"Wow! Ang ganda mo, Mama!"Mula sa likuran ni Alec, napasinghap si Anri sa tuwa, sabay palakpak ng maliliit niyang kamay."Ikaw na yata ang pinakamagandang mama sa buong mundo!" bulalas niya nang may paghanga, kumikislap ang mga mata habang patakbong lumapit kay Irina. "Mama, sino bumili ng damit mo? Ang ganda-ganda!"Sandaling natigilan si Irina. Paano niya iyon sasagutin?Saglit siyang tumingin kay Alec, ngunit nang magtagpo ang kanilang mga mata, agad niyang ibinaba ang paningin. Ang totoo, hindi niya kayang itanggi—Sukat na sukat sa kanya ang damit. Ang istilo, ang laki, kahit ang panloob na suot niya—lahat perpekto.Ayaw man niyang aminin, pero… kilalang-kilala siya nito. Sobra."Ikaw, masamang tao! Ikaw ba ang bumili ng damit para kay Mama?" biglang tanong ni Anri kay Alec, nakapamewang na parang munting imbestigador.Ni hindi pa nga nakakapagsalita nang maayos si Irina, pero agad nang nahulaan ng anak niya ang totoo. Matalino. Sobrang talino. Walang duda, namana niya ito rito.
Pinapakain talaga siya nito ng lugaw?Sandaling natigilan si Irina, hindi agad makapag-react. Bago pa niya lubusang maunawaan ang nangyayari, idinikit na ni Alec ang isang maliit na kutsara ng lugaw sa kanyang labi. Wala siyang magawa kundi lunukin ito.Sakto lang ang init ng lugaw—hindi masyadong mainit, hindi rin malamig. Magaan sa panlasa pero malasa. Malambot at makinis ang hiwa ng isda, parang natutunaw sa kanyang dila.Habang dumadaloy ang init ng pagkain sa kanyang sikmura, isang uri ng kaaliwan ang bumalot sa kanya. Sa isang iglap, pakiramdam ni Irina na para silang isang tunay na magkasintahan—dalawang taong matagal nang magkasama, natural na nag-aaruga sa isa't isa.Napangiti siya nang bahagya sa isiping iyon.Ngunit agad ding naglaho ang init sa kanyang dibdib nang mapansin niyang nagtaas ng kilay ang lalaki, saka siya sinamaan ng tingin. Inabot nito ang kanyang payat na braso, marahang pinisil bago malamig na nagsalita."Buto't balat ka. Wala man lang kahit konting laman.
Maya-maya lang, napansin ni Irina na may kakaiba. Matigas ang katawan ng lalaki, hindi pantay ang paghinga, at mainit ang balat—hindi sa paraang nakasanayan niya, kundi parang may lagnat.Mabilis na lumitaw ang pag-aalala sa kanyang mga mata. “Ikaw… anong nangyayari sa’yo?” tanong niya, kinakabahan."‘Wag kang gumalaw," utos nito, may bahid ng pagpipigil sa tinig.Kumunot ang noo ni Irina. "May sakit ka ba? Nilalagnat ka ba? Tatawag ako ng doktor! Hindi kita kayang buhatin mag-isa—"Bigla siyang napatigil. Hindi sumagot si Alec.Sa halip, isang iglap lang, sinipa niya ang kumot palayo, tumayo mula sa kama, at walang anumang saplot na dumaan mismo sa harap niya.Natulala si Irina.Agad na namula ang kanyang mukha.Wala man lang itong alinlangan nang kunin ang tsinelas at isuot iyon—na para bang walang ibang tao sa silid.At parang naramdaman nito ang reaksyon niya, kaya lumingon ito, may bahagyang pangisi sa labi.“Hindi mo pa ba ‘yan nakikita dati?”Lalong uminit ang kanyang mga pisng
Nanatiling malamig ang ekspresyon ni Alec habang nagsalita."Oo. Si Anri man ay bihag ko, pero hindi ko siya maaaring itabi sa akin araw-araw. Inaasahan mo bang itigil ko ang buong buhay ko para lang alagaan ang anak mo? Kaya mo ba akong bayaran para doon?"Napipi si Irina, mahigpit na pinagdikit ang kanyang mga labi."Kaya papasok siya sa kindergarten," dugtong ni Alec, malamig ang boses. "At ang matrikula niya? Ibabawas iyon sa utang mo sa akin. Kapag nabayaran mo na, malaya na kayong mag-ina."Sa likuran nila, halos hindi mapigilan ni Greg ang matawa. Ilang beses na siyang muntik mapasubsob sa kakapigil ng kanyang tawa, pero nagawa niyang magpakatatag.Dahil siya lang ang nakakaalam ng totoo.Sa loob ng anim na taon, walang tigil na hinanap ni Alec si Irina. Hindi siya natulog nang maayos, hindi siya tumigil, sinuyod niya ang bawat sulok ng bansa, sumusunod sa kahit anong bahid ng bakas niya.Para kay Irina, binalewala niya ang kasunduan ng kanilang pamilya at tinapos ang kasal nil
Si Anri ay isang matalim na bata—mabilis matuto at mas mabilis kumilos.Nung nasa kindergarten siya, kapag may naglakas-loob na magsalita ng masama tungkol sa kanyang ina, agad niya itong kakasuhan at pipilitin silang umatras.Ngunit sa pagkakataong ito, pagkatapos ng isa na namang laban, hindi naging ayon sa inaasahan ang lahat. Hindi lang inaway ng guro ang kanyang ina, kundi kinailangan pa nilang magbayad ng malaking multa.Nag-isip sandali si Anri, saka tumingin kay Greg at seryosong nagsabi, "Tito Greg, wag mo na akong tawaging 'little princess.' Hindi ko gusto. Dapat 'little bastard' na lang ang tawag mo sa'kin. Kung madalas ko itong marinig, siguro masasanay ako... at hindi na ako mangbubugbog."Sabi niya ito ng may inosenteng tono, walang kahit kaunting masamang intensyon. Ngunit biglang lumamig ang buong kwarto. Tumaas ang kilay ni Alec at nagmukhang seryoso si Greg.Ibinaling ni Irina ang kanyang ulo pababa, at naramdaman ang kalungkutan. Matapos ang mahabang katahimikan, si
Sinabi ni Irina sa sarili na wala nang halaga.Basta’t makakapag-aral ang anak at mamumuhay ng normal, wala nang ibang mahalaga. Sa pag-iisip na iyon, nakaramdam siya ng kakaibang ginhawa.Pagkaalis ni Alec, nahiga siya sa malawak niyang kama, umikot-ikot ng walang pakialam, nagpapahinga ng parang pusa. Minsan nakahiga, minsan baluktot sa tagiliran.Nang mapagod sa pagpapalipas ng oras, tumayo siya at nagdesisyong maligo. Pagpasok sa banyo, napatigil siya ng sandali.Ang bathtub niya ay sobrang laki. Mas marangya pa kaysa sa anumang nakita niya, mas advanced pa kaysa sa mga nasa mamahaling spa. Hindi lang ito basta bathtub; para na itong personal na hot spring.Habang nilulubog ang katawan sa mainit na tubig, huminga siya ng malalim, naramdaman ang malumanay na pagbuga ng init mula sa ilalim na parang minamasahe ang kanyang balat.Ang pagrerelaks ay dumaloy hanggang sa mga buto niya. Pumikit siya, at sumuko sa tahimik na luho. Ang hindi niya alam—ang hindi niya kayang malaman—ay nasa
Ang kagandahan na nasa harap niya ay lumampas sa lahat ng kanyang inaasahan.Si Irina, na palaging malamig at detached, ay hindi kailanman nagpakita ng ganitong kaswal at relaxed na itsura. Nandiyan na siya ngumiti sa mga pagkakataong kasama ang kanyang ina—isang matamis at inosenteng ngiti, tulad ng ngiti ng isang high school na babae.Ngunit ito… iba. Malaon niyang tinitigan siya—mabagal, parang isang malumanay na alindog na may seduktibong alon na parehong nakakagulat at mahirap tanggihan.Napatigil si Alec, isang saglit na nagulat."Sa tingin mo, maganda ba?" tanong ni Irina sa isang magaan at walang pakialam na tono.Mula pagkabata hanggang sa pagdadalaga, hindi niya kailanman inisip na ang kanyang kagandahan ay magiging bagay na dapat hangaan o gamitin para sa kapakinabangan ng iba. Hindi pumasok sa kanyang isipan iyon, kahit na pagkatapos ng dalawang taon sa kulungan.Nanatili siyang determinado, nag-aaral ng disenyo ng arkitektura kay Amalia, nangarap na balang araw ay makalab
Narinig ni Irina na pumayag si Alec, kaya't napabuntong-hininga siya nang malumanay. Sa wakas, hindi na niya kailangang magsukat ng mga damit. Nakakapagod mag-try-on ng mga outfits, lalo na kapag hindi para sa sarili kundi para mapasaya ang iba—lalo siyang napapagod.“Pagod ka ba?” tanong ni Alec.Tahimik na sumagot si Irina, “Wala namang problema.”Itinaas ni Alec ang kanyang tingin at tumingin sa pangunahing saleslady. “Pakipack lahat ng pinili ko.”Nakangiti ang saleslady nang labis. “Siyempre, Mr. Beaufort! Sandali lang po.”Tumingin si Alec kay Irina. “Gusto mo ba yung mga style?”Inilihim niyang pinili ang bawat isa, kung eleganteng estilo man o simple, para magkasya sa malamig at distansyang personalidad ni Irina.Bumaba ang ulo ni Irina ng bahagya. “Wala namang anuman.”Nagkibit-balikat si Alec. Idinagdag pa ni Irina nang magaan.“May isa ka nang binili para sa akin. Hindi ba’t sayang kung bibili ka pa ng marami?” Ang tunay niyang alalahanin ay kung inaasahan niyang bayaran ni
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"