Sandaling natulala si Greg, at sa tapat niya, parehong nagulat sina Marco at Irina.Hindi man lang nag-isip, agad na pumuwesto si Marco sa harap ni Irina, tila protektado siya mula kay Alec. May bahid ng kaba sa seryoso niyang ekspresyon habang tinititigan ang lalaki.“Alec… kung may problema ka, sa akin mo na lang ibunton. Huwag mong pahirapan si Irina. Sa huli, siya pa rin ang ina ng anak mo.”Saglit siyang tumigil, saka nag-aatubiling nagdagdag, “Kung may kailangan kang pagbayaran… ako na lang ang patayin mo o pagpilian mong pagpira-pirasuhin.”Hindi agad sumagot si Alec. Sa halip, mabilis niyang inalis ang kurbata at tinanggal ang unang ilang butones ng kanyang polo, inilantad ang matigas at bahagyang kayumangging balat sa ilalim.Malamig at walang emosyon ang kanyang boses. “Ano bang iniisip mo? Mainit sa loob ng sasakyan, kaya ko binuksan ang polo ko para lumamig.”Sandaling natigilan si Marco bago napansin ang pulang galos sa leeg ni Alec. Nagtataka niyang itinuro ito. “Uh… Ale
Marahil dahil sa bugbog na natamo mula kay Sharon at sa mga sampal ni Don Pablo sa lumang bahay ng mga Beaufort, bahagyang malabo ang pananalita ni Zoey, tila namamaga ang kanyang dila.Hindi maiwasan ni Alec ang mapangiting hinagpis. Ganito na siya ka-grabe mabugbog, pero may lakas pa siyang humingi ng tawad.Habang nakikinig sa paghingi nito ng paumanhin, lumipat ang tingin niya kay Anri, na mahigpit na hawak ang kamay ni Irina. Nakangiti ito nang matalino at may kapilyuhan sa mata, sabik na lumabas mula sa aparador.Sa isang sulyap sa labas, napansin ni Alec na nasa silid-kainan na ang kanyang ina at lola.Naiinip na, matalim siyang nagsalita kay Zoey, "Kung may sasabihin ka, bilisan mo."Nanginig ang boses ni Zoey."Young Master... hindi lang po ako pinarusahan ng lolo ko sa mansyon niyo. Pag-uwi ko, muli niya akong dinisiplina. Pinaluhod niya ako sa isang labadora at pinagsisi sa mga nagawa ko. Alam kong nagkamali ako. Ipinapangako ko, hinding-hindi na ako makikipagsigawan o maki
Habang pumuno ng tawanan ang buong kainan—ang mainit na ngiti ni Irina, ang maliliit na hagikhik ni Anri, at ang malakas na halakhak ni Greg—tahimik namang nakatayo si Alec sa pasilyo, tahimik na pinagmamasdan ang lahat.Sa unang pagkakataon sa maraming taon, ang bahay na dati’y malamig at walang sigla ay biglang nag-iba.Maliwanag.Mainit.Parang tahanan.Sanay siya sa katahimikan, sa isang bahay na walang kahit isang lingkod. Ngunit ngayon, para kay Irina at sa kanilang anak, kumuha siya ng mga propesyonal upang pamahalaan ang bahay. At sa isang banda, ang presensya ng ibang tao—ang tunog ng buhay—ay hindi na kasing bigat tulad ng inakala niya noon.Walang sabi-sabing lumabas siya mula sa study at naglakad papunta sa dining area.Nadatnan niya ang tatlo na magkakalapit, nakatutok ang mga mata sa telepono ni Greg habang pinagmamasdan ang kalunos-lunos na hitsura ni Zoey.Si Greg ang unang nakapansin sa kanya.Agad na natigilan ang kanyang tawa, at unti-unting nanigas ang kanyang mukh
Halatang wala talagang alam ang dalawang babaeng tsismosa tungkol kay Irina. Ni hindi nila napansin na ang babaeng kanilang pinaguusapan ay nasa harapan lang nila. Sa totoo lang, hindi man lang nila alam ang pangalan niya.Walang pakundangan silang nag-usap, sarap na sarap sa kanilang kwentuhan, hindi man lang iniisip kung sino ang maaaring nakikinig."Uy, narinig mo na ba? May nakuha akong balita mula sa mapagkakatiwalaang tao sa dating ari-arian ng mga Beaufort—inaamin na raw nila ang anak sa labas nila.""Ha? Totoo ba ‘yan? Bakit naman nila kikilalanin ang anak ng isang babaeng nahuli lang at dinala roon? Hindi ba’t tutol na tutol ang matatanda? Ang narinig ko pa nga, nakulong na raw ‘yang babae dati.""Kung tutuusin, hinding-hindi tatanggapin ng mga nakatatanda ang isang anak sa labas. Pero ang sabi-sabi, mahal daw ng matandang panginoon ang batang ‘yon. At isipin mo na lang—iisa lang ang lalaking tagapagmana ng pamilya, si Alec. Ang anak niya ang nag-iisang apo sa tuhod nila. Sin
Wala ni isang kaibigan si Irina sa kanyang Moments. Bihira rin siyang mag-post—dalawa o tatlong beses lang sa kabuuan.Ang una niyang entry ay simple ngunit puno ng damdamin:"Ligtas na rin sa wakas ang anak ko. Wala nang dapat ipag-alala."Kasunod nito ang siyam na larawan ni Anri, bawat isa punong-puno ng pagmamahal. Parang ibinuhos ni Irina ang lahat ng init ng kanyang puso sa bawat kuha.Ang pangalawang post ay mas personal:Nakahanap siya ng trabaho.Hindi lang basta trabaho—isang trabahong talagang gusto niya.Kasama nito ang larawan ng isang napakagarang gusali ng opisina at isang simpleng caption. Isang bihirang sulyap sa isang mas maaliwalas na pananaw sa buhay.At ang pinakahuling post—ang hindi inasahan ni Alec:"Makita lang ang babaeng ito na binubugbog nang ganito… bakit ang sarap sa pakiramdam? Ang sarap, ang sarap. Gusto ko na lang umupo sa isang sulok, yakapin ang mga tuhod ko, at tumawa. Uh ha ha ha."Kalakip nito ang ilang pangit na litrato ni Zoey—lahat ng posibleng
Narinig ni Irina ang matinis na sigaw ng babae at napatingala siya rito.Bihis na bihis ito sa mamahaling gown, nakatayo sa matataas na takong na lampas sampung sentimetro. Bawat kilos niya ay nagpapakilos din sa malalaking hikaw niyang kumikinang sa liwanag, bumagay sa mahaba at alon-alon niyang itim na buhok na lalong nagbigay sa kanya ng kagandahan at karisma. Ngunit sa kabila ng kanyang kaakit-akit na anyo, malamig at punung-puno ng pangmamaliit ang tingin niya kay Irina.Muli siyang nagsalita, puno ng panunuya ang tinig. “Tinanong kita—anong ginagawa mo rito?”Sa tapat ni Irina, napaatras si Mari, halatang takot. Pasimple siyang sumipa sa paa ni Irina sa ilalim ng mesa—isang tahimik na babala. Hindi na niya kailangang magsalita. Nakuha agad ni Irina ang ibig niyang iparating.Ang babaeng ito… hindi siya dapat kasamaan ng loob.Muli niyang pinagmasdan ang babae. Hindi niya ito kilala.Saglit na dumaan sa isipan niya ang isang katanungan—ipinanganak ba talaga siyang dapat kasuklama
Nasa dalawampu’t ilang taong gulang pa lang ang lalaking nasa harapan niya—hindi mas matanda kay Duke—at may kung anong pamilyar sa kanya. Ngunit gaano man niya subukang alalahanin, hindi niya matukoy kung saan at kailan niya ito nakita.Tinitigan niya ang nakangiting mukha ng lalaki, ngunit wala siyang mahugot na alaala."Ikaw... hindi kita kilala," diretsong sagot niya.Nag-alingawngaw ang mga buntong-hininga ng pagkabigla sa buong cafeteria.Juancho!Ang pangalawang pinakamalaking shareholder ng kumpanya!Hindi man dambuhala ang kumpanyang ito—may ilang daang empleyado lamang at taunang kita na aabot sa daan-daang milyon—ang tunay nitong lakas ay nasa mga may-ari nito. Bawat isa sa kanila ay nagmula sa makapangyarihan at iginagalang na mga pamilya.Halimbawa, si Marco ay isang inapo ng isang prominenteng pamilya sa South City.At si Juancho?Nagmula siya sa pinakaunang pamilya ng mga elite sa pulitika. Hindi man ang pinakamataas ang ranggo ng kanyang ama, ang nakababata nitong kapa
Matapos ang mahabang katahimikan, muling nagsalita si Juancho. “Unang araw mo pa lang sa trabaho, wala ka pa dapat masyadong ginagawa. Bakit abala ka na agad? Kung pinapaovertime ka na ng boss mo sa unang araw mo pa lang, hindi maganda ‘yan para sa kumpanya. Kakausapin ko siya!”Tumaas ang kilay ni Juancho at may nanunuksong ngiti sa labi. “Ayan, wala nang problema sa overtime. Ano pang dahilan mo para tanggihan ako?”“Hindi,” sagot ni Irina, malamig ang boses.Bago pa siya makapag-react, kinuha na nito ang natitirang mga pinggan at tuluyang lumayo.Nanatiling tulala si Juancho.Pinanood niya ang papalayong pigura ng dalaga, saka natawa at napailing. Mahinang bulong niya, “Ang kulit rin nito.”Samantala, ang mga empleyado sa paligid—lalo na ang mga babae—ay natigilan. “...”Saksi sila sa mismong sandaling tinanggihan ng isang bagong empleyado si Juancho, at sa halip na magalit o mapahiya, tila wala lang ito sa kanya.Kung hindi man siya apektado, ibang usapan naman para sa mga babaeng
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"