Wala siyang malapitan. Hindi siya kailanman naging tipo ng taong nagtataas ng boses sa iba, pero isang linggo pa lang siya sa South City, pinagbabantaan na siya ni Zoey at pinagtatawanan ni Claire.Ano ba ang masama sa pagtawag sa kanya ng Irina?"Duke! Sampalin mo siya ng dalawang beses! Malakas! Hubarin mo sapatos mo at hampasin mo siya! Durugin mo ang mukha niya! Tingnan natin kung paano pa siya magbebenta ng katawan para bayaran si Mr. Beaufort pagkatapos nito! Isa ka bang lalaki?! Sinampal niya ang fiancée mo!"Tila wala sa sariling nagwawala si Claire, sinisigawan si Duke na parang baliw, wala nang pakialam kahit nasa pampublikong lugar sila.Dahil sa gulo niya, bumalik na paitaas ang elevator.Pero si Irina? Kalma lang siyang nakatayo roon, naghihintay na bumaba ulit ang elevator.Wala siyang pakialam kung totohanin ni Duke ang sinabi ni Claire—ni hindi niya pinag-isipan kung sasaktan siya nito o hindi.Ngunit sa gulat niya, imbes na siya ang saktan, biglang itinaas ni Duke ang
Biglang hinawakan ni Duke ang kamay ni Irina, puno ng pag-aasam ang kanyang tinig."Irina, pinapatawad mo na ako, hindi ba? Sa wakas, handa mo na akong patawarin?"Hindi kalayuan, hindi mapakali si Greg habang pinagmamasdan sila. Hindi niya kayang salubungin ang tingin ni Irina.Labis siyang nag-aalala para kay Duke."Mr. Evans, sigurado ka bang gusto mong isugal ang buhay mo nang ganito? Sa tingin mo ba, sapat na ang proteksyon ng lolo mo para iligtas ka? Kung gusto kang ipapatay ni Alec, wala nang makakapigil sa kanya! Bumitiw ka na habang may pagkakataon pa!"Samantala, nagpumiglas si Irina mula sa hawak ni Duke at umatras ng ilang hakbang. Tinitigan niya ito—hindi galit, hindi rin malamig—kundi isang matang puno ng pang-unawa at tahimik na paninindigan."Duke, bakit hindi mo maintindihan? Hindi tayo pareho. Ano man ang mangyari, nasa likod mo ang Evans Group. May mga magulang ka, mga lolo’t lola, isang tiyo—mga taong handang ipaglaban ka. Maging pinsan mo, parang isang payong na p
Lumabas si Duke ng gusali, balot ng alikabok ang kanyang mukha. Mabigat ang lungkot na bumalot sa kanya.Sa tuwing nakikita niya si Irina, pakiramdam niya’y tinutortyur siya—mas masakit pa kaysa sa kamatayan. Hindi na siya ang dating Irina mula anim na taon na ang nakalipas. Mas kalmado na siya, mas panatag, at may kakaibang karisma na lalong nagpapatunay kung gaano na siya kalayo sa nakaraan nila.Pero kahit anong pangungulila niya sa nakaraan, wala nang balikan. Tuluyan na niya itong nawala.At natalo siya kay Zeus.Ngunit sa unang pagkakataon, tinanggap niya ang kanyang pagkatalo.Si Zeus—na dati'y isa lamang sa mga tauhan niya—hindi kailanman sinadyang agawin si Irina sa kanya. Noong una, wala itong balak hadlangan siya.Pero nang tuluyan siyang mabihag ni Zeus, hindi na ito nagdalawang-isip. Sa huli, pinili niyang protektahan si Irina kahit kapalit ng sariling buhay.Isa sa kanila’y naglaro sa buhay ni Irina. Ang isa naman, isinugal ang sarili para mailigtas siya.Hindi na nakapa
Ibinaba ni Irina ang kanyang tingin, mahigpit na hawak ang mga dokumento. Inasahan na niyang maraming bagay ang maaaring mangyari, pero hindi ito. Nasa harap niya ang lahat ng detalye—ang unibersidad na pinasukan niya, ang kanyang degree, ang mga trabahong pinasukan niya matapos magtapos. Maging ang kanyang diploma, kumpleto pati ang isang lumang litrato niya—bata pa siya noon, inosente at puno ng pangarap.Dahan-dahan niyang itinaas ang tingin kay Alec, halatang naguguluhan at hindi makapaniwala. “Ikaw… kailan mo pa ito ginawa para sa akin?” Mahina ang boses niya, halos pabulong.Walang pagbabago sa ekspresyon ni Alec, at nang magsalita siya, matigas at matatag ang kanyang tono.“Ayokong makita ang ina ng anak ko na pakalat-kalat at nahihirapan maghanap ng trabaho dahil lang wala siyang tamang diploma.”Napakagat-labi si Irina, dama ang bigat ng kanyang mga salita. “Salamat.” Hindi man mahaba, ramdam sa tinig niya ang taos-pusong pagpapasalamat.Walang isinagot si Alec, at ang katah
Matapos tumawa, excited na tumingala si Anri at nagtanong, "Mama, Papa, bukas Linggo na! Pwede ba tayong lumabas at maglaro nang sabay-sabay?"Saglit na nag-alinlangan si Irina. Hindi ako ang may desisyon niyan.Marahang hinaplos niya ang buhok ng anak at maingat na sinabi, "Anri, anak, maging mabait ka, ha? Abala ang daddy mo sa trabaho. Kung gusto mong lumabas at maglaro, si mama na lang ang sasama sa’yo."Pero hindi natuwa si Anri sa sagot na ‘yon. Napangiwi siya at agad na tumingin kay Alec, umaasang iba ang magiging sagot nito.Sakto namang tumunog ang cellphone ni Alec. Kinuha niya ito at sinagot, "Hello?"Mula sa kabilang linya, narinig niya ang malalim at awtoritatibong tinig ni Don Hugo, ang patriarka ng pamilya."Alec! Bukas ay Linggo. Panahon na para dalhin mo rito ang apo ko sa lumang bahay! Dapat makita namin siya!"Walang emosyon sa boses ni Alec nang sumagot, "Mm."Biglang naging masigla ang matanda. "Ayos! Anong oras kayo darating? Ipapahanda ko ang lahat ng paborito n
Tiningnan ni Irina si Alec nang may pagtataka. “Bakit? Plano mo bang dalhin ako roon para kilalanin nila ako?”Mahinang tumawa siya, kalmado ang ekspresyon. “Hindi ko inaasahang magkakaroon ako ng ganoong karangalan. Kung pupunta ako roon, baka mapahiya lang ako. Mas mabuti pang huwag na lang.”Wala sa kanyang tono ang pang-aalipusta sa sarili o kayabangan, ngunit sandaling napatahimik si Alec.Awtomatikong hinawakan niya ang kamay ni Irina ngunit agad din itong binitiwan. Sinamantala ni Irina ang pagkakataon at mabilis na lumayo, bumalik sa kanyang silid.Ang Ancestral Home ng Pamilya BeaufortDalawang beses na siyang nakapunta roon.Una, noong bagong labas siya ng kulungan—dinala siya roon ni Alec. Pangalawa, sa bisperas ng kanyang pagtakas mula sa Nancheng, nang ipatawag siya ni Don Hugo. Sa pagkakataong iyon, matinding kahihiyan ang naranasan niya.Ayaw na niyang bumalik sa bahay na iyon kailanman.Ang tanging nais niya ngayon ay makahanap ng trabaho at muling makabangon.Matapos
Ang pagkakahawig ng mag-ama ay hindi maitatanggi.Si Alec ay nakatayo nang tuwid, ang kanyang matikas na kasuotan ay perpektong tinahi para sa kanya, na nagbibigay sa kanya ng isang aura ng malamig at hindi matitinag na awtoridad. Samantalang ang batang babae sa kanyang tabi ay nakasuot ng pulang damit—masigla, mapang-akit, at kapansin-pansin.Sa unang tingin, para lamang siyang isang kaibig-ibig na bata, na bahagyang umaabot sa tuhod ng kanyang ama. Ngunit kung titingnan nang mas malapitan, makikita ang kanyang pagmamalaki—ang bahagyang pag-angat ng kanyang maliit na baba, ang titig niyang puno ng panunuya, na para bang minamaliit niya ang buong mundo.Magkahawak-kamay, dahan-dahan silang pumasok sa bulwagan. Ang kanilang presensya pa lamang ay sapat na upang bumalot ng katahimikan ang buong silid, at isang alon ng pagkabigla ang kumalat sa mga panauhin.Kahapon lang, mismong si Don Hugo ang tumawag sa bawat panauhin, inanyayahan silang dumalo sa isang piging sa mansyon ng Beaufort.
"Anong… anong sinabi mo?" Agad nagbago ang ekspresyon ng babae.Si Anri ay napangiwi, hawak ang ilong habang nakatingin nang may lantad na pag-ayaw sa babae sa harapan niya. Wala talaga siyang gusto sa babaeng ito.Bakit? Dahil matagal nang nakatitig ang babaeng ito sa mabahong kontrabida!Oo nga, amoy panis na pawis ang kontrabida, pero kahit gaano pa siya kabaho, siya pa rin ang pagmamay-ari ng kanyang ina! Walang ibang babaeng may karapatang lumapit o tumingin man lang sa kanya.Mabigat ang loob ni Anri."Ikaw… ang baho mo! Layuan mo kami ng daddy ko!" matapang niyang sabi. "Kapag lumapit ka, maaamoy ka rin namin, tapos pag-uwi ng daddy ko, papaluhurin kami pareho ni Mama bilang parusa! Sa bahay, takot na takot kami ni daddy kay Mama."Dumilim ang mukha ng babae. "Ikaw—"Nagngingitngit siya sa galit! Gusto niyang sumagot pero hindi siya makapagsalita.Ang babaeng ito ay isang malayong pamangkin mula sa mga Villacosta. Hindi kalakihan ang kanilang lahi, at bihira ang mga pamangkin.
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"