรศัพท์ก็เห็นว่าคนที่เข้ามาก่อนคือเท็มป์ ส่วนเดฟ ยืนพิงกำแพงรออยู่ฝั่งตรงข้าม"พร้อมแล้วใช่ไหม เริ่มเลยดีกว่า เดี๋ยวคนเยอะ""อื้ม" ฉันตอบเท็มป์แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าที่วางไว้แล้วเดินออกไปตัวเปล่า..พร้อมกับเสื้อคลุมที่สวมอยู่เรา3คนเดินมาไม่มีใครพูดอะไรตลอดทางจนมาถึงลานจอดรถที่มีรถหรูหลายคันจอดอยู่กับผู้คนประปราย พวกเขาพาฉันมาหยุดอยู่หน้ารถแข่งคันหนึ่งฉันไม่รู้จักยี่ห้อของรถ เป็นรถสีขาวมีสติ๊กเกอร์สปอนเซอร์ติดเต็มไปหมดแต่กลับเป็นระเบียบ ไม่รกไม่เละเทะเลยสักนิด ฉันเลยพอเข้าใจว่านี่น่าจะเป็นรถของเดฟถึงมันจะคนละคันกับในคลิปที่นานาเอาให้ดูก็เถอะ"งานยังไม่เริ่มเหรอ""อืม" เท็มป์ตอบสั้นๆ ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันไปถามรายละเอียดบางอย่างเรื่องรถของเดฟที่ฉันจะต้องถ่ายด้วย"นี่รถนาย?""อืม""มีตรงไหนที่ฉันไม่ควรโดนหรือเปล่า" ที่ถามเพราะบางคนไม่ชอบให้โดนส่วนนั่นส่วนนี่ของรถไง เลยถามกันไว้เดี๋ยวโดนเหวี่ยงระหว่างตอนถ่ายเดี๋ยวฉันก็ไปไม่เป็นอีก"ไม่มี" เดฟตอบสั้นๆ"อื้ม.. งั้นถ่ายเลยเนอะ""โอเค" เท็มป์พยักหน้ารับแล้วก้มดูกล้องของเขาเพ
ปรี๊ดดดดดดดด~!บรื้นนนนนนนนนนนน~บรื้นนนนนนนน~~ ฟิ้ววววว~ บรื้นนนนน~ฟิ้ววว~ เอี๊ยด! ฟิ้วววว~~การแข่งขันเริ่มขึ้นเมื่อหลายนาทีที่แล้ว ซึ่งฉันไม่กล้าโผล่หน้ามาที่สนามเลย.. แต่สุดท้ายเท็มป์ก็เป็นคนลากฉันมาที่นี่ แถมบอกอีกว่า ฉันโชคดีแค่ไหนที่ได้มาที่นี่แถมคนที่พามายังเป็นเดฟรอบนี้เป็นรอบที่เดฟลงแข่งก็ใครสักคนที่ฉันไม่รู้จัก น่าจะแกร่งกันทั้งคู่เพราะตั้งแต่เปิดตัวสตาร์ทรถ รถทั้ง2คันไม่ทิ้งช่วงห่างกันบรื้นนนนนนน~ เอี๊ยดด~ ฟิ้ววววว~!..พอได้ดูใกล้ๆแบบนี้ก็ต้องรับว่าเดฟฝีมือเขาจัดจริงๆ ในคลิปที่ดูว่าเก่งแล้วสู้กับความรู้สึกตอนนี้ไม่ได้เลย เขากับรถราวกับเป็นหนึ่งเดียวกันแต่ในคราวเดียวกันนั้นก็ดูบ้าระห่ำ และ..ดีเดือดเสียงเชียร์ข้างสนามดังพอๆกับความลุ้นของฉันในตอนนี้.. ยิ่งตอนเข้าใกล้เส้นชัยกับเวลาที่ขึ้นอยู่ตรงนั้น ฉันลุ้นไปกับการแสดงที่บ้าระห่ำของเขาแบบไม่รู้ตัวปรี๊ดดดดดดด~!เฮฮฮฮ~~~~~เดฟเป็นฝ่ายชนะ! ตามมาด้วยเสียงเชียร์ที่ดังสนั่น"รู้สึกยังไง" เท็มป์ที่ยืนอยู่ข้างๆถามฉันทั้งที่ยังมองไปที่สนาม"..โครตบ้าอ่ะ ขับไปได้ยังไง""นี่แหละมัน""เจ๋งอ่ะ เคยเห็นในคลิปว่าเจ๋งแล้วนะสู้ตอนนี้ไม่ได้
[ DEF TALK ]"ใช่ที่นี่หรือเปล่า" ตอนนี้ผมอยู่หน้าอพารต์เมนต์แห่งหนึ่งตามที่เฮบอกว่าเธอพักอยู่ที่นี่.. ผมถามเพื่อความมั่นใจเพราะไม่เห็นป้ายชื่อของอพารต์เมนต์ แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับผมเลยชะรอเข้าข้างทางแล้วหันไปดูเธอ ปรากฏว่าเธอหลับไปแล้ว.."....""นี่.. ตื่นได้แล้ว""...~" เธอไม่ตื่นแต่ขยับตัวนิดหน่อยก่อนจะตะแคงหน้ามาทางผม ผมของเธอหล่นปรกผ่านใบหน้าเรียวเล็กนี่ผมนั่งเอนหันข้างไปทางเธอแล้วมองใบหน้าที่หลับสนิทนี่ก่อนจะใช้มือเกลี่ยผมที่ปรกหน้าไปทัดที่หูเธอเบาๆ"ขี้เซาชะมัด""..."ในรถเงียบสงัด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมละสายตาจากเธอไม่ได้ เธอมีอะไรดีนะถึงทำให้ผมรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ.. เสี้ยววินาทีที่ผมเผลอมองริมฝีปากบางนี่อย่างไม่ตั้งใจ ผมเลยนึกถึงเรื่องที่ห้องสนามแข่งขึ้นมาทันที.. ยอมรับว่าครั้งแรกที่ทำเรื่องนั้นผมตั้งใจ แต่ครั้งที่สองผมแค่อยากเอาชนะเธอ หึ๊! ก็เธอเล่นเทน้ำใส่แก้วผมแบบนั้น ช่วยไม่ได้ ผมรู้ว่าน้ำนั่นมันกินได้ แต่อย่างที่บอก..ผมอยากเอาชนะเธอแค่นั้น เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างผมผมก้มหยิบกระเป๋าสะพายที่ร่วงไปที่พื้นฝั่งที่เธอนั่งขึ้นมาวางไว้ข้างๆ เป็นช่วงเวลาเดียวก
"มาทำอะไรตรงนี้""...""...พะ..พี่บี~""งั้น คนนี้คือ..." ฉันหันไปถามนานาแค่นั้น มันก็รีบพยักหน้าหงึกหงักทันที.. โห้..นี่นะเหรอที่บอกว่าเป็นคนที่อันตรายที่สุดในบรรดา3คนในสมาคมอ่ะ.... เชื่อแล้ววว แค่ยืนนิ่งๆแบบนี้ฉันก็รู้สึกกลัวแล้วอ่ะ แต่ก็หล่อจริงอย่างที่นานามันบอกไว้จริงนั่นแหละ"มาทำอะไร" บีพูดอีกครั้งแล้วยืนกอดอกมองพวกฉันสองคนนิ่งๆ แล้วจู่ๆไอ้เพื่อนตัวดีฉันก็พุ่งประโยคบ้าๆออกจนฉันแทบสำลักน้ำลายตัวเอง"อะ...อ้อ! เพื่อนฉันมาหาแฟนนะคะ!""ไอ้นานา!""แฟน?.. ในนี้?" บีพูดงงๆแล้วชี้ไปยังประตูห้องสมาคม"ใช่คะ! ไอ้เฮมันมาหาพี่เดฟค่ะ""หยุดเลย!.. มะ..ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ใช่แฟนเขานะคะ!" ฉันหันไปแยกเขี้ยวใส่ยัยนานาก่อนจะหันไปแก้ตัวกับบีอย่างพันวัล บีมองหน้าฉันก่อนจะนิ่งไปสักพัก เชื่อฉันเถอะ! ไอ้นานาฉันจะแยกกระบาลแก!!"เข้าใจละ... เข้าไปรอข้างใน" บีพูดนิ่งๆแล้วก็เปิดประตูให้ฉันกับนานาเข้าไปในห้อง.. ในห้องกว้างห้องเรียนพวกฉันซะอีก ตรงมุมห้องมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่3โต๊ะ มีโต๊ะและโซฟารับแขกอยู่กลางห้อง.."ตามสบาย""...ค่ะ" ตอบบีไปแค่นั้นฉันก็หันไปกำชับไอ้นานาที่พูดเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนั้น ส่วนบีเขาก็เ
"รออยู่นี่ก่อนเดี๋ยวไปดูในรถให้" พอถึงบ้าน เดฟก็ให้ฉันรออยู่ตรงประตู ส่วนเขาก็เดินไปหยิบกุญแจแล้วเข้าไปในโรงรถ ของในบ้านถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเป็นสัดส่วนชัดเจน บอกเลยว่าบ้านเขาสวยมากจริงๆยืนอยู่ไม่นานเดฟก็วิ่งผ่าฝนกลับมาพร้อมกับกระเป๋าตังค์ของฉัน"อันนี้ใช่ไหม""..อ่า! นี่แหละๆ" ฉันรับมันมาแล้วเปิดดูคิวงานก่อนเป็นสิ่งแรก"อืมมม~ พรุ่งนี้มีถ่ายงานจริงๆด้วย""กี่โมง""บ่าย3นะ" เดฟพยักหน้าเบาๆยืนมองฉันแล้วยีผมฉันอย่างงงๆ"เปียกเป็นลูกหมา^^""งื้ยย ลูกมงลูกหมาอะไร ไม่ใช่สะหน่อย" ฉันใช้มือตัวเองปัดมือของเดฟที่ยังยีผมฉันเล่นอยู่แบบนั้น... มันยุ่งหมดแล้วเนี่ยยย! เขาหยุดแกล้งฉันแล้วเป็นฝ่ายเดินนำเข้าไปในบ้าน"...ไปอาบน้ำ" เดฟหันกลับมาหาฉัน มองฉันอยู่แปบนึงแล้วก็พูดขึ้น แล้วก็ยืนปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาที่ใส่อยู่ต่อหน้าเฉยเลยอ่ะ! บะ..บ้าหรือไง"เห้ย!.. ด..เดี๋ยวๆนาย จะทำอะไร!""...ไม่บอก ได้ไหม" เขานึกเพี้ยนอะไรขึ้นมาเนี่ย! จู่ๆก็ถอดเสื้อเอาซะกลางบ้านแบบนี้อ่ะแถมยังเดินเข้ามาใกล้ฉันอีก!ฉันมองเขาค่อยๆถอดเสื้ออย่างไม่วางตาแล้วถอยหลังอย่างเก้ๆกังๆจนหลังฉันติดกับกำแพง ฉันหันไปมองด้วยความตกใจก่อ
"ฮะ..ฮัดชิ้วว~""เป็นไง มัวแต่กลัวฟ้าไม่ยอมอาบน้ำ""นายก็พูดง่ายดิ นายไม่ได้กลัวแบบฉันนิ""..." เดฟไม่พูดอะไร เขาส่ายหัวเบาๆก่อนจะลุกจากโซแล้วเดินไปทางห้องครัวตอนนี้เราสองคนนั่งกันอยู่กลางบ้านที่ห้องรับแขก บรรยากาศมันก็จะทำให้ฉันวางตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่เพราะทั้งบ้านมีฉันกับเดฟแค่2คน เขาบอกว่าพ่อกับแม่ไปต่างประเทศกว่าจะกลับก็อีกหลายเดือน ส่วนคนดูแลช่วงนี้ก็ขอลากลับบ้านเกิดกันหมดเขาเลยอยู่บ้านคนเดียว"กินซะ เผื่อจะดีขึ้น""..ขอบคุณนะ" ฉันรับโกโก้ร้อนจากเดฟแล้วค่อยๆจิบมันอย่างระวัง"ถ้าง่วงก็บอก จะได้พาไปนอน""อื้ม.." แล้วฉันก็ยกโกโก้ร้อนขึ้นมาจิบอีกครั้ง เดฟเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านแล้วก็ลงมาพร้อมกับเสื้อคลุมตัวหนา แล้วก็อ้อมมาคลุมให้ฉันจากด้านหลังนิ่งๆแล้วก็กลับไปนั่งที่เดิม เรานั่งโซฟาเดียวกันแต่แค่ ทิ้งระยะห่างไว้..เท่านั้น เดฟกดเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยโดยไม่พูดอะไร.. ฉันมองเขาจากด้านข้างอยู่อย่างนั้น.. ทำไมถึงชอบมองเขาตอนเผลอด้วยนะ....."จะมองอีกนานไหม" แล้วเดฟก็พูดส่วนตาก็มองทีวี ฉันก็มีเรื่องสงสัยที่อยากจะถามเขาอยู่เหมือนกัน... เม้มปากอยู่คนเดียวได้ไม่นานก็ตัดสินใจถามเขาออกไปตรงๆ"
ปึง~เดฟใช้มือเปิดประตูห้องแล้วใช้เพียงขาเขี่ยปิดมันจนเกิดเสียงดัง เขาวางฉันให้ยืนในห้องของเขาก่อนจะดันตัวฉันไปติดกำแพงแล้วประทับริมฝีปากมาอีกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง นี่แค่จูบเองนะฉันรู้สึกว่าเริ่มจะไม่ไหวแล้วอ่ะ ฉันรับมือเขาไม่ไหวแน่ๆ ถึงเดฟจะไม่ได้รุนแรงอะไรแต่มันกลับหนักหน่วงจนใจและร่างกายของฉันเหมือนกำลังจะหายไป..."อื้มมมม~ จ๊วฟ~""...จ๊วฟ~ จ๊วฟ~""อื้ออ!" ฉันสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อเดฟเริ่มใช้มือสัมผัสและลูบไล้มาตามสัดส่วนของฉัน ไล่ตั้งแต่เรียวขา เอวคอด แล้วสอดมือเข้ามาใต้เสื้อตัวโคร่งนี่ เล่นเอาฉันตัวสั่นไปกับสัมผัสของเขาทุกครั้ง.."...โนบรา?~""..ก็ มันเปียกไปหมด~ เลยมะ..อื้มม~!"จ๊วฟฟฟฟ~ เขายังคงติดนิสัยไม่ยอมให้ฉันพูดจบประโยคแบบนี้ ก็จูบฉันทันที~ มือหนายังคงเล่นและเคล้าคลึงที่หน้าอกฉันอย่างเบามือและแอบหนักหน่วงในบางครั้งพรึบ~ ตุ้บ~ ไม่นานเดฟก็ลากฉันไปที่เตียงเขาตรึงฉันไว้บนฟูกนิ่มๆนี่แล้วโน้มลงมาซุกไซร้ขบงับที่ต้นคอฉัน มือหนาข้างหนึ่งคอยสอดเข้าใต้เสื้อตัวโคร่งนี้เสมอเขาออกแรงขยำที่เอวฉัน แล้วอยู่ๆก็หยุดทุกอย่างที่ทำ เขายืดตัวตรงอยู่ระหว่างกลางตัวของฉันแล้วก็ถอดเสื้อที่เขาใส่อย
:: Special Part ::หลายปีต่อมา...แอด~"อ้าว? ทำไมวันนี้ถึงเร็วจัง" ฉันหันไปพูดกับเดฟที่เปิดประตูห้องเข้ามาหลังจากออกไปส่ง คาร์ล ที่โรงเรียน... แล้วหันมาพับผ้าต่อเราได้ลูกชายคะ ตอนนี้ก็เรียนอยู่อนุบาล2แล้ว เวลาผ่านไปเร็วจนน่าตกใจ รู้สึกว่าเพิ่งท้องเมื่อวานเองหมับ~ฟอดดดดด~"งื้มม~ จั้กจี้น่าเดฟ^^" เดฟทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วสวมกอดฉันจากด้านหลังแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่"คาร์ลก็เปิดเทอมแล้ว... หาไรทำกันดีกว่า~""นี่ ไม่ต้องเลย.. เฮจะพับผ้า""ผ้าพับเมื่อไหร่ก็ได้""ซักผ้าอีก""ยังมีใส่อีกเต็มตู้ ไม่ต้องซักวันนี้หรอก~" เดฟเริ่มนัวเนียแถวซอกคอฉัน มือหนาเริ่มไล้หน้าท้องจนขึ้นมาครอบคลุมหน้าอกเรามีเวลาอยู่ด้วยกันแทบตลอดก็จริง แต่เวลาทั้งหมดก็วุ่นอยู่แต่กับคาร์ล ฉันแทบไม่มีเวลาให้เดฟเท่าไหร่ บางทีเขาต้องการอะไรฉันรู้นะแต่บางครั้งก็ต้องเลือกลูกก่อน ส่วนเรื่องเซ็กส์... เราไม่ได้มีอะไรกันนานติดกัน3อาทิตย์แล้วจริงๆ ฉันงดรับงานถ่ายแบบเพราะต้องเอาเวลามาดูคาร์ล ส่วนเดฟก็ขยายกิจการส่งออก-นำเข้า รถหรู ซึ่งกำลังเป็นไปได้ด้วยดี แล้วเดฟ... ก็เลิกจับรถแข่งตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้.."ไม่สงสารผัวหน่อยเหรออ~""ฮ่าๆอ้อ
2เดือนผ่านไป..."กลับมาแล้วเหรอ""อื้ม แข่งเสร็จก็รีบกลับเลย เป็นไงบ้าง" เดฟเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับผมยุ่งๆที่ไม่ได้เซ็ตเหมือนตอนตื่น วันนี้เดฟมีแข่งรถที่สนามเดิมแหละ ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมไปจะอยู่กับฉันอย่างเดียว แต่ฉันเห็นว่าช่วงนี้เขาอยู่แต่กับฉันเข้าใกล้มากก็ได้เป็นช่วงๆเลยกลัวเขาจะเหงาก็เลยให้ไปสังคมกับเขาบ้าง"ก็ปกติดี^^ แต่วันนี้ดิ้นเก่ง""เหรอ! ไหนขอพ่อจับหน่อยสิ" เดฟเดินเข้ามาทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วใช้ฝ่ามือแตะเบาๆที่ท้องฉัน ตอนนี้ก็ท้องได้5เดือนแล้วแต่คงเพราะท้องแรกละมั้งท้องเลยไม่ใหญ่เท่าไหร่"...ไม่เห็นดิ้นเลย""สงสัยไม่อยากคุยด้วยมั้ง^^" ฉันแหย่เดฟ แต่เขาก็ไม่ละความพยายามยังพยายามเอาหูมาแนบท้องฉันอีกเป็นจังหวะที่ลูกดิ้นพอดีเดฟเลยจะดีใจหรือตกใจก็ไม่รู้สิ^^"เฮ! ดิ้นเหรอ?""อื้ม^^" เดฟยิ้มแล้วป้วนเปี้ยนอยู่ตรงท้องฉันนี่แหละ"ไปอาบน้ำก่อนไหมจะได้สบายตัว""อื้ม.. เดี๋ยวพ่อมาเล่นด้วยนะครับ~" แล้วเดฟก็หอมแก้มฉันก่อนจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป"อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวเดฟลงไปเอาให้""...ไม่อ่ะ พี่ภาเอานี่มาให้แล้ว" ฉันชี้ไปที่ลิ้นชักข้างเตียง มันเป็นจานมะม่วงเปรี้ยวกับพริกเกลือ
วันรับปริญญา"แหมมมม~ ตั้งแต่มีเจ้าตัวเล็กนี่รู้สึกพี่เดฟจะตามติดแจเลยนะย่ะ^^""..อืม บางทีก็ติดเกิ้นนน" ฉันพูดขำๆกับนานา เรื่องที่ฉันมีเจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องไม่มีใครรู้นอกจากพวกGZแล้วก็นานา จึงไม่แปลกที่ถ้าวันไหนเดฟไม่ว่างมาหาฉันก็จะมีเทมป์มีบีแวะเอาของมาให้ แถมยังบ่นให้ฟังอีกว่าเดฟขู่พวกเขาฟ่อๆเรื่องเอาของหรือขนมมาให้ฉันผิดเวลาแม้แต่นิดเดียวนี่คือแทบกินกะบาลอ่ะ^^*แต่วันนี้เดฟมาเอง... ก็นะ มันวันรับปริญญาของฉันนี่เนอะ:) เขาเดินมาพร้อมกับถุงพลาสติกสีขุ่นๆกับแก้วน้ำที่มีหูหิ้วอีก2แก้ว"รอนานไหม กินน้ำก่อน""เพิ่งลงมาเอง" ฉันรับแก้วมันที่ใส่น้ำแข็งน้อยกว่าที่เคยกินขึ้นมาดูด แล้วมองเดฟยื่นน้ำอีกแก้วให้นานา เป็นแบบนี้เสมอแหละเพราะถ้าอยู่มอนานาอยู่กับฉันตลอดเวลาเดฟเลยซื้อขนมซื้อน้ำมาเผื่อด้วยเสมอจนนานามันบ่นอุบว่าน้ำหนักขึ้นก็เพราะเดฟ^^"เหนื่อยไหม" เดฟถามแล้วใช้มือทัดผมที่ตกลงมาไปทัดหูให้ฉัน"นิดหน่อยนะ แล้วทำไมรีบมาจังไม่มีงานต้องเคลียร์เหรอ""มี แต่เป็นหวงเลยมาหาก่อน""งื้อ? เฮไม่เป็นไรหรอกน่ามีนานาอยู่เหมือนมีแม่คอยตามบ่น สบายมาก:) เดฟไปทำงานให้เสร็จก่อนก็ได้" แล้วตั้งแต่ที่รู้ว่ามีเจ้
3วันต่อมา"เป็นอะไรทำไมดูเพลียๆ""ไม่รู้สิ.. อยากนอนอย่างเดียว" ฉันคุยกับเดฟหลังจากส่งพ่อกับแม่เดฟที่สนามบินเสร็จ แล้วตอนนี้เรากำลังกลับบ้าน"ไม่สบายหรือเปล่า หาหมอไหม จะได้ไปเลย""วันหลังนะ ฉันอยากกลับไปนอน.." แล้วฉันก็ปรับเบาะรถให้เอนลงแล้วนอนมันทั้งอย่างนั้น... เหนื่อยๆล้าๆไม่มีเหตุผลอ่ะ จะบอกว่าเพราะนอนดึกมันก็ไม่ใช่.. ฉันคงแค่กำลังจะไม่สบายแหละ คิดๆแล้วก็หลับไปซะดื้อๆรู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว.. เดฟหลับอยู่.. ฉันเลยพลิกตัวมองเดฟที่นอนหลับไม่รู้สติข้างๆฉัน เขาไม่ชอบใส่เสื้อนอนเพราะขี้ร้อน ฉันนอนมองหน้าเขาอยู่ได้สักพักเจ้าตัวก่อนขยับตัวนิดหน่อยพร้อมๆกับลืมตาขึ้นพอดี"แอบมองอีกแล้วนะ~""มองไม่ได้หรือไง""ได้สิ~ จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ:)" แล้วเดฟก็เขยิบเข้ามากอดฉันหลวมๆ แล้วเอาคางมาเกยหัวฉันไว้ หน้าฉันก็ซุกอยู่หว่างอกของเดฟอย่างทีกที.. ฉันเขยิบตัวเข้าไปหาเดฟอีกนิดเพื่อตัวเราจะได้ติดกัน ฉันชอบทำแบบนี้เพราะมันช่วยคลายหนาวจากลมแอร์ได้ดีทีเดียว...แต่วันนี้..ทำไมมัน? ไม่เหมือนทุกวัน...ฉันเริ่มขยับตัวออกจากเดฟเพราะรู้สึกว่ากลิ่นสบู่ที่ลอยมาจากตัวเขามันไม่หอมเอาซะเลย".
"อึกก~ อึก~""อื้มม~ โครตคิดถึงเลยว่ะ~" ฉันเหลือบมองเดฟที่นั่งพิงหัวเตียงมือขยุมผมฉันเบาๆแล้วแหงนหน้าขึ้นมองเพดานอยู่อย่างนั้น แล้วก็ก้มลงมองฉันที่กำลังดูดกลืนแท่งร้อนของเขาด้วยสีหน้าที่พร่าพริ้ม"อึก~ อึกก~ อึก~""..ลึกอีกได้ไหม... อื้มม~ ""อึก~ อึก อึก~""...ฟู่ววว์~""อึก~อึก~ อึก~~" แล้วเดฟก็เริ่มขยับตัวนิดหน่อย จับหัวฉันด้วยมือสองข้าง แล้วเป็นฝ่ายกุมจังหวะทั้งหมด มันเร็วและลึกจนฉันแทบสำลัก"อึก~อุกกก~ อื้อออ!" ฉันใช้มือดันไปที่เรียวเดฟเพื่อที่จะดันตัวขึ้นเพราะเดฟเล่นกดฉันจนแท่งร้อนใหญ่ของเขามันลึกมากกว่าทุกที"อ่าาาส์~ ถอย!... อื้มมมม~" เดฟบอกให้ฉันถอยแล้วดันตัวฉันออกด้วยมือเขา ก่อนจะเป็นฝ่ายกำแท่งร้อนนั้นรูดขึ้นลงจนมีของเหลวสีขาวไหลทะลักออกมา.. เดฟรูดมันขึ้นๆลงๆอย่างเนิบนาบช้าๆ หน้าเหยเกด้วยความเสียวซ่านจนฉันรู้สึกได้"...หมด~ แล้ว~""เปลอะกางเกงหมดแล้ว" พอฉันพูด เดฟก็ถอดกางเกงออกโยนไปข้างเตียงแล้วดึงแขนฉันกลับไปนอนที่เตียงพร้อมกับสอดใส่ความเป็นชายของเขาเข้ามาอย่างที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวพรวดดดด!"อ๊าาา! บะ..เบาสิ!" เดฟไม่สนใจคำพูดฉัน เขามองฉันแล้วถอนหายใจถี่ๆใช้มือเกี่ยวบราสีคร
2ปีผ่านไป...1เดือนก่อนเฮเรียนจบ"เฮลูก เดี๋ยวหนูเอาจานนี้ไปวางที่โต๊ะก่อนนะ""ได้คะ" ฉันเดินไปหยิบจานอาหารที่คุณแม่ของเดฟลงมือทำเอง คุณพ่อกับคุณแม่เดฟกลับมาจากต่างประเทศได้ประมาณ2เดือน และอีก3วันหลังจากนี้ก็ต้องบินไปออสเตรียอีกฉันเดินเอาจานมาวางที่โต๊ะอาหาร แล้วก็ต้องตกใจจนเผลอร้องออกไปอย่างดังเมื่อมีคนรวบกอดฉันจากด้านหลัง ซึ่งก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ--*หมับ~"ว๊ายยย! อุ๊บ!""อย่างเสียงดังสิ^^" เดฟรีบเอามือขึ้นมาปิดปากฉันทันที แล้วเอาหน้ามาเกยที่ไหล่ฉันเพราะกระซิบก่อนเอามือออกแล้วก็...ฟอดดดดด~ หอมฉันฟอดใหญ่อีกตามเคย>///คิดถึง ไม่ได้เจอตั้งหลายอาทิตย์""ห่างๆกันบ้างสิดี ตัวติดกันจนจะเป็นฝาแฝดแล้วเนี่ย""หอมเหมือนเดิม~ จุ๊ฟ~" นี่เขาฟังฉันอยู่ไหมเนี่ย! กอดไม่ปล่อยแถมยังมาจุ๊ฟตามไหล่ตามคอฉันอีก นี่เราไม่ได้อยู่ในบ้านกันแค่2คนสะหน่อยจุ๊ฟ~ จุ๊ฟ~"งื้มม~ พอแล้วเดี๋ยวแม่นายเห็น""ก็เห็นไปสิ~ จุ๊ฟ~ จุ๊ฟ~""..เดฟฟฟ หยุดนะ" ฉันห้ามเขา เพราะเขาไม่มีท่าทีจะกลัวว่าใครจะมาเห็น เขาจูบไหล่บ่าฉันไปมาลามไปยังใบหูอีก เล่นเอาฉันขนลุกซู่ไปหมด"ช้ำหมดแล้วม้างงง"พรึบ! ฉันรีบฉันไปตามเสียงก็เจอคุณแม่ขอ
22:41 น.ให้ตายเถอะลืมไปสะสนิทว่าปั่นผ้าไว้แล้วยังไม่ได้ตาก เลยต้องมาตากเอาซะป่านนี้ ท้องก็ปวด หงุดหงิด!พรึบ~ พรึบ~ ฉันสบัดเสื้อแล้วจัดการใส่ไม้แขวนเสื้อตากมันไว้ที่ราวได้แค่4ตัว ไม่ไหวแล้วอ่ะ ต้องกินยาแล้วล่ะ"เดฟ... เดฟ" ฉันเรียกเดฟที่นั่งอ่านอะไรในโทรศัพท์เป็นชั่วโมงๆ ถามก็ไม่ตอบ ขอดูก็ไม่ให้ แล้วยังจะตอนนี้อีก ยังไม่หยุดมองหน้าจอนั่นเลย"...""...เดฟ""..แปบนึงครับ" เขาตอบกลับทั้งๆที่ตายังคงตั้งใจมองหน้าจออย่างจริงจัง"เดฟฉันปวดท้อง ตากแทนหน่อยสิ""...แปบ~ นึง~ นะ" ดูทำเข้า พูดเสียงยานๆแล้วทำปากงุบงิบๆอยู่คนเดียว นี่ฉันไม่ไหวแล้วนะ! ไม่ตากก็ไม่ต้องตาก!พรึบ! ฉันเลื่อนบานกระจกที่เชื่อมห้องกับระเบียงปิดอย่างหงุดหงิด ตะกร้าผ้าก็ทิ้งมันไว้ตรงนั้น แล้วเดินไปกินยาที่หัวเตียง สุดท้ายเดฟก็หันมาฉันแล้วก็พูดอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว"เสร็จละ... เมื่อกี้เรียกทำไม""...." ฉันมองหน้าเขาแล้วถอนหายใจก่อนจะแทรกตัวลงใต้ผ้านวม"เป็นอะไร?""...""..ไหนบอกจะตากผ้า? ไม่เห็นมีผ้าตาก""ปวดท้อง" ฉันตอบนิ่งๆทั้งที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม... หลังจากนั้นเดฟก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเงียบไปแปบนึงก่อนจะได้ยินเสียงเลื่อนของ
[DEF TALK]สนามแข่งรถบรื้นนนนนนนนนนนนน~ บรื้นนนน~เอี๊ยดดด~! บรื้นนนนนนนนน~ ฟิ้วววว~ เอี๊ยดดด!!"แม่งเอ้ย!" ผมทุบพวงมาลัยรถด้วยความหงุดหงิด ทั้งขับรถมั่วไลน์ไปหมด สมาธิก็ไม่มี หงุดหงิดชิบ!ผมก้มฟุบไปที่พวงมาลัย.. พร้อมกับถอนหายใจอย่างไร้อารมณ์แล้วพูดคนเดียว"...ทำไมไม่เข้าใจความรู้สึกฉันบ้าง เฮ.." ถ้าผมไปไม่ทัน หรือมันมีอะไรที่มากกว่านั้นขึ้นมาจะทำยังไงว่ะ กับไอ้บ้านั่นแค่นั้นนะแม่งยังน้อยไปเพราะผมไม่โอเคเอามากๆถึงเลือกมาขับรถระบายอารมณ์อย่างนี้ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นผมกลับหงุดหงิดมากไปกว่าเดิม🎶🎶🎶เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปรากฏชื่อไอ้เทมป์ที่โทรมา ผมเลยกดรับสายมัน"...เออ"[กูรอข้างสนาม ขอคุยด้วยหน่อย] แล้วมันก็ตัดสายไป ผมหันมองไปรอบๆก็เห็นมันยืนอยู่ขอบสนามตรงทางเข้าตึกผมขับรถกลับไปจอดที่เดิมแล้วเดินไปหามัน แล้วทิ้งตัวลงที่เก้าอี้ไม้หินอ่อน"คิดอยู่แล้ว ว่ามึงต้องอยู่นี่""มีไรก็ว่ามา""มึงปล่อยเฮที่ขาเจ็บให้กลับบ้านคนเดียว คิดดีแล้ว?""....""เฮนั่งรอมึงเป็นชั่วโมง""...เฮรอกู เหรอ?""อืม เฮบอก""...." จิ๊! ผมแม่ง เป็นบ้าอะไรว่ะกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ผมลุกขึ้นแล้วจะกลับไปรับเฮแต
ฉันพาตัวเองออกมาจากสถานการณ์มาคุตรงนั้น ดันรู้เรื่องไม่น่ารู้จนได้... เฮ้ออ~"ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกนะครับ"กึก~ ฉันหันซ้ายหันขวา มองหาต้นตอของเสียง เพราะค่อนข้างมั่นใจว่าหมายถึงฉันแน่ๆเพราะตรงนี้แทบไม่มีใครเดินอยู่เลย หันมองไปมาสักพักก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะลุกเดินเข้ามาหาฉัน"...เอ่อ ขอบคุณนะคะ" ฉันตอบเมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า แต่เขาไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาแต่เป็นชุดไปรเวตธรรมดา"ผมเป็นแฟนคลับคุณนะ ขอถ่ายรูปได้ไหม""อ้อ! ได้คะ ได้"ผู้ชายคนนี้หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดหยิกๆที่หน้าจอแล้วยื่นมันมาจะเซลฟี่กับฉัน ฉันเลยขยับเข้าไปใกล้เขานิดหนึ่งเพื่อที่จะถ่ายรูป"เอานะครับ 1 2 ซั่มม!"จุ๊ฟ!แช๊ะ~!"อ๊ะ! คุณ!!" ฉันถอยหลังห่างจากผู้ชายคนนี้แล้วรีบเอามือปิดเเก้มตัวเองตรงที่เขาคนนั้นหันมาหอมแก้มฉันตอนถ่ายรูป เล่นเอาฉันตกใจทำอะไรไม่ถูกเลยอ่ะ"ชื่นใจจัง~ แก้มหอมดีนะครับ""คุณคะ ถ้าทำแบบนี้รบกวนลบรูปเมื่อกี้ด้วยคะฉันเสียหาย""เสียหายยังไง แค่นี้เอง~ ผมตามคุณมาแรมปี แค่รูปเดียวแค่นี้ ให้ไม่ได้เหรอครับ" ไอ้ผู้ชายตรงหน้าผมอย่างไม่สะทกสะท้านแล้วค่อยๆก้าวเข้ามาหาฉัน ฉั