BYEONGYUN’S POV
I have been staring at the ceiling for awhile now. Finally after staying at Jiyun noona’s house for three straight days ay nakauwi na rin ako. Ni hindi man lamang niya ako inihatid pauwi kahit alam niyang masama ang aking pakiramdam kahapon.
I got addicted to dumplings kaya nanibago siguro ang tiyan ko.
Wala naman kasi akong ibang ginawa sa bahay niya kung hindi ang kumain nang kumain, manood ng movie, maglaro ng online games at...
“Noona! I told you na ayaw ko sa blind date! Ayaw ko! Bakit ba tuwang-tuwa kang ibugaw ako? Mukha ba akong langaw?” asik ko kay Ate ngunit hindi niya ako pinansin.
Napasapo ako sa aking noo bago ko tinitigan ang repleksyon niya sa salamin.
Nakaupo kasi siya sa harap ng isang malaking salamin sa kaniyang kuwarto habang may nakatutok na ring light sa kaniya.
“Look, hi
DEBORAH’S POVMukhang masama ang panahon ngunit hindi ko na puwedeng ipagpaliban pa ito.Kinakabahan ako.Mas kinakabahan pa ako kumpara sa nakaraang pagsali sa mga wriing contests.King ina. Hindi ko na kaya. Masyado na akong kinakain ng konsenya ko.“Narito na ako e, uurong pa ba ako?” reklamo ko sa aking sarili.Sayang ang ipinamasahe ko papunta rito kung uuwi lang ako agad. Pasalamat na lang ako kay Bavi dahil inihatid niya ako pauwi kahapon kaya hindi nagalaw ang singkuwenta pesos at ilang barya na natitira sa aking wallet.Wala pa rin naman akong mahihingi sa mga magulang ko dahil pareho silang walang trabaho. Sa katunayan ay ngayon pa lang ay mukhang babaon na kami sa utang.Ilang minuto na akong nakatitig sa doorbell ng pinto ni Byeongyun.“Pipindutin ko na ba?” Mariin akong napapikit sabay pindot sa doorbell.
DEBORAH’S POVAbot-abot ang kabog ng aking dibdib dahil sa pagkaladkad ni Byeongyun sa akin.“Byeongyun, sandali! Kanina pa tayong nag-uusap! Saan mo ba ako dadalhin? Hoy!”Pilit kong inaalis ang pagkakahawak niya sa braso ko ngunit mas malakas siya kumpara sa akin.“Byeongyun, ano ba?”Nang makarating kami sa isang kuwarto ay agad niya akong itinulak sa kama dahilan para mapaupo ako.“Zero, mun jamgeuseyo,” Zero, lock the door, utos niya sa kung sino habang masama ang tingin sa akin.Ito na nga ba ang sinasabi ko. Isa talagang malaking pagkakamali na pumunta ako rito!“Anong lock? Hoy, sino’ng kausap mo?” bulyaw ko nang may biglang nagsalita na rinig sa buong bahay.“The door was locked successfully,” ani ng boses ng isang babaeng robot.Doon ko lang napagtantong isa siya sa robot ni Byeongyun.“Teka, Byeongy
BYEONGYUN’S POV“Alam mo, naniniwala na ako. Naniniwala na ako na... na ikaw na ang makakasama, makikita, at makakausap ko araw-araw Byeongyun. Ikaw...”Halos malagutan ako ng hininga dahil sa narinig ko. Pinilit kong huwag gumalaw sa puwesto ko kahit ngalay na ang leeg ko.Pakiramdam ko ay hindi maganda sa puso ko ang kaniyang sinabi dahil bigla akong kinabahan.My heart... my heart is beating like hell!Nagpanggap pa rin akong tulog kahit hindi ko na siya narinig pang nagsalita ulit. Ramdam ko pa rin ang kaniyang kamay na nakapatong sa aking ulo.Dahan-dahan ay iminulat ko ang aking mga mata. Doon ay tumambad sa akin si Deborah na nakapikit.“Are you... sleeping?” mahinang tanong ko.Maingat kong inalis ang kamay niya sa ulo saka ako humiga nang maayos.“Are you really sleeping? Hahalikan kita kapag nagpapanggap ka lang?” banta ko
DEBORAH’S POV“Coffee?”Napalingon ako kay Byeongyun na nakatayo ngayon sa aking harapan habang dala ang dalawang kapeng kaniyang tinimpla.Iniaabot niya sa akin iyong isa.“Salamat,” tugon ko sabay abot niyon mula sa kaniya. Muli akong tumingin sa bintana.Alas otso na ng gabi at hindi ko akalaing mai-stranded ako sa bahay ni Byeongyun.Ang lakas ng ulan at hangin sa labas.Nag-aalala ako dahil bukod sa takot ako sa bagyo ay natatakot ako para sa pamilya ko. Hindi ganoong katibay ang bahay namin para sa signal number 2 na bagyo.Napabuntong-hininga ako bago ako humigop ng kape.“You okay?” tanong ni Byeongyun nang mapansin niya ang paghinga ko nang malalim.Tumango naman ako.Kanina pa kaming parehong nakatambay sa kaniyang sala habang patay ang karamihan sa mga ilaw. Kaunting liwanag lang ang nagsisilbi nami
DEBORAH’S POV“I was jealous, midget.”Hindi ko alam kung ano ang dapat kong i-react pagkatapos kong marinig iyon.Seryoso ba ito o panaginip?“Nagseselos ka? Paano? Bakit?” nauutal kong tanong sa kaniya.Pero ganoon na lang ang gulat ko nang bigla siyang kumalas sa yakap at pinadapuan ako ng isang pitik sa aking noo. Agad na nagsalubong ang aking kilay.“King ina, Byeongyun, ano iyon? Bakit ka namimitik? Masakit ha!” asik ko sa kaniya habang hinihimas ang aking noo.“Masakit?” sarkastiko niyang tanong pabalik.Magsasalita na sana ako nang muli niya akong pitikin sa aking noo.“King ina—”“Shut up, midget! Ubos na ang pasensya ko! Hoy, babaeng ipinaglihi sa kabute! Nasaktan ako, nawalan ako ng malay at nagkaroon ako ng apat na tahi sa ulo ko! Apat, Deborah!” sigaw niya sabay pakita sa akin ng bahagi ng kan
BYEONGYUN’S POV“May isa pa pala akong dapat sabihin, Byeongyun. About Bavi,” aniya.“Bavi?”“The guy you saw in the library with me.”Napakamot ako sa ilong nang wala sa oras bago ako tumango.“So? What is it? Boyfriend mo na?” seryoso kong tanong.Nang umiling siya’y nakahinga ako nang maluwag.Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit dapat pa naming pag-usapan ang lalaking iyon. Wala naman talaga dapat akong pakialam ngayong alam kong hindi naman niya iyon boyfriend.“Hindi ko siya boyfriend. Kaibigan ko si Bavi. Remember noong pumunta tayo sa restaurant ng ate mo? He’s the guy we saw na sinabi kong guwapo. Iyong kamukha ni Bright—”I interrupted her the moment I realized na kailangan pa pala talaga namin siyang pag-usapan.How c
DEBORAH’S POVHabang nakaharap ako sa salamin at inaayos ang aking kurbata ay bigla kong naisip ang maaari na namang mangyari sa akin sa school.“Anak, may nakuhang sideline ang papa ngayon. Sabi niya, malaki naman ang bayad kaya ibibigay ko na muna itong isandaang piso sa iyo. Pasensya ka na, wala pa talaga tayo ngayon,” sabi ni Mama na nakasilip sa aking kuwarto.Inabot ko iyon mula sa kaniya saka nagpasalamat.Dagdag pa niya, “Noong nagpaalam ka sa akin na pupunta ka sa bahay ni Byeongyun, pumayag ako para makapag-usap na rin kayo. Ilang araw kitang napansin na matamlay at narinig din kitang bumubulong na hindi pumapasok si Byeongyun dahil nag-away kayo sa school. Alam ko, may pinagsamahan na kayong dalawa kaya naiintindihan ko kung nagalit ka sa papa mo tungkol sa... sa pera. Masaya ako na maayos na kayo ni Byeongyun ngayon at hindi na rin masama ang loob mo sa papa mo.”“Mama, magsisikap ako
DEBORAH’S POV“The Korean guy... Byeongyun,” usal ni Bavi. “Okay, look, Byeongyun. It’s... it’s not what you think.”Sa pagitan ng mga hikbi ko’y muli kong tinawag ang pangalan ni Byeongyun.“Byeongyun...”Nang mapalingon siya sa paligid ay mas lalong kumunot ang noo niya. Doon niya lang rin siguro napansin kung ano’ng hitsura ko ngayon.Tumakbo na siya palapit sa akin saka niya hinawakan ang magkabilang balikat ko.“Bakit... bakit ka umiiyak? Bakit ang dumi mo? Ano’ng nangyari? Ha? Answer me, Deborah!” untag niya sa akin ngunit hindi ko nagawang sabihin kung bakit.Dahil doon ay nilingon niya si Bavi. Agad kong hinawakan ang mga braso niya nang maramdaman kong tensyonado na siya ngunit hindi iyon tumalab.“You!