LOGINShare
Prologue
Last Updated:
2021-07-13 23:05:25"Why is it hard for you to love me? Wala ka namang mahal na iba diba? Kasi kung meron, sana matagal ka nang umalis kahit pa kasal tayo."
He looks so shock, siguro ay hindi niya inaasahan na iiyak ako sa harap niya para lamang itanong kung bakit hindi niya ako kayang mahalin. Nakakaawa ka Aubrie, kailangan mo pa laging magmakaawa para mahalin ka. Matagal na kaming ganito pero kahit kailan ay hindi ako nanumbat, hindi ko ipinapakitang napapagod na ako sa mga ginagawa niya sa akin, ngayon pa lang. Sobra na kasi, ang sakit na.
"I never asked your whereabouts and never asked the password of your phone kasi alam ko'ng magagalit ka lang."
"I never demand any attention from you. Sapat na sa akin yung kasabay kang kumain kapag umaga o gabi."
"Hindi ako nagtanong kapag may kasama kang babae, kahit pa sobrang sweet niyo. I know that you don't want to cheat kahit pa--"
"SHUT UP!" Ang sigaw ni Hanz ang nagpatigil sa mga panunumbat ko sa kanya pero hindi ko ito pinansin.
"--kahit pa napilitan ka lang ikasal sa akin. Ginawa ko ang lahat pero kahit kailan ay hindi mo ako tinanggap, kahit kailan ay hindi mo ako binigyan nang pagkakataong mas magpakilala pa sa'yo. Inalisan mo ako ng karapatan sa lahat kahit pa ang mahalaga lang sa akin ay iyong mahalin, tanggapin at kilalanin mo ako." Pagpapatuloy ko sa aking sinasabi habang umiiyak. Pinipilit ko'ng lakasan ang aking loob at ipagpatuloy ang mga gusto ko'ng sabihin, baka kasi ito na ang huli. "Hanz, akala ko kaya ko. Sabi ko sa sarili ko, 'Aubrie, gawin mo ito para sa Papa mo. Kailangan maging proud siya sa'yo kahit sa ganitong paraan lang.' Pero hindi ko naisip na sa umpisa pa lang ito na rin ang gusto ko. Ang tagal na kitang minamahal, sana napag bigyan mo man lang ako kahit sa pagiging tapat mo lang.
Lumipat ang tingin ko sa magulong cover ng kaniyang kama. Napaiyak ulit ako, pero ngayon ay mas malakas na. Mas ramdam ko yung sakit at pagkakapahiya. Ipinilit ko pa kasi, matagal na naman niyang sinasabi na hindi niya ako kahit kailan mamahalin. "Masyado akong naniwala na hindi mo ako kayang lokohin. Akala ko puwede pa, na kaya pa." Sabi ko na lamang sa kanya at tumayo na ako. Hindi ko na kaya, ako na lang ang bahalang magpaliwanag sa mga magulang namin kung iyon lamang ang problema niya.
"Brie, no." Mababa yung boses ni Hanz, ibang-iba sa boses niya kanina nang sumigaw siya. "Let me explain this. Walang nangyari, nagising ako na nadito na si Ruth sa kwarto at--"
"Stop," Mas nasaktan ako nang marinig sa kanya ang pangalan ng ibang babae. Kahit kailan kasi ay wala siyang nababanggit na pangalan ng ibang babae kahit pa nag iinuman sila ng kanyang mga kaibigan. Sasabihin niya lang ay, 'hindi ko na sila maalala'. Naiisip ko na biruan lamang nila iyon kaya hindi ko siniseryoso. "Ruth pala ang pangalan niya. Maganda siya at mukhang mahal ka rin." Sabi ko na lamang at tumalikod na ulit. Dumiretso ako sa kwarto para kuhanin ang mga gamit ko, umiiyak man ay mas pinili ko na lamang magmadali.
"Let's talk about this Brie. Paano yung kasal natin? Sila Papa?"
"Ako na ang bahalang magpaliwanag kung iyon lamang ang problema. Pagod na ako Hanz, akala ko ay kaya ko pa."
Sila na lang lagi ang iniisip ni Hanz, kaya siguro nahihirapan siyang makipaghiwalay sa akin. Malaki kasi ang expectation sa kanya ni Tito, at ang marriage namin ang isa sa naging ticket para mas maging credible siyang tagapagmana. Dali-dali na ako'ng lumabas at sumakay sa taxi. Narinig ko pang tinawag niya ako pero mas pinili ko'ng lakasan ang loob ko upang hindi lumingon at bumalik sa kanya. Tapos na siguro ang kwento namin dito, kailangan ko na lang tanggapin na hindi ako ang para sa kanya.
Sumakay ako ng bus pagdating ko sa terminal. Pupunta muna ako sa rest house nina Agatha, ang nag iisa ko'ng kaibigan. Pinsan ko rin si Agatha sa mother's side, matagal nang wala si Mommy dahil sa sakit kaya si Daddy na ang nag alaga sa akin mag isa for 10 years. I am now 19 years old, too young to be married. Sabi sa akin ni Agatha ay always welcome ako sa rest house nila, hindi naman iyon alam ni Hanz kaya may time ako para mag isip nang maayos. Natawa na lang ako ng pilit, for sure naman na kahit alam ni Hanz kung nasaan ako ay hindi niya ako susundan.
Pagka-upo ko sa tabi ng bintana ay nakatulog ako agad, siguro ay dahil na rin sa pagod. Nagising na lamang ako nang marinig ko'ng nagpapanic ang ibang pasahero at sumisigaw si Manong na tumalon raw kami sa bintana. Hindi ko siya naintindihan agad, naramdaman ko na lamang na tumabingi ang bus at dire-diretso palusong. May mga sumasabog at hindi ko alam kung saan iyon, naliliyo na ako. Napatakan ako ng maleta sa ulo pero bago pa iyon ay naramdaman ko na ang mismong pagsabog malapit sa puwesto ko.
Kung ito ang buhay na inilaan sa akin ng Diyos, malugod ko ito'ng tinatanggap.
Related chapters
Forgotten Misery Chapter 1
"Elisa tawag ka ni Ate Lydia, pero mamaya ka na muna umuwi kapag nakatulog na siya. Mukhang galit kasi at nakainom nang hinanap ka sa akin. Alam mo naman yang Nanay mo, mas nakakapanakit kapag lasing." Mahabang litanya ni Grace ang nagpagising sa aking diwa. Napabuntong-hininga na lamang ako sa narinig habang patuloy na nakatanaw sa papalubog pa lamang na araw. Ang ganda naman lagi ng panahon pero bakit hindi na gumanda yung buhay ko sa araw-araw? Wala namang bago sa sinabi ni Grace, basta lasing si Nanay ay ako agad ang tatawagin niya. Wala kasi siyang masisigawan, uutusan para maglinis ng suka niya, at hahampasin ng walis kapag naiinis. Hindi na ako nasanay sa buhay ko kahit halos araw-araw naman itong nangyayari sa tatlong taong nawala si Tatay. "Hoy Elisa!" "Ahh." D***g ko nang hila
Last Updated : 2021-07-13Forgotten Misery Chapter 2
After ng klase, dumiretso agad ako sa cafe na sinasabi sa akin ni Bert. Naulit ko kasi na wala na ako'ng work at mahihirapan na naman ako'ng maghanap ng trabaho na babagay sa schedule ko sa school. Kaya naman sabi niyan sa akin ay hiring raw yung cafe ng Tita niya, puwede raw ako'ng mag apply doon at sasabihin niya na lamang ay kung puwedeng every afternoon ang schedule ko ng work kasi hapon pa ang tapos ng klase ko. Nang makausap ko naman si Ate Liz , Tita ni Bert ay ayos lang raw iyon. Ang bait niya and mahinhin ang boses, hindi ako nahirapang kausapin siya kasi ang smooth lang niya kausap and ang bilis naming nagkapalagayang-loob. Puwede na rin daw ako'ng mag start sa Monday since Saturday na bukas. Pagkalabas ko sa cafe ay pumara agad ako ng tricycle papunta sa pier at para umuwi. May maliit kasing bangkaan dito at pier ang tawag namin, nakasanayan lang kaya hindi
Last Updated : 2021-07-13Forgotten Misery Chapter 3
"Wala ka bang pupuntahang iba? Kanina ka pa sunod ng sunod sa akin." Tanong ko kay Hanz na kanina pang nasa likuran ko at wala atang balak pumunta sa kung saan man siya sadya tutungo. "I need to guard you. Base on what you are wearing, I'm sure that there are many guys who will go after you." Seryoso nitong sagot sa'kin. Ang over acting niya naman, normal lang ang suot ko pero big deal lagi sa kanya. Nagulat ako nang kuhanin niya ang mga pinamili kong props. Aangal pa sana ako pero nauna pa siyang maglakad sa akin. "Hoy, wait. Dito ako bibili. Kailangan ko ng mga tela para sa dim at light effect." Bumalik naman siya at sumunod ulit sa akin. Kitang-kita ko ang mata ng mga magtitinda na nakasunod sa bawat galaw ni Hanz, parang ngayon lang sila nakakita ng lalaki. Ang haharot.
Last Updated : 2021-07-13Forgotten Misery Chapter 4
"Oh! Hanz?" Kahit si Duke ay parang nagulat sa pagsulpot ng lalaking ito sa aming harapan. Sino ba naman ang hindi? Gabi na at tahimik lang kami tapos biglang may lalabas na kung sino na hindi namin expected. Hobby na ata ni Hanz ang bigla na lang magpapakita sa mga unexpected situation. "Why are you going home late?" Parang tatay na tayong niya sa akin. Yes, sa akin talaga kasi diretso lang yung tingin niya sa mata ko na para bang hindi niya narinig ang pagkakagulat na bati sa kanya ni Duke. "May shift ako sa cafe and ganitong oras ang out ko. Nakita ko lang si Duke sa pier kaya nagsabay na kami pauwi." Wait, why do I need to explain? "That's not safe. Let me have your schedule and let m
Last Updated : 2021-09-09Forgotten Misery Chapter 5
It's been two days since I had lunch with Mr. and Mrs. Cruz, and all I can say is I don't want to have lunch with them again. Given na yung mabait sila pero I felt that they are looking at me as someone they want to be with, not as Elisa who had her breakdown in stadium. Wala nang ginawa si Tita Asyana kung hindi itanong kung ano pa ang favorite ko at kung gusto ko pa ba umorder ng macaroni. They also insisted to call them Tito and Tita kaya medyo nalilito ako sa itatawag ko sa kanila. Tito Golem, on the other hand naman, keep on glancing back at Hanz and me. Para bang sinasabi niya na Hanz should talk to me or must insist a conversation. That lunch made me feel awkward, hindi ko alam kung ano ang kilos na kailangan ko'ng gawin kasi parang binabantayan nila ako. I do understand na nakikita nila sa akin si Brie and sobrang mahal nila si Brie, nalaman ko kasing parents sila ni Hanz kaya mas nakaramdam ako ng aw
Last Updated : 2021-09-10Forgotten Misery Chapter 6
Pagkarating ko sa clinic ay dumiretso na ako sa kama kahit wala pa ang nurse na mag aassist. Hindi ko na rin hinintay na magreply si Ms. Estefano kanina dahil sumasakit na lalo ang ulo ko at mukhang matagal pa bago siya maka get over sa pagkakagulat. Nawala ang maganda niyang posture nang makita ako, yung tingin at gulat niya ay mas sobra pa kesa sa unang pagkikita naming ni Mike. If part talaga siya ng past ko, alam ko'ng may hindi kami magandang nakaraan. May galit kasi ako'ng nararamdaman at parang gusto ko'ng umiyak at sampalin siya. "Ms. Soriano?" Napapiksi ako nang dumating na ang nurse sa clinic. "Masakit po ang ulo ko. Meron po ba kayong gamot dito?" Nginitian ko na lamang ito at sinabi ang kailangan, pero parang mas kailangan ko ang magpahinga. "Yes, of
Last Updated : 2021-09-10Forgotten Misery Chapter 7
"Ano ba?" Sigaw ko dito nang maka get over ako. Feeling niya na naman ay kung sino siya na kailangan ko'ng sundin. "What do you think are you wearing? Wearing a piece of shit and dancing with someone who's rubbing his ass with you?" Hindi siya sumisigaw pero pagalit yung tono niya. At ano'ng rubbing his ass? Nagtwerk lang si Bert, napaka-OA nito. "He's not rubbing his ass with me and he's my friend. Mas kilala ko siya kesa sa'yo kaya tumigil ka nga. At ano ba ang pakialam mo?" Hindi ako magpapatalo sa kanya. Feeling niya everytime may sasabihin siya ay kailangan ko'ng sumunod? I am not his Brie. "May pakialam ako dahil asawa kita. Lasing na lasing ka pa ngayon, gawain ba yan ng kaibigan? Papainumin ka nang marami at ano, gagawan ka nang masama." &n
Last Updated : 2021-09-11Forgotten Misery Chapter 8
Mukhang hindi na mapakali si Grace, at medyo namutla siya sa tanong ko. Pero kalaunan ay bumuntong-hininga na lamang siya. "Ang totoo niyan ay hindi. Bago ang araw nang pagpunta mo rito sa Isla, umuwi muna sina Kuya Minggoy at Ate Lydia. Sinabi nila sa lahat na uuwi muli sila at may dala nang anak. Lahat ay natawa pero ang sabi nila ay inampon ka na raw nila. Dalaga ka na raw at papangalanan ka nila’ng Elisa kaya dapat pagdating mo ay tatawagin ka nami’ng Elisa at babatiin. Hindi namin naisip na may amnesia ka, napagtanto na lang namin ito nang makausap ka nang marami at wala ka’ng maisagot. Siguro ay sinamantala na rin ng mga Nanay mo ang nangyari sa'yo para maampon ka. Matagal na kasi nilang gusto ng anak pero hindi sila magkaroon, blessing ka para sa kanila." Nalulungkot ako sa mga sinabi niya, iniisip ko kung ano kaya ang buhay ko kung wala ako dito. Masaya rin naman sa Isla at minahal ako ng mga ta
Last Updated : 2021-09-13
Latest chapter
Forgotten Misery Epilogue
2 YEARS AFTER "Happy Birthday, Tito Lyro." Ang matinis na boses ni Agatha ang sumira nang katahimikan namin sa mansyon. She always have her own entrance, mas bongga raw kasi kapag agaw-pansin lagi. Today is my Dad's birthday, and I still can't believe that despite what happened two years ago, I will be thankful. Hanz made surethat Madam Hilda would be imprisoned, and he did not break his promise. Wala na rin ako'ng balita kina Governor dahil mas pinili ko'ng hindi magtanong maliban na lang sa kaso ni Nanay noon. But before that, nalaman ko pa rin na buntis pala si Grace that time and si Duke ang ama. I'm just not sure if pinanagutan siya knowing how controlling Duke's family. Pagdating ko pa lang sa Manila ay pinilit ko na si Hanz samahan ako'ng dalawin ang totoo ko'ng ama. Baka kasi kahit papaano ay mahanap ko ang konting kapayapaan sa loob ko once makaramdam ako nang totoong pagmamahal gali
Forgotten Misery Chapter 42
"NO! I want everything to end now. Madali sa'yo na sabihin yan kasi wala sayong nawala, kasi ikaw ang pinagmulan ng lahat. Pero paano naman ako'ng naging biktima niyo simula pa lang sa umpisa? From the part that I'm still in my sanity until this part." Kailan ba mawawala ang sakit na ito? I woke up with a throbbing head pero malinaw pa rin sa akin ang nangyari kagabi. Gusto ko'ng puntahan agad si Grace at marinig mula sa kanya kung nagawa niya ba talaga sa akin iyon. Siya ang una ko'ng kaibigan, lahat ng problema ko sinasabi ko sa kanya. May mga bagay na kami kang talaga ang nagkakaintindihan, kaya hindi ko matanggap, paano niya magagawa iyon sa akin? "Hindi ko sinabi na samahan mo ako, kaya ko ang sarili ko." I told Hanz before he could even complain again."All right, I will let you.""No one needs your permission."
Forgotten Misery Chapter 41
"Ruth lumabas kayo dyan!" Hindi ko tinigilan ang pagwawala sa labas ng gate nila kasi ayaw ako'ng papasukin ng guard. Kanina niya pa rin ako inaawat pero wala’ng makakapigil sa akin ngayon."Ma'am baka mawalan po ako ng trabaho, umuwi na lang po kayo." Iwinaksi ko ang kamay niyang pinipilit ako'ng ilayo sa may gate. Hindi ako aalis nang walang nagagawa rito, hindi maaaring lagi na lang ako'ng talunan kay Ruth.Tiningnan ko nang masama ang guard na mukhang kanina pa rin kinakabahan. "Buhay ang nasira dito, Kuya. Hindi ako titigil hanggat hindi sila lumalabas." Kinalampag ko’ng muli ang gate para gumawa nang mas malakas na ingay. " Lumabas kayo! Bakit biglang natatakot kayo magpakita ngayon? I won't let this day pass without making any fuss here." Natigil lamang ang aking pagwawala nang makita ko ang anino nilang unti-unting lumalapit sa pwesto ko. Ang galit ko kanina ay mas lalong nadadagdagan, gusto ko na silang patayin sa mga ka
Forgotten Misery Chapter 40
HANZ POV"Mr. Cruz, you still have a scheduled appointment with Mr. Gomez, he might not sign the contract if you don't show up again," Mrs. Mendoza remarked tremblingly, possibly because Mr. Gomez might burst out if I didn't show up later. I'm preoccupied with my personal life, and if they can't comprehend that, they should go."I don't care; if he created a mess here, send him away; I need to accomplish something more essential than his cheap signature.""But—""Just do what I said, or you want me to fire you and forget that you've been with this company for three decades." I'm just threatening her so she can't ask for anything else and insist on what I should do. Mrs. Mendoza has been a dedicated secretary since my grandpa was still the CEO; she's passionate, and we can't just let her go since she's
Forgotten Misery Chapter 39
A wonderful day, the heat of the sun doesn't even bother my skin, and the clouds make a beautiful formation. Napaka payapa ng hangin, bawat galaw ay ramdam na ramdam ko at mas nagbibigay kapayapaab sa loob ko. Sa sobrang sarap sa pakiramdam nang katahimikan ay hindi ko na halos maisip kung bakit ako nandito, kung bakit nakahiga lang ako sa damuhan habang naka tingin lamang ng diretso sa ulap.I got tired of questioning His reason this past few days, alam ko kasing wala pa ako'ng makukuhang sagot sa kanya. Walang may gusto sa nangyari, nagkataon lang talaga na biktima si Nanay nang walang pusong tao at hindi man lang siya dinala sa ospital. Kung sakaling makikilala ko siya o sila, hindi ako magpapakita ng awa dahil ang sakit na naging pagmamanhid ay walang lunas. Hindi maaari na dala ko ang ganitong pakiramdam sa paglipas ng panahon habang sila ay nakakahinga nang maluwag kasi napatawad ko sila. Ang buhay na nawala ay walang katumbas at kung kailangan ko'ng magta
Forgotten Misery Chapter 38
Days have passed like a blurry, at hanggang ngayon ay hindi ko pa rin maintindihan kung bakit nangyayari ito sa akin. I'm trying to assess myself if may nagawa ba ako'ng masama, pero alam ko'ng wala ako'ng ginawa na ikakasama nila. Agatha told me that the prize from the competition wired in my account, malaking tulong iyon para sa libing ni Nanay.Marami rin kaming kapit-bahay na nakikiramay, lalo na ang mga kasamahan ni Nanay kapag nagsusugal siya at nag iinom. At least she have friends bago siya mawala, may mga taong makakaala pa rin sa kanya bukod sa akin. Grace was with me earlier pero umuwi muna siya dahil kailangan niya nang mag ayos para sa sideline niya. I have no idea na may trabaho na pala siya sa Sta. Ana, pakiramdam ko rin ay lumayo ang loob niya sa akin. Hindi ko na lang mas mabigyan nang pansin sa ngayon kasi wala na ako'ng oras problemahin pa ang iba'ng bagay.Tumingin ako sa paligid para hanapin ang taong hindi umalis s
Forgotten Misery Chapter 37
"Elisa, nagriring yung cellphone mo." That's a wake up call for me para mas lakasan ang pagpiglas ko at alisin ang mahigpit na yakap ni Hanz. Sobrang nakakahiya na lalo pa at siya ang quiz master sa competition namin. I can't take a risk and give the judges some doubt about my success.Kinuha ko ang cellphone kay Agatha at tiningnan kung sino ang caller, pero it's an unregistered number. Sinagot ko pa rin ito dahil baka emergency, bihira lamang ako'ng makatanggap ng message sa hindi ko kilalang numero. "Hello po," a simple greetings from me that wasn't given a chance to have a closing greetings for someone over the phone."Ito ba si Elisa Soriano? Ako si SPO2 Magbanlac, nasa hospital ang Nanay mo na si Lydia Soriano, na hit-and-run siya kanina at ang natanggap naming update ngayon ay binawian rin siya ng buhay bago pa makarating sa hospital. Kindly coor
Forgotten Misery Chapter 36
I'm proudly standing in front of everyone, and I'm also in the center of the field with the other remaining participants. I continually analyzing myself to see whether I can truly win the competition, and despite being surrounded by individuals who can put me under pressure, I always feel at ease and comfortable.I cast my gaze among the crowd of students on the benches, but I can't see the pair of those deep eyes that always make my core shatter while also bringing me serenity. He said he's rooting for me, but even if he doesn't, I'll do everything I can to win this."Good day, students. Before I announce the process of the final round, I want to congratulate everyone for bringing pride to your school. This type of competition is a big opportunity for all of you, and whether you win or lose, you still have a great credibility." I looked up at the top of the benches where Mrs. Crawford was speaking. "You don't have to be anxious; you can alw
Forgotten Misery Chapter 35
"Ang galing mo ah. Akala ko ay hahayaan mo lang yabangan ka nang NCR participant na iyon." Sabi ni Agatha nang makalabas kami. Ang daldal niya ngayon samantalang palipat-lipat lang yung tingin niya sa amin kanina."Wala ako'ng ginawa na mali sa kanya kaya hindi ko hahayaan na kung anu-ano na lang ang sabihin niya sa akin. Hindi naman kami close pero kung magsalita siya ay parang magkakilala kami."She just shrugged, "you're right, hindi na nga maganda tapos hindi rin matalino. Halatang hindi pinagpala katulad natin." Natawa naman ako sa sinabi niya. Her tone is casual but it was obvious that she's insulting that girl. Alam ko'ng gusto niya lang pagaanin yung mood namin kasi obvious na nainis talaga ako sa nangyari kanina. "I love your line pa nga kanina na, 'I'll advise you to study hard for you to maintain the rank 2 position. Just a second rank because I'm sure you can't beat me as rank 1.'"
