Kung totoo man iyon, hindi lamang pisikal na kahawig ni Irina ang tiyahin ni Marco, kundi maging ang mainit at matatag nitong personalidad.Habang nakikinig si Irina sa malungkot na kwento ni Marco tungkol sa kanyang tiyahin, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang lungkot.Sa mundong ito, bawat pamilya ay may kanya-kanyang pasanin ng kalungkutan. Si Amalia ay isa nang trahedyang kwento. Ang tiyahin ni Marco, isa pa.Lumambot ang tono ni Irina.“Patawad, Mr. Allegre. Nakakalungkot ang kwento tungkol sa iyong tiyahin, pero wala itong kinalaman sa akin. Ako’y dalawampung taong gulang pa lamang. Hindi maaaring ako ang iyong tiyahin. Maaaring iniisip mong anak niya ako, ngunit sigurado ako—hindi iyon posible. Ang ina ko ay isang simpleng magsasaka, mapagpakumbaba at matapat. Namatay siya hindi pa gaanong katagal.”Bahagyang nanginig ang kanyang boses habang nagpatuloy, “At kahit pa—kahit pa sa napakaimposibleng pagkakataon—ang ina ko ay siya ngang tiyahin mo, wala na siya. At kung sa
Sa harap ni Irina ay nakatayo ang isang babae na gaya niya ay buntis din. Nanlaki ang mga mata niya nang makilala kung sino ito.“Zoey! Hindi ka ba napapagod? Hindi ka ba nag-aalala para sa baby mo? Kaninang umaga sa bahay ng mga Beaufort, sinabi mong masakit ang tiyan mo. Paano ka naging maayos bigla?” tanong ni Irina, puno ng pagtataka.Ngunit nanatiling kalmado si Zoey, na parang walang narinig. Sa halip, may kakaibang kasayahan sa kanyang mukha, tila tuwang-tuwa pa.Kaninang umaga sa bahay ng mga Beaufort, nakita ni Zoey ang lahat: ang pagtatapon ni Irina ng kanyang telepono, ang kanyang matibay na paninindigan laban kay Alec, at ang galit na galit nitong reaksyon. Kitang-kita sa mga mata ni Alec ang matinding galit—galit na alam ni Zoey na nag-ugat sa malamig na determinasyon ni Irina.Pero para kay Zoey, sapat na iyon. Hangga’t galit si Alec kay Irina, alam niyang pabor iyon sa kanya.“Irina,” sabi ni Zoey na may halong peke at mapanlinlang na paghanga, “kanina lang masama ang p
"Gusto mo bang malaman?" tanong ni Zoey na may matamis na ngiti.Tinutok ni Irina ang malamig na mata kay Zoey. "Sino siya?""Hulaan mo," biro ni Zoey."Isang preso? Isang nasa death row?" sagot ni Irina, hindi makaisip ng ibang paliwanag. Nang makita niya ang lalaki noong araw na iyon, malinaw na ito’y nasa likod ng mga rehas.Umiling si Zoey. "Irina, hindi mo rin mauunawaan kaya’t sasabihin ko na lang. Pero hindi ngayon. Bukas ng umaga, alas-siete, sa coffee shop na malapit dito, makipagkita ka sa’kin, at ipapaliwanag ko lahat, okay?""Bakit hindi mo na lang sabihin ngayon?" tanong ni Irina.Tumawa si Zoey. "Masyado nang gabi, at kailangan ko pang ikwento sa’yo mula umpisa hanggang katapusan. Wala akong oras para sa ganun ngayong gabi. At tulad mo, buntis din ako. Ang anak ko ay mula kay Alec. Napaka-mahalaga non, at hindi ko kayang magkamali. Kailangan ko nang umuwi bago magdilim. Kung gusto mo ng sagot, makipagkita ka bukas sakin."Pinagmasdan ni Irina si Zoey, ang mga mata’y pumu
Pumutla ang mukha ni Irina, ang buong katawan niya’y parang napaparalisa. Umupo siya sa upuan, blangko ang tingin, ang mga labi’y nanginginig habang pilit na nagsasalita. "Anong… anong sinabi mo?"Hindi nagbago ang ngiti ni Zoey habang inuulit ang sinabi, ang tono’y magaan parang nagbabahagi ng magandang balita sa isang kaibigan."Sabi ko, ngayon ang araw ng kasal ko. Ikakasal ako kay Alec—ang pinakamakapangyarihang tao sa Nancheng. At oh, kebs lang, si Alec ang tunay na ama ng anak na nasa tiyan mo."Parang kidlat ang mga salitang tumama kay Irina. Nakatulala lang siya kay Zoey, ang isipan ay gumugulong, at ang katawan niya’y parang naubos ang lahat ng lakas."Hindi… hindi pwedeng totoo," bulong niya sa sarili, ang boses ay halos hindi marinig. "Hindi pwedeng. Paano nangyari to?"Habang ang isipan niya ay lumulundag sa iba’t ibang tanong, hindi niya maiwasang hawakan ang isang bagay na matagal niyang pinaniniwalaan. "Yung lalaki… hindi ba siya patay?"Hindi ba’t dapat ay patay siya?
Gusto sanang tumayo ni Irina, gusto sanang umalis, ngunit nagtakaw ang katawan niya. Ang pagkapagod ay parang pangbigat ng tingga na dumagan sa kanya. Napansin ito ni Zoey at ngumisi, tinaas ang kilay."Hoy, Irina," simula ni Zoey, ang boses ay matamis ngunit may halong pang-iinsulto. "Sa totoo lang, ako ang kapatid mo. Walong taon kang nanirahan sa bahay ko. Tinuring ka ng mga magulang ko na parang sarili nilang anak—pinakain ka, tinulungan, binigyan ka ng lahat ng kailangan mo. At ako? Laging kita tinuring na kapatid. Akala mo ba magbibiruan pa ako sa’yo ngayon, sa araw ng kasal ko?"Tahimik si Irina, ang mga labi niya ay napakatigas, parang nagpipigil magsalita. Gusto niyang tutulan ang mga sinabi ni Zoey, sabihing kasinungalingan ito. Pero sa kailaliman ng puso, alam niyang hindi biro ang mga ito.Kinuha ni Zoey ang cellphone mula sa bag niya at mabilis na binuksan ang isang video, ipinakita ito kay Irina."Tingnan mo mismo," wika niya, may malupit na ngiti sa labi.Mapilit na lum
Ang boses ni Irina ay puno ng kawalan ng laman nang tanungin niya, "So si Nicholas ay nagpapanggap na kakampi ni Apollo sa labas, pero lihim akong ginagamit para mapasaya si Alec?"Bahagyang ikiniling ni Zoey ang ulo. "Hindi eksakto. Sa mata ng ama ko, hindi ka sapat na mahalaga para ‘paglingkuran’ ang sinuman. Isa ka lang na bilanggo, isang taong nakatakdang mabulok sa kulungan habang buhay."Tumigil siya saglit, ang mga mata niya ay kumikislap ng nakakagimbal na kalmado."Tungkol naman sa ama ko, sumusunod siya kay Apollo dahil sa tingin niya, si Apollo ang tunay na tagapagmana ng mga Beaufort. Pero, tulad ng dati, iniisip lang ng ama ko ang sarili niya. Tinutulungan niya si Alec bilang isang backup na plano, sakaling bumangon ulit si Alec."Pumait ang tono ni Zoey, parang may kalkuladong layunin. "Kung sakaling magbalik-loob si Alec, kailangan ng ama ko ng planong pangseguro. Kaya, habang nagpapakita siyang tapat kay Apollo, hindi niya isinara ang mga posibilidad."Bumangon siya ng
Nakatulala si Irina habang nakatingin kay Zoey, ang mukha niyang walang emosyon at ang mga mata ay malabo, parang nawala sa sarili.Si Zoey, na malinaw na tuwang-tuwa, ay inabuso ang pagkakataon para magtuligsa pa."Alam mo ba kung bakit ako sobrang saya, Irina?" tanong niya, ang tono ay puno ng pang-aasar. "Kasi kahapon, sa mansyon ng mga Beaufort, nagkaroon ka ng lakas ng loob na bastusin ang buong pamilya nila—at pati na ang asawa ko, si Alec. Binagsak mo pa ang sarili mong cellphone at inamin, sa harap ng lahat, na hindi ka na babalik sa lugar na ‘to o makikialam kay Alec."Lumapit siya kay Irina, ang ngiti ay lalong naging matalim. "Nanumpa ka pa, Irina. Gumawa ka ng eksena. Pero anong mangyayari kung ngayon ay magsisisi ka at lumapit ka ulit sa asawa ko? Ano sa tingin mo ang iisipin niya tungkol sa’yo?"Nagtawa si Zoey, ang boses ay may kasamang masamang plano. "Ah, sa malupit na ugali ng asawa ko, sigurado akong hindi lang niya basta-basta malalampasan iyon. Palalayasin ka niya
Zoey’s smile twisted into pure rage as she saw the box was empty.“Wala palang laman?” mumunti niyang wika, ang boses niya tumaas sa galit. “Nag-imbento pa si Irina!”Isang matalim na galaw ang ginawa niya nang ibagsak ang kahon sa mesa, na nagdulot ng malalakas na tunog. Agad itong nakarating sa pandinig ng isang waiter na malapit, na nagmamadaling lumapit, ang mukha ay nakasimangot. “Miss, huwag po kayong mag-ingay dito sa store!” Sumimangot si Zoey, kinuha ang pitaka at naglabas ng salapi. Ibinagsak niya ang limang daang-yuan na pera sa mesa, na parang walang pakialam. “Sige, kunin mo na ‘yan. Huwag mo na akong istorbohin, okay?” Bago pa makasagot ang waiter, kinuha ni Zoey ang bag at mabilis na naglakad papunta sa pintuan. Habang siya ay umaalis, narinig ng waiter ang isang bulong sa likod, “Anong meron sa yaman? Kung ganito ka kagalit, walang lalaki ang gustong magpakasal sa’yo.” Nang marinig ito, biglang humarap si Zoey, ang mga mata ay kumikislap ng paghamak. “Anong sinabi
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"