Sandaling natulala si Greg, at sa tapat niya, parehong nagulat sina Marco at Irina.Hindi man lang nag-isip, agad na pumuwesto si Marco sa harap ni Irina, tila protektado siya mula kay Alec. May bahid ng kaba sa seryoso niyang ekspresyon habang tinititigan ang lalaki.“Alec… kung may problema ka, sa akin mo na lang ibunton. Huwag mong pahirapan si Irina. Sa huli, siya pa rin ang ina ng anak mo.”Saglit siyang tumigil, saka nag-aatubiling nagdagdag, “Kung may kailangan kang pagbayaran… ako na lang ang patayin mo o pagpilian mong pagpira-pirasuhin.”Hindi agad sumagot si Alec. Sa halip, mabilis niyang inalis ang kurbata at tinanggal ang unang ilang butones ng kanyang polo, inilantad ang matigas at bahagyang kayumangging balat sa ilalim.Malamig at walang emosyon ang kanyang boses. “Ano bang iniisip mo? Mainit sa loob ng sasakyan, kaya ko binuksan ang polo ko para lumamig.”Sandaling natigilan si Marco bago napansin ang pulang galos sa leeg ni Alec. Nagtataka niyang itinuro ito. “Uh… Ale
Marahil dahil sa bugbog na natamo mula kay Sharon at sa mga sampal ni Don Pablo sa lumang bahay ng mga Beaufort, bahagyang malabo ang pananalita ni Zoey, tila namamaga ang kanyang dila.Hindi maiwasan ni Alec ang mapangiting hinagpis. Ganito na siya ka-grabe mabugbog, pero may lakas pa siyang humingi ng tawad.Habang nakikinig sa paghingi nito ng paumanhin, lumipat ang tingin niya kay Anri, na mahigpit na hawak ang kamay ni Irina. Nakangiti ito nang matalino at may kapilyuhan sa mata, sabik na lumabas mula sa aparador.Sa isang sulyap sa labas, napansin ni Alec na nasa silid-kainan na ang kanyang ina at lola.Naiinip na, matalim siyang nagsalita kay Zoey, "Kung may sasabihin ka, bilisan mo."Nanginig ang boses ni Zoey."Young Master... hindi lang po ako pinarusahan ng lolo ko sa mansyon niyo. Pag-uwi ko, muli niya akong dinisiplina. Pinaluhod niya ako sa isang labadora at pinagsisi sa mga nagawa ko. Alam kong nagkamali ako. Ipinapangako ko, hinding-hindi na ako makikipagsigawan o maki
Habang pumuno ng tawanan ang buong kainan—ang mainit na ngiti ni Irina, ang maliliit na hagikhik ni Anri, at ang malakas na halakhak ni Greg—tahimik namang nakatayo si Alec sa pasilyo, tahimik na pinagmamasdan ang lahat.Sa unang pagkakataon sa maraming taon, ang bahay na dati’y malamig at walang sigla ay biglang nag-iba.Maliwanag.Mainit.Parang tahanan.Sanay siya sa katahimikan, sa isang bahay na walang kahit isang lingkod. Ngunit ngayon, para kay Irina at sa kanilang anak, kumuha siya ng mga propesyonal upang pamahalaan ang bahay. At sa isang banda, ang presensya ng ibang tao—ang tunog ng buhay—ay hindi na kasing bigat tulad ng inakala niya noon.Walang sabi-sabing lumabas siya mula sa study at naglakad papunta sa dining area.Nadatnan niya ang tatlo na magkakalapit, nakatutok ang mga mata sa telepono ni Greg habang pinagmamasdan ang kalunos-lunos na hitsura ni Zoey.Si Greg ang unang nakapansin sa kanya.Agad na natigilan ang kanyang tawa, at unti-unting nanigas ang kanyang mukh
Tiningala ni Irina ang papalubog na araw sa malawak na kalangitan nang sandaling makalabas siya ng gate ng kulungan kung saan siya galing. Nais man niyang bumalik sa loob at hindi na ituloy pa ang nakatakda niyang gawin sa araw na yon ay wala na siyang magagawa pa.Matapos niyang matanggap ang balita kahapon na malubha na ang sakit ng kanyang ina na ilang taon nang nakikipaglaban sa sakit na cancer, agad niyang tinanggap ang alok ng isa sa mga informant sa loob ng kulungan bilang isang babaeng aliw.At ngayon ang araw na pansamantala siyang makakalaya upang puntahan ang lalaking nagrenta sa kanya kapalit ang isang malaking halaga. Saktong sakto iyon para sa pagpapaopera ng kanyang ina. Iyon na lang ang tanging pag-asa niya upang madugtungan pa ang buhay nito.Ilang minuto pa siyang nakatayo sa harap ng gate hawak ang isang papel kung saan nakasulat ang address ng kanyang pupuntahan, biglang may humintong sasakyan sa harapan niya kaya agad siyang sumakay roon. Gabi na nang makarating s
Pinakatitigan ni Irina si Alec na hindi man lamang siya sinulyapan kahit saglit. Hindi tuloy niya makita sa mga mata nito kung nagbibiro lang ba ito o ano.“You heard me right,” malamig na sambit nito.Napailing si Irina at inayos ang kanyang maruming damit. Kahit sino ang makakita sa kanya ngayon ay pagkakamalan siyang pulubi, at ang lalaking ito ay yayayain siya ng kasal?“Hindi magandang biro ‘yan, sir,” ani Irina.Nanunuyang ngumisi si Alec. “Really? Hindi ba’t nais mo naman talagang maikasal sa ‘kin?”Marahas na nilingon ni Irina si Alec dahil sa sinabi nito. Sumalubong sa kanya ang matalas na titig sa kanya ng lalaki na tila ba nais siya nitong matakot sa pamamagitan lamang ng tingin na iyon. Umirap si Irina at agad ding nag-iwas ng tingin mula kay Alec, ngunit agad na nahuli ng lalaki ang kanyang baba at pwersahan siyang iniharap muli nito sa kanya.Irina observed his strong, chiseled features beneath the sunglasses—so well-favored he seemed almost blessed by heaven. Dark stubb
“What?!” Dumilim ang mukha ni Alec at agad na tumungo sa banyo kung saan niya iniwan si Irina kanina.Nang makapasok siya roon ay walang tao sa loob, maliban sa mga linyang nakasulat sa pader gamit ang dugo-pulang tinta.Mr. Beaufort, bagaman magkalayo ang ating mundo, wala akong balak na magpakasal sa’yo at hiling ko na hindi na kita muling makita!Ang mga salita ay matalas, matindi—isang malinaw na pahayag ng pagtutol. Nakikita pa niya ang mga mata ni Irina sa kanyang isip habang binibigkas ang mga katagang nakasulat sa pader.Natigilan si Alec. Nagkamali ba siya sa pagkakakilala sa babae? Hindi nga ba siya nito nais pakasalan gaya ng kanyang inaasahang dahilan kung bakit nakipaglapit ito sa kanyang ina?Makalipas ang ilang saglit, binalingan niya ang mga kasambahay na naroon at ang mga butler.“Hanapin siya sa kakahuyan!” Maawtoridad at mariin niyang utos sa lahat.Hindi niya kayang balewalain ang huling hiling ng kanyang ina.Samantala, nagpupumilit si Irina pababa sa masungit na
Isang buwan nang hinahanap ni Alec si Irina.Nang sa wakas ay nagsisimula na siyang magduda kung nagkamali ba siya sa pagkilala sa babae, at iniisip na marahil ay hindi ito kasing-sama ng kaniyang mga natuklasan, biglang nagpakita ito bilang isang waitress sa labas ng kanyang pribadong silid. Lubos niyang minamaliit ang talino at tapang nito.“Mr. Beaufort... anong nangyayari?” Ang manager ng restawran na kasama ni Alec ay napatitig sa kanya na nanginginig sa takot.“Gaano na siya katagal nagtatrabaho rito?” malamig na tanong ni Alec, ang kanyang tingin ay tila yelo na sumasakop sa lahat ng nasa paligid.“Isa... isang buwan.” Pautal na sagot ng manager.Isang buwan!Eksaktong tagal mula nang tumakas siya mula sa mansion.Hindi layunin ni Irina ang pagtakas—ang hangarin niya ay taasan ang pusta sa kanilang laban.Napakaliit ng mundong ito!“Hindi ko alam ang sinasabi mo, bitawan mo ako! Kung hindi, tatawag ako ng pulis,” pilit na sigaw ni Irina, nagpupumilit makawala sa matibay na hawa
Nasa likod ni Irina, sino pa nga ba kundi si Alec?Tinitigan siya ng lalaki nang may bahagyang ngiti sa labi. Ang malalim, mabagsik at banayad na tinig niya ay kasing-hapdi ng simoy ng hangin sa taglamig, ang bawat salitang binibigkas ay mistulang mahapdi sa pandinig.“Mom needs rest because of her illness. If you have any problems, why can't you come to me to solve them? Why do you have to bother Mom?”Nagtanghal si Irina ng hindi pagsasakatuparan ng mga salita, nanahimik.Hindi napigilan ng lalaki ang sarili, at mas pinilit siyang hawakan sa kamay nang mahigpit."Son, ayusin mong mabuti ang kasal ninyo ni Irina. Huwag mong pabayaan ang batang ‘yan." Ang tinig ni Amalia, mula sa likod, ay nagsasalita ng matinding utos."Don’t worry, mom," tugon ng lalaki habang pinipilit isara ang pinto ng kwarto.Hinatak siya ni Alec, malayo sa lahat ng tao.Pagdating nila sa dulo ng pasilyo, ang kanyang kabigha-bighaning mukha ay napalitan ng isang matigas, mabagsik na ekspresyon.Hinawakan ng lala
Habang pumuno ng tawanan ang buong kainan—ang mainit na ngiti ni Irina, ang maliliit na hagikhik ni Anri, at ang malakas na halakhak ni Greg—tahimik namang nakatayo si Alec sa pasilyo, tahimik na pinagmamasdan ang lahat.Sa unang pagkakataon sa maraming taon, ang bahay na dati’y malamig at walang sigla ay biglang nag-iba.Maliwanag.Mainit.Parang tahanan.Sanay siya sa katahimikan, sa isang bahay na walang kahit isang lingkod. Ngunit ngayon, para kay Irina at sa kanilang anak, kumuha siya ng mga propesyonal upang pamahalaan ang bahay. At sa isang banda, ang presensya ng ibang tao—ang tunog ng buhay—ay hindi na kasing bigat tulad ng inakala niya noon.Walang sabi-sabing lumabas siya mula sa study at naglakad papunta sa dining area.Nadatnan niya ang tatlo na magkakalapit, nakatutok ang mga mata sa telepono ni Greg habang pinagmamasdan ang kalunos-lunos na hitsura ni Zoey.Si Greg ang unang nakapansin sa kanya.Agad na natigilan ang kanyang tawa, at unti-unting nanigas ang kanyang mukh
Marahil dahil sa bugbog na natamo mula kay Sharon at sa mga sampal ni Don Pablo sa lumang bahay ng mga Beaufort, bahagyang malabo ang pananalita ni Zoey, tila namamaga ang kanyang dila.Hindi maiwasan ni Alec ang mapangiting hinagpis. Ganito na siya ka-grabe mabugbog, pero may lakas pa siyang humingi ng tawad.Habang nakikinig sa paghingi nito ng paumanhin, lumipat ang tingin niya kay Anri, na mahigpit na hawak ang kamay ni Irina. Nakangiti ito nang matalino at may kapilyuhan sa mata, sabik na lumabas mula sa aparador.Sa isang sulyap sa labas, napansin ni Alec na nasa silid-kainan na ang kanyang ina at lola.Naiinip na, matalim siyang nagsalita kay Zoey, "Kung may sasabihin ka, bilisan mo."Nanginig ang boses ni Zoey."Young Master... hindi lang po ako pinarusahan ng lolo ko sa mansyon niyo. Pag-uwi ko, muli niya akong dinisiplina. Pinaluhod niya ako sa isang labadora at pinagsisi sa mga nagawa ko. Alam kong nagkamali ako. Ipinapangako ko, hinding-hindi na ako makikipagsigawan o maki
Sandaling natulala si Greg, at sa tapat niya, parehong nagulat sina Marco at Irina.Hindi man lang nag-isip, agad na pumuwesto si Marco sa harap ni Irina, tila protektado siya mula kay Alec. May bahid ng kaba sa seryoso niyang ekspresyon habang tinititigan ang lalaki.“Alec… kung may problema ka, sa akin mo na lang ibunton. Huwag mong pahirapan si Irina. Sa huli, siya pa rin ang ina ng anak mo.”Saglit siyang tumigil, saka nag-aatubiling nagdagdag, “Kung may kailangan kang pagbayaran… ako na lang ang patayin mo o pagpilian mong pagpira-pirasuhin.”Hindi agad sumagot si Alec. Sa halip, mabilis niyang inalis ang kurbata at tinanggal ang unang ilang butones ng kanyang polo, inilantad ang matigas at bahagyang kayumangging balat sa ilalim.Malamig at walang emosyon ang kanyang boses. “Ano bang iniisip mo? Mainit sa loob ng sasakyan, kaya ko binuksan ang polo ko para lumamig.”Sandaling natigilan si Marco bago napansin ang pulang galos sa leeg ni Alec. Nagtataka niyang itinuro ito. “Uh… Ale
Hindi niya alam kung paano aliwin ang babaeng nakatayo sa harapan niya. Ang tanging naramdaman niya ay ang parehong lungkot na bumibigat sa kanyang dibdib.Sa sandaling iyon, nagsimulang pumatak ang ambon. Ilang segundo lang ang lumipas, lumakas na ang ulan.Awtomatikong tinaas ni Irina ang kanyang kamay upang takpan ang ulo niya, pero bago pa siya makagalaw nang tuluyan, hinila na siya ni Marco pabalik sa lobby sa unang palapag.Pagkapasok nila sa loob, agad na kinuha ni Marco ang kanyang telepono at tumawag.“Annie, pag baba mo, dalhin mo na rin ang mga dokumento pataas para sa akin.” Sandali lang—hindi ba dapat aakyat siya? Bakit bigla niyang ipinapadala sa iba ang mga dokumento?Makalipas ang ilang sandali, isang magandang babae na nakasuot ng eleganteng business suit at matataas na takong ang bumaba mula sa itaas. Inabot sa kanya ni Marco ang mga dokumento at sinabi, “Sabihin mo kay General Manager na hindi na ako aakyat. May aasikasuhin ako rito sa ibaba.”Ngumiti ang babae sa
Mas mukhang hinog at mas may taglay na pino at marangal na aura si Marco kumpara sa anim na taon na ang nakalipas. Naaalala pa rin ni Irina kung gaano ito nakatulong sa kanya noong tumakas siya mula sa South City. Kahit noong desperado niyang sinubukang pigilan ang kasal ni Alec mula sa kanyang mumunting inuupahang silid, si Marco ang isa sa mga naging sandigan niya.Ngayon, habang nakatingin siya rito, may bahagyang init sa kanyang tingin—mas malambing, mas nagpapasalamat.Pinagmasdan muna siya ni Marco bago nagsalita. “Irina, ayos ka lang ba? Narinig kong nahuli ka ni Alec... Matagal nang nagmamatyag ang pamilya ko sa'yo, pero alam kong kung gagalaw ako agad, lalo lang siyang magagalit. Kaya nanatili akong malayo. Pero ngayong nagkaroon ako ng pagkakataon, sabihin mo sa akin—talaga bang ayos ka lang? Mabuti ba ang pagtrato sa'yo ni Alec—”“Mabuti.” Dalawang salita lang. Wala nang iba.Isang maliit, hindi mabasang ngiti ang sumilay sa labi ni Irina.Kahit kailan, hindi siya naging ma
Natigilan si Irina sa tanong.Ano bang klaseng tanong 'yon?Walang kaabog-abog siyang sumagot, “Anong pulseras? Mga damit lang ang binigay mo sa akin nitong mga nakaraang araw, pero wala namang alahas.”Gusto ba siyang pagbintangan? Hindi siya kumuha ng kahit anong pulseras mula sa kanya.Bahagyang lumamig ang tono ni Alec. “Ang pulseras na ibinigay ko sa’yo anim na taon na ang nakalipas.”Natahimik si Irina.Anim na taon na ang nakalipas... bago siya umalis sa South City, iniwan niya ang pulseras sa tabi ng urn ni Amalia. Isang munting alay, isang sagisag ng sarili niya—isang bagay na maiiwan niya upang samahan si Amalia.Wala siyang ibang kayang ibigay.Maya-maya, mahinahon niyang sagot, “Kung hindi mo lang binanggit, baka tuluyan ko nang nakalimutan ‘yon. Ibinigay ko na ‘yon pabalik sa’yo anim na taon na ang nakakaraan, pero ayaw mong kunin. Sabi mo, gusto ng nanay mo na ako ang magsuot nun, na akin na ‘yon. Kaya bakit bigla mo na lang hinahanap ngayon?”Saglit na hindi nakapagsali
Had Don Pablo not mentioned the emerald green bracelet, Alec might have forgotten about it entirely. That bracelet—an heirloom from his mother—was invaluable, both in worth and sentiment.Don Pablo’s voice cut through the tension again."Alec, mapanlinlang ang babaeng iyon. Namumuhay siya sa anino, ginugulo ang lahat para sa sarili niyang kapakinabangan. Nakalimutan mo na ba kung paano niya sinira si Duke, si Zeus—ang batang panginoon ng mga Altamirano—at si Marco?"Hindi siya katulad ng ina mo.”"At sabihin mo sa akin, ang batang pinalaki ng isang babaeng tulad niya—maari bang lumaking maayos?"Alec let out a slow, deliberate smile."Nasa akin na ngayon ang anak ko. Ano ang kinalaman niyan sa ina niya?”"Don Pablo, lumalampas ka na sa linya.”"At pagdating sa pagpapalaki ng anak ko, hindi ko kailanman kailangan ng payo mula kaninuman. Siguro mas mabuting pagtuunan mo ng pansin ang pagdisiplina sa sarili mong apo—bago pa siya lalong mapahiya sa mga Beaufort!"With that, he rose to his
"Hmph! Napakabastos naman!"Ang unang nagsalita ay si Don Pablo. Ang kanyang matigas na tinig ay nagdulot ng pagkabigla sa lahat ng naroroon. Pati si Don Hugo, na nakaupo sa pinakatuktok ng silid, ay hindi naiwasang makaramdam ng bahagyang kahihiyan.Ngunit ang pagkakaibigan nina Don Hugo at Don Pablo ay mahigit limang dekada nang matibay. Higit pa roon, minsang iniligtas ni Don Pablo ang buhay ni Don Hugo noong nagsisimula pa lamang ito sa pulitika. Kaya kahit labis na mahal ni Don Hugo ang kanyang apong babae, kailangang magpakita pa rin siya ng paggalang kay Don Pablo.Bukod pa rito, ang gulong nangyari ngayon ay kagagawan mismo ng kanyang apo.Kahit lihim siyang natutuwa sa kapilyahan nito, hindi niya maaaring ipakita iyon. Kaya naman, sa seryosong tinig, sinabi niya, "Anri, hindi katanggap-tanggap ang inasal mo! Maliwanag na hindi ka naturuan ng iyong ina ng wastong asal. Huwag mong tularan ang mga naging pagkakamali niya!"Nakangunot ang noo ng matanda, at sa tindi ng kanyang aw
Nagulantang ang buong bulwagan sa matinding kaguluhan.Naghari ang pagkamangha at katahimikan habang ang mga bisita ay nanood, tuluyang nawindang sa nasasaksihan.Pati ang pinuno ng pamilya, si Alec, na nakaupo sa pinakamataas na posisyon, ay pansamantalang natulala.Matapang si Zoey—iyon ay alam ng lahat—pero may isa siyang kinatatakutan: si Alec. Ngunit ngayong kasama niya ang kanyang lolo, si Don Pablo, nadagdagan ang kanyang kumpiyansa. Hindi siya magpapatalo.At ngayong harap-harapan pa siyang niloko ni Sharon, hindi niya ito palalagpasin.Sa matinding galit, sinabunutan ni Zoey si Sharon nang buong puwersa. Napasigaw si Sharon sa sakit, ramdam ang paghapdi ng anit niya mula sa malakas na hatak. Sa desperasyon, inapakan niya nang ubos-lakas ang paa ni Zoey.CRACK!Tunog ng nabaling buto."AHHH!" Napasigaw si Zoey, napaluhod sa sahig.Pero sa halip na bitiwan si Sharon, lalo pa niyang hinatak ang buhok nito, nagngangalit ang mga ngipin. Pareho silang natumba, nagpagulong-gulong, n