Nakatulala si Irina habang nakatingin kay Zoey, ang mukha niyang walang emosyon at ang mga mata ay malabo, parang nawala sa sarili.Si Zoey, na malinaw na tuwang-tuwa, ay inabuso ang pagkakataon para magtuligsa pa."Alam mo ba kung bakit ako sobrang saya, Irina?" tanong niya, ang tono ay puno ng pang-aasar. "Kasi kahapon, sa mansyon ng mga Beaufort, nagkaroon ka ng lakas ng loob na bastusin ang buong pamilya nila—at pati na ang asawa ko, si Alec. Binagsak mo pa ang sarili mong cellphone at inamin, sa harap ng lahat, na hindi ka na babalik sa lugar na ‘to o makikialam kay Alec."Lumapit siya kay Irina, ang ngiti ay lalong naging matalim. "Nanumpa ka pa, Irina. Gumawa ka ng eksena. Pero anong mangyayari kung ngayon ay magsisisi ka at lumapit ka ulit sa asawa ko? Ano sa tingin mo ang iisipin niya tungkol sa’yo?"Nagtawa si Zoey, ang boses ay may kasamang masamang plano. "Ah, sa malupit na ugali ng asawa ko, sigurado akong hindi lang niya basta-basta malalampasan iyon. Palalayasin ka niya
Zoey’s smile twisted into pure rage as she saw the box was empty.“Wala palang laman?” mumunti niyang wika, ang boses niya tumaas sa galit. “Nag-imbento pa si Irina!”Isang matalim na galaw ang ginawa niya nang ibagsak ang kahon sa mesa, na nagdulot ng malalakas na tunog. Agad itong nakarating sa pandinig ng isang waiter na malapit, na nagmamadaling lumapit, ang mukha ay nakasimangot. “Miss, huwag po kayong mag-ingay dito sa store!” Sumimangot si Zoey, kinuha ang pitaka at naglabas ng salapi. Ibinagsak niya ang limang daang-yuan na pera sa mesa, na parang walang pakialam. “Sige, kunin mo na ‘yan. Huwag mo na akong istorbohin, okay?” Bago pa makasagot ang waiter, kinuha ni Zoey ang bag at mabilis na naglakad papunta sa pintuan. Habang siya ay umaalis, narinig ng waiter ang isang bulong sa likod, “Anong meron sa yaman? Kung ganito ka kagalit, walang lalaki ang gustong magpakasal sa’yo.” Nang marinig ito, biglang humarap si Zoey, ang mga mata ay kumikislap ng paghamak. “Anong sinabi
Si Alec ang lalaking mula noong gabing iyon.Tumawa si Irina, ang kanyang tinig ay nanginginig sa sobrang saya at hindi makapaniwala. Tumingala siya sa kalangitan at naglabas ng tawa na parang naglalaro sa hangganan ng kabaliwan."Ang tatay ng anak ko... buhay pa siya? Si Alec? Diyos ko, ito ba ang paraan Mo ng pagtulong sa akin? Alam mo ba kung gaano ko siya gusto?"Ang kanyang tinig ay nabasag habang ang mga luha ay dumaloy sa kanyang mukha. "Ang baby ko... magkakaroon siya ng ama! Hindi nila kailangang lumaki ng hindi pinapansin, iniwan, tulad ng... tulad ng ginawa nila sa akin. Makikilala kami ni Alec. Kailangan niyang kilalanin kami. Diba?"Ang kanyang mga emosyon ay nag-overwhelm sa kanya, at nahirapan siyang maglakad pauwi sa maliit niyang tinutuluyan, ang mga hakbang ay hindi matatag, ang isipan ay magulo. Tumingala siya sa kalangitan, parang naghahanap ng mga sagot, at ang kanyang tawa ay nahalo sa hikbi. Ang mga salita ay dumaloy mula sa kanyang bibig, parang isang stream ng
Natunganga si Marco sandali, ngunit nanatili ang kanyang tono na kalmado. "Irina, ano'ng sinabi mo?"Hindi na nakapaghintay si Irina. "Mr. Allegre, tutulungan niyo ba ako? Pakiusap, kailangan ko ng tulong niyo! Nasira yung cellphone ko kahapon, at nawalan ako ng mga contact. Kailangan ko makita si Alec—ngayon na. Pakiusap, sabihin niyo kung saan ang kasal niya. Kailangan ko siyang makita, magmamakaawa ako!""Kumalma ka, Irina," sabi ni Marco ng mahinahon. "Sabihin mo sa akin kung anong nangyari. Bakit mo hinahanap si Alec? Ikakasal na siya ngayon. Kung kailangan mo ng tulong, gagawin ko ang makakaya ko.""Wala nang ibang makakatulong sa akin dito," sagot ni Irina, puno ng pangangailangan. "Sabihin mo lang—saan kasal si Alec kay Zoey?"Ang boses ni Irina ay lumakas kaya't narinig siya ni Don Pablo. Sa mga sandaling iyon, ang buong pamilya Allegre ay naghahanda upang dumalo sa kasal ni Alec.Malapit ang pagkakaibigan ni Don Pablo kay Don Hugo, at ang nakababatang henerasyon ng mga Beauf
"Sabihin mo sa akin, bakit ka pupunta kay Alec? Ano'ng nangyari?"Bihirang kilala ni Marco si Irina, ngunit mula nang unang makita siya, may isang malalim na pakiramdam sa loob niya na nagsasabing may koneksyon siya sa tiyahin niya.Hindi niya maipaliwanag—marahil intuwisyon lang, o baka ang hindi-maling pagkakahawig nila. Anuman ang dahilan, tumimo sa puso niya ang isang thought: Si Irina ay maliit niyang pinsan.Dahil doon, naging imposibleng talikuran siya, hindi alintana kung ilang beses pa silang magtagpo.Ngunit ang hindi maipaliwanag ni Marco ay ang malamig na hindi-pagpapansin ng lolo niya. Paano siya naging bulag? Ang koneksyon na nararamdaman niya ay higit pa sa simpleng haka—ito ay pamilya, mas matibay pa sa dugo.Iniiwasan ng lahat si Irina bilang isang babaeng may kaduda-dudang karakter. Pati ang lolo niya, naniniwala rin.Ngunit si Marco, hindi.Bahagi ng desisyon niya ay ang pakiramdam sa tiyan, at ang isa pang bahagi? Si Zeus.Kaya naman, sa kabila ng lahat, pinili niy
Si Irina ay isa sa kanila.Ang tapang niya ay lampas sa imahinasyon—ang mga hindi nakasaksi ng personal, hindi kailanman tunay na maiintindihan.Para sa akin, si Irina ay palaging magiging aking puting liwanag sa dilim. Isang ilaw sa pinakapait na gabi, isang presensya na hindi kailanman mapapalitan. Kailangan ko siyang ilayo mula sa dagat ng pagdurusa.Sa sandaling iyon, nakita rin ito ni Marco. Nakita niya ang apoy sa mga mata ni Irina, ang hindi matitinag na determinasyon sa kanyang postura.Naisip niya, hindi pa kasal si Alec. Hanggang hindi niya nasasabi ang "I do," isa pa siyang malayang tao. Isang manliligaw pa, isang pagtatapat ng pagmamahal—ano namang masama roon?Sa kaloob-looban ni Marco, hindi lang siya tumutulong kay Irina para manalo.Tinutulungan din niyang matalo siya.Dahil minsan, ang pagsaksi sa mga bagay hanggang sa huling sandali ang tanging paraan para makapag-let go.Dumating na sila sa lugar ng kasal.Isang tahimik na villa sa tuktok ng bundok. Hindi marangya,
Hindi kalayuan sa kanya, si Greg ay nanatiling tahimik na parang walang masabi. Pati si Zoey, na nakayakap sa braso ni Alec, ay natigilan sa pagkabigla. Inaasahan niyang magkakaroon ng gulo si Irina sa kanyang pagbabalik, ngunit nang makita niyang muli ito, isang alon ng takot ang dumaan sa kanya. Sa wakas, may nararamdaman pa ring pagka-bighani si Alec kay Irina.Ngunit hindi umiyak si Irina. Hindi siya nagpakita ng emosyon, at tila malamig.Kausap niya si Alec nang kalmado, tinatalakay ang sitwasyon na parang wala lang.Tinutok ni Alec ang kanyang mata kay Irina, hindi mabasa ang ekspresyon, ngunit ang kanyang tinig ay sobrang lamig na parang may dumaloy na kilig sa katawan ni Zoey."Ano ang sinabi mo? Ulitin mo."Hinawakan ni Irina ang kanyang braso. "Alec, alam ko kung bakit mo pinakasalan si Zoey. Hindi mo siya mahal, hindi ba? Pinakasalan mo siya dahil inialay niya ang buhay niya para iligtas ka, at dahil nagbuntis siya ng anak mo."Huminga siya ng malalim, nang may pag-aalangan
Walang luksang kalungkutan na kayang ipagpaliban ni Irina. Hindi ngayon. Hindi habang ito ang tanging pag-asa niya.Wala siyang pakialam kung mabubuhay pa siya o mamatay. Wala siyang pakialam kung magtatapos ang laban na ito sa katawan niyang nakahandusay at sugatang wala ng buhay. Ang tanging mahalaga ay makalapit kay Alec.Sa matinding desperation, pina-igting niyang ini-kick ang katawan, paikot-ikot at sumasabog ng galit, tulad ng isang hayop na natutok sa kanto. Dalawa sa mga bodyguard ang napaatras, pansamantalang nawalan ng kapit sa kanya.Hindi sila mahina—malayo doon. Ngunit may tahasang utos si Alec: Huwag siyang saktan.At ang pagkaka-hesitate na iyon ang naging sanhi ng kanilang pagkatalo.Hindi nila naisip. Kung tunay na gusto ni Alec na patayin ang babae, bakit siya buhay pa? Bakit hindi niya pinatigil ang hininga niya ng tuluyan?Ngunit hindi nag-abala si Irina sa kalituhan nila.Kinagat niya ang braso ng isang bodyguard nang buong lakas. Napa-bangungot na sigaw ang lala
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"