Agad na naintindihan ni Irina.Si Amalia pala ang nag-ayos ng lahat ng ito.Ilang araw lang ang nakalipas, nang mangako si Amalia na magbibigay siya ng espesyal na surpresa, at ngayon, ramdam ni Irina ang init ng kagalakan sa kanyang dibdib.Kahit anong trato ni Alec sa kanya, si Amalia lang ang tanging pinagmumulan ng aliw sa kanyang buhay. Sa natitirang dalawang buwan na lang ng kanyang buhay, ang kaligayahan ni Amalia ang naging pangunahing layunin ni Irina. Para sa kanya, determinado si Irina na makipagtulungan kay Alec at gampanan ang kanyang papel nang perpekto.“Salamat, Ma. Masaya ako sa sorpresa na ito,” sabi ni Irina, inangat ang laylayan ng kanyang wedding dress at nagbigay ng malumanay na ngiti. “Tingnan mo, ito ang wedding dress na inihanda ni Alec para sa akin. Ang ganda, di ba?”Tiningnan ni Amalia ang buong katawan ni Irina, tinitingnan ang bawat detalye, at unti-unting napuno ng luha ang kanyang mga mata.“Irina, hindi ko inakala na ganito ka kaganda. Ang ganda mo tala
Ang lalaki sa kabilang linya ng telepono, si Henry, ay kilala bilang isa sa mga wanted criminal sa kanilang lugar. Siya ang nasa likod ng lahat ng problema na nagpapalayo sa reputasyon ni Irina bago at pagkatapos ng kanyang pagkakakulong. Ang mga Jin ay nakipagtulungan kay Henry nang hindi bababa sa isang pagkakataon. Pero ngayon, nagdesisyon si Zoey na tapusin na ito. Noong una, bago ang kanyang kasal kay Alec, hindi balak ng pamilya nila na tanggalin si Irina. Una, nag-aalangan silang magdulot ng malaking gulo na maaaring makasira sa kasal. Pangalawa, si Zoey ay matagal nang nagnanais na harapin si Irina at sabihin sa kanya nang personal na ang bawat bahagi ng kanyang kaligayahan ay nakatayo sa paghihirap ni Irina. Gusto niyang makita ang paghihinagpis sa mata ni Irina—gusto niyang magalit ito hanggang sa mamatay. Ngunit ngayon, hindi na inintindi ni Zoey ang pagiging maingat. Ang gusto na lang niya, mamatay na si Irina. Agad-agad. Sa telepono, hindi nag-aksaya ng oras si Henr
Paano siya napunta sa kwarto niya?Isang kislap ng malamig na galit ang sumiksik sa mga mata ni Alec.Katatapos lang nilang magdaos ng kasal ni Irina nang tumawag si Don Hugo, ang patriyarka ng pamilya Beaufort, para magpatawag ng isang agarang pulong.Sa edad na 96, matagal nang huminto si Don Hugo sa pagiging pinuno ng pamilya, iniwan ang kapangyarihan halos 40 taon na ang nakalipas. Ngunit hindi pa rin kumukupas ang kanyang impluwensya—para na siyang isang emperador, ang kanyang salita ay may ganap na awtoridad pa rin.Isang buwan na ang nakalipas, nang kunin ni Alec ang ganap na kontrol sa Beaufort Group at alisin ang mga nakatagong banta, nagbigay sa kanya ang matandang panginoon ng isang utos.“Alec,” Don Hugo had said, his tone a mix of coercion and pleading, “now that all the obstacles have been dealt with, there’s no need to take any more lives. Promise me this, and I will never interfere in your affairs again.”Alec had agreed with a grim expression. “Alright.”Sa loob ng da
"Makinig kang mabuti!" sabi ng lalaki sa malamig at nakakatakot na tono. "Kapag pumasok ka ulit sa kwarto ko nang patago, papatayin kita!"Napatigil si Irina, nanlaki ang mga mata na parang takot na usa na nawalan ng direksyon. Kumakabog ang kanyang dibdib habang mabilis siyang tumango, halatang kinakabahan.Walang ibang sinabi ang lalaki. Tahimik siyang bumaling, kinuha ang isang emerald green na pulseras mula sa tabi ng kanyang kama, at walang kahirap-hirap na binuhat si Irina. Dinala niya ito pabalik sa kwarto nito, at maingat na ibinaba. Sinuot niya ulit ang pulseras sa braso nito. "Suotin mo ito bukas kapag bumisita ka kay mom. Mapapasaya siya niyan.""Na...naiintindihan ko," pautal na sagot ni Irina, halos pabulong ang boses, nanginginig pa. Tinitigan siya ng lalaki sa huling pagkakataon bago tumalikod at lumabas ng kwarto.Pagkasara ng pinto, agad na ni-lock ni Irina ang pinto, sumandal dito, at dahan-dahang dumulas pababa sa sahig. Parang biglang nawala ang lakas ng kanyang m
Habang tinitingnan ni Irina si Zoey nang may malamig na ngiti, lalong lumalim ang kanyang pang-iinsulto. Ang kanyang mukha, bagamat may mga marka ng pag-abuso, ay naglalabas ng tapang at pagtutol."Anong pakialam ko kung malaman ko?" tahimik at halos nang-iinsulto ang boses ni Irina. "At anong pakialam ko kung hindi ko malaman? Hindi ako natatakot sa mga palabas mo."Nag-iba ang anyo ni Zoey dahil sa galit, at mabilis na binagsak muli ang kamay nito sa pisngi ni Irina."Ang kapal ng mukha mo!" dumagundong ang sigaw ni Zoey. "Akala ko ba matalino ka? Pero bago ka mamatay, sisiguraduhin kong maintindihan mo ang lahat—gagawin kitang multo na may alam na katotohanan!"Lumalakas ang boses ni Zoey, halos malutong sa galit habang nagpapatuloy sa pag-rant."Alam mo ba kung bakit ka iniwan sa pamilya ko nang walong taon? Bakit kami ng nanay ko galit na galit sa iyo? Akala mo ba dahil lang ba nangingialam ka sa pagkain, damit, at tirahan namin? Hindi mo ba naisip na baka may ibang dahilan?"Sa
Si Irina ay sobrang takot kaya napakapit siya sa leeg ni Alec, nanginginig ang buong katawan. Alam niyang malupit si Alec, pero iba pala talaga ang makita ito nang harap-harapan. Ngayon lang niya lubos na naintindihan kung gaano siya kabagsik.Pero kahit ganoon, wala siyang awa para sa mga taong iyon. Deserve nila iyon. Lalo na’t muntikan na siyang mapahirapan at mapatay ni Zoey.Dahan-dahang itinaas ni Irina ang ulo niya, nakasandal pa rin sa balikat ni Alec, at malaki ang mga mata niyang inosenteng nakatingin kay Zoey.Kalaunan, dinala si Irina sa ospital. Matapos siyang suriin, sinabi ng doktor, “May konting pasa lang sa malambot na tisyu—wala namang malala.”Napabuntong-hininga si Irina, hindi niya namalayang kanina pa siya pigil ng hininga. Unti-unting nawala ang takot na bumalot sa kanya, pero hindi pa rin siya mapakali. Ilang araw siyang binihag—ano kaya ang nangyari kay Amalia sa mga panahong iyon?“Mr. Beaufort, salamat sa pagliligtas sa akin,” sabi niya, tapat ang pasasalama
“Ma, pasensya na,” bulong ni Irina, ang mga luha niya ay bumagsak sa gilid ng kumot ni Amalia. Paos ang boses mula sa sobrang pag-iyak. “Bagong pasok lang ako sa trabaho, at kailangan kong sundin ang mga plano ng boss ko. Pinadala niya ako sa isang business trip ng ilang araw, kaya hindi kita agad naabisuhan.”“Kasalanan ko,” mahina ang sagot ni Amalia, ang mata ay dumaan sa mga tubo na nakakabit pa sa kanyang katawan. Nagawang magbigay ng isang mapait na ngiti. “Laging lumalala ang kalusugan ko. Minsan, naiisip ko kung muling magbubukas pa ang mga mata ko kapag pumikit ako...”“Ma, huwag mong sabihin ‘yan!” Nabasag ang boses ni Irina habang niyayakap siya. “Ayokong iwan mo ako. Kung aalis ka, sobrang lungkot ko. Wala na akong ibang pamilya sa mundong ito.” Lumuha siya ng walang tigil habang humihikbi sa balikat ni Amalia.Noong araw na iyon, bagong salba at pa rin gulat na gulat, hindi na bumalik si Irina sa bahay. Sa halip, nanatili siya sa tabi ni Amalia, inaalagaan siya ng buong p
"Is it raining?" Alec stepped onto the balcony and glanced outside.Tunay nga, bumubuhos ang ulan. Nang tiningnan ni Alec ang ibaba, nakita niyang may isang babaeng nakaluhod sa ulan, nakatingala at diretsong nakatingin sa kanya. Kumuha siya ng payong at mabilis na bumaba.“Alec… A-Alec... talagang bumaba ka para makita ako."Ang mga labi ni Zoey ay maputla at nanginginig dahil sa lamig. Gumapang siya patungo sa kanya, mahigpit na kumapit sa kanyang mga binti."Pakiusap, Alec, pakinggan mo lang ako. Kung pagkatapos mong pakinggan ako, gusto mo pa rin akong patayin, tatanggapin ko. Ang hiling ko lang ay isang pagkakataon para ipagtanggol ang sarili ko."Tinitigan ni Alec si Zoey, ang mukha niya ay puno ng galit at pagkayamot. Halos patayin na niya ito ng sipa noong nakaraang araw. Ang tanging dahilan kung bakit hindi niya ginawa ay dahil sa sakripisyo ni Zoey—pinigil niya ang sarili upang iligtas siya gamit ang kanyang katawan. Dahil sa ginawa niyang iyon, nakontrol niya ang Beaufort
Nakatayo si Alec sa harap niya, ang ekspresyon niya ay seryoso. Ang kanyang bronze na kutis ay naglalabas ng raw na lakas panlalaki, ngunit ang kanyang mukha ay naglalaman ng isang hindi maikakailang kalungkutan—tahimik, at pinipigilang ipakita.Ngunit sa kabila nito, ang kanyang mga emosyon ay nanatiling nakatago.Ang kanyang pagod at malungkot na mga mata ay nakatagpo ng mga mata ni Irina, ngunit wala siyang sinabi, ang kanyang titig ay matatag at hindi mababasa.Hindi kayang malaman ni Irina kung ano ang nasa isipan niya.Palaging ipinagmamalaki ni Irina ang pagiging kalmado at tapat sa sarili, ngunit sa harap ni Alec, pakiramdam niya'y isang piraso lang siya ng papel na malinaw—wala ni isang lihim na hindi makikita.Kahit ngayon, bagamat ang kondisyon ng kanyang ina ay patuloy na lumalala, hindi ipinakita ni Alec ang kanyang kalungkutan. Walang luha, tanging tahimik na kalungkutan ang nakabaon sa kanyang puso, itinatago at hindi ipinapakita.Sa labas, siya ay nakasuot pa rin ng po
Ayaw na ni Irina mag-aksaya ng salita sa kahit sino.Ang tanging layunin niya ay makita si Amalia at tiyakin ang kalagayan nito sa lalong madaling panahon.Nabobor si Claire, kaya sumunod na lang kay Don Pablo papasok. Ilang saglit pa, dumating si Marco, bagong parking lang ng sasakyan. Matagal na rin mula nang huli niyang makita si Irina, hindi pa mula nang ikulong siya ng matanda sa bahay at ipagbawal siyang makipagkita sa kanya. Nang magtama ang kanilang mga mata, parang tinamaan si Marco ng alon ng magkahalong emosyon.Hindi niya maiwasang makaramdam ng awa para sa kanya."Paano... ka ba napunta sa ganito?" tanong niya, ang boses puno ng tunay na malasakit.Mabilis na sumagot si Irina, matalim at malamig. "Mr. Allegre, kung ayaw mong ipatawag ko ang pulis, mas mabuti pang lumayo ka sa akin."Napaatras si Marco, naguguluhan. Pagkatapos ng ilang sandali, nagsalita siya muli, mas taos-puso ngayon"Alam kong galit ka, at hindi kita sinisisi. Pag natapos na ang isyu kay Mrs. Beaufort,
Agad na tumuwid si Irina. Nang makita kung sino ang nabangga niya, agad nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha.“Pasensya na,” sabi niya nang malamig.Tinutok ng matandang lalaki mula sa mga Allegre ang tingin sa kanya ng may paghamak, tapos ay hinarangan ang daraanan niya at nagtawanan.“Noong huling nakita kita, puno ka ng mura at makapal na makeup. Ngayon, para kang multo, marumi at wasak. Sino ka ba?”Wala nang panahon si Irina para makipag-usap pa sa matanda. Sa panlabas, mukhang seryoso at mabait siya, pero sa totoo lang, ang trato nito sa kanya ay malupit. Hindi na siya umimik at nilampasan ang matanda upang magpatuloy sa paglalakad. Pero iniangat ng matanda ang kanyang baston at muling hinarangan siya.“Ano ba ang gusto mo?” tanong ni Irina ng malamig.“Sagutin mo ang tanong ko!” sigaw niya, ang tono'y puno ng utos kahit pa nagkunwaring magalang.Hinaplos ni Irina ang kanyang mga kamao, pinipigilan ang galit. “Pasensya na, sir, pero kilala ko ba kayo?”“Hindi ba't ikaw ang as
Habang naglalakad palayo si Irina, naramdaman niyang malalim ang kabiguan sa sarili. Hindi niya maiwasang isipin na kung alam niya kung saan hahantong ang lahat ng ito, hindi na sana niya inisip pang mag-order ng cigarette holder. Pinabili pa niya ito sa ibang tao, at kahit na hirap siya sa pera, gumastos pa siya ng mahigit tatlong daang yuan para dito.Ngunit ngayon, hindi pa man dumarating ang cigarette holder, itinapon na siya ni Alec. Nakakahiya kung isipin. Inisip ni Irina na baka tinitigan lang siya ni Alec ng may pagdududa habang hawak ang cigarette holder, at baka itinapon pa ito sa balkonahe nang may pangungutya.Namumula ang kanyang mukha sa hiya habang binabalikan ang mga bagay na ginawa niya. Sa totoo lang, ang nais lang niya ay ipakita ang pasasalamat—pasasalamat sa mga magagandang damit at sa mahal na computer na ibinigay ni Alec. Ngunit ngayon, ang tanging nararamdaman niya ay pagkahulog sa sarili, na tila isang tanga at pabigat sa kanyang mga desisyon.Bumalik si Irina
Mr. Beaufort,Marami po akong natanggap mula sa inyo—mga magagandang damit na hindi ko akalain na madadala ko, at isang mahal na laptop na hindi ko yata kayang bilhin sa buong buhay ko. Labis po akong naaapektuhan at hindi ko alam kung paano ko kayo pasasalamatan nang buo at mula sa puso ko.Gusto ko po sanang magbigay ng kapalit, pero wala naman akong malaking pera.Kahit na may pera ako, hindi ko alam kung anong klaseng bagay ang pipiliin ko para sa inyo, dahil hindi ko po alam ang mga paborito ninyo. Baka po ang halaga ng inyong suit ay nasa libo-libo, higit pa kaysa sa aking sahod sa isang taon. Kaya’t naisip ko po na magbigay na lang ng maliit na bagay—isang bagay na hindi naman siguro ganoon kahalaga, pero sana ay magustuhan ninyo kahit konti.Inisip ko po ang kulay at disenyo ng cigarette holder na ito, at sa tingin ko po ay bagay ito sa isang matandang lalaki na tulad ninyo—makapangyarihan at may kalaliman.Hindi ko po alam kung magugustuhan ninyo ito, ngunit sana po ay magust
Pagkalabas ni Alec mula sa kwarto ng kanyang ina, mabilis niyang tinahak ang direksyon patungo sa kanyang sasakyan, ang bawat hakbang ay matatag at may layunin. Sa loob ng ilang sandali, nahabol niya si Irina. Ngunit, kahit hindi man lang siya nilingon, dumaan siya kay Irina at patuloy na naglakad patungo sa kanyang sasakyan, ang ekspresyon niya'y malamig at malayo.Si Alec ay isang lalaking lubos na makatarungan. Pinapahalagahan niya lamang ang mga bagay na kaya niyang makita ng kanyang mga mata at marinig ng kanyang mga tenga. Ang kanyang mga nakaraang karanasan ay nagbigay sa kanya ng malaking pag-iingat at hindi matitinag na paghusga.Alam niya na itinulak ni Irina si Zoey at nagsalita ng walang pag-iisip sa harap nito, pati na rin ang pagbabanta sa pamilya Jin. Ang mga bagay na ito ay patuloy na naglalaro sa kanyang isipan, at hindi niya kayang hayaan ang kanyang mga personal na emosyon na magtakda ng kanyang mga desisyon.Samantala, si Irina naman ay hindi nilingon si Alec. Nagp
Mahigpit na hinawakan ni Amalia ang kamay ni Irina, agad na pumatak ang mga luha mula sa kanyang mga mata at nagsalita, "Irina, nandiyan ka na ba talaga?""Ma..." Tumulo ang mga luha ni Irina, damang-dama ang bigat ng kanyang konsensya."Pasensya na, Ma. May kailangan lang akong gawin, kaya nahuli ako."Umalis siya sa site ng construction, nakipag-usap kay Nicholas sa bus stop, at dahil nabigla, naglakad pa siya ng isang stop bago sumakay ng bus mula sa susunod na hintuan. Dahil sa lahat ng iyon, dumating siya upang dalawin si Amalia na mas huli pa kaysa sa plano niya.Alam ni Irina kung gaano na kaseryoso ang kalagayan ng kanyang ina, at wala siyang ibang nais kundi manatili sa tabi nito. Pero hindi niya kayang mawalan ng trabaho. Kahit na mahirap at nakakapagod, ito pa rin ang kanyang kabuhayan.Bilang isang babae na bagong nakalabas mula sa kulungan, hirap na hirap siya maghanap ng trabaho. Hindi niya kayang isakripisyo iyon.Patuloy niyang inaamin ang kanyang pagkukulang, paulit-u
Sinunod ni Zoey ang utos ng kanyang ina at pinatay ang kanyang telepono buong hapon."Zoey, bumaba ka na at maghintay ng tawag mula kay Mr. Beaufort. Tatawagan ka niya mamaya," sabi ni Cassandra na may ngiti, tinitingnan ang anak."Mom, talaga palang epektibo ang paraan mo," sagot ni Zoey, habang ngumiti kay Cassandra.Magkasama silang bumaba, ngunit si Nicholas na nakaupo sa mesa ay may seryosong ekspresyon."Dad, anong nangyayari?" tanong ni Zoey, habang nakakunot ang noo, tinitingnan ang ama.Nagalit si Nicholas at bulyaw, "Anong nangyayari? Anong nangyayari? At ikaw pa, masaya ka pa! Ngayon na ang Young Master Beaufort ay ganito ka-interesado sa'yo, ang kalusugan ng ina niya ay lalo pang lumalala. Papalapit na ang araw ng kasal ninyo, pero ano na ang tungkol sa anak na dinadala mo?""Kanino anak 'yan? Mahigit dalawang buwan ka nang buntis, at ang nanay mo at ako, hindi pa namin alam kung kanino 'yan!" sigaw ni Nicholas, puno ng galit.Nataranta si Zoey at dumikit kay Cassandra, an
Hindi nawala ang curiosity ni Nicholas habang nakatingin siya kay Cassandra."Anong plano mo?" tanong niya, ang boses ay puno ng tensyon.Sumikò ang isang matamis na ngiti sa mukha ni Cassandra, parang nagdiriwang ng tagumpay. Ang mga mata niya kumikislap ng poot habang binibigkas niya ang bawat salita, tinatamasa ang bawat sagot."Tagumpay ito para sa atin. Ang batang nasa tiyan ni Zoey ay nagbago ng lahat, nagdulot ng gulo. Ngayon, sigurado akong matitikman ni Irina ang sarili niyang gamot, lalo na kay Alec."Huminto siya saglit, binigyan ng timbang ang bawat salitang binitiwan bago nagpatuloy, "Pero kung gagamitin natin si Alec para tapusin si Irina, kailangan nating magdagdag ng panggatong sa apoy."Nag-atubili si Nicholas, parang may kaunting takot sa kanyang boses. "Kailangan ba talaga natin magpunta sa ganung kalalim? Para tuluyang mawala siya?"Nagningning ang galit sa mga mata ni Cassandra habang tinitigan siya."Nag-aalala ka pa ba para kay Irina ngayon? Huwag mong kalimutan