Sa likod ni Irina, nakatayo si Alec, ang titig ay matalim at seryoso.Habang sinampal ni Irina si Zoey, hindi maiwasan ni Greg, na malapit lang, ang makaramdam ng pag-aalala para kay Irina. Ang babaeng ito—paano ba siya naging ganito ka malas?Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Greg nang makita niyang tinampal ni Irina si Zoey, ngunit alam niyang may mga magiging epekto ang pangyayaring ito.Hindi pa rin humuhupa ang galit ni Irina. Si Zoey, hawak ang pisngi at umiiyak, ay tila lalo pang nagpasikò sa galit niya."Zoey, makinig ka sa akin!" Ang boses ni Irina ay malamig at puno ng poot. "Ako pa rin ang legal na asawa ni Alec! Mahalaga ako kay Auntie Amalia at tinitingnan niya ako bilang anak na babae, samantalang ikaw, sa harap niya, wala kang halaga! Alam mo ba, sa huling buwan ng buhay ni Auntie Amalia, sa tingin mo ba papayagan kong mawala ang buong pamilya mo? Hindi mo alam kung ano ang kayang gawin ko!"Ang mga salitang iyon ay puno ng lason, bawat pantig ay may k
Agad na bumagsak si Zoey sa mga braso ni Alec, ang mga mata niyang puno ng luha ay tumingin sa kanya. "Young Master..." ang iyak niya, ang boses ay halos isang bulong.Nakatayo si Irina, hindi makapagsalita, hindi makapaniwala sa nangyayari sa harap niya.Ang titig ni Alec ay malamig, parang matalim na talim ng pangil, habang pinagmumulan ng matinding galit ang kanyang mga mata kay Irina.Sa likod ni Alec ay ang mga nakatatandang miyembro ng mga Beaufort—ang matandang patriarch at matriarch ng pamilya, kasama ang iba pang mga tao na hindi kilala ni Irina. Ngunit may isa siyang pamilyar na mukha sa kanilang kalagitnaan.Si Duke."B-Beaufort... Mr. Beaufort," paika-ika si Irina, halatang nahirapan at kinakabahan. "I... hindi ko sinasadya... Inutusan ako ni Zoey na pumunta sa silid ni auntie. Akala ko... gusto niyang manggulo kay auntie…” ang mga salita niya ay magulo at puno ng pagkalito at takot.Tahimik ang boses ni Alec, ngunit may malamig na tono na hindi pwedeng palampasin. "Inutus
Nakatayo si Irina, nakayuko at hindi makapagsalita.Hindi niya alam kung paano ipapaliwanag ang sarili kay Alec. Sa kaloob-looban niya, alam niyang ang setup ngayong araw ay planadong-plano ni Zoey, naghihintay na mahulog siya sa kanilang patibong.Wala siyang paraan para ipagtanggol ang sarili. Kahit na subukan niya, hindi siya paniniwalaan ni Alec.Mabilis ang takbo ng kanyang isip, pero nanatili siyang nakatayo, para bang nahirapan siyang gumalaw dulot ng pagkabigla."Kung may mangyaring masama kay Zoey o sa pamilya niya sa hinaharap, hindi ko magdadalawang-isip na dagdagan pa ang listahan ng mga napatay ko," sabi ni Alec ng malamig, ang boses niyang parang matalim na pangil. Lumapit siya, ang mga salitang parang lason na bumabagsak sa kanyang mga tainga."At titiyakin kong mamamatay ka nang masakit."Pagkatapos, tumalikod siya at niyakap si Zoey, hinihila siya palapit habang sabay silang umalis.Ramdam ni Irina ang pagkirot ng kanyang puso, para bang niyuyurakan ito, nagiging isan
Nararamdaman ni Zoey ang matinding pagkakababa sa sarili, at halos maglaho siya sa bisig ni Alec. Bahagya pang nanginginig ang kanyang mga kamay at hindi niya magawang itaas ang kanyang tingin.Samantalang si Alec ay nanatiling kalmado at matatag. Isang bahagyang ngiti ang bumalot sa kanyang mukha habang kaharap ang kanyang lolo, ngunit ang kanyang mga salita ay may halong diin.“Grandpa, buntis si Zoey. Tigilan mo na ang paninigaw sa kanya. Kung magpapatuloy ka, baka matakot ang apo mong nasa sinapupunan niya.”Nanatili lamang si Don Hugo na nakatikom ang labi.Nagpatuloy si Alec, ang kanyang boses ay nanatiling matatag ngunit puno ng determinasyon.“Ang dahilan kung bakit ko siya dinala sa harap ng ospital upang makilala mo ay simple lamang: upang ipaalam sa'yo at bigyan ka ng oras para maghanda. Ang babaeng pinili kong pakasalan sa buhay na ito ay siya.” Hinigpitan niya ang hawak kay Zoey at madiing idineklarang, “Si Zoey.”Ang bigat ng kanyang pananalita ay hindi na iniwan ng puwa
Namula nang husto ang mukha ni Irina, tapos ay nagpalit ito sa kulay asul na parang may sakit habang pilit na hinahanap ang tamang mga salita para sumagot. Tumayo siya nang matagal at nanatiling tahimik, ang mga labi'y magkasamang mahigpit.Wala na ang masigla at inosenteng ngiti na madalas niyang ipakita nitong mga nakaraang araw. Sa halip, ang ekspresyon niya ay bumalik sa dati—malungkot, distansya, at parang siya'y nagkubli sa isang shell ng kalungkutan upang maprotektahan ang sarili mula sa mundo.Para kay Duke, ang itsura niyang iyon ay kaawa-awa.At kaawa-awa nga ang gusto niyang makita sa kanya.May twisted na kasiyahan siyang nararamdaman tuwing nakikita niyang naguguluhan si Irina, ang kanyang pakikibaka ay lantad para sa kanyang kaligayahan. Namumuhay siya sa paghanga sa bawat sandali ng kanyang pagkalugmok, para bang ang sakit ni Irina ay nagdadala ng kakaibang sigla sa mga laro niyang walang saysay.“Nais ko lang sanang malaman,” sabi ni Duke, ang tinig ay puno ng pang-aas
Lumapit si Mrs. Beaufort upang aliwin si Amalia. "Manugang, si Alexander ay nasa ibang bansa pa. Kapag natapos na ang kanyang mga gawain, babalik siya at pakakasalan ka. Pagkatapos ng kasal, magiging opisyal kang manugang namin. Maaari mo bang tawagin akong mom?"Tumingin si Amalia sa matandang babae ng may mga luhang pumapatak sa kanyang mga mata at mahina nitong sinabi, "Mom...""Good," sagot ni Mrs. Beaufort, ang tinig ay malambot at puno ng pagmamahal. "Ingatan mo ang iyong sarili, at gaganda ang iyong kalusugan. Alam kong gagaling ka, tiyak." Hinagkan niya si Amalia ng mahigpit, ibinibigay ang kaunting aliw na kaya niya.Mula sa kanyang kinalalagyan sa labas ng bintana, si Irina, na lihim na naninilip sa loob ng kwarto, ay nakaramdam ng matinding lungkot habang pinapanood ang tagpong iyon.Napakahirap ng pinagdaanan ni Amalia. Noong kabataan niya, pinaniwala siya at ginamit ng iba, kaya napilitan siyang sundan si Alexander, ang panganay na anak ng pamilya Beaufort. Noong una, hin
Tinutukso ng lalaki nang malamig. "Akala mo ba nandito ako?"Tahimik si Irina, hindi alam kung paano sasagot. Wala naman siya sa ganung pag-iisip. Ang naiisip niya ay kung anong plano ng lalaki para sa kanya. Hindi naman siya nagtatangkang tumakas. Nang makita niya kung paano tratuhin ng lalaki ang iba ilang araw na ang nakalipas, alam niyang kahit saan pa siya magtago, mabilis siyang mahahanap ni Alec. Maliban na lang kung magpaplano siya nang maayos. Dahil hindi naman pwedeng tumakas, baka mas mabuti pang harapin niya siya nang direkta. At least kailangan pa siya ni Amalia. Ang unang hakbang ay ayusin ang sitwasyon, tapos saka na lang mag-isip. Ito ang nasa isip ni Irina.Seeing her silence, Alec’s piercing gaze intensified. He spoke again, his voice dripping with disdain. "Playing the innocent, acting all pitiful to earn my trust, and then striking at Xiyue? Your skills in deception are top-notch. Xiyue doesn’t stand a chance against you. All her jealousy toward you is just f
That was it.Kung ang mga ginawa ni Zoey ngayon ay bunga ng pagbabago ng pagtingin ni Alec sa kanya dalawang araw na ang nakalipas, na nagbigay sa kanya ng pakiramdam ng pagiging pinalad at may karapatan, nagpasya si Irina na hindi na niya uulitin ang ganung pagkakamali. Pagkasabi nito, itinulak niya si Alec palayo, mabilis na pumasok sa kanyang kwarto, at nagsimulang mag-impake. Sa ilang sandali, lumabas siya, kakaunti lang ang mga gamit. Isang pares ng sapatos lang ang suot, isang pamalit na damit, at ilang pangunahing gamit sa kalinisan—lahat ay nakalagay sa isang luma at kupas na bag na gawa sa balat ng ahas. Hindi pa siya tumingin o nagsabi ng kahit anong paalam kay Alec, naglakad siya palabas ng apartment, at unti-unting nawala sa disyertong hamog ng gabi. Si Alec ay nakatayo sa bintana, pinagmamasdan siyang umalis. Naglakad siya nang may matinding desisyon, walang bakas ng alinlangan o pagsisisi. Sa unang pagkakataon, napagtanto ni Alec kung gaano siya kahawig ni Irina.
Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa
Mabilis ang pagtibok ng puso ni Irina habang instinctively niyang hinila pabalik ang chopsticks niya.Kumakain siya ng hapunan kasama ang isang lalaking walang ibang ginawa kundi magdala ng takot—isang demonyo sa anyo ng tao. Kanina lang, walang-awang nilasing nito ang isang sikat na artista at itinapon palabas nang walang pag-aalinlangan. At ngayon, sa hindi malamang dahilan, nagkasabay pa silang kunin ang parehong piraso ng spare ribs, ang kanilang chopsticks nagtagpo sa ere.Pwede pa bang maging mas awkward ito?Habang lalo siyang naguguluhan, mas lalo siyang hindi sigurado kung ano ang gagawin sa chopsticks niya. Dapat ba niyang bitiwan na lang? Ngunit sa parehong segundo na inisip niyang sumuko—si Alec rin ay sumabay sa pagbitiw.Muli, nagkasalpukan ang kanilang chopsticks, isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.Sa huli, si Irina ang bumigay.Kasabay nito, umatras din si Alec.Nang lingunin niya ito, isang malamig at matalim na tingin ang sumalubong sa kanya, dahila
Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi
Matapos ang isang saglit ng pag-iisip, marahang nagbulong si Greg sa sarili, “Hindi ko na talaga alam kung sino ang nagpapahirap kanino—si Madam ba o ang Pang-apat na Panginoon? Mahal ba nila ang isa’t isa o nakakulong lang sa isang siklo ng sakit?”Napailing siya.Ah, wala na siyang pakialam.Sa loob ng elevator, tahimik na binuhat ni Alec si Irina sa kanyang mga bisig. Nakasandal ang ulo nito sa kanyang balikat, at marahang bumubulong, “Hindi naman… ganito kasama.”Tumingin siya pababa rito. “Ano?”Mainit ang namumulang pisngi ni Irina laban sa malamig niyang balat, dala pa rin ng init mula sa sasakyan. Bahagyang gumalaw ito, idiniin ang mukha sa kanyang leeg, tila hinahanap ang ginhawa mula sa malamig-init na pakiramdam.Sa kabila ng lahat, may kakaibang aliw na dulot iyon.Sa kanilang dalawa.“Hindi mo ako tinrato nang kasing-sama ng inaakala ko,” mahina niyang bulong. “Hindi mo ako kailanman pinilit na mapunta sa ibang lalaki. Inaalagaan mo si Anri. Pati siya, hinayaan mong pumas
Kahit na nakakulong ka na sa putikan…Ngumiti nang bahagya si Irina. “Sa tingin mo, may pag-asa pa ba akong makabalik sa larangan ng arkitektura?”“Bakit hindi?” sagot ni Jigo, may nakakaluwag na ngiti sa labi. “Nasubukan mo na bang maghanap ng trabaho sa field na ‘yon?”Trabaho… May posibilidad pa kayang makahanap siya muli?Ibinaling ni Irina ang tingin pababa, dumaan ang lungkot sa kanyang mukha.“Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung hindi mo kaya?” mahinahong tanong ni Jigo.Napakagat-labi siya, nag-aalangan.Saktong dumating sina Alec at Kristoff matapos ang kanilang pag-uusap. Sinulyapan ni Alec ang kanyang relo bago nagsalita. “Gabi na.”Gabi na…Lumubog ang dibdib ni Irina.Oras na para maghiwa-hiwalay sila. Pero kanino siya ipapaubaya ni Alec?Kay Jigo—na siyang madalas makipag-usap sa kanya?O kay Liam—ang lalaking may pilat sa mukha?Hindi niya alam. Yumuko na lang siya, ibinaba ang ulo nang husto, hanggang sa para bang hindi na siya tao.Parang isa na lang siya
Narinig ng buong lungsod ang balitang itinapon palabas ang sikat na aktres na si Ivy Montenegro.Pagkalabas niya ng club, pasuray-suray siyang sumakay ng taxi, lasing na lasing. Agad niyang tinawagan si Layla—ang asawa ni Zian.Sa kabilang linya, hindi na nagpaliguy-ligoy pa si Layla. “Ivy Montenegro, kumusta? Kinausap ba ng asawa ko si Alec?”Laslas ang dila sa kalasingan, pasigaw na nagbuntong-hininga si Ivy. “Ang demonyang si Irina! Halimaw siya—isang totoong halimaw!”At bago pa makasagot si Layla, bigla na lang binaba ni Ivy ang tawag at nawalan ng malay sa likod ng taxi.Natulala si Layla habang nakatitig sa kanyang telepono. Napakunot ang noo niya bago mabilis na tinawagan ang pinsan niyang si Jigo.Sa loob ng isang pribadong silid, kasalukuyang nag-aalay ng tagay si Jigo kay Alec nang tumunog ang kanyang cellphone. Saglit niyang sinulyapan ang screen bago tumingin kay Zian, na halatang hindi mapakali at tila kinakabahan. Ngumisi si Jigo at iniabot ang telepono.“Asawa mo.”San
Si Alec ay tumawa nang malamig, walang emosyon ang tingin niya."Artista? Bagong kinoronahang aktres?" Umayos siya ng upo, nakapamulsa at walang bahid ng interes. "Akala mo ba dapat alam ng lahat ang pangalan mo? Na dapat kang sambahin dahil sa tinatawag mong kasikatan?"Lumamig pa lalo ang tono niya, matalim na parang talim ng kutsilyo."Tandaan mo ito—mas mabuting iwanan mo na ang industriya ng pelikula sa loob ng tatlong taon."Ang sumunod niyang mga salita ay parang hatol ng kamatayan."Hindi ka makakatanggap ng kahit isang proyekto. Ni isang patalastas, hindi mo mahahawakan."Bumagsak ang katahimikan sa silid.Ito na ang awa niya—ang bersyon niya ng habag.Isang bagong sikat na artista, isang tinaguriang pampublikong pigura, ngunit nagawa niyang utusan ang ibang babae na buhatin ang sapatos niya sa loob ng banyo? Hiyain ang iba nang walang dahilan?Kung hindi lang dahil sa kawalan ng interes ni Irina sa paghihiganti, mas malala pa sana ang naging parusa ni Ivy.Ngunit kahit sa ga
Nabigla si Irina sa biglaang pagpapamalas ng dominasyon ni Alec.Kakasanay pa lang niya sa sitwasyon nang, sa di-inaasahang pagkakataon, biglang lumuhod si Ivy sa harapan niya, isang malakas na plop ang umalingawngaw. Pumatak ang luha sa pisngi nito habang desperadong nagsusumamo."Miss Montecarlos, maawa ka sa’kin!" humagulgol si Ivy. "Isang beses lang—pakiusap, hayaan mo na ako!"Walang masabi si Irina. Napatingin siya pababa, nakatitig kay Ivy na parang hindi siya makapaniwala.Ang babaeng ito na naman?Ni hindi niya nga gustong bigyang pansin ito sa simula pa lang.Hindi naman sila magkakilala. Pero kanina lang sa banyo, naglakad itong parang reyna, buong yabang na inutusan siyang buhatin ang sapatos nito—kahit na wala silang anumang ugnayan.At hindi lang iyon.Ininsulto pa siya.Sa harap ng lahat. Malakas. Lantaran.At ngayon, ang parehong babaeng iyon ay nakaluhod sa harapan niya, umiiyak na parang kawawang biktima.Dahan-dahang bumuga ng hininga si Irina, nanatiling kalmado an
Naroon si Ivy, hindi makapaniwala. "Mr. Beaufort… anong sinabi mo?"Marahil ay mali lang ang dinig niya. Hindi maaaring totoo ang narinig niya—na si Alec mismo ang nagsabing magpanggap siyang hostess. Kailanman ay hindi siya nalagay sa ganitong kahihiyan."Be a hostess," Alec repeated calmly.Nanlamig ang tingin ni Ivy at mariing sumagot, "Mr. Beaufort, hindi ba’t may kasama na kayong hostess? Hindi ako isa sa kanila, at wala akong balak na magpanggap!"Nanatiling kalmado si Alec. "Kung ganoon, sabihin mo sa akin—bakit ka narito ngayong gabi?"Mataas ang tinig ni Ivy nang sumagot siya, bahagyang itinaas ang baba. "Kasama ako ni Mr. Altamirano—""Pero ang asawa ni Mr. Altamirano ay pinsan ni Jigo, hindi ba?" putol ni Alec, payapa ngunit matalim ang pananalita. "Sabihin mo sa akin, ano ba talaga ang papel mo rito?"Napipi si Ivy."Hostess pa rin ang hostess," malamig na saad ni Alec. "Kahit ano pang pagpapanggap ang gawin niya, hindi mababago ang katotohanan."Pumikit si Ivy, pilit pini